คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Special JINDY : เมื่อความรักร่วงหล่นจากฟากฟ้า 3
Chapter 3
วันนี้เป็นวันอาทิตย์
เป็นวันที่จอนจินไปเดทเป็นครั้งแรก
เป็นวันที่ผมรู้สึกว่างเปล่าในชีวิตเป็นครั้งแรก
เป็นวันที่ดูทีวีอย่างเดียวดาย
เป็นวันที่ไม่มีเสียงหยอกล้ออย่างเคย
แต่ทำไงได้.....ก็มาเพื่อหาคู่ให้เขาเองนี่นา
ร่างเล็กกอดเข่าบนโซฟานุ่มท่ามกลางความเงียบงันในช่วงกลางวัน แม้เสียงในท้องจะเริ่มประท้วงเพราะต้องการพลังงานเติมเต็ม แต่เจ้าตัวกลับเมินเฉยเอาดื้อๆ เพราะเขาทำได้แค่รอ รอ และรอ รอจอนจินกลับมา
วันนี้เป็นวันอาทิตย์
เป็นวันที่เขาสดใสเป็นพิเศษ
เป็นวันที่มีความสุขมากเพราะได้มาเดทกับสาว
เป็นวันที่ถ้ามีแอนดี้อยู่ด้วยคงสนุกดี
เอ๊ะ......นี่เขาพึ่งคิดถึงแอนดี้งั้นหรอ?
วันทั้งวันสำหรับการเดทของทั้งคู่ดูราบลื่นเอามากๆ จนทั้งคู่ร่ำลากัน จอนจินก็ยังยิ้มแก้มปริอยู่หน้าประตูห้อง
"แอนดี้ ฉันกลับมาแล้ว"คำเคยชินที่พูดอยู่ทุกวันพูดโดยอัตโนมัติโดยไม่ดังมากแต่ก็ต้องสงสัยว่าทำไมในห้องถึงปิดไปหมดเลยล่ะเนี่ย? จอนจินเดินหาจนมาสะดุดกับหน้าต่างบานใหญ่ที่เขาเคยเปิดตอนกลางคืนเพราะอากาศเย็นสบาย กระจกบานใหญ่เลื่อนเปิดจนสุด ด้านนอกระเบียงปรากฏร่างเล็กที่นั่งบนราวระเบียงโดยหันหน้าออกไปด้านนอก ขาทั้งสองแกว่งไปมาเบาๆ
แม่รักลูกนะจิน
ประโยคบางอย่างแว้บเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว เหมือนเคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อน
มะม๊า!!! อย่า!! อย่านะครับ อย่าโดดลงไปนะครับ!!
ประโยคที่สองดังก้องในหัว มือหนากุมศีระษะเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองร่างเล็กตรงหน้าสลับกับภาพความทรงจำที่ดูไม่น่าจดจำเท่าไหร่
แม่รักลูกนะจิน แม่ขอโทษ แต่แม่รักลูกจริงๆนะจิน
ประโยคสุดท้ายที่หญิงวัยกลางคนเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าปนสะอื้น แต่ใบหน้าที่หันให้ลูกชายกลับยิ้มแย้มแม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็ตาม
มะม๊า ฮึก อย่านะ ไม่นะมะม๊า!! มะม๊าาาาา!!!!!!
และเหมือนภาพสโลโมชั่นที่จอนจินเห็นคุณแม่ที่หันมายิ้ม กำลังร่วงลงจากระเบียงชั้น15
"แอนดี้!!!!!!!"จอนจินที่มีภาพความทรงจำฉายชัดเป็นฉากๆพุ่งเข้าหาคนตัวเล็กกว่าคว้าเอวบางเข้าแนบชิดตัวก่อนออกห่างระเบียงทันที ทั้งสองจึงล้มอยู่ที่พื้น แอนดี้ที่อยู่ในอ้อมกอดคนร่างสูงก็ดูตกใจไม่น้อยไปกว่าเจ้าตัว
"เป็นอะไรของนายเนี่ยจิน?"แอนดี้เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย แต่วงแขนแกร่งยังโอบตัวเขาแน่นไม่ให้ไปไหน แถมตัวสั่นออกขนาดนี้
"แฮ่กๆๆ..แฮ่ก..แฮ่ก"จากท่าทีที่เหนื่อยหอบเหมือนคนวิ่ง100เมตรกลับเริ่มเข้าสู่การหายใจปกติ
"จอนจิน?"แอนดี้ลองเรียกคนร่างสูงดู "ขอโทษที เจ็บตรงไหนมั้ย?"จอนจินถามอย่าเป็นห่วง
"ไม่อ่ะ โอะ...ถลอกนิดหน่อยช่างมันเถอะ"แอนดี้ยกข้อศอกด้านที่ไถลพื้นขึ้นมา
"ว่าแต่นายเป็นบ้าอะไรอยู่ๆถึงมาคว้าเอวฉันได้หะจิน?"แอนดี้ถามออกมาด้วยความสงสัยสุดๆ
"เอ่อ...โทษทีฉันกลัวนายหล่นน่ะ นี่มันชั้น18นะ"จอนจินพูดเหมือนหลบตาซึ่งแอนดี้รู้ได้ว่าจอนจินโกหก
"แต่ฉันบินได้นะ มีปีก ลืมไปแล้วรึไง?"แอนดี้กอดอกบอกลับไปทันที
"เอ่อ นั่นสินะ"
"มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังมั้ย?"
