FIC : THE LAST LOVE {HunHan}

ลำดับตอนที่ #6 : - SIX 100 % -

- 6 -



 

"พวกเธอปรับความเข้าใจกันสะ" และที่คริสยังนั่งอยู่ไม่ยอมลุกไปไหนก็เพราะกลัวว่าสองคนนี้จะใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา เขาไม่อยากให้น้องชายของเขาเป็นแบบเขาเมื่อก่อนหน้านี้ที่เขากับเลย์ต้องเลิกกันก็เพราะอารมณ์ของเขาแท้ๆแล้วก็ต้องมาผิดหวังหลังจากที่บอกเลิกไปเลย์ก็หายไปและไม่ติดต่อกลับมาหาเขา..เขาเองก็ติดต่อหาเลย์ไม่ได้เช่นกัน




"เสี่ยวลู่...ฮุนขอโทษ ฮุนรู้ว่าฮุนผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ ฮุนขอโทษจริงๆ กลับมาเริ่นต้นใหม่ได้มั้ย?" เซฮุนรอคำตอบจากปากลู่หานอยู่


"ขอโทษ...เรารู้จักกันมาก่อนเหรอครับ"  


กลับกลายเป็นเซฮุนที่ตกใจกับคำพูดของลู่หาน เขาไม่รู้ว่าลู่หานต้องการอะไรถึงพูดกับเขาแบบนี้ ลู่หานคิดจะทำอะไร ในสายตาของลู่หานที่เซฮุนมองอยู่ตอนนี้มีเพียงความว่างเปล่า..เย็นชา



"ลู่หาน เฮียวะ..."


"เฮียรู้จักเขา เฮียก็คุยไปสิ่ครับ ลู่ไม่รู้จัก!!"


ลู่หานพูดจบก็ขอตัวกลับขึ้นห้องโดยไม่หันมามองเซฮุนและคริสที่นั่งอยู่เลย พวกเขาไม่เคยเห็นลู่หานเป็นแบบนี้เลยสักครั้งแต่ทำไมลู่หานถึงกลับกลายเป็นคนที่เย็นชาได้ถึงขนาดนี้


"เฮียว่า..ลู่หานอาจจะกำลังให้โอกาสนายอยู่นะ"


"โอกาส... ขอบคุณมากครับ"


ลู่หานทำอย่างนี้เพราะอยากเริ่มต้นใหม่กับเขาจริงๆหรอ อยากให้โอกาสเขาจริงๆเหรอ สำหรับเซฮุนเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่กับลู่หานมันไม่ใช่อย่างนั้นเขาเกลียดเซฮุนมาก เขาจะไม่มีวันใจอ่อนกลับไปคบกับเซฮุนเด็ดขาด 

จำเอาไว้ลู่หานถ้าไม่อยากเจ็บซ้ำซากอย่ากลับไปหา โอ เซฮุน !!!










เช้าวันใหม่ที่สดใสกำลังรอผมอยู่ เช้าวันใหม่ที่ผมจะได้แก้ตัวกับลู่หาน ผมตื่นช้ากว่าทุกวันและมามหา'ลัยก่อนเวลาเพื่อจะมารอลู่หานคนที่เขาทำผิดสัญญาที่ให้ไว้ เขากำลังจะได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง..


เมื่อเซฮุนเห็นร่างบางก็รีบเดินไปทักทายแต่เหมือนเขาจะลืมอะไรไปบางอย่าง


"เสี่ยวลู่!!"


"ใครน่ะ เพื่อนแกหรอแบค" ร่างบางหันไปถามเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน


"เอ่อ ก็เซฮุนไง ไอ้ลู่อย่ามาทำเป็นไม่รู้จัก แกก็เคยเป็นแฟนมันนะเว้ย"เหมือนแบคจะยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดหลังจากที่เซฮุนไปบ้าน


"ฉันไม่เคยมีแฟน ว่าแต่นายคือใคร?" สายตายังคงจดจ้องไปที่ใบหน้าหล่อของเซฮุน


"ผม โอเซฮุน"


"ไม่เคยเห็นเลย ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ!!"


