ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - FOUR 100% -
4
Sehun's Part
"ซะ เซฮุน... ไม่ไหวแล้ว.. ชะ ช่วยเสี่ยวลู่ด้วย"
ร่างบางนอนบิดไปบิดมามือปัดป่ายไปทั่วจิกหมอนจิกผ้า
"ขอโทษนะ เสี่ยวลู่"
ผมไม่สบายใจที่ต้องทำแบบนี้ คืนนี้เขาอาจจะยอมเพราะฤทธิ์ยานั่นแต่ถ้าเขาตื่นขึ้นมาล่ะ...ผมคิดอยู่นานพอควรสุดท้ายก็ตัดสินใจ..
ผมค่อยก้มลงจูบจากปากลงมาตามซอกคออย่างอ่อนโยนจากอ่อนโยนเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เริ่มขบเม้มตามซอกคอขาวเกิดเป็นรอยแดงๆ ไม่ใช่แค่ตามซอกคอแต่มันเรื่อยลงมาตามตัว..
.
.
.
.
.
.
.
มโนจ้า
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมตื่นขึ้นหลังจากที่ผ่านศึกหนักมาทั้งคืนมองไปยังร่างบางที่นอนเปลือยอยู่ข้างๆภายในอ้อมกอดผม ลำตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยจูบนับไม่ถ้วนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลืออยู่เลย นี่ผมทำเกินไปรึป่าว..
"อื้อ..." ร่างบางที่เพิ่งตื่นก็มองตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยช้ำสีแดงที่มีอยู่เต็มตามตัว
"เสี่ยวลู่... ฉันขอโทษ" ผมกลัว...กลัวคนตรงหน้าโกรธ กลัวมาก
"โอ้ย !!"
ร่างบางถึงกับร้องเสียงดังขณะที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียง ผมรีบวิ่งมาช่วยพยุงเขาให้นั่งลงกับเตียงเหมือนเดิม เขาคงเจ็บมากและโกรธผมมากแน่เลย คำขอโทษผมเขายังไม่รับมันเลย
"เสี่ยวลู่..จะไปไหน" เขาทำท่าจะลุกอีกแล้ว ทั้งๆที่ตัวเองยังจะยืนแทบไม่ไหว
"ไปทำอาหารไง" นี่เขาโกรธผมรึป่าวเนี่ย
"ไม่โกรธฮุนเหรอ..เรื่องเมื่อคืนน่ะ"
"เราไปทำอาหารก่อนนะ แล้วค่อยมาคุยกัน"
เสี่ยวลู่ นายทำให้ฉันไม่สบายใจนะ.....
-----------------------------------------------
-หลังกินข้าวเสร็จ-
ในขณะที่ผมพยุงร่างบางมานั่งที่เตียงร่างบางก็พูดขึ้นว่า..
"เซฮุน ทำไม... เมื่อคืน...ฮึก ๆ " ร่างบางร้องไห้แล้วหันหน้าหนี
"ขอโทษ ฉันแค่ไม่อยากเห็นนายนอนทรมานแบบนั้น ฉันพยายามช่วยนายทุกทางแ้ลวแต่สุดท้ายมันก็มีแค่วิธีนี้ที่ช่วยให้นายหายทรมานได้" ผมดึงร่างบางที่นั่งร้องไห้เข้ามากอดแน่น
"ฉันขอโทษจริงๆเสี่ยวลู่"
"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ร่างบางดันผมออกแล้วปัดน้ำตาที่ไหลออกแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ
ผมพยุงร่างบางไปห้องน้ำก่อนร่างบางจะหันหลังให้และปิดประตูลง ความอยากรู้ของผมมันทำให้ผมเดินไปยังโต๊ะหนังสือที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบไดอารี่ออกมา หากแต่มันไม่ใช่ไดอารี่ของผม
'ไดอารี่..เสี่ยวลู่'
ผมเปิดอ่านแทบจะทุกหน้าทุกตัวอักษรที่เขาบรรจงเขียนลงไปในนั้นทุกๆมุมกระดาษาด้านบนจะมีวันที่กำกับไว้ทุกหน้าหากแต่สายตาของผมเมื่อมองไปยังลิ้นชักดีๆมันไม่ได้มีแค่เล่มเดียวแต่มันยังมีอีกสองเล่มที่อยู่ในนั้นด้วยผมเลยหยิบมันขึ้นมาดู มันเขียนเหมือนกันแทบทุกหน้า ..
