คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [EIGHT REDDY] CHAPTER {3} 100%
CHAPTER {3}
ฉันขอโทษ...
“ไม่ได้ขอให้เถียง หุบปากแล้วนั่งฟังเฉยๆไปเหอะ” หมอนั้นตวาดขัดทันที “อ่อนต่อโลกแบบเธอนะหรอ เหอะๆถ้าฉันไม่ไปขัดอย่าหวังเลยว่าวันนี้เธอจะยังเก็บรักษาเวอร์จิ้นเอาไว้ได้!”
ผมตวาดใส่ร่างเล็กตรงหน้าแบบไม่สบอารมณ์สุดๆ อย่างจะเอาหัวโขกกำแพงแม่งไปเลย!
“…”
“เธอรู้อะไรกับมันบ้างหรือเปล่าละ เธอเชื่อคำพูดของมันนักหรอวะถึงกล้าไปเที่ยวกับใครก็ไม่รู้ที่พึ่งจะรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง”
“…”
“อย่างเธอนี้เขาเรียกว่า ‘แรด’ หรือเปล่าว่ะแปด!” ผมเว้นช่วง “เธอคิดว่าเธอตามผู้ชายทั้งโลกทันหรอ!”
ผมมองยัยตัวเล็กที่หน้าก้มหน้ามองพื้น หึ! จะทำเป็นหูทวนลมหรอว่ะ!
บอกตรงๆเลยผมไม่พอใจมากๆที่ผมเจอสองคนนี้ที่โซน VIP ในวันนี้ เอาจริงๆไม่ใช่แค่ที่นี้หรอกทุกๆที่นั้นละ ผมไม่อยากให้ยัยนั้นกับไอ้เวรชินธ์ไปไหนมาไหนด้วยกัน
ผมไม่ไว้ใจมันว่ะบอกตรงๆเลย
ก็อย่างที่ใครๆก็เกือบๆจะรู้ว่าผม ‘สนใจ’ ยัยแปด แล้วจะให้ผมไม่ให้ห่วงอะไรเลยหรอว่ะ!?! ถ้าเมื่อไหร่ที่ยัยนั้นไม่อยู่ในสายตาผมแล้วละก็...ใครจะเอาไปไหนก็เอาไปเหอะ ผมไม่เห็นจะแคร์เลย
แถมถ้าวันนี้ผมไม่เข้าไปขัดยัยนั้นอาจจะโดนเมาเหล้าไม่ก็ยา...ไปแล้ว
ไอ้เวรชินธ์มันเลวกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ พวกโลกสวยอย่างยัยแปดตามมันไม่ทันหรอก แถมอย่างยัยแปด ซื่อๆ เซ่อๆ แบบนั้นโดนมันหลอกง่ายแบบนี้มันยิ่งชอบไปใหญ่
ถ้าโดนมัน ‘เอา’ สักครั้งแล้วละก็ อย่าหวังว่ามันจะสนใจอีกเลย ผมกับไอ้ชินธ์ก็เป็นเพื่อนกันมานานทำไมเรื่องแค่นี้ผมจะไม่รู้วะ
แถมไอ้เวรนั้นมันร้ายขนาดไหนผมยังจำขึ้นใจเลย ผมกับมันถึงได้เปลี่ยนจากมิตรเป็นศัตรู!
“ฮึก...” เสียงสะอึกสะอื้นทำให้ผมออกจากภวังค์และหันไปมอง
ยัยตัวแสบนั่งกอดเข่าสะอื้นอยู่ตรงหน้า สำออยหรอ? หรือ สำนึกผิด?
ผมทิ้งน้ำหนักตัวลงข้างๆเธอก่อนจะดึงยัยตัวแสบเพื่อเข้ามาปลอบ แต่ยัยนั้นกับปัดมือผมทิ้งแปดมองหน้าผม นัยน์ตาของเธอแดงกล่ำ ใบหน้าเลอะไปด้วยคราบน้ำตา
“อย่...มา...ง...ฮึก”
ห๊ะ...ยัยนี้พูดว่าอะไรว่ะ ยัยนี้พูดเบามากกับน้ำเสียงที่ปนเสียงสะอื้นยิ่งทำให้ผมฟังไม่รู้เรื่อง
“เธอพูดว่าอะไรนะ”
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง!” ยัยตัวเล็กตะโกนใส่หน้าผม น้ำตาของเธอไหลลงมาอีกระรอก
เฮ้...ผมพูดแรงไปสินะ
“…”
“อย่ามายุ่ง...ฮึก...ฉันมันแรด...ฮึก ฮือออ” ยัยนั้นก้มหน้าลงกับเข่าพลางปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ผมพูดทำร้ายจิตใจเธอจริงๆด้วย
ทำไงดีว่ะ...ผมง้อคนไม่เป็น
ไม่มีคนไหนที่ผมจะต้องง้อมาก่อน
เอาไงดีว่ะ...
