คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - NINE 100% -
เช้าอันสดใสของทุกคนเริ่มขึ้นแล้ว ~ ยกเว้นกับบางคนเท่านั้น..
"วันนี้ไปไหนกันดี" ลู่หานเชื่อว่าทุกคนอยากมาเที่ยวมากกว่ามาหาตัวเอง
"ลู่ๆ ไปกำแพงเมืองจีนกันนะ" แบคฮยอนอ้อน
"กำแพงเมืองจีน?"
"นะๆๆๆ ปุอิ๊งๆ " เมื่อเห็นว่าหน้าลู่หานแสดงออกว่าไม่อยากไปแบคฮยอนก็ต้องอ้อนเพิ่งเป็น2เท่า ก็แบคอยากไปนี่นาา
"เคๆ ไปกันทุกคนเลย"
"เยสๆ "
เมื่อทุกคนออกเดินทางมาถึงกำแพงเมืองจีนก็รีบวิ่งลงรถดูแล้วแต่ละคนตื่นเต้นมาก มันก็แน่แหละพวกเขาไม่เคยมานี่นะ
ลู่หานและอี้ชิงเดินนำไปตามทาง คนค่อนข้างจะเยอะเลยละต้องเดินติดๆกันเกิดมีใครหลงขึ้นมาไม่ต้องหากันทั้งวันเลยหรือไง
"ลู่ๆ เขียนกำแพงได้ด้วยหรอ?" แบคฮยอนชี้ไปที่กำแพงที่ถูกแต่งแต้มด้วยภาษาหลายๆถาษา
"ก็ได้นะ เขียนดูสิ"
ตอนนี้ทั้งแบคฮยอน ชานยอล คยองซู ไค นั่งอยู่หน้ากำแพงเขียนยึ้กๆยือๆลงบนกำแพง เห็นอย่างนี้ลู่หานก็อดขำตัวเองไม่ได้ เขามาที่นี่เมื่อวันก่อน เขามานั่งตรงกำแพงแบบนี้แหละ แค่อยากเขียนบางอย่างลงไปแต่เขาก็คิดแล้วคิดอีกในที่สุดเข้าก็เขียนมันลงไป ที่ๆลู่หานเขียนมันลงไปอยู่ที่ปลายทางสุดท้าย เขาแค่อยากใหเคำขอของเขาเป็นไปตามความต้องการจนกว่าเขาจะตายจากไป
อี้ชิงยืนมองเซฮุนที่อยู่หลังลู่หาน เขามองเห็นสายตาอ้อนวอนของเซฮุน เห็นสายตาที่รู้สึกผิด สายตาที่พยายามขอโทษลู่หาน ทำไมไม่คุยจริงๆจังๆกันสักทีนะ
เมื่อทุกคนเขียนเสร็จก็เดินต่อไปจนสุดปลายทาง พวกเขาดูมีความสุขมาก แค่นี้ลู่หานก็ยิ้มได้บ้างแล้ว
ในขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินไปขึ้นรถอี้ชิงก็มองหาน้องชายแต่กลับไม่พบเจ้าตัว อี้ชิงเริ่มใจไม่ดี นี่มันจะค่ำแล้วจะหาเจอมั้ย
"เซฮุน...." เมื่อลู่หานได้ยินชื่อนี้ก็รีบหันมามองอี้ชิง เขารู้สึกใจคอไม่ดีเลย
"ลู่หาน.... เซฮุน เซฮุนหายไป"
"ว่าไงนะ หายไปงั้นเหรอ?"
