ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : - EIGHT 100% -
- 8 -
หลังจากที่ลู่หานส่งคริสขึ้นเครื่องแล้วก็ตรงกลับบ้านทันที ถึงแม้ว่ามื้อเย็นเมื่อวานก่อนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ลู่หานก็คิดว่าจะชวนอี้ชิงมาที่บ้านอีก ทันทีที่ลู่หานถึงบ้านก็เจอกับอี้ชิงที่กำลังเดินเข้าบ้านพอดีเลยเอ่ยชักชวน
"พี่อี้ครับ"
"อ้อ ว่าไงลู่หาน"
"เย็นนี้มาทานข้าวด้วยกันได้มั้ย?"
"ได้สิ"
"ขอบคุณครับ เจอกันเย็นนี้นะครับ"
เวลาล่วงเลยมาจนถึงเย็นลู่หานกำลังลงมือทำอาหารอย่างสุดฝีมือถึงแม้ว่าเขาจะไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ก็ตาม
แอ๊ด~
"ไหน มีอะไรให้พี่ช่วยบ้าง?" อี้ชิงเดินเข้ามาพร้อมทั้งเอ่ยถามลู่หานด้วยรอยยิ้ม
"ไม่มีครับ เสร็จพอดีเลย คิคิ"
ลู่หานรีบยกอาหารมาวางที่โต๊ะโดยที่อี้ชิงคอยจัดจานให้อี้ชิงรู้สึกว่าเหมือนได้น้องชายมาคนนึงเลยล่ะมันทำให้เขาไม่เหงาเหมือนที่ผ่านๆมาตั้งแต่ที่เลิกกับคริสนั่นแหละ
"ทานนะคร๊าบบ"
ลู่หานและอี้ชิงทานข้าวอย่างสนุกชวนกันคุยนู่นนี่นั่นไปเรื่อย แล้วลู่หานก็เงียบไปสักพักก่อนจะตัดสินใจถามบางอย่างกับอี้ชิง
"พี่อี้ครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?? "
"เรื่องอะไรหรอ?"
.
.
.
.
"ทำไมพี่กับเฮียถึงเลิกกัน ?? แล้วทำไมถึงหนีเขามาที่นี่ "
ลู่หานจริงจังมาก มันเป็นคำถามที่เหมือนถามตัวเองด้วย เขาอยากรู้ว่าคนอย่างอ้ี้ชิงจะคิดเหมือนกับเขามั้ย
อี้ชิงที่เห็นสีหน้าของลู่หานที่แสดงออกถึงความจริงจังเขาก็ต้องยอมตอบคำถามของลู่หานเพราะตอนนี้ลู่หานอาจจะเข้าใจเขามากกว่าใครบางคน..
"ที่เลิกกันเพราะคริสพาคนอื่นมานอนที่ห้อง แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วแต่คริสกลับพามาหลายครั้งและไม่ซ้ำหน้ากันเลย พี่ทนอยู่แบบนั้นไม่ได้หรอก.. ถ้าเขาไม่รักพี่พี่ก็ควรออกจากชีวิตเขาจริงมั้ยแล้วที่พี่หนีมาก็เพราะพี่ไม่อยากเจ็บอีก ถ้าต้องเจอหน้ากันแล้วเจ็บแบบเดิมพี่ขอหนีมาดีกว่า หนีไปที่ที่เขาหาเราไม่เจอ... "
ถึงอี้ชิงจะยิ้มแต่ลู่หานมองเห็นความเศร้าในดวงตาคู่นั้น... เขาเศร้ามากเหลือเกิน
" ผมขอโทษที่ถามอะไรแบบนั้นนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก ลู่หานก็เหมือนน้องชายพี่คนนึงนะ แล้วลู่หานล่ะมีแฟนรึยัง?"
"เพิ่งเลิกกันครับ"
"ทำไมล่ะ พอจะเล่าให้ฟังได้มั้ย?"
"ก็คล้ายๆกับพี่นั่นแหละ แค่ไม่พามานอนที่ห้องเท่านั้นเอง"
"คล้ายๆที่ว่านี่คือ... หนีเขามาด้วยรึป่าว?"
"ครับ แค่ไม่อยากเจ็บอีก ไม่พร้อมจะเจอหน้า... ไม่อยากกลับ ผมคิดว่าแค่หนีเขามาคงทำให้ผมลืมเขาได้"
"แล้วลืมได้มั้ยล่ะ?"
"ไม่ครับ ฮึก.."
อี้ชิงเห็นว่าลู่หานยังไม่โอเคกับเรื่องนี้จริงๆก็อย่างว่าเรื่องมันใหม่นี่นะ เห็นอย่างนั้นอี้ชิงก็รีบเข้าไปกอด มือของอี้ชิงยกขึ้นลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน
"พี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบพี่นะ ค่อยๆคิดค่อยๆตัดสินใจ ตอนนี้ยังพอแก้ไขได้แต่ถ้าลู่คิดว่าอยู่แบบนี้แล้วมีความสุขก็ให้มันเป็นไปแบบนี้ ถ้าฟ้าลิขิตให้เขากับเราคู่กัน เขาจะกลับมาหาเราเอง... เขาจะกลับมาเพราะรักเราจริงๆ"
"ฮึกๆ "
" ป่ะ! ล้างจานกันเนอะ"
ลู่หานและอี้ชิงช่วยกันล้างจานจนเสร็จ วันนี้เป็นวันที่เขาทั้งสองคนต่างรู้จักกันมากขึ้น แลกเปลี่ยนเรื่องราวประสบการณ์ความรัก...
