คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
Chapter 7
ณ โรงพยาบาลที่ห่างไกลที่หนึ่งในนั้นมีชายแก่ที่นอนป่วยด้วยโรคร้ายอยู่บนเตียงเก่าๆ ท่าทางจะอยู่มานานแล้วก่อนข้างๆจะปรากฏร่างๆหนึ่งที่สวมผ้าคลุมสีดำสนิททั้งตั้ว เคียวเล่มใหญ่กว่าตัวดูน่ากลัว ใบมีดแวววาวคมสะท้อนแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
"คุณ.....มารับผมแล้วรึ?"ชายแกหันหน้าไปถามช้าๆ พูดด้วยเสียงที่เหนื่อยอ่อน
"ใช่.....คุณพร้อมแล้วใช่มั้ย?"เสียงหวานเอ่ยเรียบ หยิบเคียวสีดำทมิฬกำไว้ในมือสองข้าง
"พร้อมแล้วล่ะ....ฉันสบายใจเรื่องลูกหลานแล้ว ขอบคุณที่ยืดเวลาให้อีกสักนิดก็ยังดี"ชายแก่หลับตายิ้ม วางมือสองข้างทาบทับบนอก เฮซองที่ยืนอยู่ยกเคียวขึ้นเหนือหัวก่อนตวัดไปที่ร่างชายแก่อย่างรวดเร็ว
ฉัวะ!!!
ปิ๊บบบบบบ!!!
เสียงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจดังและยืดยาว เฮซองหยิบกระปุกเล็กออกมาเพื่อเก็บดวงไฟสีสวยที่กำลังลอยออกจากร่างชายแก่พอเสร็จก็หันกลับไป ร่างทั้งร่างหายวับไปราวเป็นอากาศธาตุ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"นี่ๆๆ แล้ววันนี้เราจะไปที่ไหนกันหรอ?"เสียงหวานใสถามอีกคนที่กำลังขับรถอยู่
"เดี๋ยวก็รู้ ฉันว่านายต้องชอบมากแน่ๆเลย"เอริคหันมายิ้มบางๆให้ ไม่นานก็ถึงที่หมายเฮซองตาโตด้วยความดีใจ
"ปราสาทช๊อคโกแลตนี่นา!!! อย่างงี้ก็ได้ของฝากเพียบเลยนะเนี่ย"เฮซองรีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที ปล่อยให้เอริคเป็นคนเอารถไปจอด เอริคสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนจ้องมาที่เขาก่อนจะเดินเลี่ยงหายไป มองทำไมหว่า? เอริคไม่ได้สนใจอะไรก็เดินเข้าไปเพื่อหาตัวร่างบางทันที
"เอริคๆๆๆ ดูนี่ๆ น่ารักมากเลยอ่ะ เหมาะกับแอนดี้ดีเนอะ?"เฮซองชูช๊อคโกแลตรูปกีวี่(?)เล็กๆน่ารักมาให้ดู"อุ้ย!! นั่นรูปอีทีนิ เหมาะกับนายเลยเอริค"
"นายว่าฉันหรอซองงี่"เอริคยู่ปากนิดๆ ออกอาการงอนหน่อยๆ
"ปล่าวซะหน่อย ก็คิดว่ามันคล้ายนายตะหาก ฮ่าๆๆๆๆ"เอริคหันไปเห็นช๊อคโกแลตรูปนกแม่ลูกก่อนจะหยิบขึ้นมา
"เอานี้ให้จินดิ น่าจะชอบ"เอริคว่าก็อันนี้รูปนกแม่ลูกยืนอยู่ข้างๆกัน
"เอาละมีของฝากให้ดี้กับจินนี่แล้วเหลือของมินอูกับดงวาน"เฮซองจับคางทำท่าใช้ความคิดอยู่นานสองนาน
"ลองไปร้านอื่นบ้างก็ได้"เอริคว่าก่อนดึงเสื้อร่างบางให้เดินตามมา จริงๆที่เปลี่ยนร้านนี่ไม่ใช่อะไรหรอกก็เขาเห็นคนที่จ้องเอริคอีกแล้วน่ะสิ ยืนอยู่ข้างๆร้าน
"ขอช๊อคโกแลตวอลนัท(?)กับช๊อคโกแลตโสมหน่อยครับ!!"เฮซองตะโกนเข้าไปในร้านที่มาถึงไม่เล็กและไม่ใหญ่มากแต่คนแน่นพอควร
"เอารสชาเขียวกับรสดั้งเดิมด้วยมั้ยซอง?"
