[แปล] Die Fast [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : ผู้ยิ่งใหญ่ (2)

คำเตือน: โปรดทำใจก่อนอ่าน ตั้งถุงกาว แล้ววางสติลงซะ

          ทันทีที่เขาเข้าไป  เฉินโยว่ได้กลิ่นอายที่เปี่ยมความสง่างาม  เขามองโดยรอบด้วยความแปลกใจ  ถ้าเขาไม่มีความทรงจำเดิมของเจ้าของร่าง  จากมุมมองเช่นนี้  เขาคิดว่าที่นี้เป็นสถานที่ที่ปัญญาชนมาต่อกลอนกัน

          ได้สติเฉินโยว่ก็กดลิฟต์  มุ่งสู่จุดหมาย - ชั้นสี่

          แต่ละชั้นของจินเซ่อมีสไตล์การตกแต่งที่แตกต่างกัน  ยิ่งคุณไปชั้นที่สูงขึ้น  ก็มีอะไรให้คุณเล่นสนุกมากขึ้น  สภาพแวดล้อมดีขึ้น

          บนชั้นสูงสุด  เป็นชั้นที่บอสใช้เอ็นเตอร์เทนลูกค้า  ถ้าคุณสามารถไปที่นั่น  ไม่เพียงเป็นตัวท็อปของจินเซ่อ  แต่ยังเป็นตัวท๊อปของครั้งถัดไปด้วย

          เจ้าของร่างเดิมเรื่มทำงานที่ชั้นสาม  เมื่อธุรกิจเติบโต  ผู้จัดการก็ดึงเขาไปที่ชั้นสี่  ภายหลังเมื่อธุรกิจเขาซบเซา  ก็ถูกเตะกลับมาที่ชั้นสามอีกครั้ง

          เฉินโยว่ดูหมือนจะโชคดี  เขาเห็นชายคนหนึ่งออกจากห้องส่วนตัว  เขาสวมกางเกงหนังและบิดตูดไปมา

          "เสี่ยวหง"

          ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง  ใบหน้าเซี่ยหงก็เขียวสลับแดง  รีบเดินตรงไป

          เฉินโยว่เลิกคิ้วข้างหนึ่ง "หวัดดี  นายดูมีตังนะ?  ให้ฉันยืมเงินหน่อยได้ไหม?"

          เซี่ยหงหยุดชะงัก  หันศีรษะกลับมามองเฉินโยว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ

          "นายขอยืมเงินฉัน?"

          เฉินโยว่เดินไปหาเขา "ใช่แล้ว"

          เซี่ยหงผวา  เขาเกลียดโจวอี  เขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่ใช่นายน้อยเหมือนกันหรือ  ทำไมถึงได้เชิดหัวขึ้นสูงแล้วมองเหยียดเขาด้วยความรังเกียจ

          แต่ตอนนี้กลับมาขอยืมเงินเขาอย่างเปิดเผย  เป็นเรื่องแปลกใหม่มาก

          "นายต้องการเท่าไหร่ล่ะ?"

          เฉินโยว่บอกว่าหนึ่งหมื่น  ผีสางเท่านั้นที่รู้ว่าภารกิจนี้จะกินเวลานานแค่ไหนกว่าจะจบ

          เซี่ยหงขมวดคิ้ว "มากขนาดนั้น?"

          เขาระแวง "นายไม่ได้จะเอาไปซื้อผงขาวใช่ไหม?"

          เฉินโยว่ปากกระตุก

          เซี่ยหงคิดว่าเขารู้สึกผิด  เขาเยาะเย้ย "ฉันไม่อยากโยนเงินทิ้งเปล่า  นายมีพลังงานไม่มาก  ยังจะทำร้ายตัวเองอีก"

          เฉินโยว่จุดบุหรี่สูบ  ดูดปืดหนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันยืมนายหนึ่งหมื่น  จะคืนให้หนึ่งล้าน"

          เซี่ยหงจะพูดอะไรต่อ  ชายในชุดผู้จัดการก็เข้ามาหา  ชี้นิ้ว "ลู่ลู่  เธอนี่ซนจริงๆ  ทำไมถึงมาอยู่นี่?"

          เฉินโยว่สำลัก "ลู่ลู่?"

