คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
ในวันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ที่ร้านของดงวานและมินอูปิด เฮซองจึงได้นอนเต็มอิ่มจริงๆจังๆสักที ซึ่งข้างกายจะเป็นใครไม่ได้นอกจากร่างกำยำที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสิบปี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สิบปีแล้วที่อยู่ด้วยกันมา
สิบปีแล้วที่อยู่เพื่อใครอีกคน
สิบปีแล้วที่ไม่เคยห่างหายไปไหนจากเขา
สิบปีแล้วที่ชีวิตยังวนเวียนอยู่ที่เดิม
ไม่ได้ลดน้อยลงและไม่ได้เพิ่มมากขึ้น
“ความรัก”ของทั้งคู่ยังคงที่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
จะเรียกว่ามั่นคงในกันและกันก็ได้มั้ง เพราะตลอดสิบปีที่คบกันมาเอริคไม่เคยมองใครเลยนอกจากเฮซอง ซึ่งเฮซองเองก็ไม่ได้มองใครเลยนอกจากเอริค เงาสะท้อนในดวงตาทั้งสองมีแค่กันและกันเท่านั้นไม่มีใครอื่น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างบางเกลี่ยผมสีเข้มที่ปรกหน้าออกก่อนพินิจมองใบหน้าเข้มยามหลับ เฮซองลูบใบหน้าของเอริคเบาๆ แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่คนตรงหน้าก็ลืมตาโพลงทันที
“อ…เอริค”เฮซองตกใจพยายามจะถอยหนีแต่ก็ถูกอ้อมแขนแกร่งรั้งเอวบางไว้ไม่ให้ขยับไปไหน
“จะหนีไปไหน เฮซองงี่ นี่แน่ะๆ”เอริคกดใบหน้าลงเข้าซอกคอขาวดอมดมอยู่สักพักจนเฮซองจั๊กจี้
“อ๊ะ…มันจั๊กจี้นะ เอริค ฮ่าๆๆๆๆ หยุด..ฉันบอกว่า..ฮ่าๆๆๆๆ”เฮซองที่บ้าจี้ก็ป่ายมือไปมาจนพลิกตัวทับกันไปมากลายเป็นเอริคคร่อมเฮซองพอดี ทั้งคู่หยุดหัวเราะและจ้องหน้ากันเหมือนทั้งคู่ต่างหลงใหลใบหน้าของ”คนรัก” มือหนาลูบใบหน้ามนตั้งแต่ไรผมมาจนถึงดวงตาสวยแล้วก็เลื่อนลงมาถึงปลายคางมน เอริคเชยคางก่อนกอดจูบเบาๆที่ริมฝีปากบาง เอริคพยายามควานหาความหวานจากคนตรงหน้า ซึ่งเฮซองก็ยอมเปิดทางให้อย่างง่ายดาย ก่อนหน้านี้ที่มือทั้งสองข้างของเฮซองถูกกดลงบนเตียงบัดนี้กลับโอบคอคนร่างสูงอย่างเสียมิได้ ผ่านไปสักพักเอริคจึงถอนจูบให้คนตรงหน้าได้กอบโกยอากาศสักนิด
“นายจะให้ฉันตายตรงนี้เลยใช่มั้ยเนี่ย?”เฮซองพูดงอนๆ ก่อนเอริคจะหอมแก้มนิ่มๆของเฮซอง
“อ๊ะ…เอริค นี่!!!”เฮซองหน้าแดงจากที่จูบเมื่อกี้ก็ยิ่งแดงไปกันใหญ่ แต่กว่าจะทำอะไรได้เอริคก็ลุกจากเตียงไปห้องน้ำแล้ว
“เฮซองงี่”เอริคออกมายืนด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว
“อะไร?”เฮซองตอบแบบขอไปทีพร้อมแอบเหล่มองคนร่างสูง ใครใช้ให้นายแต่งแบบนี้ออกมาเนี่ย =////=
“อาบน้ำกัน”เอริคยิ้มหน้าแป้น(?)แล้วก็เดินมาลากเฮซองให้ไปที่อ่างอาบน้ำ
“จ…เจ้าบ้า ใครจะไปอาบน้ำกับนาย ไม่เอาน่า ไม่เอ๊า!!! เอริคคคคคคคค!!!”เฮซองร้องลั่นเมื่อคนตรงหน้ารีบปลดเครื่องแต่งกายของร่างบางแล้วก็รีบอุ้มไปที่อ่างทันที
ว่าแต่…..จะเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำกันนะ ลองถามทั้งสองเอาเองละกันเนอะ ^^
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตัดมาทางมินอู ดงวาน จอนจิน แอนดี้ ที่มารวมตัวกันที่บาร์ของจอนจิน ในเวลา 9:00 น.
