คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ย้อนกลับมา
"เหล่าจื้อไม่น่าใจอ่อนซื้อเด็กเวรนั่นมา!" หลัวซวินสบถแผ่วเบาด้วยความโกรธ เขาเลี้ยวมุมในตรอกเล็กทางขวา ติดตามร่างเล็กบอบบางที่ลื่นไหลเหมือนปลาไม่ห่าง
หนึ่งวิ่งหนี หนึ่งไล่ล่า บนถนนที่เต็มไปการค้าหลากหลาย ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดชี้มายังทั้งสอง คนด้านหน้าคือเด็กชายที่กระโดดออกมาจากถุงกระสอบที่ไม่ได้ปิดปากถุง ทุกคนรู้ว่าชายด้านหลังนั้นโชคร้ายได้สูญเสีย 'สินค้า' ของเขาไป ชิ ในปีนี้ยังสามารถมีเงินซื้อเด็กผู้ชายได้ช่างใจกว้างเสียจริง ใครจะเหมือนพวกเขา? จะแก้ปัญหาร่างกาย ด้วยคริสตัลนิวเคลียสจำนวนเล็กน้อยแล้วไปที่หลังตลาดดอกไม้ก็หาก้นงามๆมาใช้ได้แล้ว?
เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา หมุนตัวกลับไปด้านหน้าทางแยก เมื่อพบว่าเบื้องหน้าคือความโกลาหล หลัวซวินตะลึงงันไปในชั่วขณะ - กลุ่มชายพุงพลุ้ยกำลังพุ่งหนีมาทางนี้!
"เชี่ยเอ้ย ทั้งไฟทั้งจราจล!" โชคของเขามันเป็นยังไงนะวันนี้? แค่อยากจะใช้เงินเก็บในหลายปีมานี้ซื้อของขวัญฉลองวันเกิดครบรอบ 30 ปีของตัวเอง แต่กลับเจอพวกค้ามนุษย์บนถนน ดวงตาดำๆที่ดื้อดึงของเด็กชาย รอยแผลเป็นน่าสยดสยอง ทำให้ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกอยากซื้อเด็กคนนี้ แค่เพียงการตกลงซื้อชายสำเร็จ เด็กชายก็กระโดดและวิ่งหนี! และตอนนี้เขากำลังเจอกับกลุ่มคนที่กำลังวิ่งหนี!
ในตอนที่หลัวซวินพบว่าเด็กวิ่งหนี เขาเดาว่าเขาเจอพวกหลอกลวงเสียแล้ว เด็กนั้นอย่างไรเสียก็ไม่ใช่สินค้า เด็กที่ถูกนำมาขายถ้าไม่ได้ถูกขโมยมาก็เป็นฝ่ายเต็มใจเอง แต่เด็กจำพวกนี้เกือบทั้งหมดเป็นพวกเดียวกับกลุ่มค้ามนุษย์นี่แหละ ตราบเท่าที่ได้เงินไป เด็กก็จะรีบหนีในทันที หลบซ่อนและรอให้คนซื้อหาไม่เจอ แล้วกลับไปหากลุ่มค้ามนุษย์เพื่อหลอกลวงอีกครั้ง
หลัวซวินเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่ไม่เคยเจอกับตัว - เพราะเขาไม่เคยซื้อ แล้วจะไปพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไง? วันนี้เป็นวันพิเศษ วันเกิดของเขา ฉับพลันนั้นก็รู้สึกว่าดวงตาของเด็กคนนั้นทำให้เขาสั่นไหว อยากมีลูกชายสักคนไว้ดูแลตัวเองในอนาคต คิดๆดูแล้วช่างเป็นสิ่งที่เขาโหยหามากกว่าอะไรอื่นในชีวิต... ...ชัดเจนเลย อย่างที่คนเคยพูดไว้ โลกนี้ไม่มีที่ให้คนจิตใจดี!
ชั่วขณะนั้นเองได้มีบางสิ่งพุ่งตรงมาจากระยะไกล เด็กชายช็อก ยืนโง่ๆอยู่อย่างไม่รู้จักหลบ ลูกไฟยักษ์ใกล้จะกระแทกร่างเขา ไม่รู้ว่าเป็นผีมือของผู้มีพลังพิเศษคนไหน หัวใจเต้นถี่ขึ้นด้วยความหวาดกลัว เขาพอแล้วกับการถูกกระทำชำเราจากผู้คนหลากหลายประเภทในฐานะอุปกรณ์พิเศษสำหรับล่วงละเมิดทางเพศ ดังนั้นจึงหนีผู้ซื้อคนใหม่อย่างไม่คิดชีวิต แต่ว่าตอนนี้... เขากำลังจะตาย?
