ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : สารภาพกับข้อความแปลก
Chapter 3
"สวัสดีครับ พี่มิน"จอนจินทักทายหนุ่มตัวเล็กขณะกำลังยิงบาร์โค้ดของหลังจากที่ได้ทักทายกันวันนั้นจอนจินก็มีความกล้าในการจะสนทนากับมินอูเพิ่มมากขึ้น ก็แหงล่ะเมื่อก่อนเอาแต่แอบมองเขานี่นา
"อืม สวัสดีจิน ^^"ร่างเล็กยิ้มน่ารักให้แล้วก็ยัดถุงของกลับให้ร่างสูง แต่จอนจินมิยักจะย้ายตัวออกจากร้าน
"มีอะไรรึเปล่า จิน? ของไม่ครบหรือพี่ทอนเงินผิด?"มินอูเลิ่กลั่กเมื่อเห็นจอนจินไม่เดินออกจากร้านสักที นี่เขาทำอะไรผิดไปรึเปล่า?
"ไม่หรอกครับ คือ...."จอนจินก้มหน้านิดหน่อยก่อนจะรวบรวมความกล้ามาพูดกับคนตรงหน้า
"พี่มินเลิกกี่โมงครับ!!"เสียงดังไปทั้งร้านแต่ดีที่ไม่มีคนอยู่ มินอูได้ยินก็ขำออกมาทันที
"นายจะตะโกนทำไมเนื่ย จิน ฮ่าๆๆๆ"แม้จะทำให้จอนจินอายไปถึงสามโลกก็เถอะ แต่ถ้าคนตรงหน้าหัวเราะได้เขาก็ยอมละวะ!!
"เอ้อ..พี่อย่าหัวเราะสิ คือผมจะพาไปกินอะไรอร่อยๆน่ะ สนใจไหม?"จอนจินถามอย่างอยากรู้อยากเห็นตอบตกลงทีเถ้ออออ
"อีกไม่นานก็เลิกแล้วล่ะ ของอร่อยๆหรอ...อืม....ก็น่าสนอยู่นะ"มินอูทำหน้าครุ่นคิดนั่นให้ความหวังจอนจินเป็นอย่างดี"ไปก็ไป แต่อีกสักชั่วโมงรอได้ไหม?"
"จะนานเป็นวันผมก็รอได้"จอนจินตอบลอบยิ้มมุมปาก
1 ชั่วโมงต่อมา
มินอูกำลังแต่งตัวอยู่ที่ห้องแต่งตัว เมื่อเห็นว่าเตรียมตัวนานมากแล้วก็รีบออกไปหาจอนจินทันทีโดยไม่ลืมหยิบโกโก้กระป๋องอุ่นๆไปให้ด้วย
"จิน รอนานไหม?"มินอูถามคนที่ยืนรออยู่หน้าร้านอย่างเป็นห่วงพร้อมเอาโกโก้ให้ไปด้วย
"ไม่หรอกครับ สบายมากไปกันเถอะครับ^ ^"จอนจินแอบถือวิสาสะคว้าข้อมือเล็กไว้แล้วเดินนำไป เมื่อมาถึงร้านแล้วสภาพภายนอกเหมือนเป็นร้านเล็กๆน่ารักๆเหมาะกับพวกนักเรียนที่ผ่านไปผ่านมา สภาพในร้านดูโบราณด้วยไม้โต๊ะน่ารักเล็กๆมากมายดูเป็นระเบียบนั่น ตู้โชว์ที่มีเค้กเล็กๆเรียงรายดูน่ากิน มีหลากหลายสีสันให้เลือก ป้ายเครื่องดื่มมากมายที่เขียนด้วยลายมือดูเป็นระเบียบมากทำให้มินอูถึงกับทึ่งในร้านนี้
"สวัสดีครับลุง!!"จอนจินทักทายกับเจ้าของร้าน เจ้าของร้านทำหน้ายู่ทันทีที่เห็นจอนจิน
"จิน!! นายเลิกเรียกฉันว่าลุงสักทีเหอะ ฉันก็มีชื่อนะเว้ย!! ดงวาน คิม ดงวานน่ะหัดเรียกซะบ้าง "ดงวานหันมาวีนใส่ เจ้าเด็กนี่เมื่อไหร่จะจำสักทีนะ
"น่าๆ วันนี้ผมมีคนมาด้วยนะ พี่มินอูนี่พี่ดงวาน พี่ดงวานนี่พี่มินอู"ทั้งคู่ค้อมตัวเล็กให้กันก่อนจอนจินจะพามินอูเดินมาตรงเคาเตอร์ด้านหน้าดงวาน
