ฝาแฝดจอมจุ้น กับ 2 หนุ่มฮอตสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : การพบเจอ ที่ไม่อยากเจอ

 การพบเจอ  ที่ไม่อยากเจอ

          เฮื๊อก~ ~  ทำไงดีทำไมสวรรค์ถึงส่งคนหน้าตาดีมาเจอกันในเวลานี้ด้วย  ฉันจะทำไงดีขืนยืนเป็นเป้านิ่งอยู่แบบนี้มีหวังโดนยิงเข้าห้องปกครองแน่ จบกันคราวนี้

  “ไนล์ฟังเจ๊นะ รีบหนีไปเจอกันที่ร้านเสื้อผ้าที่ชั้น2นะ” ไนล์พยักหน้าเล็กน้อย “พร้อมนะ.......เผ่นเร็ว” อ๊ากกกกก  ไม่อยู่แล้วเว้ย

  “ยัยแฝดสยาม  หยุดก่อน” (ใครจะหยุดให้โง่)

  “หนีไปแล้ววะไอ้ไวท์  จะเอาไงต่อ”  (เอ่อๆ รู้แล้วก็อยู่ด้วยกันเมื่อกี้คงไม่หนีไปมั้งเนี่ย เผ่นไปโน่นแล้ว : White  talk)  “ลองตามไปดิ  อาจไปได้ไม่ไกล”

  “เจ๊เนย์  แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร”

  “รับรอง ไม่มีใครจำเราได้”

          เอาหัวเป็นประกันภัยชีวิตได้เลย จะมีใครจำได้เมื่อพวกเราสองคนเปลี่ยนเสื้อผ้ากันใหม่หมด  ประกอบด้วยหน้าตาเด็กนอกทำให้เราดูเป็นเด็ก Japan มากกว่า Thailand ซะอีก (ล้อเล่น)

          ฉันใส่เสื้อสีฟ้ามีกระต่ายสีชมพูอยู่หนึ่งตัวและผูกเนคไทสีขาวที่สีเดียวกับกระโปรง ส่วนไนล์ใส่เสื้อสีชมพูมีกระต่ายสีฟ้าอยู่หนึ่งตัวและผูกเนคไทสีขาวที่สีเดียวกับกระโปรงเหมือนกัน แต่ที่ต่างกันคือ ฉันมัดผมไปทางด้านเดียวกันหมดส่วนไนล์ถักผมเป็นเปียสองข้างและติดโบว์(น่ารัก)

  “ไนล์  ฟังนะถ้าเจอพวกนั้นอีกก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะ”

  “เข้าใจแล้วจ๊ะเจ๊”   ดีมากน้องรักเชื่องทุกคำพูดเลยนะ (ถ้าเกิดสั่งให้ไปแต่งงานกับนายคินก็คงจะทำนะ)  เอาหละต้องหาแผนก่อนจะทำยังไงดีถึงจะหนีพวกนั้นได้ อืม.....อืม...ทำดี   ฉันคิดไปพลางเคี้ยวหมากฝรั่งตราคิด คิดไป(เพื่อจะคิดออก)  แต่ก่อนที่จะคิดออก ฉันก็ต้องพบกับหายนะครั้งที่ 2  เมื่อ..................

  “ว่าไงจ๊าน้องสาวมาเที่ยวกันสองคนไม่เหงาเหรอ”

  “ไปกับพวกพี่ดีกว่า  น้องอยากไปไหนว่ามาเลยเดี๋ยวพี่จัดให้”

ซวยซ้ำ  ซ้ำซ้อน  -_-  ดันมาเจอกับกลุ่มประชากรปลาบู่อีกห้าชีวิตที่ตีวงล้อมเข้ามาหาฉันกับไนล์พร้อมพ้นฟองอากาศออกมาจากปากเป็นภาษาที่ว่าเอาปลาชนิดอื่นมาพูดด้วยคงไม่รู้เรื่องเหมือนกัน

  “ก่อนที่จะพาฉันไป  ฉันว่านายไปลงนรกก่อนจะดีกว่านะ”  ปากนะ ปากไปก่อนอวัยวะทั้ง 32 ชิ้นเลยนะ  แล้วนี่ฉันจะมีกระดูกเหลือกลับไปหา ปะป๊า หม่าม๊า มั้ยเนี่ย( แง  แง้ T_T )

  “เจ๊เนย์ พูดอย่างนั้นทำไมเจ๊”