“ยัยนั่นมาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย?”มินอูถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ สภาพทั้งสี่ตอนนี้ไม่ต่างกันคือมีแต่เครียดกับเครียดดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์เป็นวันหยุดเฉพาะของทั้งสองร้านเลยเจอกันง่ายหน่อย
“ฮะ…พี่ผมพึ่งมาหาเมื่อเช้านี้เอง เห็นบอกว่าสองเดือนด้วย”แอนดี้หน้าเศร้าไม่แพ้กัน แต่ก็มีจอนจินปลอบอยู่ข้างๆ
“ก็เรายื่นเงี่อนไขมาได้ตั้งสิบปีนี่นา คงถึงเวลาจริงๆแล้วล่ะ”ดงวานพูดออกมา
“วานนี่นายกับแอนดี้ก็เป็นเทพเทวานี่นา ไม่มีทางทำอะไรได้แล้วหรอ? ฉันสงสารไอ้ริคมันจริงๆเลย”
“ผมกับพี่ดงวานยื้อมาสุดชีวิตแล้วนะครับ พี่มินอู มันทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ฮึก”คนตัวเล็กเริ่มสะอื้นน้อยๆ จนดงวานต้องหันมาปรามมินอู
“พี่เฮซองคงเจ็บปวดไม่แพ้กันหรอกนะฮะ ถึงขนาดเสียสละความเป็นเทพเพื่อยื้อชีวิตพี่ริคกับตัวพี่เฮซองเองได้นี่สุดยอดแล้วฮะ”จอนจินว่าทั้งที่นั่งกอดแอนดี้อยู่
“ก็จริงอยู่”มินอูเท้าคางก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ
“นี่นายทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากถอนหายใจเนี่ยนะ”ดงวานเอ็ดมินอู
“ก็แหมเค้าไม่ได้มีพลังเหมือนดี้กะตะเองนี่นา วานนี่”มินอูยู่ปากใส่
“อ๊ะ….”
“มีอะไรหรอแอนดี้?”ดงวานและอีกสองคนหันมาหาแอนดี้
“ผมลืมไปว่า”วันนั้น”เป็นวันเกิดพี่เอริคนิครับ”แอนดี้พูดต่อด้วยเสียงสั่นๆ ทั้งสามหันมามองหน้ากัน ก่อนจะพูดว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“จริงด้วย!!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทั้งหมดแตกตื่นก่อนจะเริ่มสงบอารมณ์ของทั้งวงสนทนาได้
“แล้วจะเอาไงกับไอ้สองคนนั้นดีละเนี่ย?”มินอูสุมหัวกับทั้งสามเพื่อให้ต่างคนต่างออกความคิดเห็น
“ถ้าเวลาเร็วขนาดนี้ก็ต้องความทรงจำสิฮะ ความทรงจำอ่ะ”แอนดี้ออกความเห็นบ้าง
“แต่ถ้ามากเกินไป มันก็จะทำให้ลืมกันไม่ลงนะ”ดงวานแย้งนิดๆ
“แต่จากกันทั้งที่ยังมีความสุขดีกว่าเจ็บปวดเพราะไม่รู้อะไรเลยนะฮะ”จอนจินพูดต่อทำให้ทั้งสี่คิดหนัก
“อืม….ถ้างั้นฉันจะพยายามกล่อมไอ้ริคให้สนใจเฮซองมากๆหน่อยละกัน”มินอูว่า ก็นะ เค้าสนิทกับเอริคมากกว่าใครทั้งหมดก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆนี่นา
“ส่วนผมก็พี่เฮซองละกันนะฮะ”ฝั่งทางเฮซองแล้วแอนดี้สนิทมากที่สุด
“โอเคตามนี้นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะนัดอีกทีละกัน”ดงวานว่าก่อนที่จะเริ่มแยกย้ายไปทำงานของตน
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮซองอ่า….เสร็จยังง่า ผมหิวแล้วน้า”เอริคแปะหน้าลงกับโต๊ะกินข้าวพร้อมรีแอคชั่นที่บอกด้วยว่าหิวสุดๆ