"รับอะไรดีครับ ^ ^"ดงวานยิ้มหล่อให้มินอู ซึ่งมินอูเองก็ยิ้มตอบก่อนจะสั่งดับเบิ้ลช๊อตคาราเมลส่วนจอนจินเป็นลาเต้เย็น ไม่นานของที่สั่งก็ได้พร้อมมีแครมบลูเล่(พุดดิ้งฝรั่งเศส ลองหาทำดูนะคะอร่อยมาก ^ ^)อุ่นๆมาเสิร์ฟเป็นเครื่องเคียง
"แถมให้คนน่ารักครับ จินส่วนแกเอานิวยอร์คชีสเค้กไปละกัน"แหม่...ทีพูดกับพี่มินอูล่ะเสียงหวานเชียว ทีกับผมนี่แทบจะไม่แลกันเลยนะ
"ขอบคุณมากครับคุณดงวาน อ๊า...ของโปรดผมเลยนะเนื่ย แต่นานแล้วที่ไม่ได้กิน"มินอูทำตาวิ้งๆเหมือนเด็กเห็นของเล่นแล้วลงไม้ลงมือกินทันที หลังจากจัดการของกินตรงหน้าหมดเรียบมินอูถึงกับอิ่มแปล้
"อร่อยไหม พี่มิน?"จอนจินเท้าคางถามมินอู มินอูพยักหน้ารัวๆ
"แต่นายจ่ายนะ"พูดดักก่อนเลย หุหุ
"แน่นอนครับ ก็ผมเป็นคนชวนนี่นา"
"อ...ฉันล้อเล่นออกกันคนละครึ่งละกัน"ไม่นึกว่าจะรับมุขแฮะ ==
"ไม่เป็นไรครับ ผมเลี้ยงพี่นะ นะ นะ?"จอนจินอ้อนมินอูที่เห็นก็ไม่รู้จะทำยังไง
"งั้นครั้งหน้าฉันเลี้ยงนะ"มินอูอมยิ้ม จอนจินก็ยิ้มเช่นกัน
มินอูมองไปด้านนอกก็เห็นว่าเริ่มมืดแล้ว เลยจะขอตัวลาทั้งสองไปแต่จอนจินกลับอาสาไปส่งถึงคอนโดให้ ไม่วายดงวานก็แถมเค้กฟรีๆให้มินอูอีกตังหาก เมื่อเดินมาได้ถึงกลางทางจอนจินก็เริ่มคุยกับมินอูอีกครัั้ง
"พี่มิน"
"หืม มีอะไรหรอจิน?"มินอูเอียงคอถามจอนจิน
"พี่...เคยมีความรักไหม?"จอนจินหันมาหามินอู มินอูดูตกใจกับคำถามนี้พร้อมทำหน้าสลดๆนิดหน่อย
"เคยสิ...แต่มันนานมากแล้ว"มินอูพูดเสียงเบา "นานจนพี่ไม่อยากจะนึกถึงมัน"มินอูเอ่ย
"ผมก็มีนะ...แต่ไม่รู้เค้าจะรับรักผมไหม?"จอนจินจับไหล่ทั้งสองของมินอู"พี่..ฟังผมดีๆนะ"มินอูพยักหน้า
"ผมอยากให้พี่รู้ไว้ว่าผมรักเค้ามาก ผมเคยแอบมองเค้ามานานมาก จนเมื่อเร็วๆนี้ผมพึ่งจะได้เจอเค้าแบบเป็นจริงเป็นจังสักที ผมกลัว..กลัวว่าถ้าบอกไปคงไม่เหมือนเดิม ถ้าบอกไปเราคงไม่มองหน้ากัน แต่ครั้งนี้ผมจะบอกเค้า"จอนจินร่ายยาวจนมินอูตามไม่ทัน
"ก็บอกเค้าไปสิ"มินอูบอกไปอย่างซื่อๆ ไม่รู้เลยรึไงว่าเป็นตัวเองน่ะ
"อืม..ใช่ ผมชอบพี่นะ ไม่สิ...ผมรักพี่ต่างหาก พี่มินอู"มินอูดูอึ้งกับคำสารภาพของเด็กนุ่มที่อ่อนกว่าเค้าหนึ่งถึงสองปี มินอูรับรู้ได้ว่าจอนจินจริงจังเพราะถ้ามองไปในดวงตานั่นรู้ได้เลยว่ามีแต่เค้า มีแต่มินอูคนนี้
"พี่รู้แล้วจิน ปล่อยพี่เถอะ"มินอูดิ้นนิดหน่อยเพื่อนให้หลุดจากวงแขนของจิน
"พี่ลองคิดดูก็ได้ คบกับผมเถอะพี่มินนะ"จอนจินส่งสายตาเว้าวอน มินอูพยักหน้าว่าจะขอลองไปคิดดูก่อน จอนจินเห็นดังนั้นก็ดีใจแต่ก็ยังไม่100% เพราะอาจจะปฏิเสธก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ จริงไหม?