คิดสิโว๊ย!!! ไอ้บอสตัน มึงทำตัวมึงเองแล้วมึงก็คิดสิว่ะ
“ฉัน...” ผมพูดตะกุกตะกัก “คือฉันขอโทษ”
“ไม่ต้องมายุ่ง! ฮึก...”
“ผมขอโทษนะครับคนเก่ง...ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ” ผมดึงเธอขึ้นมากอดปลอบ
“ฮึก...”
“โอ๋ๆ ชู่วส์ ไม่เอานะครับคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ”
“ทำไม...” ห๊ะ แม่งพูดไรว่ะ “ทำไมทำแบบนี้ นายตบหัวแล้วลูบหลังฉันทำไม”
“…”
“ทำไมว่ะบอสตัน”
ยัยตัวเล็กใช้กำปั้นทั้งสองข้างของเธอทุบผม โอ๊ยยย! แม่งเจ็บนะเว้ย ผมรวบมือเธอไว้ข้างอกด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะใช่อีกมือจับใบหน้าของเธอไว้ก่อนจะแนบริมฝีปากชิดกับริมฝีปากบางนั้น
“อื้อ! อ่อย! อั้น!”
ยัยตัวแสบครางอู้อี้ในลำคอพลางดิ้นไม่หยุด อุตสาห์รวบมือเอาไว้แล้วยังแพลงฤทธิ์ได้อีก เดียวแม่งจับทำเมียเลยดีมั้ย
ยิ่งยัยนั้นยิ่งดิ้นผมยิ่งแนบชิด ยิ่งรุกล่ำเข้าไปในโพรงปากควานหาความหวานในทุกๆอนูที่ผมสามารถเข้าถึง จนยัยนั้นใกล้ที่จะหมดลมหายใจผมถึงได้ผละริมฝีปากออก ทั้งๆที่ไม่อยากจะทำเลยจริงๆ แต่กลัวยัยนั้นขาดอากาศหายใจตายซะก่อน
“จะยังดื้ออีกมั้ย?”
แปดส่ายหัวแทนคำตอบ ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ในท่า ‘ล่อแหลม’ มากถึงขั้นอันตรายเลยก็ว่าได้ ถ้าไอ้สี่เปิดมาเจอทีนี้ผมหัวขาดแน่ๆว่ะ
ปัง!
“บอสตัน!”
ชิบหายละ! ใครแม่งมาว่ะ
ผมและแปดหันไปมองยังตนเสียง ปรากฏว่าไม่ใช่สี่แต่โจทย์เจ้านี้ก็แรงไม่ใช่น้อย
“ซันบอกว่าบอสอยู่ที่นี้ แต่ซินธ์ไม่คิดว่าบอสจะมาอยู่กับมัน!”
“เอ่อคือ...”
“อธิบายซินธ์มาเดียวนี้!” ซินธ์ชี้หน้าแปดอย่างเดือดกาจ หล่อทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้ามากระชากยัยตัวแสบออกจากตักของผม แต่เพราะผมมองเธออยู่เธอเลยไม่กล้า ได้แต่ยืนชี้หน้าตวาดๆอยู่ด้านหน้าประตู
“ทำไมหรอค่ะอีป้า! บอสตันเขาเป็น ‘ผัว’ เธอเรอะ!?!” ทางนี้ก็รุนแรงไม่แพ้กับ แปดมองยัยนั้นเหมือนเยาะเย้ยพลางโอบคอผมก่อนจะเบียดตัวแนบชิดเข้ามาจนอากาศไม่สมารถแทรกเข้ามาได้
เออ! เอาเข้าไป! กูจะบ้าตาย!
“นี้!” ซินธ์มองผมเหมือนต้องการคำอธิบาย ผมโอบเอวยัยตัวแสบไว้เพื่อให้เราแนบชิดกันมากขึ้น
“ก็ตามที่เธอเห็นนะซินธ์” ผมยิ้มให้
“กรี๊ดดด!!! อีเด็กเหลือขอนี้มันดีกว่าซินธ์ตรงไหนค่ะ!”
“ทุกตรง ซื่อกว่า น่ารักกว่า เชื่อฟังกว่า และ ‘ซิง’ กว่า” แปดหันมามองผมทันทีที่พูดจบ เธอจิกเล็บยาวๆนั้นลงกับไหล่ผมอย่างแรงจนได้กลิ่งคาวเลือดอ่อนๆ นี้เอาเลือดออกเลยหรอว่ะ!