ในเวลาไม่นานนักลู่หานและอี้ชิงก็สนิทกันเหมือนคนในครอบครัว ทั้งสองไม่เคยปิดบังอะไรต่อกัน..
ตั้งแต่ที่ลู่หานย้ายมาอยู่จีนจนถึงตอนนี้ก็เกือบๆ6เดือนแล้ว ลู่หานเริ่มพยายามเปิดใจรับคนใหม่ๆเข้ามา แต่ก็มีอยู่เพียงคนเดียวที่เขาคิดว่าน่าจะไปด้วยกันได้นาน
"ลู่หาน!!!"
"อ้าวว ซิ่วหมิน!"
'ซิ่วหมิน' คนเกาหลีที่มาเรียนจีน ซิ่วหมินเฝ้ามองลู่หานตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันและเริ่มรู้จักกันแบบเพื่อนค่อยๆเรียนรู้นิสัยของลู่หานจนมั่นใจว่าคนนี้แหละ..ที่เขาจะรักและรักไปนานๆและจะขอเป็นแฟน.. ตอนแรกซิ่วหมินก็กลัวว่าจะถูกเมินแต่ลู่หานกลับตอบตกลงหลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆทั้งคู่ไม่เคยทะเลาะกันคงเป็นเพราะเข้าใจกันและกัน เข้าใจอดีตของความรักของกันและกัน
"วันนี้ไปกินข้าวที่ไหนดี"
"ไปที่บ้านกัน"
"โอเคครับ"
ทั้งคู่ขึ้นรถประจำทางมาลงหน้าทางเข้าบ้านก่อนจะเดินไปตามทางจนถึงบ้าน
"ซิ่วหมิน นายเข้าไปรอข้างในก่อนนะ"
"จะไปไหนหรอ?"
"เรียกพี่ชายอ่ะ"
"อ่อๆ"
ลู่หานเดินไปเคาะประตูบ้านข้างๆ ใช้นิ้วกดกริ่งข้างประตูไม่นานประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นหน้าพี่ชายที่แสนคุ้นเคย
"พี่อี้ชิง ไปกินข้าวกัน"
"ไปสิ"
แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบ้านของลู่หาน อี้ชิงมองไปยังอีกคนที่ยืนอยู่ในบ้านเหมือนกำลังเตรียมอะไรบางอย่าง
"ใครน่ะลู่หาน??"
"อ่อ ซิ่วหมิน แฟนลู่เอง"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"สักพักแล้ว ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอ่า"
"ไม่เป็นไร น่ารักดีนะ" อี้ชิงหันไปมองซิ่วหมินอีกครั้ง
"อะเอ่อ.. ขอบคุณครับ" เขาเป็นคนขี้อาย เจอแบบนี้ไปไม่ถูกเลย
ทั้งสามคนช่วยกันเตรียมอาหาร จัดโต๊ะแล้วก็เริ่มกินอาหารกัน จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของลู่หานก็ดังขึ้น หน้าจอบ่งบอกชื่อของคนโทรมา
"คงมีเรื่องสำคัญมั้ง" ลู่หานบ่นพึมพำๆคนเดียวก่อนจะขอตัวไปรับโทรศัพท์
"เอ่ออ ขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"
"ตามสบายเลย รีบกลับมานะเดี๋ยวกินไม่ทันไม่รู้นะ" อี้ชิงพูดแหย่ ก็ซิ่วหมินกินเอาๆกลัวจะหมดสะก่อนที่ลู่หานจะกลับมา
.
.
.
.
" ว่าไงเฮีย "
"พี่อี้ครับ"
"อ้อ ว่าไงลู่หาน"
"เย็นนี้มาทานข้าวด้วยกันได้มั้ย?"
"ได้สิ"
"ขอบคุณครับ เจอกันเย็นนี้นะครับ"
เวลาล่วงเลยมาจนถึงเย็นลู่หานกำลังลงมือทำอาหารอย่างสุดฝีมือถึงแม้ว่าเขาจะไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ก็ตาม
แอ๊ด~
"ไหน มีอะไรให้พี่ช่วยบ้าง?" อี้ชิงเดินเข้ามาพร้อมทั้งเอ่ยถามลู่หานด้วยรอยยิ้ม
"ไม่มีครับ เสร็จพอดีเลย คิคิ"
ลู่หานรีบยกอาหารมาวางที่โต๊ะโดยที่อี้ชิงคอยจัดจานให้อี้ชิงรู้สึกว่าเหมือนได้น้องชายมาคนนึงเลยล่ะมันทำให้เขาไม่เหงาเหมือนที่ผ่านๆมาตั้งแต่ที่เลิกกับคริสนั่นแหละ
"ทานนะคร๊าบบ"
ลู่หานและอี้ชิงทานข้าวอย่างสนุกชวนกันคุยนู่นนี่นั่นไปเรื่อย แล้วลู่หานก็เงียบไปสักพักก่อนจะตัดสินใจถามบางอย่างกับอี้ชิง
"พี่อี้ครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?? "
"เรื่องอะไรหรอ?"
