คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [NINE REDDY] CHAPTER {3} 100%
CHAPTER {3}
<Cout talk>
ตอนนี้ผม บอสตัน ซันคิวและสี่มาอยู่ที่คฤหาสน์คิลล์วินซ์ หลังจากที่โรงเรียนของเก้าแล้วเธอวิ่งหนีออกไป ผมก็ไม่ได้วิ่งตามเธอไป หลังจากนั้นพี่หนึ่งก็โทรมาชวนพวกเราไปกินข้าวที่บ้าน นี้คือสาเหตุว่าทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี้
พอพวกผมเดินมาถึงห้องรับแขกพวกเราก็ต่างชะงักขาเมื่อเจอกับผู้หญิง...ไม่สิ มันคือผู้ชาย แถมยังสวยด้วย หมอนนั้นเงยหน้ามองพวกผมด้วยแววตาตกตะลึง หมอนี้อาจจะเป็นเพื่อนของใครบางคนและอาจจะจะเป็นแฟนคลับพวกผมก็ได้ละมั้ง เจอหน้ากันทีถึงได้ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“อ่า...ใครน่ะ” สี่ถามขึ้น
ผมไล่สายตามองหนุ่มน้อยคนนั้น เสื้อนักเรียนที่มีตราของโรงเรียนมัธยม GQ ที่เก้าและสิบเรียนอยู่ ระดับรูปดาวที่ถูกปักอยู่บนปกคือหนึ่งดาว แน่นอนว่าหมอนี้ต้องอยู่ ม.4 แต่ยัยสิบก็อยู่ ม.5 เอง แล้วหมอนี้จะเป็นเพื่อนใครกันละ
กึก!
ผมหันไปตามเสียงฝีเท้าของบุคคลด้านหลังที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มวงนี้ ผมไล่สายตามองเก้าที่เปลี่ยนใส่เป็นชุดสบายๆแล้ว
“เอ่อ...มินนายอยากไปเดินดูบ้านพี่มั้ย” เธอเลี่ยงไม่มองผมและหันไปพูดกับไอ้เด็กนั้นแทน
เฮ้ย! เมินกันเลยหรอวะ
เก้าไม่รอคำตอบยัยนั้นเดินปรี่เข้ามาดึงกึงลากไอ้เด็กที่ชื่อมินอะไรสักอย่างเนี่ยละออกไปโดยไม่ที่ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่น้อย จังหวะที่เธอเดินผ่านผมไปปลายนิ้วของผมจงใจเลือนมือออกไปให้โดนนิ้วของเธอ เก้าสะดุ้งเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอกันมาสนใจผมเลยแม้แต่น้อย แถมยัยนั้นยังพาไอ้เด็กนั้นไปเฉยๆอีก
นี้มันอะไรกับวะเนี่ย!!!
