FIC : THE LAST LOVE {HunHan}

ลำดับตอนที่ #5 : - FIVE 100% -

- 5 -

 

ผ่านไป 4 เดือน ~ (ติดจรวดปรู๊ดป๊าดมาก -*- )




"เสี่ยวลู่ครับ มานอนได้แล้วนะ" ผมเห็นเขาเล่นเกม อ่านหนังสือ ไม่ยอมนอนสักทีถ้าผมไม่เรียกมานอนด้วย 

"อ่า~ ก็ได้ๆ"  เขาบอกปัดๆก่อนจะเดินไปปิดไป ปิดคอมและล้มตัวนอนข้างๆ ผมเลยคว้าเอวบางเข้ามากอด



ผมรู้สึกว่าร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดผมเขาเปลี่ยนไปแต่ผมแค่ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรหรือมีอะไรไม่สบายใจ บางครั้งเขาก็ทำเหมือนไม่อยากมองหน้า ไม่อยากคุยกับคน.. หรือเขาไปรู้อะไรมา


"เซฮุน..." 

"หื้ม?"

"นายรักฉันมั้ย?"

"เอ่อ... ระ รักดิ รักมากๆเลยล่ะ"

"อื้ม ฉันรักนายนะเซฮุน.." ทำไมต้องพูดติดๆขัดๆนะเซฮุนหรือว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง




- - - วันต่อมา - - -


"เสี่ยวลู่ วันนี้กลับดึกนะ ไปงานเลี้ยงกับเพื่อนนะ ง่วงก็นอนเลย ไม่ต้องรอผมนะ"

"อื้ม อย่าดึกมากนะ "



เห้ออ...ทำไมช่วงนี้เซฮุนถึงกลับดึกตลอดเลยนะเท่าๆที่ผมรู้งานเลี้ยงของเพื่อนคณะก็ไม่มีหรือจะเป็นเพื่อนต่างคณะ ??? แต่นอกจากชานยอลกับแบคฮยอนก็ไม่น่าจะมีใครอีกนี่นา


เอ๋ ?? นึกออกแล้วหรือว่าจะเป็นไคที่เคยอยู่รุ่นเดียวกันแต่คนละคณะที่ตอนนี้ซิ่วมาเป็นรุ่นน้องคณะนะ ว่าแล้วผมเลยถามเบอร์มาจากพี่รหัสของไคแล้วรีบกดโทรออกทันที..


ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด~


"ฮัลโหล"

"ไครึป่าว?"

"ใช่ครับ แล้ว ?"

"พี่ลู่หานครับ"

"มีไรหรอฮยอง"

"อยู่กับเซฮุนป่าว"

"ป่าวครับ"

"โอเคๆ งั้นแค่นี้นะ "



ถ้าไม่ใช่ไคแล้วจะมีใครอีกนะ .ไม่นานก็มีเสียงข้อความเข้ามา....



ตึ่ง ตึ๊ง ~



'ข้อความใหม่'



พอผมเปิดไปกลับเจอคลิปๆนึงที่ถูกส่งมาจากไหนไม่รู้เลยรีบเปิดดู...แต่นั่นมัน เซฮุนของผมนี่ !!!  ผมปล่อยให้คลิปดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงตอนสุดท้าย ผมล้มลงร้องไห้ไม่อยากจะเชื่อ.. ผู้ชายในคลิปชัดเจนว่าเป็นเซฮุนและยิ่งผู้หญิงในคลิปยิ่งชัดเจนเข้าไปอีก... คริสตัล คนที่เซฮุนเคยจีบนี่


ผมไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ในเวลาแบบนี้ แบคฮยอนคงเป็นคนที่ผมต้องการมากที่สุดตอนนี้ ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องของแบคฮยอน..


