คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เอ๋อ อึ้ง ตะลึง มึน งง
วันนี้ก็เป็นไปตามกิจวัตรประจำวัน ตื่นแต่เช้าเจ็ดโมง อาบน้ำแต่งตัวและเตรียมตัวไปเรียน เทอมนี้ช่างโชคร้ายดีจริงๆ เพราะว่ามีเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้าทุกวัน เป็นอะไรที่สุดแสนจะทรมาน ยิ่งหน้าหนาวของทางเหนือ คุณจะไม่อยากลุกออกจากเตียงเลยด้วยซ้ำ วันนี้ฉันจึงต้องงัดและแงะตัวเองออกจากเตียงอย่างแสนสาหัส เมื่อคืนกว่าจะกลับบ้านมาถึงหอก็ตีหนึ่งกว่าๆ และกว่าจะได้เข้านอนอีกก็เกือบจะตีสองแล้ว ฉันที่เด็กอนามัยเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำทุกวัน จึงต้องมีอาการสลืมสลือ เครื่องในไม่ทำงาน แรมที่ต่ำอยู่แล้วก็ยิ่งทำงานอืดเข้าไปอีก
ฉันรีบอาบน้ำ ล้างหน้าแต่งตัว แล้วจึงออกไปรับไอ้ตอง เพราะรถมันอยู่ที่ฉัน หน้าที่รับมันจึงต้องตกเป็นของฉันไปโดยปริยาย กว่าจะถึงหอไอ้ตองก็ปาเข้าไป 07.45 น. ฉันรีบโทรเข้าเครื่องมันทันทีที่ถึงหอมัน
- Romeo takes me somewhere we can be alone. I'll be waiting........”
(Love story- Taylor Swift) ไอดอลอีกคนของไอ้ตองค่ะ คนอะไรสวยหยาดเยิ้มซะอย่างกับนางฟ้าจำแลง ไอ้ตองก็เฝ้าเพ้อเฝ้าฝันมานาน แต่ก็แค่นั้นแหละ จะให้ฉันเปลี่ยนตัวเองให้เหมือนไอดอลของมันก็คงไม่ไหว ไอ้เรามันก็มีแค่นี้ จะทำยังไงก็เข็นไม่ขึ้นแล้ว
เทเลอร์ก็ร้องจนจบเพลงไอ้ตองก็ยังไม่ยอมรับสาย ฉันลองโทรอีกรอบก็เหมือนเดิม หรือว่ามันยังไม่ตื่นละค่ะเนี่ยะ ฉันลองโทรเข้าไปเป็นรอบที่สาม และแล้วมันก็ยอมรับ
“.......... กุก....กัก.....ตึงงงง........ตังงง............” มีแต่เสียงซาวด์เทคแต่มิยักกะมีเสียงไอ้ตอง อะไรของมันละเนี่ยะ หรือว่ามันโดนปะทุศร้ายอยู่ในห้อง
“ไอ้ตอง....ตองงง" ฉันตะโกนเรียกมันในโทรศัพท์ พลางเปิดประตูออกจากรถพร้อมกับตะโกนเรียกมันที่หน้าหอไปด้วย เช้าขนาดนี้หวังว่าคงไม่มีรองเท้าปาลงมานะค่ะ แอบเสียวๆ
“................. อีกห้านาทีเดี๋ยวลงไป.....ตรู๊ดดดดด" มันพูดแค่นั้นก็วางสายไปเลยค่ะ ส่วนฉันก็ยังคงเอ๋อกับโทรศัพท์ในท่าเดิม ฉันยืนรอมันข้างนอกสักพัก ก็มีไอ้บ้าหอบฟางวิ่งออกมาจากประตู เฮ้ย!! อย่าเข้ามาใกล้นะเว้ย ไอ้ตองวิ่งมาตั้งตรงมาที่รถ หน้าตาแตกตื่น เสื้อผ้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
“ไอ้เก้าขึ้นรถดิว่ะ วันนี้เจ๊หวีนี้หว่า" ไอ้ตองหอบข้าวหอบของมันโยนๆเข้าในรถ พร้อมประจำที่นั่งคนขับเรียบร้อย ส่วนฉันก็ขึ้นรถตามมันแบบเอ๋อ สติสตังยังมาไม่่ครบเพราะตะลึง ตึง ตึ่ง ไอ้ตองไม่หาย
