คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [EIGHT REDDY] CHAPTER {6} &THEEND 120%
CHAPTER {6}
อดีต...
“ม่ายยยย!!!” ฉันตะโกนลั่นเมื่อพี่ชินธ์ ไม่สิ! หมอนี้ไม่ใช่พี่ฉันอีกต่อไป สารเลวชินธ์เดินไปหาบอสตันที่โดนลูกน้องของมันจ่อกระบอกปืนไว้อยู่ ชินธ์ต่อยเข้าที่หน้าของบอสตันจนเขาหงายหลังล้มลง ก่อนจะเข้าไปซ้ำเติมด้วยการกระทืบเท้าซ้ำลงไปจนเลือดไหลออกมา แต่บอสตันก็ไม่ร้องออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว...
ทำไมไม่ร้องละ...ร้องสักหน่อยฉันก็ไม่ว่าว่านายอ่อนแอหรอกนะ
ฉันมองเฮียหนึ่ง เฮียหก เฮียเจ็ด ที่ถูกกระบอกปืนจ่อไว้เหมือนกัน ฉันพึ่งรู้ว่าพวกเฮียๆรักฉันก็วันนี้ละ! ไอ้พวกเฮียบ้านี้ทำไมถึงยอมให้พวกนั้นทำตามอำเภอใจ เฮียหนึ่งทำไมเฮียไม่เข้าไปช่วยบอสตันละเฮียเป็นมาเฟียเลยนะ...อย่ากลัวกับอีแค่ปืนกระบอกเดียว
ปัง!
“โอ๊ย!!!”
เสียงอวดควนของชินธ์ดังขึ้นหลังจากเสียงปืนปริศนาดัง ที่แขนของหมอนั้นมีเลือดสีแดงสดส่งกลิ่นคาวคลั่งคลุ้งไปทั่ว ชินธ์ลงไปนั่งกุมแขนปืนของเขาถูกเตะให้ไปที่อื่นด้วยรองเท้าหนังเก๋ๆของคนที่ฉันรู้จักดี
“เรื่องมากเรื่องเยอะ...ผมเก็บมันได้ใช่มั้ย”
‘ห้า’ หรือพี่ชายสุดนิ่งของฉันโผล่เข้ามาในวงสนทนาได้จังหวะมาก แถมมาตอนพระเอกใกล้ตาย...เฮียอยากเป็นพระเอกแทนสินะ จะได้คู่กับฉันใช่มั้ยละ -///-
พอๆ....ฉันว่าเรานอกเรื่องละ
เฮียห้าเดินเข้ามาแก้มัดมือและเท้าของฉัน พลางกระซิบบอก
“ไปหาที่หลบ...” เฮียพูดก่อนจะเดินไปหาชินธ์ ฉันวิ่งเข้าไปหลบด้านหลังไม้แผ่นใหญ่แถวๆทางออก เฮียห้าใช้รองเท้างามๆนั้นเหยียบหน้าชินธ์ก่อนจะค่อนๆขยี้จนชินธ์อดร้องออกมาไม่ได้
ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่าด้านหลังของเฮียห้ามีบุคคลมากหน้าหลายตา บางคนก็คุ้นหน้าและบางคนก็ไม่ แต่ฉันคิดว่าส่วนหนึ่งคงเป็นลูกน้องของเฮียห้าแน่ๆ พวกนั้น3-4คนกำลังจัดการกับพวกที่เอาปืนจ่อพวกเฮียหนึ่งอยู่ รวมถึงบอสตันตอนนี้หมอนั้นไม่ได้อยู่ในวง หายไปไหนกันนะ
ฉันควานสายตาหาบอสตัน แต่ก็ต้องไปสะดุดเมื่อหมอนั้นกำลังยืนปะทะหน้าอยู่กับอีกคนที่จับฉันมา ถ้าจำไม่ผิดหมอนนี้น่าจะชื่อ ‘โนอา’ ฉันได้ยินบอสตันเรียกแบบนี้
