ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - SEVEN 100% -
7
ตั้งแต่ลู่หานขึ้นเครื่องมาเขายังคงนั่งร้องไห้และเหม่อลอยอยู่ตลอด เขายังรักเซฮุน เขายอมรับ แต่เขายังไม่พร้อมที่จะให้อภัยเซฮุนจริงๆ
นานมากแล้วที่มีสายตาคู่หนึ่งแอบหันมองลู่หานเป็นระยะ เพราะนั่งติดกันเลยทำให้เขาเห็นว่าลู่หานร้องไห้มานานแล้ว ใจจริงก็อยากปลอบแต่ติดอยู่ที่ว่าเราไม่รู้จักกันแต่ยิ่งนานไปก็ยิ่งอยากปลอบใจเด็กคนนี้เหลือเกิน
"เอ่อ ขอโทษครับ คุณชื่ออะไรหรอครับ?"
"เอ่อ ผม ลู่หานครับ"
"ผม อี้ชิง .. พอดีเห็นคุณร้องไห้มานานแล้ว ถ้าไม่ลำบากใจอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ"
ร่างบางไม่ได้เล่าอะไรให้อี้ชิงฟังทำเพียงแต่ยิ้มบางๆส่งกลับไปให้ ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิมและหลับตาลงช้าๆ..
อี้ชิงที่เห็นว่าลู่หานไม่ตอบอะไรแต่หันหน้ากลับไปและหลับตาลงเขาเองก็สบายใจอย่างน้อยคนข้างๆเขาคงได้พักผ่อนโดยไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจอีก..จะว่าไปเหมือนเคยเจอลู่หานที่ไหนสักแห่ง อี้ชิงพยายามนึกอยู่สักพักจนเลิกคิดหาคำตอบเพราคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ขอพักแบบคนข้างๆด้วยละกัน
@สนามบินปักกิ่ง
หลังจากลงเครื่องลู่หานก็คิดแต่เรื่องเซฮุนจนดูเหมือนคนไม่มีวิญญาณ อี้ชิงที่เดินตามมาด้านหลังก็ร้องทักเมื่อเห็นว่าลู่หานจะเดินชนคนข้างหน้า
"ลู่หาน !!"
ลู่หานได้ยินเสียงนั้นจึงหยุดเดินก่อนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองจะเดินชนคนข้างหน้าต้องขอบคุณเสียงร้องทักนี่จริงๆ
"ขอบคุณคุณอี้ชิงนะครับ" ร่างบางเกาท้ายทอยเบาๆ
"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณเป็นอะไรรึป่าวครับ?"
"ไม่ครับ ไม่เป็นไร งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
ลู่หานเดินออกจากสนามบินเรียกแท็กซี่กลับบ้าน อี้ชิงเองก็เรียกแท็กซี่กลับบ้านเช่นกันรถทั้งสองคันขับตามกันมาติดๆตั้งแต่สนามบินจนถึง...หน้าบ้าน ทั้งสองจ่ายเงินค่ารถแล้วขนกระเป๋าสัมภาระต่างๆเข้าบ้าน ...
- 2 วันต่อมา -
"ฮัลโหลเฮีย"
"เป็นไงบ้างแก"
"ก็ดีนะเฮีย"
"เรื่องเรียนละ โอเคมั้ย?"
"โอเคเลยละ สบายๆอยู่แล้ว"
"เอ้อ พรุ่งนี้เฮียจะบินกลับจีนนะ"
"จริงดิเฮีย กี่วันอะ"
"อาทิตย์นึง ทำงาน2วัน ที่เหลืออยู่กับน้องชาย 555"
"แหม่ๆ โอเค งั้นเดี๋ยวลู่จัดห้องให้นะเฮีย จำทางมาบ้านได้ใช่มั้ย?"
"จำได้ดิ แค่นี้นะเดี๋ยวเฮียเตรียมตัวสำหรับงานที่จีนต่อละ"
"บาย / บายครับ"
ตอนนี้ก็เย็นแล้วลู่หานเดินไปเปิดดูอาหารในตู้เย็นแล้วก็ต้องออกมาซื้ออาหารเมื่อพบว่าในตู้เย็นเสบียงใกล้หมดแล้ว
บางครั้งลู่หานเดินเลือกซื้ออาหารก็แอบคิดถึงเซฮุนไม่ได้ ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนเขาจะมีเซฮุนอยู่ข้างๆคอยเข็ญรถให้ ช่วยกันเลือกอาหารแต่ตอนนี้มีเพียงแค่ตัวเขาคนเดียวเท่านั้น
ลู่หานเดินเลือกอยู่สักพักแล้วเดินไปจ่ายเงิน รีบกลับบ้านก่อนฟ้าจะมืดไปมากกว่านี้ พอลู่หานเดินมาถึงบ้านก็เจอกับอี้ชิงที่เพิ่งลงจากแท็กซี่ทั้งสองหันหน้ามองกัน
"อ้าว ลู่หาน"
"อ้าว อี้ชิง"
"ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าอยู่บ้านข้างๆกัน แล้วไปไหนมาหรอ?"
