(แปลแบบดำน้ำ) โอตาคุวันสิ้นโลก [ BL / Yaoi ]

ลำดับตอนที่ #14 : ประวัติมืดมนและนางมาร

 ฤดูหนาวมืดเร็ว  5 - 6 โมงเย็น  เพียงไฟดับโถงทางเดินก็ตกอยู่ในความมืด

 คนเดินต่อๆกันอย่างระมัดระวัง  ในมือถืออาวุธชั่วคราว  ขึ้นบันไดไปแต่ละขั้นก็หอบหายใจไปอย่างน่าสงสาร  ทีละขั้นๆไปยังชั้นสุดท้าย

 "ชั้นบนจะมีบ้านไหม?"

 "มีหรือไม่มียังไงก็ต้องขึ้นไปดู"

 "มีไม่กี่อาคารที่มีบ้านว่าง... ...ฉันว่าหมอนั่นอาจจะตายแล้ว  ต้องมาทำอะไร... ..."

 คนเดินนำหน้าหันกลับไปมองคนที่พร่ำบ่น "เขาตายหรือไม่ไม่สำคัญ  แต่ร่างกายเขามีปืน!"

 "แล้วก็  ถ้าชั้นบนมีคนอยู่  เราจะได้หาอาหารกลับไปด้วย~"

 หลายคนขึ้นบันไดไปถึงด้านบนที่มืดมิด  ทางเดินไม่มีวี่แววของซอมบี้  ไม่มีความเคลื่อนไหว

 ไม่จำเป็นเข้าไปในห้อง  ตราบเท่าที่มองผ่านตาแมวเข้าไปข้างใน - แสงในห้องสว่างกว่าแสงจากหน้าต่างบันไดอย่างเทียบกันไม่ติด - สามารถยืนยันได้ว่าข้างในไม่มีคนอยู่

 ก่อนหน้านี้พวกเขาพบโชคร้าย  เปิดห้องครั้งแรกเป็นบ้านว่างเปล่า  อาจเพราะการเตะประตูเป็นความเคลื่อนไหวที่มากเกินไป  ซอมบี้ห้องข้างๆจึงมาที่ประตูใหญ่แทน  ทำให้พวกเขาเปิดไม่ได้  ไม่เปิดก็ไม่ได้  และยังต้องกังวลว่าซอมบี้ข้างในจู่ๆจะกระโดดออกมาหรือเปล่า

 ยืนยันว่าสามห้องใกล้บันไดเป็นบ้านว่างเปล่า  เขาไปที่ห้องด้านในสุดเพื่อจะดูตาแมว  ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงสุนัขเห่าจากข้างใน!

 หลายคนตกใจ  จิตใต้สำนึกสั่งให้ถอยหลัง  แต่ชนคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลัง  คนที่ยังไม่มีการตอบสนองก็ร้องตะโกนออกมา

 ดูเหมือนว่าเสียงรบกวนด้านนอกยิ่งดึงดูดให้สุนัขในบ้านคลั่งยิ่งขึ้น  เสียง "โฮ่งๆ" ดังไม่หยุด  คนที่ล่าถอยจ้องมองตรงไป - ข้างในมีสุนัขมากกว่าหนึ่งตัว!

 "ถอย!  หนีเร็ว!" เสียงสุนัขเห่าอย่างบ้าคลั่งนั้นก่อนหน้านี้พวกเขาเคยเห็นสุนัขคลั่งบนถนนด้านนอก  เจอซอมบี้พวกเขายังมีใจสู้  แต่สุนัขคลั่งพวกนี้... ...

 หลายคนรีบวิ่งลงบันได  กลัวว่าถ้าก้าวช้าสุนัขคลั่งพวกนั้นจะวิ่งออกมากินพวกเขา!

