คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นความเป็น " เพื่อน "
ณ ท้องทุ่งข้าวที่เขียวขจีพร้อมที่จะเหลืองอร่ามยามเมล็ดข้าวสุกใกล้เวลาเก็บเกี่ยว แต่ในตอนนี้ท้องทุ่งข้าวนั้นเห็นแต่สีเหลือง ๆ น้ำตาล ๆ ของฟางข้าวหลังจากการเก็บเกี่ยวได้ไม่นาน มีเงาของเด็กชั้นประถมต้นๆ 2-3 คน เล่นว่าวรับลมหลังจากการเก็บเกี่ยวอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นก็พบเงาของเด็กหญิงชั้นมัธยมปลาย เธอกำลังนั่งมองดวงอาทิตย์ดวงกลม ๆ สีแดง ๆ ที่กำลังจะตกดินกับท้องฟ้าสีส้ม ๆ ตัดกับสีของดวงอาทิตย์ พร้อมกับสายลมยามเย็นที่พัดมาพอให้กายรู้สึกเริ่มเย็น และเย็นขึ้นเรื่อย ๆ
ทันใดนั้น “พิณ... เข้าบ้านเถอะลูก มืด แล้ว” และนั่นก็คือเสียงที่แม่ของเธอเรียก เธอคนที่พูดถึงนี้มีชื่อว่า พิณ (พิณภา)
พิณ เป็นเด็กแถวชานเมืองของจังหวัดหนึ่ง เธออาศัยอยู่กับพ่อและแม่ของเธอที่มีอาชีพทำนา อาชีพที่หลายคนคิดว่ามันเป็นอาชีพที่ต่ำต้อย ด้อยกว่าอาชีพอื่น แต่ไม่เลยสำหรับพิณ ผู้หญิงที่ตัวมาจากเงินที่ได้จากการทำนา เงินที่คนอื่นใช้ซื้อกินเพื่อประทังชีวิตอันน้อยนิด ตอนนี้พิณเรียนอยู่ชั้น มัธยมปลาย ซึ่งใกล้จะจบแล้ว พิณเป็นเด็กที่น่ารัก ในเรื่องการเรียน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่เรียนดีที่สุดในห้อง หรือระดับชั้น แต่เธอก็เรียนดีนะ
วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ตอนนี้เธอจบชั้นมัธยมปลายแล้ว เธอได้สมัครเรียนในมหาวิทยาลัยของราชภัฎแห่งหนึ่ง แต่เนื่องจากบ้านของเธอมีอาชีพทำนา การเรียนต่อของเธอในระดับที่สูงขึ้นครั้งนี้ก็เท่ากับว่า ทางบ้านของเธอต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงานอีกเป็น 2 เท่า เพราะนั้น เธอจึงบอกกับตัวเองไว้ตลอดว่า เธอจะต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด เพื่อสักวันหนึ่ง พ่อกับแม่ และตัวเธอเองจะก้าวไปสู่วันข้างหน้าที่ดีขึ้นทุกวัน
วันแรกที่เธอมาเรียน เธอพบกับเพื่อนคนแรก เขาชื่อ “น็อป” พิณกับ น็อป พบกันโดยบังเอิญที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย โดยที่ตอนนั้น น็อปเข้ามานั่งกินอาหารโต๊ะเดียวกับพิณ แล้วบังเอิญว่า ใบงานของน็อปเกิดปลิว แล้วมีใบนึงที่ปลิวมาตกที่หน้าของพิณ ๆ ก็เลยช่วยเก็บให้ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่ดี ตอนนั้น จำได้ว่า น็อป บอกว่ากำลังรอเพื่อนอยู่ ชื่อ บี แล้วก็เลยเล่าเรื่องของ บีให้พิณฟัง น็อปบอกว่า กับบี สนิทกันมาก เพราะรู้จักกันตั้งแต่ มัธยมต้น ตอนนั้นน่ะ น็อปไม่มีเพื่อนเลย บีก็เลยเข้ามาคุยด้วย แล้วเวลาทำอะไร บีก็มักจะทำด้วย แล้วก็ คอยช่วยน็อปอยู่ตลอด อย่างเวลาเล่น บาส เล่นบอล เนี่ย บีก็เล่น ตะกร้อก็เหมือนกัน เห็นมันเป็นหญิงอย่างนี้เก่งนะ อ้อ ! แล้วมีอยู่เรื่องนึง