คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
ร่างหนาขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาหนากระพริบเบาๆก่อนจะถี่ขึ้นเพื่อปรับสายตาในเช้าวันใหม่ และพบว่ามือข้างหนึ่งของเขาขยับไม่สะดวกนัก พอหันไปมองก็เจอร่างบางฟุบหลับ แพขนตาบางหลับพริ้มอยู่ข้างกายคนตัวหนายิ้มนิดๆก่อนจะค่อยๆถอดมือออกจากมือบางที่จับแน่น ซึ่งไม่นานก็สำเร็จและดูท่าทีว่าไม่มีทางจะตื่น ร่างหนาเดินสำรวจรอบๆห้องก็คุ้นเคยดีเพราะเคยมาดื่มที่ร้านนี้บ่อยครั้ง ไม่นานประตูไม้สลักทรงสวยก็เปิดออก
“ตื่นรึยังค…อุ๊บ!!”แอนดี้ที่ไม่ทันจะพูดจบก็ถูกปิดปากโดยมือหนาๆทันที กว่าคนตัวเล็กจะหลุดจากอุ้งมือหมี(?)ได้ก็นานพอดู
“พี่เอริค…จะปิดปากผมทำไมเนี่ย น่ะๆๆ ไม่ต้องจะเอามือมาปิดปากผมอีกนะ”แอนดี้ดุคนตัวสูง ซึ่งก็ทำให้หยุดการกระทำได้ผลชะงักพอดี
“พี่ขอโทษ คือ….ไม่อยากให้เฮซองตื่นน่ะ”พี่ชายสุดมึนบอกกับคนตัวเล็กซึ่งแอนดี้ก็พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะจับมือลากเอริคออกไปเงียบๆ
“เดี๋ยวให้พี่จินมาปลุกพี่ซองทีหลังละกัน โอเคนะ?”เอริคได้แต่พยักหน้าเงียบๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ซอง!! พี่เฮซอง!! จะเที่ยงแล้วนะฮะ ผมเอากับข้าวมาให้”จอนจินที่เขย่าตัวร่างบางเบาๆ จนร่างบางยกหัวขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“อือ…จินนี่หรอ? กี่โมงแล้วนะ?”เฮซองที่กำลังปรับสายตาให้ชินกับสภาพแวดล้อมยกหัวที่โคลงเคลงให้ตรง
“เที่ยงแล้วพี่”จอนจินบอกอีกรอบก่อนตาคู่สวยจะเบิกกว้างกับเวลาที่คนรุ่นน้องบอก
“หะ!! ไม่จริงน่า ทำไมนายไม่ปลุกพี่ แล้ว….แล้วเอริคหายไปไหน?”คนสวยพูดอย่างไม่เชื่อหู ส่วนมือบางก็ความหาร่างบนเตียงแต่กลับไม่พบ
“ผมเห็นพี่นอนสบายเลยไม่กล้วปลุก ส่วนพี่เอริคออกไปตั้งแต่เช้าแล้วแถมพี่เขาไม่อยากให้ปลุกเพราะพี่ดูเหนื่อยๆ”จอนจินชี้แจงเหตุผลที่เฮซองถามไปและสังเกตว่าดวงตาของพี่เฮซองดูสั่นไหวนิดหน่อย
“อืม….ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ จิน พี่จะกลับแล้วล่ะ”เฮซองสวมโค้ทสีเทาอ่อนและรีบแทรกตัวออกไปทันที
“เดี๋ยวก่อนพี่เฮซอง!!! แล้วข้าว….?”จอนจินตะโกนก่อนจะอ่อนเสียงลงช่วงท้าย ปล่อยให้คนตัวสูงมองร่างบางอย่างงงๆ อะไรของเค้าหว่า?
เฮซองที่เดินออกมาจากบาร์ ZHISHANG ในตอนตะวันตรงหัวทำเอาคนที่เดินผ่านรอบๆมองกันเป็นแถว แต่ร่างบางหาได้สนใจไม่ก่อนจะเดินตรงไปที่ทำงานของตน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อ้าว!!! เฮซอง มาได้สักทีนะทำไมมาซะเที่ยงเลยล่ะ? ดงวานของฉันทำงานหนักตัวเป็นเกลียวตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย”เพื่อชายไซส์มินิ(?)ร้องทักเมื่อเห็นคนหน้าสวยเข้ามา
“หลับเพลินไปหน่อย มินอู ดงวานอยู่ห้องครัวสินะ”เฮซองถามเสียงเรียบเย็น
“อือ แล้วเอ….”
