ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special JINDY : เมื่อความรักร่วงหล่นจากฟากฟ้า 1
เมื่อความรักร่วงหล่นจากฟากฟ้า
คุณเชื่อเรื่องเทพหรือพวกเทวดานางฟ้ากันมั้ย?
ผมคนหนึ่งละที่ไม่เชื่อ
จนได้มาเจอกับตัวเอง
ผมปาร์ค จอนจินขอสาบานว่าตรงหน้าผมตอนนี้มันเป็นอะไรที่อเมซิ่งสุดๆเลย คนที่อยู่ข้างหน้ากำลังสวาปามเหล่าอาหารที่น่าสงสารอย่างเมามันส์ คนตัวบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งของผมกับกางเกงขาสั้นเผยเรียวขาเล็ก(จอนจินยังงงว่ามีกางเกงแบบนี้ในบ้านเขาด้วยหรอ?)กำลังซดซุปส่าหร่ายเป็นชามสุดท้ายและคว้าแก้วน้ำมาดื่มอึกใหญ่
"ฮ้าาา~~ อิ่มจัง นายทำอาหารอร่อยดีนะ"มีหันมาชมอีกแน่ะ
"นายเป็นใคร ชื่ออะไร มาทำอะไรที่นี่"จอนจินรัวคำถามใส่คนตัวบางร่างน้อยทันที
"ฉันเป็นเทพเทวาชื่อแอนดี้ ส่วนมาทำอะไรนั้นไม่ใช่เรื่องของนาย"คนตัวตัวเล็กพูดจอนจินหงุดหงิดเล็กน้อยกับประโยคสุดท้ายนิดหน่อย ถ้าไม่ได้เห็นภาพเมื่อเช้าเขาคงจะคิดว่าร่างบางตรงหน้าบ้าแน่ๆ
"เอาเหอะๆ ว่าแต่...เมื่อไหร่นายจะออกจากบ้านฉันไปสักที"
"นี่ไล่กันเลยหรอ?"
"ทำกับข้าวให้กินก็บุญแล้วนะ"จอนจินว่ากลับไปแอนดี้ก็ทำหน้าบูดทันที"แต่ถ้านายยอมบอกจะให้อยู่ที่นี่ก็ได้"นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย คนตรงหน้าเงยหน้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสุดๆ
ย้อนกลับไปเหตุการ์ณเมื่อคืน
หลังจากที่จอนจินกลับมาหลังจากทำงานที่บาร์เหล้าเจ้าประจำร่างสูงก็เตรียมเข้านอนทันที แต่พอกดปุ่มแอร์มันดันไม่ทำงานนี่สิ
"เห้อ ซวยชะมัดเลย แอร์ดันเสียซะอีกวันนี้อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ด้วย เปิดหน้าต่างเอาละกัน"จอนจินเดินไปเปิดประตูหน้าต่างบานใหญ่ที่ด้านนอกมีระเบียงไว้รับลม
ห้องของจอนจินอยู่บนอาคารหรูในย่านที่มีคนพลุกพล่าน ห้องอยู่ชั้นที่18 แม้จะไม่ได้รวยมากแต่ก็พออยู่ดีกินดีละนะ แสงไฟจากตอนกลางคืนที่ยังส่องแสงอยู่ทำให้จอนจินยืนรับลมอยู่เงียบๆก่อนจะเข้าไปนอนที่เตียงกว้างข้างหน้าต่างแล้วเจ้าตัวก็ผล็อยหลับไปเนื่องจากอาการเหนื่อยล้าจากการทำงาน
อีกด้านหนึ่งบนฟากฟ้า
ร่างเล็กๆบอบบางกำลังใช้ปีกสีขาวบริสุทธิ์บินอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน คนตัวเล็กมองเข็มทิศที่ชี้ไปยังเป้าหมายก่อนมันจะให้มาหยุดที่คอนโดหรูที่หนึ่ง ชั้น18
"เจอสักที บินมาก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง"แอนดี้บ่นก็มาเหยียบระเบียงห้องและพบว่ามันเปิดอยู่
"บรื้อออ หนาวจังนอนไปได้ไงเนี่ยแถมถอดเสื้อนอนอีก"แอนดี้ว่าพลางมองไปยังร่างสูงที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวและตอนนี้ด้วยอาการง่วงหงาวหาวนอนขั้นสุดของคนตัวเล็กจึงไม่รอช้าที่จะปีนขึ้นเตียงไปนอนข้างๆล่างสูง ก่อนจะเอาหน้าซุกหมอนนุ่มๆและผล็อยหลับไปในทันที