ผมได้แต่สถบกับตัวเองในใจ ในหัวก็คิดแต่ความผมทำอะไรผิดกับเธอรึเปล่า ถึงปกติต่อหน้าพวกพี่น้องของเธอเราก็ไม่ค่อยแสดงออกให้เห็นว่าเรามีซัมธิงรองอะไรกัน แต่นี้ถึงขนาดที่ไม่มองตาเลยแม้แต่น้อย เฮ้ยยย!!! มันมากไปป่ะวะ ไอ้เด็กนั้นมันเป็นใคร เดียวแม่งก็ตบคว้ำซะหรอก แล้วยัยนั้นพาผู้ชายเดินรอบบ้านเนี่ยนะ! รู้จักกันมากี่วันก็ไม่รู้ แถมสายตาของมันที่มองเก้าอีกต่างหากมันไม่ปกติเลยนะเว้ย
ไอ้เด็กนั้น...ถ้ามันทำอะไรเก้าผมจะกระทืบมันเอง
<Cout End talk>
ฉันพามินมินเดินออกมาจากห้องรับแขกแบบกึงลาก หมอนั้นก็ดันวิ่งตามมาดื้อๆแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ฉันเผลอใช้เล็บจิกข้อมือของมินมินไปตั้งหลายทีแหนะ T^T
ฉันว่าเมนส์ฉันต้องใกล้มาแน่ๆเลย อารมณ์ทำไมชั่งแปรปรวนอะไรเช่นนี้
ฉันพามินมินเดินไปแนะนำในห้องต่างๆที่ชั้นหนึ่งและสอง จนมาถึงสวนด้านหลังของบ้าน บรรยากาศที่เงียบสงบกับต้นไม้ใหญ่ๆมากมายที่ให้ความร่มเงา แสงแดดที่เริ่มลับขอบฟ้า ลมพัดไหวอ่อนๆ อะไรช่างสบายแบบนี้นะ
“พี่เก้าฮะ...ครอบครัวพี่เก้ารู้จักกับวง Violent สินะฮะ” หมอนั้นถามขึ้นขณะที่กำลังยืนส่องดูบ่อปลาขนาดใหญ่อยู่
“ก็นะ พี่สาวคนที่สี่เป็นนักร้องวงนั้นนี้...ถ้าจะรู้จักก็ไม่แปลกหรอก”
“แล้วตอนนี้ที่ยกเว้นพี่ของพี่เก้าก็คงจะมีแต่ท่านเคาท์ใช่มั้ยฮะที่ไม่มีแฟน”
อะไรกันหมอนี้...พี่เคาท์มีแฟนแล้วย่ะ แต่แค่ไม่ได้ประกาศ
“คงงั้นมั้ง” ฉันตอบเสียงหลง
“อ้อ...แล้ว เฮ้ย!!!”
ตุบ! อุบ!
“พวกเธอทำอะไรกันนะ!!!”
ชิบ-หาย-แล้ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวเหมือนฝัน นายมินมินเผลอลื่นดินที่เปียกๆแถวนั้นทำให้หมอนั้นล้มลงทับฉัน แล้วตอนนี้สภาพของเราทั้งคู่คือหมอนั้นคร่อมฉันเอาไว้อยู่ และที่แย่ไปกว่านั้นมันเป็นจังหวะเดียวที่พี่เคาท์ผ่านมาทันที เขาตรงเข้ามาดึงมินมินออกก่อนจะผลักหมอนั้นออกไปและดึงแขนฉันให้ตามเขาเข้าไปในบ้าน เสียงหายใจฟึดฟัดๆของเขาคนนอกอาจจะดูเหมือนเขางอแงเหมือนเด็ก แต่จริงๆแล้วเขากำลังโกรธจัดอยู่ต่างหาก…
...ระเบิดจะลงเมื่อไหร่ยังไม่รู้
ฉันขอเวลาเขียนจดหมายลาญาติก่อนได้มั้ยยยย ยังไม่พร้อมโดนลูกระเบิดเป่านะ
ปึก!
“โอ๊ย...” เชี่ย เจ็บวะ
ร่างของฉันกระเด็นตามแรงเหวี่ยงของพี่เคาท์ ย้อนกลับไปตอนที่พี่เคาท์ลากฉันออกมาจากสวน เขาพาฉันไปด้านหลังของบ้านก่อนจะเหวี่ยงฉันเข้ากับกำแพงจนเกิดเสียงดังปึก! ความเจ็บซ่านไหลเข้าร่างกาย แผ่นหลังบางของฉันชาไปหมด ถ้าเดเปิดเสื้อดูตอนนี้ละก็มันคงจะเป็นสีแดงแล้วแน่ๆ
ปึก! ปึก! ปึก!
ฉันได้แต่ยืนสั่นไม่กล้าขยันไปไหนหรือแม้แต่จะเอ่ยคำใดออกมา เสียงกำปั้นยังดังเรื่อยอยู่ข้างๆกกหู ทุกครั้งที่พี่เคาท์ทุบกำปั้นกับกำแพงฉันก็จะเผลอสะดุ้ง
น่ากลัว...
