คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : ความสัมพันธ์รูปแบบใหม่
Chapter 9
ตู๊ด ตู๊ด…..ปิ๊บ
“จินอ่า….ทำไมนายไม่รับโทรศัพท์เนี่ย”เฮซองที่กำลังกระหน่ำโทรหาจอนจินเกิดรู้สุกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เนื่องจากวันนี้นักเรียนของเขามาช้าก็เลยโทรตามจริงๆไม่ได้จะโทรว่าหรืออะไรหรอกนะ ก็แค่จะถามว่าทำไมถึงมาช้าแค่นั้นละ
“ติดธุระรึเปล่า? เฮซอง”มินอูที่เห็นเพื่อนเดินวนไปวนมาก็ปรามๆหน่อย ไม่งั้นอาจจะสติแตก
“เฮซองงี่นายมานั่งเถอะนะ ฉันเวียนหัวอ่ะ ==’’ ”เอริคที่มองคนสวยเดินไปมาชักเริ่มเวียนหัวซะแล้วสิ
“ถ้างั้น….”เฮซองหันมาจ้องตาเอริค ก่อนจะรีบพุ่งปราดมาที่โต๊ะกลางห้องที่มีคนสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ในขณะที่จินยังไม่มาและไม่ให้เป็นการเสียเวลา นายจงคายเรื่องทั้งหมดออกมาเดี๋ยวนี้!!!”เฮซองจ้องหน้าเอริคด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยซึ่งเอริคก็ต้องยอมทำใจเล่าออกมา ไม่งั้นอาจเจอสปินคิกให้สลบอีกรอบได้
“ก็ได้ๆ ซองงี่ งั้นเค้าจะเล่าให้หมดเลยนะ เอาเรื่องอะไรก่อนละ?”เอริคถาม ซึ่งทั้งสองหันไปซุบซิบกันก่อนเฮซองจะตอบกลับมา
“แผล…แผลนายไปได้มายังไง? เอ่อ…ที่หน้าน่ะ”เฮซองบอกเรื่องที่อยากรู้พร้อมกับเกือบจะเอื้อมไปจับใบหน้าคมแต่ก็ชักมือกลับทัน
“อ่อ…คือฉันมีเรื่องทะเลาะกับพ่อน่ะก็แค่นั้นเอง”เอริคพูดเสียงหน้าตาย ซึ่งก็ต้องขยายความไปอีกเนื่องจากทั้งสองคงอยากรู้ว่าเรื่องอะไร
“พอดีที่จบไปนะ ต้องเรียนต่อใช่มะ? แล้วทีนี้พ่อฉันจะให้ต่อบริหารแต่ฉันอยากต่อสายศิลปะมากกว่าก็เลยทะเลาะกัน”เอริคว่า
“แต่ถึงขนาดทำร้ายมันก็ไม่มากไปหน่อยหรอ?”มินอูถามขึ้นบ้าง ซึ่งเอริคส่ายหน้า”ฉันโดนมาบ่อยแล้วล่ะ”
“แล้วตอนนี้นายยังจะเข้าสายศิลปะอยู่มั้ย?”เฮซองถามขึ้นซึ่งเอริคก็พยักหน้า เฮวองไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วจึงถามไปอีกหลายๆคำถาม
“ฉันว่านายก็ไปสายบริหารได้นี่ เป็นถึงประธานนักเรียนด้วย”
“ก็ฉันไม่ชอบนี่นา =3=”เอริคยู่ปาก ซึ่งเฮซองก็กุมขมับทันที
“ไม่ลองๆดูไปหน่อยหรอ?”มินอูพยายามเกลี้ยกล่อมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ผล
“อ้อ….อีกไม่นานจะมีจัดงานโรงเรียนน่ะ พวกนายก็ไปด้วยสิเค้าให้คนนอกเค้าชมได้นะ”เอริคพูดถึงเรื่องที่ค่อนข้างจะสำคัญ(?)ขึ้นมา
“ขอบใจนะ แต่ว่าฉัน……”ไม่ทันเฮซองจะพูดจบ มินอูก็สวยขึ้นมาทันที
“อ๋อ….ได้สิ เราไปกันนะเฮซองนะๆๆๆๆ”มินอูอ้อนเฮซองจริงๆ มันเป็นแผนที่แอบตกลง(?)กับเอริคไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่มีใครทราบ
“ฉันมีของจะให้นายด้วยนะ ไปเถอะ”เอริคก็เริ่มโน้มน้าวขึ้นเหมือนกัน
“เอ่อ….ก็ได้ถ้าไม่ติดงานที่มหาลัย”เฮซองพูดโดยใช้งานมหาลัยมาอ้างดักไว้ก่อน มินอูดีใจและแอบขยิบตากับเอริคทันที
