คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Cube x Cursed x Curious :prologue
I.“เครื่องมือ”จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปตามจิตอันชั่วร้ายที่มันได้รับ
II.“เครื่องมือ”ที่ได้รับจิตอันชั่วร้าย จะส่งผลกระทบแก่ผู้ครอบครองและผู้คนรอบตัว
III.เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับผลกระทบอันเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับผู้คนรอบตัว “เครื่องมือ”อาจทำงานและปลดปล่อยคำสาป
IV.ภายหลังจากได้รับจิตอันชั่วร้ายและการสาปแช่งจากมนุษย์แล้ว มัน จะได้รับรูปลักษณ์ของมนุษย์
Prologue ปฐมบท
ลูกบาศก์สีดำ
นั่นคือคำอธิบายเดียวที่นึกออกเมื่อมองไปที่มัน มันมีความยาวด้านละ1เมตร และดูไม่ออกว่าถูกสร้างมาเพื่อใช้ทำอะไร
ยาจิ ฮารุอากิจ้องมองมันด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ขอโทษครับ เซ็นรับของด้วยครับ”
“อ่า...ได้ครับ”
ฮารุอากิตรวจสอบพัสดุที่เขาได้รับ มันจ่าหน้าด้วยภาษาอังกฤษ แสดงว่ามันถูกส่งมาจากต่างประเทศ และเมื่อดูชื่อผู้ส่งก็เป็นตามที่เขาคาดเอาไว้
ของพรรค์นั้นอีกแล้วรึ ตาแก่งี่เง่า ! ฮารุอากิโอดครวญกับตัวเอง
“เรียบร้อยแล้วครับ เฮ้อ ไอ้เจ้านี่มันหนักจริงๆ กว่าจะขนมาได้ ผมขอถามหน่อยได้มั้ยครับว่ามันคืออะไร?”
“เอ่อ คือว่า พ่อของผมเป็นนักสะสมของเก่าน่ะครับ เขาชอบส่งของแปลกๆที่เขาซื้อเวลาไปเที่ยวต่างประเทศ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่ามันคืออะไร!”
ฮารุอากิพยายามตอบเลี่ยงๆ เขาไม่ได้โกหก ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าของที่พ่อส่งให้คราวนี้มันจะพิลึกกึกกือได้ขนาดไหน
แน่นอนว่าเขาไม่ได้พยายามจะอธิบายให้คนส่งของฟัง
เมื่อคนส่งของขับรถออกไปแล้ว ฮารุอากิก็ก้มลงมองกล่องลึกลับที่วางอยู่หน้าประตูอีกครั้ง
“จริงๆแล้วไอ้เจ้านี่มันคืออะไรกันแน่? ช่างเถอะ ถ้าพ่อเป็นคนส่งมาให้ มันต้องเป็นอะไรที่ก่อปัญหาแน่ๆ”
คำถามที่สำคัญคือมันจะก่อปัญหาได้ระดับไหนต่างหาก ฮารุอากิเริ่มลูบไล้ไปตามผิวของลูกบาศก์ รับรู้ถึงความรู้สึกเย็นเยือกของโลหะ มันไม่มีฝา เขาสรุปได้ว่ามันคือ”อะไรซักอย่าง”ที่มีรูปร่างเป็นกล่อง มากกว่าจะเป็นกล่องที่เอาไว้ใส่”อะไรซักอย่าง”
เมื่อเขาสังเกตอย่างละเอียดก็พบว่าพื้นผิวของมันเต็มไปด้วยรอยต่อ ก่อให้เกิดลวดลายเส้นตรงและเส้นโค้งจำนวนมาก
“นี่มันเป็นกล่องปริศนางั้นเหรอ? บางทีถ้าทำถูกขั้นตอนกลไกมันอาจจะเริ่มทำงานก็ได้มั้ง? อืม...บางทีฉันคงคิดมากไป
ฉันตัดสินใจแล้ว! เจ้านี่มันไม่มีอะไรสำคัญ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ชีวิตอันสงบสุขของฉันจะดำเนินต่อไ...”
ฮารุอากิบอกกำลังบอกตัวเองในขณะที่เขาเอานิ้วลูบไล้ไปตามรอยต่อ เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงร้องคราง เขาหยุดเคลื่อนไหวและหลับตา พยายามสงบสติอารมณ์และบอกกับตัวเองว่า
“...ฉันแค่หูแว่ว...”
เขากำลังพยายามหลอกตัวเองเมื่อลูกบาศก์ส่งเสียงเหมือนเหล็กกระทบกัน ชิ้นส่วนบางชิ้นเคลื่อนไหว ฮารุอากิมองเข้าไปในรอยแยกที่เหมือนกับช่องใส่แผ่นCD เขาเห็นชิ้นส่วนโลหะหลากหลายรูปแบบเหมือนฟันเฟืองยุ่งเหยิงอยู่ภายใน เขาลองใช้นิ้วแหย่เข้าไปขยับมัน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงครางต่ำๆ
“โอ้...หูแว่วอีกแล้ว! เอ่อ...ช่างเถอะ มันไม่ใช่ธุระของฉันซะหน่อย! ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยมันไว้เฉยๆดีกว่า”
เขาตัดสินใจไม่คิดถึงมัน แต่ถึงอย่างไร การทิ้งลูกบาศก์นี่ไว้หน้าประตูคงไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เขาจึงย้ายมันไปไว้ในห้องเก็บของที่เหล่าสิ่งของที่พ่อของเขาส่งมาได้ถูกเก็บไว้
“โอ้...ชิบ...! หนักชะมัด!”
