คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : [NINE REDDY] CHAPTER {5} &THEEND 120%
CHAPTER {5}
“เดินไหวใช่มั้ย” พี่เคาท์ถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะก้าวลงจากรถ
“ไหวอยู่แล้วๆ” ฉันบอกปัดๆก่อนจะก้าวลงจากรถ แต่ทว่ายังไม่ทันปิดประตูพี่เคาท์ก็ถามขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ให้พี่ขับเข้าไปส่งแน่หรอ”
“แน่สิ”
“อา...เดียวตอนเย็นพี่มารับนะ”
ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเดินเข้าโรงเรียน วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมาโรงเรียนหลังจากหยุดไปนานหลายวัน ฉันออกจากโรงพยาบาลได้หลายวันแล้วละ แต่เพราะร่างกายมันนอนนานๆแล้วมันปรับสภาพไม่ค่อยทัน ฉะนั้นตอนนี้จะให้ฉันทำอะไรเกี่ยวกับพวกกระโดดหรือวิ่งไกลๆไม่ได้ด้วย ไม่งั้นมีหวังได้ล้มพับลงไปกองกับพื้นแน่ๆ
สายตานับร้อยมองตรงมายังฉันทันทีที่เดินเข้ามาภายในบริเวณโรงเรียน และมันเต็มไปด้วยคำซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ เพราะมีคนดันไปเห็นตอนฉันไปเดินห้างหรือไปที่อื่นกับพี่เคาท์น่ะสิ เรื่องนี้เคยเป็นข่าวในช่วงที่ฉันพึ่งออกจากโรงพยาบาล แต่ข่าวนั้นก็ปิดลงเพราะเฮียหนึ่งใช่เงินปิดข่าวไว้ แต่มันก็ยังมีเล็ดลอดออกมาได้บ้าง
แถมในช่วงก่อนวันที่ฉันจะมาโรงเรียนเจ๊สี่และเฮียห้ามาโรงเรียนทำเรื่องบางอย่าง หรืออาจจะเรียกว่า ‘ข่มขู่’ ห้ามใครทำร้ายฉันหรือสิบเด็ดขาด แถมยังขึ้นไปประกาศหน้าเสาธงเลยนี้สิและยังฝากให้ผู้อำนวยการซึ่งเป็นเพื่อนของแด๊ดช่วยดูแลฉันอีก
ไม่เข้าใจคะ! ทำไมถึงต้องทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากด้วยก็ไม่รู้นะ
-ด้านของเคาท์-
เคาท์เลี้ยวรถเข้าไปจอดในซอกตึกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆกันโรงเรียนมัธยม GQ ที่แฟนสาวของเขานั้นเรียนอยู่ ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมมาจากที่สี่เพื่อนของเขาเตรียมไว้ให้ พร้อมกับวิกผมสีดำเรียบๆและแว่นแฟชั่นเลนส์ปกติมาสวมทับ เขาหันไปที่เบาะหลังรถพร้อมกับหยิบกระเป๋าเป้ของมัธยม GQ
เหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนทำเอาเขาและคนอื่นๆยังไม่ไว้วางใจเรื่องของเก้าเท่าไหร่นัก วันนี้เขาเลยต้องย้อนวัยมาเป็นเด็กมอปลาย โดยสี่ได้มาทำเรื่องกับผู้อำนวยการของที่นี้เรียบร้อยแล้ว
เคาท์ก้าวเท้าเข้าไปในโรงเรียนในฐานะ ‘นักเรียนแลกเปลี่ยน’ เขาแอบหวั่นใจเล็กน้อยถ้าเกิดว่าแฟนคลับจำเขาได้มันอาจจะเป็นเรื่องขึ้นมา
