คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [EIGHT REDDY] CHAPTER {1} 100%
CHAPTER {1}
พบเจอครั้งแรก
ตอนนี้ผมอยู่กำลังแล่นอยู่บนถนนหลวงด้วยความเร็ว เมื่อกี้นี้ ‘สี่’ เพื่อนสาวที่เล่นดนตรีวงเดียวกับผมพึ่งโทรมาบอกให้ผมไปที่บ้านมันเดียวนี้ ไม่อยากนั้นมันจะตามฆ่าผมล้างโคตรว่ะ= =;;; ไม่นานนักผมก็มาถึงบ้านหลังโต หรือเรียกว่าคฤหาสน์ก็ได้
คือ...ที่บ้านของสี่เป็นสถานที่หนึ่งที่เราเอาไว้ซ้อมดนตรีกันด้วย เพราะงั้นผมเลยเข้าๆออกๆบ้านนี้บ่อย เลยทำให้สนิทกับพี่ๆน้องๆทั้งสิบกว่าคนของมัน ไอ้บ้านนี้มันลูกเยอะไง
“โย่วเฮีย” หนุ่มน้อยหน้าตาหวานๆทัก ผมหันไปมองตามเสียงเรียกที่นอนดูหนังอยู่บนโซฟา ถ้าจำไม่ผิดมันน่าจะเป็นไอ้หกละมั้ง
“ไงมึง” ผมตอบ
“เจ๊สี่อยู่....”
“เออกูรู้ไม่ต้องบอก มันพึ่งโทรเรียกเมื่อกี้” ผมพูดตัดบทแบบขอไปที ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน คือบ้านนี้มีสามชั้นครับ ชั้นแรกจะเป็นเหมือนมุมฮาเร็มและสถานที่จัดงานเลี้ยง ตรงกลางจะเป็นบ่อน้ำเอาไว้แช่ ถ้าเดินถัดไปอีกก็จะเป็นห้องขึ้นบันได แล้วก็ห้องนั่งเล่น (ห้องที่ไอ้หกทักผมนั้นละ)
ชั้นสองก็จะแบ่งเป็นห้องจำนวนมาก ห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร ห้องนั่งเล่น ห้องสมุด ห้องเล่นเกม ห้องออกกำลังกาย และอีกหลายๆห้องที่ผมคงจะพูดไม่หมด รวมไปถึงห้องซ้อมดนตรี ส่วนชั้นสามจะเป็นห้องนอนทั้งสิบสองห้อง ห้องของไอ้ลูกสิบคนนั้นนอนคนละห้อง ส่วนน้องสิบเอ็ดและสิบสองนอนห้องเดียวกัน ส่วนอีกห้องจะเป็นห้องของพ่อแม่พวกมัน (ในบ้านนี้ผมเปิดดูหมดทุกห้องละ)
“มึงมาช้า” พอไปถึง ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบหญิงสาวร่างเรียวเล็กใส่เสื้อกล้ามและกางเกงขาเดฟ เจ้าตัวก็ยืนกอดอกจ้องผมตาเขม้ง
“ดุชิป ไอ้หมาบ้า โอ๊ย!!!” ไม่ทันขาดคำไอโฟน 5s ถูกเจ้าของของมันเขวี้ยงใส่หัวผมแล้วหล่นลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกจนแตกกระจายไม่เหลือชิ้นดีอยู่ปลายเท้า ดุแบบนี้ใครจะจับแม่งทำเมียว่ะ!