ลู่หานไม่รอช้ารีบวิ่งย้อนกลับไปหาเซฮุน เขาพยายามมองหาคนร่างสูงแต่ก็ไม่พบวี่แวว ยิ่งวิ่งยิ่งรู้สึกไกล ยิ่งรักยิ่งห่วงก็ยิ่งหาไม่เจอ แต่คนร่างบางก้ยังไม่ท้อ ยังไงเขาต้องหาเซฮุนให้เจอ
"เราต้องกลับบ้านด้วยกันนะ เซฮุน"
ลู่หานหยุดพักก่อนสองขาจะก้าวต่อไปเพิ่วความเร็วขึ้น ตอนนี้เขาหยุดอยู่ที่จุดเริ่มต้นของกำแพงเมืองจีน มันเหมือนจุดเริ่มต้นของเขากับเซฮุน
น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มของร่างบาง เขาเหนื่อย เหนื่อยมาก ตอนนี้เขารู้แล้ว ยิ่งหนียิ่งรัก เขาหนีเซฮุนมาเขาก็ยิ่งรักเซฮุนมากขึ้น
handeer : มินซอก....
xiupao : ว่าไง
handeer : เราเลิกกันเถอะนะ เราต่างรู้ซึ่งอดีตของกันและกัน และฉันลืมเขาไม่ได้ ฉันขอโทษ ...
xiupao : ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจและฉันก็หวังว่านายจะไปได้สวยกับคนที่นายรัก ฉันกำลังคิดว่าจะบอกนายยังไงดีว่าฉันยังรักเขาคนนั้นอยู่เสมอ แต่นายดันชิงบอกฉันสะก่อน เอาเป็นว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ
handeer : ขอบใจนะ
"ลู่หานคนโง่ ฮึกๆ"
"เซฮุน ไอ้บ้า ฮึกๆ นายจะทิ้งฉันอีกแล้วหรอ ฮึก ฮือๆ"
ลู่หานนั่งกอดเข่าพิงกำแพง เขารู้แล้วว่าเขาหนีเซฮุนไม่ได้ เขาหลอกตัวเองต่อไปไม่ได้แล้ว มันทั้งเจ็บทั้งทรมาน ลู่หานปล่อยให้ตัวเองนั่งร้องไห้ไปเรื่อยๆจนไม่ได้สังเกตว่ามีชายคนนึงยืนอยู่หน้าเขาก่อนที่ชายคนนั้นจะนั่งลงตรงหน้าเขา
"ลู่หาน..."
"เซฮุน.."
"...."
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า ร่างบางสวมกอดทันที เขากลัว.... กลัวว่าเซฮุนจะหายไป...
"เซฮุน ฮึก นายจริงๆใช่มั้ย"
"ใช่ ฉันเอง"
"ฮึก เซฮุน ฮือๆๆ นายจะทิ้งฉันไปอีกงั้นเหรอ ฮึกๆ"
"ฉันทิ้งนายไม่ได้หรอก ลู่หาน"
ทุกคนที่ตามมาถึงที่หลังเมื่อเห็นภาพตรงหน้าพวกเขาก็ไม่ขอเข้าไปยุ่งแล้วกัน ให้เขาสองคนได้อยู่ด้วยกันตามลำพังบ้าง ให้เขาได้อยู่กับหัวใจอีกครึ่งของพวกเขา
ลู่หานร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดของเซฮุน เซฮุนค่อยๆช้อนตัวลู่หานขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ
รถค่อยๆเคลื่อนออกกลับบ้าน
“นี่ๆ ถึงบ้านแล้วรีบอาบน้ำนอนซะนะ อ้อ! ถ้าดึกๆใครหิวก็ลงมาหาอะไรกินได้นะ มีของอยู่ในตู้เย็น” เลย์บอกกับพวกเด็กๆทุกคน
“ครับโผมม” แล้วทุกคนก็แยกกันไปอาบน้ำ
“เซฮุน พี่ฝากลู่หานด้วยนะ เดี๋ยวเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลู่หานเสร็จก็นอนพักนะ คอยดูด้วยนะพี่กลัวลู่หานจะเป็นไข้ เดี๋ยวพอลู่หานตื่นก็ไปทำข้าวต้มให้กินนะแล้วค่อยเอายาให้กินทีหลัง”
“ครับพี่เลย์”
เซฮุนอุ้มลู่หานมาบนห้องจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วห่มผ้าให้ลู่หาน เซฮุนนั่งเฝ้าจนเวลาล่วงเลยมาเกือบเที่ยงคืน
“อะอื้ม” ตาปรือๆค่อยๆปรับสายตาแล้วมองมาที่ข้างเตียงเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือหนึ่งมือกำลังกุมมือเขาอยู่
“ ซะ เซฮุน....”
