คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ELEVEN - 100 % - [the end]
-11-
อีกไม่กี่วันเซฮุนก็ต้องกลับเกาหลีแล้ว ลู่หานยังไม่อยากแยกกับเซฮุนอีก
ทำยังไงดีล่ะ
“เซฮุนนา..”
“ครับ เสี่ยวลู่”
“งื้อ จะกลับเกาหลีจริงหรอ”
“ผมก็ต้องกลับไปเรียนสิ”
“จะทิ้งให้ลู่อยู่คนเดียวที่นี่จริงๆเหรอ T^T”
“ย้ายกลับเรียนด้วยกันสิครับ ”
“เซฮุนนา.... นะๆ”
“อยากให้ผมย้ายมาอยู่นี่ด้วยใช่มั้ยล่ะ 555”
“ใช่แล้ว -3-”
“งั้นก็ได้ เพื่อเสี่ยวลู่ ฮุนยอมครับ”
“รักที่สุดเลย จุ๊บๆ”
เซฮุนหยิบโทรศัพท์โทรหาพ่อ
ให้ช่วยทำเรื่องย้ายมาเรียนที่จีนกับลู่หาน โดยขอให้ย้ายมาอยู่ที่มหา’ลัยเดียวกัน
ยังไงพ่อก็ต้องยอมเขาแน่นอน ตั้งแต่เด็กจนโตเซฮุนขออะไรพ่อเขามักยอมให้เสมอ
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดพ่อไม่เคยตีเขาสักครั้งแต่สอนเขาด้วยการนั่งคุยกันดีๆ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็รีบออกจากบ้านเพื่อไปซื้อหนังสือเรียนรวมถึงอุปกรณ์ต่างๆและชุดนักศึกษา
แล้ววันที่เข้ามหา’ลัยก็มาถึง ดูท่าทางแล้วเซฮุนคงจะตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย มหา’ลัยที่นี่ตั้งกว้างตอนลู่หานย้ายมาแรกๆก็เป็นเหมือนกัน
ดูแล้วเซฮุนจะเข้ากับคนที่นี่ได้ง่ายกว่าที่เขาคิด
มีเพื่อนร่วมกว่าสิบคนในเวลา2วัน ผิดกับเขาที่มาตั้งนานแต่มีเพื่อนแค่คนเดียว
-ผ่านไป4ปี ณ สนามบิน–
“เสี่ยวลู่ครับ”
“ว่าไงเซฮุนนา”
“ได้เวลาแล้วนะครับ”
เซฮุนเอ่ยเรียกลู่หานที่มัวแต่ล่ำลากับเพื่อนๆจนไม่ได้ดูเวลาเพราะนี่จะได้เวลาไปแล้ว
เดี๋ยวจะตกเครื่องสะก่อน
“อื้อ ไปละนะทุกคน
ขอบคุณที่มาส่งนะเราจะไม่ลืมทุกคนเลย บ๊ายบาย”
“บ๊ายบาย ลู่หาน” เสียงของเพื่อนๆที่ตามมาส่งทำให้ลู่หานอดใจหายไม่ได้เรียนด้วยกันมาก็หลายปี
ตอนนี้ทั้งคู่กำลังจะกลับเกาหลีแล้ว กลับเจอเพื่อนๆและกลับไปเจอครอบครัวของเซฮุน
เขาทั้งคู่กังวลมากว่ากลับไปคราวนี้แม่ของเซฮุนจะว่ายังไงบ้าง
จะยอมรับพวกเขาได้รึป่าว
-เกาหลีใต้-
ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังเดินกันให้วุ่นวายไปหมด
ทุกคนดูเร่งรีบมากกว่าตอนที่พวกเขาอยู่ที่นี่สะอีก
รอเพียงไม่นานคนขับรถของเซฮุนก็มารอรับกลับบ้านพร้อมขนสัมภาระของเขาทั้งสองขึ้นรถ
ระหว่างทางเขากับเซฮุนกังวลมากกว่าเก่าสะอีกแล้วรถของเซฮุนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
“คุณชายกลับมาแล้วค่ะ !”
