ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : ความฝันกับสัญญาเก่า
Chapter 4
"ว่าไงนะ!!! จินขอนายเป็นแฟน!!"เฮซองตะโกนลั่นจนมินอูต้องรีบปิดปาก เพราะยึกยักมานานว่าจะบอกดีไหม ก็กลายเป็นว่าโดนเฮซองเค้นจนต้องบอกสิน่า
"อือ เบาๆหน่อยก็ได้น่าเฮซอง กลัวโลกไม่รู้รึไง"มินอูบ่นอุบอิบ นี่คิดผิดคิดถูกเนื่ยที่เล่าให้เฮซองฟัง
"แล้วนายตอบไปว่าไง?"หน้าตาตอนนี้ของเฮซองคงดูวิ้งๆสุดๆ มินอูส่่ายหน้า
"นายปฏิเสธหรอ?"เฮซองเอียงคอถาม
"ยังหรอก แค่เก็บมาคิดดูก่อน"เฮซฮงพยักหน้าเข้าใจ ของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปสิ ถ้ารีบก็ไม่ดี
"แล้วให้คำตอบเมื่อไหร่?"
"พรุ่งนี้อ่ะ"เฮซองตาโต มันเร็วไปป่าววะ ==
"เอาเถอะ ไม่ว่าจะยังไงลองคิดดีๆ มันเป็นทางที่นายเลือกแต่ฉันสนับสนุนนะ นายจะได้ลืม"หมอนั่น"ได้สักที"เฮซองอธิบายเหตุผล มินอูพยักหน้าน้อยๆ ก่อนต่างคนจะต่างไปนอน
เมื่อมินอูล้มตัวนอน เฮซองปิดไฟทั้งห้องเงียบกริบนั่นทำให้มินอูมีเวลาทบทวนกับตัวเองมากขึ้น ทั้งเรื่องจิน ทั้งเรื่องข้อความนั่นทำให้คิดไม่ตกเลยว่าจะไปทางไหน แต่ที่กลัวๆคือในข้อความมีกล่าวถึงจินด้วย อยู่กับจินน่าจะเป็นการดีที่สุดไปไหนคนเดียวทั้งคู่มันเสี่ยงเกินไป ท่าทาง"หมอนั่น"ยังไม่รู้เรื่องเฮซองกับเอริค หมอนั่นจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ระวังตัวไว้หน่อยดีกว่า เวลาล่วงเลยไปมากโขจนเปลือกตาบางค่อยๆขยับปิดลงในที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พี่มินอู พี่จะไม่ทิ้งผมไปไหนไหนใช่ไหม? ผมรักพี่มาก รักมากที่สุดเลยรู้ไหมฮะ?"เสียงหวานของหนุ่งร่างเล็กพูดออกมาอย่างสดใส กอดจะกอดเจ้าของชื่อเบาๆ
"อื้ม พี่รู้แล้วล่ะ พี่ไม่ทิ้งไปไหนหรอก"มินอูลูบหัวผู้สวมกอดเบาๆเป็นเชิงเอ็นดู
"ผมจะรักพี่คนเดียว พี่คนเดียวเท่านั้นที่ผมจะรักแล้วก็จะรักตลอดไปสัญญากับผมสิพี่มินอู"เสียงอีกคนดี๊ด๊าพร้อมทั้งยิ้มไปด้วย
"ได้สิ พี่สัญญา"
หารู้ไม่ว่าสัญญานั่น........สามารถเปลี่ยนตัวตนคนคนหนึ่งได้ตลอดชีวิต...
