คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [EIGHT REDDY] CHAPTER {4} 100%
CHAPTER {4}
ชอบรึเปล่า
หลังจากที่ผมถูกไอ้สี่ต่อยมาหมาดๆ ยัยนั้นก็พาแปดกับบ้านโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ผมจึงกลับคอนโดตัวเองก่อนที่จะกดเบอร์ๆหนึ่ง
ผมต้องการระบายอารมณ์กับใครสักคน....
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่ปลายสายกดรับ
[โทรมาทำไม!?! เบื่อยัยนั้นแล้วหรอ หึ!]
ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้กันนะครับว่าคนที่ผมโทรหาเป็นใคร
“ฉันก็ตามน้ำไปแบบนั้น เธอจะคิดมากทำไมซินธ์ ยังไงคนที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดคือเธออยู่แล้ว” แค่ผมอ้อนนิดๆหน่อยๆเดียวยัยนี้ก็ใจอ่อนเอง
[อ้อนเอาอะไรอีกละค่ะ]
เห็นมั้ยละพูดยังไม่ทันขาดคำ
“มาหาที่คอนโดที”
[อีกครึ่งชั่วโมงไม่เกินนี้ถึงค่ะ]
“ครับ ไวๆนะ”
ผมกดสายวาง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่วางพาดอยู่บนเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ สงสัยคืนนี้ผมจะเจอศึกหนัก เพราะก่อนวางสายซินธ์คาดโทษผมไว้ว่า
‘วันนี้ซินธ์น้อยใจบอสมาก ฉะนั้นบอสต้องโทษทำโทษ’
ไม่รู้ว่าผมหรือยัยนั้นกันแน่ที่เป็นฝ่าย ‘ทำโทษ’
<Paet Talk>
ฉันนั่งมองท้องถนนยามราตรีผ่านกระจกฟิล์มสีดำสนิทของรถ Ferrari สีดำที่เจ๊สี่เป็นคนขับ หลังจากที่บอสตันโดยเจ๊สี่ต่อยเลือดกกปากไป เจ๊สี่ก็ลากฉันมาขึ้นรถก่อนจะขับออกมาโดยที่ไม่พูดอะไร ไม่นานนักรถ Ferrari คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดในคฤหาสน์ที่คุ้นเคย ฉันเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ถ้าฉันยังอยู่ต่ออาจจะต้องโดนถามคำถามแน่ๆ ไม่เอาหรอกฉันยังไม่พร้อมตอบตอนนี้
ฉันเดินขึ้นบันได้โดยไม่สนเสียงเรียกของเจ๊สี่ที่ตามมาเลย ฉันพยายามจะสาวเท้าให้เร็วที่สุดไม่อย่างนั้นเจ๊สี่ตามทันแน่ๆ ยังไม่ทันที่ฉันจะบิดลูกบิดเข้าห้อง ก็ถูกเจ๊สี่คว้าข้อมือแล้วถูกดึงให้หันไปหา
“คำถาม 5 ข้อ”
เจ๊สี่พูดเสียงเบา เพราะถ้าเสียงดังกว่านี้ยัยสิบเอ็ดกับสิบสองอาจจะตื่น ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปจะตี สองอยู่แล้ว เมื่อฉันไม่ตอบเจ๊สี่เลยเริ่มถามคำถามข้อที่ 1
“ข้อ 1 มากับใคร”
“พี่ชินธ์”
“…!!!” ดูเหมือนเจ๊สี่จะตกใจไม่น้อยที่ฉันพูดถึงพี่ชินธ์ ทำไมกัน มีอะไรกันรึเปล่า ฉันงงไปหมดแล้ว
“…”
“ข้อ 2 รู้จักกับชินธ์ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันนี้...ตอนบ่าย”
“ข้อ 3 ไปเจอบอสตันได้ยังไง”
“ไม่ได้เจอ หมอนั้นไปลากตัวฉันถึงโต๊ะ”
“ข้อ 4 บอสตันมันทำอะไรเธอ”
“ไม่ได้ทำ...” ขอโทษที่โกหกนะค่ะเจ๊สี่
“ข้อ 5 ชอบมันรึเปล่า”
“ไม่รู้...”