"อ่อ ผมออกไปซื้ออาหารมาน่ะ อี้ชิงล่ะ?"
"เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานน่ะ"
"งั้นผมเชิญทานข้าวที่บ้านนะครับ"
"อ้อ ครับ รบกวนด้วยนะครับ"
อี้ชิงยิ้มให้ลู่หานก่อนจะขอตัวเข้าบ้านไปเก็บของก่อนแล้วจึงเดินตามลู่หานไปที่บ้านของลู่หาน พวกเขาสองคนช่วยกันทำอาหาร ลู่หานรู้สึกว่าเขาถูกชะตากับอี้ชิงจริงๆ ไม่รู้ทำไม...
เมื่อทั้งสองคนทานอาหารเสร็จอี้ชิงก็กลับบ้านตัวเองไปโดยที่ไม่ลืมขอบคุณลู่หาน ส่วนลู่หานก็รีบไปจัดห้องให้พี่ชายที่กำลังจะมาพรุ่งนี้เช้า เล่นเอาสะเหนื่อยเลย ลู่หานเดินกลับมาที่ห้องนอนตัวเองล้มตัวลงนอนเมื่อเห็นเวลามันดึกมากแล้วแถมยังเหนื่อยจากการที่จัดห้องเมื่อกี้อีกต่างหาก ลู่หานหันไปมองตุ๊กตาหมีสีขาวที่เขาหยิบติดมาด้วย
"ฉันคิดถึงนาย... เซฮุน ฮึก ๆ ฮือๆ"
ร่างบางกอดตุ๊กตาแน่น เขาร้องไห้ออกมาตลอดจนหลับไป ... ทางเซฮุนก็ไม่ได้ต่างไปจากลู่หานเลยสักนิด
ร่างสูงที่ไม่เคยเปิดเผยดานที่อ่อนแอให้ใครเห็นแม้แต่ตัวเองก็เถอะ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถจะเก็บความเจ็บปวดนี้ได้อีกแล้ว ร่างสูงนอนกอดตุ๊กตากวางตั้งแต่ลู่หานหนีเขามาที่จีน ร่างสูงก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง คอยพร่ำพูดกับตุ๊กตานั่นตลอดไม่ว่าตัวเขาจะทำอะไรอยู่ก็ตาม
"เสี่ยวลู่ .. ฉันคิดถึงนาย คิดถึงมาก รักมาก ขอโทษจริงๆ ฮึก กลับมาได้มั้ย ฮึก "
"...."
"ฉันคุยกับนายอยู่นะ ฉันรอคำตอบจากนายอยู่ ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย? ฮึกๆ "
เซฮุนรู้ว่าเขาไมได้คำตอบจากตุ๊กตานี่หรอกแต่ขอแค่เขาได้พูด ได้คุย ได้บอกในสิ่งที่อยากบอกกับลู่หานแต่เขาไม่สามารถจะบอกคนๆนั้นได้ในเวลานี้ เวลาที่ลู่หานหนีจากเขาไปแล้ว เวลาที่เขาไม่มีลู่หานอยู่ข้างๆ
+ เช้าวันรุ่งขึ้น @สนามบินปักกิ่ง +
ร่างบางยืนรอพี่ชายอยู่ตรงทางออกคอยมองหาพี่ชายตนเอง ร่างบางจำเวลาไม่ได้เลยมารอแต่เช้าจนตอนนี้รอมาจะ2ชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่ชายตัวเองร่างบางจึงตัดสินใจเดินไปหาที่นั่งรอแล้วก็มีเสียงที่คุ้นหูทักเขา
"ลู่ๆๆๆ"
"อ้าว เฮีย มาช้าจังอะ"
"อย่าบอกนะแกมารอแต่เช้าอ่ะ"
"ก็ใช่ดิเฮีย จำเวลาไม่ได้อะ"
"ป่ะๆๆ พากลับบ้านหน่อย นั่งเครื่องนาน เมื่อยมากอ่ะ"
ร่างบางขับรถกลับมาที่บ้านด้วยเวลาไม่ถึงชั่วโมงก่อนจะช่วยขนสัมภาระเข้าบ้าน หลังจากนั้นคริสก็ขอตัวไปพักสักหน่อยแล้วจะออกไปหาเพื่อนถึงจะกลับมากินข้าวเย้นที่บ้านอีกที
เป็นอีกวันที่ลู่หานชวนอี้ชิงมากินข้าวที่บ้านด้วยกันอี้ชิงเองก็ไม่ปฏิเสธคำชวนของลู่หานกลับชอบด้วยซ้ำไปจะได้ไม่เหงาเวลากินข้าวคนเดียว
อี้ชิงและลู่หานช่วยกันทำกับข้าวในระหว่างที่จัดโต๊ะอี้ชิงเห็นลู่หานเอาจานมาเพิ่มจาก2เป็น3เลยเอ่ยถาม
"ลู่หาน ทำไมจัดจาน3ที่ล่ะ มีแค่2คนไม่ใช่หรอ?"