“กูว่าเรามาเคียเรื่องกันดีกว่ามั้ยโนอา ลูกพี่มึงก็นอนอยู่ใต้เท้าคนอื่นอยู่ ตอนนี้ก็เหลือแค่กูกับมึงแล้วละ”
“กูต้องคุยกับคนอย่างมึงด้วยหรอ” ฉันฟังสองคนนั้นคุยกันอย่างตั้งใจ
“เออ หรือเรื่องของกูก็จบกันแบบง่ายๆ แค่ใครสักคนต้องตาย”
วะ...ว่ายังไงนะ
“หึ! พูดแบบนี้มึงไม่แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นเลยสินะ”
“ยัยนั้นไม่เกี่ยว ถึงกูตายยังไง ยัยนั้นก็ต้องอยู่ได้อยู่แล้ว”
ทะ...ทำไมกัน ไม่ใช่ฉัน จะมาเข้าใจอะไร
“หุบปากบอสตัน!!!” ฉันเดินดุ่มเข้าไปหาบอสตันอย่างเหลืออด “นายมาเป็นฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันห้ะ! อย่ามาเข้าใจความรู้สึกคนอื่นเซ้าซี้ได้มั้ย” ฉันทุบตีเข้าไม่หยุด
“อะไรของเธอว่ะเนี่ย ฉันเจ็บนะ!”
“นายก็ห้ามตาย...ฉัน ฉัน ว้าย!!!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆมือหนาก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอด แต่มันก็คงไม่เป็นอะไรหรอกท่าอ้อมกอดนี้ไม่ใช่อ้อมกอดของ ‘โนอา’ หมอนี้ดึงฉันเข้าหาตัวเขาก่อนจะใช้ปากกระบอกปืนจ่อที่ขบมัยฉัน ความเย็นของปากกระบอกปืนทำให้ฉันรู้ว่าแค่เพียงเขา ‘เกี่ยวไกปืน’ ฉันก็คงต้องตายในทันที
“เข้ามาสิครับคุณบอสตัน! แต่ถ้าคุณคิดจะเข้ามาแย่งเธอไปผมเป่าหัวยัยนี้เละแน่!”
น้ำเสียงของโนอาเปลี่ยนเป็นแข็งกระด่างจนน่ากลัว ทำไงดี...บอสตันทำหน้าลำบากใจ เขาขบกรามแน่นขนฉันเห็นขมับเขามีเส้นเลือดขึ้น...
“เธอจะต้องไม่เป็นไร” เขาเลื่อนสายตามาสบตาฉัน แววตาของเขาหม่นหมองเหมือนคนหลงทาง ฉันยิ้มให้ฉันเพื่อปลอบใจ ใช่! ฉันต้องไม่เป็นอะไร ถ้าบอสตันยังอยู่ตรงนี้...ถ้าเขารักฉัน หมอนี้ต้องช่วยฉันเอาไว้ได้สิ “มึงจะเอายังไง!”
<Boss-Tun Talk>
ผมพูดปลอบใจยัยตัวแสบที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มแก่ ผมเข้าใจความรู้สึกเธอเลยที่กำลังถูกปากกระบอกปืนจ่อหัวอยู่มันเป็นยังไง
“มึงจะเอายังไง”
“ตอนแรกกูก็ว่าจะยิงมึงทิ้ง แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจ...กูว่าจะลองยิงยัยนี้ทิ้ง...ดีมั้ย หึหึ”
ไอ้บ้าโนอา มึง!
มันยิ้มแสยะ “มึงจะได้รู้สึกเหมือนที่กูรู้สึก มึงจะได้รู้สึเหมือนที่พี่ชินธ์รู้สึก ว่าคนที่รักตายไปโดยคนสารเลวแบบมึงมันเป็นยังไง!!!”
