FIC : THE LAST LOVE {HunHan}

ลำดับตอนที่ #3 : - THREE 100% -

- THREE-
 

@9.00 น. 14/02/2011


กรี๊ดๆๆๆ !!!~

เสียงอะไรวะ (?) ผมพยายามเดินฝ่ากลุ่มคนที่กำลังมุงดูบางอย่างอยู่ มันคงเป็นที่น่าสนใจมากแน่ๆเลยคนถึงมุงดูเยอะขนาดนี้ ผมพยายามใช้ร่างอันบอบบางของผมค่อยๆแทรกเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เต็มเปี่ยมจนตอนนี้ผมสามารถรับรู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเต็มสองตา..


'เซฮุนขอคริสตัลเป็นแฟน'


ไม่มีเสียงใดที่จะเรียกสติคนร่างบางกลับมาได้ มันชาไปหมดเหมือนความหวังทุกอย่างพังทลายแต่ผมจะร้องไห้ตรงนี้และตอนนี้ไม่ได้ในเมื่อผมเป้นคนช่วยเซฮุนเรื่องคริสตัลผมเองก็ควรยินดีแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ ผมพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นแล้วไปในที่ที่ไม่มีใครคิดว่าผมจะอยู่ที่นั่น.. 'ดาดฟ้าของตึกร้างข้างหอพัก'  

"นายควรยินดีกับเขาสิลู่หาน ฮึกฮือๆ " ร่างบางพูดกับตัวเองวนไปวนมาด้วยประโยคนี้ มันคือสิ่งที่เขาต้องทำไม่ใช่เหรอ


ในขณะที่ผมกำลังปลดปล่อยความเศร้าอยู่คนเดียวเงียบๆผมก็รู้สึกว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว ผมได้ยินเสียงร้องไห้ไม่ไกลจากตรงที่ผมนั่งมากนัก ผมเลยตัดสินใจเดินไปหาเขาแล้วนั่งลงข้างๆผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แต่เท่าที่ดูแล้วเขาเองคงเสียใจมากถึงร้องไห้ไม่หยุดขนาดนี้..

"เอ่อ... นายเป็นอะไรมากรึป่าว?" 

"เขาทิ้งฉันแล้ว.. ฮึก ชานยอลทิ้งฉันแล้ว" นี่ผมผิดที่ถามเขารึป่าวเนี่ย ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกอ่ะ T^T

"นะ นายชื่ออะไรหรอ" 

"พยอน แบคฮยอน"

"อ่อ พอจะนึกออกแล้วล่ะ"หลังจากที่ลู่หานครุ่นคิดอยู่นานก็นึกออกแค่ชื่อเพิ่งจะมาเจอตัวจริงๆก็วันนี้แหละ

"นายชื่ออะไรน่ะ?"

" เสี่ยว ลู่หาน" 

เขามองหน้าผมอยู่สักพักก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแล้วเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนให้ผมฟังอย่างละเอียดทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันเองแท้ๆแต่ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่ชอบนะ ผมรู้สุกถูกชะตากับคนนี้ๆจริงๆ

หลังจากวันนั้นผมและแบคฮยอนก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันจนถึงทุกวันนี้บางครั้งที่พวกเรามีความทุกข์หรือเรื่องไม่สบายใจเรามักจะเล่าให้กันฟังเสมอ คอยให้กำลังใจ คอยให้คำปรึกษาอย่างเรื่องของชานยอลและเซฮุน

.
.
.
.
.

ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเซฮุนโดนปฏิเสธจากการขอคริสตัลเป็นแฟนประมาณเกือบหนึ่งอาทิตย์เพราะเซฮุนดูแปลกๆไปแต่พอผมเข้าไปปลอบใจเขา เขาก็กลับมาเป็นคนเดิม คนที่ยิ้มง่าย น่ารัก คนที่ผมชอบในแบบที่เขาเป็น..



+ปัจจุบัน+


ผมรู้สึกว่าเซฮุนเปลี่ยนไปจากทุกๆครั้งจากคนที่ไม่มั่นใจเวลาขอใครเป็นแฟนทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้จริงจังกับการหาใครสักคนมาเป็นแฟนเหมือนที่ผ่านๆมาและเขาทำตัวแปลกไป...