“ฉันไปหาดงวานก่อนนะ!!!”เฮซองพูดขัดมินอูขึ้นมาก่อนจะรีบเดินเข้าครัวไป พอเข้ามาก็จะพบว่าห้องครัวเหมือนกับอีกโลกหนึ่งที่คนทั่วไปใฝ่ฝัน หม้อ กะละมัง ที่ตวง วัตถุดิบต่างๆที่กำลังถูกตัด ถูกบด หรือผสมอยู่และอีกหลายๆอย่างลอยเคว้งบนอากาศและทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ภาพนี้เฮซองเห็นจนชินตาไปแล้ว ก่อนจะเห็นร่างเล็กๆกำลังนวดแป้งอย่างขมักเขม้น
“เฮซอง!! มาพอดีเลยหยิบชินนามอนโรกับวานิลลาในตู้เย็นให้หน่อยสิ”ดงวานเงยหน้ามามองอีกคน ก่อนสั่งเพราะมือของตนไม่วาง เฮซองก็เดนไปหยิบให้อย่างว่าง่าย
“เอ้า!! แต่ดูท่าฉันคงไม่ต้องช่วยอะไรมากสินะ”เฮซองว่าก่อนจะเดินไปล้างอุปกรณ์บางอย่างที่ถูกใช้งานแล้ว
“นายต้องช่วยสิ อีกตั้งสามรายการแน่ะ เอ้านี่!!”ดงวานว่าก่อนจะวาดนิ้วบนอากาศโดยมีถ้วยใหญ่กำลังเทครีมสดตามปริมาณที่นิ้วขยับ ใบรายการสามอย่างลอยไปอยู่ด้านหน้าเฮซองอย่างช้าๆ หลังจากล้างเสร็จเฮซองก็ทำขนมสามรายการที่ถูกดงวานจัดมา ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงกระทบกันของโลหะเท่านั้นที่ดังเป็นระยะ แต่ไม่นานก็เกิดเสียงโหวกเหวก
“เฮ้!! วานนี่ เฮซอง เหนื่อยมั้ยเอ่ย? วานนี่จ๋า”แม้ตอนต้นจะเรียกสองชื่อแต่ก็ถลาไปหาคนตัวเล็กกว่า
“นี่!! เป็นบ้าอะไรมินอู อย่ามากอดนะเฟ้ย!!”แม้จะพูดขับไล่ไสส่งแต่หน้าของดงวานแดงแปร๊ดเชียว
“อะไรกันวานนี่ เขินเค้าหรอตัวเอง น่ารักจังเลย >____< ”คนตัวเล็กก็ยังนัวเนียไม่เลิดจนดงวานเหนื่อยที่จะแกะมือปลาหมึกนี่ออกไป
“เขินบ้งเขินบ้าอะไรเล่า!!!”เฮซองที่ยืนมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ยิ้มแต่เป็นยิ้มที่เศร้าจนเหมือนฝืนยิ้ม ดงวานที่รู้สึกได้ก็หันไปหาสายตาที่หวั่นไหวลึกๆ
“เฮซอง อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ แอนเดรียยังไม่มาไม่ใช่หรอ?? นายยังพอมีเวลาอยู่นะ”ดงวานปลอบใจเฮซอง
“ใช่ๆ ยังไม่มาแปลว่ายังมีเวลาอยู่ อย่ากังวลสิ”มินอูพูดปลอบใจอีกแรง
“อือ เข้าใจแล้ว….ขอบคุณมาก”เฮซองพูดขอบคุณทั้งสอง”งั้นฉันกลับก่อนนะเย็นมากแล้ว ดงวานขอโทษด้วยที่วันนี้มาช้า ไปนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเฮซอง ฉันเข้าใจ”ดงวานบอกลา เฮซองก็บอกลาทั้งสองก่อนไปทำธุระบางอย่างและกลับมาที่คอนโดของเค้าและเอริค
.
.
.
.
.
.
.