“มันเป็นใคร” พี่เคาท์กัดฟันพูดอย่างใจเย็น
“...”
เมื่อฉันไม่โต้ตอบ พี่เคาท์ก็ได้แต่ส่งสายตาบังคับให้พูดแต่สุดท้ายเขาก็ถอนให้ใจหนักๆก่อนจะเขาทิ้งท้ายไว้ “อย่าให้เห็นอีก!”
วันที่ 1 วันแรกของการโดนกลั่นแกล้ง
ณ โรงเรียนมัธยม GQ
ซ่า!
ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องเรียน น้ำมากมายก็ไหลลงสู่ตัวของฉันจนมันเปียกแฉะไปหมด เพื่อนๆในห้องต่างมองด้วยสีหน้าขำขัน
มันมีอะไรหน้าขำวะ...
ฉันได้แต่คิดในใจ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองโดยไม่สนใจเลยสักนิดว่ามันจะเปียกและหนาวขนาดไหน
วันที่ 2 ของการโดนกลั่นแกล้ง
ณ สวนด้านหลังโรงเรียน
พักหลังๆนี้บรรยากาศของที่บ้านระหว่างฉันกับเจ๊สี่ดีขึ้นมามาก เราเริ่มคุยกันมากขึ้น แต่ระหว่างฉันกับพี่เคาท์ยังไม่ได้เรื่องคืบหน้าเลย เขายังคงโกรธและเกลียดมินมินเลยดีกว่า ถ้าเขาเห็นฉันอยู่กับมินมินเมื่อไหร่ เตรียมโดยระเบิดได้เลย
สวบ!
จังหวะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่นั้น หูของฉันได้ยินเสียงของบางอย่างที่เดินเข้ามา
สวบ!
ไม่ผิดแน่...มีคนเดินมา
ฉันยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อไปแบบไม่สนใจ
โป๊ก!
“โอ๊ย!” ฉันร้องโอดโอยเมื่อวัตถุแข็งๆถูกปาใส่หัวฉัน ฉันคลำบริเวณที่ถูกปา มันนูนขึ้นมาเล็กน้อย สายตาพลางมองหาวัตถุ ก่อนจะเจอบางอย่างที่เป็นก้อนสีเทามน และมันคือ...
หิน...
ใช่! มันคือหิน แต่ดีหน่อยที่ไม่ใช่ก้อนใหญ่มากมาย
ฉันหันไปทางที่เคยมีเสียงคนเดินอยู่ก่อนหน้านั้น ก่อนจะพบว่ามันไม่มีใครอยู่เลยตอนนี้ ไอ้พวกนั้น...ไม่สิ ไอ้คนนั้นแน่ๆ คนที่จ้างยัยปลวกสามตัวมา
ฉันคงอยู่เฉยๆแบบนี้ไม่ได้แล้วสินะ...
วันที่ 3 ของการโดนกลั่นแกล้ง
วันนี้เป็นวันหยุดพี่เคาท์ตัดสินใจว่าจะพาฉันไปเดินห้างสรรพสินค้าแถวๆบ้าน ข่าวดีคือตอนนี้เราคืนดีกันแล้วละ >< และตอนนี้ฉันก็นั่งรอเขาอยู่ที่เก้าอี้ไม้แถวๆบ่อน้ำพุ
“อ้าววว”
เสียงนุ่มหวานทักขึ้นที่เหนือหัว คนที่มาใหม่มันทำให้ฉันอยากจะออกไปจากตรงนี้ซะเหลือเกิน หมอนี้ก็คือมินมินยังไงละ! ตายละ! ถ้าพี่เคาท์มาเห็นมีหวังระเบิดลงแน่ๆ
“พี่เก้ามากับใครหรอ”
“พี่ชายน่ะ นั้นมาพอดีเลย” ฉันแก้ต่างไปอย่างนั้นละ สายตามันก็ดันไปเห็นพี่เคาท์ที่กำลังเดินมาพอดี
วันนี้พี่เคาท์ไม่ได้แต่งตัวดูโดดเด่นอะไร ผมสีชมพูของเขาถูกทับด้วยวิกสีดำเรียบๆ แว่นดำหนาและหมวก ซึ่งถ้าไม่สังเกตดีๆใครๆก็คงไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ถึงจะแต่งตัวแปลกๆแบบนั้นพี่เคาท์ก็ยังเป็นที่จับตามองของคนแถวๆนั้น
“ขอตัวนะ” พูดจบฉันก็ลากพี่เคาท์ออกไปทางอื่นทันที
วันนี้ก็รอดไปอีกวันสินะ
วันที่4 ของการโดนกลั่นแกล้ง
ปึก!
