FIC : THE LAST LOVE {HunHan}

ลำดับตอนที่ #1 : - ONE 100% -

-ONE-

วันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว... ผมไปบอกชอบหญิงสาวคนนึงแต่โดนปฏิเสธกลับมาพอมาเล่าให้ไอ้ลู่ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและรูมเมทฟังมันก็สมน้ำหน้าเข้าให้ จะว่าไปปีนี้ก็ใกล้วาเลนไทน์แล้วอันที่จริงผมเองมีคนชอบอยู่ในใจแล้วล่ะเพียงแต่ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะความผูกพันธ์ที่เราเป็นเพื่อนกันหรือเป็นเพราะหัวใจของผมเจอรักครั้งใหม่...


*หลังวาเลนไทน์ปีที่แล้ว*

"ลู่ ..กูโดนปฏิเสธอีกแล้วว่ะ.. ทำไมวะกูหล่ออันดับต้นๆของมหาวิทยาลัยเลยนะเว้ย" พูดแล้วมันก็เซ็ง เศ้ราจิตเศร้าใจจริงๆ

"ก็มึงเจ้าชู้ไง" เห้ยๆ ตอบไม่ดีแล้วยังทำหน้าตายใส่ผมอีก

"ตรงไหนว่ะ" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆลู่หานแต่สิ่งที่เกิดขึ้น...
.
.

ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้วะ
.
.

"..." 

"..."

"ภะ ภะ ภายนอกมึงไง เจ้าชู้หมดอะ ตัวพ่อเลยก็ว่าได้ยิ่งได้เที่ยวผับตอนกลางคืนนะ.. อย่าให้กูพูดเลย"

"...." 

" ป่ะ กลับหอกัน "

"...."

" เหี้.ยฮุนกูหิว กลับหอ ! " 

" อะ..เออๆ ไปๆ " ผมไม่รู้ว่าผมหลงในใบหน้าหวานๆนั้นไปนานแค่ไหน .. จะว่าไป..เขาก็น่ารักนะ


+หอพัก+

" เสี่ยวลู่.. ไปกินชานมกัน "

" อ่าๆ ไปสิๆ " ผมมองเห็นเขาสอดสมุดเล่มนึงเข้าไปไว้ใต้หมอน อันที่จริงผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าในสมุดเล่มนั้นมันมีอะไร ทำไมทุกครั้งที่ผมเห็นเขาเปิดสมุดเล่มนั้นดูมีความสุขมากขนาดนั้นนะ.. แต่ไม่ใช่แค่เวลาที่เขาเปิดมันออกมาอย่างเดียวนะ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาเขียนบางอย่างลงไปใบหน้าของเขาก็จะมีแต่รอยยิ้ม.. 

.
.
.

ตลอดทางเดินผมได้แต่คิดว่าเขาจะรู้สึกถึงมันบ้างไหม.. คำที่ใช้เรียกที่เปลี่ยนไป.. จากหยาบคายเป็นอ่อนหวาน จากที่ไม่ค่อยแคร์กลับแคร์มากยิ่งขึ้น..


เสี่ยวลู่..นายจะเป็นรักครั้งใหม่ของฉันรึป่าวนะ.. ! 


Luhan's Part

ทำไมผมรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป ผมรู้สึกว่าเขาเรียกชื่อผมแปลกๆ 'เสี่ยวลู่' มันเป็นชื่อที่ผมไม่ยอมให้ใครใช้เรียกง่ายๆยกเว้นคนในครอบครัวเท่านั้น แต่ผมไม่ได้โกรธอะไรนะ อยากให้เขาเรียกผมด้วยชื่อนั้นมากกว่า ' ไอ้ลู่ ลู่หาน 'สะอีก

"เซฮุน นายอยากกินอะไรเดี๋ยวฉันสั่งให้" ตั้งแต่มาถึงร้านผมก็เห็นเขาเงียบตลอดเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่นั่นแหละ คือกูเขิน ยิ่งจ้องนานๆแบบนี้ใจเสี่ยวลู่คนนี้จะระเบิดอยู่แล้ว

"เอ่อ..เอาชานมช็อกโกแลตผสมกล้วยแล้วกัน"

"อืมๆ นายไปนั่งรอที่โต๊ะเลย"

ผมรีบเดินไปสั่งชานมก่อนจะจ่ายเงินแล้วถือมาให้เซฮุนด้วย เราเดินออกจากร้านมาโดยที่มือของผมและเขามีแก้วชานมไข่มุกถืออยู่คนละแก้วแต่ทำไมมันเงียบแบบนี้ละเนี่ย ปกติเขาต้องชวนผมคุยสิ่ทำไมวันนี้กลับเงียบไปล่ะ 

ผมรู้สึกว่าเวลานี้มันช่างยาวนานกว่าทุกๆครั้งที่มา อยากหยุดเวลานี้ไว้จัง.. 


