ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : บางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามา
Chapter 2
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีขาวบริสุทธิ์กระทบเข้าใบหน้าหล่อแล้วเสียงที่ไม่อยากจะได้ยินในตอนเช้าๆอย่างงี้ก็คงจะเป็น….
กริ๊ง!!!!! ปั่บ!! ก่อนที่จะขยี้ตาอย่างงัวเงียขึ้นมานั่งก็พบกับที่นอนที่ไร้ร่างของเพื่อนอีกคน(ตัวเองนอนข้างล่าง) หยิบนาฬิกาปลุกมาดูเวลา หกโมงครึ่ง? เฮซองบางทีนายก็ตั้งเวลาปลุกเร็วไป ทั้งที่นอนหลังเค้าแต่ตื่อนก่อนตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันซะอีก ก่อนจะคิดอะไรไปเยอะแยะ ปราสาทสัมผัสรับกลิ่นก็ทำงานทันทีเมื่อได้กลิ่นอาหารอันโอชะที่ลอยออกมาจากด้านนอก คนตัวเล็กลุกพับที่นอนก่อนจะเดินสะลึมสะลือไปด้านนอกทันที
“ตื่นแล้วหรอ มินอู? มาๆมานั่งตรงนี้เร็ว”เฮซองที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีส้มอ่อนพร้อมผมจุกกำลังตบที่เก้าอี้ใกล้ๆตัว มินอูเดินไปนั่งอย่างว่าง่ายทันที
“วันนี้นายทำอะไรน่ะเฮซอง? กลิ่นหอมเชียว”มินอูพูดทั้งๆที่ยังไม่ตื่นดี ข้างหน้าก็มีข้าวผัดของโปรดกับซุปอุ่นๆที่เหมาะกับยามเช้าที่สุดมาเสิร์ฟตรงหน้า ยังไม่ทันจะตอบมินอูก็เริ่มจัดการอาหารสุดโปรดตรงหน้าวะแล้ว เฮซองก็เริ่มลงมือบ้างแล้ว
เมื่อภารกิจบนโต๊ะอาหารจบลงมินอูก็นำจานทั้งหมดไปล้าง ส่วนเฮซองก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปมหาลัยต่อมาก็เป็นตามินอูอาบบ้าง
นานเท่าไหร่แล้ว…..ที่มาอยู่ที่นี่
“มินอู!! เร็วๆหน่อยเดี๋ยวสายหรอก ฉันไม่รอน้า!!”เสียงหวานๆดังผ่านประตูห้อง มินอูรีบหยิบเสื้อโค้ทสีเทามาสวมและออกไปข้างนอกทันที
ว่าแต่เฮซอง….นี่พึ่งจะเจ็ดโมงครึ่งไม่ใช่เรอะ!! คลาสเรามันเข้าเก้าโมงนะ!! ถึงจะบ่นไปก็ขัดคนสวยไม่ได้อยู่ดี ก็คนมาขออาศัยนี่นา
ด้านนอกที่เริ่มอากาศหนาวขึ้นเพราะใกล้หน้าหนาว แค่เสื้อผ้าคงกันไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่นี่ขนาดใส่มาซะขนาดนี้ยังหนาวขนาดนี้เลยนี่นา ทั้งสองเดินท้าลมหนาวจนมาถึงทางผ่านที่เป็นทางแยกไปโรงเรียนกับมหาลัย ก็ปรากฏว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่เหมือนยืนรอใครบางคน
“เฮซองอ่า!!! ดีจังที่เจอ”พร้อมถลาเข้ากอดเฮซองอย่างเต็มรัก แต่ทว่า…..