“แล้วเมื่อกี้ทำอะไรไว้ล่ะ ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง ปล่อยให้หิวตายเลยดีมั้ยเนี่ย?”เฮซองที่พูดดังออกมาทั้งที่ในมือก็ยังคงผัดกิมจิในกระทะไม่วางมือ โดยไม่ทันระวังข้างหลัง
“เฮซองอ่า อีกนานมั้ยเนี่ย?”เอวบางถูกรวบไปชิดตัวหนุ่มกำยำแผ่นหลังบางๆจึงเข้าประชิดกับอกแกร่งทันที
“น..นี่!!! อื้อ…หยุด เอริค อื้ม…”กว่าจะได้หันมาต่อว่าอะไร ปากแสนจู้จี้ก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาทันทีจนเป็นเวลาสักพัก เฮซองจึงเอาทัพพีที่ถืออยู่ยกขึ้นมาตีหัวเอริคทันที
“โอ้ย!! เฮซองงี่ผมเจ็บน้า”เอริคลูบหัวของตัวเอง จะมีแผลมั้ยเนี่ย เดี๋ยวหมดหล่อกันพอดี
“ก็…ก็นายมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ทำไมเล่า!! เห็นมั้ยเกือบไหม้เลย”เฮซองรีบปิดเตาแก๊สทันที ดีนะที่ผัดกิมจิไม่ไหม้มากเกินไปจนกินไม่ได้
“ก็ผมหิวอ่ะ”เอริคทำน้ำเสียงงอนๆ ใส่ร่างบาง เฮซองยิ้มน้อยๆ ก่อนจะมาหยิกแก้มหนุ่มขี้งอนนั่น
“ก็ไม่หาอะไรกินไปก่อนละคร้าบบบ พ่ออีทีลืมยาน”เฮซองยิ้มหวานใส่ทันทีที่ได้แกล้ง
“ก็กินไปแล้วไง”
“กินอะไรล่ะ?”ไม่รู้เพราะรู้หรือไม่รู้คำตอบกันแน่เฮซองถึงได้ตอบแบบนั้นไป
“ก็นายไง”เอริคกอดคนตัวบางแน่น ก่อนจะถูกตีดังเพี๊ยะเพื่อให้ไปเตรียมจานมา
“มีอะไรรึเปล่าเอริค?”เฮซองเกริ่นถามก่อนเพราะถ้าไม่ถามวันนี้คงไม่รู้แน่ๆว่าเป็นอะไร
“เอ่อ…..วันนี้ก็วันหยุด”เอริคอ้ำอึ้งอยู่นาน
“อืม ใช่ทำไมหรอ?”
“แล้วงานของเราทั้งสองคนก็หยุดด้วย”
“ใช่”เฮซองตอบพร้อมเคี้ยวผักกิมจิตุ้ยๆ
“ไปเที่ยวกันมั้ย?”เอริคว่าเฮซองทำตาโต นานเท่าไหร่แล้วที่เขากับเอริคไม่ได้ไปเที่ยวหรือเดตด้วยกัน คงสัก 5-6 ปีก่อนละมั้ง ก่อนที่เอริคจะเริ่มหันไปสนใจงานมากขึ้น
“เอาสิ นานแล้วเหมือนกัน แต่นายพาไปนะ”เฮซองยิ้มบางๆก่อนจะเริ่มเก็บจานข้าวของทั้งตนและเอริค
“โอเค ไปเตรียมตัวเถอะเจ้าหญิง”เอริคแย่งจานมาจากเฮซองก่อนจะรวบตัวมากอดและหอมกลุ่มผมนุ่มนั่นและปล่อยให้เฮซองไปเตรียมตัว
“รู้แล้วละน่า”เฮซองว่าก่อนจะวิ่งหน้าแดงเข้าห้องไป ฝันไปรึเปล่านะที่เอริคจะพาไปเที่ยว ก็หมู่นี้เห็นสนใจงานมากกว่าตัวเขาซะอีก เอริคเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อวาน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อวาน? คงไม่ใช่ว่า……
TBC.
_____________________________________________________________
จบไปอีก 1 ตอนแล้วเจ้าค่าาาาาา เฮๆๆๆๆๆ *จุดพลุ*
ตอนนี้ไม่รู้ว่ายาวหรือปล่าว? แต่เราแต่งแล้วมันดูยาวมั่กๆเลยอ่าาาา
ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ อย่าพึ่งลืมเรื่องนี้น้าาา
ป.ล.คอมเม้นสักนิดเพื่อกำลังใจให้ไรท์นะคะ ^^
ความคิดเห็น