ว่าแล้วร่างบางก็รีบเดินเข้าตึกพร้อมแบคฮยอนก่อนจะแยกกันไปเรียนตามวิชาต่างๆ ร่างบางยังคงนั่งที่เดิม ในห้องเดิมๆ ที่ๆเคยมีใครบางคนนั่งอยู่ข้างๆแต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว



"นั่งด้วยนะ"


เสียงที่คุ้นหูทำให้ลู่หานหันไปมองแล้วหันกลับมาจ้องที่หนังสือแต่ร่างบางไม่ได้สนใจในสิ่งที่กำลังเรียนเลยสักนิด เขายังคงนึกถึงความทรงจำดีๆของเขากับเซฮุน





แหมะๆ ! ฮึกๆ!!




"เสี่ยวลู่!!"


"อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น ! นายไม่มีสิทธิ์เรียกฉันแบบนั้น !!"


"ลู่หาน!" ร่างสูงพยายามใช้มือจับมือลู่หานเอาไว้แล้วค่อยๆใช้มืออีกข้างจับใบหน้าของร่างบางที่ก้มอยู่ให้เงยขึ้นมา ค่อยๆเช็ดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยนแต่ทำอย่างนั้นได้ไม่นานร่างบางก็ปัดมือหนานั้นออกไป


"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน !! เอาเวลาไปดูแลแฟนนายเหอะ!!"



ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆแต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งล้มเหลว ทำไมเขาถึงอ่อนแอขนาดนี้ ร้องไห้ให้กับคนที่เขาไม่รักเราต่อหน้าเขาทันคงน่าสมเพชน่าดู


ลู่หานเดินตามทางมาเรื่อยๆก็เดินไปชนเข้ากับคนที่เดินสวนมาเต็มๆจนล้มไปนั่งอยู่ที่พื้นแต่ก็ได้มือคนที่ตัวเองเดินชนฉุดให้ลุกขึ้นยืน



"ขอโทษนะ เป็นไรมากมั้ย?"


"ไม่ครับๆ อะอ้าว..พี่ลู่หาน"


"อ๊ะ ! ไคนี่ โทษทีนะพี่เดินไม่ได้ดูทางเลยน่ะ"


"พี่เป็นไรมากป่าว เจ็บตรงไหนมั้ย? "


"ไม่ๆ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"


"ครับๆ"



ขาทั้งสองข้างของลู่หานพาเขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆนึง เขารู้ดีว่ามันคือห้องนอนของเขากับเซฮุนแต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว ถึงเขาจะอยากกลับมามากแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ เขากลัว... กลัวว่าถ้ากลับมาแล้วจะรักเซฮุนมากขึ้น กลัวเจ็บมากขึ้น กลัวทุกอย่าง...



 

ครืดๆ ~ 



เสียงสั่นโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกสติลู่หานกลับมา ลู่หานก้มมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงชื่อคนโทรเข้ามา 'เซฮุน' ก่อนจะกดตัดสายทิ้งไปแล้วกดไปยังอีกเบอร์หนึ่ง เบอร์ของคนที่ช่วยเขามาตลอดชีวิต




"เฮีย มารับลู่ด้วยนะ"


"(....)"


"ที่เดิมอะเฮีย"


"(....)"


"พอดี..ลู่กลับมาเอาของอะ ไวๆนะเฮีย"






ของที่ลู่หานบอกก็แค่ข้ออ้างของคนโง่ๆอย่างเขาเองทั้งๆที่เขาทำเราเจ็บปางตายก็ยังจะรักเขาอยู่ ทั้งๆที่ที่อยากจะลืมแทบตายแต่หัวใจเลือกที่จะให้เขาจดจำคนๆนั้น ยิ่งพยายามจะลืมความทรงจำเก่าๆภาพเก่าๆความรู้สึกที่เคยมีให้กัน คำว่ารักที่เคยมีให้กันแต่ทุกอย่างมันย้อนกลับมาทำร้ายเขาสะเอง





"ไอ้ลู่ เฮียมาแล้วจะกลับมั้ยบ้านอ่ะเหม่ออยู่ได้"



"กลับดิเฮียๆ กลับๆ"





ร่างบางรีบวิ่งขึ้นรถก่อนจะนั่งคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงให้เขากับเซฮุนไม่ต้องเจอกันอีก เขาไม่อยากเจ็บแบบนี้ ไม่อยากเห็นหน้าคนที่ตัวเองรักที่ไปอยู่กับหญิงอื่น ใช้เวลาอยู่สักพักลู่หานก็นึกออกแล้วตัดสินใจถามความเห็นเฮียคริสก่อน




"เฮีย"


"ว่า?"