พลั่ก!! เฮซองหลบทันเลยเป็นผมให้เอริคหน้าคะมำเข้าพุ่มน้ำทันที
“สมน้ำหน้าเจ้าอีทีบ้า เป็นนักเรียนริอาจจะถลามาหาครูเรอะ ฝันไปซะเหอะ!! ไปกันเถอะมินอู”เฮซองว่าก่อนจะหันมาขว้ามือมินอูที่ยังทำหน้างงๆอยู่
"เออ...ซองแต่ว่า ดูเหมือนเขาจะเลือดกำเดาไหลนะ"มินอูลดเสียงต่ำลง ทพเอาเฮซองหยุดกึก
นี่ฉันทำแรงไปหรอ? ทำไงดีๆ ผ้าๆ อ่า...เมื้อกี้เราคงเล่นแรงไปหน่อย
พอเฮซองคิดได้ดังนั้นก็รีบปรี่ไปหาเอริคที่นั่งกุมจมูกตัวเองก่อนจะซับเลือดกำเดาให้
"เอริค เมื้อกี้ฉันขอโทษนะ คือ...ฉันเล่นแรงไปหน่อย แต่นายก็ไม่น่าจะโถมตัวมาขนาดนั้นนี่นา บลาๆ"เฮซองสาธยายใส่เอริคเยอะแยะ มินอูที่เห็นอยู่ก็อดหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของทั้งสองคน หมอนั่นชื่อเอริคสินะ สมกับเป็นอีทีจริงๆ ซองก็ดูจะห่วงหมอนั่นจริงๆนั่นแหละ ถึงจะทำไปแบบไม่รู้ตัวก็เถอะ
"พอแล้วๆ ซองงี่ นายจะยัดผ้าเช็ดหน้าเข้าไปเลยยมั้ย? มันหยุดไหลแล้วนา"เอริคจับมือขาวๆของเฮซองเป็นเชิงหยุด เอริคมองหน้าขาวที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ดูดีๆร่างบางแอบน้ำตาคลอเพราะเค้าด้วยแฮะ
"ต..แต่ว่าถ้ามันไหลออกมาอี..."
"ซองงี่ ฉันเป็นเจ้าชายมิติที่สี่ไง? นายลืมแล้วหรอ?"คำพูดนี้ทำให้เฮซองถึงกับขำเล็กๆพร้อมยิ้มออกมา แต่ก็ได้แค่แปปเดียวน่ะนะ
"ถ...ถ้าไม่เป็นไรแล้วพวกฉันขอตัว...."
"เอริคฮยองงงงงง!! อยู่ที่นี่เอง อ๊ะ...ฮยองไปโดนอะไรมาอ่ะ!!"เสียงๆหนึ่งเรียกเอริคด้วยความเหนื่อย ก็เค้าตามหาฮยองมาตั้งชั่วโมงแล้วนแล้วนา TT
"ว่าไง!! จอนจิน อ่อ...นี่ไม่มีอะไรหรอก แล้วมีไรล่ะ?"ถามไปแบบไม่แคร์สไตล์เอริค ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น I don't care พี่น้อง
"พี่ลืมแล้วรึไงว่าพี่พูดสุทรพจน์ อาจารย์ด่าพี่เป็นไฟแล้ว ไปเร็วๆ...."จอนจินที่หันมามองผู้ที่อยู่ก่อนแล้วก่อนจะหยุดคำพูดไปทื่อๆ เพราะเจอคนตัวเล็กที่มองจอนจินพร้อมเอียงคออยู่ โค้ทยาวๆกับผ้าพันคอเข้ากันนั่น มีแว่นด้วยยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก
"จินนี่ อรุณสวัสดิ์ ^^"เฮซองยิ้มให้ ส่วนคนตัวเล็กก็โค้งนิดๆ ทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ครับ พี่เฮซอง แล้วคนข้างๆ...."พูดเปรยไปหาคนข้างๆ ในใจก็อยากจะรู้ใจจะขาดแล้วว่าเขาชื่ออะไร ก็รู้ว่าทำงานที่ร้านแบบนั้นต้องมีชื่อติด แต่ทำไงได้ไม่กล้ามองหน้าอ่ะ ><
"มินอู อี มินอูครับ ยินดีที่ได้รู้จัก จอนจินสินะ"มินอูทักทายพร้อมยื่นมือไปซึ่งจอนจินก็ตอบรับเช่นกัน
"คุณรู้....."
