คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : คำตอบกับความสัมพันธ์
ค่าาาาาา กลับมาแล้วค่าาาาา ^ ^
เราหายไปนานเลย
ไปอ่านกันดีกว่าเนอะ
Chapter 5
สวัสดีครับผมซอนโฮ...อืม...ไม่ใช่สิผมแอนดี้ ผมเปลี่ยนชื่อแล้วต่างหากหลังจากที่ไปอยู้อมเริกามาเกือบ2ปี ที่ผมไปน่ะหรอ....ผมยังไม่เล่าดีกว่าก็ตอนนี้ผมขอสนใจแค่พี่มินอูของผมดีกว่านะ คุณว่ามั้ย? เรื่องผมช่างมันก่อนสำคัญที่ว่าผมเจอเค้าแล้วต่างหากหลายคนคงสงสัยนะว่าผมเจอพี่เค้าได้ไงคุณรู้จักพี่ดงวานท่เป็นผู้จัดการร้านกาแฟได้ไหม? นั่นละ..เขาเป็นพี่ผมพี่ไม่แท้หรอกแค่รับเลี้ยงผมมาจากอเมริกาเท่านั้น เห็นว่าผมจะเข้าม.ปลายเขาก็เลยดูให้แล้วประจวบเหมาะกับที่พี่ทำงานใกล้โรงเรียนนี้ด้วยแต่นึกไม่ถึงหรอกว่าจะเจอพี่มินกำไรชัดๆ
"แอนดี้ๆ"เสียงพี่ดงวานดังแทรกมาทำเอาที่ผมเหม่อๆอยู่ก็สะดุ้งทันที
"มีอะไรฮะ พี่ดงวาน"ส่งยิ้มหวานไร้เดียงสาไปให้ พี่คงไม่รู้หรอกว่าที่ผมไปอมเริกาเพราะอะไร
"ที่เรียนน่ะ เอาแน่ๆใช่ไหม หืม? ตอนนี้นายก็มีเวลาว่างเกือบปีเลยน่ะสิ เจ้าตัวเล็ก"ดงวานขยี้กลุ่มผมนุ่มเบาๆ อย่างเอ็นดู
"ก็ใช่ฮะ ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปเดินดูอะไรแถวนี้นะฮะ"
"อย่ากลับมืดล่ะ"พี่ดงวานกำชับผมได้แต่พยักหน้าน้อยๆไปเป็นเชิงรับทราบ ผมรู้ว่าพี่ดงวานเป็นห่วงผมถึงขนาดดึงดันกับแม่ผมว่าจะเอาตัวกลับมาให้ได้ อืม...ช่างเถอะไปเดินเล่นดีกว่า แถมจะไปเดินดูแถวโรงเรียนด้วยก็ปีหน้าจะเข้าไปอยู่ที่นั่นแล้วนี่นา ขอไปแอบดูพี่มินหน่อยดีกว่า จนเดินมาถึงโรงเรียนโรงเรียนมัธยมปลายเยซาน อืม...ก็ใหญ่พอสมควรนะ ดูดีใช้ได้เดินเรื่อยเปื่อยไปสักพักเห็นอย่างนี้แต่ใช้เวลาไปมากโขแฮะ นี่ก็บ่ายๆแล้วคงใกล้เวลาที่พี่มินมาทำงานพิเศษแล้วมั้ง คิดได้ดังนั้นขาเล็กๆก็ก้าวไปที่หมายอีกที่ทันที
"อ่า พี่มินมาทำงานแล้ว พี่คิดถึงผมรึเปล่าน้า?"กำลังมีความสุขอยู่ดีๆก็เจอนักเรียนหัวเหลืองมาคุยกับพี่มินอู ทำไมคุยนานจัง? คุยอะไรกัน? ทำไมพี่มินต้องยิ้ม? เป็นอะไรกัน? คำถามต่างๆนาๆผุดขึ้นในหัวแอนดี้เต็มไปหมด อีกใจก็หึง(อดีต)แฟนอีกใจก็อยากรู้ว่าคุยอะไรกัน นี่เขาหายไปแค่2ปีพี่มินถึงกับ.....ไม่สิอาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็น(แต่ก็คิดไปแล้วนะดี้)
