คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ชินโด ฮิคารุ VS โทยะ อากิระ VS ทาคาสึคาสะ คิคุนะ
ณ คฤหาสน์ตระกูลทาคาสึคาสะ
เสียงมีดส้อมกระทบกับจานเบาๆ ดังสะท้อนในห้องอาหารขนาดใหญ่ โต๊ะยาวขนาด 20 ที่นั่ง กลับมีเพียงสองพ่อลูกนั่งที่หัวโต๊ะคนละฝั่ง ให้ความรู้สึกแสนเงียบเชียบ
“ลูกขัดคำสั่งพ่อ คิคุนะ” นิชิโอะกล่าว น้ำเสียงแฝงความขุ่นเคืองไม่น้อย
“หนูแค่ทำตามที่เห็นสมควร” คิคุนะยักไหล่ “เท่าที่หนูเห็น โทยะ อากิระเป็นคนเก่งที่สุดเท่าที่หนูรู้จัก”
“แต่พ่อบอกแล้ว คิคุนะ ฝีมือของลูกตอนนี้ยังสู้เขาไม่ได้ ขืนเล่นไปก็รังแต่จะไปเปิดเผยความโง่ให้เขาเห็นเท่านั้น และผลการแข่งวันนี้คือตัวอย่างที่เห็นได้ชัด ลูกเป็นคนทำให้แพ้ใช่มั้ย?” นิชิโอะเห็นลูกสาวมีท่าทีเปลี่ยนไปทันที
“แต่หนูทำไปก็เพื่อศึกษาหมากของเค้านี่คะ” คิคุนะคิดจะตีฝีปากโต้ตอบแต่สะกดกลั้นไว้
“พ่อคิดว่าลูกคงไม่รู้จักพวกโทยะดีพอ.....คนพวกนั้น....เฮอะ เด็กผู้ชายที่หยิ่งทระนงขนาดนั้น คบไป แล้วจะได้ประโยชน์อะไร” นิชิโอะกล่าวต่อ คาดว่าคงได้รับคำคัดค้านจากลูกสาว ทว่า...คิคุนะกลับกล่าวสนับสนุน
“นั่นสิคะ....ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย....”
“เอาเถอะ แต่เล่นกันแบบธรรมดาลูกก็ยังเอาชนะเด็กโทยะนั่นได้บ้างไม่ใช่รึ แสดงว่าฝีมือของลูกก็ ‘ไม่เลวเท่าไหร่’ พวกโทยะดูถูกเราไม่ได้หรอก ที่พ่อยอมให้ลูกไปสอบมืออาชีพก็เพราะเหตุผลนี้” ประโยคนี้ย่อมบ่งบอกให้รู้ว่า ‘ถ้าลูกไม่เคยชนะเขา พ่อก็ไม่ยอมให้เล่นหมากล้อมมาจนถึงทุกวันนี้หรอก’
คิคุนะรู้สึกริมฝีปากแห้งผาก ‘ที่ผ่านมาเธอไม่เคยชนะชั้นจริงๆ ซักครั้ง’ เธอไม่สามารถบอกความจริงกับบิดาได้ว่า ที่ผ่านมา เธอชนะได้เพราะอากิระยอมแพ้ให้ทั้งสิ้น เมื่อเธอประกาศตนเป็นศัตรูกับเขา ก็หมายความว่าอากิระจะไม่ช่วยเธออีกต่อไป ซ้ำอาจจะเหยียบจนจมธรณีเลยก็เป็นได้ ศักดิ์ศรีและความเข้มงวดของบิดาทำให้เธอไม่มีอำนาจต่อรองหรือร้องขอความเห็นใจจากใคร ที่ทำได้ก็เพียงแค่ เล่นให้ชนะ....เล่นให้ชนะเท่านั้น
‘ที่ผ่านมาเธอไม่เคยชนะชั้นจริงๆ ซักครั้ง’
_________________________________
โกะรายสัปดาห์
ฉบับวันที่ 12 เดือน ตุลาคม ปีเฮเซที่ 14
สกู๊ปพิเศษ : ตามติด ถ้วยฟูจิทีวี
ในที่สุดการแข่งขันรอบคัดตัวรอบสุดท้ายก็มาถึงจนได้นะครับ ปีนี้ ใครบ้างที่จะได้เป็น 8 ผู้ท้าชิง ใน ฟูจิลีค อาจจะมีเรื่องน่าตกใจอยู่บ้าง! เพราะปีนี้ รอบ 16 คนสุดท้าย มีดั้งต่ำติดโผเข้ามาถึงสองคนเลยครับ! แล้วที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือดั้งต่ำสองคนนั้นต้องมาเจอกันซะด้วย!!
