Pause

ข้อมูลเบื้องต้น

   'พอส' เด็กหนุ่มผู้กำลังจะสูญเสียพี่สาวซึ่งเป็นคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่มีจากโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ได้รับพรสวรรค์ในการ 'หยุดเวลา' จากเทวดา เพื่อสนองความปรารถนาที่จะอยู่กับพี่สาวให้นานที่สุด แต่ว่าการหยุดเวลาไม่ได้สามารถเปลี่ยนแปลงซึ่งความตายได้ และด้วยคำสั่งเสียสุดท้ายของพี่สาว ทำให้พอสต้องออกตามหาสิ่งที่เรียกว่า 'ความรัก' อีกครั้ง

เนื้อเรื่อง

     มนุษย์ทุกคนล้วนมีความปรารถนาอยู่ บ้างก็ปรารถนาให้ได้มาซึ่งสิ่งใดสิ่งหนึ่งอันยังไม่มีโอกาสได้ บ้างก็ปรารถนาซึ่งความเป็นนิจนิรันดร์ของสิ่งที่มีอยู่ บ้างก็ปรารถนาถึงการกลับมาของสิ่งที่สูญเสียไป
     อย่างไรก็ตาม ความปรารถนาของมนุษย์นั้นมิอาจถูกเติมเต็มให้สมดังผรารถนาได้ด้วยการไม่ลงมือทำ ด้วยเหตุนั้นมนุษย์เราจึงใช้สิ่งที่เรียกว่า 'เวลา' ในการลงมือทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้สมปรารถนา
     แต่ด้วยความที่ 'เวลา' เป็นสิ่งที่ไม่อาจหวนคืน ไม่อาจชะลอ แะมิอาจเร่งได้ด้วยวิทยาการใดๆของมนุษย์เรา จึงทำให้ 'เวลา' กลายเป็นสิ่งที่มีค่ามากสิ่งหนึ่ง และเป็นสิ่งที่มนุษย์หลายคนปรารถนาที่จะควบคุมมัน
ความปรารถนาที่จะควบคุมเวลาเหล่านั้น ถูกสะท้อนผ่านออกมาทั้งในภาพยนตร์ไซไฟ อนิเมชั่น ตลอดจนแนวคิดทางวิทยาศาสตร์ที่มีเป้าหมายจะสร้างไทม์แมชชีน
      แต่ถ้าบนโลกใบนี้ มีคนที่มีพลังพิเศษที่สามารถควบคุมเวลาได้ คนๆนั้นคงมีเวลามากพอที่จะซึมซับกับความสุขในบางช่วงเวลา มีโอกาสมากพอที่จะใช้ชีวิตหลากหลายแบบอย่างที่ใครหลายคนปรารถนา และคงมีเวลามากพอที่จะอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งก่อนที่จะเสียไป...

     'พอส'วางกระดาษบทความที่ตนเองเขียนด้วยลายมือหวัดๆลงหลังจากอ่านเนื้อหาของบทความนั้นให้ 'เพลย์' พี่สาวอันเป็นที่รักของตนซึ่งนอนสวมชุดนอนอยู่บนเตียง
     เพลย์ค่อยๆเอามือที่ซูบเซียวปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มน้องชายอย่างทะนุถนอม
     "ร้องไห้อีกแล้วนะ ไอ้น้องชาย"เพลย์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
     พอสหัวเราะเจื่อนๆก่อนที่จะกุมมือพี่สาวของตน "ผมไม่อยากเสียพี่ไปเลยฮะ"
     เพลย์เป็นพี่สาวคนเดียวและเป็นครอบครัวคนสุดท้ายในชีวิตของพอสมานับตั้งแต่พ่อกับแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน รายได้ต่างๆมาจากงานออกแบบของพี่สาวโดยลำพัง แต่ตอนนี้เพลย์ป่วยเป็นโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้าย เธอมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานตามคำบอกของแพทย์ พอสจึงตัดสินใจใช้เวลาช่วงนี้หยุดการเรียนจากมหาวิทยาลัยและอยู่กับเธอในช่วงเวลาอันน่าเศร้าเช่นนี้
     "ทำไงได้ล่ะ" เพลย์กล่าวก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ "ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนนี่หว่า"
     พอสรู้ดีว่านี่ไม่ใช่บทสนทนาแรกที่ตนได้คุยกับพี่สาวหลังจากทราบถึงระยะเวลาอีกไม่นานของเธอ และแน่นอนว่าเขาเองก็ไม่อยากทำให้เธอไม่สบายใจในช่วงสุดท้ายของชีวิต จึงพยายามหยุดน้ำตาที่ไหลออกมา ก่อนที่จะสวมกอดเธอทีหนึ่ง
     "เดี๋ยวผมออกไปซื้อกับข้าวสักครู่นะฮะ"
     เพลย์ส่งเสียงอื้อรับแล้วคว้านิยายเล่มโปรดข้างกายเธอมาอ่านในขณะที่พอสกำลังก้าวออกมาจากห้อง เขามองดูภาพพี่สาวตนเองก้มอ่านนิยายในมือด้วยสีหน้าราบเรียบตัดกับผ้าม่านสีขาวของห้องที่มีแสงสีส้มยามเย็นสาดเข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนทีจะปิดประตูห้องลง
     พอสและเพลย์อาศัยอยู่ในแฟลตเล็กๆในชานเมืองที่ห้อมล้อมไปด้วยน้ำขัง กำแพงที่เต็มไปด้วยลวดลาย Graffiti ถ้อยคำสารภาพรักตลอดจนคำหยาบคายต่างๆนาๆ สิงห์อมควันหน้าปากซอยกลุ่มใหญ่ๆ และศาลเจ้าเล็กๆที่ทำจากไม้เก่าๆข้างแฟลตซึ่งทั้งสองพี่น้องต่างก็เคยหมั่นไปถวายน้ำแดงและทำความสะอาดเมื่อมีโอกาส ทั้งยังยกมือไหว้ทุกครั้งที่จะออกจากแฟลตหรือกลับมาแฟลต
     วันนี้พอสเองก็ยกมือไหว้เหมือนเช่นเคย