.
.
.
.
"ทำไมพี่กับเฮียถึงเลิกกัน ?? แล้วทำไมถึงหนีเขามาที่นี่ "
ลู่หานจริงจังมาก มันเป็นคำถามที่เหมือนถามตัวเองด้วย เขาอยากรู้ว่าคนอย่างอ้ี้ชิงจะคิดเหมือนกับเขามั้ย
อี้ชิงที่เห็นสีหน้าของลู่หานที่แสดงออกถึงความจริงจังเขาก็ต้องยอมตอบคำถามของลู่หานเพราะตอนนี้ลู่หานอาจจะเข้าใจเขามากกว่าใครบางคน..
"ที่เลิกกันเพราะคริสพาคนอื่นมานอนที่ห้อง แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วแต่คริสกลับพามาหลายครั้งและไม่ซ้ำหน้ากันเลย พี่ทนอยู่แบบนั้นไม่ได้หรอก.. ถ้าเขาไม่รักพี่พี่ก็ควรออกจากชีวิตเขาจริงมั้ยแล้วที่พี่หนีมาก็เพราะพี่ไม่อยากเจ็บอีก ถ้าต้องเจอหน้ากันแล้วเจ็บแบบเดิมพี่ขอหนีมาดีกว่า หนีไปที่ที่เขาหาเราไม่เจอ... "
ถึงอี้ชิงจะยิ้มแต่ลู่หานมองเห็นความเศร้าในดวงตาคู่นั้น... เขาเศร้ามากเหลือเกิน
" ผมขอโทษที่ถามอะไรแบบนั้นนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก ลู่หานก็เหมือนน้องชายพี่คนนึงนะ แล้วลู่หานล่ะมีแฟนรึยัง?"
"เพิ่งเลิกกันครับ"
"ทำไมล่ะ พอจะเล่าให้ฟังได้มั้ย?"
"ก็คล้ายๆกับพี่นั่นแหละ แค่ไม่พามานอนที่ห้องเท่านั้นเอง"
"คล้ายๆที่ว่านี่คือ... หนีเขามาด้วยรึป่าว?"
"ครับ แค่ไม่อยากเจ็บอีก ไม่พร้อมจะเจอหน้า... ไม่อยากกลับ ผมคิดว่าแค่หนีเขามาคงทำให้ผมลืมเขาได้"
"แล้วลืมได้มั้ยล่ะ?"
"ไม่ครับ ฮึก.."
อี้ชิงเห็นว่าลู่หานยังไม่โอเคกับเรื่องนี้จริงๆก็อย่างว่าเรื่องมันใหม่นี่นะ เห็นอย่างนั้นอี้ชิงก็รีบเข้าไปกอด มือของอี้ชิงยกขึ้นลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน
"พี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบพี่นะ ค่อยๆคิดค่อยๆตัดสินใจ ตอนนี้ยังพอแก้ไขได้แต่ถ้าลู่คิดว่าอยู่แบบนี้แล้วมีความสุขก็ให้มันเป็นไปแบบนี้ ถ้าฟ้าลิขิตให้เขากับเราคู่กัน เขาจะกลับมาหาเราเอง... เขาจะกลับมาเพราะรักเราจริงๆ"
"ฮึกๆ "
" ป่ะ! ล้างจานกันเนอะ"
ลู่หานและอี้ชิงช่วยกันล้างจานจนเสร็จ วันนี้เป็นวันที่เขาทั้งสองคนต่างรู้จักกันมากขึ้น แลกเปลี่ยนเรื่องราวประสบการณ์ความรัก...
ในเวลาไม่นานนักลู่หานและอี้ชิงก็สนิทกันเหมือนคนในครอบครัว ทั้งสองไม่เคยปิดบังอะไรต่อกัน..
ตั้งแต่ที่ลู่หานย้ายมาอยู่จีนจนถึงตอนนี้ก็เกือบๆ6เดือนแล้ว ลู่หานเริ่มพยายามเปิดใจรับคนใหม่ๆเข้ามา แต่ก็มีอยู่เพียงคนเดียวที่เขาคิดว่าน่าจะไปด้วยกันได้นาน
"ลู่หาน!!!"
"อ้าวว ซิ่วหมิน!"
'ซิ่วหมิน' คนเกาหลีที่มาเรียนจีน ซิ่วหมินเฝ้ามองลู่หานตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันและเริ่มรู้จักกันแบบเพื่อนค่อยๆเรียนรู้นิสัยของลู่หานจนมั่นใจว่าคนนี้แหละ..ที่เขาจะรักและรักไปนานๆและจะขอเป็นแฟน.. ตอนแรกซิ่วหมินก็กลัวว่าจะถูกเมินแต่ลู่หานกลับตอบตกลงหลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆทั้งคู่ไม่เคยทะเลาะกันคงเป็นเพราะเข้าใจกันและกัน เข้าใจอดีตของความรักของกันและกัน
"วันนี้ไปกินข้าวที่ไหนดี"
"ไปที่บ้านกัน"
"โอเคครับ"
ทั้งคู่ขึ้นรถประจำทางมาลงหน้าทางเข้าบ้านก่อนจะเดินไปตามทางจนถึงบ้าน
"ซิ่วหมิน นายเข้าไปรอข้างในก่อนนะ"
"จะไปไหนหรอ?"