คนแรกก็ไม่ใช่ใครอื่นอยู่แล้วครับ โทยะ จูเนียร์ 4 ดั้ง หนุ่มน้อยมหัศจรรย์ที่สั่นสะเทือนวงการโกะไปทั่ว หลังจากโค่นยักษ์ล้มไปหลายตัวแล้ว ผลงานล่าสุดคือ โอสะ ลีค โทยะ จูเนียร์ โค่น อาจารย์อิจิริวได้เป็นหนที่สอง ทำเอาอาจารย์อิจิริวผมร่วงไปเยอะนะครับ (-ปกติก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว -ฮา) เอาละครับ ต้องมาลุ้นกันว่าเขาจะไปได้ไกลแค่ไหน แล้วจะสร้างตำนานได้เหมือนพ่อรึเปล่า!
คนที่สองนี่ผมขอใช้คำว่า ‘ม้ามืด’ ครับ ตั้งแต่การแข่งขันถ้วยโฮกุโตะเป็นต้นมา ชื่อของเด็กหนุ่มคนนี้ก็ปรากฎให้เห็นเรื่อย ๆ แบบแว๊บๆ ตลอดนะครับ แต่นี่เป็นครั้งแรกของเขาในศึกใหญ่ เขาคือ ชินโด ฮิคารุ สองดั้ง ครับ!! ผลงานล่าสุดก็คือ การแข่งขัน ฮงอินโบ และ โอสะ รอบรองรอบสุดท้าย สถิติแข่งโอเทะไอสิร้ายกว่าครับ!! ชนะรวด นับว่าน่าจับตามองที่สุด__
“นี่ ตาเฒ่า อ่านอะไรอยู่ รีบๆ กินซะสิ เดี๋ยวข้าวก็เย็นหมดหรอก” ย่าของฮิคารุดุคุณปู่ที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเนื้อความในข่าว
“หึหึ หลานเราเดี๋ยวนี้ชักดังใหญ่ ต่อไปสงสัยสาวๆ ตามเป็นพรวน” คุณปู่ยิ้มอย่างปลาบปลื้ม “ชั้นว่าตัดข่าวเก็บไว้ดีกว่า__”
_______________________________
การแข่งคัดตัวรอบสุดท้าย ชิงถ้วยฟูจิคัพ ครั้งที่ 28
เวลา 8 นาฬิกา 47 นาที
ร้านแมคโดนัลด์ ที่รวมพลประจำของฮิคารุกับเพื่อนๆ
“กระเดือกไม่ลงเลย” ฮิคารุขว้างเบอร์เกอร์หมูลงบนโต๊ะอย่างหมดหวัง
“อ่ะ งั้นกินนักเก็ต” วายะแบ่งนักเก็ตของตัวเองให้
“ไม่เป็นไร...ขอบใจอะ.....แต่พอแล้ว” ฮิคารุจิบโค้ก ผ่อนคลายความตึงเครียด
อีก 1 ชม. 13 นาที เขาต้องแข่งกับโทยะ นี่เป็นครั้งที่สองที่สำคัญกว่าครั้งแรกมาก เพราะไม่ใช่ผลการแข่งโอเทะไอทั่วไปที่ไม่มีใครสนใจ แต่เป็นรอบคัดตัวรอบสุดท้าย เพื่อเข้าชิงถ้วยฟูจิลีค และเขาจะต้องเข้าไปอยู่ในลีคให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเสียอะไรก็ตาม
ถ้าเขาโค่นโทยะ ได้เข้าไปอยู่ในลีค ก็หมายความว่าเขาได้เข้าไปในจุดที่โทยะไม่สามารถไปยืนอยู่ได้
ถ้าชั้นชนะศึกนี้ ชั้นไม่ได้ไล่ทันนาย___
แต่ชั้นจะแซงนายแล้ว โทยะ! ระวังไว้ให้ดี!