“เสียดายตังนะสี่” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่หน้าต่าง ผู้ชายผมดำสนิทและใบหน้าเรียบนิ่ง ถ้าจำไม่ผิดมันคือไอ้ห้า มันมาตอนไหนว่ะ ไม่ใช่สิผมต้องถามว่ามันอยู่ตั้งแต่ตอนไหนมากกว่า
“อืม โทษทีแต่ไอ้บอสตันมันปากหมาจนฉันเผลอไปหน่อย”
“มึงอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่” มันไม่พูดแต่มองหน้าด้วยสายตานิ่งๆนั้นแทน คือคุณเข้าใจป่ะว่ะว่าแม่งแทบจะไม่คุยกับใครเลยไงยกเว้นไอ้สี่ น้องสิบเอ็ด สิบสอง พี่หนึ่งและแม่กับพ่อมัน
“ไปเตรียมตัวซ้อมได้แล้วไป ไอ้ซันกับเคาท์ไปเข้าห้องน้ำเดียวมันมา” ไอ้ห้ามันไม่ตอบผม สี่เดินไปตบหัวผมแบบหยอกๆ
“เออ” ผมเดินไปนั่งประจำที่และเช็คเครื่องต่างๆ
“เจ๊!!! เพื่อนเจ๊อ่ามันแกล้งแปดT^T” เด็กผู้หญิงสีผมแสบตาเปิดประตูพรวดพลาดเข้ามา แล้ววิ่งเข้ามากอดสี่
“ฮ่าๆๆ” เสียงเข้มๆสองเสียงขึ้นที่ประตู
ผมเห็นไอ้สี่จ้องเขม้งไปที่ไอ้ซันกับไอ้เคาท์ พวกมันเงียบลงทันที ผมคิดว่าเด็กน้อยที่วิ่งมากอดสี่คงจะเป็นน้องรักมันนั้นละ แต่ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าเลยว่ะ
“พวกมึงแกล้งไรน้องเขาว่ะ เดียวไอ้สี่ก็ขย้ำคอมึงหรอก” ผมทัก
“ฮ่าๆๆ อ้าวมาแล้วหรอไอ้คุณชาย นึกว่าจะตายห่าแล้วซะอีก” อ้าวไอ้เวรพวกนี้ ดูมันสิครับ มันกล้าแช่งสุดหล่อคนนี้ได้ยังไง
“มันทำไรแกแปด” สี่เปิดปากหลังจากเงียบไปนาน มันมองหน้าไอ้พวกนั้นด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์สุดๆ
“ฉันนั่งเล่นอยู่ในสวน พี่สองคนนั้นเขาก็เดินมาข้างแล้วหยิบหนอนมาโยนใส่T T”
“ก็แค่หนอน” ไอ้เคาท์พูดพลางหยักไหล่
“แต่น้องกูกลัวหนอน”
“เออพวกกูไม่รู้ พวกกูขอโทษ!” ไอ้สองคนนั้นพูดแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ ผมจึงลุกจากหน้ากลองชุดแล้วเข้าไปร่วม
“ไม่เป็นไรหน่าสี่พวกมันขอโทษแล้วก็หยุด น้องมึงเดียวกูปลอบเอง”
ผมดึงเด็กน้องมาขนาบข้างแล้วกดหัวเธอเข้าซุกลงกับหน้าอกกว้างของผม ร่างเล็กๆดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมกอด ทำไมความรู้สึกมันฟินจังว่ะ
“ปล่อยน้องกู!”
“อย่าโหดดิ เห็นมั้ยน้องมึงหายร้องแล้ว” ผมมองร่างเล็กที่หยุดดิ้นแล้วยืนเงียบ ไม่มีแม้เสียงสะอื้น สี่จับเด็กนั้นไปกอด หน้าของเธอหันมาทางผมพอดี และผมก็เห็นว่า
เธอหน้าแดงว่ะ...
<Paet Talk>
“อย่าโหดดิ เห็นมั้ยน้องมึงหายร้องแล้ว”
อะ...ไอ้!
ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ดึงฉันเข้าไปกอด มันกดหัวฉันลงกับอกแกร่งของมัน ยิ่งฉันดิ้นเท่าไหร่แม่งก็ไม่ปล่อยฉัน จนฉันเหนื่อยแล้วหยุดดิ้นไปเองไอ้หมอนี้ถึงได้คลายอ้อมกอดลงบ้าง ใบหน้าร้อนฉ่าอย่างกับมีกาน้ำเดือนจัดมาตั้งไว้ตรงหน้า ฉันเงยหน้าสบตากับหมอนั้น
“ปล่อย” ฉันพูดเสียงแผ่ว สิ้นคำนั้นร่างของฉันก็ถูกใครบางคนดึงออกจากหมอนั้น ฉันมองหน้าพี่สาวตัวเอง
เจ๊สี่ เจ๊ที่รักของฉันเอง...
“ไปซ้อมดนตรีกันได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องเดือด” เจ๊สี่มองหน้าเพื่อนตัวเอง ทุกคนก้มหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปประจำที่ของตัวเอง ฉันก็คงจะต้องออกไปแล้วละ
“เฮียห้า ไปกันเจ๊เขาจะได้ซ้อมเพลงสักที” ฉันหันไปบอกเฮียห้าที่นั่งมองเหตุการณ์เงียบๆ เขามองหน้าเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะเดินนำไปยังประตู
วันๆหนึ่งฉันเห็นเฮียเขาพูดไม่กี่ครั้งเอง มีแค่ไม่กี่คนหรอกในบ้านที่จะได้คุยกับเขาเกินสิบประโยค
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองและตรงไปยังเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอน วันนี้มันวันบ้าอะไรกันนะ เจอแต่เรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้
เวลาผ่านไปเร็วมาก ฉันลืมตาตื่นมองนาฬิกาตรงข้างเตียง จะสี่ทุ่มแล้วหรอเนี่ยพวกเพื่อนขอเจ๊สี่คงจะกลับกันไปหมดแล้วละมั้ง
ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบมือถือคู่ใจขึ้นมาโทรศัพท์หายัยสิบ ทว่า....
