คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 3.นางเจ้าของดวงตาสีน้ำเงิน (1) รีไรท์
3.นาเ้าอวาสีน้ำเิน
ไลออไปยัแนวสนสูุสีน้ำเินเ้มัับหิมะาวโพลนพร่าพราวอเหล่าทหารแว้นโรานาำลัเลื่อนใล้เ้ามาทุะ หนึ่ในนายทหารเฝ้ายามรีบเ้าไปรายานในทันที
“ทาโรานามาถึแล้วระหม่อม”
เ้าายาเนียลับทาร์มเพิ่มาถึ้านหน้าระโมที่ประทับทหารึรายาน
ทว่าลับถูเ้าายทอพระเนรุนหน้าเสีย
ผ้าปิระโมถูเปิออ่อนพระวรายสูให่อเ้าายแเรียสะเส็ออมาแล้วาม้วยานู
“มาันแล้วหรือ”
เ้าายแเรียสรัสถาม นายทหารยามึอบรับหลัถวายำนับ
“ระหม่อม”
“ถ้าเ่นนั้น็เิมาพบเราไ้เลย านูบอให้ทุนเรียมัวออเินทา”
านูถวายำนับแล้วรีบไปัารามรับสั่ในทันทีพร้อมทหารยามเอ็ล่าถอยออไปรอรับนาโรานามาเ้าเฝ้า
“แล้วเ้าไปโนอะไรมา”
ทรหันมาทาทาร์มแล้วเห็นแนอีฝ่ายเ็มไป้วยเลือ
“สิโะปบระหม่อม”
“หรือว่าะเป็นเสียำรามึ้อนั่น”
เมื่อรู่ทรไ้ยินแม้ะอยู่ถึ้านในระโม หาไม่ทริว่าะมีมีสิโเ้ามาบริเวที่มีนพลุพล่านเ่นนี้
“อยู่ๆ ็โผล่เ้ามาร้านหน้า่ายพัอนที่หม่อมันับทาร์มเินออไป”
เ้าายาเนียลทูลพระเษา
“เ้ารีบทำแผลเถิทาร์ม”
รับสั่แล้วพยัพระพัร์ให้ทหารใล้ๆ มาพาทาร์มไปทำแผล
่อนะรัสับพระอนุา
“ระหว่าอยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนามลำพัเ็านะแน”
ยัไม่ทันที่เ้าายาเนียละทรแย้ ทหาร็พาผู้นำบวน้อนรับอโรานามาเ้าเฝ้า
เ้าายาเนียลทรรีบยผ้าที่พันพระศออยู่ึ้นมาปิลุมพระพัร์
“ท่านหินาเียแห่โรานาอเ้าเฝ้าฝ่าบาท”
ทหารรายาน่อนะหลีทาให้บวนผู้้อนรับาโรานาเ้ามา
นำโยร่าบาอรรในุสีน้ำเินเ้มที่เปิหมวลุมออเมื่อมายืนอยู่เบื้อพระพัร์่อนะย่อถวายบัมพร้อมนที่ามมาเป็นหิสอายสาม
“หม่อมันนาเีย บุรสาวอท่านนายพลเฟราแห่โรานา ถวายพระพรฝ่าบาท
อประทานอภัยที่ทาโรานามิไ้เรียมาร้อนรับอย่าสมพระเียริเพะ”
เ้าายแเรียสทอพระเนรวหน้านวลามล้ำที่เผย่อพระพัร์นิ่อยู่ั่วอึใ
หา็ไม่ไ้พลั้เผลอให้ผู้ใมอออว่าทรสะุพระทัยับนที่มารับ
ไม่ิว่าะทรไ้พบสาวามหาัวับยาอย่าะทันหันเยี่ยนี้
“ามสบายเถิ ไม่้อมาพิธี ทาเราไม่ไ้แ้มาเอ”
นาเียเยหน้าึ้นพร้อมสบพระเนรสีมรสว่าเพียเล็น้อยเพื่อสัเท่าที
และเมื่อเห็นว่าพระพัร์เือแย้มพระสรวลนิๆ ึรู้ว่าทรไม่ไ้ถือสาริๆ
นาึโล่ใ
“ท่านพ่อยัไม่ลับาายแน หม่อมันึเป็นัวแทนมารับเส็เพะ”
“ท่านนายพลสบายีหรือ”
เ้าายแเรียสรับสั่ในนามอพระอนุา