สายตาหลายคู่จับจ้องมองมายังเขา บางคนก็ซุบซิบนินทาต่างๆนาๆเรื่องหน้าตาของเขา เคาท์พยายามทำท่าไม่สนใจและเดินตรงไปยังห้องผู้อำนวยการ
“นี้เธอ เห็นเด็กคนเมื่อเช้ามั้ย”
“หน้าตาหล่อเนอะ แต่ฉันว่าฉันคุ้นหน้าหมอนั้นนะ”
“คุ้นสิ หน้าอย่างกับท่านเคาท์เลย แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ! ท่านเคาท์จะมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
เสียงซุบซิบต่างๆนาๆดังเข้ามาในโสตประสาทของฉันเกี่ยวกับเรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยนคนใหม่ที่พึ่งย้ายมาเมื่อไม่กี่วันก่อน หรือจะเป็นเรื่องที่เด็กคนนั้น ‘บังเอิญ’ หน้าตาเหมือนพี่เคาท์ สำหรับฉันเรื่องนี้มันบ้าสิดี! อย่างพี่เคาท์เนี่ยนะ!? เขาไม่มีทางจะปิดสีผมจี๊ดจ๊าดของเขามิดแน่ๆเลย
ไม่นานนักเสียงเพลงขึ้นประกาศเตรียมตัวเข้าแถวก็ดัง นักเรียนหลายคนวิ่งลงจากตัวอาคารเพื่อที่จะไปเข้าแถว รวมถึงฉันก็ด้วย
“สวัสดีครับนักเรียนที่น่ารัก วันนี้หลายๆคนคงจะเห็นนักเรียนใหม่ของเราแล้ว” ผู้อำนวยเริ่มพูดหลังจากที่เราทำกิจกรรมหน้าเสาธงกันเสร็จ แสงแดดจ้ายามเช้าส่องสะท้อนทำเอานักเรียนหลายๆคนถึงกับบ่นกันเป็นแถว
นานหลายนาทีที่ผู้อำนวยการยังคงพูดอยู่บนเสาธงไม่หยุดหย่อนหรือเหนื่อยสักนิด แม้ว่าเวลาเรียนจะใกล้เข้ามาและแดดจะส่องขนาดไหนก็ตามที นี้เขาไม่สงสารนักเรียนนับร้อยชีวิตที่ยืนอยู่ตรงนี้เลยสินะ!
“เอาละครับ! หลังจากนี้ผมจะขอเชิญนักเรียนของเราขึ้นมาทักทาย”
เอิ่ม...น่าจะเชิญตั้งนานแล้วป่ะ พูดอะไรนักหนาค่ะนั้น
“กรี๊ดดด!!!”
ทันทีที่เด็กนักเรียนที่ใครๆต่างก็ลือถึงขึ้นมาบนเวที เสียงกรี๊ดกราดดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องจนอาจารย์ฝ่ายปกครองหลายคนต้องออกมาควบคุมสถานการณ์ ตอนแรกฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหมอนั้นสักเท่าไหร่ แต่พอเริ่มมีหลายๆคนกรี๊ดเขาฉันก็เริ่มจะอยากกรี๊ดตามบ้างแล้วเหมือนกัน ผิดค่ะไม่ใช่! ฉันแค่อยากรู้ว่าหมอนั้นเป็นดารานักร้องหรือเปล่าแค่นั้นเองนะจริงๆ
หลังจากสถานการณ์ตอนเช้าสงบลงนักเรียนก็ทยอยกันขึ้นอาคารเตรียมเรียนในช่วงโมงแรก แต่แล้วก็ผิดคลาดเมื่อทุกอย่างมันสงบแต่ห้องของฉันมันไม่สงบไง!
“พวกเธอคงจะรู้เรื่องนักเรียนใหม่แล้วใช่มั้ย นี้อาจจะเป็นข่าวดีสำหรับเด็กผู้หญิง! ส่วนเด็กผู้ชายก็คงต้องตกยุคละน่ะ!”
ซุบซิบ...ซุบซิบ
เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นเมื่ออาจารย์เกริ่นเรื่องบางอย่างที่เป็นจุดหน้าสนใจของเด็กทั้งห้อง! พวกผู้หญิงส่วนมากคงจะรู้ดีกับคำเกริ่นแบบนี้!