"งั้นไปกันเถอะ เฮซองคงรอพี่นานแล้ว"มินอูตัดบท จอนจินยื่นมาเหมือนจะขออะไรสักอย่าง
"เดินจับมือกันนะพี่"จอนจินยิ้มให้
"บ้า"มินอูเขิน แต่ก็ยื่นมือไปให้จับ(เอ๊ะ!! เอาไงแน่คะพี่มิน)
จนเมื่อถึงคอนโดของทั้งสองก็เจอเฮซองรออยู่หน้าคอนโด ในสภาพมีผ้าคลุมไหล่อยู่มารอมินอู
"นายไปไหนมาเนื่ยมินอู ฉันเป็นห่วงนะ เมลล์ไปก็ไม่ตอบ"เฮซองโผกอดมินอู ท่าทางจะเป็นก่วงจริงๆ
"โทษที แบตหมดนะแล้วพอดีจินพาฉันไปหาของอร่อยๆกิน แฮะๆ"
"ขอโทษด้วยครับพี่เฮซอง"จอนจินโค้งตัวขอโทษ เฮซองจับจอนจินให้ยืนขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกจิน ปลอดภัยก็ดีแล้ว"เฮซองยิ้มหวาน"เอ้า!! กลับดีๆนะจิน อย่าเถลไถลที่ไหนล่ะ ครูเป็นห่วง"เฮซองเปลี่ยนสรรพนามตนทันทีก่อนโบกมือลาจอนจิน พอมินอูขึ้นคอนโดมาก็คว้าโทรศัพท์มาเปิดปรากฏว่าเจอข้อความอยู่ประมาณ 10 ฉบับ 5 ฉบับเป็นของเฮซองแล้วก็คังทาแต่อีก 5 ฉบับนี่สิ.....
"พี่มินอูผมเจอพี่แล้วนะ พี่คิดถึงผมไหม?"
"ผมรักพี่ม๊ากมากเลยนะ คิดถึงพี่จัง"
"พี่คุยกับใครน่ะ ไอ้หัวเหลืองนั่นมันใคร!!!"
"พี่มินอูไอ้หัวเหลืองมาเกาะแกะอะไรพี่ อย่าให้รู้นะว่าเป็นอะไรกัน!!!"
"พี่มินอู....พี่ยังรักผม คิดถึงผมอยู่ใช่ไหม?"
ข้อความเหล่านี้เมื่อมินอูเห็นถึงกับกำโทรศัพท์แน่น เขารู้แล้วว่าใคร เขารู้ว่าใครสามารถทำแบบนั้นได้ อุตส่าห์หนีมาขนาดนี้ยังจะเจอกันอีกหรอ? เฮซฮงที่เห็นมินอูสีหน้าไม่ดีหลังจากยืนดูโทรศัพท์ก็ถาม
"เป็นอะไรหรอมินอู?"
"ไม่มีอะไรเฮซอง ข้อความขยะน่ะ ^^"มินอูซ่อนโทรศัพท์ บอกปัดๆไปเขาไม่อยากให้เฮซองเป็นห่วงนี่นา
ขอร้องล่ะ อย่าได้เจอกันอีกเลยเถอะ!!!
TBC.