ก๊อก ๆ ๆ ~


แอ๊ด ~


ผมวิ่งเข้าไปกอดแบคฮยอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆไม่มีท่าทีจะหยุด แบคฮยอนพาผมเข้าไปนั่งในห้องแต่ในห้องไม่ได้มีแค่เราสองคนแต่ยังมี 'โด คยองซู' เพื่อต่างคณะของแบคฮยอนอยู่ด้วย

"ลู่หาน เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฟังสิ"

"..." สายตาผมมองไปที่คยองซู ผมไม่รู้ว่าเขาไว้ใจได้รึป่าว

"อ่อ.. คยองซูน่ะไว้ใจได้ เพื่อนสนิทต่างคณะฉันเอง เราสนิทกันมานานแล้วล่ะ"

ผมยื่นคลิปที่อยู่ในโทรศัพท์ให้ดูหลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้สองคนนี้ฟัง

"ลู่.. ในคลิปมันชัดมากเลยนะ" แบคพูด

"แต่อย่าลืมสิว่าคลิปวีดีโอมันตัดต่อได้.." คยองพูดเสริม

"ก็จริงอย่างที่คยองพูดนะ ถ้าไม่เห็นกับตาก็ยังเชื่อไม่ได้หรอก"

"หมายความว่าไง?"

"ต้องตามไปดู วันไหนที่กลับดึกเราต้องตามออกไปโดยที่ไม่ให้เซฮุนรู้ตัว"


ที่คยองซูพูดมาผมกับแบคฮยอนเองก็เห็นด้วยกับความคิดของคยองซูนะแต่ผมเองไม่อยากทำตัวที่ไม่ไว้ใจเซฮุนหรือบางครั้ง...การที่เราไว้ใจมากเกินไป..เราจะกลายเป็นคนโง่.....






- - - วันต่อมา - - -




u r my everything to me ~!


ร่างบางที่มานั่งเล่นที่ห้องแบคฮยอนตกใจเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้า ร่างบางลังเลที่จะกดรับเมื่อขึ้นชื่อสายโทรเข้า' ชานม ' แต่สุดท้ายลู่หานก็กดรับสายโดยที่มีเพื่อนอีกสองคนนั่งฟังอยู่ด้วย



"ฮัลโหล ว่าไงเซฮุน" 

"วันนี้กลับดึกนะ ไม่ต้องรอ"

"มีงานอะไรเหรอ?"

"งานเลี้ยงเพื่อนน่ะ"

"อืม รีบกลับนะ"

"บาย/บาย"


ผมหันไปมองหน้าเพื่อนอีกสองคน ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อ เหมือนคยองซูจะอ่านใจผมได้เลยอ่ะ

"ตามไปสิ อย่าไปกลัว" คยองซูพูดพร้อมทำท่ามุ่งมั่น (??)

"เอางั้นเหรอ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาไปไหนนี่"

"Up Me ไงล่ะ จากที่ดูภาพในคลิปเมื่อวันก่อนน่าจะเป้นที่นี่ไม่ผิดแน่" 

.
.
.
.
.
.
.
.
.


เซฮุน.. นายคงไม่ทำให้ฉันเสียใจใช่มั้ย ??











เมื่อรู้ที่ที่เซฮุนจะไปพวกผมก็รีบขับรถออกไปโดยใช้รถของคยองซูแอบตามไปเมื่อถึงที่เราก็หาที่นั่งที่อยู่ในโซนมืดๆเพื่อเขาจะได้ไม่สังเกตุเห็น

สายตาทั้ง3คู่จับจ้องหาเซฮุนในที่สุดก็เจอ.. เขาอยู่กับคริสตัลทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก..มากจนคนอย่างลู่หานคิดว่าระหว่างพวกเขาไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบพี่น้องแน่ๆ..

ทั้งสองเดินตามกันไปและหายเข้าไปในซอกเล็กๆซอกหนึ่ง มีหรอที่คนอย่างแบคฮยอนจะไม่ดึงลู่หานให้เดินตามไป.. ภาพที่อยู่ต่อหน้ามันลู่หานมันชัดเจนมากเกินกว่าคนอย่างลู่หานจะรับมันได้ ตลอดเวลาที่คบกันมาเขาไว้ใจเซฮุนเสมอ เชื่อใจเสมอ แต่สิ่งที่เซฮุนตอบแทนความรักของเขากลับมามันทำให้ความเชื่อใจความไว้ใจที่เคยมีไม่เหลือเลย..