สวรรค์ของสาวๆก็เป็นได้
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆตามระยะทางใกล้ประตูห้องเรียน เราทั้งหมด เอ่อ...ไม่สิ! พวกผู้หญิงทั้งหมดต่างรอลุ้นที่จะเจอกับบุคคลที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้องเรียน
ประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆตามด้วยเสียงกรี๊ดสนั่นของนักเรียนผู้หญิง ก่อนที่มันจะเงียบลงทันทีราวกับมีคนไปกดหยุดสต๊อปมัน
หัวล้าน! เสื้อสูทสีดำสนิท! และรอยยิ้มที่โครตจะเป็นมิตร! ทำเอานักเรียนที่รอคอยที่จะเจอกับเทพบุตรถึงกับเบียนหน้าหนีกับเป็นแทบๆ! ผู้อำรวยการโรงเรียนยืนยิ้มอยู่ที่หน้าประตู
“เห็นกรี๊ดๆกันอยู่ ทำไมเงียบละ”
ยังไม่รู้ตัวอีกนะค่ะ!
“ผมแค่เอาคนมาส่งแค่นั้นเอง”
เมื่อผู้อำนวยการผู้จบเสียงกรี๊ดและเสียงเฮฮาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับหนุ่มหล่อราวเทพบุตรผมดำเดินเข้ามาในห้องเรียนและหยุดอยู่ที่หน้าห้อง
“เธอไปหาที่นั่งเอาเลย ห้องเรามีที่ว่างมาพอให้เธอเลือก!”
เมื่ออาจารย์พูดเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงเชิญชวนของสาวๆที่ที่นั่งข้างหล่อนยังว่างดังเป็นระยะๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงทำนองผิดหวังของสาวผู้ที่ถูกเดินผ่านมาแล้ว เด็กใหม่คนนั้นเดินมาทางฉันจนเพื่อนๆหลายคนเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน จนสุดท้ายเด็กใหม่นั้นก็นั่งลงข้างๆที่ว่างที่ฉันนั่งอยู่ พร้อมๆกับเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆดังขึ้นอีก
เพื่อนๆหลายคนมองฉันด้วยแววตาเกลียดชังปานกับฉันไปเหยียบหางพวกเธอ
ในระหว่างนี้ฉันรู้สึกถึงความแปลกประหลาดบ้างอย่างเกี่ยวกับเด็กใหม่แลกเปลี่ยน เช่น บางวันเขาก็จะอาสาไปส่งที่บ้านฉัน พอผู้ชายคนไหนทำทีจะเข้าใกล้นายเด็กใหม่ก็มักจะเดินมาหาฉันแล้วลากไปที่อื่น หรือครั้งล่าสุดที่ฉันสังเกตเห็นคือนักเรียนใหม่เดินสะกดรอยตามฉันห่างทุกกลางวันและตอนเย็น
ส่วนพี่เคาท์เขาก็เงียบไปเลย ไม่มารับฉันเหมือนปกติพักนี้ฉันก็เลยต้องกลับบ้านเองหรืออาจจะมีนายนักเรียนใหม่คอยเดินตามไปส่ง
กึก!
ฉันชะงักเท้าลง ร่างสูงยักษ์ตรงหน้าสองคนยืนบังทางเดินไว้จนมิด ฉันเดินเลี่ยงไปทางที่ว่างข้างๆพวกมัน แต่แล้วหนึ่งในนั้นกลับเขยิบเข้ามาบังทางเอาไว้จนมิด พอฉันจะเดินไปอีกทางอีกคนก็เดินเข้ามาขว้างเช่นกัน
พวกโรคจิต!
“พวกนายจะเอายังไง”
“…” พวกมันเงียบคะ
“กรุณาหลีกทางด้วย!”
“…” และเงียบ
พอพวกนั้นไม่ตอบฉันก็ตัดสินใจวิ่งฝ่าตรงช่วงกลางที่ยังมีช่องว่างให้เล็ดลอดผ่านไปได้ แต่ทว่า!
กึก!
“โอ๊ยยย!!!”