  “หนอย ! ยัยนี่กล้าดียังไงมาบอกให้เราไปลงนรกฮะ”

แง  แง้  ทำไงดี(ถ้าเป็นในนิยายตอนนี้ก็ต้องมีเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยนางเอกแล้ว)  ฉันไม่อยากจบชีวิตด้วยการถูกปลาบู่ชนเขื่อนพวกนี้ฆ่าตายหรอกนะ (ถ้าให้ตายก็ไม่ขอตายดีกว่า -_- )

  “ใจเย็นเว้ยเพื่อน  น้องสาวเค้าคงพูดเล่นมั่ง”  หนึ่งในนั่นพูดออกมา

  “เอาเถอะ  น้องสาวไปเที่ยวกับพวกพี่ดีกว่านะ”

ช่วยด้วยยยยยย  ไอ้ปลาบึก(อ่าว! ไม่ใช่ปลาบู่เหรอ) ตัวหนึ่งใช่ครีบอันใหญ่  -_-  มาจับที่แขนของฉัน       กรี๊ดดดดด 0///0  ฉันยังไม่อยากไปเป็นเมียไอ้ปลาบึกพวกนี้นะ

  “ปล่อยพี่ฉันนะ  นายบ้า”

  “โว้ว   น้องสาวเป็นฝาแฝดกันเหรอเนี่ยน่ารักจริงๆเลย” โถ่ ! ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าปลาบู่ตาไม่ดี พึ่งเห็นหรือไงว่าเป็นฝาแฝดน่ารักๆ

  “เฮ้ยพวก  ไปได้แล้ว”   ดีๆ  ไปเลยไป

  “รู้แล้วจะไปเดี๋ยวนี้เว้ย”  นายปลาบึกหันไปพูดกับฝูงตัวเองก่อนจะหันหน้ากลับมาหาฉันพร้อมพูดประโยคต่อไป “ไปได้แล้วจ๊ะน้องสาวทั้งคู่เลยนะ”

  “ปล่อย  ปล่อยนะ”

  “ปล่อยฉันนะเว้ย  ไอ้หน้าปลาบู่ทึก”

ฉันกับไนล์โดนปลาบู่สองตัวจับให้เดินตาม  มีหรือพวกฉันจะเดินตามต้องรีบหนีสิ

  “หนอย  ยัยนี่กล้าดียังไงมาบอกว่าฉันเป็นปลาบู่  ฉันว่าใบหน้าสวยๆของเธออย่ามีเลยดีกว่านะเพราะมันคงไม่เหมาะกับปากแบบนี้หรอก”ฉันหลับตาปี๋ไม่อยากเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นตรงหน้าแล้ว

          อ๊ากกกกกกก  อย่านะ  ใครก็ได้ช่วยด้วยฉันจะโดนไอ้ปลาบู่ตบหน้าทำไงดี  โอม~นะโม  นะโม ~เหนียวหนืบ  พระเจ้าทั้งหลายจงสถิตกับท่านเถอะ  ได้โปรดพระเจ้าส่งใครก็ได้มาช่วยฉันที

  ผัวะ !!!!!!!!!!

          อ๊ายยยยยยยย  ฉันโดนตบแล้ว  แง แง้ ~  หน้าฉันเสียโฉมหมดแน่  แต่ทำไมปกติแล้วเวลานางเอกโดนตบแล้วแก้มมันต้องชาสิ(ใช่นางเอกเหรอนี่) แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนะหรือว่าเป็นเพราะหน้าฉันด้านไปหน่อย(มากเลย) ไม่จริงๆ แก้มฉันออกจะนุ่มนิ่มไม่มีทางด้านขึ้นมาหรอก  แต่ไม่รู้ทำไม

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละน้อย(เน้นๆ)   โอ้ว!!!  พระเจ้าทำไมถึงส่งคนหน้าตาดีมาช่วยฉันแล้วแต่ขอเป็นคนอื่นได้มั้ย  ที่ไม่ใช่นายไวท์กับนายคินนั่นนะ สองคนนั้นกำลังตะลุมบอลกับพวกปลาบู่ทั้งฝูงอยู่

 “เฮ้ย  ยัยบื้อทำอะไรอยู่”นายไวท์ที่กำลังอัดหน้าไอ้ปลาบู่ตัวสุดท้ายเสร็จแล้วก็หันหน้าหล่อๆกลับมาพูดกับฉัน