มันไม่มี! มีแต่ไอโฟน 5 สีดำสนิทเครื่องหนึ่งเท่านั้น ตะ...แต่ของฉันมันสีฟ้านะ!!!
มันลอกคราบหรอ? หรือสีมันตก? หรือมันตกถังสีดำ
โอเค ฉันเวอร์เกินไปละ ทีนี้กลับมาเข้าเรื่องได้แล้ว ฉันมองไอโฟนในมืออย่างงุนงง แต่อยู่ดีๆหน้าจอที่สีดำสนิทนั้นก็สว่างวาบขึ้นมา เบอร์ที่ขึ้นโชว์บนหน้าจอมันไม่มีชื่อปรากฏแต่มันคุ้น...คุ้นจนฉัน
ไอ้เชี่ย!!! นั้นมันเบอร์กู
ไว้กว่าความคิดมือของฉันมันก็กดสไลต์รับซะแล้ว
“แกคือใคร เอาโทรศัพท์ของฉันไปได้ยังไง!” ฉันรีบกรอกเสียงลงโทรศัพท์โดยไม่รอให้ปลายสายพูดแม้แต่นิดเดียว
[ใจเย็นๆ เราก็เคยเจอกันอยู่]
“ใคร!!!”
[เพื่อนพี่เธอนั้นละ] เพื่อนพี่ฉัน.... ฉันนึกย้อนไปถึงตอนเย็นที่ผ่านมา จนถึง...ตอนที่ไอ้บ้านั้นดึงฉันเข้าไปกอด ใช่!
“ไอ้บอสตัน!”
[เฮ้ยๆ เรียกให้มันดีๆ ฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปีนะเว้ย]
“แล้วไงว่ะ เอาโทรศัพท์กูคืนมานะ”
[อยากได้ก็มาเอาเองดิ ที่ห้างXXX พรุ่งนี้ตอนเที่ยง]
“ถ้าไม่ไป มีไรมั้ย?”
[ก็ไม่ต้องเอา]
“ไม่ได้นะโว้ยย เฮ้ย!!!” ฉันถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆไอ้บ้านั้นก็กดวางสายไปซะดื้อๆ
พรุ่งนี้ฉันต้องไปจริงๆสินะ...
@ห้าง XXX
‘มาเจอกันที่ร้านKKนะ ฉันจะจองโต๊ะรอ’
หมอนั้นพึ่งจะโทรมาบอกสถานที่นัดตอนเช้า ตอนนี้ฉันกำลังเดินเจิดจรัสอยู่ในตัวห้าง ตอนนี้พึ่งจะสิบเอ็ดโมงกว่าๆ พอเอาโทรศัพท์จากหมอนั้นเสร็จฉันก็ต้องไปมหา’ลัยต่อ วันนี้มีเรียนซะด้วยสิ
“โอ๊ย!!!”
ฉันมั่วแต่เดินตามหาร้านที่นัดไว้ จนทำให้เผลอเดินชนกับใครบ้างคนเข้า เราทั้งคู่ล้มลงไปนั่งกับพื้นฉันตั้งสติและลุกขึ้นสำรวจตัวเอง ก่อนจะมองไปที่อีกฝ่าย
ร่างบาง ขาเรียวยาว ผิวสีขาว ผมดัดลอนสีดำ ใบหน้าเรียว จมูกเป็นสันโด่ง ริมฝีปากจิ้มลิ่ม แถม...นมโตพอๆกับลูกแตงโม ถ้าหล่อนโมโหนี้ไม่ต้องหาอาวุธเลยนะ นมเธอเอาหนีบหน้าได้เลย
“เดินประสาอะไร!” พอคุณหญิงนมโต (ดูเหมือน) ตั้งสติได้ก็ตวาดใส่ฉันด้วยเสียงสูงปรี๊ด
บ้านแม่งให้แดกนกหวีดรึยังไง!
“โทษที ฉันไม่ได้มอง”
“เด็กเวร” หล่อนทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินเชิดสะบัดตูดจากไป
หน้าถีบจริงๆ
ฉันเดินหาร้านที่บอสตันนัดไว้ หมอนั้นนั่งรออยู่โต๊ะในสุดของร้าน
ปึง!!!
“ขอโทรศัพท์ฉันคืนด้วย!” ฉันทุบโต๊ะเสียงดังจนทั้งร้านหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว
“เฮ้! ที่รักหงุดหงิดอะไรมาครับ? ดูสิเสียงดังจนคนอื่นมองเราหมดแล้ว” หมอนั้นยิ้มมุมปากก่อนจะยืนขึ้นแล้วแล้วตะโกนลั่นร้าน “มองอะไรกัน ไม่เคยเห็นผัวเมียโกรธกันหรอว่ะ!”