ฉันก็ต้องร้องอวดครวญออกมา หนึ่งในสองคนนั้นกระชากข้อมือของฉันด้วงความแรงระดับหนึ่งจนฉันเซเข้าหาตัวพวกมัน
“เห็นเขาบอกว่าหยิ่งท่าจะจริงวะ!” หนึ่งในสองคนนั้นพูด
“ลูกพี่เอาไงดีครับ ไอ้นั้นมันบอกว่าหุ่นยัยนี้ดีใช่เล่นเลยนะ”
“อืม...แต่จะหุ่นดีจริงรึเปล่าก็คงต้องพิสูจน์!!!”
เหมือนฟ้าประทานให้ตอนนี้ไม่มีรถหรือผู้คนผ่านไปมาเลยแม้แต่น้อย เป็นโอกาสดีของไอ้สองตัวหน้าเชี่ยนี้ มันออกแรงกระชากแขนของฉันให้เดินตามพวกมันไป ฉันพยายามที่จะขัดขื่นแต่แล้วก็ทนแรงลากของพวกมันไม่ไหวจนขาสองข้างทรุดลงกับพื้นไถลไปตามแรงจนได้เลือดเป็นแนวยาว
“ปล่อย!!!”
ฉันตะโกนใส่พวกมัน แต่เดียว!!! นั้นไม่ใช่เสียงของฉันนะ มันเป็นเสียงใครอีกคนที่บังเอิญพูดพร้อมฉันมากกว่า แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ทันทีที่เสียงตะโกนดังขึ้นไอ้สองตัวหน้าเชี่ยหันไปด้านหลังฉัน
นายเด็กใหม่!
ทันทีที่ไอ้สองตัวหันไปมอง นายเด็กใหม่ก็วิ่งกระโจนเข้าใส่ก่อนจะสวนหมัดใส่เข้าที่หน้าของหนึ่งในสองคนนี้ ก่อนจะถีบเข้าที่ท้องของอีกคน แล้วหมอนั้นก็จับมือของฉันเอาไว้พร้อมกับวิ่งหนีไปอีกทาง โดยข้างมีไอ้สองคนนั้นวิ่งตามมาอยู่
“ไหวหรือเปล่า”
“อะ...อือ”
“วิ่งให้เร็วกว่านี้หน่อย พวกมันใกล้จะตามเราทันแล้วนะ” เด็กใหม่หันไปมองข้างหลัง ไอ้สองตัวนั้นยังคงวิ่งตามเราอยู่ไม่ห่าง และไม่มีทีท่าที่จะเหนื่อยเลยสักนิดผิดกับฉันที่ตอนนี้ขามันล้าเต็มทีแล้ว
“ฉัน...แฮก ฉันไม่ไหวแล้ว”
“ใกล้จะถึงแล้ว ถึงซอยข้างหน้าเราก็ปลอดภัยแล้ว”
“ปลอดภัยทีไหนกัน พวกมันยังตามเรามาอยู่นะ ควรจะวิ่งต่อไปสิ”
“เออหน่า!”
พอถึงซอยที่กล่าวถึงเราทั้งคู่ก็วิ่งเลี้ยวเข้าไป ฉันหวังไว้เราจะรอดตามทีเด็กใหม่พูด แต่เปล่าเลย! มันเป็นทางตัน แล้วอย่างนี้เรายังมีสิทธิ์รอดอีกหรอ!
“ทะ...ทางตัน นั้นมันทางตัน!”
เด็กใหม่ไม่ตอบพอถึงด้านในสุดของทางที่ทีกำแพงกั้นเขาก็หยุดวิ่ง ก่อนจะดันร่างฉันให้ไปอยู่ด้านหลังของเขา
“ทางตันแล้วสินา...เอาไงดีละพวกแก”
“ลูกพี่จัดการไอ้ตัวผู้ก่อนเลยครับ”
พวกมันสองตัวหัวเราะกันอย่างสนุกสนานพลางค่อยๆย่างก้าวมาหาพวกฉันอย่างช้าๆ ฉันเห็นเด็กใหม่ก้มมองนาฬิกาเป็นพักอย่างร้อนรน ก่อนที่หูฉันจะได้ยินเสียงเขาสบถเบาๆ
“มาช้าชิบ!”