ในตอนเช้า จอนจินตื่นขึ้นมาอย่างสลึมสลือเช้านี้เขารู้สึกว่าได้นอนอย่างเต็มอิ่มเนื่องจากหลายคืนก่อนต้องอยู่กะดึกยันเช้าเพราะเพื่อนขอไว้แต่ไม่เป็นไรถ้าได้ส่วนแบ่งยังไงก็เอาวะ!!(ว่าง่ายๆก็งก) จอนจินกระพริบตาไปมาก็พบกับกลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทบริเวณอกกับแขนบอบบางอ้อนแอ้นที่โอบรัดเขาอยู่ จอนจินนึกสงสัยเมื่อวานก็ไม่ได้พาใครเข้ามานี่นา? แล้วขนนกสีขาวเส้นใหญ่ที่อยู่รอบเตียงนี่อีก
"อืม..."คนอีกคนครางเสียงต่ำแขนเล็กๆขยี้ตานิดหน่อย ดวงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาปะทะร่างสูงทันที จอนจินลอบมองลงข้างล่างคลำใต้ผ้าห่มกางเกงเขาอยู่ดีแต่อีกคนนี่สิ เสื้อผ้าไปไหน? หรือว่าเมื่อวาน...เราทั้งสองคน....
"ว้ากกกกก...โอ๊ย!!"จอนจินตะโกนเสียงดังเมื่อคิดถึงบางสิ่งที่มันอกุศล แต่เสียงต่อมากลายเป็นจอนจินเองที่ตกเตียงเพราะคนตัวเล็กผลักออกซะเต็มแรง
"นายจะผลักฉันทำไมเนี่ย!!!?"จอนจินจับหัวฝั่งที่ปวดก็เมื่อกี้หงายหลังลงแล้วหัวไปกระแทกพื้นแต่ไม่หนักมากนัก
"โทษๆๆๆ ฉันตกใจเสียงนายนั่นแหละ จะแหกปากทำไมเล่า?"คนตัวเล็กกอดอกในสภาพกึ่งเปลือยท่อนบน ท่อนล่างอยู่ใต้ผ้าห่มผืนยักษ์
"นี่ฉันนอนเสื้อผ้าหลุดอีกแล้วหรอเนี่ย? เป็นตลอดเลย ว่าแต่ยืมเสื้อนั่นหน่อยดิ"สั่งพลางชี้เสื้อเชิ๊ตใต้มือจอนจินให้ส่งให้ก่อนจะลุกขึ้นมาใส่แล้วเดินอาดๆไปห้องรับแขก
จบการย้อนความ
"ว่าแต่จะบอกได้ยังว่ามาทำไมเนี่ย?"จอนจินเท้าคางมองคนตรงหน้า พินิจมองลักษณะทางกายภาพต่างๆนาๆ ไม่ว่าผิวที่ขาวเหมือนเรืองแสงได้ ปากนิด จมูกหน่อย ใบหน้ากลมเพราะแก้มป่องๆนั่น ตัวเล็กน่ารัก และตอนนี้บวกกับอาการลุกลี้ลุกลนของอีกคนมันช่างน่ารักซะจริงๆ จะเรียกว่าไงดี ตกหลุมรักละมั้ง?
"อืม ก็ได้..อ่ะ แต่ว่า...จะบอกดีมั้ย? บอก ไม่บอก บอก บอกดีกว่..อ่ะ ไม่ดีกว่า"แอนดี้ที่ตอนนี้กำลังพึมพำกับตัวเองอย่างเต็มที่ ทั้งส่ายหัวไปมา ทั้งคิ้วเล็กๆที่ขมวดเข้ากันจนจะเป็นโบว์นั่นก็ด้วย
"ถ้าไม่บอกก็เชิญออกไปได้แล้ว"จอนจินว่าพลางลากแขนบางๆมาที่ประตู เปิดประตูและโยนร่างเล็กๆออกไปด้านนอก
"นี่!! เดี๋ยวสิ อย่าพึ่ง!!! จอนจิน!!"แอนดี้ตะโกนเสียงดังก่อนจะปิดประตูแต่ก็โดนแอนดี้ขวางไว้ ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากประตูกันอยู่นานสองนาน
"ก็นายไม่ยอมบอก แถมมานอนในห้องฉันอีกนี่"จอนจิยดันกลับไป
"ก็...บอกว่ารอเดี๋ยวไง...เล่า!!!"แอนดี้ดันกลับไปอีก"แล้วก็ฉันไม่ได้ชื่อนาย ฉันชื่อแอนดี้โว้ยยยย!!"คนตัวเล็กบอกอย่างรำคาญ จอนจินเห็นว่าอีกด้านเริ่มอ่อนแรงจึงออกแรงดันประตูในทีเดียวและมันได้ผล
โป๊ก!!!!