=[]=!!! ใครเป็นเมียมึงงง
“นี้นาย หุปปากเลยนะ!!! รีบเอาโทรศัพท์ฉันมาได้แล้ว!”
“พี่สาวว ตังค์ผมว่างไว้ตรงนี้นะครับ” บอสตันวางเงินไว้ก่อนจะดึงมือฉันให้ตามเขาออกไป
กรี๊ดดด กล้าดียังไงไม่สนใจฉัน
“นายจะพาฉันไปไหน” เขาไม่สนใจแถมยังเดิน (กึ่งลาก)
หมอนี้สูงกว่าฉันเกือบ 10 เซนติเมตร แถมยังขายาวกว่า สภาพฉันตอนนี้เลยเป็นกึ่งโดนลากและกึ่งวิ่ง
“…..”
“ฉันถามตอบสิ!”
“…..”
“เฮ้ย ตอ… โอ๊ย!!!” อยู่ดีๆไอ้หน้าหมาบอสตันแม่งก็หยุดเดินกระทันหันทำให้หน้าสวยๆของฉันชนกับแผ่นหลังของมัน
แม่งจะหยุดทำไมว่ะ
“ซินธ์...” หือ?? หมอนี้เรียกใครกันนะ พอฉันมองดีๆใบหน้าของเธอก็แล่นเข้ามา เราเคยเจอกันแล้วฉันจำได้ แถมยังจำได้ดีซะด้วย
อีนมโตไง!
“อีป้า...”
“ยัยเด็กเวร...” พอสายตาของอีนมโตเลื่อนมามองฉัน ยัยนั้นก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าฉันเลย
“อ้อ! ที่บอสแอบหนีซินธ์มาเพราะอีเด็กนี้เองหรอค่ะ?” ยัยนั้นแสยะยิ้มให้ฉัน สายตาของเธอที่มองมาจากที่ดูขยะแขยงฉันอยู่แล้วเปลี่ยนเป็นรังเกรียดฉัน เจ้าหล่อมมองจิกฉันจนตาแถบจะถล่นออกจากเบ้า
สงสัยแม่ให้กินนกหวีดไม่พอ คงจะกินไก่เยอะเกินไปสินะ ลูกถึงออกมาชอบจิกขนาดนี้
“ไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจ” บอสตันปล่อยมือฉันออก
“อ้อหรอ”
“เออสิ!” คราวนี้เป็นฉันที่ตอบหล่อนทันควัน
“ฉันไม่ได้ถามแก!”
“เออกูรู้ กูอยากเสือกจบป่ะ!”
“เฮ้ อย่ากัดกัน"
“ไม่ใช่หมา! / บอสว่าซินธ์เป็นหมาหรอค่ะ!” ฉันกับป้านมโตพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ยังไม่ได้พูดสักคำ” ยังไม่ได้พูดบ้านป้าแกสิ- -** แล้วไอ้ ‘กัดกัน’ นี้มันใช้กับคนหรอยังไงย่ะ!!!
“อ้าว เจอโจทย์” จู่ๆบุคลปริศนาก็โผล่พรวดเข้ามาในวงสนทนา เป็นผู้ชายซะด้วยละ-///- หล่ออ่ะเธอออ
“ไม่จำเป็นมึงกับกูไม่ต้องทักกันก็ได้” บอสตันมองหน้าหมอนั้นอย่างหาเรื่อง หมอนั้นก็จ้องหน้าบอสตันกลับเหมือนกัน
“พี่...” ป้านมโต เอ๊ะ ยังอยู่ในสนทนาหรอนึกว่าอกแตกตายไปแล้ว อุ๊บส์ ผิด><
สุดหล่อมองหน้าป้านมโตเพียงเสี้ยวตา หมอนั้นหันมาจ้องหน้าฉันก่อนจะหันไปหาบอสตัน จ้องฉันเลยนะ! จ้องอ่ะจ้อง! กรี๊ดฟินเวอร์ (พึ่งรู้ว่าตัวเองบ้าผู้ชาย)
“น่ารักดีนะ” เอ๊ะ! ฉันมองหน้าบุคลลปริศนาแบบงงๆ หมอนั้นพูดว่าน่ารักแล้วหันมาทางฉัน “เธอน่ารักดีนะ ชื่ออะไรละเรา”
เขาถามฉันใช่มั้ย?
“ไม่ตอบซะด้วย เป็นไร? ช็อกไปแล้วหรอ” ไม่พูดเปล่าหมอนั้นยังเอานิ้วเรียวๆมาดีดเหม่งฉันซะอีก แสดงว่าเขาถามฉันสินะ คิกคิก><
เมื่อหมอนั้นสังเกตเห็นว่าฉันหน้าแดง -///- เขาก็เลยแนะนำตัวเองก่อน
“ฉันชินธ์นะสาวน้อย”
<Paet End Talk>
ความคิดเห็น