คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Cube x Cursed x Curious:Chapter2 part1
“เวลากินข้าวน่ะมองจานด้วย! เศษข้าวหกออกมาหมดแล้ว!”
เฟียร์ตอบสั้นๆว่า”อืม”กลับมาอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ สายตาของเธอจดจ้องอยู่แต่กล่องสี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่มุมห้อง
“หืม ฉันนึกว่าเธอจะพูดอะไรตามบทประมาณว่า’คนพวกนั้นเข้าไปอยู่ในกล่องเล็กๆได้ยังไงน่ะ?’ซะอีก”
“หยะ-อย่ามาพูดเหมือนฉันเป็นคนโง่นะ ฉันรู้น่าว่ามันทำงานยังไง เจ้ากล่องนี่แสดงภาพจากที่ๆไกลแสนไกล พลังแห่งไฟฟ้าทำให้มันสามารถบันทึกอดีตได้ ถึงฉันจะเพิ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรกก็เถอะ แต่มันก็เหมือนกับที่ฉันคาดไว้นั่นแหละ ไม่ได้น่าแปลกใจอะไรเลยจริงๆนะ อะฮะฮะ-ฮะฮะ...”
เธอปล่อยเสียงหัวเราะที่ฟังดูแสแสร้งมากๆออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ส้อมของเธอแกว่งไปมาอย่างไร้เป้าหมายอยู่เหนือจานเปล่า พิธีกรในโทรทัศน์เริ่มพูด ”สวัสดียามเช้าทุกๆท่าน! มาทำวันนี้ให้ดีที่สุดกันเถอะ”และเฟียร์ก็ตอบกลับอย่างมีมารยาทโดยไม่จำเป็นว่า”อืม ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใครแต่ก็ขอให้นายโชคดี”
“เฮ้ เฟียร์ มาดูนี่สิ ฉันจะสอนเธอว่าจะใช้โทรทัศน์ยังไง”
เฟียร์รับรีโมทมาไว้ในมือ เธอดูค่อนข้างเกร็งเมื่อเธอลองกดปุ่มสีแดงตามที่ฮารุอากิบอก
“หวา-! ภาพมันหายไปแล้ว”
เธอดูตื่นตกใจมากๆขณะที่กำลังรายงานให้ฮารุอากิฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เขาบอกเธอให้กดปุ่มอีกครั้ง
“มัน,ฉันหมายถึง,ภาพมันกลับมาแล้ว”
เธอรายงานผลให้เขาฟังอีกรอบด้วยท่าทีตื่นตกใจเหมือนเดิมเด๊ะ
“นั่นเป็นปุ่มเปิด/ปิดไงล่ะ ปิดโทรทัศน์ซะเวลาที่เธอไม่ใช้มัน ยังมีปุ่มอื่นอีกหลายปุ่มแต่เธอยังไม่ต้องใช้มันหรอก ที่เธอต้องใช้คือปุ่มที่มีตัวเลขเขียนอยู่”
“แน่ใจนะ ไม่เป็นไรแน่นะ? ฉันจะกดจริงๆแล้วนะ? นายได้ยินแล้วนะ ฉันจะกดละ!”
โทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปเป็นรายการแข่งขันรถF1ซึ่งกำลังมีรถพุ่งเข้ามาในกล้อง เฟียร์ที่ยังไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ตะโกนขึ้นว่า”มันกำลังวิ่งมาใส่เรา! ระวัง!”และคู้ตัวลงแนบพื้นตามที่ฮารุอากิคาดไว้ไม่มีผิด
“ก็ตามนั้นแหละ เมื่อเธอกดปุ่ม ช่องก็จะเปลี่ยน และไม่ว่ามันจะมีภาพอะไรขึ้นมา มันก็พุ่งออกมานอกจอไม่ได้ เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“ฉะ-ฉันรู้หรอกน่า มันก็แค่...ใช่แล้ว! เราก็แค่ต้องเตรียมพร้อมกับสิ่งที่ไม่คาดคิดไงล่ะ! ใครจะไปรู้ว่ามันจะมีอะไรโผล่มาอีก,อุ...หือ”
เฟียร์ลองกดปุ่มอื่นอีก ฮารุอากิสังเกตเห็นว่าแก้มขาวนวลของเธอมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมา ในที่สุดเธอก็หยุดกดปุ่มเมื่อเปลี่ยนมาถึงช่องรายงานสภาพอากาศ นิ้วของเธอหยุดนิ่งและตาจ้องมองโทรทัศน์อย่างตกตะลึง
“นั่นคือ...ทะเล?”
ฮารุอากิยืนยันไปว่าใช่ ตาของเธอยังจ้องอยู่ที่จอเมื่อเธอกระซิบขึ้นอย่างแผ่วเบา
“...ฉันไม่เคยมีโอกาสได้เห็นทะเลเลย ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้”
แววตาของเธอฉายให้เห็นความรู้สึกอันหลากหลาย ทั้งแววแห่งความชื่นชม และแววแห่งความผิดหวัง
“มันดูมืดมิด และหนาวเหน็บกว่าที่ฉันคิด...”