          เซี่ยหงมองเขาอย่างโกรธเคือง  กัดฟันพูด "มีอะไรผิดเหรอ  ลู่ลู่ก็ยังดีกว่าของนาย"

          เซียงเซียง?  บัดซบ!  เฉินโยว่มีภาพวาดผ่านอีกครั้ง  หลังศีรษะของเขากะแทกกำแพง

          ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมยุ่งเหยิง  เขายังขุดมาไม่หมด  เลยไม่รู้ว่ามีอะไรแบบนี้อยู่ด้วย  ตอนนี้เขาเกือบจะกระอักเลือดแล้ว

          เฉินโยว่เช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมา  เขาไม่ได้ตั้งใจฟังบทสนทนาระหว่างเซี่ยหงและชายที่ถูกเรียกว่าพี่เฉียง  อาจจะเพียงมาเรียกไปพบคนใหญ่โต

          จินเซ่อส่งคนเข้าไปด้านใน  ในเวลานี้ไม่มีใครเหลืออยู่ในชั้นสี่  เซี่ยหงเป็นที่รู้จักในชั้นสี่ย่อมมีคุณสมบัติที่จะลอง

          เฉินโยว่เหล่มองเซี่ยหง  ใบหน้าของอีกฝ่ายเด้งตึงเปี่ยมความชุ่มชื้น

          เขากระตุกขี้บุหรี่ให้ร่วง  ครุ่นคิด

          หรือว่าคนที่อยู่บนชั้นสูงสุดจะเป็นเป้าหมายภารกิจ?

          ต่อให้เฉินโยว่คิดจนฟ้าถล่มก็คงไม่ได้คำตอบ  มีแต่ต้องไปเห็นด้วยตัวเองเท่านั้น

          ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร  ถ้าไม่ใช่เขาก็แค่ถูกไล่ออกมาเหมือนคนอื่นๆ

          ถ้าใช่  ความก้าวหน้าภารกิจของเขาจะได้กระเถิบออกจาก 0 ซะที

          เมื่อเฉินโยว่หันไปมองอีกครั้ง  เซี่ยหงจับมือกัวเฉียง  ดวงตาของเขาเอ่อคลอ  ริมฝีปากสั่น  พูดราวกับอีกฝ่ายเป็นผู้มีพระคุณ "คุณดีกับผมมาก  พี่เฉียง..."

          "พยายามเข้า" กัวเฉียงตบตูดเขาเบาๆ "เธอจะมีที่ยืน  ถ้าเธอสามารถทำได้  เธออาจจะไม่ต้องทำงานนี้อีก  คืนนี้ตัวท๊อปคือเธอ"

          เซี่ยหงพยักหน้า "อื้ม อื้ม อื้ม"

          คนที่เงียบในที่สุดก็เปล่งเสียง "ฉันไปด้วยได้ไหมพี่เฉียง"

          กัวเฉียงมองอีกฝ่ายที่อยู่ข้างเขา  กระแทกเสียงดูถูก "นาย?"

          เฉินโยว่กระตุกบุหรี่ด้านหลังตนเอง "ใช่แล้ว ฉันไง"

          "คุณชายควรจะเหมือนน้ำค้างอย่างลู่ลู่  แม้ว่าเอวจะบางจนเหมือนหักได้เมื่อลมพัด" กัวเฉียงมองอย่างเกียจคร้านทีหนึ่ง "นายไม่ดูตัวเองล่ะ  มีตรงไหนที่ใช่?"

          เฉินโยว่ตอบ "ฉันผอม"

          เซี่ยหงที่อยู่อีกด้านพูด "นายกระดูกใหญ่"

          "..."

          เฉินโยว่ใบหน้าบิดเบี้ยว  และพูดกับกัวเฉียงด้วยน้ำเสียงจริงใจสุดๆ "ฉันต้องจ่ายค่าเช่าพรุ่งนี้  ทั้งร่างกายฉันเหมือนกำลังเล่นไวกิ้ง  ฉันคิดว่าคุณควรให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง"

          ไม่เพียงเซี่ยหง  แม้แต่กัวเฉียงก็ประหลาดใจ  ในอดีต  เขามองทุกคนด้วยใบหน้าที่ไม่แยแส  วันนี้ลดตัวลงต่ำเช่นนี้ดูเหมือนเขากำลังจะต้องไปนอนข้างถนนจริงๆ