แรงผลักพุ่งกระแทกจากด้านหลัง ดวงตาสีดำของเด็กชายเบิกกว้างอย่างโง่งมมองคนที่ผลักเขา เป็นชายที่ผอม แต่แรงของเขาไม่น้อยเลย
ราวกับเป็นสัญญาณการระเบิด ลูกไฟยักษ์กระแทกชายคนนั้น ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นหม่นแสงลง
-
"ผมตาย ผมไม่ตาย ผมตาย ผมไม่ตาย ... " บนเตียงไม้เก่าๆ ดวงตาของหลัวซวินจ้องมองไปยังเพดาน ปากก็พึมพำ
วงจรไร้สาระนี้ดำเนินมากว่า 20 รอบแล้ว และสุดท้ายก็หยุดเสียที หลัวซวินพลันเด้งตัวขึ้นมา ไม่กี่ก้าวก็ถึงยังตู้เสื้อผ้า
ตู้เสื้อผ้าบิวท์อินมีกระจกอยู่ชิ้นหนึ่ง เป็นเฟอร์นิเจอร์เก่าที่พ่อแม่ของเขาเหลือทิ้งเอาไว้ ในเวลานี้มันได้ใช้เป็นเครื่องมือตอบคำถามที่ตรงไปตรงมาและชัดเจนที่สุดแก่หลัวซวิน
เขาจ้องมองอย่างโง่งม เอามือแตะแก้มตัวเอง ไม่มีใครในช่วงเวลาวันสิ้นโลกที่ไม่สะสมความเหนี่อยล้า แต่ไม่มีรอยย่น ฝ้า กระ ไม่มีอาการขาดสารอาหาร ไม่ผอมแห้ง ... ... ใบหน้านี้อ่อนเยาว์เหมือนเมื่อสิบปีก่อน!
"นี่ฉัน ... กลับมาจริงๆ?" ก้มมองมือที่สั่นเทา ถึงแม้ว่ามือนี้จะไม่นุ่มนิ่มบอบบาง แต่ก็สะอาดและเรียวงาม หลังจากใช้มันทำงานอย่างหนักจนทำให้ข้อต่อผิดรูปร่าง นิ้วมือเป็นสีดำ มือนี้ก็ไม่คล้ายจะเป็นของคนๆเดียวกัน
เอามือปิดหน้า หลัวซวินไม่อาจทนไหวทรุดนั่งลงกับพื้น น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาไหน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายนี้ แต่ที่ชัดเจนคืออากาศนั้นช่างแตกต่าง บรรยากาศแตกต่างออกไป เขาแตกต่าง และสถานที่แตกต่าง
ที่นี่คือเมือง F บ้านของเขาเองที่พ่อแม่เหลือทิ้งไว้ให้เป็นมรดก ในช่วงเวลาก่อนวันสิ้นโลกจะมาถึง ที่ๆเขาอยู่ตลอดยี่สิบปีเต็ม - บ้าน
นั่งลงบนพื้นท่ามกลางความมืด หลัวซวินลุกขึ้นมาแบบแข็งๆ เขาเดินไปที่ห้องครัวเพื่อปรุงคังซ้วยปั๋ว(บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อหนึ่งของจีน) ... ... ช่างเป็นรสชาติที่ชวนคิดถึงอะไรเช่นนี้! ในตอนเริ่มต้นของวันสิ้นโลก ผู้คนจำนวนมากวุ่นวายกับการหยิบฉวยในซุปเปอร์มาร์เก็ต จนในท้ายที่สุด ของจำพวกนี้ก็ได้หายสาบสูญไปโดยสิ้นเชิง
ในภายหลังมีผลิตอยู่สองค่าย แต่เพราะพืชนั้นได้กลายพันธุ์ แม้ว่าจะมีการอบแห้งขาย แต่รสชาติก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในชั่วขณะนี้แม้ว่าจะมีรสชาติเดิมอย่างที่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็น แต่สำหรับหลัวซวินผู้ย้อนกลับมากล่าวได้ว่ามันเป็นรสชาติที่งดงามของโลก บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งถ้วยลงไปอยู่ในท้อง แต่ก็เพียงเริ่มต้นความอยากอาหารเท่านั้น หลัวซวินในวัยยี่สิบปีมีความอยากอาหารที่ไม่น้อยเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นจากผลของวันสิ้นโลก? บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถ้วยเดียวไม่เพียงพอสำหรับเขา
ยืนยันวันที่ของวันนี้ซ้ำๆ - 8 สิงหาคม หลัวซวินหยิบกระเป่าเงินออกไปข้างนอก พอไปถึงประตูเขาก็ลังเลกว่านาที สูดหายใจเข้าลึกๆ ผลักประตูออกไป
เสียบมัดปอกผลไม้ไว้ที่เอว หลัวซวินขยับตัวอย่างค่อนข้างระมัดระวัง ค่อยๆเดินลงบันไดจนกระทั่งถึงหน้าประตู เห็นผู้คนบนถนนเดินไปมา ในใจของเขาช่วยไม่ได้ที่จะตกตะลึง - ผมกลับมาแล้วจริงๆ! กลับมายังโลกที่ความสิ้นหวังยังไม่มาถึง!