'รักเซฮุน'
ไม่ใช่แค่คำนั้นแต่เขายังเขียนถึงช่วงเวลาต่างๆที่เราได้อยู่ด้วยกันมันทำให้ผมนึกย้อนวันเวลาเหล่านั้น... มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมาก
แต่เมื่อสังเกตดีๆแล้วทั้งสองเล่มจะมีอยู่หน้านึงที่ข้อความที่เขียนลงไปนั้นแสดงถึงอารมณ์ของคนเขียนได้ดี เขาไม่มีความสุขเลยสักนิด มีแต่ความเสียใจ คราบน้ำตาที่ยังคงปรากฎให้เห็นอยู่ในหน้านั้นทำให้หัวใจผมกระตุกวูบไปสักพัก หน้ากระดาษ2หน้านั้นกำกับวันที่ไว้ชัดเจนกว่าหน้าอื่นๆด้วยปากกาหมึกแดง..
'14 ก.พ.'
เมื่อผมอ่านจบมันทำให้รู้ว่าผมโง่แค่ไหน..โงที่ทำให้คนที่รักผมมาตลอดต้องเสียใจ คนที่ผมก็แอบรักเขาอย่างลู่หาน ความคิดนั้นต้องหยุดลงเมื่อ...
"เซฮุน นายไปอาบน้ำได้แล้วนะ" หัวใจผมกระตุกวูบอีกครั้ง...กลัวว่าเขารู้ว่าผมแอบอ่านไดอารี่เขาโดยไม่ได้รับอนุญาติและมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
สงสัยว่าฉันจะรักนายจริงๆสินะ ... เสี่ยว ลู่หาน
หลังจากวันนั้นผมกับเขาก็ใช้ชีวิตอย่างปกติหรืออาจจะไม่ปกติ -*- จนถึงวันนี้...
13.02.2013
"ฮุนนา.. พรุ่งนี้วาเลนไทน์แล้วนะ เจอคนที่ชอบรึยัง?"
"เจอแล้ว คนๆนั้นน่ารักมากๆเลยละ ฮุนรักมากเลยนะ"
"แล้วครั้งนี้จะโดนปฏิเสธกลับมาอีกรึป่าวนะ"
"ไม่โดนปฏิเสธแน่นอน"
"มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะ"
ดูหน้าเขาจะเศร้าไปทันทีที่ผมบอกว่าผมมั่นใจว่าจะไม่โดนปฏิเสธเหมือนที่แล้วมาแต่ผมจะทำทุกอย่างที่ผมวางไว้พังไม่ได้เด็ดขาด ผมให้ชานยอลและแบคฮยอนช่วยจัดเตรียมสถานที่กับดอกไม้และสร้อยห้อยตัวHHไว้ให้เพราะงานพรุ่งนี้จะต้องไม่มีอะไรผิดพลาด...
+ 14.02.2013 +
เช้าวันนี้ผมกับลู่หานมาเรียนตามปกติแต่ที่แปลกไปจากทุกๆวันคือตลอดทางเดินจะมีป้ายสีชมพูติดห้อยอยู่ตามต้นไม้กิ่งไม้จนสุดทางเหมือนคนข้างๆผมจะไม่ใส่ใจมันเลย...
"เสี่ยวลู่ ทำไมเขาต้องเอาพวกกระดาษสีชมพูมาห้อยด้วยอะ"
"ก็วันนี้วาเลนไทน์นี่..คงจะมีเซอไพรส์อะไรมั้ง"
แต่แล้วผมก็หยุดเดินกลางคันก่อนจะขึ้นตึกเรียนผมจึงเรียกลู่หานที่เดินไปก่อนหน้าผมให้หันกลับมา.. เขาหันหน้ากลับมาแล้วทำหน้าตกใจเพราะสิ่งที่เขาเห็นมันไม่ใช่ทางเดินโล่งๆเหมือนที่เขาเดินผ่านมาแต่กลับมีป้ายเรียงกันเป็นประโยค...