Sehun's Part

ทำไมเวลาที่ผมมองหน้าลู่หานถึงใจเต้นแรงแบบนี้นะ..

ผมกลัวว่าเขาจะรู้ว่าผมชอบเขาอยู่..

กลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่ตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะ..

กลัวว่าถ้าเขารู้ความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาแล้วเขาจะเปลี่ยนไป..


'เสี่ยวลู่..ฉันจะต้องทำยังไงให้นายรู้สึกแบบเดียวกันกับที่ฉันรู้สึกกับนายนะ'

----------------------------

+หอ+

" เสี่ยวลู่.. นาย..เคยชอบใครบ้างมั้ยอ่ะ" เห้ยย ผมแค่คิดจะหาเรื่องคุยด้วยแค่นั้นเองตั้งแต่ออกจากร้านชานมมาก็เงียบกันตลอดทางเลยแต่ทำไมปากผมต้องพูดเรื่องนี้ด้วยเนี่ย T^T

"เคยสิ่.." เขาหันหน้ามามองผมก่อนจะเอ่ยต่อ "แต่เขาคงไม่รู้หรอก^^"

"แล้วทำไมถึงไม่บอกเขาคนนั้นไปล่ะ"

"กลัว..ว่าจะเสียเขาไป" ใบหน้าของร่างบางดูเศร้าลงนิดนึง

"เสี่ยวลู่รักเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ??"

"รักมาก..ฉันคิดว่าเขาอาจจะเป็นรักสุดท้ายของฉันก็ได้นะ"

นี่ลู่หานรักเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ.. 

ถ้านายรักเขามากขนาดนั้น..ฉันจะพอมีโอกาสเข้าไปอยู่ในใจนายบ้างมั้ย ??...




ต่อ ~




Luhan's Part

  ทำไมเซฮุนถามผมแบบนั้นนะถามตรงๆแบบนี้ผมก็เขินเป็นนะ -///- แต่ผมก็ตอบไปตามความเป็นจริงไม่อยากโกหกนี่นา ผมไม่เคยรักใครมากขนาดนี้เลย รักตั้งแต่แรกเห็นและผมเองก็หวังว่าเขาจะเป็นรักสุดท้ายของผม..


-ย้อนไปเมื่อ2ปีก่อน-


แอ๊ด ~



ในขณะที่ร่างบางกำลังจัดของของตัวเองอยู่ก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาสงสัยจะเป็นรูมเมทแน่เลยก่อนหน้าที่จะย้ายเข้าหอผมรู้มาว่าจะมีรุ่นพี่ปี2 ปี3 เข้ามาอยู่ในหอด้วยแต่พอไปดูบอร์ดของหอพักแล้วมันช่างโชคดีจริงๆเลยที่ผมได้รูมเมทอยู่ปี1เหมือนกัน คณะเดียวกันอีก ไม่มีอะไรจะโชคดีไปกว่านี้แล้วล่ะ ว่าแล้วไปทักทายรูมเมทหน่อยดีกว่า ร่างบางไม่รอช้ารีบวิ่งไปต้อนรับเพื่อนคนใหม่ทันที


" เอ่อ.. สวัสดี ฉันลู่หาน ยินดีที่ได้รู้จักนะ " ทะ ทะ ทำไมรูมเมทผมหล่อขนาดนี้ละ ขาว สูง กรี๊ดดดด หัวใจเสี่ยวลู่จะละลายแล้ว 



นี่เขาเรียกว่ารักแรกพบใช่มั๊ยอ่าา >//< ใครรู้บอกเสี่ยวลู่ที


" สวัสดี ฉันเซฮุน " สีหน้านี่นิ่งได้อีก.. ไม่คิดจะยิ้มให้กันเลยใช่ม๊ะ

" เตียงนายอยู่ฝั่งนู้นนะ " พลางชี้มือไปยังเตียงฝั่งตรงข้าม

" อ้อ ขอบใจ " ดะ เดี๋ยวนะ.. มันยังหน้านิ่งใส่ผมอีก ฮรือออ T^T ใครก็ได้มาฉีกยิ้มให้มันที


ร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้หลังจากที่รูมเมทบอกตำแหน่งเตียงให้แล้วก็เดินไปที่เตียงและจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าอย่างที่ควรจะเป็นแต่..


โครม!!!