  “นี่ถามแล้วไม่ได้ยินเหรอ”

  “ %@~~~%!@#! ”  ฉันทำเป็นพูดจาไม่รู้เรื่องออกไป   ทำไงดีถ้าเค้ารู้ว่าเป็นฉันจริงๆ จะทำยังไงดี

  “อะไรนะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย”  ดีแล้วที่ฟังไม่รู้เรื่อง ต้องคิดแผนใหม่

  “อืม.........Yo! U-know วาตาชิวะ ToHoShinKi + Super junior ซุกิ”      ( คุณรู้มั้ย! ฉันรักทงบังชินกิ+ซุปเปอร์ จูเนียร์ )  เกี่ยวมั้ยเนี่ย  เอาเว้ยประสบการณ์เรียนญี่ปุ่นสองปีเต็มคงพอช่วยได้

  “พูดบ้าอะไรของเธอ   ยังไม่ทันโดนตบสมองเพี้ยนไปแล้วเหรอเนี่ย”

          บลา  บลา ~ ~     ฉันใช้ความพยายาม (อย่างสูง) พูดภาษาญี่ปุ่นต่อไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง  เอาว่ะต้องหนีก่อน  ‘ ไนล์อยู่ตรง ไหนของโลกเนี่ย ’   ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆและต้องหยุดลงเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือนายคินที่กำลังประคองไนล์ไว้อยู่ในอ้อมกอด(เน้น) ซะแน่น     หนอย ! หลอกแต๊ะอั๋งน้องฉันเหรอ

  “ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

  “อืม...ไม่เป็นไรหรอก  ขอบคุณที่ช่วยนะคิน”   อ๊ายยยยย   นายคินอย่าอยู่เลยฉันคนนี้ไม่ปล่อยไปแน่

          ฉันกลายร่างเป็นปลาฉลามติดจรวดเจ็ตพุ่งตรงไปยังนายคินกับไนล์ทันที  ไม่สนอะไรแล้วนายนั่นกำลังจะทำอะไรน้องฉัน (แค่คุยกัน)

  “นี่นายคินจะมากไปแล้วนะ  กล้าดียังไงมาแอบกอดน้องสาวฉันห๊า”

  “ใครว่าฉันกอดน้องสาวเธอ  ฉันแค่ช่วยพยุงไนล์ให้ลุกชึ้นเองนะ”  ฉันกำลังถกเถียงปัญหาเรื่องน้องสาวกับนายคินอยู่นานสองนาน

  “เอ๋ย ! เมื่อกี้ฉันจำได้ว่าเธอไม่ได้พูดภาษาไทยนี่”

  “แล้วมันผิดมั้ยที่ฉันพูดห๊ะ”   กรรม 0_0  ฉันดันลืมตัวไปเลย เมื้อกี้ยังเป็นญี่ปุ่นไหนย้ายสันชาติเป็นไทยแลนอีกหละเนี่ย  เอาเว้ยเป็นไงเป็นกัน สู้ๆ  สู้ๆ สู้ตาย(ไปตายก่อนนะ)

  “หืม...มันไม่ผิดหรอกแต่ที่ไม่เข้าใจ  คือเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง”  ไวท์เหยียดยิ้มที่ชวนน่าขนลุกก่อนเอยประโยคต่อไปออกมา “เธอหนีหอออกมาใช่มั้ยคงไม่กลัวว่า ชื่อจะไปอยู่ในบัญชีดำหรอกนะ”

  “ม...ม่ะ..ไม่กลัวอยู่แล้วนายจะจดชื่อฉันไปก็ได้แต่ไนล์ไม่เกี่ยวด้วยนะ”

  “ไม่รู้สิ” ไวท์สวนกลับทันทีพร้อมกับท่าทางที่บอกบุญไม่รับ มองมาทางฉัน

  “เฮ้ย  ไอ้ไวท์สองคนนี้หนีหอออกมาจะเอาไง”

  “อืม.......ฉันรู้แล้วว่า...จะทำอะไรกับสองคนนี้ดี”

          อ๊ากกก....ใครก็ได้ช่วยด้วยจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกฉันสองคน  พระเจ้าช่วยกล้วยทอด  ช้วยเนย์กับไนล์ด้วย.....................

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษด้วยนะที่มาอัพช้าไปหน่อยนะ(มาก)  ยังไงก็ช่วยเม้น เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ  รักทุกๆคนเลย  บาย บ๊าย