"เสี่ยวลู่ นายนอนไม่หลับหรอ?"อ่า เขารู้ได้ไงวาผมนอนไม่หลับ-3-

"อื้ม ฉันนอนไม่หลับอะ ฉันรบกวนเวลานอนของนายรึป่าว"

"....."  เงียบแล้วสงสัยจะหลับไปแล้วมั้ง

"งั้นฉันนอนก็ได้นะ จะได้ไม่รบกวนเวลานอนของนาย  ฝันดีนะ "

ช่วงนี้ผมเห็นเขาทำงานหนัก(?)อาจจะเป็นงานของบางวิชาที่เราลงเรียนไม่เหมือนกันรึป่าวนะ แต่เขาดูมีความสุขมากทุกครั้งที่เขียนเขาก็จะยิ้มไปเขียนไปจนบางทีผมเองก็ละสายตาจากรอยยิ้มนั่นไม่ได้

ยังไม่ทันที่ผมจะได้หลับตาลงก็มีบางคนมาแกล้งทำให้ผมเขินจนผมจะนอนไม่หลับจริงๆแล้วนะ ก็เซฮุนน่ะสิ่มาแอบหอมแก้มผมแต่มันช่างอ่อนโยนจริงๆก่อนจะผละออกไปช้าๆ...

"ฝันดีเสี่ยวลู่"

ฉ่าาาา -///- ผมยังไม่อยากให้เขารู้นะว่าผชอบเขาอะ ถ้าเกิดเขาไม่ชอบผมขึ้นมาล่ะแย่แน่ๆ

"อะ อื้ม..นายไปนอนได้แล้วนะ"

 

เมื่อไหร่นายจะรู้สักทีว่าฉันชอบ....ลู่หาน /// เซฮุน 

 

 

เช้าวันต่อมา+~

"เสี่ยวลู่ตื่นได้แล้วนะ" เอ๊ะ เขาตื่นก่อนผมเหรอเนี่ย ปกติเขาตื่นสายนี่นา

"อื้อ..ขอนอนต่ออีกนิดนะ" ไหนๆเขาก็ตื่นก่อนผมแล้วขอแกล้งสักหน่อยดีกว่า เอาคืนที่เขาชอบทำให้ผมหงุดหงิดเพราะเขาตื่นยากมากเวลาที่ผมตื่นก่อนและต้องไปปลุกเขา

"ไม่ลุกใช่ไหม หื้ม?" คนอย่างเซฮุนจะทำอะไรเสี่ยวลู่ได้ล่ะ ฮึๆ



ฟอดดด -/////-



"ย่าห์ !!!! โอเซฮุน นายกล้าดียังไงมาหอมแก้มฉันแบบนี้ห้ะ!"


"5555 ก็ไม่ยอมตื่นไปอาบน้ำเอง ช่วยไม่ได้ ช้าเดี๋ยวโดนอีกนะอย่าหาว่าโอเซคนนี้ไม่เตือนนะคร๊าบบ"  ร่างสูงทำท่าขยับเข้ามาใกล้ๆ ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าขืนอยู่ให้เซฮุนเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆเสี่ยวลู่ตายแน่ๆ รีบไปดีกว่า

"เออๆ ไปแล้วๆ"ฟิ้ววว ~ ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนจะโดนแกล้งไปมากกว่านี้ ใจลู่จะละลายย 







-20นาทีผ่านไป-  





"หอมจัง..ทำไรอ่ะเซฮุน" ร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้กลิ่นหอมๆแต่ประเด็นคือเซฮุนเป็นคนทำเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย

" ซุปเห็ดอ่ะ มากินสิ"

"อื้ม!" เรื่องไรผมจะช้าละยิ่งหิวๆอยู่ถ้าเซฮุนไม่เชิญยังไงลู่หานคนนี้ก็ต้องเดินไปแย่งกินอยู่แล้วล่ะ (ไม่เห็นแก่กินเลยใช่มั้ยเสี่ยวลู่ ^O^:ไรท์) 


 

 

"อร่อยอ่ะ อร่อยมาก ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่าโอเซทำอาหารเป็นกับเขาด้วยเห็นเอาแต่เที่ยวๆๆๆๆ" ผมกลอกตาไปมาเพื่อเพิ่มความหงุดหงิดให้คนตรงหน้าแต่ทำไมมันไม่เป็นแบบที่ผมตั้งใจไว้อ่ะ TT