"โอ้ย!!!"เสียงจากอีกด้านประตูดังลอดออกมาจนจอนจินต้องเปิดประตูออกมาก็เขอแอนดี้นั่งอยู่ที่พื้นเอามือปิดหน้าด้วยความเจ็บ จอนจินเห็นก็นั่งลงมาดูอาการมือก็พยายามเอามือเล็กๆออกจากใบหน้า
"เป็นอะไรมั้ยเนี่ย?"
"นายกล้ากระแทกประตูใส่เท.....พ"แอนดี้ที่เอามือออกแล้วพยายามตะคอกใส่แต่พอเงยหน้ามากลับเจอใบหน้าหล่อเหลาที่มองอย่างเป็นห่วงผิดกับเหตุการณ์เมื่อกีที่เหวี่ยงใส่กันแทบตาย้ ร่างสูงเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าเบาๆ แอนดี้สะดุ้งนิดหน่อยเพราะสัมผัสจากมือของจอนจินมันช่าง....อบอุ่นและอ่อนโยน
"เจ็บหรอ? ขอโทษนะ"คำไม่กี่คำที่พูดออกมากลับทำแอนดี้หัวใจเต้นแรง ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวราวกลองชุดที่ไม่รู้จักหยุด แอนดี้พยักหน้าน้อยๆก่อนจะตกใจกว่าเดิม ก็หมอนี่ดันเอาหน้ามาใกล้กว่าเดิมนี่สิ แอนดี้หลับตาแน่นทันที แต่กลับรู้สึกได้แค่สัมผัสฝ่ามือหนาที่หน้าผากกำลังนวดคลึงอยู่ แอนดี้เผลอหลับตาเคลิ้มด้วยความลืมตัว
"อ่ะ.....ไปทายาในห้องไป"จอนจินดึงแขนบางให้ลุกตามไปในห้อง แอนดี้ทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะถูกดันให้นั่งตรงเก้าอี้ จอนจินทำการหยิบกล่องพยายาลมาก่อนจะบีบเนื้อยาสีขาวลงที่ปลายนิ้วและบรรจงนวดที่หน้าผากของแอนดี้
"อุ๊..อือ"คนตัสเล็กส่งเสียงในลำคอเมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้านวดแรงเกินไป
"อ่ะ โทษๆ ฉันนวดแรงไปสินะ"จอนจินรีบอโทษก่อนจะเบามือลง แอรดี้คิดว่าจริงๆหมอนี่ก็ใจดีอยู่นะ"เสร็จแล้ว"เสียงเข้มเรียกสติแอนดี้กลับมาทันที
"แล้วจะบอกได้ยัง?"จอนจินยังไม่เลิกที่จะอยากรู้การมาของแอนดี้ แอนดี้ถอนหายใจยอมแพ้เมื่อเจอคำถาม
"บอกนิดเดียวนะ"
"อือ บอกมาเถอะน่า อยากจะให้โยนออกไปอีกรึไง?"แอนดี้ค้อนใส่จอนจินอีกรอบ
"ฉันมาเพื่อหาคู่แท้ให้นาย"
TBC.
____________________________________________________________________
Talk
นี่เป็นเรื่องราวการพบกันของจินดี้ค่ะ เรื่องราวก่อนบทริคซอง ไม่แน่ว่าแต่งอันนี้เสร็จอาจมีอูด้งต่ออ่ะนะคะ
ไรท์เอาช่วงจินดี้เจอกันมาให้อ่านก่อนค่ะ เพราะยังไม่แน่กับบทริคซองถัดไป อ่านๆไปก่อนนะคะ กลัวลีดจะลืมเรื่องนี้กันซะก่อน 55555 เอาไปอ่านเล่นๆก่อนนะคะ น่าจะสักสองสามตอนจบค่ะ คิดว่านะ แล้วก็เรื่องงานมีตพี่ชูงไปกันเยอะๆนะคะ ^ ^ เพราะคนอื่นๆก็เริ่มตามกันมาแล้วด้วย
คุณเชื่อเรื่องเทพหรือพวกเทวดานางฟ้ากันมั้ย?
