คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SEVEN REDDY] CHAPTER {4} 100%
CHAPTER {4}
รักหรือเกลียด
“เดินเข้าบ้านดีๆละ”
“จ๊ะ^ ^” ฉันโบกมือให้เจ็ด เขาเหยียดคันเร่ง รถคันงานพุ่งทะยานสู่ถนนอันมืดมน ระหว่างทางเราคุยกันดีมากเลยละ นานแล้วนะที่ฉันและเขาไม่ได้คุยกันแบบนี้
ทุกคนอยากรู้มั้ย? ว่าอดีตของฉันกับเจ็ดเป็นยังไง?
เมื่อ 2 ปีก่อน ฉันกำลังคบกับเจ็ด ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่ชั้น ม.5 ส่วนเจ็ด ม.6 เราอยู่กันคนละโรงเรียน เวลาเลิกและหลายๆอย่างของเราไม่ตรงกัน และเขาก็มีเตรียมตัวสอบเพื่อเข้ามหา’ลัย เราทั้งคู่เลยไม่มีเวลาที่จะมาเจอกัน
นั้นเลยทำให้ความสัมพันธ์ของเจ็ดดูแปลกไป เขาไม่โทร ไม่แวะมาหา ไม่มารับที่โรงเรียนเหมือนก่อนๆ จนถึงวันคบรอบ 2 ปีของเรา ฉันนั่งรอเขาในสวนสาธารณะตามที่เคยรอเป็นประจำ แต่ผ่านไปหลายชั่วโมง พระอาทิตย์เริ่มตกดินจนท้องฟ้ากลายเป็นสีดำ แสงไฟตามท้องถนนยามราตรีส่องสว่าง แต่เจ็ดก็ยังไม่มา
ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~
ฉันกดเบอร์โทรหาเขาเป็นสิบๆสาย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะรับเลยสักนิด จนฉันเริ่มจะถอดใจ แต่ทว่า....
‘ฮัลโหล โทรมาทำไมหนักหนาว่ะ’
‘เอ่อ...พี่อยู่ไหน’
‘อยู่กับเมีย มึงใคร?’ ฉันถึงกับไปไม่เป็นกับคำพูดนั้น
‘ก็เอลาไง เอลาแฟนพี่นะ’
‘กูไม่มีเมียชื่อนี้....อ้ะ! ที่รักเบาๆสิครับ’ เสียงครางของเขาดังมาจากปลายสาย ถ้าฟังดีๆฉันยังได้ยินเสียงหอบอ่อนๆของผู้หญิงอีกด้วย
เขา....กำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นงั้นหรอ
ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันครบรอบ 2 ปีของเรา
ทั้งที่.....เขาสัญญาว่าจะมีฉัน
ทั้งที่....เขาบอกว่าเราจะมีกันและกันตลอดไป
และวันต่อมา
‘เอล ฉันรักเธอนะ’ เจ็ดเอือมมือมาแตะแก้มฉันอย่างแผ่วเบา พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
‘อืม ฉันก็รักนาย’
‘แต่....’ เขาผละมืออกเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆนั้นหายไป
‘….’
‘ฉันว่าเราคงไปกันไม่ได้หรอก’ ดวงตาสีเทาหม่นมองด้วยสีหน้าเย็นชา ‘เธอนะทำตัวเด็กเกินไป ฉันไม่ชอบหรอก’
‘ดะเดี๋ยวก่อน’ ฉันพยายามจะรั้งเขาเอาไว้ แต่มันกับสายเกินไป ในจังหวะที่เขาเดินห่างออกไปขาฉันมันกับไม่ขยับ อยากจะวิ่งเขาไปกอดรั้งเขาเอาไว้ แต่มันก็ทำได้เพียงแค่ลมปากพูดออกไป จนสุดท้ายก็ต้องทรุดลงกับพื้นกรวดนั้นแล้วได้แต่เพียงร้องไห้ออกมา นับตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย จน….....ที่ฉันได้เจอเขาอีกครั้งตอนที่เขามารับแปดที่มหา’ลัย…
ติ๊ด~ ติ๊ด~
ฉันหยิบโทรศัทพ์มือถือขึ้นมาดูข้อความ ก่อนจะยิ้มจนปากแทบฉีก เขาน่ารักจังนะ
‘อย่านอนดึกนะครับ
คิดถึงนะ <3’
<Jet>
“ใครส่งอะไรมาละ? ยิ้มปากบานเชียว^ ^” เสียงหวานๆของคนตรงหน้าแซวขึ้น ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ฉ่าอยู่บนใบหน้า >///<
“เปล่าค่ะแม่ ไม่มีอะไรสักหน่อย” ฉันบอกปฏิเสธพลางโบกมือไปมา ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องโดย (พยายาม) ไม่สนใจขอบแม่ที่แซวตามมา
แม่นะแม่ ชอบแซวฉันอยู่เรื่อยเลย ไม่รู้รึยังไงว่าฉันก็เขินเป็น-////-
20.00 น.
