ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Charpter 1 - โรงเรียนใหม่
กรี๊ งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!
เคล้งง !! ผมเขวี้ยงเจ้านาฬิกาปลุก เสียงสุดแสบแก้วหู ที่ทำให้ผมรำคาญเหลือเกิ นนน แล้ว ผมก็นอนต่อ !!
"ซองมินน !!!!!! " แอร๊กกกกก ! ผมได้ยินเสียงนี้ก็ต้องตื่นจากนิทราอันสุดแสนจะหวานซึ้งทันที โอ้กก ! แม่จ๋า ~
"คร้าบบ แม่ ตื่นแล้วคร้าบ ๆ !" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จ แล้วจึงลงไปกินข้าวเช้า
"ซองมินกินนี่ ลูก กินนี่ วันนี้แม่ทำเอง ฉลองวันเปิดเทอมวันแรกของลูกไง ^^ " นั่นแหละที่เสี่ยงต่อ การท้องเสียที่สุด --*
"แม่ครับ ผมว่าผมไปกินที่ โรงเรียนดีกว่า แหะ ๆ ^^* "
"ซองมินลูก ... กินนี่เถอะ โจ๊กฟักทองของโปรดลูกไม่ใช่หรอ ? "
"ก็ใช่ครับ แต่ผมบอกแล้วว่า ผมตื่นมาทำกินเองก็ได้ครับ "
"โธ่ลูก ... ไม่ต้องห่วงแม่ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอก... ซึ้งงจริง !" ป่าวครับแม่ ผมจำได้ว่าโจ๊กฟักทองคราวที่แล้ว มันแยหะ ๆ ยังไม่รุ รสชาติ ก็ ... ไม่อยากจะเอ่ย --*
"เอ่อ แม่คร้าบ สายแล้วผมไปนะคร้าบบ ^^ " ผมรีบพูดแล้วรีบวิ่งเข้าไปจุ๊บแก้มแม่ 1 ที แล้ววิ่งไปเลย
"ซองมินนนนนน !!!!! " เอิ้ กก ! มีตะโกนทิ้งท้าย --^ เนี่ยแหละครับแม่ผม เป็นแม่บ้านที่ทำกับข้าวไม่เป้นแต่ก็พยายามทำ เพราะ มีสามี เป็น กุ๊ก ตัวเองเลยไม่อยากน้อยหน้า สามี ดีนะที่ ผมได้เลือดพ่อมาเยอะ ผมเลยทำกับข้าวเก่ง ซึ่งตอนนี้พ่อผมเป็น กุ๊ก โกอินเตอร์ อยู่เมืองนอกแล้ ววว ^^
- ป้ายรถเมล์ -
ติ๊ด ๆ ๆๆ
ข้อความจาก : KyuhyuN ที่รัก > ,< :::
วันนี้ไปโรงเรียน วันแรก ตั้งใจเรียนนะครั บ สู้ ๆ ^^
เป็นกำลังใจให้น้า คิดถึง...
Sent to : KyuhyuN ที่รัก > ,< :::
นายก็ตั้งใจเรียนนะ สู้ ๆ ^^
คิดถึงเหมือนกัน ...
ว้า ววว O.o รถเมล์มาพอดีเลย ดวงดีตั้งแต่เริ่มวันเลยแฮะ ^^
"อ้าว อาจารย์ ครับผมคิดถึง อาจารย์จัง ... " ผมเจอ อาจารย์ที่เคยสอนผมที่โรงเรียนเก่าบนรถเมล์พอดี
"ว่าไง ซองมินเปิดเทอมแล้วหรอ ? "
"อ่อ ครับ ^^"
บลา ๆ ๆ ๆๆๆ ~ ยาวววววว
"เอ่อ ผมไปแล้วนะครับ สวัสดีครับอาจารย์ ^^ " ผมกล่าวลาอาจารย์เมื่อถึงที่โรงเรียน พร้อมกับยกมือไหว้ แล้วผมจึงเดินลงจากรถ แล้วผมจะไปไหนต่อดีหละ เห้ ออ > o< เฟรชชี่อย่างผมจะทำไงกับก้าวแรก ของการเข้าโรงเรียนใหม่
ตุ้ บบบ !!
"โอ๊ ยย ! อะไรเนี่ย ? " >> ไรเตอร์ : นี่ไงก้าวแรกของมินนี่ ^^
"เป็นไรป่าวน้อง ?" รุ่นพี่สุดหล่อคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผม บังเอิญว่า พี่เค้าเล่นบาสแต่เช้า แล้วก็เด้งเข้าหัวผมแต่เช้า เห้ย ! ไม่ใช่แป้นนะเว่ยย !!~
"เจ็บดิ !"