“ลู่หาน ... เสี่ยวลู่ตื่นแล้วหรอ” ร่างสุงรีบลุกขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงร่างบางเรียกชื่อของเขา
“โอ้ยย !!”
“เสี่ยวลู่ เป็นอะไร?!”
“ปวดหัวอ่ะ” ร่างสูงรีบเอาหลังมือไปแตะเข้ากับหน้าผากของอีกคนทันที
“เหมือนที่พี่เลย์บอกไม่มีผิด เป็นไข้สินะ เดี๋ยวฮุนไปทำข้าวต้มให้ เสี่ยวลู่รอฮุนแปปนึงนะ”
“อื้อ ขอบใจนะ”
ลู่หานนั่งพิงกับหัวเตียงระหว่างที่รอเซฮุนเขาก็คิดไม่ตกกว่าเซฮุนจะหนีเขาไปอีกไหมแล้วเซฮุนจะกลับมาทำให้เขาเจ็บอีกรึป่าว...
แอ๊ด~
“ข้าวต้มมาแล้วเสี่ยวลู่~” ร่างสูงวางถ้วยข้าวต้มไว้ตรงโต๊ะมุมห้องแล้วเดินตรงมาหาร่างบางที่นั่งรออยู่
“เดี๋ยวผมป้อนนะ ไปนั่งตรงนั้นกัน” เซฮุนพยุงลู่หานไปนั่งที่โต๊ะแล้วค่อยๆตักข้าวยื่นให้คนตรงหน้า
“ฮุน ไม่เป่าหน่อยหรอ มันร้อนนะ”
“ขอโทษๆ งั้นผมเป่าให้นะ”
เซฮุนตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆลู่หาน ค่อยๆให้ริมฝีปากของเขาแตะเข้ากับริมฝีปากสวยของลู่หานแล้วสอดลิ้นเข้าไปในปากของลู่หาน ลู่หานตกใจนิดหน่อยแล้วค่อยๆสอดลิ้นกลับเข้าไปในปากของเซฮุนเช่นกัน
“อื้ออ ~!”
ลู่หานร้องออกมาแต่เซฮุนก็ยังคงจูบต่อไปจนลู่หานเริ่มรู้สึกว่าจะขาดอากาสหายใจจริงๆเลยรีบใช้มือทั้งสองข้างทุบที่แผงอกของเซฮุนหลายๆรอบจนเซฮุนได้สติค่อยๆผละริมฝีปากออกมาช้าๆ
“เอ่อ.. ขอโทษนะ กินข้าวต้มต่อเถอะ เดี๋ยวฮุนไปเอาน้ำมาให้นะ”
ร่างสูงรีบวิ่งออกจากห้องทันที เขารู้ตัวว่าตัวเองหน้าแดงขนาดไหน ร่างสูงใช้สองมือตบเข้าที่หน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติกลับคืนมา สองมือค่อยๆเลื่อนมากุมที่หน้าอกของตัวเอง ใจเขายังคงเต้นแรงเหมือนครั้งแรกที่เขาได้เจอกับลู่หานและรักลู่หาน
ครืดๆ ~
“ใครโทรมาวะ” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก่อนจะทำสีหน้าลำบากใจแล้วกดรับสาย
“ว่าไง”
“เซฮุน แกอยู่ไหน รู้ใช่มั้ยว่าต้องไปลองชุดแต่งงานพรุ่งนี้”
“ผมไม่แต่ง !!! ต้องให้ผมพูดอีกกี่ครั้งว่าไม่แต่ง!!”
“แกกล้าขัดคำสั่งฉันงั้นหรอ?!”
“ใช่ นี่มันชีวิตของผม ถ้าแม่อยากได้เขาเป็นสะใภ้ก็ให้พ่อไปแต่งสิ ชีวิตของผมผมจะรักใครชอบใครยังไงก็เรื่องของผม แม่ไม่มีสิทธิ์มาห้าม !! ผมพูดชัดแล้วนะ เลิกยุ่งสักที!!”