ฮ้า......ก็ติดตามกันต่อไปนะคะ ว่าแต่ข้อความนั่นน่ะ คงเดาได้ไม่ยากเลยสินะว่าใคร ><
อาจจะมาต่อพรุ่งนนี้นะคะ แฮะๆ
"สวัสดีครับ พี่มิน"จอนจินทักทายหนุ่มตัวเล็กขณะกำลังยิงบาร์โค้ดของหลังจากที่ได้ทักทายกันวันนั้นจอนจินก็มีความกล้าในการจะสนทนากับมินอูเพิ่มมากขึ้น ก็แหงล่ะเมื่อก่อนเอาแต่แอบมองเขานี่นา
"อืม สวัสดีจิน ^^"ร่างเล็กยิ้มน่ารักให้แล้วก็ยัดถุงของกลับให้ร่างสูง แต่จอนจินมิยักจะย้ายตัวออกจากร้าน
"มีอะไรรึเปล่า จิน? ของไม่ครบหรือพี่ทอนเงินผิด?"มินอูเลิ่กลั่กเมื่อเห็นจอนจินไม่เดินออกจากร้านสักที นี่เขาทำอะไรผิดไปรึเปล่า?
"ไม่หรอกครับ คือ...."จอนจินก้มหน้านิดหน่อยก่อนจะรวบรวมความกล้ามาพูดกับคนตรงหน้า
"พี่มินเลิกกี่โมงครับ!!"เสียงดังไปทั้งร้านแต่ดีที่ไม่มีคนอยู่ มินอูได้ยินก็ขำออกมาทันที
"นายจะตะโกนทำไมเนื่ย จิน ฮ่าๆๆๆ"แม้จะทำให้จอนจินอายไปถึงสามโลกก็เถอะ แต่ถ้าคนตรงหน้าหัวเราะได้เขาก็ยอมละวะ!!
"เอ้อ..พี่อย่าหัวเราะสิ คือผมจะพาไปกินอะไรอร่อยๆน่ะ สนใจไหม?"จอนจินถามอย่างอยากรู้อยากเห็นตอบตกลงทีเถ้ออออ
"อีกไม่นานก็เลิกแล้วล่ะ ของอร่อยๆหรอ...อืม....ก็น่าสนอยู่นะ"มินอูทำหน้าครุ่นคิดนั่นให้ความหวังจอนจินเป็นอย่างดี"ไปก็ไป แต่อีกสักชั่วโมงรอได้ไหม?"
"จะนานเป็นวันผมก็รอได้"จอนจินตอบลอบยิ้มมุมปาก
1 ชั่วโมงต่อมา
มินอูกำลังแต่งตัวอยู่ที่ห้องแต่งตัว เมื่อเห็นว่าเตรียมตัวนานมากแล้วก็รีบออกไปหาจอนจินทันทีโดยไม่ลืมหยิบโกโก้กระป๋องอุ่นๆไปให้ด้วย
"จิน รอนานไหม?"มินอูถามคนที่ยืนรออยู่หน้าร้านอย่างเป็นห่วงพร้อมเอาโกโก้ให้ไปด้วย
"ไม่หรอกครับ สบายมากไปกันเถอะครับ^ ^"จอนจินแอบถือวิสาสะคว้าข้อมือเล็กไว้แล้วเดินนำไป เมื่อมาถึงร้านแล้วสภาพภายนอกเหมือนเป็นร้านเล็กๆน่ารักๆเหมาะกับพวกนักเรียนที่ผ่านไปผ่านมา สภาพในร้านดูโบราณด้วยไม้โต๊ะน่ารักเล็กๆมากมายดูเป็นระเบียบนั่น ตู้โชว์ที่มีเค้กเล็กๆเรียงรายดูน่ากิน มีหลากหลายสีสันให้เลือก ป้ายเครื่องดื่มมากมายที่เขียนด้วยลายมือดูเป็นระเบียบมากทำให้มินอูถึงกับทึ่งในร้านนี้
"สวัสดีครับลุง!!"จอนจินทักทายกับเจ้าของร้าน เจ้าของร้านทำหน้ายู่ทันทีที่เห็นจอนจิน
"จิน!! นายเลิกเรียกฉันว่าลุงสักทีเหอะ ฉันก็มีชื่อนะเว้ย!! ดงวาน คิม ดงวานน่ะหัดเรียกซะบ้าง "ดงวานหันมาวีนใส่ เจ้าเด็กนี่เมื่อไหร่จะจำสักทีนะ
"น่าๆ วันนี้ผมมีคนมาด้วยนะ พี่มินอูนี่พี่ดงวาน พี่ดงวานนี่พี่มินอู"ทั้งคู่ค้อมตัวเล็กให้กันก่อนจอนจินจะพามินอูเดินมาตรงเคาเตอร์ด้านหน้าดงวาน