ผมคนหนึ่งละที่ไม่เชื่อ
จนได้มาเจอกับตัวเอง
ผมปาร์ค จอนจินขอสาบานว่าตรงหน้าผมตอนนี้มันเป็นอะไรที่อเมซิ่งสุดๆเลย คนที่อยู่ข้างหน้ากำลังสวาปามเหล่าอาหารที่น่าสงสารอย่างเมามันส์ คนตัวบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งของผมกับกางเกงขาสั้นเผยเรียวขาเล็ก(จอนจินยังงงว่ามีกางเกงแบบนี้ในบ้านเขาด้วยหรอ?)กำลังซดซุปส่าหร่ายเป็นชามสุดท้ายและคว้าแก้วน้ำมาดื่มอึกใหญ่
"ฮ้าาา~~ อิ่มจัง นายทำอาหารอร่อยดีนะ"มีหันมาชมอีกแน่ะ
"นายเป็นใคร ชื่ออะไร มาทำอะไรที่นี่"จอนจินรัวคำถามใส่คนตัวบางร่างน้อยทันที
"ฉันเป็นเทพเทวาชื่อแอนดี้ ส่วนมาทำอะไรนั้นไม่ใช่เรื่องของนาย"คนตัวตัวเล็กพูดจอนจินหงุดหงิดเล็กน้อยกับประโยคสุดท้ายนิดหน่อย ถ้าไม่ได้เห็นภาพเมื่อเช้าเขาคงจะคิดว่าร่างบางตรงหน้าบ้าแน่ๆ
"เอาเหอะๆ ว่าแต่...เมื่อไหร่นายจะออกจากบ้านฉันไปสักที"
"นี่ไล่กันเลยหรอ?"
"ทำกับข้าวให้กินก็บุญแล้วนะ"จอนจินว่ากลับไปแอนดี้ก็ทำหน้าบูดทันที"แต่ถ้านายยอมบอกจะให้อยู่ที่นี่ก็ได้"นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย คนตรงหน้าเงยหน้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสุดๆ
ย้อนกลับไปเหตุการ์ณเมื่อคืน
หลังจากที่จอนจินกลับมาหลังจากทำงานที่บาร์เหล้าเจ้าประจำร่างสูงก็เตรียมเข้านอนทันที แต่พอกดปุ่มแอร์มันดันไม่ทำงานนี่สิ
"เห้อ ซวยชะมัดเลย แอร์ดันเสียซะอีกวันนี้อากาศยิ่งร้อนๆอยู่ด้วย เปิดหน้าต่างเอาละกัน"จอนจินเดินไปเปิดประตูหน้าต่างบานใหญ่ที่ด้านนอกมีระเบียงไว้รับลม
ห้องของจอนจินอยู่บนอาคารหรูในย่านที่มีคนพลุกพล่าน ห้องอยู่ชั้นที่18 แม้จะไม่ได้รวยมากแต่ก็พออยู่ดีกินดีละนะ แสงไฟจากตอนกลางคืนที่ยังส่องแสงอยู่ทำให้จอนจินยืนรับลมอยู่เงียบๆก่อนจะเข้าไปนอนที่เตียงกว้างข้างหน้าต่างแล้วเจ้าตัวก็ผล็อยหลับไปเนื่องจากอาการเหนื่อยล้าจากการทำงาน
อีกด้านหนึ่งบนฟากฟ้า
ร่างเล็กๆบอบบางกำลังใช้ปีกสีขาวบริสุทธิ์บินอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน คนตัวเล็กมองเข็มทิศที่ชี้ไปยังเป้าหมายก่อนมันจะให้มาหยุดที่คอนโดหรูที่หนึ่ง ชั้น18
"เจอสักที บินมาก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง"แอนดี้บ่นก็มาเหยียบระเบียงห้องและพบว่ามันเปิดอยู่
"บรื้อออ หนาวจังนอนไปได้ไงเนี่ยแถมถอดเสื้อนอนอีก"แอนดี้ว่าพลางมองไปยังร่างสูงที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวและตอนนี้ด้วยอาการง่วงหงาวหาวนอนขั้นสุดของคนตัวเล็กจึงไม่รอช้าที่จะปีนขึ้นเตียงไปนอนข้างๆล่างสูง ก่อนจะเอาหน้าซุกหมอนนุ่มๆและผล็อยหลับไปในทันที