"พี่มินอู พี่ไปไหนมา!! ผมเป็นห่วงพี่มากเลยนะ"คนตัวเล็กไถ่ถาม"แฟน"ตนที่ไม่ยอมโทรหาเค้า
"พี่ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนิดหน่อยน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้โทรหานะ"มินอูทำหน้าสำนึกผิด คนตัวเล็กยิ้มกว้าง
"ไม่เป็นไรฮะพี่ แต่ครั้งหน้าพี่ต้องโทรบอกผมนะ"มินอูพยักหน้านั่นถือเป็นข้อตกลงที่ดีระหว่างกัน ถ้ามันไม่เกินเลยกว่านี้ก็ดี......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พี่มิน!! หมอนี่มันใครกันทำไมถึงได้อยู่กับพี่ทุกเย็นเลยล่ะ"คนตัวเล็กยื่นโทรศัพท์ให้ดูก็เจอรูปตนที่ดูกำลังสนุกสนานกับเพื่อนร่วมชั้นตอนไปเลือกซื้อของทำกิจกรรมอยู่
"นั่นแค่เพื่อนพี่เอง พี่ไปซื้อของกับเค้าก็เท่านั้น"มินอูพยายามอธิบายเหตุผลแต่ดูท่าทางคนตรงหน้าจะไม่เข้าใจเสียเท่าไหร่
"ไม่รู้ละ ถ้าเขาไม่เลิกยุ่งกับพี่หรือพี่ไม่เลิกยุ่งกับมันเราจะได้เห็นดีกัน!!!"คนตัวเล็กฮึดฮัด
"มีเหตุผลหน่อยสิ นั่นแค่เพื่อน...."ไม่ทันจะพูดอะไร คนตัวเล็กก็น้ำตาร่วงทันที
"พี่....พี่ไม่เข้าใจผมหรอก ตอนผมเห็นพี่กับเค้าผมก็นึกว่าพี่ไม่รักผมแล้วพี่ไปมีคนอื่นแล้ว ฮึก....พี่จะเลือกใครระหว่างผมกับเค้า..."ไม่ทันจะพูดจบมินอูก็ดึงเข้ามากอดทัน
"พี่ต้องเลือกนายสิ!!! พี่ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด ขอโทษนะ"มินอูพร่ำขอโทษคนที่เขารัก แต่หารู้ไม่ว่าภายใต้ใบหน้าที่มีคราบน้ำตาจะลอบยิ้มอย่างมีชัยน้อยๆ
.
.
.
.
.
.
"นายไปทำอะไรเพื่อนพี่น่ะ?"มินอูถามคนตัวเล็ก ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่
"อะไรอ่าพี่มินอู ผมไม่รู้เรื่องนะ?"คนตัวเล็กโกหกหน้าตาย
"ไม่ได้ทำจริงๆนะ?"มินอูเหล่ตามองตาใสๆของคนรัก พร้อมโบกจดหมายขู่ที่มีคนแปลกๆส่งให้เพื่อนเขา
"ไม่ได้ทำจริงๆ พี่ไม่เชื่อใจผมหรอ?"คนตัวเล็กบีบน้ำตา มินอูถึงกับต้องปลอบกันเลยทีเดียว
"โอเคๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่"มินอูสวมกอดคนตรงหน้า
.
.
.
.
.
.
.
ใบหน้าเด็กน้อยแต่จิตใจเยี่ยงปีศาจน่ะมีถมเถไป...จริงมั้ย? โดยเฉพาะคนคนนี้
.
.
.
.
.
.
