คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แวมไพร์
0000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
ฮอวอส์ในอี
เฮอร์ไมโอนี่เินไปามโถทาเินอย่ารีบร้อน อนนี้ใล้เวลาเอร์ฟิวแล้ว ถ้าเธอถูับไ้ว่าออมาเินเผ่นผ่านแบบนี้ไม่ีแน่ หลัาที่เธอแอบเ้าไปในห้อสมุในหมวหนัสืออห้ามนออมา็เย็นมาแล้ว เธอรีบเร่ฝีทาไปทาหอริฟฟินอร์ทันที เธอรู้สึโเี่ยวมาึ้นในปีนี้าที่ทะเลาะแฮรี่ เรื่อที่เาเอาแ่ว่ามัลฟอย เป็นพวผู้เสพวามาย มันไร้เหุผลมาแม้มัลฟอยะูร้ายแ่เาไม่ไ้เลวร้ายนานั้นหรอ เธอิ อย่าน้อยเธอ็อยาะเลียร์เรื่อระหว่าเธอับแฮรี่ ่ แ่เธอไม่พบเา
ทันในั้นเท้าอเฮอร์ไมโอนี่็หยุะัเพราเธอเพิ่นึไ้ว่าเธอลืมอไว้ในห้อ้อประส์หลัาฝึ้อมอทัพับเบิ้ลอร์เสร็เพราะวามสะเพราอเธอเอที่รีบไปห้อสมุนเินไป เธอเินวนลับไปทาห้อ้อประส์ทันที นั้นมันมัลฟอย แรบและอยล์เินไปามทาเินาทิศทานั้นอย่าแม่นย่ำโยโ้เถียันอย่าุเือ ในวามเียบ พวเามาทำอะไรรนี้นี้ไม่ใ่ทาลับหอสลิธิรินนี่แน่ พวเาทั้หมหยุทันทีเมื่อเห็นเธอ
เธอะัเล็น้อยและเรียมะ้าวออไปในทิศทาอื่นอย่ารวเร็ว นั่นอา่วยให้เธอไม่เผิหน้าับทั้สามนไ้ แ่ารถอยอเธอะให้พวเาไ้ใ ไม่้อพูถึว่าเธอมีสิทธิ์ที่ะอยู่ที่นี้มาพอๆับพวเา เธอยัไหล่อเธอหายใเ้าลึๆ และเิน่อไปามโถทาเิน และเธอเพิเย่อพวเา
“หึหึหึ” แรบเยาะเย้ยเธอ “ยัยเลือสีโลนัวน้อยนั้นเอ”
เธอพยายามเิน่อไปโยไม่มอพวเาทั้สามน เธอไม่สนใแรบและอยล์
แ่เรโทำให้เธอใ ืนนั้นพวเาสนิทันมาในห้อน้ำเมอร์เทิลเ้าร่ำรวและเ้าใึ่ันและันในะที่มีสรามเริ่ม่อัววามรัอเธอและเา็เ่นัน เธอลัวสิ่ที่เธอะเห็นในสายาอเาอนนี้ เธอลัวว่ามันะไม่มีวามหมายอะไรับเา เธอรู้ี แ่เธอลัวเาะมอเธอ แบบเียวับที่ทำลอมาราวับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลระหว่าพวเา
อยล์้าวรไป้าหน้าเธอวาเส้นทาอเธอ เายิ้มให้เธออย่าุาม
“เธอวรไปเลือสีโลน” เรโพูับเธอ พยายามที่ะให้น้ำเสียอเาูไม่พอใ
