รัก3เศร้ากับเพื่อนสาวสุดสนิท True Story

ลำดับตอนที่ #3 : สนทนาแรก

ตื่อดึ่ง! เสียงเตื่อนข้อความเข้าของ Facebook ดังขึ้นในห้องของเด็กหนุ่ม เป็นเสียงการทักของพีม เพื่อนสาวสุดสนิท

Peem:เห้ย ทีเอาเบอร์แกมาดิ
tree:หาาาาา เบอร์เราเอาไปทำไม
Peem:เอามาเหอะ เด๋วคืนนี่โทรหานะ
tree:อ้อ ได้ดิ

สิ้นเสียงข้อความของการสนทนา ทีหันหลังไปนอนดิ้นที่เตียง "เห้ย วันนี่พีมจะโทรมา" ทีพูดกับตัวเองด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
"แล้วเราจะคุยเรื่องอะไรหล่ะเนี่ย" เค้าบ่นกับตัวเองอีกแล้วท่าน เราขอข้ามการบ่นของเขาไป ไม่นานนัก เวลาประมาณ 3 ทุ่ม
"เกิดเป็นผู้ชายทั้งที" เสียงรอสาย ที่เกิดจากการชอบ เพลง ทศกันฐ์มานะ ไกลริบหลี่อยู่ในห้องของเขา
"เห้ยพีมโทรมาแล้ว" เขาพูดกับตัวเองในใจ ไม่ทันเค้าก็รีบวิ่งไปหยิบ โทรศัพย์ ขึ้นมา 'say hello' อย่างเร็วไว
"ฮัลโหล นี่ใครหรอครับ" การดัดจริตทำเป็นไม่รู้ของเค้าแนบเนียนมาก "เห้ยที นี่เราเอง" เสียงผู้หญิงที่ออกแนวเป็นสาวแล้วดังขึ้น

ที:"เห้ย พีมนั้นแกหรอ"
พีม:"ใช่ๆไมหรอ"
ที:"5555 เสียงไม่เหมือนแกเลย"
พีม:"เห้ย จริงเสียงเราเป็นยังไง"
ที:"ก็แบบดูสาวๆแล้วอ่ะ ต่างจากตัวจริง"
พีม:"555 ชั่งมัน"
ที:"แกโทรมามีเรื่องอะไรหรอ"
พีม:"ปล่าวโทรมาเล่นๆ"
ที:"อ้อๆ แกทำไรยุ"
พีม:"ซักผ้ามั้งถามได้"
ที:"5555 กวน"
ที:"เออ พีม ไอ้*อุ้มอ่ะมันชอบยุ่งกะแกเราไม่ชอบเลย" อุ้ม เพื่อนอีกคนในกลุ่มของที สูงประมาณ 173 สูงพอๆกับทีเลยทีเดียว
พีม:"เออ เราก็ไม่ชอบแต่มันแม่ง ชอบมา*หยำแหยะ กับเราหว่ะ" หยำแหยะ เป็นภาษาพื้นบ้านในจังหวัดนครราชสีมา แปลว่า มายุ่ง,มาตอแย
ที:"เออ จริงเราไม่ชอบเลยนะ แบบ เราเห็นแล้วเราปรี้๊ดอ่ะ เรารับไม่ได้อ่ะ ไมแกยอมมัน"
พีม:"เราก็พยายาม อยู่เรากลัวมัน ว่าเรา นู้นนี่ อ่ะ"
ที:"ไม่เป็นไรหรอกพีม ทำไปเลย ไม่ต้องกลัวมัน"
พีม:"ไม่รู้ดิ ชั่งมัน มันอยากจะทำอะไรก็ทำเราไม่แคร์"
ที:"แต่เราแคร์แคร์มากๆด้วย เราไม่ค่อยชอบให้ใครไกล้แกเลย ไม่รู้เป็นอะไร"
พีม:"5555 เนี่ยแหละ เพื่อนสนิทเค้าก็เป็นกันอย่างเนี่ยแหละ"
ที:"555 มั้งน่าจะใช่"

แล้วการสนทนาก็เป็นไปอย่างราบรื่นเรื่อยๆ โดยที่เราไม่สามารถ นำมาเขียนต่อได้เพราะ เราลืมแล้ว เราไม่อยากปรุงแต่งเรื่องอะไรทั่งนั้น รู้แค่อย่างเดียวคือราบรื่น

