คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : ความรู้สึกที่เก็บกด
Chapter 6
“สอบกลางภาค?”นี่คือสิ่งที่หลุดออกมาจากปากของมินอู แล้วก็หน้าแป้นๆของจอนจินที่กำลังยิ้มเจื่อนๆอยู่
“ครับ พี่มินอู ขอโทษด้วยนะคร้าบบบบบ”ขอโทษขอโพยไปทีหนึ่งก็ต่อด้วยลูกอ้อนของคนตัวสูงทันที
“มิน่าล่ะ ถึงดูไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่”มินอูพูดไปก็มองคนตรงหน้า ก็เข้าใจหรอกนะ เห้อ
“พี่เข้าใจผมใช่ไหม? พี่ไม่โกรธผมน้า”มินอูพยักหน้าอย่างอดไม่ได้ ก่อนจอนจินจะดึงคนตัวเล็กรวมมากอด แม้จะมีเคาเตอร์กั้นกลางก็เถอะ
“จิน!!! นี่เวลางานพี่นะ ออกไปได้แล้วไป เดี๋ยวค่อยคุยกัน”มินอูรีบพลักคนตรงเบาๆเป็นเชิงให้ออกไป
“ครับๆ แล้วเจอกันนะครับ^^”มินอูอดหน้าแดงไม่ได้ก็เพราะจอนจินน่ะแหล่ะ คนอะไรไม่รู้เผลอเป็นกอด =///= ยืนหน้าแดงได้สักพักก็มีคนขัดอารมณ์ขึ้นมาซะก่อน
“นี่ๆ หวานกันจริงๆเลยน๊า ฉันก็อยากจะหวานแบบนั้นกะเฮซองบ้างอ่า =3=”คังทาน่ะเองที่ขัดขึ้นมา
“หวานเหวินอะไรเล่า!! ไม่มีงานทำรึไง อ้อ…แล้วก็อย่าหวังเรื่องเฮซองเลย เค้าไม่สนนายหรอกน่า”
“แต่ฉันอาจจะมีโอกาสก็ได้นี่ นายนี่พูดไม่ไว้หน้าฉันเลย ไปทำงานดีกว่า เชอะ!!”งอนไปก็ไม่น่ารักหรอกนะรู้มั้ยคังทา? ==
ก่อนจะไปทำงานของตนคังทาก็นึกได้ว่าจะบอกเรื่องเด็กที่มาขอเบอร์ แต่….ช่างเถอะคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อ้าว!! มินอูกลับมาแล้วหรอ ทำไมกลับช้าจัง ทำไม….หน้าเป็นอย่างนั้นละ”เฮซองที่เดินมาเปิดประตูห้องร้องทักที่เห็นคนตัวเล็กยืนหน้ายู่นิดๆเหมือนจะร้องไห้นั่น แต่มันทันไรก็โดนโผเข้ากอดซะนี่
“อ่ะ!! มินอูนี่นายเป็นอะไรเนื่ย อ่า….โอ๋ๆเป็นอะไรไปเด็กดี หืม…เล่าให้ฉันฟังได้ไหม?”เฮซองพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเห็นท่าไม่ดีที่โดนกอดก็ลากคนตัวเล็กเข้าห้องก่อนจะลูบหัวปลอบ คนตัวสูงรู้สึกได้ถึงเสียงสะอื้นนิดๆ
หลังจากที่มินอูหยุดสะอื้นร้องไห้แล้วก็นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่โต๊ะตัวเล็กตรงกลางห้อง โดยมีเฮซองและแก้วโกโก้ร้อนสองแก้วอยู่ด้วย
“เอาล่ะ….เล่าให้ฟังสิเกิดอะไรขึ้น”เฮซองถามคนตัวเล็กทันที เขาไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทคนนี้เป็นอย่างนี้เลยตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนนั้น
“คือ…ฉัน ฮึก ฉันทนไม่ไหวน่ะ ฉันไม่รู้จะยิ้มให้จินไปได้อีกเมื่อไหร่ ฉัน….”ไม่วายก็เริ่มจะร้องไห้อีกรอบแต่ก็มีมือของเฮวองกุมและบีบเบาๆให้รู้ว่าเพื่อนของเขายังอยู่ตรงนี้
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจมินอู ฉันเข้าใจ….เรื่องนั้นใช่มั้ย “เจ้านั่น”กลับมาแล้ว”มินอูไม่พูดอะไรแต่ยื่นโทรศัพท์ให้ที่ในตัวเครื่องมีแต่ข้อความเกือบร้อยฉบับ เฮซองไล่อ่านข้อความบางส่วนที่ปรากฏบนจอ
“พี่มิน พี่ไม่อยากเจอผมหรอ? ผมอยู่ใกล้ๆพี่ไง”
“พี่มิน เดี๋ยวนี้พี่กลับดึกจัง แต่ไม่เป็นไรผมมองดูพี่อยู่นะ จะไม่มีใครทำอะไรพี่หรอก”
“พี่ เรามาคุยกันได้ไหม?”
“ตอบผมหน่อย พี่มิน ผมอยากเจอพี่”
“รู้มั้ยวันนี้พี่แต่งตัวน่ารักที่สุดในโลกเลย”
“พี่ชอบดอกลิลลี่มั้ย? ที่ผมส่งไปให้พี่น่ะ?”