ผมอึ้งไปชั่วครู่เพื่อประมวลผลในหัวตอนนี้...ภาพเมื่อก่อนไหลเข้ามาในหัวผมจนเริ่มปวดไปหมด
…
ประมาณปีที่แล้ว...ใช่ปีที่แล้ว ผม โนอา ชินธ์ เป็นเพื่อนกันโดนโนอาเป็นรุ่นน้องที่เคารพพวกผมมาก แต่อยู่ๆวันหนึ่งสองคนนั้นก็พาแฟนของพวกมันมาแนะนำให้ผมรู้จัก เธอสองคนเป็นคนน่ารักมาก แต่ผมรู้สึกได้ว่าสองคนนี้ชอบผมอยู่
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมนั่งรอพวกมันอยู่ที่หน้าคณะ แฟนของพวกมันเดินเข้ามาหาผมจากนั้นพวกเราก็คุยกันจนเริ่มสนิท พวกเธอชวนผมไปงานปาร์ตี้วันเกิด ซึ่งผมก็ไป...แต่แล้ว
ผมก็ถูกมอมยา
ผมถูกเธอสองคนมอมยาจนผมเผลอทำอะไรพวกเธอลงไป กว่าผมจะรู้สึกตัวพวกเธอก็นอนอยู่บนเตียงของผมที่คอนโดข้างๆผมโดยที่ตัวของพวกเธอเปลือยเปล่า และมันเป็นจังหวะเดียวกันที่ชินธ์และโนอาเดินเข้ามาในห้องพอดี
ทั้งผมและทั้งพวกมันต่างพูดอะไรไม่ถูก พวกเราได้แต่มองกันเงียบๆจนผมจะเริ่มเอ๋ยปากพูดนั้นละไอ้โนอาก็เข้ามาซัดเข้าทีปากผมจนเลือด
‘ไอ้...ตัน’ ชินธ์มองผมกับแฟนมันสลับกันไปมา ‘มึงทำได้ยังไงว่ะ...มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่จริงๆใช่มั้ย
‘…’
‘ตอบดิ...กูบอกให้มึงตอบ!!!’ ชินธ์ตะโกนใส่ผมอย่างบ้าคลั่ง
‘…’
‘ไม่ตอบจริงๆใช่มั้ย...ได้! งั้นกูกับมึงจบความเป็นเพื่อนกัน ยัยสองคนนั้นพวกกูยกให้ไปเลย’ แล้ววันนั้นมันก็เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราเป็นเพื่อนกัน เรื่องนี้ผมรู้ว่าผมมีส่วนผิดอยู่เยอะมาก! แต่ยังไงว่ะ ยัยสองคนนั้นเป็นคนมอมยาผมป่ะ แล้วผมก็ดันปากหมาไม่ยอมตอบแม่งไป
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอพวกมึงอีก แม้แต่ยัยสองคนนั้นผมก็ไม่คิดจะโผล่หน้าให้เธอเห็น พวกเธอคอยมาตามขอผมคบอยู่ตลอดๆจนผมเริ่มรำคาญ
‘เลิกตามฉันสักทีได้มั้ย ผู้ชายคลาดแคลนมากหรอ!?!” ผมตะคอกพวกเธอขณะที่กำลังจะเดินขึ้นลิฟต์
‘แต่พวกเราชอบนายจริงๆนะคะ’ ยัยหน้าปลวกหมายเลขหนึ่งพูด
‘ใช่ค่ะ เราชอบนายตั้งแต่เห็นเลยนะ’ ยัยหน้าปลวกหมายเลขสองเสริม
ผมบอกรึยังว่ายัยพวกนี้เป็นพี่น้องกัน พวกเธอก็สวยแถมน่ารัก แต่เพราะนิสัยผมเลยไม่ชอบพวกเธอ ถ้าผมคบกับเธอแล้วเธอเจอคนใหม่นี้ไม่วิ่งเข้าหาคนใหม่หรอ?