"พี่ว่าเราเลิกกันดีกว่าไหม?"เป็นมินอูนั่นเองที่กำลังจะยื่นคำขาดกับคนที่เขารัก อีกคนที่นอนพิงอยู่เด้งขึ้นมามองหน้า
"พี่...พี่ว่าไงนะ พี่มินอู?"คนตัวเล็กแถบไม่เชื่อหูตัวเอง ทำหน้าอึ้งๆปนหงุดหงิด
"ก็เพราะนายไม่ยอมให้พี่ไปไหนเลยน่ะสิ นายจะเอาแต่เกาะพี่ไปอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ"มินอูชี้แจงเหตุผลเห็นได้ชัดว่าคนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจ
"ก็ได้ พี่มินอูถ้านั่นมันทำให้พี่ไม่สบายใจผมก็จะไป"คนตัวเล็กทำหน้าเศร้าๆ มินอูบีบมือเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
"พี่เชื่อว่าต้องมีคนที่อยู่กับนายได้ เพราะยังไงพี่ต้องไปอยู่มหาลัยเรื่องคงจะหนักกว่านี้เวลาที่ไม่ได้เจอกันก็น้อยลงกว่าตอนนี้อีกนะ"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมเข้าใจ...อ่ะแต่ก่อนนั้นผมทำหน้าส้มไว้ให้พี่ล่ะ พี่กินก่อนที่จะไปก่อนสินะนะนะนะ"คนตัวเล็กอ้อนซึ่งนั่นทำให้มินอูใจอ่อนก่อนจะพยักหน้า คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนไปที่ตู้เย็นแล้วเดินไปที่ครัวรินน้ำส้มใส่แก้วก่อนจะเปิดตู้หยิบยาผงสีขาวใส่ลงไป ก่อนจะเดินยิ้มแย้มออกมาแล้วส่งให้มินอูดื่ม
"นี่ฮะ พี่"มินอูรับมาก่อนจะดื่มไปค่อนแก้ว สักพักมินอูจะขอตัวกลับพอยืนขึ้นเขากลับพบว่ารอบๆตัวมันหมุนแปลกๆ ก่อนจะล้มลงในอ้อมแขนคนตัวเล็กเนื่องจากหมดสติ
"พี่รู้ไหมที่ผมบอกไปทั้งหมดนั่นผมโกหก ผมไม่อยากให้ใครมาพรากพี่ไป นี่เป็นวิธีสุดท้ายที่พี่จะไม่ไปไหนอยู่กับผมเนอะนะ พี่มินอู"คนตัวเล็กกอดร่างที่หมดสติที่พื้นเบาๆ ด้วยใบหน้าที่มีความสุข คราวนี้ละจะไม่ให้ใครพรากเราออกจากกันอีกแล้ว!!!
เขาว่าความรัก.......ทำให้เรามัวเมาในตัวมันเอง ทำให้ผู้คนหน้ามืดตามัวไม่สนใจสิ่งรอบข้าง นั่นคงจะเป็นเรื่องจริง
แกร๊ง!! เสียงโซ่กระทบพื้นดังกังวานไปทั่วห้อง โซ่ถูกล่ามไปที่หลักกลางห้อง คนโดนล่ามสะดุ้งตัวน้อยๆเป็นสัญณาญว่าตื่นแล้ว มินอูเอามือกุมหัวที่ปวดแปล๊บๆไว้ มองดูสิ่งรอบตัว นี่เค้ามาอยู่ที่ไหนกัน? แล้วคนรักของเค้าละ? หรือโดนลักพาตัว? มินอูคิดไปต่างๆนาๆ ก่อนจะสำรวจรอบห้อง ซึ่งดูแล้วเหมือนเป็นห้องใต้ดินเก่าๆ ที่มีผนังสีขาวดูสะอาดเหมือนผ่านการใช้งานมาหลายปี ประตูที่แข็งแรงดั่งเหล็กกล้าถูกเปิดขึ้นพร้อมคนที่เขาไม่เชื่อว่าจะทำกับเขาขนาดนี้
"ท...ทำไม? ทำไมนายถึง...?"ภาพตรงหน้ามินอูเป็นร่างของคนที่เขารักพร้อมถาดอาหารที่ดูน่ากินวางลงตรงหน้าเขาพร้อมนั่งยองๆเท้าคางมองมินอูที่อยู่ในสภาพหมอบบนพื้น คนตัวเล็กยิ้มสดใส
"เพราะผมไม่อยากให้ใครพรากพี่ไปไง ผมรักพี่นะ รักมาก รักที่สุด รักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักที่สุดในโลก!!!"คนตัวเล็กพร่ำคำว่า"รัก"ออกมาได้อย่างไม่อายปาก
"ป...ปล่อยพี่ไปเถอะ อย่าทำอย่างนี้เลย"มินอูขอร้องอ้อนวอน
"ไม่ พี่ต้องอยู่กับผมสิ เหมือนที่พี่สัญญากับผมไว้ไง"คนตัวเล็กพูดทวง"สัญญา"มินอูหน้าซีดทันที ทำไมคนที่เขารักถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ?
