ฟูจิวาระ

ลำดับตอนที่ #8 : เดิมพันด้วยชีวิต

ฮิคารุค่อยๆ ถอยห่างออกมา จนแน่ใจว่าบุคคลทั้งสองไม่สามารถสังเกตเห็นตนได้แล้วตัดสินใจเดินกลับไปที่เรือนท่านหญิงมุราซาคิ ลอบคิดในใจว่ายังไงเสียคืนนี้จะต้องลากยัยคิคุนะไปหาซาอิด้วยกันให้ได้

คืนนั้น หลังจากท้องฟ้ามืดมิด เด็กทั้งสองก็หารือกันอีก คิคุนะเองก็ใช่ว่าไม่อยากพบซาอิ ดังนั้นคำตอบคือ ‘ตกลง’

“พระราชฐานชั้นใน เค้าไม่ค่อยให้ผู้ชายเข้า ทางที่ดี นายปลอมเป็นผู้หญิงดีกว่า” เธอกล่าว ฮิคารุต้องสวมเสื้อคลุมหลายชิ้นบนร่างจนหนักอึ้ง สีสันก็หวานแหวว ไล่จากขาว ฟ้าอ่อน ชมพูอ่อน ฟ้าเข้ม ชมพูเข้ม ฟ้ามืด คิคุนะยังเอาวิกผมกับแป้งขาวที่จิ๊กมาจากนางกำนัลทาหน้าฮิคารุให้ผิวขาวนวลเนียนเหมือนผู้หญิง ปากสีแดงชาด ดวงหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่มที่ยังไม่โตเต็มที่ทำให้ออกมาเป็นผู้หญิงก็ดูสวยใช้ได้

ทั้งสองลอบออกจากเรือนโดยไม่ให้ใครเห็น เดินลัดเลาะเงามืดของต้นไม้ใหญ่ พระจันทร์เหนือยอดปราสาทสูงตระหง่านเหมือนมีลูกกลมๆ เรืองแสงประดับอยู่ แสงจันทร์สว่างจ้าสาดส่องไปทั่ว ใบไม้ใบหญ้ากลายเป็นสีเงินยวง อากาศบริสุทธิ์ไร้ฝุ่นละออง

แทบทุกๆ ครึ่งนาทีจะมีทหารในชุดกางเกงฮาคาม่าสั้นแค่เข่า ถือตะเกียงเจ้าพายุเดินผ่านไป แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นฮิคารุกับคิคุนะที่แอบ ซ่อนอยู่ในเงาไม้ ทั้งสองเดินมาถึงเขตอุทยานของปราสาทใหญ่เห็นเรือนเล็กๆ ที่ทอดต่อเนื่องออกมา พลันเสียงขลุ่ยดังกังวานขึ้นทั่วบริเวณ ท่วงทำนอง หวานเศร้า อ้อยอิ่ง จังหวะแช่มช้าดุจดังกลีบซากุระบางเบาร่วงหล่นลงจากต้น

‘ต้องเป็นซาอิแน่ๆ ’ ฮิคารุคิด ค่อยๆ ย่างเท้าภายใต้ชุดยาวกรุยกรายออกจากเงามืด เขาจดจำเสียงขลุ่ยของซาอิได้ดี แม้ยามเป็นวิญญาณซาอิก็ยังคงเป่าขลุ่ย เขาย่างเท้าเข้าไปหาต้นเสียง สังเกตเห็นนอกชานมีผ้าบางๆ กั้นโดยรอบต่างฉากกั้น เห็นเงาร่างของคนผมยาว สวมหมวกทรงสูง จะเป็นใครไปได้ นอกจากซาอิ?