หัวใอเธอมล ันั้นเาะแสร้ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเิึ้น เธอรู้สึว่าถูหัหลัและเ็บใทำไมเธอถึิว่าเาะอบเธอเพียเพราะเาปรับทุ์ับเธอ เธอหลับาลพร้อมับน้ำาและลืมาึ้นมาใหม่่อนะ่อยๆหันมาเผิหน้าับเา เาถูเพื่อนี้ลาสอนนาบ้า สีหน้าอเาบ่บอว่าเาไม่สบายใและเรีย เาูอิโรยมาในสอสามอาทิย์มานี้เธอไม่่อยเห็นเาในห้อโถ ห้อเรียนรึแม้แ่ในห้อน้ำอเมอร์เทิ้ล อบาที่เริ่มำฟ้อว่าเาไม่ไ้หลับนอนมาหลายืนเามั้วทำอะไรอยู่ทำไม่ปล่อยให้ัวเอูบผอมอย่านั้นัน ำพูเาูเหมือนว่าเาำลัะเือนเธอ เธอรู้สึเสียวแปลบ วามลัววิิ่ลไปที่ระูสันหลัอเธอ แ่ทำไมันแทบะไม่มีอาารื่นระหนในสีหน้าอเา นั้นแหละเาใบหน้าที่เรียบเยไร้รอยยิ้ม แ่อนนี้เามอเธอราวับะ้อบอลา เาพยายามะบออะไรเธอ
แรบอยล์ยั่นบอเธอว่าเธอไม่วรไ้อยู่ที่อฮอวอส์แ่เธอไม่สนใพวเา เอาแ่้อมอไปทีี่เ้าายแห่สลิธิริน วาอเรโำลัอ้อนวอนเธอในแบบที่ปาอเาทำไม่ไ้และอนนี้เธอ็เห็นแล้วว่าเาหวาลัวอย่ามา ไม่ใ่แ่เพื่อัวเาเอ แ่เพื่อเธอ
“เอาัวที่สปรเธอเธอออไปาทาอเรา” เาพู้ำและวบุมเสียอเาไ้มาึ้น "ไป่ะ"
วาอเาเบิว้า้วยวามลัวอย่าไร้เสียและเา็พูำว่า “อนนี้"
อะรีนาลีนแล่นพล่านไปทั้วร่าายอเธอ แ่วามหวาลัวอย่ารุนแรไ้ฝัราลึลไป
แรบและอยล์ิว่าเธอลัวพวเาแ่ไม่เลยเธอเสียใพร้อมๆับลัวว่าเรโะหายวับไป
แรบึเ้ามาืมู่เธอ
“มาไ้แล้ว” เรโพู้วยวามุ่นเือ โยไม่ละสายาาเธอเาึแนเสื้ออแรบึมันออาเธอและบอให้อยล์ามเาไป
“เรามีาน้อทำ”
“วันเวลาอุถูนับไว้แล้ว เลือสีโลน”อยล์ู่ำรามี้ลับมาที่เธอ ะที่เาเิมามเรโไป
เธอมอามพวเาะที่พวเาเินไปามห้อโถ่อย่ารวเร็ว
ฮอวอส์ มีบาอย่าเิึ้น แฮรี่พูถูมาลอ ไม่ว่าเรโะเี่ยว้อับอะไร็ามมันทำให้เธอลัว เมื่อเมื่อเาลับสายาไปเธอ็ออาทานี้เ่นันโยไม่สนหนัสือแล้ว
เหมือนเสียหลัาระสุนปืนเริ่มแ่ัน เธอ็วิ่ไปในทิศทารัน้ามามทาอ้อมไปยัสำนัานอาารย์ให่ หลัาพยายามบอื่อลูอมหลาหลายนิอมัเิ้ลอย่าหลายรั้ับาร์อยล์ ที่เฝ้าสำนัานอเา ระหว่าอ้าปา้าเพื่อหายใเธอ็สรุปว่าเาไม่ไ้อยู่้าในสำนัาน เธอัริมฝีปานเลือิปเธอัสินใว่าศาสราารย์มัอนาัละเป็นนเือนนัเรียนไ้ีที่สุ อย่าไร็ามเธอยัไม่ไ้ไปเือนใรสัน ไม่สิบสิบนาทีหลัาที่เธอออาทาเินนั้นึ่นำไปสู่ห้อ้อประส์เรโ็ปล่อยให้ผู้เสพวามายหลายนเ้ามาในฮอวอส์
เสียนัเรียนมามายรีร้อ และเสียารระเบิอาถามามายเ็มไปหม
