คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Cube x Cursed x Curious:Chapter1 part2
“สวัสดีจ้ะ ฮารุอากิคุง”
ฮารุอากิพบรอยยิ้มทักทายที่ดูสนิทสนมทันทีที่เปิดประตูออกมา เด็กสาวที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าสวมแว่นตาทรงกลมอันใหญ่ และคาดผ้ากันเปื้อนที่คลุมหน้าอกอันอวบอิ่มของเธอไว้ เกิดเป็นภาพที่ยั่วสายตาคนมอง หม้อที่เธอถืออยู่ยิ่งเสริมบรรยากาศเป็นกันเองของเธอให้มากยิ่งขึ้น
“เฮ้ โคโนฮะ นั่นอะไรเหรอ?”
“ฉันทำนิคุจากะ(เนื้อต้มมันฝรั่ง)ไว้เยอะเกินกว่าจะกินคนเดียวน่ะ ฉันเลยเอามาแบ่งให้เธอ แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เธอจะเก็บไว้กินพรุ่งนี้เช้าก็ได้นะ”
“ขอบใจนะ ฉันเพิ่งกินข้าวเย็นเสร็จพอดีเลย...โอ้ จริงด้วย ดีแล้วที่เธอมา ฉันมีอะไรจะถามเธอซักหน่อย”
โคโนฮะเอียงคออย่างสงสัย ในตอนนั้นเอง ฮารุอากิก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
“เฮ้ ฮารุอากิ กับข้าวมันน้อยไปนะ ไม่มีอะไรเหลืออีกรึไง ฉันอยากได้ข้าวเกรียบ ยังมีเหลืออยู่มั้ย?”
“กินล้างกินผลาญจริงๆ!”
แน่นอนว่าผู้ที่เดินมาจากด้านหลังของฮารุอากิก็คือเฟียร์นั่นเอง
“เอ่อ ฮารุอากิคุง เด็กคนนั้นเป็นใครน่ะ?”
“เออใช่ ที่ชั้นกำลังจะถามเธอก็คือ---”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเฟียร์ก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว
“เฮ้ เธอน่ะ! เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก แล้วเธอก็เรียกฉันว่าเด็ก กล้าดียังไงถึงเรียกฉันแบบนั้นห๊ะ? ยัยคนไม่น่ามอง!”
“ไม่น่ามอง...?!”
โคโนฮะยังคงยิ้มอยู่ แต่ฮารุอากิสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกจากตัวเธอ เฟียร์ที่อยู่ด้านหลังของเขายืนกอดอกและจ้องมองโคโนฮะอย่างมุ่งร้าย มีภาพสายฟ้าแลบแปลบปลาบระหว่างทั้งสองคนเกิดขึ้นในจินตนาการของฮารุอากิ
“พวกเธอทั้งสองคน ทำไมต้องมาปลดปล่อยบรรยากาศมาคุที่หน้าบ้านฉันด้วย?”
“ฉันว่าเธอคิดไปเองน้า ฮารุอากิคุง ฉันไม่ได้โกรธซักหน่อย มันก็แค่คำพูดของเด็กแค่นั้นเอง”
จู่ๆฮารุอากิก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ก่อตัวอยู่ด้านหลัง เขาจึงพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาโดยเร็ว
“เอ่อ...เออใช่! โคโนฮะ เธอได้ทำอย่างอื่นไว้รึเปล่า? ฉันหมายถึง เธอกินข้าวเย็นรึยัง? ทำไมไม่ลองเปลี่ยนบรรยากาศมากินข้าวที่นี่บ้างล่ะ? เธอไม่ได้มากินข้าวที่นี่นานแล้วนะ แล้วยังไงฉันก็ต้องทำกับข้าวเพิ่มอยู่ดีด้วย”
“อืม...ถ้าเธอพูดอย่างนั้นละก็ ขอฉันร่วมด้วยคนแล้วกัน มันก็นานแล้วจริงๆด้วย นับจากครั้งสุดท้ายที่เราได้กินข้าวด้วยกัน ฮารุอากิคุง”
“ฝีมือฉันไม่ได้พัฒนาขึ้นเลยนะ”
“มันดีอยู่แล้วละน่า อย่าห่วงเลย แค่คิดถึงอาหารที่เธอทำฉันก็หิวแล้วละ”
โคโนฮะยิ้มกว้างแล้วเดินเข้าไปในบ้าน แต่จู่ๆก็มีเสียงพ่นลมหายใจอย่างดูถูกจากใครบางคนดังขึ้น
“เข้าไปกินเลยสิ หึ ฉันว่าความสามารถในการส่งสารอาหารที่กินให้ไปเลี้ยงแค่ที่หน้าอกมันช่างสุดยอดจริงๆ แต่ดูท่าแล้วสมองเธอคงจะเล็กน่าดู”
ฮารุอากิได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ทันใดนั้นโคโนฮะก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว คว้าหม้อที่หล่นลงมาไว้ได้ทัน
เมื่อเขามองไปที่พื้นก็เห็นด้ามจับของหม้อตกอยู่ มันถูกผ่าครึ่งออกอย่างเนียนเรียบและหมดจด
“ฉันก็คิดว่ามันน่าเศร้านะ เวลาที่ใครบางคนกินข้าวแล้วสารอาหารมันไม่ได้ไปเลี้ยงหน้าอกเลย... โอ้ ฉันแค่พูดกับตัวเองน่ะนะ”
“นะ-นี่แก...”