ฉันเดินลงไปหาอะไรทานข้างล่าง เนื่องจากตั้งแต่ที่ฉันโดนแม่แซวฉันก็ไม่ได้ลงกินข้าวเย็นกับท่านเลย ถึงแม้ว่าแม่จะขึ้นมาบังคับ (แกมลาก) ฉันก็ไม่ไป
แต่โชคไม่เข้าข้างตรงที่....แม่ยังนั่งอยู่ที่เดิน จุดเดิมแปะๆ นี้เขาจะไม่ขยันไปไหนเลยรึยังไงนะ ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆอีก ทั้งสองมองมาทางฉันแบบยิ้มๆ
“พรุ่งนี้กลับมาทานข้าวเย็นก็ชวนเจ็ดเขามาด้วยนะลูก แม่คิดถึง”
=[]=;;;;;
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น่าจะโตเป็นหนุ่มจนหล่อแล้วแน่” คราวนี้พ่อเป็นฝ่ายพูดบ้าง เอ่อ...นี้ไม่มีใครถามความเห็นฉันเลยหรอT^T
“ตะ..แต่”
“ไม่ต้องมาแต่นะเอลา เดียวนี้หัดไม่เชื่อคำพูดพ่อกับแม่แล้วหรอ” พ่อจ้องฉันตาเขม่ง
“เปล่าค่ะ เอลแค่....”
“.....” พวกท่านมองหน้าฉันอย่างเอาคำตอบ
“ค่ะ เดียวเอลบอกให้นะค่ะ”
วันต่อมา 18.00 น.
ตอนนี้ฉันนั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขกของที่บ้าน ความจริงวันนี้ฉันก็ควรออกไปลั้นลากับยัยแปดกับคีธ์เทียร์นะ แต่เพราะแม่บอกให้มานั่งรอเจ็ดมานะสิ จนปานนี้ถึงเวลาที่จะต้องทานข้าวเย็น เขาก็ยังไม่มาเลย
คนไม่ตรงต่อเวลา ฉันละเกลียด-*-
“แม่ค่ะ เอลว่าทานกันเลยเถอะ เจ็ดเขาไม่มาแล้วละ” ฉันเดินไปกอดท่านที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอย่างเอาใจ
“เราไม่ได้บอกเจ็ดรึยังไง?”
“เฮ้! เอลบอกนะ ไม่ใช่ว่าไม่ได้บอก”
“รอเขาอีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่แม่ค่ะ!” ฉันเผลอขึ้นเสียงใสแม่ จนท่านมองกลับแบบดุๆ
“นั่งรอเขาต่อไป เดียวเขาก็มา”
“ปานนี้เขาคงไปเที่ยวในผับที่ไหนสักแห่งกับผู้หญิ...”
“ใครว่าฉันไปเที่ยวกับผู้หญิง ฉันไม่ได้ไม่มีมารยาทขนาดที่แม่ของ (อดีต) แฟนชวนแล้วไม่มาหรอกนะ” คนถูกบ่นเดินเข้ามาในบ้านแบบเงียบๆ เขาพูดเสียงเข้มจนฉันก็อดสะดุ้งไม่ได้ คนหรือผีนะมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง
“ดีใจจังที่เธอมา” แม่โผล่เข้ากอดเจ็ด
แม่นะแม่แก่จนปานนี้แล้วยังกรี๊ดผู้ชายหล่อๆเป็นสาวๆไปได้ - -;;;
“ไม่มาคงไม่ได้หรอกมั้งครับ แม่ชวนขนาดนี้”
“ฉันคิดถึงเธอจัง>< โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อขึ้นเลยน้า”
“มะแม่...เอ่อ= =;;;”
“ผมก็คิดถึงแม่ครับ” เจ็ดเพิ่มแรงกอดแม่ขึ้นไปอีก จนทุกสัดส่วนแนบชิดกับจนน่าอิจฉา
ฉันอดหึงเขาไม่ได้แฮะ
“แม่ว่าเรากินข้าวกันเถอะนะ รู้สึกว่าถ้าแม่กอดเจ็ดอยู่แบบนี้จะมีบางคนไม่พอใจ” คำหลังๆแม่จงใจเลื่อนสายตามามองฉัน แล้วพาเจ็ดไปนั่งที่โต๊ะซึ่งพ่อนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“แม่!!!>///<”
“เรียกทำไม มานั่งกินข้าวได้แล้ว นั่งข้างๆเจ็ดนะจะได้คุยกันสะดวก” แม่พูดยิ้มๆ
“เอลไม่อยากนั่งข้างมัน”
“เอ๊ะ! พูดแบบนี้กับเจ็ดได้ยังไง เขาแก่กว่าลูกอีกนะ” พ่อมองแบบดุๆ
ฮือออ เหมือนฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย
“แค่ปีเดียวเอง-*-” ฉันพูดเสียงเบาเพราะกลัวว่าพวกท่านจะได้ยินแล้วดุฉันอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่คุณพ่อ เอลเขายังเด็ก” เจ็ดพูดยิ้มๆ เขาเอือมมือมาผลักหัวฉันเบาๆ
“ใครเด็ก! ฉันไม่เด็กนะ!”