"เป็นแฟนกับผมมั้ย... กวางน้อย"
ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าร่างบางก่อนจะคุกเข่าลงแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ที่มีกล่องสร้อยวางอยู่ด้วย
"เสี่ยวลู่.. จะยอมรับฮุนเป็นแฟนไหม?" ผมก็แอบหวั่นๆไม่ได้ทั้งๆที่ผมรู้อยู่แล้วว่าเขารักผมมากแค่ไหนและเขาไม่มีทางปฏิเสธผมแน่นอน
"ฮึก ฮึก ฮือ... สะ เสี่ยวลู่รักฮุนนะ"
ชายร่างบางตรงหน้าดึงตัวผมให้ลุกขึ้นและดึงเข้ากอดความรู้สึกตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนเหมือนมีเพียงแค่เราสองคนมีแค่เสียงหัวใจของผมกับลู่หานเต้นไปพร้อมๆกัน
"ขอบคุณที่รักกันนะ เซฮุนรักเสี่ยวลู่" ผมตะโกนออกไปดังๆให้คนเขารู้กันทั่วเลยว่าคนนี้ของผมนะ
"เสี่ยวลุ่รักเซฮุน" ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดก็ตะโกนตามมาติดๆ
เราสองคนหันหน้าเข้าหากัน สบตากัน หน้าของเราค่อยๆเลื่อนเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูดจนริมฝีปากของเราก็ประกบเข้าหากันแต่เป็นเพียงจูบที่อ่อนโยนไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆ (ฟินแปป >< : มโน)
ความรักที่ผมรอมาตลอด..ตอนนี้ผมได้มันมาแล้วและผมจะรักษามันให้ดีที่สุด .... เสี่ยว ลู่หาน
รักของผมครั้งนี้ผมจะรักษามันให้ดี จะไม่ทำให้เขาต้องเสียใจและร้องไห้ ผมสัญญา .... โอ เซฮุน
ร่างบางนอนบิดไปบิดมามือปัดป่ายไปทั่วจิกหมอนจิกผ้า
"ขอโทษนะ เสี่ยวลู่"
ผมไม่สบายใจที่ต้องทำแบบนี้ คืนนี้เขาอาจจะยอมเพราะฤทธิ์ยานั่นแต่ถ้าเขาตื่นขึ้นมาล่ะ...ผมคิดอยู่นานพอควรสุดท้ายก็ตัดสินใจ..
ผมค่อยก้มลงจูบจากปากลงมาตามซอกคออย่างอ่อนโยนจากอ่อนโยนเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เริ่มขบเม้มตามซอกคอขาวเกิดเป็นรอยแดงๆ ไม่ใช่แค่ตามซอกคอแต่มันเรื่อยลงมาตามตัว..
.
.
.
.
.
.
.
มโนจ้า
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมตื่นขึ้นหลังจากที่ผ่านศึกหนักมาทั้งคืนมองไปยังร่างบางที่นอนเปลือยอยู่ข้างๆภายในอ้อมกอดผม ลำตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยจูบนับไม่ถ้วนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลืออยู่เลย นี่ผมทำเกินไปรึป่าว..
"อื้อ..." ร่างบางที่เพิ่งตื่นก็มองตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยช้ำสีแดงที่มีอยู่เต็มตามตัว
"เสี่ยวลู่... ฉันขอโทษ" ผมกลัว...กลัวคนตรงหน้าโกรธ กลัวมาก
"โอ้ย !!"
ร่างบางถึงกับร้องเสียงดังขณะที่กำลังจะลุกขึ้นจากเตียง ผมรีบวิ่งมาช่วยพยุงเขาให้นั่งลงกับเตียงเหมือนเดิม เขาคงเจ็บมากและโกรธผมมากแน่เลย คำขอโทษผมเขายังไม่รับมันเลย
"เสี่ยวลู่..จะไปไหน" เขาทำท่าจะลุกอีกแล้ว ทั้งๆที่ตัวเองยังจะยืนแทบไม่ไหว
"ไปทำอาหารไง" นี่เขาโกรธผมรึป่าวเนี่ย
"ไม่โกรธฮุนเหรอ..เรื่องเมื่อคืนน่ะ"
"เราไปทำอาหารก่อนนะ แล้วค่อยมาคุยกัน"
เสี่ยวลู่ นายทำให้ฉันไม่สบายใจนะ.....
-----------------------------------------------
-หลังกินข้าวเสร็จ-
ในขณะที่ผมพยุงร่างบางมานั่งที่เตียงร่างบางก็พูดขึ้นว่า..