"ลู่จะกลับไปเรียนที่จีน"


"ทำไมล่ะ..อยู่ที่นี่ก็ดีไม่ใช่หรอ?"


"ก็ดี..."


"ถ้าคิดว่าไปอยู่ที่นั่น ย้ายไปเรียนที่นั่นเพราะมหา'ลัยที่นั่นดี สะดวกกว่าเฮียก็ไม่ว่าไร แต่อย่าย้ายไปเพราะหนีหน้าเขา"


"ลู่ย้ายไปเรียนจริงๆ ไม่ได้จะ....หนีใคร"



ร่างบางเลือกที่จะโกหกเพราะจริงๆแล้วเขาไม่อยากเจอเซฮุน ไม่อยากได้ยินชื่อเขา เขากำลังหลอกใจตัวเองเขารู้มันดี..


คริสเองก็ใช่ว่าจะดูไม่ออกว่าน้องตัวเองขอย้ายกลับไปจีนเพราะหนีเซฮุน ไม่ใช่เพราะอยากไปเรียนจริงๆแต่เขาไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามลู่หานได้ในเมื่อลู่หานตัดสินใจอย่างนั้นคริสเองก็พูดได้แค่...




"คิดให้ดีๆนะลู่ เฮียไม่อยากให้แกเหมือนเฮีย หลอกคนอื่นหลอกได้แต่อย่าหลอกใจตัวเองเลยเพราะผลสุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดก็คือตัวเราเองนะ"




คำพูดที่คริสเอ่ยออกมาทำให้ลู่หานชะงักไปแต่ในเมื่อเขาตัดสินใจจะไปเขาก็ต้องไป


การห่างแบบนั้นอาจจะทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้น..ลู่หานคิดแค่นั้น



พอถึงบ้านลู่หานก็ไม่ยอมคุยกับใครเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องแม้กระทั่งเวลากินข้าวเขาก็จะให้แม่บ้านยกขึ้นไปให้ในห้อง คริสที่เห็นน้องเป็นแบบนี้ก็ไม่สบายใจแต่เขาหยุดน้องคนนี้ไม่ได้หรอก




- เช้าวันต่อมา -



ก๊อกๆ !


"เฮีย ลู่เขาไปนะ"


"อืมๆ เข้ามา"


ลู่หานค่อยๆเปิดประตูและมานั่งอยู่หน้าพี่ชายที่เอาแต่ทำงานอะไรๆก็งานแต่ลู่หานเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมันงานเฮียไม่ใช่งานของลู่หานนิ 555 ลู่หานแอบลอบขำก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอกเฮีย



"เฮีย"


"ว่าไง"


"ลู่จะไปจีน..พรุ่งนี้ ตอนเช้า ไปส่งด้วยนะ"


"กี่โมง..แล้วทำไมรีบไปจังล่ะ มหา'ลัยที่นั่นลู่ติดต่อแล้วหรอ"


"ลู่จัดการเรียบร้อยแล้ว อีก3-4วันก็เข้าเรียนได้เลย ลู่แค่อยากไปไวๆจะได้เตรียมตัวทันไง พรุ่งนี้10โมงเช้านะเฮีย ไปล่ะมาบอกแค่นี้"



ทางด้านคริสเองที่ได้ยินลู่หานพูดก็ตกใจไม่คิดว่าจะไปไวขนาดนั้นแต่เขาก็อยากให้ลู่หานกับเซฮุนกลับมาดีกันแค่ในฐานะคนรู้จักก็ยังดีแล้วคริสก็หยิบโทรศัพท์โทรหาใครบางคน..



