คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SEVEN REDDY] CHAPTER {5} &THEEND 120%
CHAPTER {5}
แต่งงาน....กันมั้ยครับ?
“แต่...ที่ต้องเลิกกัน มันเป็นเพราะตัวผมเอง”
“.......” พ่อกับแม่เงียบ รวมถึงฉันก็ด้วย
“เพราะผม....ที่กินเหล้าเมาจนไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น”
“.....”
“ผม.....ที่ต่อว่าแฟนตัวเองในวันครบรอบ”
“…..”
“ผมที่...” เขาเงียบ ดวงตาที่หน้าหลงใหลนั้น บัดนี้กำลังมีน้ำใสๆเอ่อร้นไปรอบๆ เขาละสายตาจากโต๊ะมามองหน้าฉัน “ผมที่ทำตัวแย่ๆกับเธอ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมอยากจะขอโทษแต่มันคงจะสายไปแล้ว....เธอเขาคงไม่รักผมแล้ว”
“เอ่อ...” แม่พูดเสียงเบา เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ไม่ต้องร้องๆ ลูกผู้ชายใครเขาจะร้องไห้กัน” พ่อเป็นฝ่ายพูด
“อดีตมันกลับไปแก้ไม่ได้ แต่มันก็ใช่ว่าจะไม่มีทางแก้นะ” แม่ยิ้มให้เจ็ด ท่านลุกจากเก้าอี้เดินมาลูบหัวเจ็ดอย่างเอ็นดู
“ผมทำผิดขนาดนี้ทำไมถึง...”
“เพราะอดีตมันผิดพลาดกันได้” แม่ตอบ
“ครับ...”
“เราละเอล เจ็ดสารภาพขนาดนี้เราจะว่ายังไง ให้อภัยเขาได้มั้ย?” พ่อหันมาถามฉัน
“ไม่รู้ค่ะ เอล...เอลไม่พร้อมที่จะตอบ” ฉันลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้ววิ่งออกไปทางหลังบ้าน
คุณเข้าใจฉันมั้ย ว่าฉันไม่พร้อมที่จะตอบอะไรตอนนี้ ฉันยังไม่พร้อมที่จะให้คำตอบเขา ฉันยังไม่พร้อมที่จะสบตากับเขาตอนนี้
สวบ!!!
“อุ๊ย!?!” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีมือใหญ่เข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลังอย่างแนบแน่น จนฉันรู้สึกอึดอัด เจ็ดก้มลงมาจนปลายจมูกของเขาสัมผัสกับใบหูของฉัน จากนั้นเขาก็เลื่อนจมูกสวยมาที่แก้ม เขากดฝังจมูกสวยๆนั้นลงกับแก้มของฉัน
ฟอดดด!!
เขาหอมฉันฟอดใหญ่ๆ จนฉันรู้สึกความร้อนฉ่าบนใบหน้า อย่างกับใครเอาเตารีดร้อนๆมาวางไว้-///-
“ทำบ้าอะไรของนาย” ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แม้ว่าในใจจะเขินแทบมุดดินหนีก็ตามทีเถอะ
“ก็หอมแก้มว่าที่ภรรยาไงครับ^^” เอ๊ะ ยังไงกัน เมื่อกี้ในบ้านเขายังร้องไห้เป็นบ้าอยู่เลย แต่ดูตอนนี้สิ ยิ้มร่าเริงอย่างกับฉันไปตอบตกลงแต่งงาน
“ใครว่าที่ภรรยาของนาย!?! ฉันยังไม่ได้ตกลงกับนายเลยนะ! แถมพ่อกับแม่ฉันอนุญาติแล้วรึยังไงกัน”
“อนุญาตจ๊ะ^^” เสียงหวานดังมาจากประตู แม่กับพ่อที่ยืนดูเราอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้ม แม่แก้มแดงเป็นแตงโม ส่วนพ่อก็ยิ้มจนปากจะฉีก
แต่เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ที่ฉันสงสัยคือพวกท่านมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ!