“บอสตัน!” ซินธ์กระทืบเท้าไม่พอใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป ตอนนี้เหลือแค่ผมกับยัยแปดเท่านั้น หึหึ ยัยนี้หนีผมไม่พ้นแล้ว
ผมจับเธอนอนลงกับโซฟาก่อนจะโถมตัวทาบทับลงไป ร่างกายของเราแนบชิดกันจนรู้สึกได้ถึงความร้อนในร่างกายของแปด และได้ยินหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำของกันและกัน
ยัยนี้วอนโดนจับกินหลายรอบแล้วว่ะ
“จะทำอะไร! อย่ามาบ้ากับฉันนะบอสตัน”
“เธอหน้ากินเองทำไม” ผมพูดขณะที่ใบหน้าของผมกำลังซุกอยู่ที่ซอกคอขาวๆของเธอ
ยัยนี้หอมไปทั้งตัวเลย...
“จะบ้าหรอ!” เสียงสั่นๆตวาดลั่น ถ้าให้ผมทาย ยัยนี้กำลังหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศแน่ๆเลย
“แถมเธอยังยั่วฉัน”
“ตะ...ตอนไหนกัน!”
“เมื่อกี้...เธอยั่วฉัน” ผมจูบเม้มที่ซอกคอขาวจนขึ้นเป็นรอยแดงระรื่น “เธอยั่วฉันต่อหน้าซินธ์”
“ไม่ได้ยั่ว!”
“…”
“ฉะฉันไม่ได้ยั่ว”
ไม่ได้ยั่วที่ไหน แค่เสียงสั่นๆแบบนี้มันก็ทำให้ผมคลั่งแทบตายแล้วนะโว้ย! ผมจะหยุดใจตัวเองไหวมั้ยว่ะ
“...” ผมไม่ตอบ
“ออกไปจากตัวฉันนะบอสตัน!”
“ใช่เรื่องหรอ!?!” ผมผละออกจากซอกคอขาว ตอนนี้ที่คอยัยนี้รวมถึงเนินเนื้อแทบจะทุกตารางนิ้วมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆ
หึ! คราวนี้ไอ้ชินธ์มันจะได้รู้ว่ายัยนี้เป็นของผม
“นายทำบ้าอะไรกับฉันว่ะบอสตัน!” แปดโวยวายเมื่อเห็นรอยต่างๆที่ผมเป็นคน จงใจ ทำให้เธอ อะไรวะ ผมผิดหรอ ก็ผมหวงอ่ะ!
“สัญลักษณ์...” แปดมองหน้าผมอย่างงๆ เห็นมั้ยยัยนี้มันซื่อจะตาย “สัญลักษณ์ว่าเธอ...เป็นของฉัน”
“…!!!”
“เธอเป็นของฉันแล้ว”
“…”
“อย่ายุ่งกับไอ้ชินธ์อีก!”
“…”
“ถ้ายังไม่อยากเสียสาวก่อนแต่งงาน!”
“…!!!” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกตากว้าง “ไอ้..อื้อ!”
ก่อนที่เธอจะเปิดปากด่าผมอีกครั้งผมก็ฉวยโอกาสปิดปากเธอ ด้วยปากของผมเอง!
ผมควานหาความหวานทุกที่ที่ผมสามารถเข้าถึง ยัยนี้พยศกับผมดีนัก! ต้องเจอแบบนี้ แต่ยังไม่ทันไรผมก็ต้องผละริมฝีปากออกอย่างอดเสียดายไม่ได้
ปึง!
“ซินธ์ฉันบอกเธอว่ายั...”
ผวะ! อั๊ก! ตุบ!
หมัดหนักๆสวนเข้าที่มุมปากผม กว่าผมจะทันตั้งสติผมก็นอนหงายอยู่บนพื้นซะแล้ว เจ้าของหมัดๆที่ถูกสวมด้วยแหวนสารพัดรูปแบบ เพราะไอ้แหวานนั้นกระแทกเข้าที่แก้มของผม เลือดเลยออก บ้าชิบ!
“อะไรของมึงว่ะ” ผมถาม ‘สี่’ ที่อยู่มองผมด้วยแววตาแดงก่ำราวโกรธจัด
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย! ถ้าไม่จริงจังอย่ายุ่งกับน้องกู!”
“แล้วกูทำอะไร!”
“เมื่อกี้ที่กูเห็นมันคืออะไรว่ะบอส! มึงอย่ามาแกล้งโง่ ถ้าไม่จริงจังมึงกลับไปหาผู้หญิงในสต๊อกของมึงซะ! อย่ามายุ่งกับแปดอีก แล้วกูจะถือว่าเรื่องส้นตีนๆพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!”
อะไรของมันว่ะ...หวงเกินหน้าเกินตาไปแล้ว
ความคิดเห็น