เวลา 9 โมง 50 นาที
อ. โองาตะในชุดสูทขาว นิ้วคีบบุหรี่มาร์ลโบโร่ (ที่อ.คุวาบาระลงความเห็นว่าจืดชืดสิ้นดี) เดินส่ายอาดๆ เข้ามาในห้องแข่งขัน มันไม่ใช่ห้องยูเก็นโนหมะ เล็กกว่า หรูหราน้อยกว่า แต่ก็มีพนักงานจดแต้มและกรรมการ เป็นการแข่งขันระดับสูงที่พวกดั้งต่ำน้อยคนนักจะได้สัมผัส
อากิระนั่งสงบนิ่งอยู่หน้ากระดานโกะ เก้าอี้ตรงข้ามยังคงว่างเปล่า____
“ถ้าจะดูการแข่งขันกรุณาดับบุหรี่ด้วยนะคะ เกรงว่าบุหรี่จะรบกวน__” พนักงานบันทึกหมากเตือนอย่างเกรงใจ
“อ้อ ผมจะไปสูบข้างนอกอยู่แล้วครับ” อาจารย์โองาตะพูด จ้องพนักงานสาวด้วยสายตาออกไปในทางเจ้าชู้ จนสาวเจ้าหลบตาด้วยความเอียงอาย
“แล้วเจอกันในลีคนะ อากิระคุง” อาจารย์โองาตะพูดเป็นเชิงท้าทาย ทีเล่นทีจริง
อากิระยิ้ม “ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคงได้เจอครับ”
“หึหึ รุ่นน้องชั้น ให้มันได้อย่างงี้ซี่”
10 นาฬิกาตรง
ฮิคารุก้าวเข้ามาในห้องแข่ง ในตอนนี้คนที่อยู่ข้างหน้าไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นศัตรูที่ต้องฆ่าอย่างไร้ปรานี
ทั้งสองทายหมาก ฮิคารุกำ อากิระวางหมากสองเม็ด ทาย.....สิบหกเม็ด ได้หมากขาวหรือนี่__
“ผมเลือกถือหมากขาวครับ” อากิระประกาศให้กรรมการได้ยิน เป็นเรื่องแปลกนิดหน่อยเพราะมืออาชีพส่วนใหญ่นิยมถือหมากดำในกรณีที่ตัวเองเป็นฝ่ายได้เลือก
เวลา 12 นาฬิกา 10 นาที
เลยเวลาพักมา 10 นาทีแล้ว แต่ทั้งฮิคารุและอากิระก็ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าปัดนาฬิกาข้างกายอากิระยังคงเปลี่ยนแปลงทุกวินาที เด็กหนุ่มใช้เวลากับตานี้ร่วม 10 นาทีแล้ว
เพี๊ยะ! อากิระฟาดหมากบุกเข้าไปในพื้นที่ของหมากดำ ฮิคารุถอนหายใจ ‘เฮือก’ ออกมาแรงๆ สีหน้าแสดงความลำบากใจ คิ้วขมวดยุ่ง ข้อนิ้วกุมเข่าแน่นจนเหลืองซีด
กรรมการพยักหน้ากับพนักงานจดแต้ม กดออดถึงเวลาพัก ฮิคารุลุกออกไป ขั่วครู่หนึ่ง อากิระก็ลุกออกไปเช่นกัน
อ.โองาตะ พา อ.เซริซาว่ากับ อ.โมริชิตะ ที่ต่างผ่านเข้ารอบเข้ามาดู สองเก้าดั้งกับหนึ่งสิบดั้งส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์
“สองชั่วโมงเพิ่งเดินกันได้แค่นี้เองรึ”
“สู้สูสีกันมาก ไม่เลวเลย”
“ครับ ตอนนี้ผมยังมองไม่ออกเลยว่ามีหมากไหนที่เล่นไม่ดี....”