แถมหมอนี้ยังกอดฉันไว้ไม่ปล่อยอีก
“แม่! มาตอนไหนเนี่ย-///- นายก็ด้วยนะเจ็ด ปล่อยได้แล้วไม่เห็นรึยังไงว่ามีพ่อกับแม่มองเราอยู่” ฉันตีแขนเข้าเป็นการทำโทษ เจ้าตัวรีบปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด ก่อนจะลูบบริเวณที่โดนฉันตีพลางตีหน้าเศร้าใส่ ดูเขาสิแค่ฉันดีนิดหน่อยก็ทำเป็นกระแดะสำออยไปได้
“ไม่เป็นไรไม่ต้องอายหรอก อีกหน่อยก็เป็นคนบ้านเดียวกัน”
=[]=;;; แม่นะแม่ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง เจ็ดไม่ใช่คนบ้านเดียวกับฉันสักหน่อย
“ไปเถอะแม่ เด็กๆเขาจะคุยกัน” พ่อกอดเอวแม่ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“แม่เธอไปแล้ว งั้นฉันก็กอดเธอได้แล้วดิ” เจ็ดหันมายิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ต้องพูดเลยนะไอ้บ้า! นายมันนิสัยไม่ดี!” ฉันเข้าไประดมทุบที่อกแกร่งนั้น เจ้าตัวร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ขอโทษนะ....” เพียงแค่คำเดียวเท่านั้น ฉันก็หยุดการกระทำทุกสิ่ง เราสองคนสบตากันนิ่งๆ
“อืม...”
“เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้มั้ย? ยังไม่ต้องแต่งก็ได้”
“แต่....”
“ฉันสัญญา ว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก เมื่อไหร่ที่ฉันทำให้เธอต้องร้องไห้ ฉันจะไปจากชีวิตเธอตลอดไป...” เขากุมมือฉันอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ามันจะแตกสลายหายไปถ้าออกแรงกับมัน
“อืม...” เมื่อได้คำพูดนั้น เจ็ดก็คลี่ยิ้มออกมา เขาดึงร่างของฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่น เหมือนกับว่าเขากลัวที่ฉันจะต้องหายไปอีก
“ขอบคุณนะ”
“ไม่รู้นะ...ทำไม ทั้งที่นายทำร้ายฉัน ทั้งที่นายต่อว่าฉัน ทั้งที่นายทิ้งฉัน ทั้งที่นายทำให้ฉันปางตาย ทั้งที่นายทำเหมือนไม่เคยเห็นค่าของฉันเลย ทำไมกัน ทำไมนะเจ็ด”
“….”
“ทำไมฉันถึงยอมกลับมาหานายละ นายรู้มั้ย เพราะฉันยังรักนานตลอดไง ฉันไม่เคยเลิกรักนายเลยสักครั้ง ฉันคิดถึงแต่นายทุกวัน แต่ฉันก็ไม่กล้าจะเจอหน้านาย ฉันกลัว...กลัวว่าฉันจะต้องเจ็บ กลัวว่าฉันจะต้องกลับไปเจอเหมือนในอดีต กลัว...”
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ^^” เจ็ดลูบผมฉันอย่างแผ่วเบา เขากอดฉันแน่นขึ้นไปอีก
“…..”
“ที่ผ่านฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ดีต่อเธอ ทำให้เธอต้องเสียใจ แต่เธอรู้มั้ยฉันดีใจมากเลยนะทุกครั้งที่แปดบอกว่าจะไปเที่ยวกับเธอ ฉันต้องหาข้ออ้างไปส่งตลอด ถึงจะรู้ว่าอาจจะไม่ได้เจอเธอก็ตาม”
“….”