"เซฮุน!!!"


"อื้ม.. คะ ใครน่ะ" ใบหน้าคมที่ไม่มีแม้แต่จะหันมามองก็พอจะทำให้ลู่หานรู้ว่าในใจของเซฮุนไม่เคยมีเขาอยู่เลย..


"พะ พี่ลู่หาน!!!" คริสตัลที่ได้สติก่อนรีบผละตัวและริมฝีปากออก


"เสี่ยวลู่!!! นะ นายมาที่นี่ได้ไง?"


"ฉันจะมายังไงก็ไม่สำคัญ แต่ทำไม..ทำไมนายต้องโกหกฉันด้วย"


"ฉะ..ฉัน..."


"ตอบไม่ได้?"


"คือ เดี๋ยว! เสี่ยวลู่ฟังผมก่อน"



เสียงที่ไล่หลังมาไม่ได้ทำให้ลู่หานหยุดเดิน กลับยิ่งทำให้ลู่หานรีบเดินให้พ้นๆจากตรงนี้ ตรงที่ที่มีเซฮุนอยู่.. เดินออกไปทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ต่อให้เขาพยายามโกหกตัวเองว่าเข้มแข็งแค่ไหนสุดท้ายเขาก็ยังเป็นคนอ่อนแอ...



"นายหยุดพูดเถอะเซฮุน พูดไปก็ช่วยให้ลู่หานรู้สึกดีขึ้นมาหรอก!!" แบคฮยอนที่ทนเห็นแฟนเพื่อนตัวเองทำเลวทรามขนาดนี้ก็อดที่จะต่อว่าไมไ่ด้


ระหว่างทางกลับหอลู่หาน แบคฮยอนและคยองซูได้พูดคุยกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้และลู่หานตัดสินใจจะขอย้ายห้องออกมาแต่เมื่อโทรไปถามผู้คุมหอก็ถูกปฏิเสธกลับมาเพราะตอนนี้ที่หอไม่มีห้องให้ย้ายและจะย้ายได้ก็ต่อเมื่อผ่านครึ่งปีการศึกษาไปแล้วแต่นี่มันผ่านมาแค่ไม่กี่เดือนเอง นี่เขาต้องทนอยู่กับเซฮุนไปอีกนานแค่ไหน..



เซฮุนที่ไม่เคยรักลู่หานเลยจริงๆ






กึก ๆ ๆ กุกกักๆๆ


เช้าที่เร่งรีบของลู่หานที่ต้องเก็บของให้เสร็จก่อนคนร่างสุงจะตื่นมา เขาพยายามเก็บของให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเมื่อคืนทันทีที่เขาถึงหอเขานึกได้ว่าถ้าย้ายห้องในหอไม่ได้ก็สามารถขอย้ายกลับบ้านได้แต่ต้องมีผู้ปกครองมารับถึงจะได้รับอนุญาติให้ย้ายกลับได้


เมื่อลู่หานเก็บของใกล้จะเสร็จจึงโทรหา 'คริส' ที่เป็นพี่ชายที่อายุห่างกันถึง5ปีมารัีบกลับบ้านให้ไวที่สุด


'เฮีย'


'ว่าไงไอ้แสบ'


'มารับลู่หน่อยที่หออะ ไวๆเลย'


'เคๆ รีบไปเดี่ยวนี้แหละ'


ติ๊ด~


พอคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วร่างบางก็รีบขนของ กระเป๋าเป้หนึ่งใบ กระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ และกล่องเล็กๆเพียงหนึ่งกล่องเตรียมที่จะก้าวออกจากห้องแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะเสียงเรียกของใครบางคน.. ใครบางคนที่เขารักมากที่สุด


"เสี่ยวลู่...นายจะไปไหน"


"...."