"ไม่เป็นไร เราจะค่อยๆระลึกถึงกัน เพราะต่อไปนี้พี่คงต้องอยู่กับผมตลอดไป ไม่ใช่สิ....ชั่วนิรันด์ต่างหาก"คนตัวเล็กหมุนตัวไปรอบห้องด้วยท่าทางเบิกบานผิดกับคนอีกคนที่หน้าซีดไม่รู้ชะตากรรมข้างหน้าว่าจะเจออะไรต่อไปจากนี้
"ขอร้องปล่อยพี่ไปเถอะ พี่..."
"จุ๊ๆ พี่ละก็ไม่ว่าพี่จะมาไม้ไหนผมก็ไม่ปล่อยพี่ไปหรอก พี่มินอู พี่จะเป็นของผมคนเดียว จะไม่มีใครได้เห็นพี่นอกจากตัวผม ไม่มีใครได้แตะต้องพี่นอกจากผม ทุกสิ่งทุกอย่างของพี่เป็นของผมเท่านั้น!!!"คนตัวเล็กตะโกนใส่หน้ามินอูอย่างดัง ทั้งคู่เงียบกริบก่อนที่คนตัวเล็กจะหันกลับออกไป
"เดี๋ยวๆ...นั่นนายจะไปไหนน่ะ?"มินอูถามอีกครั้ง"นายจะปล่อยพี่ไว้อย่างงี้น่ะหรอ?"มินอูยกโซ่ที่คล้องข้อเท้าตนกับข้อมือไว้
"ใช่แล้วล่ะ ถ้าพี่หนีผมจะทำยังไงเล่า?"คนตัวเล็กหันมายิ้มแสยะให้ก่อนจะออกไปโดยไม่สนใจคนที่เขา"เคย"รักสักนิด
"เดี๋ยวๆ....เดี๋ยว ซอนโฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!"มินอูตะโกนเรียกคนรักอย่างสุดใจหวังให้หันมาและปล่อยเขาไป แต่มันไม่เป็นอย่างงั้นน่ะสิ....นี่เขาต้องอยู่ในห้องนี้โดยที่ได้เห็นแสงเห็นตะวัน ไม่รู้วันเวลาเลยงั้นหรอ? มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปซอนโฮ?
ภายนอกห้องขังซอนโฮล๊อคกุญแจห้องอย่างแน่นหนาซอนโฮกำกุญแจขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา คราวนี้แหละที่เขาจะได้ครอบครองคนที่รักเพียงคนเดียว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"มินอูๆ เฮ้!! เป็นอะไรรึเปล่า? มินอู นี่!!!"เสียงหวานตะโกนอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเพื่อนมีท่าทางแปลกๆ
"อ๊ะ....เฮซอง นี่ฉัน....ฝัน"มินอูในสภาพเหงือแต่กพลั่กนั่น ทำเอาเฮซองไม่สบายใจมาก เฮซองลุกไปหยิบน้ำให้มินอูดื่มเพื่อให้ใจเย็นลง
"เป็นอะไรไป? ฉันตื่นมาเห็นนายนอนระเมอเหมือนกับอึดอัดใจมากเลย ฝันถึง"นั่น"หรอ?"มินอูพยักหน้า
"ไม่เป็นไร...มันก็แค่ฝันเฮซอง แค่ฝัน"พูดกับคนสวยก่อนจะมองที่นาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว ควรจะนอนพักผ่อนเอาแรงดีกว่ามาคิดเรื่องนั้นให้หนักหัว
"โอเค ถ้านายไม่เป็นอะไรแล้วก็ดี ฝันดีมินอู"
"อืม ฝันดีเฮซอง"แล้วทั้งสองก็ต่างนอนหลับเพื่อตื่นไปทำกิจวัตรตามปกติเหมือนเดิม
TBC.