"เรียกพี่ชายอ่ะ"
"อ่อๆ"
ลู่หานเดินไปเคาะประตูบ้านข้างๆ ใช้นิ้วกดกริ่งข้างประตูไม่นานประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นหน้าพี่ชายที่แสนคุ้นเคย
"พี่อี้ชิง ไปกินข้าวกัน"
"ไปสิ"
แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบ้านของลู่หาน อี้ชิงมองไปยังอีกคนที่ยืนอยู่ในบ้านเหมือนกำลังเตรียมอะไรบางอย่าง
"ใครน่ะลู่หาน??"
"อ่อ ซิ่วหมิน แฟนลู่เอง"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"สักพักแล้ว ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอ่า"
"ไม่เป็นไร น่ารักดีนะ" อี้ชิงหันไปมองซิ่วหมินอีกครั้ง
"อะเอ่อ.. ขอบคุณครับ" เขาเป็นคนขี้อาย เจอแบบนี้ไปไม่ถูกเลย
ทั้งสามคนช่วยกันเตรียมอาหาร จัดโต๊ะแล้วก็เริ่มกินอาหารกัน จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของลู่หานก็ดังขึ้น หน้าจอบ่งบอกชื่อของคนโทรมา
"คงมีเรื่องสำคัญมั้ง" ลู่หานบ่นพึมพำๆคนเดียวก่อนจะขอตัวไปรับโทรศัพท์
"เอ่ออ ขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"
"ตามสบายเลย รีบกลับมานะเดี๋ยวกินไม่ทันไม่รู้นะ" อี้ชิงพูดแหย่ ก็ซิ่วหมินกินเอาๆกลัวจะหมดสะก่อนที่ลู่หานจะกลับมา
.
.
.
.
" ว่าไงเฮีย "
"ไอ้แสบ"
"อะไรเฮีย บอกสะทีๆ"
"พรุ่งนี้เฮียจะกลับจีนละนะ"
"จริงอ่ะ แล้วจะกลับเกาหลีวันไหนอะ"
"ไม่มีกำหนด"
"หมายความว่า..."
"เฮียย้ายกลับมาทำงานที่จีนแล้ว"
"เย้ๆ ชอบทำให้ลุ้นว่ะเฮีย เดี๋ยวจัดที่นอนรอเลย ว่าแต่เฮียจำทางกลับบ้านได้ใช่มั้ย?"
"ได้ๆ แล้วเจอกัน บาย"
ติ๊ด~
หลังจากที่ลู่หานรู้ข่าวดีก็รีบวิ่งมาหาอี้ชิงด้วยสีหน้าที่โคตรมีความสุขเลย
"พี่อี้"
"ว่าไง"
"เฮียๆๆๆ"
"คริส.. ทำไมหรอ"
"พรุ่งนี้ๆ เฮียจะกลับมาแล้ว"
"กี่วันน่ะ"
"ไม่มีกำหนดเลยล่ะ หึๆ"
"หึๆ"
"แหม่ จริงๆแล้วพี่ก็คิดถึงเฮียใช่มั้ยล๊าาา ลู่รู้หรอก"
"555 เด็กบ้า"
คริสจะกลับจีนอย่างที่บอกลู่หานจริงๆแต่เขาไม่ได้บอกว่ามีใครไปด้วย อันที่จริงก็อยากบอกนะแต่เขาก็ถูกห้ามสะก่อน โดนห้ามแบบนี้ทำอะไรไม่ได้ครับ ถือว่าเซอร์ไพรส์ละกันไอ้ลู่
กริ๊งๆ ~
เสียงออดหน้าบ้านที่ดังขึ้นปลุกให้ลู่หานขี้เซาลุกขึ้นจากเตียงลากสังขารตัวเองลงมาเปิดประตูจนได้ ใครมาแต่เช้าเลยว่ะครับก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู
"เห้ย !!! ย๊ากกก " ลู่หานตื่นเต็มที่เลยแล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า
"เห้ย ไอ้ลู่ กอดแต่เฮียไม่สนใจพวกกูที่ยืนข้างหลังเลย" แบคฮยอนยู่หน้าและเบือนหน้าหนี
"แบคกี้ อย่างอนดิๆ มาๆกอดทุกคนเลย"
ใช่... ต้องแบบนี้ถึงจะยุติธรรมหน่อย ลู่หานกอดทั้งแบคกี้ คยองซู กับอีกคนนึงเขาไม่ค่อยรู้จักดีนักแต่พอจะเดาได้ว่าใคร
"ชานยอล?"