คุณคิดเหมือนผมมั้ย...?
‘เก็บคำนั้นไปบอกเหยื่อรายใหม่ของพวกเธอซะ’
‘ถ้าบอสตันไม่คบกับพวกเราเราก็จะฆ่าตัวตาย’ หนึ่งในนั้นพูด
น่าสมเพศ...
‘โตแล้วคิดไม่เป็นก็ตายๆไปเลยละกัน’ ผมพูดแบบขอไปทีก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ไปโดยไม่คิดอะไร
แต่หลังจากนั้นไปไม่กี่วัน ข่าวก็ออกมาว่าเจอพี่น้องกระโดดตึกกับแขวนคอที่หอพักมหาวิทยาลัย ตอนนั้นผมพูดส่งเดชไปแต่ไม่คิดเลยว่าพวกเธอจะทำมันจริงๆ
หลังจากนั้นไม่นานผมก็เจอกับชินธ์และโนอา พวกมันโกรธผมมากและรู้ว่าที่พวกสองคนนั้นตายไปเพราะใคร...เพราะผมไง
ผมเป็นคนสั่งให้เธอไปตาย
ผมเป็นคนปฏิเสธเธอหน้าด้านๆ
ผมเป็นคนทำลายทุกอย่าง...ไม่เว้นแม้กระทั่งความเป็น ‘เพื่อน’
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงปัจจุบันพวกผมละมันก็กลายเป็นศัตรู...
...
“กรี๊ดดด!!!” เสียงกรีดร้องของแปดทำให้ผมกลับมาสู่ปัจจุบัน
“ว่ายังไงละครับพี่บอสตัน...” โนอายิ้ม มันยังจ่อปากกระบอกปืนไว้ตรงขมับของแปด
บัดซบ...
ผมจะช่วยเธอยังไงดีว่ะ
“ยิงเธอทิ้งดีมั้ย...เอาให้พี่เจ็บ”
“…”
“เจ็บให้ตายไปเลย”
“ฮึก...” ผมเลื่อนสายตาไปหาแปด ดวงตาสวยที่ทำให้ผมหลงเสมอกำลังมีน้ำตาเอ่อคลอ...
“หุปปากซะยัยบ้า!” มันตะคอกใส่แปดก่อนจะกดปากกระบอกปืนลงไปกับเนื้อหนังเนียน
“ฉะ...ฉันกลัว บอสตัน ช่วยฉันด้วย ฮึก...ฮือออ” ดูเหมือนความอดทนของเธอจะพังลง น้ำตาเธอทะลักออกมามากมาย
เมื่อเธอกำลังทุกข์ทรมาน...ผมเจ็บปวด
เมื่อเธอร้องไห้...ผมเจ็บปวด
ผมมันเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆด้วย...แม้คนที่ผมรักผมยังทำให้เธอมีความสุขไม่ได้เลย
“ตอบผมสิครับบอสตัน!!! หรือจะเอาให้ผมยิงยัยนี่ก่อนแล้วคุณค่อยตามไปสมสุขกับเธอในนรกดี!?!”
“...” ผมเลือกที่จะเงียบ เพราะถึงผมจะเลือกไปยังไงมันก็คงจะไม่เปลี่ยนใจ ผมได้แต่ยืนกำมือแน่น
“งั้นผมเลือกให้แล้วกันนะครับ...”
ปัง!!!
“แปด!!!”
<Boss-Tun End talk>
ฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความมืด...มันเบาเหมือนไม่มีแรงโน้มถ่วง ความทรงจำล่าสุดของฉันคือตอนที่โนอาจ่อปากกระบอกที่ขมับก่อนจะเหนี่ยวไกปืน หลังจากนั้นความมืดมิดก็คืบคลานเข้ามา ฉันได้ยินเสียงหนึ่งมาจากไกลๆ
‘แปด’
นั้นคือชื่อของฉัน ฉันรู้แต่อยู่ไหนกันละ...ใครเรียกฉัน
ฉันกุมขมับเมื่อมันรู้สึกปวดจี๊ดๆอย่างรุนแรง
“กรี๊ดดด!!! ใครกัน เรียกฉันทำไม!!!”