เธอ่อสู้ับผู้เสพวามายและ่วยเหลือเ็ๆให้หนีไปยัที่หลบ่อนัว หลัานั้นเธอเินามหาแฮรี่ับรอนแ่ไม่พบรั้สุท้ายที่รู้ัวือเธอมั้วแ่เสาถาใส่ผู้เสพวามายามทาเินนระทั้่อมา พบผู้เสพวามายนหนึ่เาไม่ไ้ทำร้ายเธอเพียแ่ปลอาวุธเธอ เาวิ่มาระแทัวเธอเพื่อหลบผนัที่พัลมา แล้วพาเธอหายัวมาที่ห้อ้อประส์เป็นเพียไม่ี่วินาที เธอใเป็นอย่ามาและเริ่มลุึ้นวิ่ไปรอบห้อ้อประส์เพื่อหาอาวุธ ผู้เสพวามายนนั้นลุึ้นอย่ายาลำบาและเรียื่อเธอ
“เรนเอร์" เธอหยุวิ่ทันที่และหันลับไปมอ เรโ มัลฟอยในุผู้เสพวามายมันทำให้เธอใสลาย
แ่เาไ้่วยีวิเธอไว้
00000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000
ปัุบัน
าสิ่ที่เธอรู้แวมไพร์ที่เป็นมัเิ้ลมา่อนมีวามสำนึในศีลธรรมเพียเล๋็น้อย อย่าน้อย็ไม่ใ่ในแ่ที่มนุษย์หมาป่าทำ เธอไม่มีวามรู้เี่ยวับแวมไพร์ที่เปลี่ยนาพ่อม เธอไม่เยไ้ยินมา่อนว่าพ่อมลายเป็นแวมไพร์ไ้ นถึอนนี้ สิ่ที่เธอรู้ือแวมไพร์ นที่เผิับแวมไพร์้ออยู่ในอันราย พวเาเป็นทาสอวามหิวโหยและวามปร้อารและพวเาเป็นอมะ มีรูปร่าที่ไม่เปลี่ยแปล
“พวมันทำอะไรับนาย”
วาสีเทาอเา้อมอเธอ
“มันน่าะแย่ว่านี้…” ราวับะพิสูน์ว่าเาเป็นอะไร วาอเาลลไปที่ลำออเธอแล้วลับมาสบาเธออีรั้ เาำมืออย่าไม่เป็นระเบียบ
เธอสัเว่ามีหน้า่าฝรั่เศสอยู่ทา้ายอเธอึ่อยู่ห่าออไป 30ฟุ ึ่นำไปสู่ระเบีย เธอยับไปเล็น้อย ามุมมออ้มมัมฟอร์ที่บัสายา้านนอภายใ้แสันทร์เธอาว่ามันสู สามั้นสูเินไปที่ะระโโยาไม่หัหรือแย่ว่านั้น
มีาราารันไปว่าารที่พ่อมลายเป็นแวมไพร์ทำให้เวทมน์ในร่าายและเลืออพ่อมเสื่อมหรือหายไปั้แ่มีารเปลี่ยนแปลสถานะ แ่ไม่มีหลัานบันทึไว้ัเน เธอไม่เห็นไม้ายสิทธิ์อเรโเห็นไ้ัว่านั้นเป็นเรื่อริ แวมไพร์ไม่ใ่เรื่อท้าทายสำหรับพ่อมแม่มที่มีไม้ายสิทธิ์และไ้รับารฝึฝนมาอย่าีมาพร้อมับวามเลียวลา แ่สำหรับนท่ไม่มีอาวุธวามเร็วและวามแ็แร่ที่เพิ่มึ้นนั้นยามาที่ะเอานะไ้
ประูสอบานที่ไปยัทาอออห้อนั้นอยู่้าหลัเธอประมาสิบฟุ แ่เมื่อเธอวิ่ออไปะพบับผู้เสพวามายที่เฝ้าสถานที่แห่นี้ หรือไม่ะที่เธอำลัรีบหาทาออาที่นี่ เรโะับเธอไ้และเธอ็ไม่มีวามหวัที่ะเอานะเาไ้ เาเร็วึ้นสิบเท่าแน่นอนเาับเธอไ้ไม่ยา