สภาพไอ้ตองตอนนี้ก็คือผมมันยังชี้ไปชี้มาเป็นรังนก เสื้อนักศึกษาก็ไม่ได้เอาเข้าในกางเกง เข็มขัดก็ยังไม่ได้ใส่ ไม่อยากจะบอกเลยว่าคราบยาสีฟันยังติดที่มุมปากมันอยู่เลย หนักใจๆ
“ตอง พึ่งตื่นหรอว่ะ" ฉันถามมันพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า เออ ยังดีที่มันยังหยิบรองเท้ามาถูกข้าง
“เออ ตื่นตอนที่แกโทรมานั้นแหละ น้ำยังไม่ได้อาบเลย" ไอ้ตองรีบออกรถอย่างรวดเร็ว ฉันที่ยังตั้งตัวไม่ทันถึงกับปลิวเลยทีเดียว
“โสโครกว่ะ" ฉันพูดพร้อมกับมองมันด้วยสายตาเหยียดๆ
“เจ๊หวีด้วยว่ะวันนี้ เมื่อคืนทำไมไม่เตือนบ้างว่ะ เล่นซะหนัก เพราะแกเหละ" มันบ่น คิ้วขมวดมุน
“ฉันไปทำไรแกว่ะ ชวนไปรึก็เปล่า"
“เออ ฉันมันผิดเอง ชิ" ไอ้ตองใช้เวลาแค่สามนาทีก็มาถึงมหาฯลัย สุดยอดดด และนี้ก็คือข้อดีของการอยู่ใกล้มหาฯลัยค่ะ คุณสามารถนอนตื่นสายได้อย่างสบายใจ
“ตอง ปากแกอ่ะ" ฉันบอกมันพร้อมกับชี้ๆที่ปากตัวเองให้มันดู
“ไรว่ะ" มันถามพร้อมกับเอานิ้วจิ้มๆที่ปากตัวเองตามที่ฉันบอก
“โสโครกจริงๆว่ะ อยากให้เจ๊แปนมาเห็นแกตอนนี้จริงๆ แกส่องกระจกดูเลยป่ะ ยาสีฟันยังติดที่ปากแกอยู่เลย ทุเรศว่ะ"
“เฮ้ยยย" มันร้องโวยวาย พร้อมรีบส่องกระจกตรงที่กระจกส่องหลังรถทันที "ทำไมวันนี้ต้องเรียนของเจ๊หวีด้วยว่ะ แม่งง"
เพราะชั่วโมงเรียนของอาจาร์ยฉวีวรรณ หรือเจ๊หวีที่ฉันและไอ้ตองเรียกเนี่ยะ มีสรรพคุณเยี่ยงครูระเบียบ นักศึกษาทุกคนต้องแต่งตัวเรียบร้อยทุกคน ดังนั้นตอนนี้ไอ้ตองจึงกำลังล้วงๆกางเกงตัวเอง เผื่อสอดชายเสื้อเข้าไปในกางเกง
“อุบาทก์จริงว่ะ แฟนแกก็ไม่ใช่ ทำไมต้องได้มาเห็นอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยะ" ฉันบ่นพลางเก็บหนังสือและชีทของมันในรถออกมาด้วย
“แกไม่ใช่แฟน ก็เสมือนแฟนแหละว่ะ ฮ่าๆๆๆ" ไอ้ตองพูดสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
“.........................” มันพูดไรของมันเนี่ยะ ตอนนี้ฉันตัวแข็งทึง รู้สึกร้อนๆที่หน้า ให้เดาตอนนี้หน้าฉันคงแดงจนลามไปถึงใบหูแล้วแน่นอน ฉันมองหน้ามันอึ้งๆ ส่วนไอ้ตองก็ยังยัดชายเสื้อไม่สนใจสิ่งรอบข้าง มันรู้ตัวหรือเปล่าเนี่ยะว่าพูดไรออกมา "พูดเอี้ยไรของแกเนี่ยะ"
“ความจริง" มันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น เหมือนสิ่งที่มันพูดออกมาไม่ได้สำคัญอะไรนัก พูดเสร็จมันก็จัดการปิดประตูรถ แล้วรีบจ้ำพรวดๆ ไปยังห้องเรียน ฉันที่มึนงงอีกรอบก็ต้องรีบวิ่งตามหลังมันไป วันนี้มันเป็นอะไรของมันเนี่ยะ ทำเอาฉันอึ้งไปหลายทีแล้วนะ
ฉันนั่งเรียนด้วยความกระสับกระส่าย จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นึกย้อนไปถึงคำที่ไอ้ตองมันพูด มันหมายความอย่างนั้นๆจริงๆ เหรอเนี่ยะ ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อมันมากนัก แต่มันก็อดที่จะคิดไม่ได้อยู่ดี