ฉันร้องอวดควนจากนั้นก็มีแสงสว่างตรงหน้าก่อนที่มันจะดูดกลืนฉันเข้าไป...
แสงไฟหยี่เข้ามาในม่านตาทำให้ฉันต้องหยี่ตาลง ปวดหัว...นั้นคือสิ่งแรกที่ฉันรู้สึก พอฉันเริ่มขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่แขนขวา แขนข้างขวาของฉันถูกพันด้วยผาพันแผล... แต่เมื่อมองลงไปด้านล่างฉันก็ต้องอึ้งเมื่อเขา...เขานอนฟุบหน้าลงกับเตียงมือของเขาประสานกับมือของฉันเอาไว้แน่น ราวกับว่าจะกลัวฉันหายไป และเขาคนนั้นก็คือ...
บอสตัน...
ฉันค่อยๆแกะมือหมอนี้ออกเพราะไม่อยากให้หมอนี้ตื่น แต่เหมือนเจ้าตัวจะกลัวอะไรสักอย่างเมื่อรู้สึกว่ามือของเรากำลังแยกออกจากกัน เขาก็รีบกระเด้งตัวจากเตียงมองทันที ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นฉัน ก่อนที่เขาจะโผล่เข้ากอดอย่างรุนแรงจนฉันร้องออกมา
“โอ๊ย!!!”
“ฉันขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บ” บอสตันเลื่อนสายตามองฉัน เราสบตากันเนินนานเหมือนทวนเรื่องที่ผ่านมา เหมือนทบทวนความรู้สึกของตัวเอง
ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าเขาจะรู้แบบไหน แต่สำหรับฉัน
บอสตัน...คือคนที่ฉันรัก
บอสตัน...คือคนที่ฉันอยากให้ปกป้อง
บอสตัน...คือคนที่ฉันคิดถึงเขามากที่สุด
“ฉันคิดถึงเธอจัง” มือหนาวางลงบนหัวฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะจูบลงที่หน้าผากฉัน
“ฉันก็คิดถึงนาย”
บทส่งท้าย
-บอสตัน-
“ฉันก็คิดถึงนาย” คำพูดเล็กที่หลุดออกมาจากปากของแปดทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
หลังจากตอนนั้น ตอนที่เสียงปืนดังร่างของแปดและโนอาก็ร่วงสู่พื้น เลือดไหลอาบไปทั่วร่างของทั้งสอง ผมวิ่งเข้าไปดูแปดทันที แต่แทนที่แปดจะมีแผลรอบกระสุนที่หัวกลับกลายเป็นที่แขนขวาแทน แต่ร่างของโนอากลับมีรอยกระสุนกะโหลกแทน
ผมหันไปมองด้านหลัง บุคคลปริศนาที่ถือปืนอยู่ข้างหลังของผม คนที่ผมไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี้
“คิดจะยิงลูกสาวของฉันงั้นหรอ...ง่ายไปหน่อยมั้ย”
พ่อของแปดนั้นเอง...
เรื่องในตอนนั้นถูกอำนาจด้านมืดของพี่หนึ่งปิดข่าวเอาไว้ ชินธ์ถูกจับคุกส่วนโนอาพวกเราได้ดำเนินพิธีทางศาสนาให้ตามระบบอย่างเป็นทางการ ผมรู้สึกผิดกับทั้งสองจริง...