          สุดท้ายกัวเฉียงก็มองเฉินโยว่เหมือนประเมินราคาสิ่งของ  ยิ่งมองก็ยิ่งส่ายหน้า  พูดตรงไปตรงมาและแหลมคม "คนทั้งหมดที่ขึ้นไปแสดงความนุ่มนิ่มเต่งตึง  แต่นายมันจบแล้ว  ซากดีๆนี่เอง"

          เฉินโยว่ "กรุบกริบไง"

          กัวเฉียงสะบัดมือ "ฉันเกรงว่าพวกเขาจะเห็นนายแล้วปวดฟัน"

          "แค่ไปด้วย  ถ้าไม่ใช่ก็ออกมา"

          เฉินโยวคว้าเซี่ยหง  วางไว้อีกข้างหนึ่ง  พูดด้วยดีๆว่า "พี่เฉียง  คุณช่วยฉันครั้งหนึ่ง  ฉันจะไม่ลืมเลย  ภายหลังถ้าฉันมีที่ว่าง  ฉันให้คุณกำหนดเป็นอย่างไร"

          กัวเฉียงแตะคาง  เห็นชัดว่าเริ่มหวั่นไหว

          สิ่งมีค่าที่สุดในโลกคือความรักใคร่ของผู้คน

          ก็ไม่ได้บอกว่ามองหาคนแบบไหน  ดังนั้นทุกคนก็มีโอกาส

          ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เขาเข้าไปกับกลุ่มของเซี่ยหง  แต่...

          "ท่าทางป่วยๆ ของนายจะทำให้แขก VIP กลัว  เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะถูกกล่าวโทษ  ฉันไม่เอาด้วยหรอก"

          กัวเฉียงสะบัดมือแล้วพูดว่า "ไม่ นายไปไม่ได้  กลับชั้นสามไปเลย"

          เมื่อพูดจบเขาจะกลับไป  เฉินโยว่กระพริบตาปริบๆ แล้วพูดว่า "แปลก"

          กัวเฉียงค่อนข้างใส่ใจในท่าทีนี้ของเขา "ยังไง?"

          เฉินโยว่ถามด้วยความสงสัย "พี่เฉียง  คุณกินอะไรช่วงนี้?  ทำไมผิวถึงเปลี่ยนมาดูดีถึงขนาดนี้?"

          กัวเฉียงได้ยินใบหน้าก็สดใส "งั้นเหรอ?"

          เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ "ฉันจะบอกนายให้ก็ได้  มาร์กใหม่ของฉันมันดีมาก  มันเหมือนฉันกลับไปอายุสิบแปดอีกครั้ง  เต่งตึง นุ่มลื่น"

          "ฉันคิดว่ามันดีมากเลยพี่เฉียง" เฉินโยว่โน้มตัวเข้าไปใกล้ "พี่เฉียงใช้น้ำหอมอะไรเหรอ  กลิ่นหอมของมันดูพิเศษมากเลย" 

          กัวเฉียงหัวเราะ  เขาคือใคร  ปีนขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าจากก้นหลุมสู่จุดนี้  ทำไมเขาจะไม่รู้จักคำพูดพวกนี้?

          เพียงแต่คำเหล่านี้มันรู้สึกดีที่ได้ยิน  ชวนให้สุขใจ

          กัวเฉียงใช้นิ้วชี้จิ้มที่อกของเฉินโยว่แล้วหมุนตัวกลับ "ปากหวานนะ"

          เฉินโยว่ข่วนกำแพงเงียบๆ  คิดว่าถ้าไม่ได้รู้  คงอึดอัดตายแน่ๆ

          เขาเปิดปากพูดอีกครั้ง "ไม่ใช่ว่าพี่เฉียงมีความเป็นผู้นำที่ดีหรือ"

          กัวเฉียงเปลี่ยนท่าทางไปเป็นรองประธาน "ถ้านายฉลาดอย่างตอนนี้  ทำไมถึงได้ย่ำแย่นัก?"

          เฉินโยว่เพียงแค่หัวเราะ

          "เอาล่ะ" กัวเฉียงตบไหล่เขา "เอาตัวนายกับลู่ลู่ขึ้นไปชั้นบนสุดเลย"

          "ขอบคุณพี่เฉียง"

          ส่งกัวเฉียงจากไป  เฉินโยว่แต้มยิ้มบนใบหน้า  เขาหันกลับมาพบว่าเซี่ยหงมองเขาอยู่  ดวงตาหวาดผวาเหมือนไม่รู้จักเขา