นั่งอยู่บนเก้าอี้ในพื้นที่ด้านนอกด้านล่างของร้านราเม็ง มือซ้ายถือพายเนื้อ ถือขวาถือตะเกียบ คำหนึ่งกัดพายเนื้อ คำหนึ่งซดราเม็งเนื้อวัวหอมกรุ่น หลัวซวินเกือบน้ำตาแตก
แม้ว่าในภายหลังจากที่ไปถึงค่ายเมือง A หลัวซวินได้เห็นแป้งนานๆครั้ง ไม่ต้องพูดถึงการได้กินราเม็งเนื้อวัว สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ตัวเขาที่เป็นผู้คนด้านล่างสุดของสังคมจะมีปัญญาจ่ายไหว แม้ว่าเขาจะมีคริสตัลนิวเคลียส สามารถจ่ายมันซื้อแป้ง แต่ก็ไม่มีใครขายให้ อาหารที่ไม่ได้มาจากสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ในช่วงเวลาวันสิ้นโลกนั้นเป็นอาหารพิเศษ เกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะขายเป็นการส่วนตัว
"โอ้ นี่ไม่ใช่หลัวซวินหรอกรึ? ทำไมวันนี้ไม่ไปทำงานล่ะ?" เสียงดังมาจากด้านหลัง หลัวซวินแปลกใจ คุณลุงท่าทางใจดีถือถุงพลาสติกสีดำภายใน - น่าจะเป็นสัตว์น้ำ มองมาที่เขาด้วยความสนใจ
"เอ่อ อา... วันนี้ไม่มี" สิบปีมาแล้ว ใครมันจะยังไปทำงานถูก?
"ไม่มีอะไรนะ?" คุณลุงคิดอย่างสับสน แล้วใบหน้าก็พลันเข้าใจ ตบไหล่เขา "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร งานที่ทำไม่ดีก็กลับมา เธอยังอายุน้อย ยังมีโอกาส... ... " คำพูดจู้จี้อีกมากมาย กระทั่งคุณลุงจากไปหลัวซวินยังคงคิดแซ่ของเขาไม่ออก น่าจะเป็นเพื่อนบ้านของเขาเอง แต่ว่าอยู่ชั้นเดียวกันรึเปล่านะ? เป็นเพื่อนบ้านที่ผงกหัวทักทายกันก็เลยจำไม่ได้แล้ว
ไปทำงาน? อาชีพ?
ค่อยๆดื่มน้ำซุปในท้ายสุด หลัวซวินถอนหายใจยืดยาวมองดูถนนเต็มไปด้วยคนเดินเท้าไร้สิ้นสุด - มีเวลากว่าสองเดือนก่อนที่วันสิ้นโลกจะมาถึง และพวกเขาก็ไม่ตระหนักถึงมันแม้แต่น้อย
ลุกขึ้นมาจ่ายเงิน หลัวซวินเดินไปยังนายหน้าค้าที่ดินใกล้ๆนี้ ถึงแม้ว่าจะสามารถขายได้ทางอินเตอร์เน็ตเพื่อหลีกเลี่ยงค่าทำเนียมในการซื้อขายต่างๆ แต่เวลาของหลัวซวินมีไม่มาก เขาต้องขายบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อไปยังเมือง A ใช่แล้ว เขาต้องการไปยังเมือง A ที่ซึ่งสามารถทนทานช่วงเวลาสิ้นโลกได้ถึงสิบปี และเขาก็อยู่ที่นั่นมากกว่าแปดปี!
