คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Cube x Cursed x Curious:Chapter1 part6
“อืมมมมมม ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพยายามทำมันคาดเดาได้ง่ายเกินไปหน่อย เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอเนี่ย...?”
ฮารุอากิพึมพำกับตัวเองขณะที่มองเสื้อผ้าสะบัดพลิ้วไปมาอยู่บนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ในสวน
โคโนฮะยกมือขึ้นทำเป็นรูปกรรไกรเลียนแบบก้ามปู ฮารุอากิหยิบลูกรูบิคที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมา
“เธอไปเจอเจ้านี่จากตรงไหนเนี่ย?”
“เอ่อ ฮารุอากิคุง...? เธอจำตอนที่ฉันมาที่นี่ครั้งแรกได้ไหม?”
“ฉันจำรายละเอียดไม่ได้นักหรอก แต่ก็พอจำได้ว่าเธอเคยทำเรื่องแปลกๆเหมือนกัน”
เธอมาที่บ้านหลังนี้ตอนที่ฮารุอากิกำลังจะเข้าเรียนชั้นประถม แน่นอนว่าเขาจำรายละเอียดไม่ได้ แต่เขายังคงจำความประทับใจที่มีให้โคโนฮะได้
“ก็อย่างนั้นแหละ ในตอนแรกฉันอยากให้เธอลืมหมดทุกอย่าง แต่มาลองคิดดูอีกที ฉันรู้สึกดีใจที่เธอยังจำได้ว่าฉันเคยเป็นยังไง”
“ทำไมล่ะ?”
“หึหึ เธอต้องบอกเฟียร์ซังแบบเดียวกับที่เธอบอกฉันเมื่อตอนเราเจอกันครั้งแรก ถ้าทำแบบนั้นได้ ปัญหาทุกอย่างก็จะถูกแก้”
“ฉันลืมไปแล้วว่าเคยบอกเธอว่าอะไร ในตอนนั้นฉันพูดว่าอะไรเหรอ?”
“เฮ้อ ฮารุอากิคุงนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เพราะอย่างนั้นไง เธอถึงต้องบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเธอในตอนนี้ให้เฟียร์ได้รู้”
หลังจากนั้น โคโนฮะก็เสนอตัวช่วยจัดบ้าน แต่ฮารุอากิได้ปฏิเสธเธอไปอย่างนิ่มนวล เขารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่เขาจะต้องทำ ไม่ใช่ให้คนอื่นทำ และโคโนฮะก็ไม่ได้แย้งอะไร พอโคโนฮะกลับห้องพักของเธอแล้ว ฮารุอากิก็วางลูกรูบิคบนโต๊ะแล้วแหงนหน้ามองเพดาน
“...เฮ้อ... ฉันควรจะต้องทำอะไรล่ะ...”
เย็นวันนั้น
“เฮ้ เธอตื่นรึยัง?”
เขารอคำตอบอย่างอดทน ซึ่งใช้เวลาพักใหญ่กว่ามันจะมาถึงเขา
“หุบปากซะ ฉันหลับอยู่”
“ไม่ได้หลับนี่นา ก็เธอเพิ่งตอบคำถามฉันไป”
“เงียบไปเลย นายอยากถูกสาปรึไง”
“ก็ได้ ก็ได้ แต่ว่า เธอไม่อยากจะอธิบายอะไรสักหน่อยเหรอ?”
หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง เฟียร์ก็บอกว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขา ฮารุอากิได้แต่ถอนใจและบอกว่าไม่เป็นไร ปากแข็งซะจริง
“ถึงเธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉัน แต่ฉันมีอะไรบางอย่างจะบอกเธอนะ...ฉันขอโทษ”
ไม่มีการตอบรับใดๆ เขาไม่รู้จะทำยังไงกับการนิ่งเงียบของเธอ เขาจึงพูดต่อไป
“ฉันรู้ว่าฉันควรทำอะไร แต่ฉันก็ลืมไป เธอดูเหมือนมนุษย์ แต่เธอก็ไม่ใช่---แต่ว่าตามจริงแล้วเธอก็เป็นมนุษย์นั่นแหละ เพราะฉะนั้น อะไรๆก็อาจจะยากในช่วงแรก มันอาจจะมีบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ อาจจะมีบางครั้งที่เธอทำให้ใครไม่พอใจ อาจจะมีบางครั้งที่เธอทะเลาะกับใคร แม้แต่โคโนฮะก็ยังเคยเป็นแบบนั้น”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายพยายามจะบอกอะไรแต่อย่าเอาฉันไปเทียบกับยัยวัวนมนั่น ฉันไม่ชอบ”
“ได้ ตกลง ฉันก็แค่จะบอกว่า...เธอไม่จำเป็นต้องรีบร้อนนักหรอก เรื่องคำสาปน่ะ แล้วถ้ามีอะไรที่เธอไม่รู้ ฉันจะเป็นคนสอนให้เธอเอง ฉันทำอาหารเย็นไว้ให้แล้วเผื่อเธอหิว ฉันไปละ... โอ้ ฉันลืมไป ฉันมีของขวัญมาให้เธอด้วยนะ”
ฮารุอากิวางถุงกระดาษที่เขาถือมาด้วยลงหน้าประตูบานเลื่อน เขาหาวอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ไม่กี่นาทีถัดมา ประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ หลังจากสังเกตดูรอบๆจนแน่ใจแล้ว มือขาวๆก็ยื่นออกมาคว้าถุงกระดาษไป แล้วประตูบานเลื่อนก็ค่อยๆถูกปิดลงอีกครั้ง
ในถุงกระดาษมีเสื้อผ้าอยู่ ขนาดตัวมันใหญ่แต่เธอก็ใส่ได้ และยังมีชุดชั้นในใหม่ยังไม่แกะห่อ กระดาษโน้ตร่วงลงมามีข้อความว่า
”แค่ชุดชั้นในเท่านั้นที่ควรจะเป็นของใหม่สำหรับเด็กทารก”...
“ตายซะ!”
เฟียร์ปากระดาษโน้ตทิ้งลงพื้นทันที เธอสังเกตเห็นว่าด้านหลังของกระดาษยังมีข้อความอีก
“ถ้าเธออยากได้บราก็ลองไปทำงานพาร์ทไทม์แล้วซื้อมันเองแล้วกัน เธอจะทำแบบนั้นได้เมื่อเธอเริ่มชินกับการใช้ชีวิตที่นี่....แต่ว่าเครื่องมือต้องสาปอย่างเราๆมีร่างกายที่โตไม่ได้ หมายความว่ามันก็ไม่จำเป็น,ฉันหมายถึง,มันจะเป็นการเสียเวลาเปล่าถ้าเธอ”...
ส้นเท้าของเธอกระทืบลงบนแผ่นกระดาษก่อนที่เธอจะอ่านจบ ในถุงกระดาษยังมีอย่างอื่นนอกจากเสื้อผ้า มันคือลูกบาศก์ของเล่นก่อนหน้านี้ แล้วก็ยังมี...
“...ข้าวเกรียบ”
กระเพราะของเธอส่งเสียงออกมาทันที ฮารุอากิบอกว่าเธอกินข้าวเกรียบที่เก็บไว้หมดไปแล้ว หมายความว่าเขาต้องไปซื้อมันมาให้เธอ
“หะ-ฮึ เอาของกินมาล่องั้นเรอะ เจ้านั่นคิดว่าฉันเป็นเด็กรึไงถึงจะหลงกลง่ายๆแบบนี้?”
แม้ว่าเธอจะยังบ่นพึมพำ มือของเธอก็ฉีกถุงและล้วงเข้าไปข้างในถุงขนม มืออีกข้างของเธอหมุนลูกรูบิคเล่น เสียงเสียดสีของพลาสติกดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัด
“หืม เมล็ดงา... มีเมล็ดงาโรยด้วย หอมจังเลย...”
เฟียร์คิดถึงเรื่องฮารุอากิขณะที่เสียงสองเสียงดังสะท้อนในห้องของเธอ ก็ได้ เธอจะยกโทษให้เจ้าเด็กหน้าไม่อายนั่นซักครั้ง เขาควรจะขอบคุณในความใจดีของฉัน แต่ก่อนอื่นเลย---ฉันต้องถามเขาว่าเจ้าสุดยอดขนมนี่มันขายที่ไหน
ความคิดเห็น