จบไปอีกตอนละค่าาา ><
ตอนนี้ดราม่าหน่อยๆ แฮะ ตอนที่ทั้งสองคบกัน
ก็รอตอนต่อไปนะคะ ว่าดี็จะทำร้ายใครก่อนระหว่างมินและจิน
เรื่องมันชักจะดราม่าแฮะ
"ว่าไงนะ!!! จินขอนายเป็นแฟน!!"เฮซองตะโกนลั่นจนมินอูต้องรีบปิดปาก เพราะยึกยักมานานว่าจะบอกดีไหม ก็กลายเป็นว่าโดนเฮซองเค้นจนต้องบอกสิน่า
"อือ เบาๆหน่อยก็ได้น่าเฮซอง กลัวโลกไม่รู้รึไง"มินอูบ่นอุบอิบ นี่คิดผิดคิดถูกเนื่ยที่เล่าให้เฮซองฟัง
"แล้วนายตอบไปว่าไง?"หน้าตาตอนนี้ของเฮซองคงดูวิ้งๆสุดๆ มินอูส่่ายหน้า
"นายปฏิเสธหรอ?"เฮซองเอียงคอถาม
"ยังหรอก แค่เก็บมาคิดดูก่อน"เฮซฮงพยักหน้าเข้าใจ ของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปสิ ถ้ารีบก็ไม่ดี
"แล้วให้คำตอบเมื่อไหร่?"
"พรุ่งนี้อ่ะ"เฮซองตาโต มันเร็วไปป่าววะ ==
"เอาเถอะ ไม่ว่าจะยังไงลองคิดดีๆ มันเป็นทางที่นายเลือกแต่ฉันสนับสนุนนะ นายจะได้ลืม"หมอนั่น"ได้สักที"เฮซองอธิบายเหตุผล มินอูพยักหน้าน้อยๆ ก่อนต่างคนจะต่างไปนอน
เมื่อมินอูล้มตัวนอน เฮซองปิดไฟทั้งห้องเงียบกริบนั่นทำให้มินอูมีเวลาทบทวนกับตัวเองมากขึ้น ทั้งเรื่องจิน ทั้งเรื่องข้อความนั่นทำให้คิดไม่ตกเลยว่าจะไปทางไหน แต่ที่กลัวๆคือในข้อความมีกล่าวถึงจินด้วย อยู่กับจินน่าจะเป็นการดีที่สุดไปไหนคนเดียวทั้งคู่มันเสี่ยงเกินไป ท่าทาง"หมอนั่น"ยังไม่รู้เรื่องเฮซองกับเอริค หมอนั่นจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ระวังตัวไว้หน่อยดีกว่า เวลาล่วงเลยไปมากโขจนเปลือกตาบางค่อยๆขยับปิดลงในที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พี่มินอู พี่จะไม่ทิ้งผมไปไหนไหนใช่ไหม? ผมรักพี่มาก รักมากที่สุดเลยรู้ไหมฮะ?"เสียงหวานของหนุ่งร่างเล็กพูดออกมาอย่างสดใส กอดจะกอดเจ้าของชื่อเบาๆ
"อื้ม พี่รู้แล้วล่ะ พี่ไม่ทิ้งไปไหนหรอก"มินอูลูบหัวผู้สวมกอดเบาๆเป็นเชิงเอ็นดู
"ผมจะรักพี่คนเดียว พี่คนเดียวเท่านั้นที่ผมจะรักแล้วก็จะรักตลอดไปสัญญากับผมสิพี่มินอู"เสียงอีกคนดี๊ด๊าพร้อมทั้งยิ้มไปด้วย
"ได้สิ พี่สัญญา"
หารู้ไม่ว่าสัญญานั่น........สามารถเปลี่ยนตัวตนคนคนหนึ่งได้ตลอดชีวิต...