เขาเริ่มยกมันเดินผ่านเรือนหลักของบ้าน ระหว่างทาง เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงพ่นลมหายใจแบบคนอารมณ์เสีย แน่นอนว่าเขาเลือกที่จะคิดว่าเขาหูแว่วไปเอง
ฮารุอากิตื่นขึ้นในห้องขนาด6เสื่อ* เขารีบดูนาฬิกาและพบว่าเพิ่งจะเป็นเวลาแค่หนึ่งทุ่ม ท้องฟ้าข้างนอกมืดแล้ว ในตอนแรกเขาตั้งใจจะงีบเพียงชั่วครู่หลังจากย้ายลูกบาศก์ดำไปยังห้องเก็บของ แต่เขาเผลอหลับจนถึงตอนนี้ คงเป็นเพราะเมื่อคืนเขานอนไม่หลับละมั้ง
แย่ชะมัด หิวจนไส้กิ่วแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรกินเลย
ในเรือนแยกของบ้านหลังนี้มีคนอยู่ก็จริง แต่ปกติแล้วเขาก็อยู่คนเดียว ดังนั้นคงไม่มีคนทำอาหารไว้ให้ และพัสดุที่พ่อของเขาส่งก็มาถึงหลังจากเขากลับจากโรงเรียนพอดี เขาจึงไม่มีเวลาว่างจะเตรียมอาหาร ฮารุอากิลุกจากที่นอนและนึกถึงงานบ้านที่เขาจะต้องทำเมื่อเขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เสียงฝีเท้า เสียงใครบางคนกำลังคุ้ยของในตู้ และสุดท้าย เสียงเคี้ยวอะไรบางอย่าง
ร่างกายของเขาเกร็งไปหมด บ้านสไตล์ญี่ปุ่นหลังนี้ทั้งเก่าและเปิดโล่ง เป็นเหยื่อชั้นดีสำหรับพวกหัวขโมย ฮารุอากิค่อยๆเปิดประตูบานเลื่อนแล้วย่องลงไปตามทางเดิน เสียงนั้นมาจากห้องครัว เขากลั้นหายใจแล้วย่องเข้าไปอย่างเงียบเชียบ รู้สึกราวกับเป็นหัวขโมยเสียเอง
แสงจันทร์สาดส่องเผยให้เห็นร่างเล็กๆกำลังย่อตัวอยู่หน้าตู้กับข้าว ร่างนั้นมีผมสีเงินยาวสยาย มองดูจากเงาแล้ว ฮารุอากิคิดว่าร่างนั้นเป็นผู้หญิง มือของเธอขยับไปมาระหว่างปากของเธอและถุงพลาสติกที่เธอถืออยู่ เสียงเคี้ยวดังมาจากเธอนั่นเอง การสังเกตการณ์อย่างใจเย็นของเขาสิ้นสุดลงเมื่อเขารู้สึกตัวว่าเขากำลังมองเห็นอะไรอยู่ เขาชี้นิ้วไปยังเด็กสาวแล้วตะโกนโดยไม่ทันคิดว่า
“หัวขโมยข้าวเกรียบตัวล่อนจ้อน?!”
“หือ?”
เด็กสาวหันมาจ้องฮารุอากิ เธอมีผมยาวสลวยสีเงิน ผิวอันขาวผ่อง ร่างที่บอบบางและใบหน้าที่น่ารักไร้ที่ติ แต่กลับมีบรรยากาศของความสง่างามและความเข้มแข็ง ลักษณะอันขัดแย้งแสดงออกมาจากตัวเธอราวกับเป็นภาพวาดลวงตา
เศษข้าวเกรียบในปากเธอร่วงลงพื้นเมื่อเธอชี้นิ้วกลับมายังฮารุอากิแล้วตะโกนว่า
“อะ...?!เฮ้ย..นายมันไอ้ผู้ชายลามกก่อนหน้านี้นี่นา!”
เด็กสาวก้มลงมองสารรูปตัวเอง ก่อนที่เฉดสีแดงจะแผ่ซ่านไปทั่วหน้า
“อย่าบอกนะว่านายตั้งใจจะมาเล่นกับร่างกายของฉันอีก?! ไอ้คนหน้าไม่อาย!”
เธอทรุดตัวลงคุกเข่าและเริ่มขว้างปาทุกอย่างที่เธอเอื้อมถึงใส่ฮารุอากิ ไม่ว่าจะเป็นถาด จานไม้ ถ้วยชา และเธอปาได้แม่นทีเดียว ฮารุอากิเหยียบไปบนข้าวของต่างๆจนลื่นล้มในขณะที่พยายามปัดป้องข้าวของที่ยังคงลอยเข้ามาใส่เขา
เด็กสาวไขว้แขนปิดบังหน้าอกขนาดเล็กพอดีตัวของเธอ มือทั้งสองของเธอยังคงถือข้าวเกรียบไว้แน่น เสียงของฮารุอากิหายลงไปในคอไปเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่ของเธอ เด็กสาวเกร็งตัวอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะตะโกนใส่เขา
“...ฉัน ฉันจะสาปนายนะ!”
ฮารุอากิเข้าใจแล้ว เธอคือกล่องลูกบาศก์สีดำที่เขาได้รับในตอนบ่าย
เรี่ยวแรงหายไปจากตัวของฮารุอากิ ไหล่ของเขาตกลงอย่างอ่อนเพลีย
ฉันว่าแล้ว ตาแก่งี่เง่านั่น เอาอีกแล้ว
เขาส่งของต้องสาปมาอีกชิ้นแล้ว!
ความคิดเห็น