 สำหรับเรื่องหาคน?  แค่กๆ  ที่ประตูบ้านไม่กี่หลังนั่นปิดอย่างดี  มั่นใจว่าชายคนนั้นไม่มีกุญแจหรอก

 หลัวซวินอยู่บนชานบ้านยืนยันว่าคนพวกนั้นออกจากอาคารของเขาแล้ว  หมุนตัวกลับไปปิดเสียงเครื่องเล่นเสียงที่ประตูทางเข้า  เจ้าตัวเล็กยังคงตื่นเต้นอยู่ในกรง  เห่าแข่งอย่างร่าเริง  แปรงหางเล็กๆส่ายไปมาจนกลายเป็นภาพเบลอ

 เสียงหมาบ้าเห่าอย่างบ้าคลั่ง  เสียงซอมบี้คำราม  เสียงข่วนประตู  เสียงทุบบางสิ่ง... ...เสียงเหล่านี้หลัวซวินดาวน์โหลดเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่ก่อนวันสิ้นโลก  และตอนนี้ก็ได้ใช้แล้วเห็นไหม?

 เปิดประตูกรงปล่อยเจ้าตัวเล็กที่กำลังร่าเริงออกมา  หลัวซวินไม่สนใจที่ลูกหมาแย่งรองเท้าแตะของเขาไปจนกลิ้งกับพื้น  ใส่รองเท้าแตะเท่าที่เหลืออยู่  เขายังมีคู่อื่นๆสำรองอีก  หันกลับขึ้นบันไดไปชั้นสอง

 ผ้าม่านหนาบังแสงทั้งหมดจากหน้าต่างทำให้ไม่สว่างมาก  ข้างเตียงมีเพียงแสงสีน้ำเงินจากโคมไฟ

 เสียงคู่ขนาดใหญ่มีชายคนหนึ่งนอนหลับอยู่  แม้เวลานี้ชายหนุ่มจะหลับตา  ศีรษะมีผ้าปิดแผล  ใบหน้าเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ เสียเลือด ทำให้ซีดเซียว  แต่ยังคงไม่อาจปกปิดความสง่างามเดิมของเขา

 มุมล่างซ้ายข้างดวงตามีไฝรูปหยดน้ำ  เพราะเป็นไข้จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย  ริมฝีปากไร้สีเลือด... ...ทุกจุด  ยากจะละสายตา

 หลัวซวินยืนมองเหมือนแม่ผู้ตายมายืนยันศพอยู่ข้างเตียง  ใบหน้ายุ่งเหยิงมองคนที่หลับบนเตียง  คุณสามารถใช้ "คนงาม" "นางฟ้า" อธิบายถึงคนๆนี้ - ถ้ารู้ว่าภายใต้ผ้าปิดปากของเขามีใบหน้าที่ก่อปัญหาเช่นนี้  หลัวซวินอาจไม่กล้าเอาเขากลับมา... ...

 ในฐานะที่ย้อนกลับมาจาก 10 ปีหลังวันสิ้นโลก  หลัวซวินนั้นไม่ต้องสงสัยเลย  ชีวิตที่ยากลำบากฝ่าฟันโชคร้ายได้ทำให้กลายเป็นหนึ่งในผู้คนที่เปลี่ยนรสนิยม  แต่เดิมเขาไม่ใช่เกย์  ชายแท้นั้นเมื่อต้องเผชิญกับโลกความจริงอันโหดร้าย  สามัญสำนึกก็ถูกทำลายจนเปลี่ยนเส้นทาง  ไม่มีทาง  หญิงสาวมีน้อยเกินไป  เขตพลเรือนมีแต่คุณแม่คุณป้า  แม้แต่เด็กสาวเด็กหญิงก็ไม่มีให้เห็น

 แน่นอนว่ายังมีผู้หญิง  ผู้หญิงบางคนเป็นผู้มีพลัง  และบางส่วนก็อยู่ในทีมของผู้มีพลัง  แต่พวกเธออยู่สูงเกินไป  หลัวซวินไม่อาจปีนขึ้นไปถึง

 คนงาม?  แน่นอนว่ามี  ส่วนใหญ่ถูกรับเลี้ยงดูตั้งแต่ช่วงแรกๆ  โดยทั่วไปหลัวซวินไม่มีโอกาสเห็น