"ครับ"
"คือ...แบคพามันมาด้วยไม่ว่าไรใช่ม๊าา"
"ไม่หรอก ดีสะอีกมากันหลายๆคน จะได้ทำความรู้จักกันด้วย"
"เอ้อ ลู่ คยองบอกเดี๋ยวมีคนบินตามมาทีหลังนะ พอดีมันมาช้าไม่ทันเครื่อง คงถึงเย็นๆ"
"อ้ออๆ ใครว่ะ?"
"ไคอ่ะ"
"ฮั่นแน่ๆ แอบไปคบกันตอนไหนจ๊ะ"
"หลังแกมาจีนสักพักอะ" มีเขินๆ
"เข้าบ้านๆ"
ทำไมเฮียคริสไม่บอกก่อนว่าจะมากันหลายคนแบบนี้ห้องนอนไม่พอแน่ๆ สงสัยคงต้องขอให้พี่อี้ช่วยสะหน่อยแล้วเพราะลู่หานมีห้องว่างแค่ห้องเดียว แบ่งให้นอนกันยังไงก็ไม่พอแน่ๆ
- ตกเย็น -
ลู่หานออกมาเรียกอี้ชิงไปกินข้าวด้วยแต่จริงๆแล้วลู่หานอยากให้พี่อี้ช่วยทำอาหารมากกว่าเพราะอี้ชิงน่าจะทำอาหารได้ดีกว่าเขา
"พี่อี้ ไปทำกับข้าวกัน"
"ไปสิ"
ว่าแล้วลู่หานก็รีบลากอี้ชิงเข้าบ้านไปในครัวหยิบวัตถุดิบต่างๆออกมาจากตู้เย็นแล้วนำมาวางบนโต๊ะ มองดูแล้วมันจะล้นโต๊ะอ่ะ 555
"เห้ยย เยอะขนาดนี้มากี่คนเนี่ย"
"เยอะเลย 5คน"
"อ่าว ไหนบอกคริสมาไง"
"ก็เฮียไม่ได้บอกว่าเพื่อนผมจะมาด้วย"
"อ้อ เราจะทำทันมั้ยเนี่ย"
"ฮาโหลๆๆ เดี๋ยวคยองช่วยนะ"
"แบคกี้ด้วย"
ทั้ง4คนกำลังช่วยกันทำอาหารกันอย่างสนุก ทำไปคุยไป สักพักหนุ่มๆก็เข้ามาแจมด้วย ยิ่งเห็นแบบนี้ลู่หานก็ยิ่งเหงา ยิ่งคิดถึงคนๆนึง คนที่เคยทำให้ลู่หานยิ้มได้มากกว่านี้
กริ๊ง ~
"อ๊ะ สงสัยจะมากันแล้ว" ลู่หานทำท่าจะเดินไปเปิดประตูแต่คยองซูพูดขึ้นสะก่อน
"เดี๋ยวไปเปิดเอง" คยองซูรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้านแบบใช้เวลาแค่5วิ เว่อร์แปป
แกร๊ก~
"ไคอ่า มาช้าจัง คยองคิดถึงจะแย่"
"5555 ห่างแค่แปปเดียวเองนะ"
"เข้าบ้านๆ เอ่อ.. เซฮุนด้วย"
เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาก็รีบวางกระเป๋าไว้ในห้องว่างก่อนแล้วรีบลงมาช่วยในครัว ป่านนี้อาหารคงจะเสร็จแล้วถ้าไปช่วยคงไม่ทันแน่แต่ได้ช่วยจัดโต๊ะก็ยังดี ดีกว่าไม่ได้ช่วยทำอะไรเลย
พอลงมาถึงก็เห็นว่าอาหารถูกยกมารอที่โต๊ะแล้วเหลือแค่จัดจานวางอีกนิดหน่อยทั้งสองไม่รอช้ารีบวิ่งไปรับจานมาวางบนโต๊ะ
"ส่งมาเลยครับ"
เสียงนี้มัน... เซฮุน เหมือนมาก ลู่หานเหม่อลอยจนทำจานในมือร่วงลงพื้นเสียงดังเรียกความตกใจให้ใครหลายๆคนในบ้าน ร่วมถึงเซฮุนด้วย
เพล้ง !!!
" ซะ เซฮุน... ใช่มั๊ย?" ร่างเล็กถามทั้งที่ยังยืนหันหลังให้ร่างสูงก้มหน้าค่อยๆปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
"....."
"ฉันถาม ฮึก นายไม่ได้ยินหรอ?!!" ร่างบางเริ่มเสียงดังจนคริสที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำต้องรีบวิ่งมาดู
"ใช่ ฉันเอง .... เซฮุน"
"อะไรเฮีย บอกสะทีๆ"
"พรุ่งนี้เฮียจะกลับจีนละนะ"
"จริงอ่ะ แล้วจะกลับเกาหลีวันไหนอะ"
"ไม่มีกำหนด"
"หมายความว่า..."
"เฮียย้ายกลับมาทำงานที่จีนแล้ว"
"เย้ๆ ชอบทำให้ลุ้นว่ะเฮีย เดี๋ยวจัดที่นอนรอเลย ว่าแต่เฮียจำทางกลับบ้านได้ใช่มั้ย?"