"นั่นจะไปไหนกันต่อน่ะ?"ถามกับตัวเองแต่ก็เดินดุ่มๆแต่ก็สะดุดกับร่างอีกร่างที่กำลังเก็บร้านอยู่ จึงรีบเดินไปหาโดยไม่ได้เตรียมแผนไว้
"เอ่อ....พี่ฮะๆ"สะกิดร่างสูงที่กำลังดึงแผงเหล็กลง
"ครับ...เรียกพี่หรอ?"คนถูกถามหันมาอย่างงง แอนดี้พยักหน้า
"ครับ พี่นั่นละ พี่รู้จักกับพี่มินอูใช่มั้ย? ถ้าไม่ว่าอะไรขอเบอร์พี่เขาหน่อยได้มั้ยครับ?"แอนดี้ยิงคำถามทันที ร่างสูงเลิกคิ้วพิจารณาทันทีสงสัยคงเป็นรู้จักคังทาไม่ได้สงสัยอะไรจึงให้เบอร์ไป
"เอ้า..นี่ จะให้พี่บอกมินอูไหมว่าน้องมา?"คังทาถามแต่แอนดี้ส่ายหน้า
"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมติดต่อพี่เค้าเอง ขอบคุณมากครับ"แอนดี้ยิ้มหวานให้คังทาก่อนรีบวิ่งตามเป้าหมายไป
ตอนนี้แอนดี้วิ่งตามไปอยู่ในระยะที่เห็นคนรักได้ก่อนจะเห็นว่าเดินหายเข้าไปในร้านกาแฟที่คุ้นตา นั่น?ร้านพี่ดงวานนี่นา ก็ดีจะได้ไม่ต้องไปไหนกัน พอรอไปได้สักพักทั้งคู่ก็ออกมาเหมือนจะกลับที่พักนะ แต่เดินเอื่อยเฉี่อยกันจัง อ๊ะ!! เจ้าหัวเหลืองนั่นหันมาหาพี่มินแล้ว จับไหล่พี่มินทำไมเนื่ย!!! ฮึ่ยยย อยากวิ่งไปฆ่าเจ้านั่นให้รู้แล้วรู้รอดแต่ไม่ได้ๆ ใจเย็นๆไว้ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม อ๊ะ...พี่มินหน้าแดง!!! ฮึ่ยย ชักจะทนไมไหวแล้วนะ คนตัวเล็กได้แต่ยืนไฟลุกห่างๆคิดได้ดังนั้นก็หยิบโทรศัพท์กดส่งเมจเสสไปหาคนที่รักไป 5 ฉบับก็จะรีบวิ่งหายไปเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตานั่นอีก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เอ๊ะ!! กลับไปแล้วจอนจินกลับไปแล้วเรอะ!!!"เสียงอารามตกใจของรุ่นพี่ชั้นสูงกว่าตะโกนลั่นถามเพื่อนร่วมห้องน้องรหัสตนเอง
"ค..ครับ พึ่งกลับไปได้ส..สักครู่แล้วครับ"เพื่อนร่วมห้องตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็ตอนนี้คนตรงหน้าน่ากลัวโคตรเลยนี่นา
"ชิ!! ไปไม่บอกเลยนะไอ้เวรนี่"อ้าว!! ว่าน้องซะงั้น
"มีอะไรรึเปล่าเอริค? "เฮซองที่เดินผ่านมาถามก่อนจะทำมือไล่เด็กที่เอริคเรียกมาให้กลับไป ไม่งั้นคงยืนตัวสั่นไม่ไปไหนแน่
"ก็เจ้าจินน่ะสิ กลับไปก่อนไม่รอฉันเลย"เฮซองส่ายหัวเหนื่อยใจ ก่อนจะหันกลับไปเตรียมของที่ห้องดนตรีเพื่อกลับบ้าน
เอริคที่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามเฮซองไปก่อนจะถือโอกาสบอกครูสุดสวยว่าจะไปส่ง เฮซองได้ยินก็รีบหนีอีทีตัวนนี้ทันที แต่ก็ดั๊นเกาะไม่ปล่อยซะงั้นแหละ
.