แปดถูกนำส่งเข้าโรงพยาบาลในเครือของที่บ้านผม ผมให้อาหมอที่เป็นอาของผมเองช่วยรักษาเธอ อาหมอบอกว่าเธอคงไม่เป็นอะไรแล้ว เพราะกระสุนมันแค่เฉียดๆเท่านั้น
แปดนอนหลับไปราวหนึ่งสัปดาห์ มันเหมือนว่าเธอต้องการจะพักผ่อน ระหว่างที่เธอหลับผมเผ้าเธอทุกวัน นั่งรอว่าเมื่อไหร่ที่เธอตื่นเธอจะต้องได้เห็นหน้าเธอคนแรก
ผมคุยกับพ่อของแปดแล้ว ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ท่านฟัง ตอนแรกผมเกือบถูกท่านต่อยแล้วละ ผมกับท่านเราไม่ค่อยจะเจอกันบ่อยนักเพราะท่านเป็นนักธุรกิจใหญ่จึงต้องไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ ผมบอกท่านว่าผมชอบลูกสาวเธอมากแค่ไหน จนตอนนี้ท่านไว้ใจให้ผมดูแลลูกสาวเธอ
พอแปดออกจากโรงพยาบาลผมกับเธอก็ตกลงเป็น ‘แฟน’ กันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย(?) เธอพาผมไปแนะนำกับที่บ้าน ไอ้พวกพี่น้องบ้านนั้นแซวผมกันใหญ่เลย
‘ไม่เลิกเจ้าชู้ระวังโดนแปดตบเอานะครับ’ แล้วปากหมาๆแบบนี้จะเป็นใครไมได้นอกจากไอ้เจ็ด
เธอพาผมไปแนะนำผมก็พาเธอไปแนะนำให้พ่อแม่ผมเหมือนกัน ดูเหมือนแค่เห็นเพียงนาทีเดียวพวก
ท่านก็เหมือนจะถูกชะตากับแปด ยิ่งตอนนี้พวกท่านเริ่มเห็นแปดเป็นลูกแท้ๆแทนผมไปซะแล้ว
พอผมทะเลาะกับเธอทีไรผมก็เป็นฝ่ายผิดตลอด มีแต่คนเข้าข้างยัยนั้น มันไม่ยุติธรรม
มาพูดเรื่องของ ‘ซินธ์’ ตั้งแต่ผมประกาศตอนขึ้นเวทีว่าผมมีแฟนแล้ว เธอก็ออกไปหาเหยื่อรายใหม่ รู้สึกว่าเหยื่อรายใหม่ของเธอจะเป็นนายแบบชื่อดัง แถมยังเจ้าชู้ตัวพ่อเลย
“นี้บอสตัน ฉันอยากไปเที่ยวอ่า” ยัยตัวแสบเอาหน้ามาทูกับแขนของผมอย่างเอาใจ เธอมักจะชอบอ้อนผมตลอดเวลาอยากได้อะไร ซึ่งมันก็ได้ผล ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงใหญ่สีหวานของแปดที่คฤหาสน์คิลล์วินซ์
“จะไปไหน เมื่อวานเธอก็พาฉันไปเสียตังที่สยาม วันก่อนหน้านั้นก็ไปสวนสนุก แถมอาทิตย์ก่อนเธอยังให้ฉันพาไปปีนเขามา” ผมเหล่มองเธอที่นั่งกดไอโฟนหาสถานที่เที่ยว ในแต่ละวันพวกเราไปเที่ยวด้วยกัน บางอาทิตย์ผมหยุดยาวเราก็ไปค้างกันที่ต่างจังหวัด
“มันมีแต่ที่หน้าเบื่อๆอ่า ฉันอยากไปไหนก็ได้ที่มีนายอยู่”
ยัยนี้ปากหวานจริง มันน่าจะจับจูบซะดีมั้ยเนี่ย แต่มันก็จริงของเธอนะ ผมจะไปที่ไหนก็ได้ที่เราสามารถอยู่ด้วยกันแบบนี้
...ตลอดไป...
--------------------------------------------------- EIGHT: THE END ---------------------------------------------------
ความคิดเห็น