เวลา 1 นาฬิกา 3 นาที
เพี๊ยะ! ฮิคารุวางหมากลงไป หลังจากคิดแล้วคิดอีก อากิระหรี่ตา ซ่อนดวงตาไว้ใต้ผมม้า คุณคงไม่อยากให้คู่แข่งรู้หรอกนะว่ามองส่วนไหนของกระดานอยู่.... ไม่ถึงนาทีเขาก็วางหมากโต้ตอบ ฮิคารุวางหมากรับมือแทบจะทันที เขารู้ว่าต้องทำเวลา เพราะตอนเปิดเกมใช้เวลามากกว่าโทยะเกือบชั่วโมง
เสียงหมากกระทบกระดานดังต่อเนื่องอยู่ 10 กว่าครั้ง ครั้งสุดท้ายเป็นเสียงหมากดำ วางสกัดหมากขาวให้ไปไหนไม่ได้ ฮิคารุวางแผนสละพื้นที่ด้านในให้ขาวแล้วเอากำแพงอิทธิพลมหาศาล
คราวนี้อากิระเป็นฝ่ายถอนหายใจหนักอย่างลืมตัว คราวนี้เขาหลับตาคิด จินตนาการหมากให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
เวลา 15 นาฬิกา 24 นาที
หมากบนกระดานอยู่ในช่วงสู้รบ แต่ทั้งคู่เหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง กรรมการผู้ตัดสินนึกในใจว่า ‘ต้องเข้าช่วงจับเวลาตาละครึ่งนาทีแน่’
อาจารย์โองาตะ เซย์จิ เดินเข้ามาสังเกตการณ์ ดวงตาเจ้าเล่ห์หลังกรอบแว่นบางใสพินิจปฏิกริยาของคู่แข่งทั้งสองและหมากบนกระดานอย่างละเอียด ตาเดินที่ทั้งสองฝ่ายเดินออกมานั้นสูสีกันมาก สู้กันได้สวยงามน่าดูทั้งคู่
ผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดฮิคารุก็ทนนั่งเก๊กไม่ไหว บัดนี้เขานั่งสมาธิ มือเท้าคาง ก้มหัวลงแทบติดกระดาน ขบคิดจนถึงเซลล์สุดท้ายที่สมองจะรับรู้ได้
เพี๊ยะ! ฮิคารุวางหมากโต้ตอบ อากิระมีแววตกใจเล็กน้อย พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ไหลลงมาข้างแก้ม
‘ถึงขั้นนี้แล้วยังใจเย็นได้.....ใจเย็นในสถานการณ์ที่ชั้นยังจะทนไม่ไหว น่ากลัวจริงๆ’ บุรุษสูทขาวคิดในใจ ไตร่ตรองหมากอย่างระมัดระวัง
อากิระวางหมากโต้ตอบ ปาดเหงื่อบนหน้าผากเบาๆ ในขณะที่ดวงตาฮิคารุเป็นประกายเรืองรองดุจพยัคฆ์ เขาใช้มือเดียวคลี่พัด โบกเบาๆ แล้วค่อยๆ ใช้มือเดียวหุบช้าๆ เป็นวิธีที่ทำใจเย็นลง ตอนนี้กำแพงอิทธิพลส่วนหนึ่งถูกอากิระเจาะทลายหมดแล้ว แต่เขาก็ยังรักษาพื้นที่ส่วนหนึ่งไว้ได้ ส่วนที่พอจะชนะ....ส่วนพื้นที่ส่วนอื่นต่างแลกกันไปคนละหมัดสองหมัดจนเหลือไม่กี่แต้ม
เพี๊ยะ! ฮิคารุวางหมากรับมือที่แสนร้ายกาจลงไป เป็นหมากที่บอกว่า ‘เข้าต่อ ชั้นพังนายก็พัง จะเอาไง’ อากิระตัดสินใจถอย แต่หมากเม็ดนี้นำความตกใจมาให้ อ.โองาตะ
มันเป็นเม็ดที่ดี แต่ไม่ได้ดีที่สุด อากิระเพลี่ยงพล้ำจนได้แล้ว