"พอดีว่าเฮซองเล่าให้ฟังน่ะ ว่ามีรุ่นน้องน่ารักคนนึงทำตัวดีกว่าพี่รหัสเค้าอีก"ยิ้มบางๆกลับไปให้จอนจิน
"จินอ่า....ฉันว่าอาจารย์ต้องว่านายด้วยแน่ ถ้านายไม่กลับไป"เอริคขัดการสนทนาขึ้น แอบเห็นว่าจอนจินแอบยู่หน้าเล็กๆ
"เป็นเพราะใครล่ะครับ ฮยอง"เอริคแอบลอบมองเฮซองซึ่งกำลังกลั้นขำเล็กๆอยู่
"กลับกันเถอะ บ๊ายบายเฮซองเดี๋ยวเจอกันตอนบ่ายน้า!!"โบกไม้โบกมือลาด้วยท่าทางสุดแปลก เล่นเอาเฮซองกุมขยับไม่วายจะยกเท้าถีบด้วยนี่สิ
"งั้นลาละครับ พี่เฮซองแล้วก็เอ่อ...."
"จะเรียกพี่หรือฮยองก็ได้แล้วแต่สะดวกเลย ^^"ยิ้มบางๆที่เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“ครับ พี่มินอู ”จอนจินก้มเล็กๆเป็นเชิงลา จอนจินชะงักหันหลังกลับมาหาทั้งสองคนสองมือหนาจับแก้มของคนตัวเล็ก
“อากาศมันหนาว ทำตัวเองให้อุ่นหน่อยก็ดีนะครับพี่มิน แก้มเย็นหมดแล้ว”การกระทำของจอนจินทำให้มินอูถึงกับหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“ย่า!! นายไปได้แล้วน่า เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ดุหรอก!!”มินอูจับจอนจินหันหลังแล้วผลักไปหาเอริคโดยไว หน้าขาวขึ้นสีเรื่อจัดจนต้องก้มหน้าลงพื้น พอทั้งสองฝั่งลากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฮซองยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่าใกล้จะเข้าคลาสเต็มทีแล้ว
“กะเวลาเป๊ะ โอเคไปกันเถอะมินอู”เฮซองนายทำนายอนาคตได้สินะ ==
"อะ…อือ”มินอูตอบ
นานเท่าไหร่แล้ว…..ที่หัวใจไม่เคยอบอุ่นเท่านี้ ตั้งแต่ครั้งนั้น…
พอถึงมหาลัยทั้งสองก็แยกกันไปตามห้องเรียนของตัวเอง มินอูที่ยังยืนมองเฮซองที่เดินห่างออกไปๆ นั้นลองคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างในตัวเอง เขามาอยู่กับเฮวองได้ร่วมๆครึ่งปีแล้ว มาทำงานที่ร้านคังทาเพื่อนเฮซองร่วมสี่เดือน เกล็ดหิมะกระทบแก้มขาวส่งผลให้คนตัวเล็กหลุดจากภวังค์สายลมหนาวพัดโบกจนสองมือเล็กต้องกระชับเสื้อโค้ทให้มั่นขึ้น ก่อนจะเดินไปที่คลาสตนเอง
“พี่มินอู”เสียงใสๆของใครบางคนที่ทำให้มินอูหันขวับแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ความทรงจำที่อยากนึกถึงแล่นเข้ามาในหัว มินอูสะบัดหัวก่อน
จะรีบเดินจากไปจากตรงนั้นทันที
คง…จะหูฝาดล่ะมั้ง?
“พี่หนีผมไม่พ้นหรอก ผมเจอพี่แล้ว”
“จินอ่า นายชอบเพื่อนเฮซองหรอ?”เอริคที่นั่งกินข้าวกลางวันตรงข้ามกับจอนจินถามขึ้น เล่นจอนจินเกือบสำลักน้ำ
“ฮยอง….ฮยองว่าไงนะ?”
