คุณนางร้ายโปรดอย่าล่อลวงตัวประกอบ [GL]

เกิดใหม่แต่ไม่ใช่ชนิดที่สวมร่างคนอื่นกลางคันตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแล้วบอกความจำเสื่อมนะ เธอเกิดใหม่ตั้งแต่ยังเป็นทารกชนิดที่ออกมาจากท้องแม่เลย แล้วตัวตนของเธอก็ไม่ใช่ตัวละครหลักแม้แต่ชื่อก็ไม่มีให้เห็นในนิยาย เป็นตัวประกอบที่เป็นแค่ฉากหลัง หากเทียบกับอนิเมะเธอก็คงเป็นคนผ่านไปผ่านมาอยู่ฉากหลังของตัวเอก

“จะว่าไปในฐานะตัวประกอบทำไมฉันถึงมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวให้คุณนางร้ายได้ละเนี่ย” ราวกับพึงจดจำบทบาทของตัวเองได้ ในฐานะคนที่เคยอ่านนิยายแม้จะมีลืมๆ หายๆ บ้างตามประสาคนหลายใจที่ไม่ได้มีนิยายให้อ่านบนชั้นวางเพียงเรื่องเดียว

พูดตามตรงตั้งแต่เกิดใหม่เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองมาเกิดใหม่ในนิยายเลยด้วยซ้ำ คิดแค่ว่ายมบาลลืมลบความทรงจำให้เธอแล้วส่งเธอมาเกิดเลย ใช้ชีวิตมาเกือบ 20 ปีก็พึ่งจะรู้เหมือนกันว่าเธอเกิดใหม่ในนิยายที่เธอเคยอ่าน

ใครจะคิดว่าชีวิตจริงจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย

---------

“แล้วแฟนเธอละ เห็นปรกติอยู่ด้วยกันตลอด” ฝ้ายถามอย่างสงสัย

“บ้า แฟนอะไรละ ฉันกับแพรเป็นแค่เพื่อนกัน” รีบเอ่ยปฏิเสธทันที ใครทำให้เข้าใจผิดแบบนี้ เธอกับคุณนางร้ายเนี่ยนะ

แถมเธอก็รู้ดีว่าแพรคงชอบใครไปไม่ได้นอกจากพระเอกตรงคอนเซ็ปพระเอกกับนางร้าย เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็กเพราะบ้านติดกัน ไหนจะมีสัญญาหมั้นหมายกันเอาไว้

“จะแน่หรอ” ฝ้ายเอ่ยลอยๆ ก่อนจะลากลูกพีชให้เดินตาม

---------

หญิงสาวร่างสูงที่มองเห็นแค่ด้านข้างก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายต้องสวยมาก เธอนั่งอยู่บนโซฟาราคาแพงชุดเดรสสีแดงตัดผิวขาวละเอียดราวหยกเนื้อดี ผมยาวสีดำถึงแผ่นหลัง

ยิ่งมีแสงอาทิตย์อ่อนๆ เป็นแบล็กกราวด์ราวกับรูปปั้นเทพธิดาที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาให้ผู้คนบูชา แต่เพียงเห็นแค่ด้านข้างลูกพีชที่อยู่ด้วยกันมานานก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้แพรกำลังโกรธ

เห็นแค่ด้านข้างก็จินตนาการถึงใบหน้าบึ้งตึงราวกับมีใครเป็นหนี้เธอ8ล้าน ร่างเล็กที่รู้เวลาถอยหลังหนีอย่างเงียบๆ หากแต่นั้นก็เป็นเพียงความคิดของลูกพีชเพียงเท่านั้น ตั้งแต่ลูกพีชเข้าห้องมาแพรที่แอบสังเกตลูกพีชมาตลอด ใครจะคิดว่าแมวดื้อจะไม่ยอมมาง้อเธอแต่คิดจะหนี ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

“ยังจะหนีอีกหรอ” ประโยคสั้นๆ แต่เข้าใจยากหลุดออกมาจากปากของคนพูดน้อย

“ห๊ะ หมายถึงพีชหรอ” ลูกพีชถามด้วยใบหน้าสับสน ไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรให้อีกฝ่ายโกรธ เมื่อคืนเธอก็ตามใจอีกฝ่ายจนขอบตาดำ ทำไมถึงถูกโกรธอีก?

เป็นคุณนางร้ายที่เข้าใจยากจริงๆ

“แพรคงหมายถึงผีในห้องมั้ง”

ไม่ต้องสงสัยว่าอีกฝ่ายประชดเธอ ลูกพีชก็รู้ตัวทันทีสาเหตุที่คนหน้าสวยโกรธตั้งแต่เช้าคือเธอเอง

แต่...ฉันทำอะไร???

“อย่าโกรธพีชเลยนะคะ นี่พีชซื้อของโปรดแพรมาเลยน๊า จะไม่กินจริงๆ หรอ” 

“ยังไม่หายโกรธอีกหรอ” 

“พีชไปเจอฝ้ายมาใช่ไหม” แพรหันไปมองลูกพีช เอ่ยคำยืนยันไม่ใช่คำถาม

“ก็ใช่ แพรรู้ได้ไง” เอ่ยถามอย่างสับสน แต่ก็เพียงครู่เดียวเมื่อเห็นว่าคนขี้งอนกำลังจะโกรธมากขึ้นก็รีบขยับมือไปกุมมือแพรเอาไว้

“เรารู้ว่าแพรไม่ชอบให้เราอยู่กับฝ้ายสองคน เราก็พยายามอยู่ห่างแล้ว แต่วันนี้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ” แม้จะสับสนว่าแพรรู้ได้ไงว่าเธอเจอกับฝ้าย แต่ก็รีบอธิบาย

ในใจอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ ความรู้สึกเหมือนแพรกำลังหึงเธอ และเธอกำลังง้อแฟน แต่ลูกพีชก็ปัดเป่าออกจากหัวทันที เป็นไปไม่ได้อย่างมากเราสองคนก็เป็นแค่เพื่อนสนิท แถมแพรยังให้เงินเดือนเธอเดือนละ 2 หมื่น จะเป็นอะไรไปถ้าเธอจะยอมรับความผิดพลาดก่อนแม้จะไม่ค่อยเข้าใจก็ตาม

เมื่อเห็นคนตัวเล็กพยายามอธิบายและตามอารมณ์ผู้หญิงคนนั้นที่ชอบสร้างปัญหา ใบหน้าที่ดูเย็นชาก็อ่อนลง

“แพรไม่ได้โกรธ แค่กลัวพีชจะถูกนำไม่ดี” แพรหันมาเอ่ย