"อ้อ พอดี.."
ในระหว่างที่ลู่หานกำลังจะตอบกัลบก็มีเสียงเปิดประตูเขามา
"มาพอดีเลย เฮียมานี่ๆ ลู่จะแนะนำคนๆนึงให้รู้จัก"
เมื่อคริสเดินเข้ามาถึงโต๊ะอาหารก็มองหาคนที่ลู่หานเอ่ยถึงแต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววเลย
"ไหนล่ะ?"
"สงสัยอยู่ในครัว รอแปปนะ"
ว่าแล้วลู่หานก็หายเข้าไปในครัว คริสก็เลยเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วหยิบCDเพลงที่ติดมาใส่เข้าไปในเครื่องเล่นแล้วกดเปิดมัน มันเป็นเพลงโปรดของเขากับอีชิง
"เฮียๆ มากินข้าวเร็ว"
ลู่หานตะโกนเรียก
คริสเดินมาและนั่งลงตรงข้ามกับชายคนนึง สายตาขอเขาไปสะดุดเข้ากับสร้อยข้อมือของชายที่นั่งตรงข้าม... เหมือน สร้อยข้อมือที่เขาเคยให้อี้ชิงเลย
ทางอี้ชิงเองก็ไมได้มองผู้ที่มาร่วมโต๊ะด้วยเพราะมัวแต่คุยกับลู่หานเพลิน จนลู่หานนึกขึ้นได้ว่าจะแนะนำให้ทั้งสองคนนี้รู้จักกัน
"อ้อ เฮีย นี่อี้ชิง จางอี้ชิง เขาอยู่บ้านข้างๆเรานะ"
"อะ อี้ ชิง"
"คะ คริส"
"อ้าว รู้จักกันหรอ"
"อะ อืม " อี้ชิงตอบแบบติดๆขัดๆ สีหน้าเหมือนไม่อยากเจอเฮียคริสของผมอย่างงั้นแหละ
"อี้ ทำไมไม่ติดต่อกันบ้างล่ะ รู้มั้ยว่าคิดถึงแค่ไหน"
"คือ..เราเลิกกันไปนานแล้วนะคริส ฉันคิดว่าเราไม่ควรติดต่อกันอีกนะ" สายตาของอี้ชิงที่ลู่หานมองเห็นมีแต่ความคิดถึง ห่วงและรัก
"อี้ ที่เราเลิกกันมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบนะ เราต่างก็รู้ดีนี่"
"ใช่...ฉันรู้ดีคริส"
"แล้วทำไมเรากลับมาเริ่มต้นด้วยกันใหม่ไมได้ละ"
"คริส...ฉัน...ฉันไม่รู้ ฉันไม่อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนนี้..ขอเวลาให้ฉันอีกหน่อยนะ"
"นี่มันก็นานแล้วนะ มันยังไม่พออีกหรอ"
"ก็นาไม่ใช่ฉันไงคริส !! ฮึก นายไม่ใช่ฉัน นายไม่เข้าใจ ฮึกๆ "
"เอ่อ..คือ" ลู่หานที่ยืนฟังอยู่นานก็อยากคายความอึดอัดพวกนี้แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง
"ลู่หาน พี่ขอโทษนะแต่พี่ขอตัวกลับก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่"
อี้ชิงเดินออกไปทั้งน้ำตาทางคริสเองก็ไม่ต่างกัน คริสเดินแยกขึ้นห้องไปแล้วสรุปอาหารเย็นมื้อนี้ที่ทำไว้เยอะลู่หานก็คงต้องกินเองคนเดียวงั้นสินะ
ระหว่างที่ลู่หานกินข้าวสมองก็คิดอะไรเพลินๆจะว่าไปเรื่องของเฮียกับพี่อี้ชิงก็คล้ายๆเรื่องของเขากับเซฮุน แค่นึกถึงเซฮุนลู่หานก็ไม่อยากจะกินข้าวต่อ
ถามว่าคิดถึงเซฮุนมั้ยก็คิดถึง รักมั้ยก็รัก อยากกลับไปหามั้ยก็ใช่ แต่สิ่งที่เขาไม่อยากกลับไปคือเขาไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว อยากให้ความเจ็บมันพอแค่นี้....