"ทำเป็นดิ เวลามีเมียจะได้ทำให้เมียกินไง~" -0- มันตอบตรงมากไอ้เชี่ยฮุน

"แหม ให้จริงเห๊อะ ไม่ใช่ว่าทำเป็นแต่ซุปอย่างเดียว"

"เออๆ..มึงใกล้ปีใหม่ละปาร์ตี้หน่อยเป็นไงวะ"

"เออ.....ก็ดีนะ นี่กูเรียนจนลืมว่าใกล้ปีใหม่ละ" มันคือความจริงฮะ มีแต่เรียนๆๆ เฮ้ออ

"ที่ไหนดีวะ"

"ตามใจมึง" ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องสถานที่ปาร์ตี้สักเท่าไหร่โยนให้มันคิดละดีสุด ถนัดนักนิเรื่องเที่ยวอะ

 

"Up Me ป้ะ"

" ก็ได้ โอเค"

"งั้นเรียนเสร็จไปซื้อเสื้อกัน"

"อืัม"



หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับเซฮุนก็เข้ามาที่มหา'ลัยก่อนมันแทบจะกลายเป็นเรื่องปกติแล้วกับการที่ไปไหนมาไหนก็มีสายตาหลายๆคู่มองมาที่พวกเราเสมอ




+หลังเลิกเรียน+

"ลู่หาน!!" อ้ะ แบคนี่นาหาอยู่ตั้งนาน

"แบคฮยอน!!"

"ค่อแบคจะบอกว่าวันนี้แบคไม่กลับหอนะว่าจะไปเที่ยวกับคยองซูอะแล้วก็จะกลับบ้านเลย ขอโทษด้วยนะ" แบคทำหน้างอสะแล้วว

"ไม่เป็นไรๆ เที่ยวให้สนุกนะเปิดปีใหม่เจอกัน "  

ผมกอดแบคฮยอนก่อนจะผละออกแล้วรีบมาหาเซฮุนที่หน้าตึกที่นัดกันไว้

"โทษที มาช้าไปหน่อย"

"ไม่เป็นไรๆ ไปกันเหอะ"


ผมมองใบหน้าของอีกคนที่มีแต่รอยยิ้มตั้งแต่ที่เริ่มออกมาดูเสื้อกันจนถึงตอนนี้...


" เสี่ยวลู่ ใส่เสื้อคู่กัน ~!"


เขาหยิบเสื้อเชิ้ตธรรมดาๆตัวนึงที่ติดป้ายเอาไว้ว่าเป็นเสื้อคู่ที่จะไม่มีผลิตออกมาอีกแล้ว บนเสื้อตัวนั้นมันมีรูปกวางอยู่ ตัวนึงเป็นรูปกวางตัวผู้ อีกตัวนึงเป็นรูปกวางตัวเมีย ผมว่ามันสวยมากและผมชอบมันเอามากๆเลยล่ะ


" อื้ม ^^"


ก่อนหน้านี้ที่เขากำลังเลือกดูเสื้ออยู่ผมก็เดินไปรอบๆร้านจนไปสะดุดตาเข้ากับแหวนคู่นึงที่สลักคำว่าForeverเอาไว้ ผมเลยซื้อมันมาและเก็บไว้ (อยากให้แหวนนะแต่ทำไงได้อ่า ไม่กล้านี่นา เก็บไว้เองเลยละกัน)

"เสี่ยวลู่ ๆ งั้นพรุ่งนี้เราใส่เสื้อตัวนี้ไปปาร์ตี้กันนะ " 

" 5555 ได้เลยๆ .. กลับกันเถอะเริ่มมืดแล้วนะ " ท้องฟ้าในตอนนี้มืดครึ้มอาจจะเกิดเพราะเป็นช่วงเวลาของมันหรือเป็นเพราะฝนจะตกก็ไม่รู้

" อื้ม "





Sehun's Part




หลังจากที่คนตัวเล็กชวนกลับหอผมก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้ไม่มีเมฆสีขาวอยู่เลย ผมก็เลยยอมกลับหอทั้งๆที่ยังอยากเดินเที่ยวต่ออีกสักหน่อยแต่ถ้าฝนตกจริงๆก็กลัวคนตัวเล็กเปียกฝนจนไม่สบายเพราถ้าเขาไม่สบายขึ้นมาเสื้อคู่ที่ผมซื้อมาก็ไม่ได้ใส่มันนะสิ่ ผมไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่ๆ