“อะฮะฮะฮะ ฉันเข้าไปละ”
โคโนฮะส่งเสียงหัวเราะอย่างเสแสร้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องไป ทิ้งให้เฟียร์จ้องตามหลังของเธอและพึมพำอย่างโกรธแค้น
“ยัยผู้หญิงคนนั้นมันอะไรกัน! มาคิดๆดูแล้ว ฉันว่าฉันน่าจะสาปเธอซะ!”
“ปกติแล้วโคโนฮะไม่ใช่คนแบบนั้นนะ แล้วอันที่จริง เธอเป็นคนเริ่มก่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงทำตัวแบบนั้นล่ะ?”
“มันไม่ใช่เรื่องของนาย! ฉันก็แค่ไม่ชอบท่าทางและคำพูดของยัยนั่นเวลาที่เธอมองฉัน เหตุผลแค่นี้ก็พอที่จะเกลียดแล้ว อีกอย่าง...”
รอยยิ้มแปลกประหลาดผุดขึ้นมาจากสีหน้าโกรธเคืองของเธอ
“ฉันพบว่าการได้ยั่วโมโหยัยวัวนมนั่นมันสนุกจริงๆ คอยดูเถอะ คราวหน้าฉันไม่แพ้แน่!”
เฟียร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างชั่วร้าย และตามโคโนฮะเข้าไปในห้อง
ฮารุอากิต้องออกมาทำอาหารให้ทั้งโคโนฮะและเด็กสาวผู้หิวโหย เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกันในห้อง เขาเองก็สงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
เขาผัดกับข้าวใส่จาน เพิ่มข้าวและซุปมิโซะให้โคโนฮะ แล้วยกอาหารเข้าไปในห้อง เขาพบว่าทั้งสองคนกำลังหัวเราะอย่างไร้อารมณ์ใส่กันอยู่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ และไม่อยากรู้ด้วย
“ฉันผัดกับข้าวที่มีเหลืออยู่ในตู้เย็น พอกินรึเปล่า?”
“ไม่มีปัญหาหรอกจ้ะ ฉันทำนิคุจากะมาเยอะพอสมควร”
โคโนฮะเปิดฝาหม้อออกพร้อมเสียงประกอบแท่นแท็นแท๊น ท่ามกลางไอน้ำที่ลอยอบอวล ในหม้อมีน้ำซุปร้อนๆสีน้ำตาลและเนื้อวัวอัดอยู่แน่น กลิ่นซอสถั่วเหลืองหอมอบอวลไปทั่ว อธิบายง่ายๆก็คือมันดูน่ากินมาก เนื้อวัวที่มีปริมาณเยอะกว่าส่วนประกอบอื่นๆกองสุมกันเหนือมันฝรั่ง
ดูแล้วน่าจะเรียกว่า นิคุ-นิคุ-นิคุจากะ มากกว่านิคุจากะธรรมดา
“มันดูเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“น่ากินเหมือนทุกทีนั่นแหละ”
ใบหน้าของปีศาจกินเนื้อโคโนฮะสว่างไสวด้วยรอยยิ้ม
“นั่นสินะ มันดูน่ากินจริงๆแหละ ดูก็รู้ว่าคนที่ทำเป็นพวกตะกละอยากอาหาร”
หลังจากการแสดงความคิดเห็นของเฟียร์ จู่ๆฝาหม้อก็หลุดจากมือของโตโนฮะ มันกระทบกับโต๊ะและขาดครึ่งในทันที
โคโนฮะหยิบมันโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะกล่าวว่า”ทานแล้วนะคะ” แล้วเริ่มต้นกินด้วยท่าทางร่าเริงแปลกๆ(นั่นเป็นคำอธิบายสีหน้าของโคโนฮะที่ฮารุอากิตีความออกมาในตอนนั้น)
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมข้าวมื้อนี้ถึงมีบรรยากาศชวนปวดประสาทแบบนี้ไปได้ แต่ฉันว่าเรามาแนะนำตัวกันซักหน่อยดีกว่านะ
โคโนฮะ, เธอคนนี้เป็นแขกของเรา ชื่อ เฟียร์ เธอน่าจะพอเดาได้ว่าพ่อของฉันเป็นคนส่งเธอมา”
โคโนฮะมองไปที่เฟียร์ในขณะเธอที่กำลังตักเนื้อจากหม้อ ตรงข้ามกับเฟียร์ที่ไม่สนใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“เฟียร์, เธอชื่อโคโนฮะ เอ่อ จะเริ่มยังไงดี...เธอพักอยู่ที่เรือนนอกของบ้านหลังนี้ และเธอก็เรียนอยู่ชั้นเดียวกับฉันด้วย แต่อยู่คนละห้อง เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันและ--- ”
“และเธอไม่ใช่มนุษย์”
เฟียร์พูดโพล่งขึ้นมา หลังจากนั้นก็เกิดความเงียบงันไปหลายวินาที
“...ใช่แล้ว ในที่แห่งนี้ โคโนฮะก็เป็นเหมือนรุ่นพี่ของเธอ”
“ฉันว่าแล้ว ไม่มีทางที่จู่ๆสิ่งของจะแยกเป็นเสี่ยงๆได้เองหรอก ถึงแม้เครื่องมือต้องสาปจะมีรูปลักษณ์แบบมนุษย์ แต่ก็ทิ้งลักษณะดั้งเดิมไปไม่ได้----ฉันเดาว่าเธอคงเป็นพวกมีดบางชนิดสินะ?”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามบ้างได้ไหม ว่าเธอเคยเป็นอะไรมาก่อน?”
โคโนฮะถามกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ส่วนเฟียร์เพียงแค่พ่นลมหายใจออกมาเป็นคำตอบ ความเงียบอันน่าอึดอัดดำเนินต่อไปตลอดมื้อเย็นที่เหลือ อาหารในจานของทุกคนใกล้หมดเมื่อเฟียร์พูดกับฮารุอากิ
“งั้น ที่นายบอกให้ฉันเชื่อนายก่อนหน้านี้ก็เพราะมีเหตุการณ์ตัวอย่างสินะ?”
“เอ่อ...ก็ใช่ โคโนฮะทำเรื่องที่เป็นประโยชน์มากมายตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่”
“เขาพูดถูก ด้วยผลของการกระทำที่ผ่านมา ฉันใกล้จะเป็นอิสระจากคำสาปของฉันแล้ว”
“ใกล้จะ, เธอพูดอย่างนั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอหลุดพ้นจากคำสาปอย่างสมบูรณ์?”
“เครื่องมือที่มีคำสาปเพียงเล็กน้อย จะกลับไปเป็นเครื่องมือธรรมดา แต่ว่าตามที่พ่อฉันบอก พลังงานด้านลบที่สะสมในเครื่องมือที่มีรูปลักษณ์ของมนุษย์มันมากเกินธรรมชาติของมันไปแล้ว เพราะฉะนั้นถึงแม้เธอจะลบล้างความคิดชั่วร้ายออกไปจนหมด รูปลักษณ์ของมนุษย์จะยังคงอยู่ หมายความว่าพวกเธอก็จะแค่เป็นอิสระจากคำสาปที่ผูกมัดอยู่ ”
“อา...อย่างนี้นี่เอง ฉันไม่ต้องกลับไปมีรูปลักษณ์แบบเดิมสินะ...”
“พูดตรงๆฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนักหรอก ไว้ถามพ่อฉันเมื่อเขากลับมาดีกว่า”
เฟียร์ไม่ได้ฟังที่ฮารุอากิพูด เธอยังคงส่ายหัวและพึมพำคำซ้ำๆ
“อย่างนี้นี่เอง...ฉันไม่ต้อง...อย่างนี้นี่เอง...”
ดูเหมือนเธอกำลังพยายามเก็บซ่อนความโล่งใจเอาไว้ไม่ให้มันแสดงออกมา
เฟียร์กินอาหารที่เหลือในจานจนหมดก่อนที่จะถามโคโนฮะ
“ฮารุอากิบอกก่อนหน้านี้ว่าพวกเธออยู่ด้วยกันมานานกว่าสิบปีแล้ว มันใช้เวลานานขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันคิดว่ามันขึ้นอยู่กับปริมาณคำสาปในตัวเธอนะ แต่ว่า...”