เรื่องนี้น็อปชอบมากเลยก็เวลาที่โดนเรียกตอบคำถามก็จะคอยมีบีนี่แหล่ะที่คอยช่วยเสมอ จนตัวบีอ่ะนะต้องโดนตอบคำถามเอง แต่มันก็เก่งตอบได้ตลอดเลยนะ แต่ก็แปลกนะที่บีมันบอกกับน็อปว่ามันเอ็นท์ไม่ติดมันก็เลยมาเรียนที่เดียวกับ น็อป แต่น็อปก็ว่าดีนะ น็อปจะได้มีเพื่อน ทั้งน็อป และพิณคุยกันไปได้สักพัก บีก็มาพอดี น็อปจึงทำหน้าที่แนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน ในครั้งแรกที่พิณพบ บี พิณมองว่าบีออกจะลุยๆๆ เท่ห์แบบน่ารัก ๆๆ ดี ดูบีมีความมั่นใจในตัวเองจัง เพราะมันเป็นอย่างนึงที่พิณเองไม่มีอยู่ในตัวเลย
ทั้ง 3 คน คุยกันไปสักพักนึงก็รู้สึกถูกคอกัน แล้วจึงเริ่มสนิทกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไปไหนมาไหนก็จะไปด้วยกัน 3 คนตลอดวันที่น็อปกับบีซ้อมกีฬา พิณก็จะไปด้วยนะ แต่จะนั่งดูอยู่เพราะพิณน่ะเล่นไม่เป็นหรอก
ไปไหนมาไหนด้วยกัน 3 คนอย่างนี้มาตลอด จนเวลาผ่านมา 2 ปี วันนี้ พิณต้องมาทำซุ้มที่เป็นงานของทางโรงเรียน บีกับน็อปก็ไปช่วยพิณด้วย แล้วในขณะที่ทำซุ้มนั้น ไม้ที่ใช้สำหรับทำซุ้มก็ล้มลงมากลางวงที่น็อป พิณ และบี นั่งอยู่ ทั้ง 3 คนหันมาเห็นว่าไม้กำลังจะล้มลงมา บีรีบหันหน้ามาคว้ามือของน็อป แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไร เพราะว่า น็อป ก็หันไปคว้ามือของพิณเพื่อหลบให้ทันจากไม้ที่กำลังจะล้มลงมา แต่ก็ไม่ทันอยู่ดีเพราะเท้าของพิณโดนไม้ล้มทับ พิณร้อง...โอ๊ย น็อปรีบหันมาดูพิณทันที และพบว่าไม้อยู่บนเท้าของพิณแล้ว และโดยที่ยังไม่ทันถามพิณว่าเป็นยังไงบ้าง น็อปก็รีบอุ้มพิณขึ้นนั่งบนเก้าอี้ทันที แล้วถามพิณว่าเป็นอะไรมากมั๊ย ก่อนจะหันมาถามคนอื่น ๆ รวมทั้งบีด้วยว่าไม่มีใครเป็นอะไรมากใช่มั๊ย
เวลาผ่านไปเท้าของพิณหายเป็นปกติ จากการดูแลของน็อปเป็นพิเศษ และโดยมีบีช่วยอยู่ข้าง ๆ จนวันนี้งานโรงเรียนมาถึง น็อปได้ลงแข่งขันตะกร้อ โดยมีพิณ และบีนั่งเชียร์อยู่ข้างสนาม ในที่สุดกรรมการก็ประกาศผลว่า ทีมของน็อปเป็นฝ่ายชนะ มีเสียงปรบมือดังสนั่น บีเดินออกมายินดีกับน็อปพร้อมทั้งมอบคุกกี้ที่ผูกโบสีแดงกล่องนึงให้เขาในขณะที่พิณก็เดินตามมาข้างหลังบีและก็มอบของให้น็อปเหมือนกัน เพียงแต่ของที่พิณให้กับน็อปมันเป็นเพียงแค่กระดาษแผ่นนึงที่พับครึ่งเท่านั้น แต่ถึงมันจะเป็นเพียงกระดาษแผ่นนึงเท่านั้น แต่น็อปเองก็รีบเปิดอ่านทันที โดยที่รีบฝากกล่องขนมที่บีให้ฝากบีถือไว้ก่อน โดยที่เปิดแผ่นกระดาษออกอ่านนั้นมีเพียงแค่ คำหลายคำ ที่มารวมกันเป็นประโยคไม่ได้ยาวอะไรมากนัก มีเพียงแค่ประโยคที่ว่า “พิณว่าแล้วว่าน็อปต้องทำได้ ก็น็อปเก่งอยู่แล้วนี่” พร้อมกับมีดอกไม้แห้ง ๆ ติดอยู่กับกระดาษ แต่ประโยค ๆ นั้นก็ทำให้น็อปยิ้มหน้าบานไม่หุบเลย น็อปรีบขอบคุณพิณจนลืมไปว่า บีก็ให้กล่องขนมเหมือนกัน
*** ( โปรดติดตามเนื้อเรื่องต่อไป ) ***
ความคิดเห็น