“เซฮุน ลู่หาน มาให้พ่อกอดหน่อยเร็ว” ทั้งคู่รีบเดินไปกอดพ่อ
เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมากจริงๆ
“เข้าไปกินข้าวเย็นกัน”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่น
สนุกในการพูดคุย
ทุกคนต่างหยิบยกเรื่องราวต่างๆระหว่างที่ไม่เจอกันมาพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวสนุกๆ
“พ่อลูกคุยอะไรกันจ้ะ” เสียงของแม่เซฮุนดังขึ้นข้างหลังลู่หานและเซฮุนจนทั้งคู่ตกใจไม่น้อย
“ก็คุยกันเรื่องทั่วไปนั่นแหละ จริงมั้ยเซฮุน”
“ครับ แม่กินข้าวด้วยกันสิครับ”
“แม่ต้องกินอยู่แล้วแหละเซฮุน”
“แหะๆ นั่งเลยครับ”
“อ้าว ลู่หานทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะจ้ะ” สิ้นคำถามของแม่เซฮุนทำเอาลู่หานหน้าซีด
ไม่รู้จะตอบยังไงจนพ่อเซฮุนต้องตอบให้เอง
“พอดีพ่อชวนให่ลู่หานกินข้าวเย็นด้วยกันน่ะ”
“อ้อ ก็ดีนะพ่อ มีเรื่องจะมาบอกพอดีเลย
เมื่อตอนเช้าแม่ไปบ้านของหนูทิฟฟานี่มาแล้วเขาให้การ์ดเชิญไปงานแต่ง
แต่พอดีวันนั้นพ่อกับแม่ไม่ว่างพอดีถ้าไม่ไปก็จะดูน่าเกลียด เอางี้นะ
แม่จะให้เซฮุนพาลู่หานไปงานแทนพ่อกับแม่นะ ได้มั้ยจ้ะ”
“ได้ครับ แต่แม่ครับ
ทำไมแม่ไม่ดุผมเรื่องลู่หานเหมือนเมื่อก่อนละครับ” คำถามของเซฮุนทำให้พ่อกับแม่หัวเราะขึ้นมา
“คือแม่ได้ปรึกษากับพ่อแล้วก็ทางบ้านของทิฟฟานี่แล้วงานแต่งน่ะทางทิฟฟานี่เองก็ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น
ทางผู้ใหญ่เลยตกลงกันว่าให้ลูกๆเลือกคู่ชีวิตเองน่าจะดีที่สุดและแม่เองก็เปิดใจเรื่องของแกกับลู่หาน
จนตอนนี้แม่ก็โอเคแล้ว”
“ครับ
ผมดีใจมากเลยนะที่แม่ยอมรับเรื่องผมกับลู่หานได้แล้ว
วันงานผมจะทำให้ดีที่สุดเลยครับ จริงมั้ยเสี่ยวลู่”
“ใช่ครับ”
-งานแต่งทิฟฟานี่-
“อ้าว เซฮุน เอ่อ.. คุณลู่หาน สวัสดีค่ะ”
“ไม่เจอกันนาน แต่งงานสะละ”
“นี่เซฮุน ถ้าไม่แต่งตอนนี้จะให้แต่งตอนไหนห้ะ”
เจ้าสาวบ่นใหญ่เลยทำเอาเซฮุนอดขำไม่ได้
“ฮ่าๆ เจ้าบ่าวต้องปวดหัวกับเธอแน่ๆ
ฉันเข้างานก่อนนะ”
เวลาแห่งความสุขล่วงเลยมาจนถึงเวลาที่เจ้าสาวจะโยนช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์
ทุกคนต่างใจจดใจจ่อว่าใครกันที่จะได้ช่อดอกไม้นี้ไปและแล้วเมื่อเจ้าสาวโยนช่อดอกไม้มาเหมือนภาพช้าในสายตาของลู่หานเมื่อเห็นว่าช่อดอกไม้มาตกอยู่ที่มือของตัวเขาเอง
“ลู่หานได้ช่อดอกไม้ !!” เสียงของทิฟฟานี่ตะโกนดังขึ้นในขณะที่ลู่หานเองยังคงตกใจ
หลายคนยังแอบอิจฉาลู่หานอีกต่างหาก
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคงไม่มีอะไรน่าสนใจไปมากกว่าชายหนุ่มสุดหล่อในชุดสูทดำที่เดินเข้ามาหยุดและคุกเข่าลงตรงหน้าของลู่หานและสายตานับสิบที่มองเขาอยู่
มือหนาเปิดกล่องสีขาวกำมะหยี่เผยให้เห็นแหวนเงินเกลี้ยงเรียบ
สำหรับคนอื่นแหวนวงนี้อาจจะเรียบเฉยแต่สำหรับเขาทั้งสองแล้วแหวนวงนี้ไม่ได้เรียบอย่างที่ใครๆเห็น
มันแฝงไปด้วยความยากลำบาก อุปสรรคต่างๆของความรักจนมาถึงวันนี้
“เสี่ยวลู่ครับ แต่งงานกับผมนะครับ” เสียงนุ่มๆ
อบอุ่น แทนความรู้สึกมากมาย เป็นแค่คำเรียบง่ายแต่กลับทำให้คนที่อยู่ข้างหน้าร้องไห้ออกมาได้ง่ายเหลือเกิน
“แต่ง เสี่ยวลู่จะแต่งงานกับเซฮุน” สิ้นเสียงคำตอบของลู่หาน
เซฮุนก็บรรจงใส่แหวนและสวมกอดที่อบอุ่นกับลู่หาน กับจูบที่หอมหวาน
เสียงของผู้คนในงานต่างร่วมแสดงความยินดีกับเขาทั้งคู่
อุปสรรคบางอย่างมีไว้ให้เราสู้กับมัน
อยู่ที่เราพร้อมจะสู้ไปด้วยกันรึป่าว
ถ้าคนนึงล้มหรือเหนื่อย
อีกคนพร้อมจะพยุงให้เขาลุกขึ้นหรือไม่
ถ้าคุณพร้อมจะทำอย่างนั้น
ขอให้เชื่อว่าคุณสามารถผ่านมันไปได้
“Sehun is my world ,
Luhan is my world”
! THE END !
ความคิดเห็น