"พี่มินอู พี่ไปไหนมา!! ผมเป็นห่วงพี่มากเลยนะ"คนตัวเล็กไถ่ถาม"แฟน"ตนที่ไม่ยอมโทรหาเค้า
"พี่ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนิดหน่อยน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้โทรหานะ"มินอูทำหน้าสำนึกผิด คนตัวเล็กยิ้มกว้าง
"ไม่เป็นไรฮะพี่ แต่ครั้งหน้าพี่ต้องโทรบอกผมนะ"มินอูพยักหน้านั่นถือเป็นข้อตกลงที่ดีระหว่างกัน ถ้ามันไม่เกินเลยกว่านี้ก็ดี......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พี่มิน!! หมอนี่มันใครกันทำไมถึงได้อยู่กับพี่ทุกเย็นเลยล่ะ"คนตัวเล็กยื่นโทรศัพท์ให้ดูก็เจอรูปตนที่ดูกำลังสนุกสนานกับเพื่อนร่วมชั้นตอนไปเลือกซื้อของทำกิจกรรมอยู่
"นั่นแค่เพื่อนพี่เอง พี่ไปซื้อของกับเค้าก็เท่านั้น"มินอูพยายามอธิบายเหตุผลแต่ดูท่าทางคนตรงหน้าจะไม่เข้าใจเสียเท่าไหร่
"ไม่รู้ละ ถ้าเขาไม่เลิกยุ่งกับพี่หรือพี่ไม่เลิกยุ่งกับมันเราจะได้เห็นดีกัน!!!"คนตัวเล็กฮึดฮัด
"มีเหตุผลหน่อยสิ นั่นแค่เพื่อน...."ไม่ทันจะพูดอะไร คนตัวเล็กก็น้ำตาร่วงทันที
"พี่....พี่ไม่เข้าใจผมหรอก ตอนผมเห็นพี่กับเค้าผมก็นึกว่าพี่ไม่รักผมแล้วพี่ไปมีคนอื่นแล้ว ฮึก....พี่จะเลือกใครระหว่างผมกับเค้า..."ไม่ทันจะพูดจบมินอูก็ดึงเข้ามากอดทัน
"พี่ต้องเลือกนายสิ!!! พี่ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด ขอโทษนะ"มินอูพร่ำขอโทษคนที่เขารัก แต่หารู้ไม่ว่าภายใต้ใบหน้าที่มีคราบน้ำตาจะลอบยิ้มอย่างมีชัยน้อยๆ
.
.
.
.
.
.
"นายไปทำอะไรเพื่อนพี่น่ะ?"มินอูถามคนตัวเล็ก ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่
"อะไรอ่าพี่มินอู ผมไม่รู้เรื่องนะ?"คนตัวเล็กโกหกหน้าตาย
"ไม่ได้ทำจริงๆนะ?"มินอูเหล่ตามองตาใสๆของคนรัก พร้อมโบกจดหมายขู่ที่มีคนแปลกๆส่งให้เพื่อนเขา
"ไม่ได้ทำจริงๆ พี่ไม่เชื่อใจผมหรอ?"คนตัวเล็กบีบน้ำตา มินอูถึงกับต้องปลอบกันเลยทีเดียว
"โอเคๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่"มินอูสวมกอดคนตรงหน้า
.
.
.
.
.
.
.
ใบหน้าเด็กน้อยแต่จิตใจเยี่ยงปีศาจน่ะมีถมเถไป...จริงมั้ย? โดยเฉพาะคนคนนี้
.
.
.
.
.
.