"รับอะไรดีครับ ^ ^"ดงวานยิ้มหล่อให้มินอู ซึ่งมินอูเองก็ยิ้มตอบก่อนจะสั่งดับเบิ้ลช๊อตคาราเมลส่วนจอนจินเป็นลาเต้เย็น ไม่นานของที่สั่งก็ได้พร้อมมีแครมบลูเล่(พุดดิ้งฝรั่งเศส ลองหาทำดูนะคะอร่อยมาก ^ ^)อุ่นๆมาเสิร์ฟเป็นเครื่องเคียง
"แถมให้คนน่ารักครับ จินส่วนแกเอานิวยอร์คชีสเค้กไปละกัน"แหม่...ทีพูดกับพี่มินอูล่ะเสียงหวานเชียว ทีกับผมนี่แทบจะไม่แลกันเลยนะ
"ขอบคุณมากครับคุณดงวาน อ๊า...ของโปรดผมเลยนะเนื่ย แต่นานแล้วที่ไม่ได้กิน"มินอูทำตาวิ้งๆเหมือนเด็กเห็นของเล่นแล้วลงไม้ลงมือกินทันที หลังจากจัดการของกินตรงหน้าหมดเรียบมินอูถึงกับอิ่มแปล้
"อร่อยไหม พี่มิน?"จอนจินเท้าคางถามมินอู มินอูพยักหน้ารัวๆ
"แต่นายจ่ายนะ"พูดดักก่อนเลย หุหุ
"แน่นอนครับ ก็ผมเป็นคนชวนนี่นา"
"อ...ฉันล้อเล่นออกกันคนละครึ่งละกัน"ไม่นึกว่าจะรับมุขแฮะ ==
"ไม่เป็นไรครับ ผมเลี้ยงพี่นะ นะ นะ?"จอนจินอ้อนมินอูที่เห็นก็ไม่รู้จะทำยังไง
"งั้นครั้งหน้าฉันเลี้ยงนะ"มินอูอมยิ้ม จอนจินก็ยิ้มเช่นกัน
มินอูมองไปด้านนอกก็เห็นว่าเริ่มมืดแล้ว เลยจะขอตัวลาทั้งสองไปแต่จอนจินกลับอาสาไปส่งถึงคอนโดให้ ไม่วายดงวานก็แถมเค้กฟรีๆให้มินอูอีกตังหาก เมื่อเดินมาได้ถึงกลางทางจอนจินก็เริ่มคุยกับมินอูอีกครัั้ง
"พี่มิน"
"หืม มีอะไรหรอจิน?"มินอูเอียงคอถามจอนจิน
"พี่...เคยมีความรักไหม?"จอนจินหันมาหามินอู มินอูดูตกใจกับคำถามนี้พร้อมทำหน้าสลดๆนิดหน่อย
"เคยสิ...แต่มันนานมากแล้ว"มินอูพูดเสียงเบา "นานจนพี่ไม่อยากจะนึกถึงมัน"มินอูเอ่ย
"ผมก็มีนะ...แต่ไม่รู้เค้าจะรับรักผมไหม?"จอนจินจับไหล่ทั้งสองของมินอู"พี่..ฟังผมดีๆนะ"มินอูพยักหน้า
"ผมอยากให้พี่รู้ไว้ว่าผมรักเค้ามาก ผมเคยแอบมองเค้ามานานมาก จนเมื่อเร็วๆนี้ผมพึ่งจะได้เจอเค้าแบบเป็นจริงเป็นจังสักที ผมกลัว..กลัวว่าถ้าบอกไปคงไม่เหมือนเดิม ถ้าบอกไปเราคงไม่มองหน้ากัน แต่ครั้งนี้ผมจะบอกเค้า"จอนจินร่ายยาวจนมินอูตามไม่ทัน
"ก็บอกเค้าไปสิ"มินอูบอกไปอย่างซื่อๆ ไม่รู้เลยรึไงว่าเป็นตัวเองน่ะ
"อืม..ใช่ ผมชอบพี่นะ ไม่สิ...ผมรักพี่ต่างหาก พี่มินอู"มินอูดูอึ้งกับคำสารภาพของเด็กนุ่มที่อ่อนกว่าเค้าหนึ่งถึงสองปี มินอูรับรู้ได้ว่าจอนจินจริงจังเพราะถ้ามองไปในดวงตานั่นรู้ได้เลยว่ามีแต่เค้า มีแต่มินอูคนนี้
"พี่รู้แล้วจิน ปล่อยพี่เถอะ"มินอูดิ้นนิดหน่อยเพื่อนให้หลุดจากวงแขนของจิน
"พี่ลองคิดดูก็ได้ คบกับผมเถอะพี่มินนะ"จอนจินส่งสายตาเว้าวอน มินอูพยักหน้าว่าจะขอลองไปคิดดูก่อน จอนจินเห็นดังนั้นก็ดีใจแต่ก็ยังไม่100% เพราะอาจจะปฏิเสธก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ จริงไหม?