“ตอบเจ๊มาแปด”
“รู้สึกดี...แต่คงไม่ได้ชอบ” พูดจบฉันก็เปิดประตูหนีเข้าห้องทันที
ฉันไม่ได้ชอบหมอนั้น….ใช่ไม่ได้ชอบ
ไม่ได้ชอบ...
<Paet End talk>
ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงเรียกเข้าทำให้ผมตื่นจากความเหนื่อยล้าจากศึก ‘รัก’ ที่ผ่านมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตอนนี้แม่งก็เช้าชิบเป๋ง ใครมันขยันโทรมาขัดจังว่ะ ผมมองรายชื่อที่หน้าจอก่อนจะถอดหายใจเนือยๆแล้วกดรับ
[ฮัลโหลเฮีย]
“ว่าไง.....” ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่
[พึ่งเสร็จรึไงเฮีย-_-] ไอ้นี้มันขยันรู้เรื่องของคนอื่นจริง
“เสือกรู้ดีกับกูจริง”
[เดียวไอ้แปดก็ไม่เอาเฮียหรอก] ‘เจ็ด’ แซวผมอย่างอารมณ์ดี แต่ผมไม่อารมณ์ดีด้วยว่ะ
“เออ! กูรู้หน้าอย่างกูน้องมึงคงไม่เอา” ผมตอบส่งๆ
[มิน่าละถึงได้หาหญิงมานอนด้วยได้ สงสัยต้องบอกเจ๊สี่แล้วมั้งว่าเฮียไม่จริงจังกับน้องแปด]
บอกทำไมห่าอะไร...เมื่อคืนกูพึ่งโดนแม่งต่อยมาหมาดๆ
“เงียบปากแล้วบอกมาได้แล้วว่าโทรมาขัดเวลากูนอนทำไม”
[โอเคยอมแล้วครับ- -;;;]
“…” ผมเงียบรอมันพูด
[จะเอาผู้หญิงที่ตัวเองบอกเลิกกลับมาหาตัวเองต้องทำยังไง]
“ควายเหมือนไอ้แปดเลย สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน”
[…] เงียบแบบนี้ไอ้เจ็ดมันด่าผมอยู่ในใจแน่ๆ
“ง่ายๆมันก็แค่.....”
[แค่อะไรพูดให้ดิว่ะ] มันเร่ง
“จับทำเมีย”
[ถุ้ย! เฮียแม่งคิดได้แต่แบบนี้ไง...ติ๊ด!]
เอ้า! ไอ้เวรเจ็ดมาขอคำแนะนำแล้วก็ด่ากูเฉย...ทำคุณบูชาโทษชัดๆ!
“อื้อ!” ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่นอนอยู่ข้างๆผม เจ้าตัวยิ้มราวกับผันดี ผมกำลังก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นแต่แล้วภาพของเด็กผู้หญิงสีหัวจัดๆ ปากร้ายก็แทรกเข้ามาในโสนประสาททำให้ผมต้องผละหน้าออกมา ผมกุมหัวตัวเองเพื่อไล่ภาพบ้าๆนั้น
คิดถึงยัยนั้นอีกแล้ววะ...