"พี่ว่าเราเลิกกันดีกว่าไหม?"เป็นมินอูนั่นเองที่กำลังจะยื่นคำขาดกับคนที่เขารัก อีกคนที่นอนพิงอยู่เด้งขึ้นมามองหน้า
"พี่...พี่ว่าไงนะ พี่มินอู?"คนตัวเล็กแถบไม่เชื่อหูตัวเอง ทำหน้าอึ้งๆปนหงุดหงิด
"ก็เพราะนายไม่ยอมให้พี่ไปไหนเลยน่ะสิ นายจะเอาแต่เกาะพี่ไปอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ"มินอูชี้แจงเหตุผลเห็นได้ชัดว่าคนตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจ
"ก็ได้ พี่มินอูถ้านั่นมันทำให้พี่ไม่สบายใจผมก็จะไป"คนตัวเล็กทำหน้าเศร้าๆ มินอูบีบมือเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
"พี่เชื่อว่าต้องมีคนที่อยู่กับนายได้ เพราะยังไงพี่ต้องไปอยู่มหาลัยเรื่องคงจะหนักกว่านี้เวลาที่ไม่ได้เจอกันก็น้อยลงกว่าตอนนี้อีกนะ"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมเข้าใจ...อ่ะแต่ก่อนนั้นผมทำหน้าส้มไว้ให้พี่ล่ะ พี่กินก่อนที่จะไปก่อนสินะนะนะนะ"คนตัวเล็กอ้อนซึ่งนั่นทำให้มินอูใจอ่อนก่อนจะพยักหน้า คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนไปที่ตู้เย็นแล้วเดินไปที่ครัวรินน้ำส้มใส่แก้วก่อนจะเปิดตู้หยิบยาผงสีขาวใส่ลงไป ก่อนจะเดินยิ้มแย้มออกมาแล้วส่งให้มินอูดื่ม
"นี่ฮะ พี่"มินอูรับมาก่อนจะดื่มไปค่อนแก้ว สักพักมินอูจะขอตัวกลับพอยืนขึ้นเขากลับพบว่ารอบๆตัวมันหมุนแปลกๆ ก่อนจะล้มลงในอ้อมแขนคนตัวเล็กเนื่องจากหมดสติ
"พี่รู้ไหมที่ผมบอกไปทั้งหมดนั่นผมโกหก ผมไม่อยากให้ใครมาพรากพี่ไป นี่เป็นวิธีสุดท้ายที่พี่จะไม่ไปไหนอยู่กับผมเนอะนะ พี่มินอู"คนตัวเล็กกอดร่างที่หมดสติที่พื้นเบาๆ ด้วยใบหน้าที่มีความสุข คราวนี้ละจะไม่ให้ใครพรากเราออกจากกันอีกแล้ว!!!
เขาว่าความรัก.......ทำให้เรามัวเมาในตัวมันเอง ทำให้ผู้คนหน้ามืดตามัวไม่สนใจสิ่งรอบข้าง นั่นคงจะเป็นเรื่องจริง
แกร๊ง!! เสียงโซ่กระทบพื้นดังกังวานไปทั่วห้อง โซ่ถูกล่ามไปที่หลักกลางห้อง คนโดนล่ามสะดุ้งตัวน้อยๆเป็นสัญณาญว่าตื่นแล้ว มินอูเอามือกุมหัวที่ปวดแปล๊บๆไว้ มองดูสิ่งรอบตัว นี่เค้ามาอยู่ที่ไหนกัน? แล้วคนรักของเค้าละ? หรือโดนลักพาตัว? มินอูคิดไปต่างๆนาๆ ก่อนจะสำรวจรอบห้อง ซึ่งดูแล้วเหมือนเป็นห้องใต้ดินเก่าๆ ที่มีผนังสีขาวดูสะอาดเหมือนผ่านการใช้งานมาหลายปี ประตูที่แข็งแรงดั่งเหล็กกล้าถูกเปิดขึ้นพร้อมคนที่เขาไม่เชื่อว่าจะทำกับเขาขนาดนี้
"ท...ทำไม? ทำไมนายถึง...?"ภาพตรงหน้ามินอูเป็นร่างของคนที่เขารักพร้อมถาดอาหารที่ดูน่ากินวางลงตรงหน้าเขาพร้อมนั่งยองๆเท้าคางมองมินอูที่อยู่ในสภาพหมอบบนพื้น คนตัวเล็กยิ้มสดใส
"เพราะผมไม่อยากให้ใครพรากพี่ไปไง ผมรักพี่นะ รักมาก รักที่สุด รักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักที่สุดในโลก!!!"คนตัวเล็กพร่ำคำว่า"รัก"ออกมาได้อย่างไม่อายปาก
"ป...ปล่อยพี่ไปเถอะ อย่าทำอย่างนี้เลย"มินอูขอร้องอ้อนวอน
"ไม่ พี่ต้องอยู่กับผมสิ เหมือนที่พี่สัญญากับผมไว้ไง"คนตัวเล็กพูดทวง"สัญญา"มินอูหน้าซีดทันที ทำไมคนที่เขารักถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ?