"เอาๆๆๆ ขอบใจมากเอริค ^ ^"คนร่างบางส่งยิ้มหวานๆให้ทีหนึ่งก่อนจะรับถึงที่สั่งไปเมื่อกี้
"นี่จ้ะ ป้าแถมรสนมกับสตรอเบอรี่ให้นะ"ป้าวัยกลางคนยื่นถุงใบใหญ่ให้
"ขอบคุณครับ"เฮซองบอกไปตามมารยาท ก่อนทั้งคู่จะเดินเลี่ยงมานั่งที่ม้านั่งเพื่อพัก
"เห้อ หนักชะมัดเลย ซื้อไปถมที่ป่าวเนี่ยซอง นายกินเยอะเดี๋ยวอ้วนหรอก"เอริคที่ยกของหนักมาตลอดทางก็บ่นทันทีที่ได้นั่ง
"ไม่อ้วนหรอกน่า คิคิ"พูดไปก็จัดการไอศกรีมสีรุ้งเจ็ดชั้นอย่างเอร็ดอร่อย ร่างสูงเห็นมุมปากที่เลอะก็เอื้อมมือไปเช็ดออกให้
"กินเลอะอีกแล้วน้า ซองงี่"เห็นปุ๊ปก็เอานเข้าปากทันที"อร่อยดีแหะ"ร่างบางหน้าขึ้นสีทันทีก้มหน้าจัดการไอศกรีมตรงหน้าอย่างไม่สนใจ ขณะนั้นเองเอริคก็เห็นคนที่จ้องเขาอีกแล้วก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางมุมตึกมุมหนึ่ง เอริคคิดว่านี่ไม่น่าจะใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ
"เดี๋ยวฉันมานะ อยู่นี่ก่อน"เฮซองพยักหน้าหงึกหงักก่อนร่างสูงจะวิ่งตรงไปทางมุมที่ชายแปลกหน้าเดินลับไป รอได้สักพักเฮซองก็สะดุ้งเฮือก
เมื่อกี้....? ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน?
"เอริค?"เฮซองลองส่งเสียงเรียกดูแต่ก็ยังไม่มีร่างของคนที่คุ้นเคยกลับมา เฮซองยกของทั้งหมดมาฝากกับแผนกฝากของก่อนจะรีบเดินหาคนรักทันที ใจคอไม่ดีเลย?
ทางด้านเอริคที่ตามชายแปลกหน้ามา
เอริคเดินตามอย่างระมัดระวังและรอบคอบ จนชายคนนั้นหยุดเพราะถึงทางตัน เอริคไม่ได้ยินเสียงผู้คนเลยสงสัยคงจะเดินตามมาโดยไม่รู้ตัว ในตรอกมืดมิดเขาอยู่กับชายแปลกหน้า ชายคนนั้นหันหลังมาเผชิญกับเขา
"ในที่สุดก็เดินตามมานะ"เสียงทุ้มใหญ่บอกด้วยความประชดประชัน เอริครู้ได้ทันทีว่านี่เป็นกับดักถึงเอริคจะไม่ได้เรียนการป้องกันตัวจริงๆจังๆ แต่เขาก็สามารถต่อสู้ได้บ้างเอริคตั้งท่าเตรียมพร้อม
"ฉันขอชีวิตแกล่ะ!!!"อยู่ๆชายคนนั้นก็ควักมีดเล่มไม่เล็กมาพุ่งตรงมายังเอริค ก็ยังดีที่เอริคสามารถหลบมันได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะถูกประชิดตัวอีกเอริครีบคว้าท่อนเหล็กแถวนั้นมากันไว้ได้
แก๊ง!!!! เคร้ง!!!