"ซุบซิบ ๆ ๆ ๆๆๆ" ผมมองไปรอบข้างขณะที่ได้ยินเสียง งุ้งงิ้ง ๆ แบบคน นินทา รุ่นพี่สาว ๆ ในโรงเรียน ต่างพากันซุบซิบและหันมามองที่ผมและ ไอ่รุ่นพี่สุดหล่อคนนี้
"เอ่อ ๆ พี่ขอโทดแล้วกันน้อง"
"ให้ผมทุ่มใส่หัวพี่บ้างไหมหละ ?"
"ก็ได้ครับ ๆ" ไอ้หล่อนี่ วอน ซะแล้ ววว บาสที่อยู่ในมือผม ลอยไปแปะที่หัว ไอ้รุ่นพี่สุดหล่อนั่นพอดีเป๊ะ ! 55. สะใจเว้ ยย
"แม่นจริง ๆ ลีซองมิน ! ^^ " ผมพูดพลาง ยิ้มเยาะ ไอ้หล่อนั่น
"ลีซองมิน นั่นชื่อนายหรอ ? " หมอนั่นถามผม
"อืม! " ผมตอบห้วน ๆ
"พูดกับรุ่นพี่ เพราะกว่านี้ไม่มีแล้วหรอ ? นายอย่าลืมสิว่านายเป็นเฟรชชี่ ! "
"ชั้นพูดเพราะ กับ คนที่ชั้นควรพูดเท่านั้นแหละ"
"นาย ! ลี ซองมิน !!! " หมอนั่นเริ่มอารมณ์ขึ้ น
"อ่อ แล้วอีกอย่างนะ รุ่นพี่อย่างนาย ชั้นไม่นับเป็นรุ่นพี่หรอก ! ไม่ได้นับถือเล้ ยย !!! " ผมพูดจบก็เดินสะบัดหน้าหนีไปเลย โดยทิ้งให้คนอื่น ๆ อึ้งตาม ๆ กันไป อารมณ์เสียนี่หว่า อยู่ดี ๆ ลูกบาสก็ลอยมาโดนหัว โธ่เว้ ยย !
"โอ๊ ยย ! ขอโทด ๆ " ผมรีบขอโทดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเดินไปชนใครเข้าไม่รู้
"อ่า ไม่เป็นไร ๆ " ผู้ชายผมสีทอง ดูท่าทาง อัธยาศัยดี ยิ้มให้ผม ดูเหมือนจะเฟรชชี่เหมือนผมด้วยสิ
"อ๊า นายอยู่เกรดเดียวกับชั้นนี่นา ^^ " โอ้ ววว ทุกคนครับผมจะมีเพื่อนแล้ว !!^^
"อ่ะ จริงด้วย ชั้น ลีซองมิน นะ :D "
"อื้ มม หวัดดี ซองมิน เรา ลี ฮยอกแจ เรียกเราว่า ฮยอกก็พอ ^^ "
"ได้ ๆ ฮยอก"
"เมื่อกี้ นายเหม่อมากเลยนะ ถึงชนชั้นน่ะ "
"อ่อ มีปันหานิดหน่อย ^^*" เห้ ออ คิดถึงเรื่อง เมื่อกี้แล้วก็เซง -*-
"ห๊ะ ? ปันหา ตั้งแต่วันแรกเลยเนี่ยนะ "
"อื ออ ก้าวแรกเลยด้ยซ้ำ เห้ ออ > o< "
"เอาน่า ๆ อย่าคิดมาก ชั้นว่าเราไปที่ห้องกันเถอะ ชั้นไปสอดส่งมาหมดแล้ ววว ^^
*****************************************************************************************************************
เวลาผ่านไปผมกับ ฮยอก ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเราสนิทกันมากขึ้น อ้อ ผมรู้แล้วนะ ไอ้รุ่นพี่คนนั้นน่ะ ชื่อ "ฮันคยอง" ผมเจอหน้าไอ้รุ่นพี่คนนี้ทีไรก็อารมณ์เสียทุกที ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ยิ่งได้ข่าวมาอีกว่า นายฮันคยอง อะไรนี่ เป็นคาสโนว่า ซะด้วย ! ผมยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่ ! พวกที่เห็นความรักเป้นเรื่องหนุกหนานเนี่ย --*
"อ๊า ~ ป่านนี้คยูคงเลิกเรียนแล้วแหละ ชั้นขอตัวไปโทรหาคยู ก่อนนะ ฮยอก "
"แหม ๆ จ้า ^^ "
"ฮัลโหล คยู"
(ใครอ่ะ ?) ผมใช้โทรสับตู้โทรไป เบอร์เลยไม่คุ้น แต่เอ๊ะ ! เค้าจำเสียงผมไม่ได้เลยหรอ ?