ในตอนเช้า จอนจินตื่นขึ้นมาอย่างสลึมสลือเช้านี้เขารู้สึกว่าได้นอนอย่างเต็มอิ่มเนื่องจากหลายคืนก่อนต้องอยู่กะดึกยันเช้าเพราะเพื่อนขอไว้แต่ไม่เป็นไรถ้าได้ส่วนแบ่งยังไงก็เอาวะ!!(ว่าง่ายๆก็งก) จอนจินกระพริบตาไปมาก็พบกับกลุ่มผมนุ่มสีดำสนิทบริเวณอกกับแขนบอบบางอ้อนแอ้นที่โอบรัดเขาอยู่ จอนจินนึกสงสัยเมื่อวานก็ไม่ได้พาใครเข้ามานี่นา? แล้วขนนกสีขาวเส้นใหญ่ที่อยู่รอบเตียงนี่อีก
"อืม..."คนอีกคนครางเสียงต่ำแขนเล็กๆขยี้ตานิดหน่อย ดวงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาปะทะร่างสูงทันที จอนจินลอบมองลงข้างล่างคลำใต้ผ้าห่มกางเกงเขาอยู่ดีแต่อีกคนนี่สิ เสื้อผ้าไปไหน? หรือว่าเมื่อวาน...เราทั้งสองคน....
"ว้ากกกกก...โอ๊ย!!"จอนจินตะโกนเสียงดังเมื่อคิดถึงบางสิ่งที่มันอกุศล แต่เสียงต่อมากลายเป็นจอนจินเองที่ตกเตียงเพราะคนตัวเล็กผลักออกซะเต็มแรง
"นายจะผลักฉันทำไมเนี่ย!!!?"จอนจินจับหัวฝั่งที่ปวดก็เมื่อกี้หงายหลังลงแล้วหัวไปกระแทกพื้นแต่ไม่หนักมากนัก
"โทษๆๆๆ ฉันตกใจเสียงนายนั่นแหละ จะแหกปากทำไมเล่า?"คนตัวเล็กกอดอกในสภาพกึ่งเปลือยท่อนบน ท่อนล่างอยู่ใต้ผ้าห่มผืนยักษ์
"นี่ฉันนอนเสื้อผ้าหลุดอีกแล้วหรอเนี่ย? เป็นตลอดเลย ว่าแต่ยืมเสื้อนั่นหน่อยดิ"สั่งพลางชี้เสื้อเชิ๊ตใต้มือจอนจินให้ส่งให้ก่อนจะลุกขึ้นมาใส่แล้วเดินอาดๆไปห้องรับแขก
จบการย้อนความ
"ว่าแต่จะบอกได้ยังว่ามาทำไมเนี่ย?"จอนจินเท้าคางมองคนตรงหน้า พินิจมองลักษณะทางกายภาพต่างๆนาๆ ไม่ว่าผิวที่ขาวเหมือนเรืองแสงได้ ปากนิด จมูกหน่อย ใบหน้ากลมเพราะแก้มป่องๆนั่น ตัวเล็กน่ารัก และตอนนี้บวกกับอาการลุกลี้ลุกลนของอีกคนมันช่างน่ารักซะจริงๆ จะเรียกว่าไงดี ตกหลุมรักละมั้ง?
"อืม ก็ได้..อ่ะ แต่ว่า...จะบอกดีมั้ย? บอก ไม่บอก บอก บอกดีกว่..อ่ะ ไม่ดีกว่า"แอนดี้ที่ตอนนี้กำลังพึมพำกับตัวเองอย่างเต็มที่ ทั้งส่ายหัวไปมา ทั้งคิ้วเล็กๆที่ขมวดเข้ากันจนจะเป็นโบว์นั่นก็ด้วย
"ถ้าไม่บอกก็เชิญออกไปได้แล้ว"จอนจินว่าพลางลากแขนบางๆมาที่ประตู เปิดประตูและโยนร่างเล็กๆออกไปด้านนอก
"นี่!! เดี๋ยวสิ อย่าพึ่ง!!! จอนจิน!!"แอนดี้ตะโกนเสียงดังก่อนจะปิดประตูแต่ก็โดนแอนดี้ขวางไว้ ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากประตูกันอยู่นานสองนาน
"ก็นายไม่ยอมบอก แถมมานอนในห้องฉันอีกนี่"จอนจิยดันกลับไป
"ก็...บอกว่ารอเดี๋ยวไง...เล่า!!!"แอนดี้ดันกลับไปอีก"แล้วก็ฉันไม่ได้ชื่อนาย ฉันชื่อแอนดี้โว้ยยยย!!"คนตัวเล็กบอกอย่างรำคาญ จอนจินเห็นว่าอีกด้านเริ่มอ่อนแรงจึงออกแรงดันประตูในทีเดียวและมันได้ผล
โป๊ก!!!!