คิคุนะตกใจที่ฮิคารุไม่ระวัง ต้องกระซิบขู่ว่า “เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก! ”

ฮิคารุนิ่งฉุกคิดได้ว่าแสงจันทร์สว่างมาก แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ทหารหลายนายกำลังวิ่งตรงมาทางเขา ปากร้องตวาดขู่ ในมือกวัดไกวตะเกียงเจ้าพายุ ฮิคารุกับคิคุนะเร่งฝีเท้าวิ่งหนีทันที แม้จะวิ่งได้ไม่ถนัด เขาก็ยังวิ่งเร็วกว่าคิคุนะ

“มานี่เร็ว! ” ฮิคารุกระชากแขนอีกฝ่ายจนแทบหัวทิ่ม ลากถูลู่กังไปหลบอยู่ใต้สะพานทอดข้ามลำธารสายเล็กๆ เขาเบียดร่างตนเองเข้ากับเงามืดใต้สะพาน

“หมอบลงซี่.....” เขากระซิบอย่างร้อนรน

“ไม่ได้! ชั้นขาเจ็บ! ” อีกฝ่ายโอดครวญ ฮิคารุแก้ปัญหาโดยการคว้าเอวอีกฝ่ายมานั่งบนตักตัวเอง เหล่าทหารเอะอะอยู่ บนสะพาน ยื่นโคมลงไปส่องใต้สะพาน แต่แสงไฟไม่กระทบถูกทั้งสอง

ฮิคารุกับคิคุนะหอบหายใจ เบียดร่างกายแนบชิดกันมากขึ้นจนฮิคารุรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมที่ระเหยออกมาจากตัวเด็กสาว  เมื่อเสียงเอะอะเงียบลง เขาโผล่หน้าออกไปดู เห็นว่าทางสะดวกจึงกวักมือเรียกคิคุนะ รีบเร่งฝีเท้าไปหาซาอิ แต่ทว่าเมื่อไปถึงที่มาของเสี่ยงขลุ่ยนั่น....ซาอิหายไปเสียแล้ว ลมพัดฉากกั้นผ้าบางๆ ปลิวสะบัด เผยให้เห็นว่าไม่มีใครอยู่เลย

ฮิคารุกวาดตามองโดยรอบ ถือวิสาสะก้าวเข้าไปในห้อง ว่างเปล่า เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย เม็ดหมากยังคงวางเรียงค้างอยู่ ชาในถ้วยยังมีควันกรุ่น แล้วซาอิหายไปไหนนะ?

จู่ๆ คิคุนะกรี๊ดออกมาเบาๆ กล่าวเสียงสั่น “อะ...อย่าทำร้ายเค้านะ เจ้าคะ...”

ฮิคารุถอยหลังวูบ รู้สึกคอปะทะกับของแข็งเย็น เหลือตามองจึงเห็นดาบคาตานะคมกริบจ่ออยู่ที่คอ เสียงบุรุษหนุ่มดังมาจากเบื้องหลังฉากกั้น

“เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด จงบอกมา?”

“ข....ข้าน้อยเป็นคนของท่านหญิงมุราซาคิ ขอ..เจ้าค่ะ! ” ฮิคารุดัดเสียงให้เป็นผู้หญิง “ได้ยินชื่อเสียงของท่านซาอิจึงอยากเดินหมากด้วยสัก กระดาน โปรดกรุณา....”

พลันเงาร่างหลังฉากไหววูบ ซาอิเคลื่อนกายออกมามองฮิคารุที่แต่งกายเป็นสตรีด้วยท่าทีขบขันยิ่ง ไม่มีแววหยั่งรู้แม้แต่นิดเดียวว่าฮิคารุเป็นผู้ชาย ร่างแบบบางราวสตรีตวัดดาบคาตานะใส่ฝักอย่างคล่องแคล่ว

“ที่แท้เจ้าทั้งสองก็เป็นเพียงเด็กน้อยไม่รู้ความ ทหารยามข้างนอกนี่ส่ง เสียงเอะอะน่ารำคาญนัก ทำเอาข้าคิดว่าเป็นพวกลอบสังหารเสียอีก”

ซาอิ.....ซาอิที่เป็นคนจริงๆ มีร่างกายเลือดเนื้ออยู่เบื้องหน้า ฮิคารุใจเต้น มองจ้องอย่างลืมตัวแต่ซาอืไม่ได้สนใจฮิคารุ กลับจ้องตาเป๋งไปที่คิคุนะ ทั้งสองมีเค้าโครงใบหน้าที่คล้ายคลึงกันมาก ทั้งคิคุนะทั้งซาอิต่างตกใจจนตะลึงตะลาน

“ทาชิ..” ซาอิเอ่ยเบาๆ “เจ้าช่างหน้าตาเหมือนน้องสาวของข้าที่ล่วงลับแล้วยิ่งนัก”