จานเปล่าสองจานบนโต๊ะ ดวงตาสองคู่ที่สบประสานกัน คู่หนึ่งเงียบงัน และอีกคู่ฉายความไม่เป็นมิตรออกมา
“ความเคียดแค้นที่สะสมในตัวของพวกเรานั้นมีจำนวนมหาศาล ไม่ว่าเราจะทำอย่างไร เราจะไม่อาจจะลืมเลือน ทิ้งมันไป หรือสำนึกผิดได้ง่ายๆ... เธอทำให้ฉันประสาทเสีย แต่อย่างน้อย ในบางแง่มุม พวกเราก็มีอะไรที่เหมือนๆกัน นี่เป็นเรื่องที่สามารถแลกเปลี่ยนกันได้ระหว่างเธอกับฉัน”
เฟียร์ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะเบือนหน้าหนีแล้วพูดขึ้นว่า
“...ฉันก็ด้วย เธอรู้มั้ยว่าเธอก็กวนประสาทฉันเหมือนกัน”
.”ช่วยไม่ได้นี่นา ทนเอาหน่อยแล้วกัน”
โคโนฮะกล่าวอย่างใจเย็นสมกับที่เป็นรุ่นพี่ ส่วนเฟียร์นั้นก็พ่นลมหายใจแบบไม่สบอารมณ์เหมือนเคย
หลังจากที่ทุกคนกินอาหารเสร็จ ฮารุอากิและโคโนฮะก็เก็บโต๊ะแล้วไปล้างจานชามที่ครัว เมื่อฮารุอากิกลับเข้ามาเขาก็พบว่าเฟียร์กำลังนั่งกอดเข่า จ้องมองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาส่งชาหลังอาหารให้เฟียร์และเริ่มดื่มชาของตัวเอง
“เออนี่ โคโนฮะ เธอช่วยเอาเสื้อผ้าที่ไม่ใช้แล้วมาให้หน่อยได้มั้ย? เฟียร์จะได้มีเสื้อผ้าใส่บ้าง ฉันว่าเสื้อผ้าปัจจุบันของเธอ เฟียร์คงใส่ไม่พอดีแน่ๆ ”
“...โทษทีนะที่หน้าอกฉันเล็ก!”
“ฉันยังไม่ได้พูดซักคำเลยนะว่าส่วนไหนที่จะไม่พอดี!”
ฮารุอากิเกือบจะรับถ้วยชาที่ลอยมาจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะไม่ทัน
“ช่วยไม่ได้นะ...ตกลง เดี๋ยวฉันจะหามาให้เอง”
“เธอนี่พึ่งพาได้ตลอดเลยนะ”
“ว่าแต่ ฮารุอากิคุง ตกลงคืนนี้จะทำยังไง อย่างเช่นว่าเธอจะนอนที่ไหน?”
“อา...เธอจะต้องนอนอยู่ที่นี่สินะ ฉันจะให้เธอใช้ห้องๆนึงไปก่อนแล้วกัน”
“ธะ-เธอจะนอนอยู่ที่นี่?! นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะฉันว่า!”
“แต่เธอก็รู้นี่ว่าเรือนนอกเต็มหมดแล้ว...คุโรเอะก็ล๊อคห้องของเธอไว้ตอนที่เธอไม่อยู่”
เรือนนอกของบ้านหลังนี้ถูกสร้างแบบอพาร์ตเมนท์ มีห้องสองห้องข้างใน โคโนฮะพักอยู่ในห้องหนึ่ง ส่วนอีกห้อง ถึงแม้จะมีคนพัก แต่เธอก็มักจะไม่อยู่ราวๆครึ่งเดือน โคโนฮะจึงไม่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองมีเพื่อนอยู่ในห้องติดกันสักเท่าไหร่
“ยังไงก็เถอะ จัดห้องต้อนรับแขกคนนี้ให้หรูหราที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยล่ะ มันจะได้ชดเชยกับสิ่งที่นายเคยทำกับฉัน”
“ชดเชย?”
ฮารุอากิถามอย่างสงสัย และได้รับคำตอบด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว
“อย่าบอกนะว่านายลืมไปแล้วว่านายทำอะไรกับตัวฉันก่อนหน้านี้! เล่นกับร่างกายของฉันแบบนั้น...ฉันไม่เคยโดนใครเอานิ้วแหย่เข้าไป
[ตรงนั้น] มาก่อนเลย! ฉันอายเกือบตายแน่ะ นายรู้มั้ย?!”
ฮารุอากิกำลังจะบอกว่าเฟียร์ในตอนนั้นยังเป็นแค่กล่อง เมื่อเขาได้ยินเสียงถ้วยชาตกลงพื้นและกลิ้งหลุนๆไปตามเสื่อ
เขาเห็นโคโนฮะยืนขึ้นด้วยร่างกายอันสั่นเทา รอยยิ้มที่แปลกประหลาดกระจายไปทั่วใบหน้าอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะเริ่มร้องไห้
“ฮืออออออ! ฉันไม่อยากเชื่อเลย! พวกเธอสองคนได้ทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันแล้ว?!”
โคโนฮะเอามือปิดหน้าแล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาได้ยินเสียงประตูหน้าถูกปิดอย่างแรง เฟียร์พยักหน้าอย่างพึงพอใจและพูดว่า
“ฉันไม่รู้ว่าเมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น แต่ฉันก็ชนะแล้ว รู้สึกดีชะมัดเลยแฮะ”
ความคิดเห็น