“พักอีกสักหน่อย พรุ่งนี้ก็คงไปโรงเรียนได้แล้วล่ะ”เอริคเปลี่ยนเรื่องก่อนจะลุกเดินกลับไปห้องที่พักก่อนหน้านี้ โดยที่มินอูแอบสะกิดเฮซองประมาณว่าให้ไปช่วยหน่อย ซึ่งคนสวยก็ถอนหายใจก่อนจะลุกไปประคองพ่อหนุ่มรูปหล่อ
“ขอบใจนะ ซองงี่”เอริคหันมายิ้มให้ จนเฮซองต้องหันหน้าหนีเพราะแก้มตัวเองมันร้อนแปลกๆซะแล้วสิ
“ฉ…ฉันก็ไม่ได้อยากช่วยนายหรอกนะ เห็นว่านายเจ็บหรอก!!!”คนสวยทำไม่รู้ไม่ชี้
ปากไม่ตรงกับใจเลยน้า….เฮซอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่จอนจิน นายจะเดินเร็วกว่านี้อีกนิดไม่ได้หรอ? มันจะมืดแล้วนะ”คนตัวเล็กที่ตอนนี้อยู่บนหลังของหนุ่มนักกีฬาเริ่มโวยเพราะท้องฟ้าเริ่มมืดเนื่องจากพระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว
“ก็แหม…แอนดี้ ฉันว่าถ้านายไม่ขี่หลังฉันอาจจะเร็วกว่านี้ก็ได้นี่นา”จอนจินเบ้ปากตอบ แล้วทำไมต้องให้ขี่หลังด้วยเนี่ยไม่เข้าใจจริงๆ
“ฉันเป็นคนเจ็บนะ…เอ๊ะ!! นายจะบอกว่าฉันหนักรึไง!!”แอนดี้ทุบหลังคนตัวสูงดังอั้กก่อนจะซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง
“โอ้ยๆๆ เข้าใจแล้วๆ นายดุจริงๆเล้ย”จอนจินบ่นกับตัวเอง”ว่าแต่….ถึงตรงนี้แล้วไปทางไหนต่ออ่ะ?”จอนจินหยุดถามทางแอนดี้
“นายเคยไปร้านกาแฟตรงปากทางสี่แยกนั้นได้ไหมล่ะ? บ้านฉันอยู่ที่นั่นละ”แอนดี้บอกอย่างละเอียด
“นาย….อยู่ที่ร้านลุงหรอ?”จอนจินขมวดคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
“ลุงที่ไหน!!! พี่ต่างหากพี่ดงวานอ่ะ!!”แอนดี้เถียงทันควัน มาว่าพี่ดงวานผู้แสนดีได้ไงเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดฆ่าหมกข้างทางซะเลยนี่!!!
“โอเคๆ นายเลิกดิ้นได้แล้ว ถ้ายังดิ้นฉันจะปล่อยตรงนี้ละ”จอนจินเริ่มทนไม่ไหว(หรือเดินไม่ไหวนั่นละ)ก็แบกมาตั้งนานแล้วนี่นา เมื่อยเป็นนะเฟ้ย
“ก็ได้ๆ รีบๆไปได้แล้ว”แอนดี้หยุดเถียง พร้อมบอกปัดๆให้เดินไป ใครจะอยากเดินเล่า คนมันขี้เกียจขอใช้งานหน่อยเหอะ!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อ้าว!! จิน ลมอะไรพัดนายมาเนี่ย?? อ้าว!! เฮ้ย!! แอนดี้ไหงไปอยู่บนหลังไอ้จินได้ล่ะ??”ดงวานที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่ร้องออกมา รีบมาดูอาการแอนดี้ทันที
“แฮะๆ ผมไปเตะลูกบอลอัดหน้าน้องพี่อ่ะ คงไม่โกรธใช่ป่ะ?”จอนจินทำหน้าแบ้วๆใส่ดงวาน ซึ่งดงวานเองก็ตบหัวไปหนึ่งดอก
“นี่แน่ะ!! ทำกับน้องพี่ได้นะ ไอ้จิน….แอนดี้เป็นอะไรรึเปล่า? หัวโนมั้ยเนี่ย? ปวดหัวหรือเปล่า? อ๊ะ..แว่นเบี๊ยวด้วยนี่ บลาๆๆๆๆ”และสารพัดคำเป็นห่วงที่พ่นออกมาจากผู้พี่
“ไม่เป็นไรฮะ พี่ดงวาน ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”แอนดี้ยิ้มให้ดงวานเพื่อให้พี่ชายเบาใจ
“ไปพักก่อนไปดี้ เดี๋ยวพี่เอายาไปให้”
“ขอบคุณครับ รักพี่ดงวานที่สุดเลย”แอนดี้หอมแก้มพี่ชาย ก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นบนของร้านไป ดงวานมองมาทางจอนจินแบบขวางๆ
“ไอ้จิน…..”