"เซฮุน ทำไม... เมื่อคืน...ฮึก ๆ " ร่างบางร้องไห้แล้วหันหน้าหนี
"ขอโทษ ฉันแค่ไม่อยากเห็นนายนอนทรมานแบบนั้น ฉันพยายามช่วยนายทุกทางแ้ลวแต่สุดท้ายมันก็มีแค่วิธีนี้ที่ช่วยให้นายหายทรมานได้" ผมดึงร่างบางที่นั่งร้องไห้เข้ามากอดแน่น
"ฉันขอโทษจริงๆเสี่ยวลู่"
"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ร่างบางดันผมออกแล้วปัดน้ำตาที่ไหลออกแล้วลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ
ผมพยุงร่างบางไปห้องน้ำก่อนร่างบางจะหันหลังให้และปิดประตูลง ความอยากรู้ของผมมันทำให้ผมเดินไปยังโต๊ะหนังสือที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบไดอารี่ออกมา หากแต่มันไม่ใช่ไดอารี่ของผม
'ไดอารี่..เสี่ยวลู่'
ผมเปิดอ่านแทบจะทุกหน้าทุกตัวอักษรที่เขาบรรจงเขียนลงไปในนั้นทุกๆมุมกระดาษาด้านบนจะมีวันที่กำกับไว้ทุกหน้าหากแต่สายตาของผมเมื่อมองไปยังลิ้นชักดีๆมันไม่ได้มีแค่เล่มเดียวแต่มันยังมีอีกสองเล่มที่อยู่ในนั้นด้วยผมเลยหยิบมันขึ้นมาดู มันเขียนเหมือนกันแทบทุกหน้า ..
'รักเซฮุน'
ไม่ใช่แค่คำนั้นแต่เขายังเขียนถึงช่วงเวลาต่างๆที่เราได้อยู่ด้วยกันมันทำให้ผมนึกย้อนวันเวลาเหล่านั้น... มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมาก
แต่เมื่อสังเกตดีๆแล้วทั้งสองเล่มจะมีอยู่หน้านึงที่ข้อความที่เขียนลงไปนั้นแสดงถึงอารมณ์ของคนเขียนได้ดี เขาไม่มีความสุขเลยสักนิด มีแต่ความเสียใจ คราบน้ำตาที่ยังคงปรากฎให้เห็นอยู่ในหน้านั้นทำให้หัวใจผมกระตุกวูบไปสักพัก หน้ากระดาษ2หน้านั้นกำกับวันที่ไว้ชัดเจนกว่าหน้าอื่นๆด้วยปากกาหมึกแดง..
'14 ก.พ.'
เมื่อผมอ่านจบมันทำให้รู้ว่าผมโง่แค่ไหน..โงที่ทำให้คนที่รักผมมาตลอดต้องเสียใจ คนที่ผมก็แอบรักเขาอย่างลู่หาน ความคิดนั้นต้องหยุดลงเมื่อ...
"เซฮุน นายไปอาบน้ำได้แล้วนะ" หัวใจผมกระตุกวูบอีกครั้ง...กลัวว่าเขารู้ว่าผมแอบอ่านไดอารี่เขาโดยไม่ได้รับอนุญาติและมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
สงสัยว่าฉันจะรักนายจริงๆสินะ ... เสี่ยว ลู่หาน
หลังจากวันนั้นผมกับเขาก็ใช้ชีวิตอย่างปกติหรืออาจจะไม่ปกติ -*- จนถึงวันนี้...
13.02.2013
"ฮุนนา.. พรุ่งนี้วาเลนไทน์แล้วนะ เจอคนที่ชอบรึยัง?"
"เจอแล้ว คนๆนั้นน่ารักมากๆเลยละ ฮุนรักมากเลยนะ"
"แล้วครั้งนี้จะโดนปฏิเสธกลับมาอีกรึป่าวนะ"
"ไม่โดนปฏิเสธแน่นอน"
"มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะ"
ดูหน้าเขาจะเศร้าไปทันทีที่ผมบอกว่าผมมั่นใจว่าจะไม่โดนปฏิเสธเหมือนที่แล้วมาแต่ผมจะทำทุกอย่างที่ผมวางไว้พังไม่ได้เด็ดขาด ผมให้ชานยอลและแบคฮยอนช่วยจัดเตรียมสถานที่กับดอกไม้และสร้อยห้อยตัวHHไว้ให้เพราะงานพรุ่งนี้จะต้องไม่มีอะไรผิดพลาด...