“ฉันถามว่านายชอบเอ่อ…มินอูหรอ? คนนั้นน่ะ ใช่คนที่อยู่ร้านนั้นรึเปล่า?”เอริคยังถามต่อทั้งที่ยังจ้องหน้าจอนจินไม่วางตา
“ฮยองอย่ามองหน้าผมได้มั้ย?”ผมหน้าไหม้หมดแล้ววววว
“ทำไม? หรือเรื่องจริง?”เอริคยังแกล้งรุ่นน้องต่อไป สนุกดีแฮะ
“ไม่เกี่ยวกับฮยองซะหน่อยนี่!!!”จอนจินหันหน้าหนี ฮยองเขาจับผิดเก่งจริงๆน่ะแหละ
“ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันจะไปบอกเฮซองนะว่า”เฮ้!! เฮซองงี่จอนจินรุ่นน้องฉันตกหลุมรักเพื่อนนายน่ะ”อย่างงี้ดีมะ?”เอริคที่ได้ทียกใหญ่
“ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่นะฮยอง ”จอนจินขอร้องอ้อนวอนสารพัดวิธีที่จะทำ จนสุดท้ายก็ต้องสารภาพกับเอริคอย่างหมดเปลือก
“ถึงฉันจะไม่เคยไปที่ร้านนั้น เพราะฝากนายซื้อของบ่อยๆก็เหอะแต่ไม่นึกว่าจะเป็นคนนี้แถมเพื่อนเฮซอง”เอริคเท้าคางมองจอนจินที่นั่งก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด
“เอาเถอะ แล้วคิดยังไงถึงไปจับแก้มเขาแบบนั้นล่ะ”เอริคพูดถึงเรื่องเมื่อเช้า
“ไม่รู้สิ แค่คิดว่าพี่เค้าอาจจะหนาว”
“เนียนเลยนะเอ็ง”
"ไม่”
“ใช่”
“ไม่”
“ใช่“
“ยอมแพ้แล้ว ฮยอง”จอนจินยกมือสองข้างทำท่ายอมแพ้ เวลากริ่งพักเที่ยงดังขึ้น เอริคลุกจากโต๊ะพร้อมจอนจิน และก่อนจะไปก็ให้คำแนะนำดีๆกับจอนจินอย่างหนึ่ง
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกเว้ย!!”
TBC.
เอ้อ....นี่เมนจินมินหรือริคซอง เหมือนริคซองจะเยอะ? รึเปล่า?
แล้วคือแบบจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วไปโดนปุ่มสักปุ่มมันก็หายวับไปทั้งจอเลย
ทำไมแววๆจบเร็วล่ะเนื่ย == ติดตามตอนต่อไปค่ะ
ก็ไม่รู้สินะ ว่าวันนี้จะลงอีกตอนรึเปล่า?
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีขาวบริสุทธิ์กระทบเข้าใบหน้าหล่อแล้วเสียงที่ไม่อยากจะได้ยินในตอนเช้าๆอย่างงี้ก็คงจะเป็น….
กริ๊ง!!!!! ปั่บ!! ก่อนที่จะขยี้ตาอย่างงัวเงียขึ้นมานั่งก็พบกับที่นอนที่ไร้ร่างของเพื่อนอีกคน(ตัวเองนอนข้างล่าง) หยิบนาฬิกาปลุกมาดูเวลา หกโมงครึ่ง? เฮซองบางทีนายก็ตั้งเวลาปลุกเร็วไป ทั้งที่นอนหลังเค้าแต่ตื่อนก่อนตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันซะอีก ก่อนจะคิดอะไรไปเยอะแยะ ปราสาทสัมผัสรับกลิ่นก็ทำงานทันทีเมื่อได้กลิ่นอาหารอันโอชะที่ลอยออกมาจากด้านนอก คนตัวเล็กลุกพับที่นอนก่อนจะเดินสะลึมสะลือไปด้านนอกทันที
“ตื่นแล้วหรอ มินอู? มาๆมานั่งตรงนี้เร็ว”เฮซองที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีส้มอ่อนพร้อมผมจุกกำลังตบที่เก้าอี้ใกล้ๆตัว มินอูเดินไปนั่งอย่างว่าง่ายทันที