“คร้าบบบบบ พี่ดงวาน”จอนจินยิ้มแห้งๆให้ ซึ่งก็คงรู้ชะตากรรมตัวเองดี “ผมขอโทษษษษษษษคร้าบบบบบ”เจ้าตัวดีขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“เห้อ เอาเหอะๆ แต่ก็ขอบใจที่มาส่งแอนดี้นะจิน”ดงวานบอกขอบคุณ
“ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันอยากให้นายช่วยอะไรหน่อยจิน”ดงวานพูดเสียงเรียบ
“อะไรอ่ะพี่?”
“นาย……”
“นายจะช่วยเป็นเพื่อนกับแอนดี้หน่อยได้มั้ย?”
“เด็กนั่นต้องการใครสักคนเป็นเพื่อนน่ะ แถมกว่าจะเข้าโรงเรียนก็ปีหน้า โรงเรียนเดียวกับนายนั่นแหละ”
“โรงเรียนเดียวกับผมหรอ?”จอนจินชี้ที่ตัวเอง”ผมว่าขนาดไม่สนิทก็แทบจะฆ่ากันตายแล้วนา”จอนจินเบ้ปาก จริงๆมีคนให้เถียงด้วยก็สนุกดี แต่มากไปแบบพี่เอริคอ่ะ ไม่เอานะแบบนั้น(เอริค : ฮัดชิ้ววว)
“ช่วยทีเถอะ เอาช่วงนี้จนถึงตอนเข้าโรงเรียนก็ได้”ดงวานว่าพร้อมกอดอก
“โอเคฮะ รับทราบชดเชยกับเรื่องมะกี้ละกันเนอะ”จอนจินยิ้มแป้นใส่เจ้าของร้าน
“อ้อ…นี่เค้กแบบใหม่น่ะ เอาไปฝากคุณมินอูที”ดงวานหยิบถุงที่มีกล่องเค้กเล็กๆหลายกล่องมาให้จอน
จิน”พอดีลองทำเค้กแบบใหม่แล้วก็นี่เป็นแบบทดลองรสชาติน่ะ เอาไปชิมสิ”
“โห!! พี่เยอะแยะเลยนี่นา เดี๋ยวผมไปแบ่งกับพี่ริคแล้วก็พี่ซองดีกว่า”
“พี่ซอง?? เพื่อนคุณมินอูหรอ?”ดงวานถาม
“ฮะ…ชื่อเต็มก็ชิน ฮเยซอง มีอะไรรึเปล่าอ่ะพี่ดงวาน?”ดงวานครุ่นคิด ชื่อนี้มันคุ้นๆแฮะ
“อ้อ…เปล่าๆ ถ้าเจอก็บอกให้ลองแวะมาที่ร้านสิ อ่ะ…ฝากด้วยนะ จะไปเอายาให้แอนดี้ละ”ดงวานลาไปภารกิจของตน
TBC.
ก็จบไปอีกหนึ่งตอนนะคะ จริงๆแล้วเรื่องเอริคมีความลับเยอะกว่านี้แต่ยังไม่เผยนะคะ แฮะๆ ตอนนี้ไรท์ยุ่งนิดหน่อย+กับมีเรื่องใหม่ด้วยเลยต้องบ่งเวลานิสนึงยังไงก็ฝากติดตามเรื่อง " The Promise สัญญารัก ณ ปลายทาง " ด้วยนะคะ >____<
ความคิดเห็น