เอริค?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เฮซองแปลกใจที่เห็นรองเท้าของเอริคที่หน้าประตู วันนี้กลับมาสินะ? แต่พอกลับมาแล้วกลับเห็นไฟปิดหมด คิว่าคงนอนไปแล้ว แต่แล้วเฮซองก็เหลือบไปเห็นขวดโซจู 3-4
“แอนเดรีย….เธอสินะ”เฮซองจังขนนกสีขาวใหญ่เส้นหนึ่งมาหมุนเล่นไม่นานตรงหน้าก็ปรากฏหญิงสาวผมลอน ซึ่งใบหน้าละม้ายคล้ายแอนดี้รุ่นน้องของเขาแต่ที่แปลกกว่าคือเธอมีปีกสีขาวใหญ่กับเธอลอยอยู่บนอากาศนี่สิ
“เก่งจัง…คิกคิก นายรอฉันอยู่สินะ”สาวเจ้านามแอนเดรียพูดรู้ทันก่อนจะสวมกอดเฮวองอย่างแผ่วเบา แต่เฮซองกลับผลักออก
“บอกกำหนดการมาก็พอ แอนเดรีย…แล้วก็รีบๆกลับไปซะ”
“ใจร้ายจัง ฉันอุตส่าห์มาหานะ”แอนเดรียพูดงอนๆพร้อมแสยะยิ้มก่อนนั่งที่ขอบระเบียงและเก็บปีกไป
“รีบๆบอกมา อย่าลืมนะว่าฉันอยู่ใน”ฐานะ”อะไร”เฮซองเอ่ยเสียงเรียบเย็น
“เห้อ!! นายนี่แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้รึไงน้า โอเคๆ 2เดือน ระยะเวลาที่เหลือคือ 2 เดือนเท่านั้น เลื่อนมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”สาวสวยเปลี่ยนโหมดมาเป็นสามมั่นชูสองนิ้วเพื่อย้ำเตือนระยะเวลา”จะทำอะไรก็รีบทำละกัน นายยื้อมานานแล้วนะเฮซองสำหรับหนุ่มคนนั้น”เฮซองรู้ดีว่าแอนเดรียหมายถึงใคร
“ฉันเข้าใจแล้ว ไปได้แล้ว”
“อ้อ….เอาเจ้านั่นมาด้วยสิ”เฮซองที่ได้ยินแอนเดรียพูดถึง”เจ้านั่น”ก็ไม่รีบที่จะหยิบโถที่มีดวงไฟหลายสิบดวงที่ลอยไปมาอยู่ในนั้น
“ฉันไปล่ะ แล้วจะแวะมาหาอีกนะเฮซอง”สาวเจ้ากางปีกลอยหายไปในที่สุด
แกร้ง!! เสียงขวดโซจูที่ดังกลิ้งออกมาทำเอาเฮซองหันควับทันที ก็พบหนุ่มร่วมห้องที่ทำหน้ายิ้มแห้งๆใส่ให้
“โทษที ฉันทำให้นายตกใจสินะ”เอริคกล่าวเบาๆ
“แล้ว….ออกมาทำไมน่ะ?”หวังว่าคงไม่เห็นแล้วก็ไม่ได้ยินนะ
“พึ่งไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ แล้วทำไมยังไม่นอน?”เอริคเดินมาหาคนสวยก่อนจะสวมกอดเบาๆ สูดกลิ่นหอมกรุ่นของคนตัวบางซะเต็มปอด
“มายืนรับลมเฉยๆน่ะ เดี๋ยวจะไปนอนแล้ว”เฮซองกอดตอบอย่างแนบแน่น ช่วงไม่กี่เดือนมานี้เขากับเอริคไม่ค่อยจะได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่นัก ยังไงก็ขอค้างแบบนี้สักแปปแล้วกันแต่ความง่วงเจ้ากรรมดันทำให้เฮซองหลับคาอกเอริคซะงั้น
“อ้าว…หลับซะละ ต้องอุ้มไปสินะ”เอริคอุ้มเฮซองในท่าอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องนอนไป
“ฝันดีนะ คนดีของผม”เอริคหอมแก้มนิ่มๆก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมร่างบางแล้วตัวเองไป
TBC.
____________________________________________________________________________________
เหมือนจะยาวไปนิดนึงนะคะก็อย่าพึ่งเบื่อกันนะคะ ติดตามกันต่อไปนะคะ ^^
ความคิดเห็น