"ทายสิ๊ ๆ ^^ "
(ไม่ตลกนะ ใครอ่ะเอาดี ๆ)
"คยู !" ผมตกใจมาก ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นนะ ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย
(ฮัลโหล ! นี่ว่างมากรึไง โทรมาก่อกวนแฟนคนอื่นเค้าอย่างเนี้ยไร้มารยาท) เสียงนี้ ... เฟอรี่ เพื่อนสนิทที่สุดของผมเอง เพื่อนเก่าผม T.T แฟน อะไรกัน ... ทำไมเค้าถึงทำได้ลงคอ !
(นี่เงียบไปเลย ทีหลังไม่ต้องโทรมาอีกนะ ! ตู๊ดดด ๆ ๆ ) ผมถึงกะทรุดลงกับพื้น รุ่นพี่ที่ต่อแถวเตรียมจะโทรต่อจึงเข้ามาดู
"น้องครับเป็นไรรึป่าว ?"
"ฮืออออ~"
"เอ่อ น้องครับ ! เอ่ อออ "
"ซองมิ๊ นนนนนน !!!!! " เสียงฮยอกตะโกนมาแต่ไกล
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ? " ฮยอกเริ่มถามรุ่นพี่คนนั้น
"พี่ก็ไม่รู้ เพื่อนน้องคุยโทรสับอยู่ดี ๆ ก็ ทรุดลงเลย"
"งั้นขอบคุณพี่มากนะครับ พี่ ... "
"ดงเฮครับ ^^ ไม่เป็นไรครับ ! "
"ซองมิน เกิดอะไรขึ้น? " ฮยอกถามผมด้วยความเป็นห่วง
"คยู เปลี่ยนไปแล้ ววว ~ ฮือออ ~ ได้ยินไหม ฮยอก ? เค้าเปลี่ยนไปแล้ วว ฮึก ๆ ฮืออ ~" ผมระบายใส่ฮยอกเต็มที่
"วันนี้ไปนอนที่หอ ชั้น ไม๊หละ ? จะได้คุยกัน .. "
"อืออ ~ ชั้นขอไปโทรบอกแม่ก่อนและกัน " ผมเปิดประตูตู้โทรสับ พร้อมกับก้าวขาเข้าไปทันที แบบ คนไปมีวิญญาณ
พลั่กกกกก !
"เฮ้ ยย ! น้องครับ ขอพี่โทรก่อนแปปนึงสิครับ "
"แอร๊กกก ! มีคนโทรอยู่หรอเนี่ย ทำไมนายไม่บอกชั้น ฮยอก ! " ผมหันไปตวาดใส่ไอ่เพื่อนรัก
"ก็ชั้นกำลังอึ้งในความมึนของแกอยู่อ่ะสิ ซองมิน --*" ผมไม่ได้มึนน้า ผมแค่เหมือนคนที่ไม่มีสติ ไม่รับไม่รู้ อะไรต่างหาก --*
"อ่าวน้อง ! น้อง เอ่ ออ ... อ้อ ซองมิน ! น้องเป็นไรมากป่าวครับเนี่ย ? ดูท่าจะมากอยู่เน๊อะ ! --^"
"พี่รู้จักผมหรอ ? " ผู้ชายรูปหล่อคนนี้เป็นใคร
"นี่ซองมิน แกถ้าจะแย่แล้วว่ะ !-*-"
"เอ่อ .. --* งั้นน้องโทรไปเถอะครับ พี่คงไม่โทรแล้วแหละ T.T" พ่อรูปหล่อพูดจบก็เดินผ่านไปเลย ~ โอ๊ะ ! ผมทำไรผิดรึป่าวเนี่ย ?
"ชั้นทำไรผิดรึป่าววะ ฮยอก !?"
"มหันต์เลยเพื่อน ! "
" ???"
********************************************************************************************************************************
ไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันน ...
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ ไรเตอร์ นะค๊ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น