คิคุนะทำหน้าเหรอหรา แล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม พูดออกไปช้าๆ ว่า

“ยินดีเจ้าค่ะ ข้าน้อยรู้สึกยินดีเจ้าค่ะ”

“ยินดีที่เหมือนกับน้องสาวข้าน่ะหรือ?” ซาอิโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ ลูบหัวคิคุนะเบาๆ

ซาอิรินชาให้ฮิคารุกับคิคุนะ ล้างหมากบนกระดานแล้วส่งโถหมากดำให้ฮิคารุ เด็กหนุ่มคิดอยู่นานว่าจะเล่นอย่างไรดี แต่แล้วก็ตัดสินใจเล่นไปตามธรรมชาติของตัวเอง เดินโจเซกิสมัยใหม่ที่ไม่มีใครเคยเดินมาก่อนในสมัยเฮย์อัน ซาอิชะงัก ครุ่นคิดเป็นนานสองนาน แล้วเดินโต้กลับ เขาพบว่าซาอิไม่ได้มีฝีมือเลิศล้ำเหนือฟ้าเหมือนซาอิที่เขาเคยรู้จัก แต่เป็นซาอิที่เขา มีความหวังว่าสามารถเอาชนะได้

‘ทางหมากช่างประหลาดพิสดารนัก มิเคยพบเห็นผู้ใดเดินหมากที่มีรูปแบบและทิศทางสวยงามเช่นนี้มาก่อน’ ซาอิครุ่นคิดอย่างเบิกบานใจ จดจำกระแสหมากของฮิคารุ ผู้ใดจะรู้ว่าเพราะได้เรียนรู้จากฮิคารุ ซาอิถึงได้เก่งกาจเหนือใครจนกลายเป็นฮงอินโบ ชูซาคุ ในร่างของโทราจิโร่ในเวลาต่อมา

“ข้าแพ้สี่แต้ม” ซาอิพูด ไม่มีท่าทีเสียใจที่แพ้เด็กแม้แต่น้อย “เป็นหมากกระดานที่เยี่ยมยอดมาก”

ฮิคารุไม่เข้าใจ ซาอิเป็นคนมีจิตใจกว้างขวาง ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างง่ายดายเช่นนี้ เหตุใดจึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย

“หากพรุ่งนี้พ่ายแพ้ ท่านจะทำอย่างไร?” คิคุนะเอ่ยถามขึ้นมา

“ข้าคงไม่สามารถอยู่ในวังนี้ได้สืบต่อไป” ซาอิตอบ

“เพราะเหตุใด?”

“ลำพังตัวข้าพ่ายแพ้แล้ว ย่อมทำใจยอมรับได้ แต่ข้ามิอาจทนได้หากทำให้ตระกูลฟูจิวาระต้องเสื่อมเสียเกียรติ” ดวงหน้างดงามทอประกายเคร่งเครียด

ฮิคารุกับคิคุนะผลัดกันเล่นกับซาอิอีกหลายกระดาน กระดานต่อๆ มาทั้งสองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เสียส่วนใหญ่ ยังไงๆ ซาอิในวัยหนุ่มก็ยังเก่งกว่าเขา ในยามขบคิดซาอิจะโบกพัดน้อยๆ เอาพัดมาแตะ บริเวณริมฝีปาก ในสายตาของฮิคารุแล้ว บุคลิกของซาอิในขณะนี้กับซาอิที่เขารู้จักไม่แตกต่างกันเลย

ก่อนจากกันซาอิได้มอบพัดประจำตัวให้ เด็กหนุ่มรับพัดจากมือซาอิมากำไว้แน่น เอ่ยประโยคที่อยากจะพูดมนานแสนนาน......