“วันนี้นายทำอะไรน่ะเฮซอง? กลิ่นหอมเชียว”มินอูพูดทั้งๆที่ยังไม่ตื่นดี ข้างหน้าก็มีข้าวผัดของโปรดกับซุปอุ่นๆที่เหมาะกับยามเช้าที่สุดมาเสิร์ฟตรงหน้า ยังไม่ทันจะตอบมินอูก็เริ่มจัดการอาหารสุดโปรดตรงหน้าวะแล้ว เฮซองก็เริ่มลงมือบ้างแล้ว
เมื่อภารกิจบนโต๊ะอาหารจบลงมินอูก็นำจานทั้งหมดไปล้าง ส่วนเฮซองก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปมหาลัยต่อมาก็เป็นตามินอูอาบบ้าง
นานเท่าไหร่แล้ว…..ที่มาอยู่ที่นี่
“มินอู!! เร็วๆหน่อยเดี๋ยวสายหรอก ฉันไม่รอน้า!!”เสียงหวานๆดังผ่านประตูห้อง มินอูรีบหยิบเสื้อโค้ทสีเทามาสวมและออกไปข้างนอกทันที
ว่าแต่เฮซอง….นี่พึ่งจะเจ็ดโมงครึ่งไม่ใช่เรอะ!! คลาสเรามันเข้าเก้าโมงนะ!! ถึงจะบ่นไปก็ขัดคนสวยไม่ได้อยู่ดี ก็คนมาขออาศัยนี่นา
ด้านนอกที่เริ่มอากาศหนาวขึ้นเพราะใกล้หน้าหนาว แค่เสื้อผ้าคงกันไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่นี่ขนาดใส่มาซะขนาดนี้ยังหนาวขนาดนี้เลยนี่นา ทั้งสองเดินท้าลมหนาวจนมาถึงทางผ่านที่เป็นทางแยกไปโรงเรียนกับมหาลัย ก็ปรากฏว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่เหมือนยืนรอใครบางคน
“เฮซองอ่า!!! ดีจังที่เจอ”พร้อมถลาเข้ากอดเฮซองอย่างเต็มรัก แต่ทว่า…..
พลั่ก!! เฮซองหลบทันเลยเป็นผมให้เอริคหน้าคะมำเข้าพุ่มน้ำทันที
“สมน้ำหน้าเจ้าอีทีบ้า เป็นนักเรียนริอาจจะถลามาหาครูเรอะ ฝันไปซะเหอะ!! ไปกันเถอะมินอู”เฮซองว่าก่อนจะหันมาขว้ามือมินอูที่ยังทำหน้างงๆอยู่
"เออ...ซองแต่ว่า ดูเหมือนเขาจะเลือดกำเดาไหลนะ"มินอูลดเสียงต่ำลง ทพเอาเฮซองหยุดกึก
นี่ฉันทำแรงไปหรอ? ทำไงดีๆ ผ้าๆ อ่า...เมื้อกี้เราคงเล่นแรงไปหน่อย
พอเฮซองคิดได้ดังนั้นก็รีบปรี่ไปหาเอริคที่นั่งกุมจมูกตัวเองก่อนจะซับเลือดกำเดาให้
"เอริค เมื้อกี้ฉันขอโทษนะ คือ...ฉันเล่นแรงไปหน่อย แต่นายก็ไม่น่าจะโถมตัวมาขนาดนั้นนี่นา บลาๆ"เฮซองสาธยายใส่เอริคเยอะแยะ มินอูที่เห็นอยู่ก็อดหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของทั้งสองคน หมอนั่นชื่อเอริคสินะ สมกับเป็นอีทีจริงๆ ซองก็ดูจะห่วงหมอนั่นจริงๆนั่นแหละ ถึงจะทำไปแบบไม่รู้ตัวก็เถอะ
"พอแล้วๆ ซองงี่ นายจะยัดผ้าเช็ดหน้าเข้าไปเลยยมั้ย? มันหยุดไหลแล้วนา"เอริคจับมือขาวๆของเฮซองเป็นเชิงหยุด เอริคมองหน้าขาวที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ดูดีๆร่างบางแอบน้ำตาคลอเพราะเค้าด้วยแฮะ
"ต..แต่ว่าถ้ามันไหลออกมาอี..."
"ซองงี่ ฉันเป็นเจ้าชายมิติที่สี่ไง? นายลืมแล้วหรอ?"คำพูดนี้ทำให้เฮซองถึงกับขำเล็กๆพร้อมยิ้มออกมา แต่ก็ได้แค่แปปเดียวน่ะนะ
"ถ...ถ้าไม่เป็นไรแล้วพวกฉันขอตัว...."