“ทุกครั้ง ที่แปดพูดเรื่องเธอให้ที่บ้านฟัง ฉันก็ยิ้มตลอดเลยนะ ฉันดีใจที่รู้ว่าเธอสบายดี ขอบคุณที่ยังให้โอกาสฉัน แม้ว่าฉันจะทำร้ายเธอมามากขนาดไหนก็ตาม”
“ที่ฉันให้โอกาสนายเพราะฉันสงสารคนขี้แยหรอกย่ะ”
“- -**”
คิก^^ ดูเขาสิ ทำหน้ามุ่ยเป็นตูดเด็กเลย แฟนใครนะน่ารักจัง
“แฟนฉันน่ารักที่สุดเลยยย” ฉันหยิกแก้มเขาเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“นี้เอล”
“ว่าไง”
“ฉันไม่ชอบที่เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนอกจากฉัน”
ผู้ชายที่ว่านี้รวมพ่อฉันด้วยป่ะ
“แล้วยิ่งไอ้เบลๆอะไรนั้นฉันยิ่งไม่ชอบมัน”
“เฮียเบลนิสัยดีนะ”
“มันจับมือเธอแบบที่ฉันจับ” ไม่พูดเปล่าเขายังสอดประสานนิ้วของเราไว้ด้วยกัน
“...”
“มันมองเธอแบบที่ฉันมอง” สายตาคู่นั้นจ้องมองฉันเหมือนที่เขาพูด
“…”
“ฉันไม่ชอบใจเลยที่มันทำตัวห่วงเธอเกินหน้าเกินตาเหมือนตอนเดินข้ามถนน”
“เห็นด้วยหรอ!”
“ก็เออดิ! นี้ถามจริงนะ เธอจำรถของฉันไม่ได้หรือยังไงวะ!”
“ไม่ได้สนใจนี้”
“นี้เธอ...” เขาทำเสียงดุ ก่อนจะปรับเสียงให้อ่อนลงกว่าเดิม “นี้ฉันห่วงเธอจริงๆนะเอล”
“ฉันรู้”
“หมั้นกับฉันก่อนได้มั้ย พอเราเรียบจบก็ค่อยแต่งงานกันนะ”
“พูดจริงนะ”
“แล้วฉันจะโกหกเธอไปทำไมวะ”
“ฉันตกลง”
พอได้ยินฉันพูดดังนั้น เขาก็เลื่อนหน้ามาจนปลายจมูกของเราชนกัน ก่อนที่ปากของเราจะบรรจงจูงกัน เขากำลังบรรเลงเพลงให้ฉันฟังด้วยจูบนี้ เขากำลังบอกรักฉันด้วยจูบนี้
จูบที่ไม่ร้อนแรง และไม่นุ่มนวล เนินนานที่เจ็ดมอบความรักให้ฉัน ร่างกายของเราแนบชิดติดกันจนอากาศแทบจะผ่านไปไม่ได้
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ หรือวันไหน ในปีไหน เดือนไหน ความรู้สึกของฉันจะเหมือนเดิมอยู่มั้ย แต่วันนี้ฉันขอให้ฉันกับเขามีแค่กันและกันก็ดีเกินแล้ว
ไม่ว่าฉันจะต้องเจออะไรอีกมากมาย...จะร้ายแรงแค่ไหน
ของแค่ยังมีเจ็ดคนนี้ยืนอยู่ข้างกาย ฉันก็พร้อมที่จะเดินไปพร้อมกับเขา
บทส่งท้าย
<Jet Talk>
วันหมั้น
วันนี้เป็นผมรอคอย มันคือวันหมั้นของเราสองคน ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเอลาทนผมได้ยังไง ทั้งเรื่องตอนนั้นจนถึงวันที่ผมขอเธอเป็นแฟนอีกครั้งหนึ่ง ยอมรับเลยว่าตอนนั้นผมมีความสุขมากที่ได้เธอกลับมาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
จากวันนั้นก็ผ่านมาครึ่งปี เราเลยตัดสินใจที่จะหมั้นกัน ผมจะได้ถือสิทธิเป็นเจ้าของในตัวเธอสักที ถึงจะได้เป็นเพียงแค่ครึ่งของเธอก็ตาม (อีกครึ่งคือหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว)