"ได้ๆ แล้วเจอกัน บาย"
ติ๊ด~
หลังจากที่ลู่หานรู้ข่าวดีก็รีบวิ่งมาหาอี้ชิงด้วยสีหน้าที่โคตรมีความสุขเลย
"พี่อี้"
"ว่าไง"
"เฮียๆๆๆ"
"คริส.. ทำไมหรอ"
"พรุ่งนี้ๆ เฮียจะกลับมาแล้ว"
"กี่วันน่ะ"
"ไม่มีกำหนดเลยล่ะ หึๆ"
"หึๆ"
"แหม่ จริงๆแล้วพี่ก็คิดถึงเฮียใช่มั้ยล๊าาา ลู่รู้หรอก"
"555 เด็กบ้า"
คริสจะกลับจีนอย่างที่บอกลู่หานจริงๆแต่เขาไม่ได้บอกว่ามีใครไปด้วย อันที่จริงก็อยากบอกนะแต่เขาก็ถูกห้ามสะก่อน โดนห้ามแบบนี้ทำอะไรไม่ได้ครับ ถือว่าเซอร์ไพรส์ละกันไอ้ลู่
กริ๊งๆ ~
เสียงออดหน้าบ้านที่ดังขึ้นปลุกให้ลู่หานขี้เซาลุกขึ้นจากเตียงลากสังขารตัวเองลงมาเปิดประตูจนได้ ใครมาแต่เช้าเลยว่ะครับก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู
"เห้ย !!! ย๊ากกก " ลู่หานตื่นเต็มที่เลยแล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า
"เห้ย ไอ้ลู่ กอดแต่เฮียไม่สนใจพวกกูที่ยืนข้างหลังเลย" แบคฮยอนยู่หน้าและเบือนหน้าหนี
"แบคกี้ อย่างอนดิๆ มาๆกอดทุกคนเลย"
ใช่... ต้องแบบนี้ถึงจะยุติธรรมหน่อย ลู่หานกอดทั้งแบคกี้ คยองซู กับอีกคนนึงเขาไม่ค่อยรู้จักดีนักแต่พอจะเดาได้ว่าใคร
"ชานยอล?"
"ครับ"
"คือ...แบคพามันมาด้วยไม่ว่าไรใช่ม๊าา"
"ไม่หรอก ดีสะอีกมากันหลายๆคน จะได้ทำความรู้จักกันด้วย"
"เอ้อ ลู่ คยองบอกเดี๋ยวมีคนบินตามมาทีหลังนะ พอดีมันมาช้าไม่ทันเครื่อง คงถึงเย็นๆ"
"อ้ออๆ ใครว่ะ?"
"ไคอ่ะ"
"ฮั่นแน่ๆ แอบไปคบกันตอนไหนจ๊ะ"
"หลังแกมาจีนสักพักอะ" มีเขินๆ
"เข้าบ้านๆ"
ทำไมเฮียคริสไม่บอกก่อนว่าจะมากันหลายคนแบบนี้ห้องนอนไม่พอแน่ๆ สงสัยคงต้องขอให้พี่อี้ช่วยสะหน่อยแล้วเพราะลู่หานมีห้องว่างแค่ห้องเดียว แบ่งให้นอนกันยังไงก็ไม่พอแน่ๆ
- ตกเย็น -
ลู่หานออกมาเรียกอี้ชิงไปกินข้าวด้วยแต่จริงๆแล้วลู่หานอยากให้พี่อี้ช่วยทำอาหารมากกว่าเพราะอี้ชิงน่าจะทำอาหารได้ดีกว่าเขา
"พี่อี้ ไปทำกับข้าวกัน"
"ไปสิ"
ว่าแล้วลู่หานก็รีบลากอี้ชิงเข้าบ้านไปในครัวหยิบวัตถุดิบต่างๆออกมาจากตู้เย็นแล้วนำมาวางบนโต๊ะ มองดูแล้วมันจะล้นโต๊ะอ่ะ 555
"เห้ยย เยอะขนาดนี้มากี่คนเนี่ย"
"เยอะเลย 5คน"
"อ่าว ไหนบอกคริสมาไง"
"ก็เฮียไม่ได้บอกว่าเพื่อนผมจะมาด้วย"
"อ้อ เราจะทำทันมั้ยเนี่ย"
"ฮาโหลๆๆ เดี๋ยวคยองช่วยนะ"
"แบคกี้ด้วย"
ทั้ง4คนกำลังช่วยกันทำอาหารกันอย่างสนุก ทำไปคุยไป สักพักหนุ่มๆก็เข้ามาแจมด้วย ยิ่งเห็นแบบนี้ลู่หานก็ยิ่งเหงา ยิ่งคิดถึงคนๆนึง คนที่เคยทำให้ลู่หานยิ้มได้มากกว่านี้
กริ๊ง ~
"อ๊ะ สงสัยจะมากันแล้ว" ลู่หานทำท่าจะเดินไปเปิดประตูแต่คยองซูพูดขึ้นสะก่อน
"เดี๋ยวไปเปิดเอง" คยองซูรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้านแบบใช้เวลาแค่5วิ เว่อร์แปป
แกร๊ก~
"ไคอ่า มาช้าจัง คยองคิดถึงจะแย่"
"5555 ห่างแค่แปปเดียวเองนะ"
"เข้าบ้านๆ เอ่อ.. เซฮุนด้วย"
เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาก็รีบวางกระเป๋าไว้ในห้องว่างก่อนแล้วรีบลงมาช่วยในครัว ป่านนี้อาหารคงจะเสร็จแล้วถ้าไปช่วยคงไม่ทันแน่แต่ได้ช่วยจัดโต๊ะก็ยังดี ดีกว่าไม่ได้ช่วยทำอะไรเลย
พอลงมาถึงก็เห็นว่าอาหารถูกยกมารอที่โต๊ะแล้วเหลือแค่จัดจานวางอีกนิดหน่อยทั้งสองไม่รอช้ารีบวิ่งไปรับจานมาวางบนโต๊ะ
"ส่งมาเลยครับ"
เสียงนี้มัน... เซฮุน เหมือนมาก ลู่หานเหม่อลอยจนทำจานในมือร่วงลงพื้นเสียงดังเรียกความตกใจให้ใครหลายๆคนในบ้าน ร่วมถึงเซฮุนด้วย
เพล้ง !!!