"........................."
"ถ้าไม่อยากเล่าฉันไม่ฟังก็ได้ ไปละ"แอนดี้ลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป แต่ร่างสูงกลับคว้าข้อมือเล็กรั้งไว้ แอนดี้มองอย่างนิ่งๆกลับไปแทน
"นั่งสิ จะเล่าให้ฟัง"แอนดี้ทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งชันเข่าที่โซฟา
เมื่อประมาณ15ปีก่อน
เด็กชายอายุ6ขวบที่กำลังเล่นของเล่นชิ้นใหม่อย่างสนุกสนานบนพื้นห้องคอนโดชั้น15 สักพักเด็กชายได้ยินเสียงทะเลาะกันของผู้เป็นบิดามารดาในอีกห้องหนึ่งดังมากจนเด็กชายได้ยินว่าพูดอะไร แม้จะไม่เข้าใจนักก็เถอะ
"คุณก็เอาแต่ทำงานๆๆ คุณเห็นงานสำคัญกว่าฉันและจินงั้นหรอ??"เสียงหวานจากผู้เป็นแม่ตะโกนกร้าวอย่างไม่อาย
"ผมทำงานก็เพื่อคุณและจินนั่นแหละ!!! แล้วจะให้ผมทำยังไง? ลาออก??"ผู้เป็นบิดาไม่ยอมแพ้เช่นกันในการหาเหตุผลมาต่อกรกับภรรยา
"ผมทำงานก็เพื่อให้ได้เงินมาให้คุณไงล่ะ!! ทนหน่อยไม่ได้รึไง!!"บิดาตะคอกปาวๆใส่
เพี๊ยะ!!
"คุณจะพูดว่าฉันเห็นแก่เงินงั้นเรอะ!! นี่มันหลายครั้งแล้วที่คุณไม่มีเวลาให้พวกเรา"หญิงสาวตบฉาดเข้าใบหน้าเข้มของสามีพร้อมทั้งน้ำตาอาบแก้ม
"ได้!! ถ้าคุณพูดอย่างงี้ล่ะก็ เราเลิกกัน!!!!"ฝ่ายชายตะคอกเสียงดังกลับมาอย่างไม่ยอมกันและกำลังง้างมือขึ้นเพื่อตบตีเธอ
"ปะป๊า? มะม๊า?"เสียงใสๆของเด็ก6ขวบดังขึ้นทั้งสองหันมามองเด็กตัวเล็กๆที่เป็นดั่งเทพตัวน้อยของพวกเขา มารดาดึงจอนจินมากอดเบาๆ
"มะม๊าร้องไห้ทำไมฮะ? มะม๊าเจ็บหรอ?"เด็กตัวเล็กแสดงอาการเป็นห่วงเมื่อเห็นคนตรงหน้าร้องไห้
"ฮึ่ย!!!!"บิดาไม่สามารถเข้าตรงทำร้ายทั้งสองได้ เสียงเข้มดังในลำคออย่างไม่พอใจก่อนสะบัดตัวออกจากห้องไปประตูกระแทกจนดังไปทั่วบริเวณ
"ฮึก.....ฮือๆ จินนี่...จิน...อึก"เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวลอดออกมา จอนจินเช็ดนำตาของแม่อย่างแผ่วเบา หญิงสาวคว้ากอดลูกชายเต็มอก ปล่อยโฮออกมาราวกับอดกลั้นไว้หลายปี และหลังจากนั้นพ่อของจอนจินก็หายไป1สัปดาห์ เด็กตัวน้อยถามคนเป็นแม่ก็ตอบมาว่าไปทำงาน เด็กตัวเล็กที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าก็ทำได้เพียงรับรู้เท่านั้นจนกระทั่งผ่านไปถึง 2 ปี
"มะม๊าฮะ กลับมาแล้วครับ"เสียงใสของเด็กน้อยวัย 8 ขวบทักขึ้นในความเงียบ แต่ไร้เสียงตอบรับจากมารดาเหมือนปกติ เด็กน้อยสงสัยจึงเดินหาและมาเจอร่างเพรียวสง่าของมารดาอยู่ครงระเบียง ซึ่งเป็นริมขอบ
"มะม๊าาาา ไม่นะ มะม๊า!!!" "จิน แม่รักลูกนะ แม่ขอโทษ"
"ไม่นะ ฮึก มะม๊า อย่านะครับ!!!" ร่างเพรียวบางปล่อยแขนจากราวระเบียงก่อนจะร่วงหล่นสู่พื้นดินด้านล่าง เด็กน้อยน้ำตาอาบแก้มนิ่งงันทำอะไรไม่ถูก จนทางตำรวจเข้ามาพบตัวในห้อง
"เสียใจด้วย"ริมฝีปากบางเอ่ยสั่นระริก พยายามสะกดกลั้นอารมณ์หลากหลายไว้
"อืม"ร่างสูงตอบกลับแผ่วเบาก่อนปาดน้ำตาที่กลั้นอยู่
"งั้น.....นายจะดีใจมั้ยถ้าคุณแม่ ถึงแค่จะแปปเดียวก็เหอะ"
"นายทำได้หรอแอนดี้?"