นานมากแล้วที่มีสายตาคู่หนึ่งแอบหันมองลู่หานเป็นระยะ เพราะนั่งติดกันเลยทำให้เขาเห็นว่าลู่หานร้องไห้มานานแล้ว ใจจริงก็อยากปลอบแต่ติดอยู่ที่ว่าเราไม่รู้จักกันแต่ยิ่งนานไปก็ยิ่งอยากปลอบใจเด็กคนนี้เหลือเกิน
"เอ่อ ขอโทษครับ คุณชื่ออะไรหรอครับ?"
"เอ่อ ผม ลู่หานครับ"
"ผม อี้ชิง .. พอดีเห็นคุณร้องไห้มานานแล้ว ถ้าไม่ลำบากใจอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ"
ร่างบางไม่ได้เล่าอะไรให้อี้ชิงฟังทำเพียงแต่ยิ้มบางๆส่งกลับไปให้ ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิมและหลับตาลงช้าๆ..
อี้ชิงที่เห็นว่าลู่หานไม่ตอบอะไรแต่หันหน้ากลับไปและหลับตาลงเขาเองก็สบายใจอย่างน้อยคนข้างๆเขาคงได้พักผ่อนโดยไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจอีก..จะว่าไปเหมือนเคยเจอลู่หานที่ไหนสักแห่ง อี้ชิงพยายามนึกอยู่สักพักจนเลิกคิดหาคำตอบเพราคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ขอพักแบบคนข้างๆด้วยละกัน
@สนามบินปักกิ่ง
หลังจากลงเครื่องลู่หานก็คิดแต่เรื่องเซฮุนจนดูเหมือนคนไม่มีวิญญาณ อี้ชิงที่เดินตามมาด้านหลังก็ร้องทักเมื่อเห็นว่าลู่หานจะเดินชนคนข้างหน้า
"ลู่หาน !!"
ลู่หานได้ยินเสียงนั้นจึงหยุดเดินก่อนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองจะเดินชนคนข้างหน้าต้องขอบคุณเสียงร้องทักนี่จริงๆ
"ขอบคุณคุณอี้ชิงนะครับ" ร่างบางเกาท้ายทอยเบาๆ
"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณเป็นอะไรรึป่าวครับ?"
"ไม่ครับ ไม่เป็นไร งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
ลู่หานเดินออกจากสนามบินเรียกแท็กซี่กลับบ้าน อี้ชิงเองก็เรียกแท็กซี่กลับบ้านเช่นกันรถทั้งสองคันขับตามกันมาติดๆตั้งแต่สนามบินจนถึง...หน้าบ้าน ทั้งสองจ่ายเงินค่ารถแล้วขนกระเป๋าสัมภาระต่างๆเข้าบ้าน ...
- 2 วันต่อมา -
"ฮัลโหลเฮีย"
"เป็นไงบ้างแก"
"ก็ดีนะเฮีย"
"เรื่องเรียนละ โอเคมั้ย?"
"โอเคเลยละ สบายๆอยู่แล้ว"
"เอ้อ พรุ่งนี้เฮียจะบินกลับจีนนะ"
"จริงดิเฮีย กี่วันอะ"
"อาทิตย์นึง ทำงาน2วัน ที่เหลืออยู่กับน้องชาย 555"
"แหม่ๆ โอเค งั้นเดี๋ยวลู่จัดห้องให้นะเฮีย จำทางมาบ้านได้ใช่มั้ย?"
