คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : เหตุการณ์ที่คาดเดาไม่ได้
Chapter 7
“จินอ่า…ตรงนี้ต้องเป็นข้อนี้นะความหมายถึงจะตรงกัน The headmaster handled the situation very well น่ะ โอเคไหม? ลองข้อต่อไปนะ”เสียงของคุณครูหนุ่มที่กำลังสอนภาษาอังกษเด็กม.ปลายอย่างจอนจินที่ตอนนี้กำลังอภิมหามึนกับคำพูดของอาจารย์เฮซองซะแล้ว
“อะไรนะครับพี่ซอง? ผมตามไม่ทันแปป…..”จอนจินท่ตอนนี้มือจดยิกๆอย่างเสียไม่ได้ ก็อยากรู้สึกร้องไห้เบาๆเมื่อเฮซองนั้นดูโหดกว่าที่คิด T T
“พี่บอกว่าตรงนี้ (_#$)@^$&%@!*$#&*(&@^#$@^$*(@_))! บลาๆ”พอหลังจากพูดเกาหลีไปได้ไม่กี่คำ เฮซองก็พ่นภาษาอังกษน้ำไหลไฟดับทีเดียว แล้วผมจะรู้เรื่องหม้ายยยยยยยยยย
“I said it enough this Hyesung? จินจะเอาขนมหน่อยมั้ย?”และแล้วนางฟ้า(?)ผู้มาโปรดจอนจินก็ปรากฏตัวขึ้น
“Ah…OK จินนี่ฉันให้นายพัก 30 นาที โอเคนะ?”เฮซองก้มดูนาฬิกาข้อมือเพื่อตรวจเวลา
“คร้าบบบบบบ”นี่ขนาดเรียนวันแรกนะเนื่ย จอนจินน้อยอยากร้องไห้ โฮๆ ก่อนจะกระดึ้บไปออดอ้อนคนตัวเล็กทันที
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยจินนี่ อุตส่าห์ขอพ่อแม่นายให้มาอยู่ที่นี่ช่วงสอบได้ก็บุญเท่าไหร่แล้วน้า”มินอูดีดหน้าผากจอนจินไปเปาะหนึ่ง ก็แหม…ให้เขากับเฮซองไปขอให้นอนค้างที่นี่ได้เพราะเดี๋ยวพ่อกับแม่ไม่เชื่อ เหตุผลมันช่าง…..
“ง่ำๆๆ อร่อยอ่ะ พี่ทำเองหรอ”จอนจินตาวาวก่อนจะเริ่มหยิบอีกชิ้น
“ปล่าวน่ะ เฮซองทำ ทำไม…อร่อยหรอ?“มินอูแกล้งหยอกคนตัวใหญ่เล่น ซึ่งก็ทำหน้ายู่นิด
“ You’re my loveeeeeeeeee Venus “ เสียงโทรศัพท์จอนจินดังขึ้น เจ้าของเครื่องปรี่ไปรับโทรศัพท์อย่างเร่งด่วน
“คร้าบบบ จอนจินพูดครับ…อ้าว!! ริคฮยอง พี่เองหรอ? มีไรอ่ะ? ผมหรอ? อยู่คอนโดพี่ซองกับพี่มิน ทำไม? เอ๋!! จะมาขอค้าง!!!”จอนจินตาโตอีกรอบก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่างทันที
“ริคฮยองนะ ริคฮยอง == ”จอนจินส่ายหน้าเบาๆ
“มีอะไรหรอจิน?”มินอูที่งงๆก็ถามขึ้น ก่อนจถูกจอนจินลากออกไป
เฮซองที่ได้ยินเสียงเดินของทั้งสองออกไปข้างนอกก็ร้องทักขึ้นมาทันที
“เฮ้!!! พวกนายจะไปไหนกันน่ะ ยังเรียนไม่เสร็จเลยนะ!!”เฮซองโผล่หน้าออกมาจากเคาเตอร์ครัวขนาดเล็ก
“ริคฮยองอยู่ข้างล่างน่ะครับ เขาโทรขึ้นมาให้ผมกับพี่มินไปรับ”เฮซองที่ได้ยินก็ทำหน้างงๆ ก่อนจะพูดเสียงดังว่า
“หมอนั่นมาเรอะ!!! แล้ว…แล้วไหงมาที่นี่อ่ะ?”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ด้านล่างของคอนโดที่มีชายหนุ่มร่างสูงกำลังรอคอยรุ่นน้องที่(น่า)รักของเขา ตอนนี้อากาศข้างนอกหนาวเอามากๆ บวกกับสภาพร่างกายที่เข้าสู่สภาวะอ่อนแอเนื่องจากโหมงานหนักเกินกำลังและรอยใบหน้าที่ฟกช้ำไปข้างนึงและที่มุมปากมีเลือดออกอยู่นิดหน่อย กำลังเป่าลมใส่ฝ่ามือที่เริ่มจะแข็งเพราะความหนาวเย็นให้มันอบอุ่นขึ้นสักนิดก็ยังดี ไม่นานก็เจอรุ่นน้องและอีกคนวิ่งมาพอดี
“ริคฮยองงงงง ฮยองมาที่นี่ได้ไงเนื่ย?”จอนจินถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ตาม GPS มา”สั้นๆและได้ใจความ
“ฮยองมาเปิด GPS โทรศัพท์ผมเรอะเนื่ย เฮ้อ!! เดี๋ยว!!....ฮยองหน้าฮยองไปโดนอะไรมาน่ะ!!!”จอนจินพึ่งเห็นสภาพของเอริคเพราะเอริคเดินออกมาโดนแสงไฟจากข้างถนน ทำให้เห็นใบหน้าชัดเจน
“นายไปทำอะไรมาเนื่ย เอริค?”มินอูเอามือปิดปากเพราะสภาพของเอริคตอนนี้ ก่อนจะล้มฝุบเข้าหาจอนจินทันที