ฮิคารุได้มือนำกลับมา เขาวางหมากตอดเล็กตอดน้อยกลับให้อากิระรับมือตลอด 1...2...3...4...5...6 ทั้งสองฝ่ายต่างนับแต้ม แต่ฮิคารุนับแต้มที่ตัวเองได้เพิ่มขึ้น ส่วนอากิระนับแต้มที่ได้น้อยลง ถึงคราวนี้ อากิระหยิบหมากในโถวางต่อไม่ลง เขาหยุด คิด_คิด_คิด_ ดวงตาสีมรกตเป็นประกายกร้าวแกร่งดุจมังกรร้าย
ทันใดนั้น ประตูเลื่อนเปิดออก ทาคาสึคาสะ คิคุนะ ในชุดนักเรียนเดินเข้ามาทรุดนั่งข้างๆ อ. โองาตะอย่างเงียบเชียบที่สุด
ทั้งฮิคารุและอากิระหันไปมองที่เด็กสาวพร้อมกัน เพียงสองสามวินาทีที่ไม่มีทางหลุดรอดสายตาของบุรุษชุดขาวไปได้
แล้วบรรยากาศแห่งความสุขุมเยือกเย็นก็พลันเปลี่ยนไป
อากิระวางหมากแฝงกลอุบายลงไป เป็นหมากที่ดูเหมือนมุทะลุสิ้นดี เป็นคำเชิญชวนที่บอกว่า ‘เรามาอ่านหมากแข่งกันเถอะ’
ฮิคารุรับคำเชิญในทันที ‘มาเหอะ ชั้นจะโค่นนายต่อหน้าคิคุนะให้ดู!’
อากิระเชิดหน้าเล็กน้อย
ฮิคารุหารู้ไม่ว่าตกหลุมพรางเข้าเสียแล้ว___
อีกหลายตาผ่านไป คิคุนะรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับกลอุบายระดับเทพของโทยะ ในขณะเดียวกันก็ชื่นชมการพลิกแพลงหมากระดับเซียนของฮิคารุ เมื่อการต่อสู้ห้ำหั่นกันแบบเลือดสาดจบลง อากิระก็ได้แต้มที่เสียไปกลับคืนมา และ ได้มือนำกลับมาเป็นต่ออีกครั้ง
โกะน่ะ....ไม่ได้อาศัยแต่ฝีมือหรอก ต้องอาศัยจิตวิทยาที่เหนือชั้นกว่าคนอื่นด้วย
สิบหกนาฬิกา เวลาของทั้งคู่จวนเจียนจะหมด แต่ก็ไม่มีใครเล่นโกะเร็ว ทั้งสองยังคงขบคิดอย่างเอาเป็นเอาตายต่อไป จนในที่สุดต้องต่อเวลาแบบเบียวโยมิ
กติกาของเบียวโยมิในการแข่งขันหมากล้อมระดับสูงจะมีอยู่ว่า เมื่อเวลาหมด นาฬิกาบนหน้าปัดดิจิตอลจะขึ้นว่า 1.30 นาที ก็คือผู้เล่นจะมีเวลาคิดตาละ 30 วินาที แจะพลาดได้ 3 ครั้ง กล่าวคือเมื่อผู้เล่นใช้เวลาเกิน 30 วินาที หรือเวลาลดลงน้อยกว่า 1.00 นาทีเมื่อใด นาฬิกาจะส่งเสียงเตือน และถึงแม้ผู้เล่นจะกดหยุด เวลาก็จะเหลือ 1.00 นาที ถาพลาดอีกครั้งก็จะเหลือ 00.30 นาที และถ้าพลาดอีกก็หมายความว่าแพ้เวลา แต่ในกรณีที่ใช้เวลาในการคิดไม่ถึง 30 วินาที นาฬิกาก็จะขึ้นเป็น 1.30 นาที ทุกครั้งที่กดหยุด
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฮิคารุต้องเล่นต่อเวลาเบียวโยมิ แต้มบนกระดานละเอียดยิบ แน่นอนว่า 30 วินาทีไม่พอแน่......
