"[Fic. KiHae][U R My Love]เธอเท่านั้นที่ฉันเลือก..."

ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter 2]หมั่นไส้!!!

"นี่ แล้วนายคิดยังไงถึงย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับชั้นล่ะ ง่ำๆๆๆๆ" ร่างสูงพูดไป ปากก็เคี้ยวอาหารไปเรื่อยๆ

"นายเคี้ยวเสร็จค่อยพูดก็ได้  เหอะๆ มันอร่อยขนาดนั้นเลย เหรออออ??"  ร่างบางพูดพลางจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา

"แล้วนายทำไมถึงไม่ไปนอนกับ ลีทึกล่ะ จะเปลี่ยนมาให้ยุ่งยากทำม๊ายยยย" คิบอมพูดพลางทำหน้าตาจริงจัง (ยังไงหว่า?? - คนแต่ง)

"ไม่เอาล่ะ เหอะๆ ขืนฉันยังอยู่ต่อ ฉันคงกลายเป็นหมีแพนด้าที่น่ารักที่สุดในโลก"

"แค่กๆๆ นายว่าไงนะ!!  เหอะๆ  ช่างกล้าพูดมาได้ นายนี่หลงตัวเองชะมัด" คิบอมพูดพลางดีดหน้าผากดงเฮดัง เป๊าะ!!

"เฮ้ๆ ฉันเป็รรูมเมทนายนะ มาทำแบบนี้ได้ไง  นายต้องดูแลฉันให้ดีสิ" ดงเฮพูดพลางยืนชี้หน้าคิบอมอย่างเอาเรื่อง   เง้ออออ................

"อะไรของนายเนี่ย เข้ามาก็มาสั่งๆๆๆๆ  แล้วก็ สั่ง โอ้!! นายมันโรคจิตชัดๆ เป็นรูมเมทก็ทำตัวดีๆหน่อยสิ" คิบอมพูดพลางคิดหาวิธีแกล้งรูมเมทคนใหม่ของเค้า

ช่วงตอน 6 โมงเย็น.....

"เน่ๆ  ทำไมนายต้องปิดไฟตอนเปิดทีวีล่ะ" ร่างบางถามร่างสูงอย่างหวั่นๆ

"อ้าว  ก็เป็นวิธีประหยัดพลังงานไฟฟ้าไง  ที่บ้านนายไม่ทำกันหรอ?" ร่างสูงถามพลางยิ้มอย่าผู้ชนะ

"งื้อ แล้วเราจะดูหนังเรื่องอะไรกันล่ะ หนังตลกหรือ..."
 
"หนังผีดีกว่า สนุกดี ตอนนี้กำลังนิยมเลยน้า....." คิบอมพูดทำเอาดงเฮสะดุ้งเฮือก0.0

**มันก็น่าสงสารนายอยู่นะลี ดงเฮ...หึหึ**
**แต่นายมันน่าหมั่นไส้ว่ะ......น่ารักด้วย -////-**
**ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ แล้วมันจะได้อยู่ใกล้ๆนายแบบนี้ได้ไงล่ะ**

"นายนั่งข้างบนนะ เดี๋ยวฉันนั่งข้างล่างเอง" ร่างสูงพูดแล้วย่อตัวลงจะนั่งกับพื้น หากแต่ว่ามีมือเรียวเล็กคว้าคอเสื้อของเค้าแล้วดึงไว้

"ง่า......นายนั่งข้างบนด้วยกันสิ" ดงเฮพูดเสียงสั่น

"อ่าๆ ไม่เปิดก็ได้ ไปเปิดไฟดีกว่า" ร่างสูงพูดแล้วจะลุกขึ้น

"อ๊า..... เดี๋ยวก่อน ไปด้วยๆๆๆ" ร่างบางพูดแล้วรีบวิ่งไปเกาะแขนร่างสูง

"นายกลัวความมืดเร๊อะ" ร่างสูงยิงคำถามใส่ ทำเอาร่างบางของเราอึ้ง แล้วก็ อึ้ง!!0.0

"ปะ...ปะ...ป่าว ป๊าวเลย ฉันก็แค่กลัวนายมองทางไม่เห็นก็เลยจะช่วยคลำๆ ทางให้ไง แหะๆ" ร่างบางพูดพลางเกาทายทอยหน่อยๆ

"อ่าๆ งั้นก็มาด้วยกัน" ร่างสูงพูดแล้วเดินไปข้างหน้า ร่างบางก็รีบวิ่งมาควงแขนทันที

"นายเป็นไรเนี่ย กะ...กะ..เกาะ ฉะ...ฉันแน่นชะ...เชียว" ร่างสูงพูด ก็ร่างบางข้างๆเค้าน่ะสิ ทำเอาร่างสูงของเราหวั่นไหวซะงั้น

"อ่าๆ ถึงยังอ่ะ รีบ ปะ...ปะ...เปิด ฟะ...ฟะ...ไฟ ดะ...ดิ" ร่างบางพูดแล้วสะกิดร่างสูง 

"ถึงแล้ว" ร่างสูงพูดแล้วเปิดไฟ

"เฮ้อ....." ร่างบางถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ร่างสูงเกิดหมั่นไส้อีกครั้งเลยแกล้งดับไฟอีกครั้ง

"อ๊า...อ๊าๆ คิบอม คิบอม นายอยู่ไหนอ่า..." ดงเฮรีบเอาขาขึ้นน้ำตาคลอเบ้า

"นายอยู่ไหนน่ะ ดงเฮ" คิบอมตะโกนเรียก

"ฮึก....โซฟา..ฮือๆๆๆ คิบอมช่วยฉันด้วย แงแง..." ดงเฮร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ดงเฮ...ดงเฮ!!!!" คิบอมพูดพลางวิ่งไปหาดงเฮด้วยความเป็นห่วง

**อ๋า~~~ ฉันไม่น่าแกล้งนายเลย**
**โฮๆๆๆ ช้านนนขอโทษษษษษ**

"คิบอม...นายอยู่ไหนๆ" ดงเฮรีบเดินหา คลำๆ หาคิบอมอย่าตกใจ

"ฉันอยู่นี่ๆ" คิบอมพูดพลางคว้าแขนคนขี้แย 

"แงแง คิบอม" ดงเฮเรียกชื่อพลางดึงคิบอมเข้ามากอดพลางร้องไห้ สะอึก สะอื้น

"ฉันขอโทษ.....ฉันจะไม่แกล้งนายอีกแล้ว" คิบอมพูดพลางลูบหลังดงเฮเบาๆ

"ฮึกๆ...นายบ้า นายแกล้งฉันทำไม ฮือๆๆๆ"

"ฉันขอโทษแล้วไง"

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

"ใครมาน่ะ?" ทั้งคู่พูดพร้อมกัน

--------------------------------------------------------------------------------------

Say Hi By: P'BomiiEzz

ตามคำเรียกร้อง จร้า....

มาแต่งต่อแล้ววววววววววว

อยากให้แต่งต่อแบบไหน ก็...ลองๆบอกกันมาน้า...

ตอนนี้ใครจะมาหาทั้งสองคนก็ไม่รู้ -*- แล้วคิบอมก็เล่นอะไรก็ไม่รู้

ทำเอาปลาน้อยด๊องร้องไห้แงๆ เลย T^T

ทำงี้ได้ไงง่า.....................