"งั้นไปกันเถอะ เฮซองคงรอพี่นานแล้ว"มินอูตัดบท จอนจินยื่นมาเหมือนจะขออะไรสักอย่าง
"เดินจับมือกันนะพี่"จอนจินยิ้มให้
"บ้า"มินอูเขิน แต่ก็ยื่นมือไปให้จับ(เอ๊ะ!! เอาไงแน่คะพี่มิน)
จนเมื่อถึงคอนโดของทั้งสองก็เจอเฮซองรออยู่หน้าคอนโด ในสภาพมีผ้าคลุมไหล่อยู่มารอมินอู
"นายไปไหนมาเนื่ยมินอู ฉันเป็นห่วงนะ เมลล์ไปก็ไม่ตอบ"เฮซองโผกอดมินอู ท่าทางจะเป็นก่วงจริงๆ
"โทษที แบตหมดนะแล้วพอดีจินพาฉันไปหาของอร่อยๆกิน แฮะๆ"
"ขอโทษด้วยครับพี่เฮซอง"จอนจินโค้งตัวขอโทษ เฮซองจับจอนจินให้ยืนขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกจิน ปลอดภัยก็ดีแล้ว"เฮซองยิ้มหวาน"เอ้า!! กลับดีๆนะจิน อย่าเถลไถลที่ไหนล่ะ ครูเป็นห่วง"เฮซองเปลี่ยนสรรพนามตนทันทีก่อนโบกมือลาจอนจิน พอมินอูขึ้นคอนโดมาก็คว้าโทรศัพท์มาเปิดปรากฏว่าเจอข้อความอยู่ประมาณ 10 ฉบับ 5 ฉบับเป็นของเฮซองแล้วก็คังทาแต่อีก 5 ฉบับนี่สิ.....
"พี่มินอูผมเจอพี่แล้วนะ พี่คิดถึงผมไหม?"
"ผมรักพี่ม๊ากมากเลยนะ คิดถึงพี่จัง"
"พี่คุยกับใครน่ะ ไอ้หัวเหลืองนั่นมันใคร!!!"
"พี่มินอูไอ้หัวเหลืองมาเกาะแกะอะไรพี่ อย่าให้รู้นะว่าเป็นอะไรกัน!!!"
"พี่มินอู....พี่ยังรักผม คิดถึงผมอยู่ใช่ไหม?"
ข้อความเหล่านี้เมื่อมินอูเห็นถึงกับกำโทรศัพท์แน่น เขารู้แล้วว่าใคร เขารู้ว่าใครสามารถทำแบบนั้นได้ อุตส่าห์หนีมาขนาดนี้ยังจะเจอกันอีกหรอ? เฮซฮงที่เห็นมินอูสีหน้าไม่ดีหลังจากยืนดูโทรศัพท์ก็ถาม
"เป็นอะไรหรอมินอู?"
"ไม่มีอะไรเฮซอง ข้อความขยะน่ะ ^^"มินอูซ่อนโทรศัพท์ บอกปัดๆไปเขาไม่อยากให้เฮซองเป็นห่วงนี่นา
ขอร้องล่ะ อย่าได้เจอกันอีกเลยเถอะ!!!
TBC.
ฮ้า......ก็ติดตามกันต่อไปนะคะ ว่าแต่ข้อความนั่นน่ะ คงเดาได้ไม่ยากเลยสินะว่าใคร ><
อาจจะมาต่อพรุ่งนนี้นะคะ แฮะๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น