"ก้อกๆ" "ทีตื่น" เสียงหลาน ของทีปลุกเค้าแต่เช้า และมันคือกิจวัตร ประจำวัน "เห้อ อื๊ออออ" เสียงของการบิดความขี้เกียจ อย่างมีความสุข
อ๊าาาา ทีรู้สึกสดชื่นกว่าทุกๆวัน ที่เคยผ่านมา เค้ารีบตื่นมา ล้างหน้าแปลง ฟันอย่างเร่งรีบ วันนี่ เค้าไปโรงเรียนด้วย ความมั่นใจเต็มเปลี่ยม ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นเหมือนเดิม ในทุกๆวัน จนกระทั่ง วันอังคาร ในคาบวิชา ที่7 คือวิชาคณิต ทุกๆได้รู้สึกแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องของ ทีกับพีม จนมีเสียงถามกัน เป็นอย่างมาก หลายคนว่าเป็นการสร้างกระแส จนกระทั่ง "ตื่อดึ่งตึ่งตื่ง ขอให้นักเรียนชาย ม.3 ทุกคนไปพร้อมกันที่ หอประชุมราชพฎศ ตื่อดึ่งตึ่งตื่ง" สิ้นเสียงประกาศนักเรียนชาย ยกห้องต่างพากันเฮ ที่ไม่ได้เรียน วิชา คณิตต่อ ในคาบ 8 ซึ่งเป็นคาบสุดท้าย มีเสียงเจี้ยวจ้าว ถามว่าไปทำไม มีเพื่อนในห้องคนหนึ่งซึ่งเป็นคน ไม่ทำตัวดีนัก(ก็พวกกินเหล้าสูบบุหรี่นั้นแหละ) "เค้าจะตรวจยาบ้าเว้ย" นักเรียนชายคนนั้นตอบด้วยความมั่นใจ ทีบอกพีมให้รอเขาด้วยตอนเย็นเพื่อจะเดินไปส่งเช่นเดิม มันคล้ายเป็นการจากลากันเลยก็ว่าได้ "เห้ย เก็บกระเป๋าดีๆเด๋วแม่งยัดยาเรา" เสียงพูดเล่นๆอย่างไม่คิดอะไรมาก เน้นเอาฮาอย่างเดียว คนนี่เป็นใครอื่นไม่ได้นอกจาก *ฟร้อง ฟร้องเป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่มของที เขาสูงประมาณ 169 ผิวขาว เลยก็ว่าได้ ขาวกว่าทีอีก เค้าเป็นคนนึงที่ทีหมั่นใส้ในช่วงนั้นเพราะ มันกวนตีน คนอื่นตลอด "เออ กุว่างั้น กุเอามาห้อยไว้ข้างหน้าแม่ม" เสียงของทีพูดเพื่อ จะต่อมุข ของฟร้อง เมื่อมาถึงหอประชุม ทุกคนต่างพากันนั่งอย่างหวาดกลัว และกลัวว่า จะเป็นการตรวจผม เพราะทีผมก็เริ่มยาวแล้วก็ลืมตัดอีกแล้ว แต่พออาจารมา ทุกอย่างในห้อง เงียบสงบ หยั่งกับ นัดกันมา "อ้าวนักเรียนวันนี่เราจะมา ตรวจและ หาคนที่ ติด ยา หรือ เหล้า ใครติดออกมา" ทุกอย่าง ใช้เวลานานมาก ตั้งแต่ยา กินเวลาไปหลายนาที ทุกคนที่ออกไปนั้น มีแต่พวกเอ่อ... ก็น่าจะรู้ แต่ทีก็เป็นหนึ่งในคนดี เลยไม่ได้ออกไป

"ตื่อดึ่งตึ่งตื่ง" เสียงเตือนว่า ถึงเวลา 4โมงเย็นแล้ว ประตูโรงเรียนก็ได้เวลาเปิด ทีรุกรี่รุกรน ยิ่งขึ้น เพราะอาจาร ก็ทำไปแบบ ไม่สนใจเวลาเลย โดย นักเรียนที่ถูกเรียกออกไปทุกคน จะต้องไปเข้าค่าย บำบัด ซึ่งเหลือคนดีๆ ในแถวน้อยมาก อาจาร ก็นัดไปแบบ เชื่องช้า ทีเองก็ ยิ่งอยู่เฉยไม่ได้เข้าไปใหญ่ พอ ถึงเวลาที่อาจารปล่อย เหมือนกับสวรรค์เปิดทางเลยทีเดียว เค้ารีบวิ่ง ไปที่ที่นัดพีมไว้อย่างรวดเร็ว

ที:"แฮ่กๆ พีมเรามาแล้ว"
พีม:"ทำไมนานจัง"
ที:"เรื่องมันเยอะหน่ะ ป่ะไปกันเหอะ"
พีม:"อื้อ"


และนี่คือ จุดเริ่มต้นของเรื่อง ที่จะวุ่นวายยิ่ง ขึ้น จนเลวร้ายไปเลย

To be continued......