"จำได้ดิ แค่นี้นะเดี๋ยวเฮียเตรียมตัวสำหรับงานที่จีนต่อละ"
"บาย / บายครับ"
ตอนนี้ก็เย็นแล้วลู่หานเดินไปเปิดดูอาหารในตู้เย็นแล้วก็ต้องออกมาซื้ออาหารเมื่อพบว่าในตู้เย็นเสบียงใกล้หมดแล้ว
บางครั้งลู่หานเดินเลือกซื้ออาหารก็แอบคิดถึงเซฮุนไม่ได้ ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนเขาจะมีเซฮุนอยู่ข้างๆคอยเข็ญรถให้ ช่วยกันเลือกอาหารแต่ตอนนี้มีเพียงแค่ตัวเขาคนเดียวเท่านั้น
ลู่หานเดินเลือกอยู่สักพักแล้วเดินไปจ่ายเงิน รีบกลับบ้านก่อนฟ้าจะมืดไปมากกว่านี้ พอลู่หานเดินมาถึงบ้านก็เจอกับอี้ชิงที่เพิ่งลงจากแท็กซี่ทั้งสองหันหน้ามองกัน
"อ้าว ลู่หาน"
"อ้าว อี้ชิง"
"ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าอยู่บ้านข้างๆกัน แล้วไปไหนมาหรอ?"
"อ่อ ผมออกไปซื้ออาหารมาน่ะ อี้ชิงล่ะ?"
"เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานน่ะ"
"งั้นผมเชิญทานข้าวที่บ้านนะครับ"
"อ้อ ครับ รบกวนด้วยนะครับ"
อี้ชิงยิ้มให้ลู่หานก่อนจะขอตัวเข้าบ้านไปเก็บของก่อนแล้วจึงเดินตามลู่หานไปที่บ้านของลู่หาน พวกเขาสองคนช่วยกันทำอาหาร ลู่หานรู้สึกว่าเขาถูกชะตากับอี้ชิงจริงๆ ไม่รู้ทำไม...
เมื่อทั้งสองคนทานอาหารเสร็จอี้ชิงก็กลับบ้านตัวเองไปโดยที่ไม่ลืมขอบคุณลู่หาน ส่วนลู่หานก็รีบไปจัดห้องให้พี่ชายที่กำลังจะมาพรุ่งนี้เช้า เล่นเอาสะเหนื่อยเลย ลู่หานเดินกลับมาที่ห้องนอนตัวเองล้มตัวลงนอนเมื่อเห็นเวลามันดึกมากแล้วแถมยังเหนื่อยจากการที่จัดห้องเมื่อกี้อีกต่างหาก ลู่หานหันไปมองตุ๊กตาหมีสีขาวที่เขาหยิบติดมาด้วย
"ฉันคิดถึงนาย... เซฮุน ฮึก ๆ ฮือๆ"
ร่างบางกอดตุ๊กตาแน่น เขาร้องไห้ออกมาตลอดจนหลับไป ... ทางเซฮุนก็ไม่ได้ต่างไปจากลู่หานเลยสักนิด
ร่างสูงที่ไม่เคยเปิดเผยดานที่อ่อนแอให้ใครเห็นแม้แต่ตัวเองก็เถอะ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถจะเก็บความเจ็บปวดนี้ได้อีกแล้ว ร่างสูงนอนกอดตุ๊กตากวางตั้งแต่ลู่หานหนีเขามาที่จีน ร่างสูงก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง คอยพร่ำพูดกับตุ๊กตานั่นตลอดไม่ว่าตัวเขาจะทำอะไรอยู่ก็ตาม
"เสี่ยวลู่ .. ฉันคิดถึงนาย คิดถึงมาก รักมาก ขอโทษจริงๆ ฮึก กลับมาได้มั้ย ฮึก "
"...."