ตื้ดๆ ~



"ครับเฮีย"


"พรุ่งนี้แล้วนะที่ลู่หานจะไปจีน ถ้าอยากเจอ... 10โมงเช้ารีบไปให้ทันก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก"


"คะ..คะ..ครับ พรุ่งนี้ผมจะรีบไป"







- 10โมงเช้า วันต่อมา -


@สนามบินอินชอน



ร่างบางที่รอขึ้นเครื่องอยู่สังเกตเห็นความผิดปกติของพี่ชายที่คอยชะเง้อคอมองหาใครบางคนจนอดที่จะถามไม่ได้


"เฮีย...มองหาใครอ่ะ??"


"อะ..อ่อ ป่าวหรอก"


"อืม แล้วไป"


ร่างบางก็มองหาใครบางคน ใครบางคนที่เขาน่าจะมาส่งแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าเขาจะไปจีนวันนี้นอกจากพี่ชายของตัวเอง


"ลู่ว่า..ลู่ไปดีกว่า"


"อีกตั้ง30นาที รีบไปทำไม"


คริสเองก็กระวนกระวายใจไม่น้อยอีกแค่30นาทีลู่หานก็จะไปแล้วแต่ทำไมเซฮุนยังไม่มาอีก คริสแอบบ่นในใจแต่ทันใดนั้นเซฮุนก็โผล่มาแล้วรีบวิ่งมาทางคริส คริสเห็นก็เลยแอบขยับปากไปว่ารีบวิ่งให้เร็วกว่านี้จนเซฮุนหยุดอยู่ที่ด้านหลังของร่างบาง


"เสี่ยวลู่ครับ"


".....เซ..ฮุน" อยู่ดีๆน้ำตาก็พาลจะไหลสะงั้น


"เสี่ยวลู่... ฮุนขอโทษ ไม่ไปไม่ได้เหรอ?"


"...."


"ถ้าเสี่ยวลู่ไปแล้วฮุนจะอยู่กับใครล่ะ ฮุนรักเสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่คนเดียว"


"ฮุนก็ไปอยู่กับ..คริสตัลไง ที่บอกว่ารักอ่ะถ้าไม่รักจริงๆอย่าพูดเลย คนฟังอย่างฉันเจ็บมากรู้ไหม อย่าทำให้ใครเสียใจอีกนอกจากฉัน" ลู่หานปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ไม่สนว่าคนรอบข้างจะมองยังไง


"เสี่ยวลู่... ฮึก... ไม่ให้...ไป ฮึกๆ"


"เซฮุน..นายอย่าร้องไห้เลย ฮึก เรื่องที่นายทำไว้มันมากเกินไป ขอเวลาฉันนะ... ขอเวลาให้ฉันได้ลืมนาย...ลืมว่าฉันเคยรักนายมากแค่ไหน"


"ทำไม...เสี่ยวลู่.... ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันยอมรับ..แต่นาย...."


"เฮีย ลู่ไปนะ"


"เอ่อ.... บาย ไว้ว่างๆเฮียไปหา" คริสไปไม่ถูกเลย


"เสี่ยวลู่... ฮุนจะรอเสี่ยวลู่นะ ได้ยินไหมว่าจะรอ... รอจนกว่าเสี่ยวลู่จะให้อภัยฮุน จะกลับมารักฮุนเหมือนเดิมต่อให้นานแค่ไหนฮุนก็จะรอ !! "


เซฮุนพยายามตะโกนบอกร่างบางแม้ว่าลู่หานจะได้ยินหรือไม่ได้ยินก็ตาม...

แม้ว่าร่างบางจะยังเดินห่างไปเรื่อยแต่เขาได้ยินทุกคำที่เซฮุนพูด เขาอหยุดชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดคำบางคำที่เซฮุนไม่สามารถได้ยินมันก่อนจะก้าวขาเดินต่อไป..





"ต่อให้ฉันอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่..นายก็ยังจะรอเหรอ เซฮุน... ฮึก ๆ !" 

 

 

# 100 % แล้ว ฟรุ้งฟริ้ง


มาอัพจนครบล่ะ เมื่อเลย รีบมาปั่นให้ก่อนจะไม่ค่อยได้มาอัพให้


ขอบคุณกำลังใจหลายๆคนนะ >< 


รักรีดจุ้บๆ >3<