ทรรู้ว่าาเนียลเยพบเอับท่านแม่ทัพให่พระาิอษัริย์โอาามา่อน ้วยพระอนุาลับไปเล่าเรื่อเรียนรู้ศาสร์ารรบอโรานาับท่านนายพลเฟราและนับถือเป็นรู
“เพะ”
นาเียอบรับ่อนะหลุบาล่ำ สายพระเนรมริบเียวเ้มสใสวนะลึยิ่นั
เ้าายาเนียลพระสิริโมราวรูปสลั็ไม่ปาน นาเยแอบมอผ่านๆ เมื่อสิบว่าปี่อนและรับรู้ว่าทรเป็นที่โปรปรานอเ้าหิน้อย
แถมนาำนัลยัุบิบยิ้มเลิ้มหลัไปแอบมอเ้าายหนุ่มน้อย่าบ้าน่าเมือ
ทว่าไม่เยพบพระพัร์โยร รั้นี้เป็นรั้แร และ็้อยอมรับว่าทรสิริโมมายยิ่นัโยเพาะพระเนรมรวนฝัน
แม้แ่นายัไม่ล้าสบพระเนรนานเินวร
เพราะอยู่ๆ ใ็เ้นแรึ้นมาเสียอย่านั้น
“นอเราพร้อมออเินทาแล้วฝ่าบาท”
านูเ้ามาถวายรายาน ในอนนั้นทาร์มเอ็ทำแผลเสร็และลับมาแล้วเ่นัน
เ้าายหนุ่มแเรียสทรหันไปทาพระอนุาที่ยืนเียบ้านหลัพระอ์ะรับสั่
“พร้อมแล้วเรา็ไปันเลยแล้วัน”
เ้าายาเนียลเพียถวายำนับส่เส็โยไม่ไ้รัสอะไร
พระวรายสูส่าอเ้าายแเรียสเส็พระำเนินนำโยมีพระอนุาามเส็
ทาร์มับานูรีบามประบ ส่วนนาเียับนอน้าวามไป
เมื่อเ้าายเส็ทาทหาร็รีบเ็บระโมที่ประทับโยเร็วเพื่อให้ทันามเส็
ระทั่มาถึุที่านูเรียมม้าเอาไว้ถวายเ้าาย
ึ่เป็นม้าทรที่นำึ้นเรือมาพร้อมารเินทารั้นี้ โพาเถือเป็นแว้นที่มีวามำนา้านารรบบนหลัม้า
เรียไ้ว่าทหารทุนโมาพร้อมับารเลี้ยม้าเลย็ว่าไ้
“หม่อมันอทูลลาลับไปยับวนนำอโรานาเพะ”
นาเียถวายบัมพร้อมับผู้ิามเมื่อเ้าายพยัพระพัร์อนุา
นอโรานาลับไปสมทบับบวน้อนรับแล้ว ทว่ายัไม่ทันที่านูะทูลเิทั้สอพระอ์ประทับบนหลัม้า็มีเสียโหวเหวอทหารโรานา
อรัษ์นสนิททั้สอรีบยับัวัาบุ้มันเ้าายสอพระอ์ในทันที
ม้าสีาวัวหนึ่วบพุ่มาาบวนอทหารโรานาโยมีร่าในุลุมสีน้ำเินวิ่ามมา
บรราทหารอโพาเ่า็รูันพยายามะระโึ้นไปัารหยุมันเพราะ่า็มั่นใในฝีมือวบุมม้าพยศอน
่อนมันะเ้าถึเ้าเหนือีวิ ทว่า่า็พลาพลั้ล้มเ็บไปหลายน
“หยุเี๋ยวนี้ อย่าแะ้อมัน วาาบล”
เสียหวานสั่้อัวานมาาร่าบาที่เร่รีบามม้ามา แถมไม่ไ้มานเียว
ยัมีสิโาวัวให่วิ่วบู่มา้วย
เหล่าทหารอโพาเไม่ไ้สนใำสั่นั้น
หาพวเา็ไม่อาวาทาม้าพยศไ้
“ทาร์มานูุ้มันเ้าพี่”
เ้าายาเนียลรับสั่ับนสนิททั้สอ
“อย่าไปแน”
พระวรายสูส่าอเ้าายาเนียลรไปทา้านที่ำลัวุ่นวายันอยู่โยไม่ฟัรับสั่ห้ามาพระเษา
“ทาร์มามแนไป”
“ระหม่อม”
เป็นหน้าที่อทาร์มที่้อามิเ้าายอนไปทุที่แม้บาเ็บ็ไม่อาเลี่ยวามรับผิอบไ้
และายหนุ่ม็ยอมสละีวิเพื่อเ้าายาเนียล
ความคิดเห็น