"ฉันคุยกับนายอยู่นะ ฉันรอคำตอบจากนายอยู่ ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย? ฮึกๆ "
เซฮุนรู้ว่าเขาไมได้คำตอบจากตุ๊กตานี่หรอกแต่ขอแค่เขาได้พูด ได้คุย ได้บอกในสิ่งที่อยากบอกกับลู่หานแต่เขาไม่สามารถจะบอกคนๆนั้นได้ในเวลานี้ เวลาที่ลู่หานหนีจากเขาไปแล้ว เวลาที่เขาไม่มีลู่หานอยู่ข้างๆ
+ เช้าวันรุ่งขึ้น @สนามบินปักกิ่ง +
ร่างบางยืนรอพี่ชายอยู่ตรงทางออกคอยมองหาพี่ชายตนเอง ร่างบางจำเวลาไม่ได้เลยมารอแต่เช้าจนตอนนี้รอมาจะ2ชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่ชายตัวเองร่างบางจึงตัดสินใจเดินไปหาที่นั่งรอแล้วก็มีเสียงที่คุ้นหูทักเขา
"ลู่ๆๆๆ"
"อ้าว เฮีย มาช้าจังอะ"
"อย่าบอกนะแกมารอแต่เช้าอ่ะ"
"ก็ใช่ดิเฮีย จำเวลาไม่ได้อะ"
"ป่ะๆๆ พากลับบ้านหน่อย นั่งเครื่องนาน เมื่อยมากอ่ะ"
ร่างบางขับรถกลับมาที่บ้านด้วยเวลาไม่ถึงชั่วโมงก่อนจะช่วยขนสัมภาระเข้าบ้าน หลังจากนั้นคริสก็ขอตัวไปพักสักหน่อยแล้วจะออกไปหาเพื่อนถึงจะกลับมากินข้าวเย้นที่บ้านอีกที
เป็นอีกวันที่ลู่หานชวนอี้ชิงมากินข้าวที่บ้านด้วยกันอี้ชิงเองก็ไม่ปฏิเสธคำชวนของลู่หานกลับชอบด้วยซ้ำไปจะได้ไม่เหงาเวลากินข้าวคนเดียว
อี้ชิงและลู่หานช่วยกันทำกับข้าวในระหว่างที่จัดโต๊ะอี้ชิงเห็นลู่หานเอาจานมาเพิ่มจาก2เป็น3เลยเอ่ยถาม
"ลู่หาน ทำไมจัดจาน3ที่ล่ะ มีแค่2คนไม่ใช่หรอ?"
"อ้อ พอดี.."
ในระหว่างที่ลู่หานกำลังจะตอบกัลบก็มีเสียงเปิดประตูเขามา
"มาพอดีเลย เฮียมานี่ๆ ลู่จะแนะนำคนๆนึงให้รู้จัก"
เมื่อคริสเดินเข้ามาถึงโต๊ะอาหารก็มองหาคนที่ลู่หานเอ่ยถึงแต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววเลย
"ไหนล่ะ?"
"สงสัยอยู่ในครัว รอแปปนะ"
ว่าแล้วลู่หานก็หายเข้าไปในครัว คริสก็เลยเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วหยิบCDเพลงที่ติดมาใส่เข้าไปในเครื่องเล่นแล้วกดเปิดมัน มันเป็นเพลงโปรดของเขากับอีชิง
"เฮียๆ มากินข้าวเร็ว"
ลู่หานตะโกนเรียก
คริสเดินมาและนั่งลงตรงข้ามกับชายคนนึง สายตาขอเขาไปสะดุดเข้ากับสร้อยข้อมือของชายที่นั่งตรงข้าม... เหมือน สร้อยข้อมือที่เขาเคยให้อี้ชิงเลย
ทางอี้ชิงเองก็ไมได้มองผู้ที่มาร่วมโต๊ะด้วยเพราะมัวแต่คุยกับลู่หานเพลิน จนลู่หานนึกขึ้นได้ว่าจะแนะนำให้ทั้งสองคนนี้รู้จักกัน
"อ้อ เฮีย นี่อี้ชิง จางอี้ชิง เขาอยู่บ้านข้างๆเรานะ"
"อะ อี้ ชิง"
"คะ คริส"
"อ้าว รู้จักกันหรอ"
"อะ อืม " อี้ชิงตอบแบบติดๆขัดๆ สีหน้าเหมือนไม่อยากเจอเฮียคริสของผมอย่างงั้นแหละ
"อี้ ทำไมไม่ติดต่อกันบ้างล่ะ รู้มั้ยว่าคิดถึงแค่ไหน"
"คือ..เราเลิกกันไปนานแล้วนะคริส ฉันคิดว่าเราไม่ควรติดต่อกันอีกนะ" สายตาของอี้ชิงที่ลู่หานมองเห็นมีแต่ความคิดถึง ห่วงและรัก
"อี้ ที่เราเลิกกันมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบนะ เราต่างก็รู้ดีนี่"
"ใช่...ฉันรู้ดีคริส"
"แล้วทำไมเรากลับมาเริ่มต้นด้วยกันใหม่ไมได้ละ"
"คริส...ฉัน...ฉันไม่รู้ ฉันไม่อยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนนี้..ขอเวลาให้ฉันอีกหน่อยนะ"
"นี่มันก็นานแล้วนะ มันยังไม่พออีกหรอ"
"ก็นาไม่ใช่ฉันไงคริส !! ฮึก นายไม่ใช่ฉัน นายไม่เข้าใจ ฮึกๆ "
"เอ่อ..คือ" ลู่หานที่ยืนฟังอยู่นานก็อยากคายความอึดอัดพวกนี้แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง
"ลู่หาน พี่ขอโทษนะแต่พี่ขอตัวกลับก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่"
อี้ชิงเดินออกไปทั้งน้ำตาทางคริสเองก็ไม่ต่างกัน คริสเดินแยกขึ้นห้องไปแล้วสรุปอาหารเย็นมื้อนี้ที่ทำไว้เยอะลู่หานก็คงต้องกินเองคนเดียวงั้นสินะ
ระหว่างที่ลู่หานกินข้าวสมองก็คิดอะไรเพลินๆจะว่าไปเรื่องของเฮียกับพี่อี้ชิงก็คล้ายๆเรื่องของเขากับเซฮุน แค่นึกถึงเซฮุนลู่หานก็ไม่อยากจะกินข้าวต่อ
ถามว่าคิดถึงเซฮุนมั้ยก็คิดถึง รักมั้ยก็รัก อยากกลับไปหามั้ยก็ใช่ แต่สิ่งที่เขาไม่อยากกลับไปคือเขาไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว อยากให้ความเจ็บมันพอแค่นี้....