" ซะ เซฮุน... ใช่มั๊ย?" ร่างเล็กถามทั้งที่ยังยืนหันหลังให้ร่างสูงก้มหน้าค่อยๆปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
"....."
"ฉันถาม ฮึก นายไม่ได้ยินหรอ?!!" ร่างบางเริ่มเสียงดังจนคริสที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำต้องรีบวิ่งมาดู
"ใช่ ฉันเอง .... เซฮุน"
เมื่อได้คำตอบลู่หานก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะหลบสายตาของร่างสูงกลับไปมองที่พื้นที่เต็มไปด้วยเศษจานที่แตกกระจายอยู่ ร่างบางค่อยๆก้มลงเก็บเศษจานพวกนั้นทีละชิ้น
"เสี่ยวลู่.. เดี๋ยวผมเก็บเอง"
เซฮุนก้มลงเก็บเศษจานแตกแม้ว่าลู่หานจะไม่ฟังคำขอเขาแต่เขายังคงนั่งเก็บต่อเห็นอย่างนั้นเซฮุนก็คอยมองอยู่ตลอดไม่ให้ลู่หานได้รับบาดเจ็บ
"เสี่ยวลู่ เก็บแบบนั้นเดี๋ยวก็บาดมือหรอก ผมเก็บให้ดีกว่า ไปรอที่โต๊ะเถอะ"
ในที่สุดลู่หานก็เดินแยกตัวออกมาแล้วมานั่งที่โต๊ะอาหาร เวลาผ่านไปไม่นานเซฮุนก็เดินออกมานั่งที่โต๊ะอาหาร เขาทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกัน ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารจีนและอาหารเกาหลีวางเรียงยาวเกือบสุดขอบโต๊ะ
เมื่อทุกคนกินข้าวเสร็จลู่หานก็เริ่มพูดถึงการแบ่งห้องนอนเพราะถ้านอนบ้านเขาคนเดียว ไม่พอแน่ๆ
"อะแฮ่ม.. คืองี้นะ..."
"อะไรคืองี้" เสียงเล็กของไอ้แบคก็หลุดออกมา
"ยอล มึงเก็บเมียด่วนเลย"
"ได้ๆ แบคกี้จ๋าาา จุ๊บๆๆ ฟังไอ้ลู่ก่อน"
"ก็ได้ๆ" มันเขินคับ มาแบคจ๋าแบคเจ๋อ
"มาเยอะขนาดนี้ห้องนอนบ้านกูไม่พอแน่ๆ กูจะจัดห้องนะ ใครอยู่กับใครฟังด้วย"
"งื้มๆ - v - -^ - - v -" ทุกคน
"ไอ้... คยองปลุกดำสิ" ไอ้ดำกัมจงจะง่วงไรขนาดนั้นวะ
"กัมจง !!! ไฟไหม้บ้านโว้ยยย!!!"
"ไหนๆๆ ขนของดิๆ"
โป๊ก !!!
"โอ๊ยย เจ็บนะ"
"สมหน้า ฟังไอ้ลู่ก่อน"
"บ้านกูว่าง 1ห้อง ห้องกูนอนได้อีก2คน แบคกับคยอง อยู่กับกูละกัน"
"ส่วนเฮีย... เอาไคไป"
"ห้ะ ใครอะ?"
"ไคไง"
"ใคร?"
"ยังจะถามอีก ก็ไคไง"
"ตกลงคือใคร"
"ก็ไคไง"
"ใครไหนอะ??"
"หื่มม ไอ้ดำกัมจง จบนะเฮีย มึนชะมัด"
"อ่อๆ เค๊ "
"ห้องนอนที่บ้านกูหมดล้ะ .... พี่อี้ ห้องนอนบ้านพี่ว่างมั้ย?"