.
.
.
.
เราไปดูอีกสองคนดีกว่า
.
.
.
.
.
.
"อื้อ เฮซอง อืมใช่ จินอยู่กับฉัน อาจจะกลับเย็นๆหน่อยไม่ต้องห่วง อืม..บาย"มินอูที่ตอนนี้เลิกกะงานในมินิมาร์ทแล้วก็ถูกจินชวนมาเดินเล่นที่สาธารณะที่ไม่ไกลเท่าไหร่ ตอนนี้มินอูกำลังรอจอนจินที่อยู่ๆก็บอกให้ตนนั่งที่นี่แล้วก็หายไปไหนไม่รู้อยู่ แต่สักพักก็เห็นร่างสูงเดินมาไกลๆ
"อ่ะ..นี่พี่มินจะได้อุ่นๆ"จอนจินยื่นกระป๋องโกโก้ร้อนที่กดมาจากตู้ขายอัตโนมัตืให้มินอู
"ขอบใจนะจิน แล้วทำไมถึงรีบร้อนมากล่ะ เอริคหงุดหงิดมากเลยนะที่นายหายไป"มินอูหัวเราะกับเรื่องราวที่เฮซองเล่าให้ฟังเมื่อกี้นี้
"ก็ผมแค่อยากฟังคำตอบนี่นา"จอนจินหันมายิ้ม ซึ้งพอมินอูเห็นก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานก็หน้าแดงขึ้นมาพลางมองไปทางอื่น
"อ....เอ้อ ต้นไม้ตรงนั้นสวยดีเนอะ"มินอูเขินที่ไม่รู้จะพูดอะไรก็ไปเจอต้นไม้ต้นหนึ่งเลยพูดขัดขึ้นมา ก็คนมันเขินนิ
"พี่มิน...."จอนจินที่หน้ายู่นิดๆทำเสียงดุหน่อยๆ ทำเอามินอูต้องหันมาหาก่อนจะก้มหน้าเล็ก
"ก็พี่เขินอ่ะ..."มินอูพูดเสียงเบาแต่มีรึที่จอนจินจะไม่ได้ยิน
"อะไรนะพี่มิน"จอนจินแกล้งถามก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือบางที่ตอนนี้สั่นเกือบจะเป็นเจ้าเข้า จอนจินหัวเราะน้อยๆ
"ก..ก็ ว..หวา ทำอะไรเนื่ยจิน!!"มินอูที่อยู่ๆก็ถูกคนตรงหน้าดึงไปกอดโดยไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจเลิ่กลั่กไปหมด แต่ก็ต้องนิ่งไปเพราะไออุ่นจากคนตรงหน้ามันอุ่นซะเหลือเกิน
"พี่มิน..."จอนจินไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ก้มหน้าซบตรงไหล่บางความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองพอเนิ่นนาน
......หนีไม่ได้แล้วสิ....