หลังจากลู่หานกินข้าวเสร้จก็นั่งจมอยู่กับหน้าทีวีหาอะไรดูไปเรื่อยเปลี่ยนช่องไปเปลี่ยนช่องมาเหมือนแค่เปิดทิ้งไว้ไม่ให้บ้านเงียบเท่านั้นเอง ทันทีที่ลู่หานได้ยินเสียงปิดประตูก็หันไปมองพี่ชายที่เดินลงมาจากห้องนอน สภาพไม่ต่างจากศพเดินได้
คริสหยิบเหล้าออกจากตู้เย็นมาหนึ่งขวดนั่งลงที่โซฟาข้างๆลู่หานแล้วเทน้ำเมาให้ไหลลงคอไปอย่างรวดเร็ว ลู่หานเห็บแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้
"เฮีย"
"ว่า?"
"ที่เฮียคอยบอกลู่ ... ว่าเฮียไม่อยากให้ลู่เป็นเหมือนเฮีย"
"ใช่ เฮียเตือนลู่อยู่นะ"
"อืมๆ"
"อยากเป็นเหมือนเฮียหรือไง?"
"ไม่....รู้สิ่"
"หึๆ คิดให้ดีๆจะได้ไม่เสียใจทีหลัง"
"งั้นลู่ไปนอนละนะ ฝันดี"
คำพูดของคริสกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนมื้อเย็นทำให้ลู่หานเก็บมันมาคิดจริงๆเขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับเขาและเซฮุน แค่หนีมาแบบนี้ก็แย่แล้ว
- 1 อาทิตย์ ผ่านไป -
ตลอดทั้งอาทิตย์คริสออกมารออี้ชิงทุกวันแม้จะรู้ว่ายังไงอี้ชิงก็ไม่ยอมคุยกับเขาแน่ๆ เขาจะต้องพยายามให้อี้ชิงเห็นว่าเขารักอี้ชิงมากจริงๆแต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งเขาที่ทำให้เขาเจออี้ชิงง่ายขนาดนี้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาตามหาแทบพลิกแผ่นดินกลับไม่เจอ
ฟ้ากลั่นแกล้งเขาจริงๆสินะ ที่ทำให้เขอเจออี้ชิงและต้องจากอี้ชิงไปอีกครั้ง...
@สนามบินปักกิ่ง
"เฮีย"
"ไง"
"จะมาอีกเมื่อไหร่อ่ะ?"
"เร็วๆนี้มั้ง"
"จริงดิ"
"555 เด็กน้อยจริงๆเลย" คริสว่าพลางเอามือยีหัวน้องตัวแสบ
"ใครกันที่เด็กๆ แบร่ๆ"
"ลู่ เฮียกำลังคิดว่าจะย้ายกลับมาจีน มาดูแลงานที่นี่..."
"เอ๋ ?... มาทำงานหรือมาหาพี่อี้ชิงกันแน่เฮีย"
"รู้ทันตลอด... --*"
"ว่าแต่ย้ายแน่นะ"
"แน่ แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก "
"-0-"
"เพราะงั้นช่วยดูแลพี่อี้ชิงหน่อยนะ"
"ห่วงแต่คนอื่นแล้วน้องละ"
"ห่วงแหละ ไว้เจอกันเฮียต้องไปแล้ว บาย"
"อ่า บาย"
แล้วคริสก็เดินไปขึ้นเครื่องโดยที่ไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เขาคุยกับน้องชายอยู่นั้นมีคนอีกคนนึงมองอยู่ตลอดเวลาเพียงแต่ไม่กล้าจะออกไปเจอหรือบอกคำลาอย่างที่ใจอยากให้ทำ สุดท้ายเขาเลือกที่จะเดินกลับออกจากสนามบินทั้งน้ำตา...