"............"แอนดี้ไม่พูดแต่ชี้ๆไปทางประตูห้องนอน กลุ่มควันขาวจางๆรวมตัวกันจนเกิดเป็นรูปร่าง รูปร่างเพรียวบางที่จอนจินรู้จักและโหยหา
"แม่....."ร่างสูงเผลอหลุดปากแล้วก้าวเดินเข้าไปหาโดยมีแอนดี้เดินตามไปด้วย
"จิน.....นั่นเสียงลูก นั่นลูกใช่มั้ย?"เสียงวัยกลางคนของหญิงสาวสั่น
"ใช่ครับผมเองแม่.....อึก"จากที่กลั้นน้ำตาได้ตอนแรกตอนนี้กลับไหลเป็นเขื่อนแตก "อยากทำอะไรก็ทำเป็นครั้งสุดท้ายเถอะครับ"เสียงแอนดี้ขัดขึ้นมาอย่างดื้อๆ
"อา....นั่นสิ ครั้งสุดท้ายของฉันจินมานี่สิลูก"เธอเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนจะก้าวขึ้นเตียงไป
"มานอนตรงนี้สิ ลูกแม่"จอนจินทำตามอย่างว่าง่ายซึ่งแอนดี้เองก็นั่งที่ปลายเตียงแทน
"ครั้งสุดท้ายของแม่คือการได้นอนกล่อมลูกชายตัวน้อยของแม่"หญิงชราแย้มยิ้มบางอย่างอ่อนโยน พร้อมกับลูบกลุ่มผมนุ่มของลูกชายที่นอนข้างๆ แม้จะสัมผัสกันไม่ได้แต่จอนจินลูกสึกถึงสัมผัสมือของมารดาได้ มันคือของจริง เสียงเอื้อนเอ่ยบรรเลงเพลงกล่อมเด็กดังแว่วออกมาอย่างแผ่วเบาเปลือกตาหนาหลับลงเพื่อใช้โสตประสาทการได้ยินให้รับรู้ได้มากที่สุด น้ำตาหนึ่งหยดไหลอาบแก้มคนเป็นลูกด้วยความรู้สึกคิดถึงและโหยหา จนเวลาผ่านไปนานจนเธอแน่ใจว่าลูกชายตนหลับไปแล้วจึงหันไปหาอีกคนที่นั่งอยู่ปลายเตียง
"ฉันได้ทำสิ่งสุดท้ายแล้ว"
"............."แอนดี้เงียบแทนคำตอบ หญิงวัยกลางคนจึงเอ่ยต่อ
"ฉันฝากเขากับเธอได้ใช่มั้ย?"
"แน่นอน"
"ถ้าอย่างนั้นฉันคงเบาใจแล้วล่ะ"เธอตอบก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง และเดินมาตรงหน้าแอนดี้
"ดูแลเขาให้ดีๆล่ะ"เธอพูดทิ้งท้ายก่อนร่างโปร่งแสงจะเรืองแสงจางๆและค่อยๆหายไป "ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กสักหน่อยน้า"แอนดี้พ่นลมหายใจก่อนจะเดินมาห่มผ้าให้ร่างสูงที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเสร็จแล้วจึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆอีกคน แต่ก่อนจะข่มตาหลับก็โดนมือหนาคว้าเอวบางดึงเข้าหาลำตัวแกร่งของอีกคน
"เจ้าบ้าเอ้ยยยย"คนตัวเล็กก็ทำได้แต่บ่นเบาๆล่ะ แม้จะบ่นกระปอดกระแปดมากแค่ไหนก็ตามก็ปฏิเสธคนๆนี้ไม่ลงสักที ก็ทำไงได้ละก็คนมันเขินนี่นะ.....
TBC.
_________________________________________________________________________________________________
อีกนิดนึงค่ะ ใกล้จบแล้วน้าน่าจะอีกไม่เกิน 2 ตอนค่ะ มั้งนะ 555555 ขอให้ติดตามกันต่อด้วยนะคะ ไรท์เตอร์กำลังเตรียมแอดค่ะ ตื่นเต้นๆ ประกาศ 1 ก.ค.แล้วววววว ><
ความคิดเห็น