“แรด” คำสั้นๆที่ไหลออกมาจากปากของยัยผู้หญิงคนหนึ่งที่จงใจเดินมาชนกับฉัน
“…”
“เงียบทำไมนังหน้าด้าน!”
เฮ้อ ใครชอบบอกกันนะว่าดังแล้งดี สำหรับฉันมันไม่ดีเลยสักนิดนะ
“มองหน้าหาเรื่องกันหรอ อย่าคิดว่ามีพี่อยู่วงเดียวกับพวกท่านเทพแล้วจะมาทำใหญ่นะ!”
เออ เอาเข้าไป คิดกันเองเข้าไปสิ
ฉันเดินเลี่ยงเธอไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เดินไปนั่งที่โต๊ะรออาจารย์เข้ามาสอน มือล้วงเข้าไปในใต้โต๊ะเพื่อจะหยิบหนังสืออกมา แต่ทว่ากับมีน้ำเหนียวๆอยู่บริเวณใต้โต๊ะแทนหนังสือ ฉันพยายามที่จะแกะมือออกแต่มันกับติดอยู่แบบนั้น ให้ตายสิใครมันเอากาวมาติดแบบนี้วะเนี่ย
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่ได้มีเจตนาร้ายกับฉันไปตามอาจารย์มาให้ กว่าจะเลาะมืออกก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง มือของฉันแดงเถือกและมีผื่นขึ้นเต็มไปหมดจนต้องไปห้องพยายามบาลและพันด้วยผ้าผันแผล
วันที่ 5 วันสุดท้ายของการโดนกลั่นแกล้ง
ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เคาท์เรายังไม่ดีขึ้นเลยสักนิด ฉันเป็นคนสั่งไม่ให้เขามารับที่โรงเรียนอีก นี้ก็ปาไปห้าวันแล้วที่ฉันเดินกลับบ้านเอง ระหว่างทางของทุกๆวันฉันเจอพวกโรคจิตมากมายที่พยายามเข้ามาหา แต่ฉันก็เลี่ยงทุกครั้ง
ตอนนี้ฉันกำลังเดินข้ามถนนที่ไม่มีแม้กระทั่งทางม้าลายหรือสะพานลอยเลยสักนิด แม้แต่ตำรวจสักคนที่มีหน้าที่มาคอยโบกทางให้ก็ไม่มี ทั้งๆที่มันเป็นถนนใหญ่แท้ๆ ฉันมองซ้ายมองขวากำลังเตรียมข้าม พอก้าวข้ามไปได้ครึ่งทางก็เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นพร้อมกับรถที่วิ่งมาทางนี้ด้วยความเร็ว
เอี๊ยด!!! ปัง!
ความรู้สึกครั้งสุดท้ายมันชา ร่างของฉันลอยขึ้นกับพื้นจนสูงมากและกระเด็นไปไกลพอสมควร เลือดมากมายไหลออกจากบริเวณทั่วตัว พร้อมกับสติของฉันที่มันเริ่มจะดับไป
ความคิดเห็น