คนจากสำนักงานรีไซเคิลหลายคนยิ้มให้กับเฟอร์นิเจอร์ที่ซื้อมาได้ในราคาถูก ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านถูกขนย้ายออกไป เขตเมืองเก่าของมีค่าโดยทั่วไปก็เป็นเฟอร์นิเจอร์ ประตูนั้นจึงเปิดออกไปด้านนอกตลอดเวลา กระทั่งถึงตอนเย็นก็ยังไม่มีใครสนใจ ซึ่งนำมาสู่การบุกล่าของซอมบี้ในช่วงวันสิ้นโลกที่เข้ามาได้อย่างปลอดโปร่งง่ายดาย
ฟังจากคนขายว่าพรุ่งนี้จะมาดูบ้าน หลัวซวินตั้งราคาไว้ที่การต่อรองครั้งที่สอง แต่ไม่ว่าหลัวซวินจะอยากขายบ้านให้เร็วที่สุดเพียงใด และตั้งราคาต่ำกว่าราคาตลาดแค่ไหน แต่นี่ก็ไม่ใช่เจตนาหลัก สามแสนคือขั้นต่ำสุดที่เขายอมรับได้ เขายังคงมีสิ่งที่จำเป็นต้องซื้อมากมายซึ่งใช้เงินจำนวนมาก ไม่สามารถต่ำกว่านี้ได้แล้ว
ชัดเจนว่าหลังจากผู้คนมาดูสามครั้ง ทั้งสองฝ่ายก็ตกลงทำสัญญา ส่งมอบและจ่ายเงิน
การขายบ้านนั้นใช้เวลาเป็นอย่างมาก หลัวซวินใช้เวลาวัยยี่สิบวันเต็มเท่านั้นในการดำเนินการแบบวิธีตามกฎหมายจนสมบูรณ์ ถือเงินเต็มจำนวน โดยสารรถไปยังเมือง A
มองภาพจากหน้าต่างเห็นเมืองที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย ใจของหลัวซวินนั้นช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น ชีวิตก่อนนั้น นอกจากโรงเรียนและพ่อแม่พาเที่ยวในเมือง A ครั้งหนึ่ง จนกระทั่งเกิดการระบาดในวันสิ้นโลก ตอนแรกเขาอพยพไปเมือง M หลังจากซอมบี้บุกจนค่ายแตก ตัวเขานั้นได้หนีพวกมันมาที่นี่อีกครั้ง
หลัวซวินยอมรับว่าตัวเขานั้นค่อนข้างระมัดระวัง แต่ในบางจุดยังขาดการความกล้าจะฝ่าฟัน ไม่เช่นนั้น ผู้คนที่ไม่มีความสามารถพิเศษแม้แต่น้อย คนธรรมดาไม่มีญาติในค่ายให้ความช่วยเหลือ จะสามารถรอดพ้นจากอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งอยู่รอดมาได้ถึง 10 ปี?
แม้ว่าความตายในท้ายสุดนั้น ก็ยังคงเป็นตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายพุ่งออกไปเพื่อปกป้องเด็กคนนั้นจนย้อนกลับมาเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นหลัวซวินมั่นใจเป็นอย่างมากว่าเขายังคงใช้ชีวิตในค่ายต่อไปได้อีก 10 ปี
และตอนนี้ เขาย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่มีความสามารถพิเศษอะไร ไม่ต้องเกาะติดผู้คนที่แข็งแกร่งในอนาคตให้ช่วยเหลือ เขายังคงมั่นใจว่าเขาจะรอดในวันสิ้นโลก
ดังนั้นขั้นแรกที่เขาทำคือขายบ้าน บ้านในวันสิ้นโลกไม่มีประโยชน์ ไม่สามารถเอาไปที่เมือง A ได้ อย่างที่สอง ไปที่เมือง A เขตตะวันตกเฉียงใต้ ...
มองหาบ้าน ต่อมาก็นายหน้า สุดท้ายบริษัทนายหน้าค้าอสังหาริมทรัพย์ขนาดค่อนข้างใหญ่ก็พบเป้าหมายของเขา
"... พื้นที่สร้างใหม่ ครอบครัวนี้เพิ่งตกแต่งเสร็จยังไม่มีคนอยู่อาศัย ชั้นบนสุดของอพาตเม้นต์ ทัศนียภาพดี อากาศดี แม้ว่าราคาจะแพงไปสักหน่อย แต่ก็คุ้มค่าสำหรับเงิน... ... "
นายหน้าแนะนำไม่หยุด หลัวซวินมองข้อมูลพื้นฐานของบ้านหลังนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน สามารถตัดสินในเบื้องต้น - นี่แหละบ้านที่เขามองหา
"พาผมไปดูหน่อย"
"อืม! คุณมากับผม"
ความคิดเห็น