ตืด__ ฮิคารุพลาด 1 ครั้ง เวลาลดลงเหลือ 1.00 นาทีเด็กหนุ่มเร่งสปีด แต่ทว่าอากิระเป็นมือนำปิดกระดานอยู่ ความยุ่งยากจึงตกอยู่ที่ฮิคารุ เมื่อแต้มนับสิบถูกช่วงชิงไป
ตืด__เสียงนาฬิกาทางฝั่งอากิระดังขึ้น เขาเป็นฝ่ายพลาดบ้างพร้อมกับที่ฮิคารุได้มือนำมา เขาไล่เก็บแต้ม 5....10 ฮึ่ย ยังไม่พอ!
ตืด__ฮิคารุใช้เวลาเกินเป็นหนที่สอง แต่เขายังไม่สนใจ ต้องมีซักที่สิน่า.....
15...14...13.....12...เลขวินาทีลดลงไปเรื่อยๆ ไม่ทันแล้ว! เขาต้องวางหมาก อากิระรับมืออย่างระมัดระวัง ตอนนี้อากิระนำอยู่แต้มครึ่ง
‘บ้าจริง! ไม่เห็นเลย ทำยังไงดีวะ!’ เด็กหนุ่มเริ่มรน เวลาใกล้เข้ามา 10...9...8...7....
เพี๊ยะ!! ติ๊ด! ฮิคารุจำต้องปิดพื้นที่ส่วนที่ได้คะแนนเยอะที่สุด แม้จะรู้ว่าแต้มไม่พอ
สิบหกนาฬิกา 20 นาที เกมจบ ดำมี 35 แต้ม ขาว 30 แต้ม ดำแพ้ 1 แต้มครึ่ง
“ขอบคุณมากครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
ฮิคารุกับอากิระโค้งให้แก่กัน เก็บหมากบนกระดาน เด็กหนุ่มผมทองดูเซื่องซึมไปถนัดใจ ทุกคนในห้องออกไปที่ทางเดิน ฮิคารุเลี่ยงไปที่ตู้กดน้ำ ทั้งเศร้า ผิดหวัง มึนงง โกรธ ระคนกันไป
คิคุนะเงยหน้าขึ้นจากแผ่นบันทึกเกม เธอหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย
“ทำได้ดีนี่ โทยะซัง” เธอชมพอเป็นพิธี ทักทายเจ้าหน้าที่สมาคมคนอื่นอีกเล็กน้อย ก็รีบไปหาฮิคารุด้วยความเป็นห่วง อากิระเหลียวหลังมอง เห็นเธอตบบ่าให้กำลังใจชินโดกลับรู้สึกสะท้อนสะท้านใจอย่างประหลาด พลางคิดว่าในยามที่เขาแพ้บ้าง จะมีใครมาให้กำลังใจเช่นนี้บ้างไหม
‘แล้วเจอกันนะ คิคุนะ’ อากิระคิดในใจ มังกรร้ายหนีร่างเงาของซาอิไปได้อย่างฉิวเฉียด
__________________________
ฮิคารุเศร้าโศกอยู่เพียงวันเดียวก็กลับมาร่าเริงได้ตามปกติ ไม่เสียแรงที่ซาอิสั่งสอนมา เขาทำใจได้รวดเร็วราวสายลมพัดผ่าน แต่เขาก็ยังทำใจไปนั่งเล่นกับอากิระไม่ได้ ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเลยตั้งแต่งานแพร์โกะเป็นต้นมา