“เก้าเป็นไรว่ะ" แพรที่นั่งข้างๆ สะกิดฉันเบา "เจ๊หวีมองมาที่แกโคตรบ่อยเลยอ่ะ"
ทันทีที่ได้ยินชื่อของเจ๊หวี ฉันจึงต้องรวบรวมสมาธิในการเรียนให้มากขึ้น แต่สีหน้าเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยของไอ้ตองเมื่อตอนเช้าก็ยังไม่อาจหายไปได้ เรียน เรียน เรียน ท่องไว้ๆ ไอ้เก้าท่องไว้
กว่าจะหมดชั่วโมงเรียนที่สุดแสนจะเกร็ง จนจะเป็นตะคริวไปทั้งตัว ฉันก็แทบจะหมดแรงกับการรวบรวมสมาธิ
“ไอ้เก้า ไปกินข้าวเหอะหิวว่ะ" ไอ้ตองซึ่งโผล่มาจากส่วนไหนของห้องก็ไม่รู้ มันตรงมากอดคอฉันออกจากห้องเรียนไป โดยไม่รับฟังความยินยอมพร้อมใจจากฉันเลยซักนิด
“เออ ตอง...” ฉันพูดพลางเหลือบมองหน้ามัน เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามไรผม เหมือนผิวหนังบริเวณใบหน้าจะตึงขึ้นมากระทันหัน อาการคันขยุกขยิกแถวใบหน้าจึงเริ่มขึ้น "อึดอัดว่ะ เอาแขนออกเหอะ"
“........” มันไม่พูดอะไรแต่ก็เอาแขนออกตามที่ฉันขอ แล้วมันก็ขยุกขยิก ล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกง
“ว่าไงเจ๊" ไอ้ตองหน้าระรื่นรับโทรศัพท์ ชิ แค่นี้ก็พอจะรู้แล้วละว่าใครโทรมา ฉันก็ไม่อยากจะฟังมันคุยโทรศัพท์หรอก ยิ่งมันยิ้มกว้างมากเท่าไหร่ ก็เหมือนกับมีอะไรมาทิ่มแทงใจมากขึ้นเท่านั้น ฉันจึงรีบเดินนำมันไปโรงอาหารอย่างรวดเร็ว
“ได้ดิ เดี๋ยวจะไปกินข้าวกะไอ้เก้าที่โรงอาหารอ่ะ"
“โอเคๆ...เฮ้ยไอ้เก้ารีบเดินไปไหนว่ะนั้น"
“หิวโว้ยยย" ฉันตอบมันกลับ พร้อมกับจ่ำพรวดทิ้งมันไว้ข้างหลัง
“โรงอาหารมันไม่หนีแกไปไหนหรอกเว้ย"
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไอ้ตองเป็นบริกรเสิร์ฟกับข้าวให้ถึงที่ สักพัก แพร โป๊ และ ปายก็ตามมานั่งด้วย คำถามที่ค้างอยู่ในหัวก็ยังอยู่แบบนั้นเช่นเดิม ฉันพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าทำไมไอ้ตองถึงพูดอะไรแบบนั้น ก่อนจะสรุปเองเออเองว่า ไอ้ตองมันก็แค่พูดเล่น ไม่ได้จริงจังอะไร
“ไอ้เก้า เป็นไรว่ะ เอาแต่นั่งมองหน้าไอ้ตองแล้วก็พยักหน้า" โป๊โพล่งขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าฉันทีสลับกับมองหน้าไอ้ตองที
“เออ นั้นดิ ฉันก็สังเกตอยู่นะเว้ย จ้องไอ้ตองตั้งนานแล้วเนี่ยะ" แพรสนับสนุนคำกล่าวของไอ้โป๊ทันที
“ฉันมองหน้ามันเหรอ" เป็นไปไม่ได้ ฉันจะมองหน้ามันทำไมเนี่ยะ หรือว่านิสัยบ้าๆของฉันจะเอาอีกแล้วเนี่ยะ เพราะเวลาฉันคิดหรือจินตนาการอะไร ฉันมักจะมองไปที่สิ่งสิ่งนั้นอย่างไม่ตั้งใจเลย แล้วนี้ก็คืออีกหนึ่ง
“อืม" หนักแน่นและพร้อมเพรียง