"เอาชีวิตแกมาให้ฉันซะดี!!!"ชายคนนั้นยังไม่ยอมลดละ เอริคปัดท่อนเหล็กออกจนชายแปลกหน้ากระเด็นไปไกล ที่แก้มมีของเหลวอุ่นๆไหลออกมาเล็กน้อย คมมีดคงถากๆแก้มไปเอริคปาดเลือดข้างแก้มก่อนจะตั้งรับการโจมตีอีกรอบ
"ใครเป็นคนส่งแกมา!!!"เอริคถามกลับไปแต่ก็ไม่ได้คำตอบ
"ย้ากกกกกกก!!!"คราวนี้เอริคจับไหล่อีกคนยันไว้ได้ก่อนอีกคนจะตวัดคมมีดพุ่งมาทางคางของเขา เอริคเงยหน้าหลบก่อนจะเตะยันไปที่ท้อง
"อั่ก!!!"เอริคล้มกลิ้งไปข้างหลังเพราะแรงผลักแต่ไม่ทันจะลุกขึ้นมาก็โดนเตะเข้าที่ลำตัวอย่างจัง เอริคหลับตาปี๋คงคิดว่าเขาจะตายแล้วแต่กลับได้ยินเสียงใสหวานดังไกลๆ
"เอริค!!! เอริค!! ไปไหนของเขาน้า?"เฮซองเดินมาใกล้ตรงตรอกนี้แล้ว จริงๆก็รู้น่ะแหละว่าอยู่ข้างในแต่ต้องทำเหมือนตามหาซะก่อน
"ชิ โธ่เว้ย!!"เสียงชายคนนั้นจิ๊ปากไม่พอใจทั้งที่กำลังจะฆ่าได้แล้ว อีกแค่นิดเดียวๆ
"เอริค เอ....เอริค!!!"เฮซองที่โผล่หน้ามาก็ตกใจเห็นเอริคนอนขดอยู่กับพื้นโดยมีคนอีกคนกำลังเงื้อมีดขึ้นมาจะแทงร่างที่อยู่บนพื้น
"ข้าเอลเรียสจะกลับมาคิดบัญชีที่หลัง!!! ระวังให้ดีล่ะ!!!"ชายคนนั้นชี้หน้ามาทางเฮซองก่อนจะกระโดดกำแพงหนีหายไป ส่วนเฮซองก็รีบวิ่งมาดูอาการทันที
"อ...เอริคนายเป็นอะไรมั้ย?"คนร่างบางค่อยๆพยุงอีกคนนั่ง เอริคไอค่อกแค่กเพราะความจุกที่ท้อง
"แค่กๆๆ ไม่เป็นไร ดีนะที่นายมาทันพอดี ไม่โดนทำอะไรใช่มั้ย?"ร่างสูงลูบหัวคนร่างบางเบาๆ
"โธ่!! ห่วงตัวเองก่อนเถอะคนบ้า อ๊ะ...ที่แก้มมีแผลนี่นา!!"เฮซองความหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดทำความสะอาดให้
"แล้วมาตามหานี่แล้วของล่ะ?"
"ฝากตรงที่รับฝากแล้ว ป่ะ....ยืนไหวมั้ย?"