" อาบน้ำแล้วนอนได้แล้วนะ ลู่" ผมเห็นคนตัวเล็กเอาแต่เขียนบางอย่างลงไปในสมุดมาสักพักแล้วไม่ยอมนอนสักทีทั้งๆที่ปกตินอนไวตลอด

"อื้ม ฝันดีนะ " อ่า...จะว่าไปลู่หานก็เหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆคนนึงเหมือนกันนะ





+ วันสิ้นปี / วันปาร์ตี้ +



@ ผับ UP ME


ที่นี่เป็นผับที่มีชื่อเสียงระดับนึงเลยละแต่ก็อย่างว่าผับมันไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยในเรื่องอย่างว่าทั้งมอมยา มอมเหล้า ผมต้องดูแลเขาเป็นพิเศษแล้วล่ะ


"ลู่ จำไว้นะ ไม่ว่าใครจะให้อะไรอย่าไปรับมากินเด็ดขาดแล้วก็พยายามอยู่ติดๆฉันไว้นะ เข้าใจใช่มั้ย? "


โธ่เว้ย ! นี่ผมพูดอยู่คนเดียวเหรอเนี่ยแต่..เดี๋ยวนะ ลู่หานหายไปไหนแล้วทั้งๆที่เดินตามผมมาติดๆ ตายแน่ๆผมต้องรีบหาเขาให้เจอก่อนเขาจะโดนมอมยาเข้าให้

ผมกวาดสายตามองหาอยู่นานจนไปสะดุดกับร่างเล็กที่กำลังยืนกินน้ำที่มีสีเหลืองอัมพันกับผู้ชายคนนึง ดูจากสายตาหมอนั่นแล้วมันไม่ได้มาคุยกับลู่หานแน่ๆ 


หรือว่า... !!!!


ผมรีบเดินไปหาร่างบางก่อนจะเอาตัวลู่หานออกมาให้ห่างหมอนั่นเท่าที่ดูสายตาของมันคงเจ็บใจน่าดูที่คิดจะฟันลู่หานแต่ทำไม่สำเร็จแต่ตอนนี้ร่างบางเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง แถมยัง...


" ซะ เซฮุน... ระ ระ ร้อนน อ๊าา "

" โธ่เว้ย !" ผมพยุงร่างบางมาขึ้นรถก่อนจะหาน้ำเปล่ามาล้างหน้าให้และรีบพากลับหอทันที

.
.
.
.


ระหว่างทางคนร่างบางก็บ่นว่าร้อนตลอดทางจะถอดเสื้อๆอย่างเดียวเลยจนผมต้องรีบเหยียบคันเร่งให้ถึงหอให้ไวที่สุด

ในที่สุดก็ถึงสะที...ผมล่ะเหนื่อยจริงๆ เหนื่อยที่ต้องห้ามใจตัวเองว่าไม่ให้ทำอะไรเกินเลยลงไป ผมรีบพาร่างบางขึ้นมาบนห้องและพามาที่เตียง..


" เซฮุน... เสี่ยวลู่ร้อน.. ไม่ไหวแล้ว~ "

"ลู่หาน นายมีสติหน่อยสิ่ นอนได้แล้ว นายรู้ตัวไหมว่านายกำลังทำให้ฉันขาดสตินะ"

" ระ ร้อน.. เซฮุน ...นา  ชะ ช่วยเสี่ยวลู่ด้วย" 

ผมทนเห็นคนที่ผมรักทรมานแบบนี้ไม่ได้ แต่ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เกิดวันรุ่งขึ้นเขาตื่นขึ้นมาแล้วรับเรื่องพวกนั้นไม่ได้ขึ้นมาละ ผมจะเสียเขาไปรึเปล่า ทำไงดีๆ คิดสิ่ๆคิด เซฮุนเอ๊ยคิดดีว่ะ 


" ซะ ซะ เซ ฮุน ~~  มะ ไม่ ไหว ละแล้วว... ขอล่ะ ช่วยหน่อยนะ อื้อ~~"


--------


 

[100%]



ขอบคุณคนที่ยังตามอ่านอยู่นะ
เป็นไงบ้างเม้นหน่อยๆๆๆๆ 

V
V
V
V