เอี๊ยด!
ไม่นานนักหลังจากเด็กใหม่สบถรถยนต์สีดำหลายคันก็มาจอดขว้างทางออกของซอย พร้อมกับบุคคลร่างสูงใหญ่มากมาย และผู้หญิงท่าทางสงบเรียบนิ่ง แต่สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวอยู่
“เฮีย เจ๊...”
กริ๊ก!
ปากกระบอกปืนสีเงินถูกจ่อไปที่หนึ่งในสองคนนั้น จากที่สองคนนั้นเคยหัวเราะราวกับราชสีห์ได้เหยื่อคราวนี้กลับหน้าถอดสีราวกับตัวเองเป็นเหยื่อซะเอง
“ยะ...อย่ายิงผม ฮึก ผมถูกจ้างมา” ตัวลูกพี่ก้มลงคุกเข่าร้องไห้ขอร้อง มือยกขึ้นไหว้ร้องขอชีวิตตัวเอง
“ใครจ้างแกมา!” เด็กใหม่ตะโกนถามพวกนั้น ตัวของเขายังคงบังตัวฉันเอาไว้คงกลัวว่าพวกมันอาจจะเล่นไม่ซื่อเข้ามาทำร้ายฉันก็ได้
“มะ...”
“ใคร!”
“มินมิน! เด็กมัธยมที่ชื่อมินมินโรงเรียนเดียวกันกับยัยเด็กผู้หญิงคนนั้น”
“มิน...” เหมือนใจฉันแตกสลาย รุ่นน้องที่ฉันอุตสาห์ไว้ใจกับเป็นคนร้ายที่จงใจจะฆ่าฉัน
“ทีนี้ปล่อยฉันไปได้รึยัง”
“ปล่อยแน่...แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เรียกไอ้เด็กมินมินมา!” เจ้าของกระบอกปืนสีเงินสั่งเสียงกร้าว ทำเอาตัวลูกพี่สั่นเป็นลูกหมาค่อยๆหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา และกดเบอร์ของเด็กมินมินด้วยมืออันสั่นเทา
รอไม่นานมินมินก็มาที่ซอยนี้โดยไม่รู้เลยว่ามนเป็นกับดักที่จะจับตัวเอง ฉันถูกแกล้งมัดมือเอาไว้ข้างๆถังบางอย่าง และคนที่มาช่วยฉันไปหาที่แอบดูสถานการณ์ใกล้ๆซะ ส่วนเด็กใหม่ก็แกล้งถูกมัดไว้ข้างๆฉันเช่นกัน
“ยังไม่ตายใช่มั้ย” มินมินเอ่ยถามทันทีที่มาถึง
“ครับ”
“ทำงานได้ดี เอาค่าจ้างแล้วจะไปไหนก็ไป!” มินมินควักเงินปึกหนึ่งส่งให้ตัวลูกพี่ ก่อนจะเดินมาทางฉัน “อ้าวว่าไงครับรุ่นพี่ที่รักของมิน หมดฤทธิ์เลยละสิ”
เพราะมินมินอยู่ใกล้ฉันมากฉันเลยต้องทำเป็นแกล้งหลับไป ไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไรกับฉันบ้าง
“รุ่นพี่ทำผมหมั่นไส้มากเลยนะครับ ทั้งฐานะ ความสวย และรุ่นพี่ได้อยู่ใกล้ท่านเคาท์แบบนั้นมันทำให้ผมอิจฉามากเลยนะครับ”
“…”
“อิจฉาจนอยากให้รุ่นพี่ตายๆไปซะ ท่านเคาท์จะได้เป็นของผม ผมจะอ่อยเขาแทนรุ่นพี่เอง”
“…”
“รุ่นพี่ตื่นได้แล้วนะครับ ผมอยากให้รุ่นพี่เห็นบางอย่างก่อนที่รุ่นพี่จะไม่ได้เห็นตลอดไปนะครับ”
“…”
“เอ...หยิ่งจะเลยนะครับ หน้าด้านจังครับ ตอแหลมาเลยนะครับ”
“…”
“เสนียดสุดๆไปเลยละครับ”
“พอได้ยังวะ!” ดูเหมือนเด็กใหม่จะหมดความอดทันถึงขีดสุด เขาพุ่งตัวใส่มินมินแต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมินมินใช้มือของตัวเองกระชากผมของเด็กใหม่จนหลุด นั้นทำให้ฉันรู้ว่าทำไมฉันถึงได้คุ้นหน้าเด็กใหม่นัก เพราะเมื่อผมของเด็กใหม่หลุดก็เผยสีผมสีชมพูแสบตาอันคุ้นเคย
“พี่เคาท์!”