 ผู้หญิงธรรมดาก็มี  แต่เพราะผู้หญิงมีน้อยเกินไป  เงื่อนไขเช่นพี่สาวหงส์เพลิงนั้นสูงจนน่ากลัว  ความต้องการขั้นต่ำคือถ้าไม่ใช่ผู้มีพลังจะไม่แต่งด้วย  คนธรรมดาเช่นหลัวซวินยิ่งไม่ต้องพูดถึง

 โลลิ?  มีเยอะ!  แต่ทุกคนในครอบครัวจะดูแลอย่างเข้มงวดมาก  โดยปกติพวกเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปที่ประตู  คุณก็รู้  การหลบหนีบนถนนในตอนแรกนั้นมีโอกาสสูงที่ทารกจะหายไป  โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง  เหตุผล?  โอ้  ในประเทศที่มีวัฒนธรรมเดิมให้ค่าผู้ชายมากกว่าผู้หญิง  แม้ในวันสิ้นโลกความคิดนี้ก็ยังไม่ได้หายไป

 รอจนกระทั่งไปถึงค่ายผู้รอดชีวิตทุกคนจะพบว่า  แท้จริงแล้วเด็กหญิงนั้นขาดแคลนมากขนาดไหน!

 หลัวซวินขณะหลบหนีมีเพื่อนที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน  หรือพูดได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดี  เด็กหนุ่มคนนั้นอายุใกล้เคียงกับหลัวซวิน  ทั้งคู่ต่างเป็นชายแท้ที่ไม่อาจแท้ไปกว่านี้ได้  หลัวซวินหล่อเหลา  เด็กหนุ่มก็ไม่แย่  แต่อย่างไรก็เป็นคนธรรมดา  พวกเขาอยู่ในเมือง M  หลังค่ายแตกก็หนีขึ้นเหนือจนเจอกันบนถนน

 สองสัปดาห์ตั้งแต่เช้าจรดเย็น  ทั้งสองต้องไม่จมในความสิ้นหวังขณะอยู่ในเส้นทางหลบหนี  พวกเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับแผนการในอนาคตในแง่ดี  คอยช่วยเหลือกัน  ให้กำลังใจกันเพื่อไปยังทางเหนือด้วยกัน  ไม่ว่าอย่างไรก็จะพูดถึงชีวิตในอนาคต  หลัวซวินจนกระทั่งตอนนี้ยังจำได้ว่าคนๆนั้นยิ้มพูดกับเขาว่า:  ถ้าพวกเราไปถึงเมือง A  แล้วยังหาใครไม่ได้  พวกเรามาอยู่ด้วยกันไหม?

 หลัวซวินย่อมไม่มีความคิดเห็น

 ความจริงแล้วมีผู้คนมากมายคิดเช่นเดียวกับพวกเขา  แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้มีความรู้สึกเกินกว่ามิตรภาพ  อย่างไรเสียมนุษย์ก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้  แม้แต่ Robinson ก็ยังมี Friday เป็นพวกพ้อง  นับประสาอะไรกับพวกเขา?

 ผู้ชายสองคนอยู่ด้วยกันไม่จำเป็นต้องมีอะไรกัน  แม้บางครั้งมีความต้องการก็ช่วยกันได้  ปกติมักจะเข้าร่วมทีมออกไปข้างนอกด้วยกัน  ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน  นอกจากไม่สามารถมีลูกแล้ว  ก็เหมือนปกติ  ในเวลาดับไฟเติมความอบอุ่นให้แก่กัน  ครอบครัว  การพึ่งพาอาศัย  ไม่แตกต่างจากคู่สามีภรรยาปกติ

 ย้อนกลับมาอีกครั้ง  หลัวซวินไม่เคยคิดหาแฟนสาวล่วงหน้า  พาเธอมายังรังเล็กๆของเขาในวันสิ้นโลก  ใจคนไม่อาจคาดเดา  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอนาคต - พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อเธอพบว่าตนมีคุณค่าสูงมากแค่ไหนในวันสิ้นโลกจะไม่ทรยศเขา?