"เอริคฮยองงงงงง!! อยู่ที่นี่เอง อ๊ะ...ฮยองไปโดนอะไรมาอ่ะ!!"เสียงๆหนึ่งเรียกเอริคด้วยความเหนื่อย ก็เค้าตามหาฮยองมาตั้งชั่วโมงแล้วนแล้วนา TT
"ว่าไง!! จอนจิน อ่อ...นี่ไม่มีอะไรหรอก แล้วมีไรล่ะ?"ถามไปแบบไม่แคร์สไตล์เอริค ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น I don't care พี่น้อง
"พี่ลืมแล้วรึไงว่าพี่พูดสุทรพจน์ อาจารย์ด่าพี่เป็นไฟแล้ว ไปเร็วๆ...."จอนจินที่หันมามองผู้ที่อยู่ก่อนแล้วก่อนจะหยุดคำพูดไปทื่อๆ เพราะเจอคนตัวเล็กที่มองจอนจินพร้อมเอียงคออยู่ โค้ทยาวๆกับผ้าพันคอเข้ากันนั่น มีแว่นด้วยยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก
"จินนี่ อรุณสวัสดิ์ ^^"เฮซองยิ้มให้ ส่วนคนตัวเล็กก็โค้งนิดๆ ทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ครับ พี่เฮซอง แล้วคนข้างๆ...."พูดเปรยไปหาคนข้างๆ ในใจก็อยากจะรู้ใจจะขาดแล้วว่าเขาชื่ออะไร ก็รู้ว่าทำงานที่ร้านแบบนั้นต้องมีชื่อติด แต่ทำไงได้ไม่กล้ามองหน้าอ่ะ ><
"มินอู อี มินอูครับ ยินดีที่ได้รู้จัก จอนจินสินะ"มินอูทักทายพร้อมยื่นมือไปซึ่งจอนจินก็ตอบรับเช่นกัน
"คุณรู้....."
"พอดีว่าเฮซองเล่าให้ฟังน่ะ ว่ามีรุ่นน้องน่ารักคนนึงทำตัวดีกว่าพี่รหัสเค้าอีก"ยิ้มบางๆกลับไปให้จอนจิน
"จินอ่า....ฉันว่าอาจารย์ต้องว่านายด้วยแน่ ถ้านายไม่กลับไป"เอริคขัดการสนทนาขึ้น แอบเห็นว่าจอนจินแอบยู่หน้าเล็กๆ
"เป็นเพราะใครล่ะครับ ฮยอง"เอริคแอบลอบมองเฮซองซึ่งกำลังกลั้นขำเล็กๆอยู่
"กลับกันเถอะ บ๊ายบายเฮซองเดี๋ยวเจอกันตอนบ่ายน้า!!"โบกไม้โบกมือลาด้วยท่าทางสุดแปลก เล่นเอาเฮซองกุมขยับไม่วายจะยกเท้าถีบด้วยนี่สิ
"งั้นลาละครับ พี่เฮซองแล้วก็เอ่อ...."
"จะเรียกพี่หรือฮยองก็ได้แล้วแต่สะดวกเลย ^^"ยิ้มบางๆที่เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“ครับ พี่มินอู ”จอนจินก้มเล็กๆเป็นเชิงลา จอนจินชะงักหันหลังกลับมาหาทั้งสองคนสองมือหนาจับแก้มของคนตัวเล็ก
“อากาศมันหนาว ทำตัวเองให้อุ่นหน่อยก็ดีนะครับพี่มิน แก้มเย็นหมดแล้ว”การกระทำของจอนจินทำให้มินอูถึงกับหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“ย่า!! นายไปได้แล้วน่า เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ดุหรอก!!”มินอูจับจอนจินหันหลังแล้วผลักไปหาเอริคโดยไว หน้าขาวขึ้นสีเรื่อจัดจนต้องก้มหน้าลงพื้น พอทั้งสองฝั่งลากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฮซองยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็พบว่าใกล้จะเข้าคลาสเต็มทีแล้ว
“กะเวลาเป๊ะ โอเคไปกันเถอะมินอู”เฮซองนายทำนายอนาคตได้สินะ ==
"อะ…อือ”มินอูตอบ
นานเท่าไหร่แล้ว…..ที่หัวใจไม่เคยอบอุ่นเท่านี้ ตั้งแต่ครั้งนั้น…
พอถึงมหาลัยทั้งสองก็แยกกันไปตามห้องเรียนของตัวเอง มินอูที่ยังยืนมองเฮซองที่เดินห่างออกไปๆ นั้นลองคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างในตัวเอง เขามาอยู่กับเฮวองได้ร่วมๆครึ่งปีแล้ว มาทำงานที่ร้านคังทาเพื่อนเฮซองร่วมสี่เดือน เกล็ดหิมะกระทบแก้มขาวส่งผลให้คนตัวเล็กหลุดจากภวังค์สายลมหนาวพัดโบกจนสองมือเล็กต้องกระชับเสื้อโค้ทให้มั่นขึ้น ก่อนจะเดินไปที่คลาสตนเอง
“พี่มินอู”เสียงใสๆของใครบางคนที่ทำให้มินอูหันขวับแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ความทรงจำที่อยากนึกถึงแล่นเข้ามาในหัว มินอูสะบัดหัวก่อน
จะรีบเดินจากไปจากตรงนั้นทันที
คง…จะหูฝาดล่ะมั้ง?