เธอศึษาเา โยยื่นมือ้าหนึ่ออไปในอาาศระหว่าพวเา เพื่อรัษาระยะห่าอเธอ และมือ้าหนึ่ำผ้าปูที่นอนไว้ับัวอเธอ ที่อบัาารไม่เยเห็นหรือไ้ยินเี่ยวับเรโ มัลฟอย มานานว่ายี่สิบเือน เธอิว่าเาถูประหารีวิแล้ว ภาีรู้ว่าพ่ออเาเสียีวิแล้วาอาารบาเ็บาาร่อสู้รั้หนึ่เมื่อไม่นาน สามเือน่อนและแม่อเา็าไปไม่นานหลัาป่วย
ผู้เสพวามายรู้สึอับอายมาพอที่มนุษย์หมาป่าอย่าเรย์แบ็อยู่ในลุ่มอพวเา แ่นี้เป็นแวมไพร์ และเป็นนหนึ่ที่เปลี่ยนาาสายเลือที่บริสุทธิ์ที่สุ อนนี้พวเามีผู้สนับสนุนมาึ้นและวามสามารถที่ะนะสราม็มาึ้น
ถ้าเรโยัเป็นมนุษย์เา่วยเธอไ้อย่าไม่้อสสัย พวเาเยพูุยันอย่าลึึ้มา่อนและเาเย่วยีวิเธอมาแล้วหลายรั้
อนนี้เาเป็นแวมไพร์ แวมไพร์มีวามรู้สึอมนุษย์น่อนที่ะลายเป็นแวมไพร์หรือไม่นะ เธอไม่รู้
แ่เมื่อเห็นว่าเธอถูพามาหาเา เธอ็้อถือว่าเาอยู่ที่นี้เพื่อที่ะ่าเธอหรือทรมานเธอหรือทั้สออย่า
แ่วามิ็ทำให้เธอลื่นไสอยาะอาเียน
เสียำรามอเาหยุลและเธอ็มุ่วามสนใไปที่ท่าทานัล่าอเาทันที านั้นวาอเา็เปลี่ยนเป็นสีเินเล็น้อย ไร้วามเป็นมนุษย์น เาีและน่าลัว เาเป็นเทพบุรแห่วามายัๆ
แ่เธอ้อไม่ายในืนนี้
ิใอเธอเร่าร้อนสิ่ที่เธอรู้เี่ยวับุอ่อนอแวมไพร์ มีแสแ แ่มันเป็นเวลาอนลาืนและเธอไม่รู้เลยว่าเธอมีเวลาเท่าไหร่นถึรุ่สา ฤูร้อนวันึยาวนานมาึ้น ระเทียม ไม่มีอาหารในห้อนี้และเธอไม่รู้ว่าห้อรัวอยู่ที่ไหน เิน แน่นอนว่าะ้อมีอะไรบาอย่าในห้อนี้ที่ทำ้วยเินเว้นแ่เาะวาล้าสิ่ที่ทำาเินออไปหม เธอไม่ละสายาาเามีแ่น้อยเธอไม่ล้าแม้แ่หายใแร
เธอุยับเาไ้ไหม
วาอเธอลลไปทา้ายอเธอ เธอสามารถใ้าโ๊ะนั้นเป็นอาวุธไ้หรือไม่ มันเป็นสีเินแ่น้อยนิ
เา่อยๆ เิมเ้ามาหาเธอและสูมอาาศในะที่เาทำแบบนั้น ศีรษะอเา็เอียไปามระแสลมะที่เา่อยๆเ้าใล้เธอ ลิ่นอเธอที่ทำให้เาหลใหลนานั้นเลยหรอ เาหันลับมาหาเธอ และเธอ็หลใหลในวามรุนแรในวาสีเทาๆอเาวามหิวและหื่นระหายปนันในวาู่นั้น เธอำผ้าปูที่นอนแน่นึ้นับร่าายอเธอ เายับปาเล็น้อยทำให้เธอ้อมออไปที่ปาอเา เาำลัวัปลายเี้ยว้วยลิ้นอเาและมอูเธอ
เธอื่นระหนมาึ้น หัวใเธอแทบหยุเ้น
******อบุทุำลัใ่ะ
ความคิดเห็น