 บางทีความรักอาจจะมีจริง  ไม่ใช่ว่าหลัวซวินไม่อยากเสี่ยง  เขาแค่ไม่กล้าวางเดิมพัน

 สำหรับแฟนหนุ่มน่ะเหรอ?  หลัวซวินไม่เคยคิด  แต่ถ้าเขาสามารถพบคนที่เหมาะจะใชีชีวิตคู่อยู่ด้วยกันในอนาคต  เขาย่อมยินดี  แต่จริงๆแล้ว... ...ตราบใดที่เจ้าตัวเล็กยังอยู่  ไม่กลายเป็นซอมบี้  อยู่กับเขา  หลัวซวินคิดนั่นว่าพอแล้ว

 แต่ตอนนี้บนเตียงของหลัวซวินมีสิ่งที่ไม่คาดคิด - นางฟ้า

 หลัวซวินเคยเห็นชายที่สามารถเรียกได้ว่า "นางฟ้า" อยู่ครั้งหนึ่ง  รองหัวหน้ากลุ่มเพลิงที่เข้มแข็ง  ผู้มีพลังลมที่แข็งแกร่ง  ชายคนนั้นแม้เห็นเพียงครั้งเดียว  แต่จนกระทั่งตอนนี้ยังจดจำรอยยิ้มจางและดวงตาดอกท้อคู่นั้นได้  รอบตัวเขาผู้คนทยอยล้มลงตายภายใต้สเน่ห์จนเกิดเป็นทะเลเลือดแห่ง "รัก" โอบล้อมเขา  ทั้งหมดตายด้วยใบมีดสายลมอันแข็งแกร่งของเขา

 จำพวก "นางฟ้า" นี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเขาสามารถคิดหลับนอนด้วยได้  ไม่มีผู้เข้มแข็งเด็ดขาดคนไหนสามารถรับประกันว่าสามารถเก็บนางฟ้าไม่ให้ถูกแอบมองได้  และเขาไม่เคยคาดคิดว่าวันหนึ่งตนจะเก็บนางฟ้าได้  หลัวซวินสามารถคิดได้เพียงซ่อนเขาไว้ในบ้านตลอดไปไม่ให้คนอื่นได้มีโอกาสเห็น  วิธีโง่ๆนี้เท่านั้น

 แต่นั่นเป็นไปไม่ได้  โดยเฉพาะในกรณีนี้ที่ตัวนางฟ้าเองมีพลังแข็งแกร่ง

 ดังนั้นในเวลานี้หลัวซวินจึงคิดไม่ตก - หรือจะเอาคนกลับไปไว้ห้องข้างๆ?

 พวกคนที่มาสร้างปัญหาให้นางฟ้าเวลานี้ได้ถูกไล่ไปแล้ว  ป้อนข้าวป้อนยาต้านการติดเชื้อให้แล้วด้วย  ถ้าโชคดีสามารถรอดชีวิต  ถ้าโชคไม่ดี... ...อย่างไรเสีย  คาดว่าในชีวิตก่อนเขาก็ไม่รอด  ไม่ดีกว่าหรือถ้าให้เขาจากไปตามธรรมชาติ... ...

 คิดแล้วหลัวซวินก็โน้มตัวใกล้เตียง  ต้องการอุ้มเขากลับไปไว้ห้องข้างๆ - ถ้ารู้แต่ต้นว่าชายคนนี้มีปัญหามากกว่าที่คาด  เวลานั้นคงไม่เอาเขาขึ้นมาที่ห้องนอนชั้นสอง!

 เพียงเข้าใกล้ผู้คน  ดึงแขนของเขายังไม่ทันพาดคอตนเอง  หลัวซวินได้ยินเสียงฮึมฮัมต่ำข้างๆตน

 ทันใดนั้นเงยหน้าขึ้น  ดวงตาเรียวยาวคู่หนึ่งขยับเปิดพยายามมอง  หางตาชี้ขึ้นเล็กน้อย  ตามมาด้วยการขยับอย่างงงงวยของผู้คน  ไฝรูปหยดน้ำตำแหน่งใต้มุมตาซ้ายราวกับสามารถเผาไหม้ผู้คนได้

 ดวงตายังมีรอยชื้นน้ำ  ใต้แสงสลัวผู้คนขยับโดยไม่ลืมตา

 "ตุบ ตุบ ตุบ... ..." หลัวซวินรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบทะลุลำคอออกมา  เมื่อเขานอนหลับหลัวซวินคาดว่านี่คือนางฟ้า  แต่ตอนนี้... ...เมื่อนางฟ้าลืมตาขึ้น  เขาพบว่าคนๆนี้เป็นนางมารยิ่งกว่ารองหัวหน้ากลุ่มไฟที่เขาเคยเห็นในชีวิตก่อน... ...บางทีอาจเป็นเพราะแสงจากโคมไฟเลยทำให้ผู้คนดูงดงาม?