สายตาของร่างสูงที่มองมายังร่างบางที่สะพายกระเป๋าและเตรียมลากกระเป๋าออกจากห้องไมไ่ด้ทำให้ลู่หานรู้สึกว่าเซฮุนจะรั้งเขาไว้..สักนิดก็ไม่มี


"นายไม่ต้องการฉันแล้ว..เซฮุน"ร่างบางพยายามคุมตัวเองไม่ให้แสดงด้านที่อ่อนแอออกมาอีกแต่ทำยังไงเขาก้ไม่สามารถควบคุมมันได้ก็ต้องปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา


"คะ คะ ใครบอก ฉันต้องการนายเสมอ เสี่ยวลู่"


"ต้องการฉันงั้นเหรอ ? นายรู้อะไรมั้ยเซฮุน..นายทำให้ความเชื่อใจที่ฉันเคยให้นายมันหมดไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!!! ถ้านายต้องการฉันจริงนายจะไม่ทำกับฉันแบบนี้ นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจแบบนี้!!!! ฮึก ฮึก ๆ" 


หลังจากที่ผมพูดกับเซฮุนเรียบร้อยแล้วผมก็รีบก้าวออกมาจากห้องเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนโทรตามผมอยู่ แน่นอนต้องเป็นพี่ชายของผมแน่ๆ ผมรีบปัดน้ำตาลวกๆเพราะไม่อยากให้พี่ชายรู้ เขายังไม่รู้เรื่องของผมกับเซฮุนที่ทะเลาะกันจนถึงกับต้องขอย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านกะทันหันแบบนี้


"มา..เฮียช่วย"

"ขอบใจเฮีย"





Kris's Part


ตั้งแต่ขับรถออกมาผมรู้สึกว่าน้องชายผมมันเงียบเกินไปนะ มันผิดปกติมาก จากเด็กที่ชวนคุยตลอดทางเวลานั่งรถด้วยกันทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้นะ


"นี่ ลู่หาน"


"...."


"ลู่หาน!"


"..."


"ไอ้แสบ!!!!"


"ห้ะๆ ว่าไงเฮีย"


"แปลกไปนะ เป็นอะไรรึป่าว"


ผมว่าผมมองน้องตัวเองไม่ผิดแน่ ทะเลาะกับเซฮุนแน่เลยแต่ทำไมถึงกับต้องย้ายออกมาแบบนี้


"ป่าวเฮีย"


ร่างบางหันหน้าหนีออกไปมองทางหน้าต่าง พยายามไม่ให้พี่ชายรู้ว่าเขากำลังเสียใจมากแค่ไหน


"ทะเลาะกับไอ้ฮุนมาสิ่นะ บอกเฮียมาสิ"


"ฮึก ๆ ก่อนหน้านี้เซฮุนกลับบ้านดึกทุกวันอ้างว่่ามีงานเลี้ยงบ้างไรบ้างแล้วมีอยู่วันนึงลู่ได้รับคลิปมาตอนแรกลู่ไม่เชื่อแต่พอลู่ตามไปดูก็เห็นเซฮุนกับผู้หญิงในคลิปกำลังจูบกัน.. เฮีย เซฮุนไม่รักลู่แล้ว ฮึกๆ เซฮุนไม่รักลู่แล้วจริงๆ ฮือ ๆ ฮึก "


ร่างบางเอาแต่นั่งร้องไห้ตั้งแต่เล่าเรื่องนั้นให้พี่ชายฟังจนถึงบ้านแต่เมื่อคริสขับรถมาใกล้จะถึงบ้านก็สังเกตเห็นร่างสุงที่ดูคุ้นตายืนรออยู่หน้าบ้านกับสีหน้าที่ดูเครียดและจริงจังพอสมควรแต่เขาคิดว่าลู่หานยังไม่พร้อมจะเจอหน้าเซฮุนแน่ๆเลยตัดสินใจขับรถเลี้ยวไปอีกทางเพื่อจะเข้าทางหลังบ้าน