แขกที่มางานมีมากมายทั้งที่ผมรู้จักและไม่รู้จัก บรรยากาศมันเหมือนงานแต่งงานของผมเลยว่ะ ผมต้องมานั่งไหว้คนพวกนี้ เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ แอบเนียนมารึเปล่าก็ไม่รู้- -*
“ยินดีด้วย” เฮียหนึ่งใส่สูทสีดำเดินควงมากับผู้หญิงสองคน นั้นก็คือ เจ๊สองกับเจ๊สาม พวกเจ๊ใส่ชุดราตรียาวลากพื้นสีชมพูอ่อนเหมือนกันทั้งคู่
แฝดมันจำเป็นต้องเหมือนกันหมดเลยป่ะว่ะ
“ยินดีด้วยนะน้องชาย” เจ๊สอง
“โชคดีขอให้เมียตีตาย” เจ๊สาม
เอ่อ- -...บอกผมทีดิว่าไอ้ประโยคนั้นมันคือคำอวยพร
“ไงไอ้หมา” ผมหันไปตามเสียงเข้มๆ เฮียห้ากับเจ๊สี่ก็เดินควงคู่กันมา ทั้งคู่ใส่ชุดสีดำเหมือนกัน มางานหมั้นหรืองานศพน้องครับพวกพี่-__- ถ้าผมไม่ได้เกิดมาเป็นพี่น้องกับมัน และถ้าพวกมันไม่ได้เกิดมาเป็นพี่น้องผมนะ ผมคงคิดว่าสองคนนี้คบกันไปแล้วละ ตัวติดกันอย่างกับปลิง
เจ๊สี่ได้แต่มองหน้าผมเงียบๆ แล้วก็ไม่พูดอะไร
คุณสงสัยมั้ย? ว่าเอลาไปไหน? ทำไมไม่มารับแขกกับผม
...เธอถูกยัยคีธ์เทียร์ลากไปไหนไม่รู้ว่ะ
“พี่ชาย>< บอสเอาของมาให้” เสียงแหล่มๆดังขึ้นที่ด้านล่างตรงหน้าผม พอผมก้มมองก็เจอกับเจ้าตัวเล็กสองคนยื่นของให้
“ขอบคุณครับ^^” ผมรับของจากเจ้าตัวเล็กมาไว้ในมือ
“บอสให้ดอกไม้พี่ชาย สวยมั้ยย?” บอสหรือสิบสอง ยืนยิ้มกว้างให้ แก้มขาวใสของเธอทำให้ผมนึกถึงคู่หมั้นผมเลยละ
ผมขออธิบายอะไรให้หน่อยดีกว่า บอส มาจาก บ ที่อยู่ตรงคำว่า สิบ ส่วน อ ที่อยู่ตรงคำว่าสอง ส่วน ส มาจากอักษรนำหน้าทั้งสองตัวของชื่อตัวเอง เพราะเธอบอกว่าไม่อยากชื่อซ้ำกับเจ๊สองและยัยสิบบอสนะเก่งใช่มั้ยละ? ตัวแค่นี้ก็คิดชื่อใหม่ให้ตัวเองได้ด้วย
“เอ็ดก็มีนะ” สิบเอ็ดยืนกล่องช็อคโกแลตรูปหัวใจให้ผม
“ขอบคุณครับ น่ารักมาเลย” ผมยิ้ม จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปในงาน
ผมพูดถึงป๊ากับม๊าผมรึยังนะ? วันนี้พวกท่านไม่ได้มา แต่โทรมาอวยพรให้ก่อนแล้ว เพราะว่าติดธุระเร่งด่วนที่ฝรั่งเศษเลยไม่ได้กลับมาอวยพรให้ด้วยตัวท่านเอง
ส่วนไอ้พี่ๆน้องๆของผมที่เหลือ มันไม่ว่าง- - นี้งานน้องกับพี่ตัวเองแท้ๆ
ไอ้เฮียหกไปเที่ยวเชียงใหม่ เก้ากับสิบติดติวสอบ ส่วนไอ้แปด
“ดีเฮีย” มันเดินมาในชุดสีฟ้าอ่อนยาวไม่ถึงเข่า ข้างๆมันมีผู้ชายหน้าตาดียืนอยู่ แถมยังควงแขนกันซะด้วยสิ
พวกคุณอยากรู้มั้ยว่ามันเป็นใคร? มันเป็นคนที่ผมโทรไปหามัน เป็นเฮียที่ผมรู้จักแต่เราไม่สนิทกันมากนัก
มันคือแฟนคนใหม่ของไอ้แปด...
บอสตัน
-------------------------------------------- SEVEN: THE END -------------------------------------------
ความคิดเห็น