"ไม่เป็นไร เราจะค่อยๆระลึกถึงกัน เพราะต่อไปนี้พี่คงต้องอยู่กับผมตลอดไป ไม่ใช่สิ....ชั่วนิรันด์ต่างหาก"คนตัวเล็กหมุนตัวไปรอบห้องด้วยท่าทางเบิกบานผิดกับคนอีกคนที่หน้าซีดไม่รู้ชะตากรรมข้างหน้าว่าจะเจออะไรต่อไปจากนี้
"ขอร้องปล่อยพี่ไปเถอะ พี่..."
"จุ๊ๆ พี่ละก็ไม่ว่าพี่จะมาไม้ไหนผมก็ไม่ปล่อยพี่ไปหรอก พี่มินอู พี่จะเป็นของผมคนเดียว จะไม่มีใครได้เห็นพี่นอกจากตัวผม ไม่มีใครได้แตะต้องพี่นอกจากผม ทุกสิ่งทุกอย่างของพี่เป็นของผมเท่านั้น!!!"คนตัวเล็กตะโกนใส่หน้ามินอูอย่างดัง ทั้งคู่เงียบกริบก่อนที่คนตัวเล็กจะหันกลับออกไป
"เดี๋ยวๆ...นั่นนายจะไปไหนน่ะ?"มินอูถามอีกครั้ง"นายจะปล่อยพี่ไว้อย่างงี้น่ะหรอ?"มินอูยกโซ่ที่คล้องข้อเท้าตนกับข้อมือไว้
"ใช่แล้วล่ะ ถ้าพี่หนีผมจะทำยังไงเล่า?"คนตัวเล็กหันมายิ้มแสยะให้ก่อนจะออกไปโดยไม่สนใจคนที่เขา"เคย"รักสักนิด
"เดี๋ยวๆ....เดี๋ยว ซอนโฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!"มินอูตะโกนเรียกคนรักอย่างสุดใจหวังให้หันมาและปล่อยเขาไป แต่มันไม่เป็นอย่างงั้นน่ะสิ....นี่เขาต้องอยู่ในห้องนี้โดยที่ได้เห็นแสงเห็นตะวัน ไม่รู้วันเวลาเลยงั้นหรอ? มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปซอนโฮ?
ภายนอกห้องขังซอนโฮล๊อคกุญแจห้องอย่างแน่นหนาซอนโฮกำกุญแจขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา คราวนี้แหละที่เขาจะได้ครอบครองคนที่รักเพียงคนเดียว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"มินอูๆ เฮ้!! เป็นอะไรรึเปล่า? มินอู นี่!!!"เสียงหวานตะโกนอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเพื่อนมีท่าทางแปลกๆ
"อ๊ะ....เฮซอง นี่ฉัน....ฝัน"มินอูในสภาพเหงือแต่กพลั่กนั่น ทำเอาเฮซองไม่สบายใจมาก เฮซองลุกไปหยิบน้ำให้มินอูดื่มเพื่อให้ใจเย็นลง
"เป็นอะไรไป? ฉันตื่นมาเห็นนายนอนระเมอเหมือนกับอึดอัดใจมากเลย ฝันถึง"นั่น"หรอ?"มินอูพยักหน้า
"ไม่เป็นไร...มันก็แค่ฝันเฮซอง แค่ฝัน"พูดกับคนสวยก่อนจะมองที่นาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว ควรจะนอนพักผ่อนเอาแรงดีกว่ามาคิดเรื่องนั้นให้หนักหัว
"โอเค ถ้านายไม่เป็นอะไรแล้วก็ดี ฝันดีมินอู"
"อืม ฝันดีเฮซอง"แล้วทั้งสองก็ต่างนอนหลับเพื่อตื่นไปทำกิจวัตรตามปกติเหมือนเดิม
TBC.
จบไปอีกตอนละค่าาา ><
ตอนนี้ดราม่าหน่อยๆ แฮะ ตอนที่ทั้งสองคบกัน
ก็รอตอนต่อไปนะคะ ว่าดี็จะทำร้ายใครก่อนระหว่างมินและจิน
เรื่องมันชักจะดราม่าแฮะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น