+ 14.02.2013 +
เช้าวันนี้ผมกับลู่หานมาเรียนตามปกติแต่ที่แปลกไปจากทุกๆวันคือตลอดทางเดินจะมีป้ายสีชมพูติดห้อยอยู่ตามต้นไม้กิ่งไม้จนสุดทางเหมือนคนข้างๆผมจะไม่ใส่ใจมันเลย...
"เสี่ยวลู่ ทำไมเขาต้องเอาพวกกระดาษสีชมพูมาห้อยด้วยอะ"
"ก็วันนี้วาเลนไทน์นี่..คงจะมีเซอไพรส์อะไรมั้ง"
แต่แล้วผมก็หยุดเดินกลางคันก่อนจะขึ้นตึกเรียนผมจึงเรียกลู่หานที่เดินไปก่อนหน้าผมให้หันกลับมา.. เขาหันหน้ากลับมาแล้วทำหน้าตกใจเพราะสิ่งที่เขาเห็นมันไม่ใช่ทางเดินโล่งๆเหมือนที่เขาเดินผ่านมาแต่กลับมีป้ายเรียงกันเป็นประโยค...
"เป็นแฟนกับผมมั้ย... กวางน้อย"
ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าร่างบางก่อนจะคุกเข่าลงแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ที่มีกล่องสร้อยวางอยู่ด้วย
"เสี่ยวลู่.. จะยอมรับฮุนเป็นแฟนไหม?" ผมก็แอบหวั่นๆไม่ได้ทั้งๆที่ผมรู้อยู่แล้วว่าเขารักผมมากแค่ไหนและเขาไม่มีทางปฏิเสธผมแน่นอน
"ฮึก ฮึก ฮือ... สะ เสี่ยวลู่รักฮุนนะ"
ชายร่างบางตรงหน้าดึงตัวผมให้ลุกขึ้นและดึงเข้ากอดความรู้สึกตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนเหมือนมีเพียงแค่เราสองคนมีแค่เสียงหัวใจของผมกับลู่หานเต้นไปพร้อมๆกัน
"ขอบคุณที่รักกันนะ เซฮุนรักเสี่ยวลู่" ผมตะโกนออกไปดังๆให้คนเขารู้กันทั่วเลยว่าคนนี้ของผมนะ
"เสี่ยวลุ่รักเซฮุน" ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดก็ตะโกนตามมาติดๆ
เราสองคนหันหน้าเข้าหากัน สบตากัน หน้าของเราค่อยๆเลื่อนเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูดจนริมฝีปากของเราก็ประกบเข้าหากันแต่เป็นเพียงจูบที่อ่อนโยนไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆ (ฟินแปป >< : มโน)
ความรักที่ผมรอมาตลอด..ตอนนี้ผมได้มันมาแล้วและผมจะรักษามันให้ดีที่สุด .... เสี่ยว ลู่หาน
รักของผมครั้งนี้ผมจะรักษามันให้ดี จะไม่ทำให้เขาต้องเสียใจและร้องไห้ ผมสัญญา .... โอ เซฮุน
[100%]
กรี๊ดดด มาอัพให้แล้วนะ 100%
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่อัพช้านะ
ฉากcutรีดเดอร์มโนเอาเองเลยนะ ไรท์ยังไม่ถนัดแต่งอ่า
จริงๆแต่งไว้ในสมุดแล้วแต่คิดดูแล้วมันกากมากเลยไม่ได้เอาลงให้อ่านนะคะ
1 เม้น 1 เฟบ 1กำลังใจ
><
.
.
.
.
.
กรี๊ดดด มาอัพให้แล้วนะ 100%
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่อัพช้านะ
ฉากcutรีดเดอร์มโนเอาเองเลยนะ ไรท์ยังไม่ถนัดแต่งอ่า
จริงๆแต่งไว้ในสมุดแล้วแต่คิดดูแล้วมันกากมากเลยไม่ได้เอาลงให้อ่านนะคะ
1 เม้น 1 เฟบ 1กำลังใจ
><
.
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น