"พอโอเค เรากลับกันเถอะ โทษทีที่ทำให้เจอเรื่องแย่ๆ"เอริคก้มขอโทษ ถ้าเขาไม่ตามไปเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก
"ช่างเถอะ นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันตกใจหมดเลย"เฮซองว่าก่อนจะพยุงเดินมาลานกว้างรับของที่ฝากไว้แล้วแล้วรีบตรงมาที่รถเพื่อให้เอริคมาพักที่รถแล้วจึงไปซื้อพลาสเตอร์กับยาฆ่าเชื้อมาทำแผลให้ ทั้งคู่จึงกลับโรงแรมทันที
และช่วงค่ำเฮซองให้เอริคทานยาแก้ปวดแล้วนอนพักผ่อน(เจ้าตัวยืนยันไม่อยากไปโรงพยาบาล)คนตัวบางสวมเสื้อกันหนาวตัวบางแล้วเดินมาที่ระเบียงเพื่อทำบางสิ่งบางอย่าง เฮซองหลับตาก่อนจะมือขนานเป็นครึ่งวงกลม ดวงตาข้างซ้ายปรากฏแว่นตาแบบพวกคุณนางที่มีข้างเดียว ด้านหน้าปรากฏเส้นตารางคล้ายแผนที่ขึ้นมา
"เอลเรียสคนโง่.....ดันบอกชื่อมาซะได้"เสียงหวานเปรยเบาๆก่อนบนแผนที่ลายเส้นจะปรากฏจุดๆหนึ่ง
"ฉันหาตัวแกเจอแล้ว"เสียงหวานพูดเรียบเย็น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"นายไปไหนมาน่ะเฮซอง?"เอริคร้องทักก็เพราะวันนี้เฮซองบอกให้เอริคเก็บของแล้วมารอที่สนามบินเลย เพราะเดี๋ยวตัวเองมีธุระต้องไปจัดการ
"ก็ไปซื้อช๊อคโกแลตอีกอันอันนี่นา รสกล้วยอ่ะ เมื่อวานมันหมดนิ"เฮซองชูถุงใบใหญ่สีสดให้ดูเป็นการยืนยัน
"อืมๆ นี่ก็ใกล้ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว ไปกันเถอะ"เอริคฉวยจับมือบางไปกุมไว้ก่อนจะจูงเดินไปขึ้นเครื่อง
"อันยองงงงงง ทุกคน!!!"เฮซองโผล่พรวดเข้ามาในบาร์ของแอนดี้กับจอนจินเล่นเอาทั้งคู่ตกใจหมดเลย
"พี่เฮซองกลับมาแล้วหรอฮะ? คิดถึงจัง"เป็นแอนดี้ที่วิ่งเข้ามากอดเหมือนทุกครั้ง
"แอนดี้นี่ของฝาก อ่ะ....จอนจินของนาย"ไม่ลืมที่จะยื่นถุงเล็กไปให้จอนจิน
"แล้วมินอูกับดงวานล่ะ?"เอริคถามเมื่อไม่เห็นทั้งคู่
"ยังไม่มาเลยฮะ พี่ซองกับพี่ริคมานั่งนี่ก่อน"แอนดี้เปิดห้องระดับ VIP ให้ทั้งสองเข้าไปนั่ง"คงอีกสักพักแหละ"
"พี่ซองฮะ ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่นิดนึง"แอนดี้ทัก เฮซองเลยเดินตามไปแอนดี้เล่าเรื่องทั้งหมดที่แอนเดรียฝากมาเฮซองเลยประติดประต่อกับเรื่องราวเมื่อวานได้ทันที
"เมื่อวานพี่จัดการไปได้คนนึง"เฮซองพูดเสียงเรียบ แอนดี้ตกใจที่เฮซองพูดออกมาด้วยสีหน้าเฉยชา
"พี่....จัดการไปแล้วหรอ?"แอนดี้ยังคงค้างกับคำพูดอยู่
"อือ"เฮซองก้มหน้าสำนึกผิด"พี่ไม่มีทางเลือกหรอก ใครจะยอมให้เหมือนครั้งที่แล้วๆมากันล่ะ"แอนดี้บีบมือเฮซองปลอบก่อนจะพยักหน้าเข้าใจและดันหลังเฮซองให้เข้าไปในห้อง VIP เพื่อรอเพื่อนๆอีกสองคนแทน
TBC.
______________________________________________________________________________________
จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วนะต้าาาา ^ ^ รีบมาอัพให้สองตอนรวดเยย ><
ความคิดเห็น