"โอ้ย!!!"เสียงจากอีกด้านประตูดังลอดออกมาจนจอนจินต้องเปิดประตูออกมาก็เขอแอนดี้นั่งอยู่ที่พื้นเอามือปิดหน้าด้วยความเจ็บ จอนจินเห็นก็นั่งลงมาดูอาการมือก็พยายามเอามือเล็กๆออกจากใบหน้า
"เป็นอะไรมั้ยเนี่ย?"
"นายกล้ากระแทกประตูใส่เท.....พ"แอนดี้ที่เอามือออกแล้วพยายามตะคอกใส่แต่พอเงยหน้ามากลับเจอใบหน้าหล่อเหลาที่มองอย่างเป็นห่วงผิดกับเหตุการณ์เมื่อกีที่เหวี่ยงใส่กันแทบตาย้ ร่างสูงเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าเบาๆ แอนดี้สะดุ้งนิดหน่อยเพราะสัมผัสจากมือของจอนจินมันช่าง....อบอุ่นและอ่อนโยน
"เจ็บหรอ? ขอโทษนะ"คำไม่กี่คำที่พูดออกมากลับทำแอนดี้หัวใจเต้นแรง ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวราวกลองชุดที่ไม่รู้จักหยุด แอนดี้พยักหน้าน้อยๆก่อนจะตกใจกว่าเดิม ก็หมอนี่ดันเอาหน้ามาใกล้กว่าเดิมนี่สิ แอนดี้หลับตาแน่นทันที แต่กลับรู้สึกได้แค่สัมผัสฝ่ามือหนาที่หน้าผากกำลังนวดคลึงอยู่ แอนดี้เผลอหลับตาเคลิ้มด้วยความลืมตัว
"อ่ะ.....ไปทายาในห้องไป"จอนจินดึงแขนบางให้ลุกตามไปในห้อง แอนดี้ทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะถูกดันให้นั่งตรงเก้าอี้ จอนจินทำการหยิบกล่องพยายาลมาก่อนจะบีบเนื้อยาสีขาวลงที่ปลายนิ้วและบรรจงนวดที่หน้าผากของแอนดี้
"อุ๊..อือ"คนตัสเล็กส่งเสียงในลำคอเมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้านวดแรงเกินไป
"อ่ะ โทษๆ ฉันนวดแรงไปสินะ"จอนจินรีบอโทษก่อนจะเบามือลง แอรดี้คิดว่าจริงๆหมอนี่ก็ใจดีอยู่นะ"เสร็จแล้ว"เสียงเข้มเรียกสติแอนดี้กลับมาทันที
"แล้วจะบอกได้ยัง?"จอนจินยังไม่เลิกที่จะอยากรู้การมาของแอนดี้ แอนดี้ถอนหายใจยอมแพ้เมื่อเจอคำถาม
"บอกนิดเดียวนะ"
"อือ บอกมาเถอะน่า อยากจะให้โยนออกไปอีกรึไง?"แอนดี้ค้อนใส่จอนจินอีกรอบ
"ฉันมาเพื่อหาคู่แท้ให้นาย"
TBC.
____________________________________________________________________
Talk
นี่เป็นเรื่องราวการพบกันของจินดี้ค่ะ เรื่องราวก่อนบทริคซอง ไม่แน่ว่าแต่งอันนี้เสร็จอาจมีอูด้งต่ออ่ะนะคะ
ไรท์เอาช่วงจินดี้เจอกันมาให้อ่านก่อนค่ะ เพราะยังไม่แน่กับบทริคซองถัดไป อ่านๆไปก่อนนะคะ กลัวลีดจะลืมเรื่องนี้กันซะก่อน 55555 เอาไปอ่านเล่นๆก่อนนะคะ น่าจะสักสองสามตอนจบค่ะ คิดว่านะ แล้วก็เรื่องงานมีตพี่ชูงไปกันเยอะๆนะคะ ^ ^ เพราะคนอื่นๆก็เริ่มตามกันมาแล้วด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น