คำถามของสี่เข้ามาในหัวของผม... ที่ตอนนั้นมันถามผมว่าผมจริงจังกับยัยนั้นมั้ย ผมว่าตอนนี้ผมมีคำตอบให้แล้ว นี้คือครั้งแรกที่ผมเป็นแบบนี้
ครั้งแรก...ที่ผมคิดถึงใครมากขนาดนี้
ครั้งแรก...ที่มีคนกล้าเข้ามาวุ่นวายชีวิตผมขนาดนี้
ครั้งแรก...ที่หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะขนาดนี้
ครั้งแรก...ที่ผมคิดที่จะรักใคร
ผมลุกหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นข้างๆเตียงแล้วโยนมันเข้าตะกร้าเสื้อผ้ารอให้แม่บ้านมาเอาไปซักจากนั้นก็เดินไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปหาใครคนหนึ่ง
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องโดยที่ไม่ลืมเขียนโน้ตไว้ให้ซินธ์ ยัยนั้นตื่นมาเห็นโน้ตนั้นต้องโวยวายแน่ๆ
‘เก็บเสื้อผ้าไปให้หมด ตอนออกไปล็อกห้องให้ด้วย’
ผมขับ Audi คันโปรดตรงไปยังคฤหาสน์คิลล์วินซ์ ตอนนี้อาจจะยังไม่มีคนตื่นก็ได้...อาจจะนะ เมื่อแม่บ้านเห็นผมเธอก็เข้ามาทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณบอสตัน ตอนนี้คุณสี่ยังไม่ตื่นค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านโค้งให้ผมอย่านอบน้อม
“ไม่เป็นไรครับป้า ผมรอได้”
“ค่ะ เชิญคุณบอสตันที่ห้องรับแขก” ผมเดินตามหัวหน้าแม่บ้านไปที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่ ตอนนี้เวลา 9.00 น. มันต้องมีใครสักคนตื่นบ้างละหน่า ยัยแปดก็ดี
ตึก! ตึก! ตึก!
แต่คนที่ผมอยากให้มานั่งคุยด้วยกับไม่ใช่คนที่ผมจะรับมือไหวนี้ดิ - -;;; สองสาวตัวน้อยอุ้มตุ๊กตาขนาดใหญ่กว่าตัวเดินมาหาผม เธอทำผมทรงเดียวกัน แต่งตัวเหมือนกันจนผมแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร
“คนไหนสิบเอ็ด คนไหนสิบสองครับ” ผมมองสองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอ็นดู
“คนนี้!/นี้ไง!” ทั้งสองเกี่ยงกันเจียวจ้าวเสียงดัง พลางชี้สลับกับไปมาจนผมงง
“คนไหนเป็นบอสครับ”
“เค้าไง^0^” คนที่ขึ้นชื่อว่าตัวเองเป็นบอสใหญ่ของบ้านยกมือขึ้น สิบเอ็ดยืนกอดอกหน้ามุ่ยมองสิบสอง หรือ ‘บอสใหญ่’ ของบ้านอย่างไม่พอใจ
“สิบสองชอบอ้างตัวเป็นบอสใหญ่ตลอดเลย-*- เค้าสิเป็นราชินี” เอากันเข้าไป ผมละเหนื่อยจริง ถ้าผมมีลูกสาบานเลยว่าจะไม่เอาลูกแผดเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นปวดหัวตายเลย
ผมนั่งรอแม่บ้านขึ้นไปเรียกสี่ลงมาเพราะเธอเห็นว่าผมมานั่งอยู่ที่นี้นานมาก (3 ชั่วโมง) ไม่นานนักหลังจากที่แม่บ้านไปเรียกสี่ก็เดินลงบันไดมาในชุดสบายๆ
“มีไร หรือว่าอยากโดนต่อยอีก” ยัยนั้นมองผมด้วยสายตาคาดโทษ น่ากลัวตายละ
“มาตอบคำถาม”
“คำถาม?”
“ที่ถามว่าจริงจังมั้ย...” เมื่อมันได้ยินแบบนั้นสี่ก็มองผมอย่างต้องการคำตอบ
“…”
“กูจริงจัง”
“…!!!”
“กูชอบน้องมึง กูรักน้องมึง น้องมึงทำให้กูไม่เป็นตัวของตัวเอง น้องมึงทำให้กูหลง”
“…” ไอ้สี่มันเงียบว่ะ
“…” ผมกับมันจ้องหน้ากันโดยที่ไม่มีฝ่ายไหนเอ่ยปากพูด
“อืม...ที่เหลือไปเคียกันเอาเอง”
ความคิดเห็น