“ประสานเสียงกันพร้อมเพรียงเลยเว้ยเฮ้ย" ฉันพูดแก้เขิน พร้อมกับจ้วงข้าวในจานกินแบบไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
“แล้วแกมองหน้าไอ้ตองมันทำไมว่ะ" แล้วแพรก็ถามคำถามที่ฉันไม่ต้องการให้ใครถามขึ้นมา ไอ้แพรบ้า
“เอออ ไม่รู้ว่ะ"
“ฉันมันหล่อ ไอ้เก้าถึงมองไง" แล้วนี่ก็คืออีกนิสัยของไอ้ตอง นั้นก็คือ หลงตัวเอง ไอ้ตองบ้า
“ตองงง" และแล้วก็มีเสียงสวรรค์จากนางฟ้านามว่าเจแปนมาช่วยฉันจากสถานการณ์ที่แสนจะอึดอัดสำหรับฉัน โอ้ววว ถึงแม้ว่าส่วนมากเจ๊แปนจะทำฉันเจ็บหัวใจมามาก แต่คราวนี้หนูขอบคุณจากใจจริงเลยค่าาาา
“อ้าว ออกไปพร้อมกันเลยแล้วกัน เดี๋ยวไปแวะส่งไอ้เก้าที่หอก่อน" ไอ้ตองพูด
“เออ ฉันกลับกับไอ้โป๊ก็ได้ เดี๋ยวมันกลับหอเหมือนกัน ใช่ม่ะ" ฉันพูดกับไอ้ตองเสร็จ ก็ถามความคิดเห็นของไอ้โป๊เรียบร้อย
“คงไม่ได้ว่ะเก้า เดี๋ยวต้องเข้าชมรมว่ะ วันนี้เวรฉัน" โป๊ตอบพร้อมกับยิ้มแบบขอโทษขอโพย ไม่รับเว้ย โกรธ
“กลับกับฉันนั้นแหละ"
“เฮ้ย เดี๋ยวขึ้นรถหน้ามอกลับก็ได้เว้ย" ฉันก็ยังเฉไฉจะไม่ไปกับมันต่อไป ก็รู้ๆกันอยู่ว่าทำไมฉันถึงไม่กลับกับมัน
“หอแกอยู่ตั้งไกล แล้วจะเดินกลับหอรึไงว่ะ" คือว่ารถหน้ามอ มันส่งแค่หน้ามหาฯลัยและเข้าในมหาฯลัยค่ะ นี้จึงเป็นที่มาของชื่อรถหน้ามอ แล้วฉันจะอธิบายไปเพื่อนอะไรละค่ะเนี่ยะ
“เออว่ะ"
“ไปกับฉันนั้นแหละ" ไอ้ตองพูดรวบรัดเองทั้งหมด และฉันจึงต้องจำใจกลับกับไอ้ตองและเจ๊แปน แพรพักอยู่หอใน และปายก็พักอยู่หอใน เพราะฉะนั้นตัวช่วยฉันก็หมด นี้คือชะตาชีวิตอันแสนเศร้าของฉัน
…...................
“แล้วเจ๊จะไปทำอะไรกับผมอีกเนี่ยะ" ไอ้ตองถามขณะที่กำลังขับรถอยู่ ซึ่งมีเจ๊แปนนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ และแน่นอนฉันนั่งอยู่ที่เบาะหลัง
“ว่าจะไปอบไอน้ำ แล้วก็ไสลด์เอาปลายผมออกนิดหน่อยอ่ะ น้องเก้าไปทำด้วยกันมั้ย"
“อาา ไม่ละค่ะ แหะๆๆ"
“ตั้งแต่เข้ามหาฯลัย จนถึงปีสอง ยังไม่เคยเห็นไอ้เก้าเข้าร้านทำผมเลย"
“เราเป็นเป็นผู้หญิงเราต้องค่อยแต่งสวยตลอดเวลา เดี๋ยวหนุ่มๆ มันจะไม่มองเอา" เจ๊แปนพูดพร้อมกับปรายตามองไอ้ตอง
“ฮ่าๆๆ ถึงว่า ไอ้เก้าไม่มีผู้ชายมาจีบเลย" ไอ้ตองหัวเราะชอบใจ สายตามันชำเหลืองมองกระจกหลัง หน้าตามันขำขันสุดชีวิต
“ไอ้บ้าตอง"
“น้องเก้าออกจะสวย ผู้ชายไม่มองมันตาบอดชัดๆ"
“เจ๊อย่าไปชมมันมาก เดี๋ยวมันจะลอยทะลุหลังคารถ"
“อ๊ากกก ไอ้ตอง รีบขับให้ถึงหอเร็วๆเลยนะ"
“คร้าบบบบ"
…................................
Gossip
มาแบบสั้นๆ อีกแล้ว T^T ตี้กะไม่ถูกอะค่ะ ตอนหน้าจะพยายามให้ยาวกว่านี้ ห้าๆๆ
เก้าสู้ๆ เจ๊แปนเป็นคนที่แสนดีมากกกกค่ะ เหนื่อยใจแทนหนูเก้า
ความคิดเห็น