"ว่าง 1ห้องอะ"
"ยอลกับ... เอ่อ เซฮุนละกัน"
"ไอ้ลู่ๆๆๆ กูอยากนอนกะเมีย นะจ๊ะ"
"อย่ามานะจ๊ะใส่กูนะ"
"นะ ปุอิ๊งๆ ถ้าไม่ให้กูก็จะผุอิ๊งใส่แบบนี้แหละ เอาให้แม่งขนลุกทั้งคืนเลย"
กุละอยากจิครายยยอิ้งงง
"เออๆ ก็ได้วะ ขนลุกชิบหายเลย"
"เยสส มึงไปนอนบ้านพี่อี้นะ"
"เอ่อออ..."
"บาย ชัลจา"
ทุกคนพร้อมใจกันชัลจาใส่เลยนะบอกลู่ทีว่านี่คือการจัดห้องนอนด้วยตัวเองงง T^T
"ลู่นอนกับพี่นะ อีกห้องเป้นห้องเล็กอะ"
"ครับ"
ผมอาบน้ำที่บ้านตัวเอง ใส่ชุดนอนสบายๆแล้วไม่ลืมที่จะหยิบตุ๊กตาหมีไป มันกลายเป็นความเคยชินสะแล้วที่ทุกคืนเขาจะนอนกอดตุ๊กตานั่น มันเลิกยากมากนะ ถึงผมจะโตแล้วก็เถอะ
ลู่หานเดินกอดตุ๊กตามาที่ห้องอี้ชิง เขากำลังคิดอยู่ว่าเขาจะทำยังไงดีเวลาเจอหน้าเซฮุน
อี้ชิงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นลู่หานหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยเข้าไปคุยด้วย
"เป็นไรไป หื้มม คิ้วผูกกันเป็นโบว์จนจะแก้ไม่ออกละเนี่ย"
"พี่อี้..."
"หื้มม?"
"ถ้าวันนึงพี่ต้องมาเจอคนรักเก่าที่ทำเราเจ็บเจียนตายทั้งที่เราหนีเขามาในที่ที่คิดว่าเขาจะหาเราไม่เจอ พี่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมั้ย?"
"อืมมม น่าคิดนะ...แต่พี่บอกไม่ได้หรอก มันอาจจะบังเอิญหรืออาจเป็นเพราะอีกคนตั้งใจจะหาคนรักให้เจอจนได้มาเจอกัน... "
เอ๊ะ สายตาของอี้ชิงหันไปเจอตุ๊กตาที่ลู่หานวางไว้ใกล้ๆตัว เขาจำมันได้ดี ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวนี้ เซฮุนเคยมาถามเขาว่า "คนรักของผมจะชอบมันไหม มันเหมือนผมมั้ย?" แล้วเขาก็เลือกตุ๊กตาตัวนี้ให้เซฮุนเอาไปให้คนรัก หรือว่า... ลู่หานกับเซฮุน...
"เอ่อ ตุ๊กตาสีขาว ใครให้มาหรอ น่ารักดีจัง"
"เอ่ออ.. แฟนเก่าน่ะ" ใช่อย่างที่อี้ชิงคิดจริงๆสินะ
"อ่อ... คงเหมือนตัวแทนของเขาใช่มั้ยล่ะ"
"ครับ .. ผมไม่คิดจะทิ้งมันเลย ไม่เคยแม้แต่จะคิด"
"นอนกันเถอะลู่หาน"
อี้ชิงล้มตัวนอนพร้อมๆกับลู่หาน ลู่หานหลับไปพร้อมน้ำตาแต่เขาไม่ได้หลับ อี้ชิงเห็นคราบน้ำตาที่ยังอยู่บนใบหน้าสวยๆนั้น ร้องไห้หนักขนาดนี้เลยหรอเนี่ยว่าแล้วอี้ชิงก็ลงไปดูน้องชายตัวเองบ้างดีกว่า
"เซฮุนนา.."
อี้ชิงยืนเรียกอยู่หน้าห้องตั้งนานแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา สงสัยจะหลับไปแล้ว อี้ชิงลองบิดที่ลูกบิดประตูดู มันไม่ได้ล็อกไว้..
"ลืมปิดไฟอีกตามเคย เห้ออ "
อี้ชิงถอนหายใจ เซฮุนไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ นอนทีไรไม่เคยปิดไฟเลย อี้ชิงเดินไปปิดไฟตรงมุมห้องก่อนจะออกจากห้องอี้ชิงหันกลับไปมองหน้าเซฮุน... ไม่ต่างจากลู่หานเลยสักนิด คิดแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ไม่เคยมีใครทำให้เซฮุนอ่อนแอได้ขนาดนี้...
"พี่ไม่อยากเห็นเธอสองคนเป็นแบบพี่นะ เซฮุน ลู่หาน รีบปรับความเข้าใจสะ พี่หวังว่าอย่างนั้น"
[100%]
มาช้ามากก 555 เจอสมุดฟิคละ ถถถ มันอยู่ใต้โต๊ะ ไอ้เราก็หาตั้งนาน
เจอกันตอนต่อไปฮะ
มาช้ามากก 555 เจอสมุดฟิคละ ถถถ มันอยู่ใต้โต๊ะ ไอ้เราก็หาตั้งนาน
เจอกันตอนต่อไปฮะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น