“ขอบคุณมาก...อาจารย์...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”

---

“ทำไมเธอถึงไม่บอกเรื่องพรุ่งนี้ให้ซาอิรู้?” ฮิคารุถามคิคุนะ พอจากซาอิมา เด็กหนุ่มมีแววตาเหงาเศร้าซึมไปถนัดใจ

“ไม่รู้สิ แล้วนาย? ทำไมนายถึงไม่บอก”

“เฮ้อ...ไม่รู้เหมือนกัน” ฮิคารุแหงนหน้ามองฟ้า คิคุนะเดินนำลิ่วๆ ไปหลายก้าว แล้วเหลียวหลังกลับมามองฮิคารุบ่อยๆ เหมือนมีอะไรอยากจะบอก

“นายจะคิดยังไงถ้าชั้นบอกว่า.....อืมม์....เออ.....นายต้องไม่เชื่อแหงๆ ”

“เหอะ......ไม่มีอะไรที่ชั้นไม่เชื่อหรอก ลงว่าจู่ๆ ก็ย้อนอดีตได้นี่ ไม่มีอะไรในโลกที่ไม่เชื่ออีกแล้ว”

“แต่ก่อนชั้นก็แปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกถึงซาอิตลอดเวลา....”

“เธอคิดว่าตัวเองเป็นน้องสาวของซาอิกลับชาติมาเกิดใช่มะ?” ฮิคารุทำท่ารู้ดี “ก็....เป็นไปได้มั้ง” เขายักไหล่ “หน้าตาเหมือนกันออก”

“ฮิคารุ...ชั้นว่าเราทำอะไรซักอย่างเหอะ.” คิคุนะเสียงสะท้าน

“ไหนว่าไม่อยากทำให้อดีตเปลี่ยนแปลงไง”

“มันจะเป็นอะไรซักเท่าไหร่เชียว”

“..................” ฮิคารุทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดีดนิ้วเปาะ! “ชั้นมีความคิดอยู่อย่าง...”

และแล้วกงล้อแห่งชะตากรรมก็หมุนไปตามครรลองของมัน ซาอิถูกใส่ร้ายให้พ่ายแพ้ไปอย่างอัปยศอดสู แต่ฮิคารุกับคิคุนะไม่ได้เข้าร่วมชม ทั้งสองนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ คิคุนะเขียนตัวอักษรอย่างบรรจงลงบนกระดาษ เสร็จแล้วม้วนส่งให้ฮิคารุ เด็กหนุ่มรับมาเก็บไว้ในอกเสื้อ จุดประสงค์ของเขาคือเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิเพื่อทูลสารท้าดวลหมากกับซึยูจิม่า

“ข้ามาเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ” ฮิคารุกล่าวกับทหารเฝ้าประตู ทหารผู้นั้นมองฮิคารุอย่างดูแคลน ตวาดใส่ว่า

“องค์จักรพรรดิทรงกริ้วกับการแข่งขันเป็นอย่างมาก ไม่ทรงอนุญาตให้ใครเข้าเฝ้า”

“งั้นท่านช่วยนำสารนี้ไปทูลองค์จักรพรรดิด้วย” ฮิคารุกำลังจะล้วงม้วนกระดาษออกจากอกเสื้อ กลับถูกทหารผู้นั้นผลักไหล่อย่างแรง

“องค์จักรพรรดิไม่ทรงปรารถนาจะทอดพระเนตรอะไรทั้งสิ้น!! เจ้าไม่เข้าใจหรือ!!”

“ท่านต้องให้ข้าเข้าไป ข้ามาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของซาอิ” สายตามุ่งมั่นนั้นทำให้ทหารยามมองหน้ากัน

“แต่องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งไว้....”

“ให้เขาเข้าไป” เสียงกังวานทรงอำนาจ ดังขึ้นข้างหลังฮิคารุ เขาหันไปพบกับชายร่างสูงสง่า แต่งกายอย่างขุนนางในราชสำนัก ใบหน้าเคร่งขรึมนั้นดูมีแววคล้ายกับบิดาของคิคุนะ

“ท่านมิจินากะ” ทหารยามสองคนนั้นโค้งคารวะ เปิดทางให้ฮิคารุทันที

มิจินากะรุนหลังให้ฮิคารุเดินเข้าไป ถามขึ้น

“เจ้ามีวิธีใดจะพิสูจน์ว่าซาอิบริสุทธิ์”

ฮิคารุล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบสารท้าดวลขึ้นมา มิจินากะหัวเราะหึหึ

“กล้าหาญๆ เจ้ารออยู่นี่ ข้าจะนำไปทูลถวายองค์จักรพรรดิเอง” มิจินากะทิ้งฮิคารุไว้ในห้องโล่งๆ ตามผนังเขียนภาษิต โคลงกลอนเกี่ยวกับหมากล้อมไว้ เขาอ่านยังไม่ทันหมด ก็มีนางกำนัลมาเชิญเขาไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ

ภายในท้องพระโรงมีทหารล้อมรอบอยู่สองฝั่งทางเดิน เงียบกริบ จนกระทั่งได้ยินแม้เสียงเข็มตก

องค์จักรพรรดิทรงอยู่หลังฉากกั้นผ้าบางๆ ใบหน้าของพระองค์อยู่ในเงามืดแต่พระหัตถ์ภายใต้แสงสว่างนั้นกำลังอ่านสารของฮิคารุอยู่

“เจ้าเป็นอะไรกับซาอิ” พระองค์ตรัสถาม

“ลูกศิษย์.." ฮิคารุนิ่งไปชั่วครู่เพื่อหาคำต่อท้าย “พระเจ้าข้า....”

“ข้ามิเคยรู้ว่าซาอิมีลูกศิษย์”

ฮิคารุมีสีหน้ากระอักกระอ่วน เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

“เอาเถิด ข้าจะทดสอบด้วยตนเอง ไปนำกระดานมา” พระองค์ทรงรับสั่ง

กระดานโกะถูกนำมาตั้งหน้าพระพักตร์ ฮิคารุขยับเข้าไปนั่งอีกฟากของกระดาน พระองค์ทรงผลักโถหมากชาวผ่านรอยแยกของฉากกั้นให้ฮิคารุ

‘เอาล่ะ....ซาอิ ชั้นจะแก้แค้นให้นายเอง....” ฮิคารุคิด ขณะพระหัตถ์ของจักรพรรดิยื่นผ่านฉากกั้น วางหมากที่มุมบนขวา....

__________________________

“ท่านซึยูจิม่า มีคนของท่านหญิงมุราซาคิมาขอพบขอรับ” ข้ารับใช้รายงาน

ซึยูจิม่าหุบพัดดัง ‘ปั่ป! ’ อย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ข้ากำลังจะไปถวายคำชี้แนะองค์จักรพรรดิ ไม่ว่างพบผู้ใด”

“แต่....คนผู้นี้อ้างว่าเป็นศิษย์ของฟูจิวาระ โนะ ซาอิ ขอรับ”

“เหลวไหล! อย่าเอ่ยนามนี้ให้ข้าได้ยินอีก มิเช่นนั้น....”

“คือ....คนผู้นี้ต้องการท้าประลองกับท่านขอรับ” ข้ารับใช้ยื่นสารฉบับหนึ่งให้ซึยูจิม่า ดวงตากลอกกลิ้งเจ้าเล่ห์ราวสุนัขจิ้งจอกอ่านเนื้อความข้างในอย่างรวดเร็ว

ข้าพเจ้า ชินโด ฮิคารุ ขอประกาศความบริสุทธิ์ของซาอิ โดยการท้าประลองหมากล้อมกับท่านหนึ่งกระดาน เงื่อนไขคือ หากข้าพเจ้าพ่ายแพ้ จะยอมรับโทษประหารชีวิตในข้อหาดูหมิ่นพระบรมเดชานุภาพขององค์จักรพรรดิ แต่หากข้าพเจ้าชนะ ท่านต้องยอมรับต่อหน้าพระพักตร์ว่าเป็นผู้ใส่ร้ายซาอิ

ซึยูจิม่า หัวเราะลั่น “ร้ายกาจนัก นึกว่าข้ามิกล้าหรือไร ตอบมันกลับไป ข้าย่อมรับคำท้า เหลืออยู่เพียงว่าองค์จักรพรรดิจะยอมให้การประลองไร้สาระนี้เกิดขึ้น หรือไม่”

ทันทีที่ซึยูจิม่าพูดจบประโยค ข้ารับใช้อีกคนก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา

“ท่านซึยูจิม่าขอรับ! องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งให้ท่านดวลหมากกับชินโด ฮิคารุ คืนนี้ ขอรับ!!! ”

มินาโมโตะ ซึยูจิม่ายิ้มเยาะอย่างหยิ่งผยอง ไม่มีความหวาดกลัว นักเล่นโกะไร้ชื่อเสียงนาม ชินโด ฮิคารุ แม้แต่น้อย

_______________________________