“ฮยอง!!!!!! อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ!!! พี่มินขึ้นไปหาพี่ซองเตรียมที่ห้องให้ทีครับ”ซึ่งก็เห็นว่ามินอูพยักหน้ารัวๆ
“โอเค ได้!!!”มินอูรีบวิ่งขึ้นคอนโดเพื่อไปบอกเฮซองให้เตรียมการพื้นที่ให้คนตัวสูง
“ริคฮยองอย่าเป็นอะไรนะฮะ”จอนจินอุ้มเอริคไว้บนหลังก่อนจะออกตัวไปหาที่หมายคือคอนโดของเฮซองและมินอู
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"กลับมากันแล้วเรอะ เฮ้ยยย!!! เกิดอะไรขึ้นเนื่ย!!!"เฮซองที่เปิดประตูมาก็เจอจอนจินที่มีร่างคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บนหลังที่มีใบหน้าเกือบจะหล่อแต่ติดตรงที่มีรอยฟกช้ำจนจะเขียวๆม่วงๆแล้วนี่สิ
“ก็ว่า….ทำไมถึงให้เตรียมยากับที่นอนไว้ มาๆเข้ามา….”เฮซองเบี่ยงตัวให้จอนจินพอไปนอนที่เตียงอีกห้องได้สะดวก จอนจินวางตัวของรุ่นพี่มิติที่สี่เบาๆ ก่อนจะขอตัวไปข้างนอก ส่วนเฮซองก็ถือผ้าขนหนูกับอ่างน้ำมาด้วย ร่างบางแตะๆตรงหน้าผากก็พบว่ามีอาการของพิษไข้ควบด้วย
“มิน่าล่ะ หน้าแดงออกขนาดนี้ คงต้องทำแผลก่อนละมั้ง”เฮซองเริ่มบรรจงทำแผลทีละแผลบนใบหน้าอย่างเบามือ จนกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานไปมากอยู่
“ต่อไปก็…..เช็ดตัว ว่าแต่จะเช็ดยังไงละเนื่ย? หรือให้จินเช็ดแทนดี ช่างมัน ผู้ชายด้วยกันกลัวอะไร”(คิดดีแล้วหรอคะซอง คึคึ) เฮซองค่อยๆถอดเสื้อแจ๊กเก๊ตและตามด้วยเสื้อเชิ๊ตสีขาวสะอาด เผยให้เห็นมัดกล้ามที่มีเนื้อมีหนัง น.....น่าอายชะมัด ว่าแต่…เราจะอายทำไมเนื่ย รีบๆเช็ดก็รีบๆไปดีกว่า และ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
"ผมว่าพี่เฮซองคงนอนเฝ้าริคฮยองแล้วล่ะครับ พี่มินอู"จอนจินบอกกับมินอูที่เดินวนอยู่หน้าห้อง ที่จอนจินพูดก็เพื่อให้มินอูสบายใจ
“แต่…แต่ว่า อาการน่าจะหนักนะ”มินอูยังไม่คลายความกังวล จอนจินสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลัง ซบหน้าแป้นๆที่ไหล่บาง
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ นี่ก็ดึกแล้วนะ นอนกันเถอะ”จอนจินพูด ก็ตัวเองอาบน้ำแล้วก็พูดได้นิ
“ก็นายอาบน้ำแล้ว งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”มินอูจับมือหนาให้ออกจากตัวก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
ทันที
“อ้าว!!! ยังไม่นอนอีกหรอจิน?”
“ก็รอพี่อ่ะ ฮ้าวววว”
“รอทำไมล่ะ ถ้าง่วงก็นอนไปสิ เห็นมั้ยหาวใหญ่แล้ววว ฮ่าๆๆๆ”
“นายนอนเตียงเฮซองไปละกัน”มินอูว่าก่อนจะย้ายตัวขึ้นเตียงพอดี แล้วก็รีบปิดไฟเพื่อกันจอนจินข้ามมาฝั่งตน
“พี่มินนนน รีบปิดไฟไปไหนอ่า ผมมองไม่เห็นน้า”จอนจินว่าก่อนทั้งห้องจะเงียบลง แต่มินอูก็รู้สึกว่าเตียงตัวเองมันยวบแต่ก่อนจะหันไปต่อว่าอะไร กอดโดนมือหนาคว้าไปกอดซะแล้ว ด้านหลังก็ชนกับแผงอกแกร่งจนแทบรู้สึกถึงเสียงหัวใจเต้นเลยทีเดียว
“จิน…..”
“ผมขออยู่แค่อย่างนี้ อย่างนี้เท่านั้นล่ะ”ซึ่งทั้งคู่ก็อยู่กันนานจนมินอูหันไปหาจอนจิน
“นายอย่าร้องไห้สิ จินนี่”มินอูเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้จอนจิน
“ผม…เป็นห่วง..ฮยอง”เสียงขาดๆหายๆของจอนจินสื่อได้ดีว่าห่วงรุ่นพี่ขนาดไหน
“ไม่เป็นไรน่า…นายเป็นคนบอกเองนี่ว่าเอริคจะไม่เป็นอะไร”มินอูประสานมือของจอนจินกับตนไว้ แล้วก็เอาหน้าผากชนกัน
“ครับ ผมจะเชื่อว่าฮยองจะไม่เป็นอะไร”จอนจินพยักหน้ารับน้อยๆก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้าสู่ห้วงนิทราในค่ำคืนนี้
TBC.
มาต่อให้อีกตอนนะค้าาาา >< ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ความคิดเห็น