“เพราะมันมีเมฆฝนอยู่ไงล่ะ มันจะไม่เป็นแบบนี้หรอกในหน้าร้อน”
“งั้นเหรอ”
“ที่นี่ก็มีทะเลอยู่อีกฝั่งของเมืองนะ ซักวันเธอจะลองไปดูก็นะได้ถ้าเธออยาก”
เฟียร์ขยับหัวด้วยท่าทางที่ดูคลุมเครือ ฮารุอากิไม่แน่ใจว่าเธอตอบตกลงหรือปฏิเสธกันแน่
เสียงกริ่งดังขึ้น และฮารุอากิก็หิ้วกระเป๋าเดินไปที่หน้าบ้าน
โคโนฮะยืนยิ้มรอเขาอยู่หน้าประตู เธอจะไปโรงเรียนพร้อมกับเขาเสมอถ้าเธอไม่ติดงานสภานักเรียนหรือกิจกรรมชมรม
“อรุณสวัสดิ์”
“โอเค ไปกันเถอะ”
“หืม...นี่มันหมายความว่ายังไง?”
“พวกเราก็กำลังจะไปโรงเรียนไง ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันธรรมดาฉันต้องไปโรงเรียนน่ะ?”
“กับเธอ?”
“ใช่แล้ว ก็เราอยู่โรงเรียนเดียวกันปีเดียวกันนี่นา”
ฮารุอากิใส่รองเท้าเสร็จและยืนขึ้น เขาชี้นิ้วไปที่เฟียร์
“ฉันมีงานให้เธอทำระหว่างที่ฉันไม่อยู่”
“...บอกฉันมา”
“อย่างแรก เปิดโทรทัศน์ตามที่ฉันสอน ดูอะไรก็ตามที่เธออยากดู และถ้าเธอหิว มีอาหารอยู่ในครัว ถ้าเธอง่วง ไปนอนซะ แค่นั้นแหละ โชคดีนะ”
“แค่นั้นน่ะนะ?!”
“ใช่...เฮ้ ไว้ฉันจะสอนเธอทำงานบ้านคราวหน้า เพราะงั้นวันนี้ก็ทนเอาหน่อยนะ โอเค?”
เฟียร์ทำแก้มป่องเหมือนเป่าลูกโป่ง ฮารุอากิสงสัยว่าสิ่งที่เขาสั่งให้เธอทำมันมีอะไรไม่น่าพอใจด้วยหรือ ส่วนโคโนฮะที่มองอยู่จากนอกประตูส่งยิ้มเหมือนแม่พระเข้ามา
“อย่าบอกนะว่าเธอทนอยู่คนเดียวไม่ได้เพราะว่าเธอเหงา?”
“หนะ-นี่เธอ?! ใครบอกว่าฉันเหงา?! ดีซะอีกที่ไม่มีพวกเธอทั้งคู่มากวนใจ! ฉันตื่นเต้นชะมัดเลย โลกในโทรทัศน์รอฉันอยู่!”
“เธออยู่คนเดียวได้สบายสินะ ดีมาก ยอดเยี่ยม ดีละ ไปกันเถอะฮารุอากิคุง ไปที่อันแสนสุขที่เรียกว่าโรงเรียนด้วยกัน”
“ที่อันแสนสุขเรอะ? หึ! ฉันพนันได้เลยว่าเธอจะใช้เจ้าก้อนเนื้อนั่นยั่วเขาแน่ๆ! หน้าไม่อาย! ไปซะทีสิ!รู้มั้ยว่าฉันทนรอแทบไม่ไหวแล้วที่จะได้อยู่คนเดียว!”
“เอ่อ-ฉันก็กังวลเกี่ยวกับเฟียร์นะแต่ถ้าเป็นแบบนี้เราไปสายแน่ ช่วยไม่ได้นะ ไปกันเถอะ โคโนฮะ”
พวกเขาทั้งสองเดินออกจากบ้านไปตามถนน โคโนฮะก้าวไปอย่างร่าเริงส่วนฮารุอากิยกมือขึ้นเกาหัวด้วยท่าทีวิตกกังวล เฟียร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหัวเสียขณะที่เฝ้ามองพวกเขาเดินจากไป เมื่อพวกเขาลับสายตาไปแล้วเฟียร์ก็ถอนหายใจออกมา เธอนั่งลงที่หน้าประตู ทุกอย่างช่างดูเงียบงัน ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว เครื่องประดับไม้แกะสลักเหนือที่วางรองเท้า ลวดลายของเพดานไม้ กระจกบนกำแพง ปฎิทินที่แขวนอยู่ข้างๆกัน เธอสัมผัสได้ถึงความเงียบงันอันเย็นยะเยือกจากสิ่งของไร้ชีวิตเหล่านั้นกำลังเรียกหาเธอ- ราวกับพวกมันรู้ว่าเธอเองก็เคยเป็นเพียงวัตถุไร้วิญญาณ เหมือนกับพวกมัน
เธอนั่งกอดเข่าและปล่อยให้ศีรษะค่อยๆตกห้อยลง เธอมองดูเส้นผมสีเงินที่เลื่อนไหลผ่านระหว่างหัวเข่าของเธอ และกระซิบด้วยน้ำเสียงที่ว่างเปล่า
“...คนโง่ ...นายจำเป็นต้องทิ้งฉันไว้คนเดียวจริงๆเหรอ...?”
ความคิดเห็น