ฮิคารุยังคงฝึกหมากล้อมอย่างสม่ำเสมอ และหนักกว่าคนอื่นหลายเท่าตัว ด้วยเหตุที่ไม่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากมายเหมือนคนอื่นอย่างวายะที่ต้องหาเลี้ยงตัวเอง คิคุนะเมื่อโกรธกับโทยะก็ไม่มีที่ไปเช่นกัน ฮิคารุจึงชวนเธอไปเล่นที่ชมรมของอาจารย์โมริชิตะ ผลก็คือ ในที่สุด คิคุนะกับวายะก็มีความเข้าใจอันดีต่อกันจนได้ ฮิคารุสังเกตว่าหลังๆ คิคุนะไม่ค่อยร่าเริงนัก เธอคร่ำเคร่งกับหมากล้อมยิ่งกว่าพวกมืออาชีพเสียอีก พวกลูกศิษย์ของอาจารย์โมริชิตะต่างเคยเล่นแพ้เธอคนละอย่างน้อยหนึ่งกระดาน
จนวันหนึ่งฮิคารุอดถามวายะขึ้นมาไม่ได้
“คิดว่าคิคุนะเป็นอะไรไป?” เขาถาม ตายังอยู่ที่กระดานหมาก ที่กำลังเล่นกับคุณอิสึมิอยู่
“ก็เครียดมั้ง อีกไม่กี่วันก็ต้องแข่งกับโทยะแล้วนี่หว่า” วายะตอบ ตาก็ยังคงอยู่ที่หนังสือการ์ตูนโชเน็น จัมป์
“แข่ง!!! กับโทยะ!!!!” ฮิคารุตะโกน “ไม่เห็นรู้เรื่องเลย!!!”
“โธ่เอ๊ยย ไอ้กบในกะลา” วายะแหวใส่ “งานเมย์จินเยาวชนไงล่ะ คู่เล่นโชว์บนเวที เค้าออกจะโปรโมท”
“น่าดูทีเดียวล่ะ” คุณอิสึมิเอ่ยขรึมๆ “แค่สู้ได้สูสีโทยะก็เก่งมากแล้ว”
“เฮอะๆ อย่างยัยนั่นน่ะเรอะ จะพอใจแค่นั้น ยัยนั่นน่ะ ไม่ชนะไม่เลิกรา” วายะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
________________________
เก้านาฬิกา งานแข่งขันชิงตำแหน่งเมย์จินเยาวชน เป็นงานแข่งขันระดับเยาวชนที่ใหญ่ที่สุด มีผู้ร่วมงานนับพัน
คิคุนะกับอากิระนั่งรอคิวออกอยู่หลังเวที เสียงพิธีกรประกาศรายชื่อผู้สนับสนุนต่างๆ ดังชัดเจน เสียงผู้คนปรบมือเกรียวกราว
สตาฟหญิงนำน้ำมาเสิร์ฟ คิคุนะยิ้มหวานให้ แล้วค่อยๆ จิบน้ำ อากิระเพิ่งสังเกตเห็นว่าเธอหน้าซีดมาก ทั้งสองไม่ได้พูดกันแม้แต่คำเดียว สายตาของอากิระจับจ้องอยู่ที่หนังสือที่เขานำมาอ่านฆ่าเวลา
ดาวทั้งสองของงานออกไปหน้าเวที กล่าวทักทายผู้ชมอย่างยิ้มแย้ม ไม่แสดงท่าทางบึ้งตึงใส่กันแม้แต่น้อย กิริยามารยาทการพูดจาดีเลิศเพอร์เฟคไปเสียทั้งคู่ หาที่ติไม่ได้ อากิระเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ในงาน ส่วนคิคุนะก็ได้คะแนนเสียงจากหนุ่มๆ ที่มีจำนวนเยอะกว่ามาก ส่งเสียงเชียร์ดังสนั่น
เด็กสาวพยายามสอดส่ายสายตาหาฮิคารุแต่.....ไม่เห็นแม้แต่เงา เห็นวายะยืนอยู่คนเดียว ส่งยิ้มกวนๆ มาให้
การแข่งขันบนเวทีเริ่มขึ้นพร้อมกับด้านล่าง ภาพกระดานถูกฉายขึ้นจอใหญ่__
___________________________
ความคิดเห็น