“พี่หนีผมไม่พ้นหรอก ผมเจอพี่แล้ว”
“จินอ่า นายชอบเพื่อนเฮซองหรอ?”เอริคที่นั่งกินข้าวกลางวันตรงข้ามกับจอนจินถามขึ้น เล่นจอนจินเกือบสำลักน้ำ
“ฮยอง….ฮยองว่าไงนะ?”
“ฉันถามว่านายชอบเอ่อ…มินอูหรอ? คนนั้นน่ะ ใช่คนที่อยู่ร้านนั้นรึเปล่า?”เอริคยังถามต่อทั้งที่ยังจ้องหน้าจอนจินไม่วางตา
“ฮยองอย่ามองหน้าผมได้มั้ย?”ผมหน้าไหม้หมดแล้ววววว
“ทำไม? หรือเรื่องจริง?”เอริคยังแกล้งรุ่นน้องต่อไป สนุกดีแฮะ
“ไม่เกี่ยวกับฮยองซะหน่อยนี่!!!”จอนจินหันหน้าหนี ฮยองเขาจับผิดเก่งจริงๆน่ะแหละ
“ถ้านายไม่บอกฉัน ฉันจะไปบอกเฮซองนะว่า”เฮ้!! เฮซองงี่จอนจินรุ่นน้องฉันตกหลุมรักเพื่อนนายน่ะ”อย่างงี้ดีมะ?”เอริคที่ได้ทียกใหญ่
“ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่นะฮยอง ”จอนจินขอร้องอ้อนวอนสารพัดวิธีที่จะทำ จนสุดท้ายก็ต้องสารภาพกับเอริคอย่างหมดเปลือก
“ถึงฉันจะไม่เคยไปที่ร้านนั้น เพราะฝากนายซื้อของบ่อยๆก็เหอะแต่ไม่นึกว่าจะเป็นคนนี้แถมเพื่อนเฮซอง”เอริคเท้าคางมองจอนจินที่นั่งก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด
“เอาเถอะ แล้วคิดยังไงถึงไปจับแก้มเขาแบบนั้นล่ะ”เอริคพูดถึงเรื่องเมื่อเช้า
“ไม่รู้สิ แค่คิดว่าพี่เค้าอาจจะหนาว”
“เนียนเลยนะเอ็ง”
"ไม่”
“ใช่”
“ไม่”
“ใช่“
“ยอมแพ้แล้ว ฮยอง”จอนจินยกมือสองข้างทำท่ายอมแพ้ เวลากริ่งพักเที่ยงดังขึ้น เอริคลุกจากโต๊ะพร้อมจอนจิน และก่อนจะไปก็ให้คำแนะนำดีๆกับจอนจินอย่างหนึ่ง
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกเว้ย!!”
TBC.
เอ้อ....นี่เมนจินมินหรือริคซอง เหมือนริคซองจะเยอะ? รึเปล่า?
แล้วคือแบบจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วไปโดนปุ่มสักปุ่มมันก็หายวับไปทั้งจอเลย
ทำไมแววๆจบเร็วล่ะเนื่ย == ติดตามตอนต่อไปค่ะ
ก็ไม่รู้สินะ ว่าวันนี้จะลงอีกตอนรึเปล่า?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น