"ผมอยากฟังคำตอบ"จอนจินคลายอ้อมกอดก่อนจะจับใบหน้าของมินอูมาเผชิญหน้ากับตน มินอูรู้แค่ว่าหน้าตัวเองคงแดงไปถึงหูแล้วแน่ๆเลย
"พี่...พี่ตกลง"มินอูดึงใบหน้าจอนจินมาพลางกระซิบข้างหูจอนจิน พอจอนจินได้ยินดังนั้นก็ดีใจใหญ่ก่อนจะกอดคนตัวเล็กแล้วหอมแก้มคนตรงหน้า
"หวา..จินพอแล้ว แก้มพี่ช้ำหมดแล้วเนื่ยยยย"มินอูที่รีบผลักอกจอนจินให้ออกห่างพลางลูบแก้มตัวเองเบาๆ แต่การกระทำกับใบหน้านี่ไม่สัมพันธ์กันเลย ก็มินอูน่ะสิหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลังอีก
"ก็ผมดีใจนี่นา ที่พี่ตอบรับผม"จอนจินยิ้ม แต่ไม่ทันไรใครบางคนก็โผล่มา
"เย้!!!!!!!!! ดีใจด้วยนะจินนี่ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงจะเป็นของใครไม่ได้นอกจากเอริค พี่รหัสมิติที่สี่ของจอนจินนั่นเอง
"ฮยองงงงงง มาได้ไงเนื่ยยยย"จอนจินชี้ไปชี้มาก็เจออีกคนที่รู้จักเป็นอย่างดี
"พี่เฮซอง!!!"
"อือ ใช่ฉันเอง พอดีเจ้าอีทีนี่มันตามตื๊อน่ะ ก็เลย...."เฮซองตีเข้าที่แขนเอริคดังป้าป
"แล้วนายได้ยินอะไรบ้างเนื่ย เฮซอง"มินอูลอบถาม
"ตั้งแต่จินดึงนายไปกอดน่ะแหละ"เฮซองตอบแจ้งแถลงไข ส่วนเอริคกับจอนจินที่แยกไปหัวเราะคิกคักนั่นมันอะไรกัน ==
"พวกนาย!!!! จะหัวเราะคิกคักกันอีกนานมั้ยเนื่ย!!! มินอูกลับ!!!"เฮซองยื่นคำขาดก่อนจะลากมินอูกลับซึ่งอีกสองหนุ่มก็ทำหน้าหงอแล้วมาประคบประหงมทันที
"ไม่เอาหน้าเฮซอง อย่างอนนะ โอ๋ๆ"เอริคดึงเฮซองมากอดแต่ผลที่ได้คือ.....
"โอ๋บ้านพ่อนายสิไอ้อีทีบ้า!!!"เฮซองที่วีแตกก็ไล่เตะเอริคไปรอบสวนทันที
"ตลกดีเนอะ พี่มินดีที่ผมไม่โดน"จอนจินที่ยืนอยู่ข้างๆมินอูก็พูดออกมา ก่อนจะอาศัยทีเผลอหอมแก้มแล้วจับมือบางๆนั่นทันที
"จินนนนน!!! 0////0"มินอูตกใจก็หัมาว่าคนรุ่นน้องทันที
"อะไรน่ะพี่มิน ทำเป็นเขินไปได้ ฮ่าๆๆ"จอนจินหัวเราะก็จะพามินอูแอบย่องออกมาจากสวน แต่ไม่ทันไรสองคนที่วิ่งไล่กันก็เห็น
"เฮ้!! จินนี่จะทิ้งฮยองสุดหล่ออย่างนี้ได้ไง
"มินอูนายจะทิ้งฉั้นหรอ ย่าห์"เฮซองที่เห็นทั้งสองแอบย่องออกมาก็วิ่งตามมาทันทีโดยปล่อยอีทีมิติที่สี่จมอยู่ในหิมะที่เฮซองโกยมาถม
สร้างความหัวเราะให้ทั้งสามได้อย่างดี
"จินนี่!!!!!!!!! กลับมาก๊อน!!!!!!!! เฮซองงงงงอย่าทิ้งฉันเซ่!!!! ถ้าหลุดไปได้จะเอาให้เข็ดเลย(?)"
TBC.
คือสารภาพนะคะ พยายามแต่งให้ดูยาวแล้ว จะเห็นว่าเว้นช่วงเยอะมากอย่าว่ากันนะค้าาาา
ความคิดเห็น