“แน่ใจว่าไม่เด็ก” เจ็ดถามแบบกวนๆ ในใจเขาต้องคิดอะไรแน่ๆเลย เขามองหน้าฉันยิ้มๆก่อนจะเอ่ยพูดต่อ “ถ้าไม่เด็กงั้นเราก็แต่งงานกันได้ซะทีใช่มั้ย”
=[]= >> หน้าฉัน
-////- >> หน้าแม่
-0-;;; >> หน้าพ่อ
เขากล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าพ่อและแม่ฉันได้ยังไงกัน! และอีกอย่างเราเลิกกันมาจะ 3 ปีแล้วนะ! เขาจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้
“นี้! ใครว่าฉันจะแต่งงานกับนายห๊ะ!” ฉันถลึงตาใส่เขา “และอีกอย่าง ฉันกับนายเราจบ....”
“เยี่ยมเลยเจ็ด จะจัดวันไหนดีนะ แม่ต้องไปหาหลวงพ่อแล้วละ><”
แม่พูดตัดบทฉันดื้อๆ ฉันละอยากจะกรี๊ดดดดT^T
ทำไมแม่ไม่ฟังฉันให้จบก่อนละว่าฉันกับเขานะ เลิก-กัน-แล้ว! แถมพ่อก็ไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึยังไงนะ-*-
“แม่!!!” ฉันตะโกนเรียกแม่ก่อนที่ท่านจะคิดอะไรเลยไปกว่านี้
“จ๋าจ๊ะ^^ เอลาลูกรัก แม่อยากได้หลานนะ ขอสัก3คนพอนะ”
“แม่หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วหน่า! หนูจะไม่แต่งกับเขา แม่ได้ยินมั้ย?! ว่าเอลจะไม่แต่งกับเจ็ด” ฉันหันไปกอดแขนพ่อที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่เงียบๆ “พ่อออ ดูแม่ดิ พ่อช่วยหนูหน่อย”
“ฉันไม่ให้ลูกแต่ง! แกยังเป็นเด็กแถมยังเรียนไม่จบเลย แต่ถ้าหมั้นฉันก็ไม่ห้าม”
นะนี้พ่อก็เป็นไปกับเขาด้วยรึยังไงเนี่ยT^T
“พ่อ!!!T^T”
“คิกคิก^^” ไอ้ตัวปัญหานั่งขำอย่าสนุกที่เห็นฉันร้อนรนขนาดนี้ ได้! นายเล่นแบบนี้เองนะเจ็ด!
ฉันมองหน้าเจ็ดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วตะโกนให้พ่อและแม่ อยู่คิดบ้าๆซักที! “หนูจะไม่แต่ง! ไม่หมั้น! เพราะหนูกับเจ็ดเลิกกันแล้ว! จบนะค่ะ!”
“...” เจ็ดเลือกที่จะเงียบใส่ เขามองฉันแบบอึ้งๆ หึ! เขารู้จักฉันน้อยไปแล้ว! พ่อกับแม่มองหน้าเราสองสลับกันไปมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ว่าไงนะ?”
“อย่างที่แม่ได้ยินนั้นละ เอลเลิกกับเขาแล้ว!”
“ไหนอธิบายพ่อกับแม่มาสิเจ็ด” พ่อทำเสียงนิ่ง ท่านมองเจ็ดด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์สุดๆ
“ผมรักเอลาจริงๆนะ” เจ็ดมองหน้าฉันไปด้วย แววตาของเขากำลังบอกบางอย่างมันเหมือนเขากำลังบอกรักฉัน เขาเว้นวรรคไปสักพักหนึ่งก่อนจะเริ่มพูดต่อ...
“แต่...ที่ต้องเลิกกันมันเป็นเพราะตัวผมเอง”
ความคิดเห็น