 ในสมองของหลัวซวินพันกันยุ่งเหยิง  ความคิดแตกแยกจนไม่รู้จะเอายังไงดี  ดวงตาของเอี๋ยนเฟยจากตอนแรกมองเห็นจางๆเล็กน้อย  ในที่สุดก็พอจะเห็นคนด้านหน้าหลังพยายามมากกว่าสิบวินาที  ตะลึงเล็กน้อย  สติบางส่วนยังไม่ชัดเจน  เพียงรู้สึกว่าชายหนุ่มสงบเสงี่ยมตรงหน้าดูคุ้นๆ "น้ำ... ..."

 หลัวซวินคืนสติ  ใบหน้าของเขาเพราะอายมากเกินไปจึงปรากฏสีแดงที่แก้ม - โชคดีที่โคมไฟตั้งโต๊ะตอนนี้เป็นแสงสีฟ้า  เลยดูไม่ออก

 ยื่นแก้วน้ำให้เขา  เพราะเอี๋ยนเฟยได้รับบาดเจ็บที่อกไม่สามารถลุกขึ้นนั่งเองได้  สุดท้ายหลัวซวินจึงต้องช่วยพยุงเขาครึ่งตัวให้เขาดื่มน้ำ

 เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ  เสียเลือด  ริมฝีปากบางจึงค่อนข้างซีดจาง  ดวงตาชื้นน้ำ... ...

 หลัวซวินรีบถอนสายตา  สบถด่าตนเองในใจด้วยความอัปยศ!

 แม้ชีวิตก่อนจะคิดเรื่องนั้น  แต่ความจริงแล้วเขายังบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่  ไม่มีทาง  มีผู้คนมากมายมีความคิดเช่นนี้  แต่หลังวันสิ้นโลกด้วยสภาพความเป็นอยู่ของผู้คน  สภาพการแพทย์ที่เลวร้าย  เขาไม่คิดจะออกไปทำอย่างว่าข้างนอก  ไม่อยากเสียเงินแล้วได้โรคกลับมา  ดังนั้นจึงต้องพึ่งพามือซ้ายของเขาที่ทำงานอย่างหนักกว่าสิบปีหลังวันสิ้นโลก

(TN:  นี่สินะเหตุผลที่แท้ทรูที่มือเอ็งพัง)

 ตอนนี้ย้อนกลับมาอีกครั้ง  แม้หัวใจจะเป็นผู้ใหญ่  แต่คำว่า "เซ็กซ์" นี่ยังเป็นเด็กน้อยจริงๆ  ไม่อาจตำหนิตัวเขาในตอนนี้ที่ไม่สามารถสงบได้เลย

( TN:  ผู้แปลรู้สึกสับสนว่าจะแปล 妖精 กับ 妖孽 ว่ายังไงดี  เลยกลายเป็น  "นางฟ้า"  กับ  "นางมาร"  ซะงั้น

妖  แปลว่า goblin; witch; devil; bewitching; enchanting; monster; phantom; demon

精  แปลว่า  refined (rice); the most refined; spirit; soul; vitality; energy; semen; sperm; mythical goblin spirit; highly perfected; elite; the pick of sth; proficient (refined ability); extremely (fine) 

孽  แปลว่า consequence of sin 

ประมาณว่าแบบแรกคือสวยสมบูรณ์แบบ  แบบหลังคือสวยจนอยากทำเรื่องผิดศีลธรรมน่ะค่ะ

รีดเดอร์ท่านใดมีคลังศัพท์สูง  ช่วยให้คำแนะนำด้วยค่ะ )