“เอ่อ...ไว้คุยกันทีหลังนะกะ...อุ๊บ!”
ยังไม่ทันทีพี่เคาท์จะพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากสีสดของมินมิน นัยน์ตาของพี่เคาท์เบิกกว้างถึงขีดสุด ก่อนจะที่เขาจะผลักมินมินออกอย่างแรงจนหมอนั้นเซ
“ถุย!” พี่เคาท์ถ่มน้ำลายทั้งหมดก่อนจะถุยทิ้ง มือปาดเช็ดที่ริมฝีปากจนเป็นรอยแดง“เชี่ยเอ้ย! ทำบ้าอะไรของแกวะ! ขยะแขยง!”
“ผมชอบพี่นะฮะ”
“เป็นแฟนคลับแต่ก็อย่าเยอะได้มั้ยครับน้อง พี่มีแฟนของพี่ น้องมาทำแบบนี้มันทำให้พี่ผิดหวังมากนะครับ!”
“ผมไม่ได้อยากเป็นแฟนคลับพี่นี้! แถมแฟนพี่อะไรกันพี่ไม่เคยออกสื่อว่ามีแฟนแล้วสักหน่อย อย่างพี่เก้าเขาก็แค่อ่อยพี่ใช่มั้ยละ! พี่กับพี่เก้าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยใช่มั้ยละ! ใช่มั้ยฮะท่านเคาท์!”
“โทษนะครับ ผมไม่ชอบผู้ชาย” พี่เคาท์ดูท่าจะโกรธจนถึงขีดสุด
“ไม่จริงใช่มั้ยฮะ...ฮึก”
“…” ฉันกับพี่เคาท์มองหน้ากันเงียบๆ
“ถะ ถ้างั้นถ้าพี่เก้าตายไปซะพี่เคาท์คงจะไม่ต้องมีใครแล้วใช่มั้ยฮะ”
“ต่อให้เก้าตายไปมันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกมินที่ฉันไม่มีครอบครัวของฉันเลย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะฉันไม่ยอมให้เก้าตายแน่นอน!”
หมับ!
ร่างกายของมินมินถูกนายตำรวจควบคุมตัวเอาไว้ ก่อนจะพาขึ้นรถไป พร้อมกับเสียงโวยวายของมินมินที่ดังมาไม่ขาด
ในที่สุดเรื่องก็คงจะจบกันแล้วสินะ... เหนื่อยซะมัด
บทส่งท้าย
ไม่กี่เดือนต่อมาพี่เคาท์ก็จัดงานแถลงข่าวขึ้นที่บ้านของฉัน โดยแต่ละสำนักข่าวจะมีสิทธิ์ส่งแค่นักจ่าวสัมภาษณ์มาได้คนเดียวเท่านั้น
ซึ่งตอนนี้มีนักข่าวหลากหลายสำนักมากันมากจนเป็นร้อยคน ทางด้านหน้าหมู่บ้านยามก็โทรมาบอกว่ามีแฟนคลับของวง Violent มากันจำนวนมหาศาล
“ท่านเคาท์คะ ตกลงที่คุณตั้งใจจะมาแถลงข่าวในวันนี้คืออะไรกันแน่คะ”
“ผมแค่อยากจะตอบในคำถามที่พวกคุณสงสัยกันมานานแล้วครับ”
“ที่พวกเราเคยถามคุณว่าคุณคิดจะมีคนในดวงใจเหมือนเพื่อนๆในวงหรอคะ!”