เมื่อคริสจอดรถเสร็จก็เรียกให้แม่บ้านมาขนของไปไว้บนห้องของลู่หานที่เตรียมรอไว้แล้ว คริสเลือกที่จะไม่ปลุกน้องชา่ยให้ตื่นเพราะเห็นว่าร้องไห้หนักขนาดนี้ให้พักผ่อนก่อนดีกว่าเลยอุ้มลู่หานขึ้นไปบนห้องนอนก่อนจะลงมาดูที่หน้าบ้านว่าเซฮุนยังอยู่รึป่าว แต่เมื่อมองไปก็ยังคงเห็นว่าเซฮุนยังยืนรออยู่หน้าบ้าน

อันที่จริงคริสเองไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องของน้องชายกับเซฮุนมากนักแต่เมื่อเห็นว่าทะเลาะกันร้องไห้ขอกลับบ้านขนาดนี้คนอย่างคริสก็อดเป็นห่วงไม่ได้ .. เขาอยากรู้เรื่องทั้งหมดจากเซฮุนด้วย


"ไปเรียกผู้ชายที่อยู่หน้าบ้านเข้ามาสิ" คริสหันไปสั่งแม่บ้านที่เดินผ่านมาพอดี


"ค่ะ คุณชาย"


แม่บ้านกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปเรียกชายหนุ่มร่างสูงให้เดินตามเขาเข้ามาหาคริสก่อนคริสจะบอกให้แม่บ้านไปทำงานต่อและเอ่ยทักทายเซฮุน..


"ไง เซฮุน นั่งก่อนสิ"


"ครับ" ร่างสูงนั่งลงอย่างว่าง่ายแต่สายตากลับมองหาลู่หาน เขาคิดว่าลู่หานน่าจะกลับมาอยู่บ้าน


"สบายดีไหม"


"สะ สบายดีครับ แล้ว..." ยังไม่ทันที่เซฮุนจะเอ่ยปากถามก็ถูกคริสพูดตัดหน้าไปสะก่อน


"เฮียไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอสองคนแต่เฮียอยากให้เซฮุนเล่าให้เฮียฟังทั้งหมดโดยไม่ปิดบังอะไรทั้งสินเพราะถ้าเธอโกหกเฮียก็เหมือนโกดหกพ่อแม่ลู่หานด้วย เข้าใจที่เฮียพูดใช่มั้ย?"


"ครับ...."


.
.
.
.
.
.
.
.
.


เมื่อเซฮุนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังและยอมรับผิดที่ทำให้ลู่หานเสียใจ


"ลู่ เฮียรู้ว่าลู่แอบฟังตั้งแต่ต้นแล้วลงมาหาเฮีย" คริสหันไปมองลู่หานที่ตอนนี้หันหลังให้เตรียมที่จะเดินหนีกลับไปที่ห้อง หากไม่มีเสียงพี่ชายบังคับให้ลงมาลู่หานก็คงไม่มีวันเดินย้อนกลับลงเจอหน้าเซฮุนแน่นอน

"เฮียบอกให้ลงมาไง!!" 


ลู่หานจำใจต้องเดินกลับลงมาก่อนจะนั่งลงที่อีกฝั่งของเซฮุน ใบหน้าของลู่หานตอนนี้มีแต่น้ำตาและเอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ตลอดจนคริสต้องเอ่ยขึ้นมาว่า...




"พวกเธอสองคน....."



------------------

[100%]


ครบ100แล้วค่าาา มาอัพให้แล้วนะ ตรงกับวันไรน๊า

12.04.1994 วันเกิดฮุนนี่ไง >< นึกว่าจะไม่ทันสะแล้วว

อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนน๊า >< อยู่ด้วยกันจนถึงตอนจบนะคะ ><


ชอบกันมั้ย แนวนี้ ?


1 เม้นท์ 1 เฟบ = 1กำลังใจ


กำลังใจใกล้จะหมดขอเพิ่มหน่อยได้มั้ย ? ><