ข้อความเหล่านี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น เฮซองกำโทรศัพท์แน่น ก่อนจะรีบตรงไปที่หน้าต่าง
“ด…เดี๋ยว นายจะทำอะไรน่ะ เฮซอง”มินอูที่อยู่ๆก็กังวลขึ้นมารีบเข้ามาถามเฮซองที่กำลังจะเปิดบานหน้าต่าง
“ฉันไม่รู้ว่าแกจะอยู่แถวนี้ ตอนนี้ เวลานี้รึเปล่า!!! แต่ฉันอยากจะบอกว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ!!! อย่าให้ฉันต้องลงมือกับแกหรืออะไร อย่าหาว่าไม่เตือนนะ”ซอนโฮ!!!!” ”เสียงที่เกรี้ยวกราดและทรงพลังของเฮซองดังไปสามบ้านแปดบ้าน จนคนแถวนั้นที่เดินๆอยู่ตกใจรีบหนีเลยทีเดียว
ติ้ง!!!
เสียงข้อความโทรศัพท์ของมินอูดังขึ้น เฮซองอ่านเสร็จก็แทบอยากจะขว้างทิ้งทันที ก่อนจะกดลบและยัดใส่มือมินอูทันที
“นายจะไปไหนน่ะ เฮซอง!!!”มินอูร้องทักคนสวยที่เดินตึงตังเข้าห้อง
“ไปสงบสติอารมณ์!!!”เฮซองบอกด้วยน้ำเสียงที่มินอูก็คิดว่าไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง แต่ข้อความเมื่อกี้…เขายังไม่ทันอ่านเลยนะ? มินอูพยายามจะไม่คิดมากก่อนจะยัดมือถือกลับใส่กระป๋าและเตรียมตัวอาบน้ำนอนดีกว่า
เฮซองที่อยู่ในห้องอาบน้ำ เอามือสวยๆทุบกำแพงเต็มแรง ระบายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ได้เป็นอย่างดี
“อย่าให้เจอตัวนะ อย่าให้ฉันต้องฆ่านายนะซอนโฮ”เมื่อนึกย้อนเรื่องข้อความแล้วก็หงุดหงิดเข้าไปอีก
“พี่มิน พี่ซองเพื่อนพี่ดุจัง แต่ยังไงเค้าก็หาผมไม่เจอหรอกมั้ง? ผมมีความสามารถพอละนะ ^^ ยังไงพี่ก็จับผมไม่ได้หรอก รู้เอาไว้ซะด้วย!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่มิน พี่เป็นอะไรหรือปล่าว? พี่ตาบวมๆนะครับ”จอนจินที่เห็นหน้ามินอูตาบวมนิดๆก็ร้องทัก เพราะเป็นห่วงคนตัวเล็ก
“ไม่เป็นไรหรอกจิน ^^ พี่สบายดี พอดีเมื่อวานนอนดึกไปนิด ทำรายงานน่ะ”มินอูตอบเลี่ยงๆไป โดยมีเฮซองยืนพยักหน้ายืนยันให้จิน
“เอาละๆ เราไปกันเถอะ มินอู เดี๋ยวจินจะสายนะ อ้อ…จิน อีทีไม่มาหรอ?”เฮซองถามถึงตัวป่วนที่จะคอยเกาะแกะจอนจินบ่อยๆเพราะเผื่อจะเจอเฮซอง
“อ๋อ…รายนั้นฮยองไปซ้อมวาดรูปน่ะครับ เดี๋ยวจะประกวด แถมตอนนี้ก็มีสอบกลางภาคด้วย”จอนจินยิ้มนิดๆ ซึ่งเฮซองทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“สอบกลางภาค? นายด้วยงั้นหรอ?”เฮซองพูดซึ่งจอนจินก็พยักหน้ารับ”ได้ไม่ได้วิชาไหนรึเปล่าจิน ให้พี่สอนให้มั้ย?”เฮซองพูดเป็นเชิงช่วย
“ผมไม่ค่อยถนัดวิชาพวกคณิตกับอังกฤษเท่าไหร่ ผมยังไงก็ได้แต่พี่จะว่างกันรึเปล่าน่ะสิ? ผมอาจจะรบกวน”จอนจินลูบหัวแก้เก้อ
“โอ้ย….ไม่เป็นไรหรอกจิน พี่สบายมาก เนอะมินอู”เฮซองสะกิดเพื่อนข้างๆ”หะ?...อ๋อ..อือใช่ พี่สบายมากจิน ถ้าไม่เข้าใจวิชาไหนถามพี่ได้นะ^^”มินอูยิ้มอ่อนให้จอนจิน ซึ่งนั้นเหมือนกับพระเจ้าประมานพรให้เค้าเลยนะเนื่ย
“จริงหรอ? ได้จริงๆหรอพี่ ขอบคุณมากๆ ตอนแรกผมกะจะให้ริคฮยองสอนให้แต่เห็น ฮยองดูเหนื่อยๆ แถมมีซ้อมวาดรูปอีกเลยไม่อยากรบกวน แต่ตอนนี้ผมมีตัวช่วยแล้วนินา”จอนจินยิ้มเจ้าเล่ห์ให้มินอูกอดจะดึงคนตัวเล็กมากอดให้หายคิดถึง
“ไม่เจอผมตั้งหลายวันคิดถึงผมไหม? พี่มิน จุ้บ!”พูดไปก็ใช้สกิลหอมแก้มไปด้วย
"จิน!!! เดี๋ยวเหอะ!!!"มินอูหน้าแดง จนเฮซองก็ยังขำ
หวังว่าความทรงจำแบบนี้จะยังคงอยู่ตลอดไปนะ?
TBC.
มาต่อให้แล้วนะคะ หายไปนานมากๆเลย >< ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ พอดีติดภารกิจหลายเรื่องนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณทุกเม้นและคนที่ติดตามนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ตอนนี้เราว่ามันสั้นๆแหะ ==
ความคิดเห็น