เห้ย แม่.งเขาให้จัดไม่ได้ให้โยนแบบนั้น งื้อ เสี่ยวลู่จะเป็นลม (แอ่ก) -*-

" นะ นี่ นายจะไม่จัดมันดีๆหน่อยเหรอ " 

" เดี๋ยวค่อยจัด นอนก่อน วันนี้ไม่มีกิจกรรมอะไรนี่ ฝันดี " 

ห้ะ ? ฝันดีตอนนี้เนี่ยนะ ยังเที่ยงๆอยู่เลย แล้วไอ้เสื้อผ้านี่ก็ไม่คิดจะจัดดีๆก่อนเหรอ ลู่หานคนนี้รับไม่ได้ T^T~ มันไม่เรียบร้อยเอาสะเลย เกะกะกองเต็มไปหมด แต่หมอนั่นมันหลับไปแล้วนะ คนอะไรหลับง่ายขนาดนั้นนะ

"ช่วยไม่ได้แหะ จัดให้เลยละกัน "

ว่าแล้วร่างบางก็หยิบกระเป๋าเสื้อผ้า2ใบที่ถูกโยนเข้าไปในตู้เสื้อผ้าโดยฝีมือคนที่เอาแต่นอนอย่างเซฮุนออกมาก่อนจะเริ่มจัดเรียงเข้าตู้เสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ ถ้าไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าระเบียบก็จะคิดว่าแม่บ้านเป็นคนจัดเรียง ทำความสะอาดให้ แต่ลู่หานทำมันจนเคยชินติดเป็นนิสัยแล้วล่ะ


ผ่านไป 5 ชม.~ (ไวมากๆ เวลานี่แบบ .. จรวดติดสปีดอะ //อย่าสนใจมันเลย --* )

เหนื่อยเป็นบ้าเลย ผมบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปดูตารางกิจกรรมการนัดรวมต่างๆที่แปะไว้บนบอร์ดหน้าโต๊ะเครื่องเขียนของตัวเองก็ต้องตกใจเมื่อเซฮุนดูตารางกิจกรรมผิดวันนี่สิ่แล้วมันเหลือเวลาอีกแค่1ชม.เท่านั้น น้ำก็ยังไม่ได้อาบเลย ตายๆๆเสี่ยวลู่ตายแน่ๆ


'18.00น : นัดรวมตัวหาเดือน-ดาวคณะ'



ผ่านไป20นาที ~ (ผ่านบ่อยนะ --*)

" ย่าห์!! โอเซฮุน มึงดูตารางนัดรวมผิด ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้นะ เหลือเวลาไม่ถึงชม.แล้ว "

" ไปอาบก่อนเลย เสร็จค่อยมาปลุก " หื้ม ตอบไม่ลืมตามองเลยนะโอเซ

" กูอาบเสร็จแล้วค๊าบ รีบไปอาบแล้วแต่งตัวให้หล่อๆเลย มีนัดรวมหาดาว-เดือนคณะ " 

"เออ รอแปปเว้ยๆ " 

ทีนี้ละลุกง่ายเลยนะ ได้ยินว่าหาเดือนคณะปุ๊บก็เด้งตัววิ่งเข้าห้องน้ำเลยนะ ในขณะที่ผมกำลังสำรวจความพร้อมของใบหน้า ผม เสื้อผ้า ไอ้ฮุนแม่.งออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ รู้อีกทีแม่.งดึงผมออกจากห้องแล้วอะ 

" เชี่ยอีก5นาทีจะทันมั๊ยเนี่ย ลู่ไวๆดิ " ลากกูมายังไม่พอยังจะสั่งให้ไวอีก น่าจับเอาแข้งฟาดเข้าสะให้เข็ด

" เห้ย มึงรู้เหรอว่าเขานัดกันที่ไหน "

"เออว่ะ มึงรู้ป้ะ "

" กูรู้แล้วจะถามมึงมั๊ยครับไอ้ฮุน "

" ชิบหายล่ะ " เซฮุนใช้สายตามองมาอย่างกับจะโทษว่าเป็นความผิดผมคนเดียวงั้นอะ เรื่องอะไรจะยอมโดนด่าทางสายตาล่ะ

" มึงผิดเองนะ รีบจนลืมดูสถานที่แถมลากกูออกมาอีก ชิบหายแน่ๆงานนี้" 
.
.
.

แค่นัดรวมวันแรกยังขนาดนี้เลยถ้านัดรวมต่อๆไปล่ะจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย ถึงคณะผมจะไม่โหดแต่เรื่องตรงต่อเวลาลู่หานคิดว่ามันจำเป็นเสมอและทุกคนควรทำมันได้ ยกเว้นแต่..โอเซฮุน นี่แหละ ที่แทบจะมองหาความตรงเวลาไม่เจอเลยสักนิด










 

[100%]




* อันยองรีดเดอร์จ้า มาอัพต่อให้ครบ100%แล้วนะ >< ไม่รู้ว่าจะชอบกันอ๊ะป่าวว บอกไรท์หน่อยนะๆ

ฟิคเรื่องนี้มีพล็อตแล้วนะไม่เหมือนเรื่องก่อนที่แต่งแบบงูๆปลาๆ

ถ้าชอบก็ติดตามกันไปเรื่อยๆนะ.. ><

อาจจะมาอัพช้าบ้าง รอหน่อยนะ 

----- ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ -----

เม้น ติชมได้เลยนะ ^^