คริสหยิบเหล้าออกจากตู้เย็นมาหนึ่งขวดนั่งลงที่โซฟาข้างๆลู่หานแล้วเทน้ำเมาให้ไหลลงคอไปอย่างรวดเร็ว ลู่หานเห็บแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้
"เฮีย"
"ว่า?"
"ที่เฮียคอยบอกลู่ ... ว่าเฮียไม่อยากให้ลู่เป็นเหมือนเฮีย"
"ใช่ เฮียเตือนลู่อยู่นะ"
"อืมๆ"
"อยากเป็นเหมือนเฮียหรือไง?"
"ไม่....รู้สิ่"
"หึๆ คิดให้ดีๆจะได้ไม่เสียใจทีหลัง"
"งั้นลู่ไปนอนละนะ ฝันดี"
คำพูดของคริสกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนมื้อเย็นทำให้ลู่หานเก็บมันมาคิดจริงๆเขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับเขาและเซฮุน แค่หนีมาแบบนี้ก็แย่แล้ว
- 1 อาทิตย์ ผ่านไป -
ตลอดทั้งอาทิตย์คริสออกมารออี้ชิงทุกวันแม้จะรู้ว่ายังไงอี้ชิงก็ไม่ยอมคุยกับเขาแน่ๆ เขาจะต้องพยายามให้อี้ชิงเห็นว่าเขารักอี้ชิงมากจริงๆแต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งเขาที่ทำให้เขาเจออี้ชิงง่ายขนาดนี้ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาตามหาแทบพลิกแผ่นดินกลับไม่เจอ
ฟ้ากลั่นแกล้งเขาจริงๆสินะ ที่ทำให้เขอเจออี้ชิงและต้องจากอี้ชิงไปอีกครั้ง...
@สนามบินปักกิ่ง
"เฮีย"
"ไง"
"จะมาอีกเมื่อไหร่อ่ะ?"
"เร็วๆนี้มั้ง"
"จริงดิ"
"555 เด็กน้อยจริงๆเลย" คริสว่าพลางเอามือยีหัวน้องตัวแสบ
"ใครกันที่เด็กๆ แบร่ๆ"
"ลู่ เฮียกำลังคิดว่าจะย้ายกลับมาจีน มาดูแลงานที่นี่..."
"เอ๋ ?... มาทำงานหรือมาหาพี่อี้ชิงกันแน่เฮีย"
"รู้ทันตลอด... --*"
"ว่าแต่ย้ายแน่นะ"
"แน่ แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก "
"-0-"
"เพราะงั้นช่วยดูแลพี่อี้ชิงหน่อยนะ"
"ห่วงแต่คนอื่นแล้วน้องละ"
"ห่วงแหละ ไว้เจอกันเฮียต้องไปแล้ว บาย"
"อ่า บาย"
แล้วคริสก็เดินไปขึ้นเครื่องโดยที่ไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เขาคุยกับน้องชายอยู่นั้นมีคนอีกคนนึงมองอยู่ตลอดเวลาเพียงแต่ไม่กล้าจะออกไปเจอหรือบอกคำลาอย่างที่ใจอยากให้ทำ สุดท้ายเขาเลือกที่จะเดินกลับออกจากสนามบินทั้งน้ำตา...
[100%]
ตอนนี้ช้ามากบอกเลย TT
ขอโทษนะค้าบบ
เตรียมตัวสอบเข้ามหา'ลัยแล้ว หลังจากนี้คงจะมาลงช้าหน่อย
ปิดเทอมเมื่อไหร่คงมีเวลาอัพให้บ่อยขึ้น อย่าเพิ่งหนีกันไปนะคะ
ขอบคุณที่ยังตามเรื่องนี้อยู่ จุ้บๆๆ
ตอนนี้ช้ามากบอกเลย TT
ขอโทษนะค้าบบ
เตรียมตัวสอบเข้ามหา'ลัยแล้ว หลังจากนี้คงจะมาลงช้าหน่อย
ปิดเทอมเมื่อไหร่คงมีเวลาอัพให้บ่อยขึ้น อย่าเพิ่งหนีกันไปนะคะ
ขอบคุณที่ยังตามเรื่องนี้อยู่ จุ้บๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น