“แก!”
เซฮุนรีบตัดสายทิ้ง เขาไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ชีวิตของเขา เขามีสิทธิ์เลือกมัน
เซฮุนรีบปรับสีหน้าให้ปกติแล้วเดินกลับเข้าไปหาลู่หานในห้อง
“กินข้าวต้มหมดรึยังครับ”
“หมดแล้ว”
“กินยาล่ะ?”
“กิน....แล้ว”
“ไปนอนมั้ย เดี๋ยวพาไป”
“ก็ได้”
ร่างสูงค่อยๆพยุงลู่หานกลับมาที่เตียงนอน ค่อยๆเลิกผ้าห่มให้ลู่หานสอดตัวเข้าไปก่อนจะดึงผ้าขึ้นมาปิดร่างบางไว้แล้วมานั่งเฝ้าลู่หานอยู่ข้างๆจนลู่หานหลับและตัวเขาเองก็หลับตามไปด้วย
- -เช้าวันต่อมา-
เซฮุนรีบตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าสางเพื่อมาทำอาหารเช้าให้ลู่หานถึงแม้ว่าเขาจะไม่เก่งเรื่องทำอาหารแต่ก็มีดีโอที่ตื่นขึ้นมาคอยช่วยบอกเขาต้องทำอะไรยังไง ในที่สุดอาหารเช้าของลู่หานก็เสร็จสักที
“ซุปฟักทอง”
เซฮุนรีบยกขึ้นไปที่ห้องลู่หาน ไม่รู้ว่าป่านนี้ลู่หานจะตื่นรึยัง สองขายาวหยุดอยู่หน้าประตูค่อยๆเปิดประตูเข้าไปแล้ววางซุปไว้ที่โต๊ะตัวเดิม
เซฮุนนั่งลงข้างๆลู่หานที่นอนหลับอยู่ สายตาคมมองไปที่ใบหน้าหวานๆของลู่หาน เขาหลงใหลเจ้าของใบหน้านี้....
เซฮุนกลัวว่าซุปฟักทองจะเย็นชืดซะก่อนเลยปลุกลู่หานขึ้นมา
“เสี่ยวลู่” ร่างสูงใช้มือจับที่ไหล่บางค่อยๆเขย่าเบาๆ
“….”
“เสี่ยวลู่ ตื่นได้แล้วนะ”
“งื้ออ ฮุนอ่า ..... เอ๊ะ อะไรหอมจัง”
“ซุปฟักทองครับ”
ลู่หานรีบลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ สายตามองหาที่มาของกลิ่นหอมๆนั่น
“อยู่นี่ครับ เดี๋ยวผมป้อนให้นะ”
เซฮุนเดินไปหยิบถ้วยซุปมาค่อยๆตักชิ้นฟักทองขึ้นแล้วเป่าจนแน่ใจแล้วว่าอุ่นพอที่จะไม่ลวกปากคนรักซะก่อน
“อ้า ~ อร่อยจังง ฮุนทำเองหรอ?”
“ใช่ครับ อร่อยก็กินเยอะๆนะ”
“ฮุนไม่เคยทำนี่ ทำได้ไง บอกมานะ”
“อ่า ดีโอคอยบอกให้น่ะว่าต้องทำยังไง”
“งี้ฮุนก็ตื่นเช้ามากเลยสิ”
“นิดหน่อยเอง กินต่อๆ”
เซฮุนป้อนซุปฟักทองจนหมดจะว่าไปลู่หานก็กินเก่งนะ ปกติกินน้อย ห่วงหุ่นบ้างล่ะ ทั้งๆที่หุ่นก็ดีอยู่แล้ว น่ากอด น่าฟัด...
“เสี่ยวลู่”
“หื้อ... อื้ออ”
จุ้บ >3<
“morning kiss ครับ ที่รัก~”
ในที่สุดตอนนี้ก็มาอัพให้จนครบ100ละ
ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะคะ เจอกันตอนหน้าค่าาา
จุ้บๆๆๆ
ความคิดเห็น