“ครับ”
“แล้วตกลงคำตอบว่ายังไงครับ”
“ก็คงมีแล้วนั้นละครับ”
“เป็นน้องของคุณสี่ใช่มั้ยครับ”
“คงงั้นนะครับ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที ก่อนจะเงียบลงเมื่อพี่เคาท์เริ่มที่จะตอบคำถามต่อไป
“บอกพวกเราได้มั้ยคะว่าเป็นใคร”
“แน่นอนครับ ผมตั้งใจจะบอกในวันนี้อยู่แล้ว”
พี่เคาท์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาทางที่ฉันนั่งอยู่ เขาเอื้อมมือมาจับฉันเอาไว้ ก่อนที่เราจะจูงมือเดินไปยังตรงหน้านักข่าวด้วยกัน ใบหน้าของฉันแดงฉ่าด้วยความอาย ไม่นึกเลยว่าการแถลงข่าวเปิดตัวการคบกันต่อหน้าสื่อมันจะอายขนาดนี้
“น้องเก้าหรอคะ”
“ตามที่เห็นนะครับ”
“แสดงว่าเรื่องที่คุณยอมหยุดงานเพื่อไปเฝ้าน้องเก้าที่โรงพยาบาลก็เป็นเรื่องจริงสิคะ”
“แน่นอนครับ”
“พวกคุณคบกันนานแค่ไหนแล้วครับ”
“เราคบกันก่อนที่บอสตันกับน้องแปดประกาศเป็นแฟนกันครับ”
“แล้วมีคนรู้กี่คนคะ เรื่องความสัมผัสของพวกคุณ”
“ไม่มีครับ เรารู้กันแค่สองคน”
“ทำไมพวกคุณถึงไม่ยอมบอกสื่อมวลชนหรือพี่น้องในบ้านเดียวกันคะ”
“เพราะเก้ากลัวว่าผมจะมีปัญหากับแฟนคลับ แล้วเธอก็ยังไม่พร้อมครับ เพราะอายุเราห่างกันเกินไป แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นครับ ไม่ว่าจะเรื่องอายุหรือเรื่องแฟนคลับและปัญหาต่างๆ ขอแค่มีเธอผมก็พร้อมที่จะฝ่ามันไปด้วยกัน” เขาหันมาสบตาฉัน มือของเขาส่งมอบความอบอุ่นมาให้ เขาบีบมือเบาๆ
“แล้วมีอะไรจะบอกกับแฟนคลับมั้ยคะ”
“ถึงผมจะมีแฟนแล้ว ผมก็ยังรักแฟนคลับของผมอยู่เสมอ และถ้าแฟนคลับรักผม ผมก็อยากจะให้พวกเขารักเก้าเช่นกันครับ!”
“แล้วมีอะไรจะบอกน้องเก้ามั้ยครับ” พอนักข่าวถามพี่เคาท์ก็หันหน้ามาหาฉัน เขาสบตาฉันก่อนที่เขาจะยิ่มน้อยๆเหมือนที่เขาชอบทำเสมอ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเก้าจะเจอปัญหาอะไรมากมายจำเอาไว้ว่าเธอยังมีพี่ พี่จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ตราบเท่าฟ้าจะสลาย...”
พี่เคาท์ฉวยโอกาสหอมแก้มฉันต่อหน้านักข่าว เสียงแฟลชดังอย่างต่อเนื่องกับภาพเด็ด ท่ามกลางเสียงเฮเขาก็พูดข้างหูฉัน หนึ่งคำที่ได้ยินกันแค่สองคน
“ฉันรักเธอ”
------------------------------- NINE: THE END --------------------------------
ความคิดเห็น