คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 15 ความลับที่ไม่เป็นความลับ 100%
‘อาร์โอเทียหลีทาให้ท่านเนออน’
อาร์โอเทียถอยห่าแ่็รัษาระยะ าหน้าย่อ่ำหาโบสะบัเรียมพร้อมะปบเหยื่อ
เนออนฝืนร่าายเินรไป้านหน้ามามั่น “อย่าไ้ใและเ็บไว้เป็นวามลับ”ปาลิทอน่าล่าวมือยัหันธนูามอีนที่เ้าใล้นายอน บาฮาเทล่อย ๆ ลายปีึ่ห่อหุ้มเฟอาร์ราวปป้อ ภาพปราเมื่อปีสวยลายออลับทำให้เนออนใ ่อนแสร้ทำหน้านิ่ึู่เหมือนไม่่อย่วยอะไร
เสียที่ออมาึูระท่อนระแท่น “นี่...นี่...ใ่เพื่อน้า...ริ ๆ รึ”
‘ถามวามรู้สึอท่านเอเถอะ’
“ท่านรัษาท่านเฟอาร์ไ้ไหม”
“......”
“ท่านเนออน!”
“ะ...ไ้”เนออนหลับานิ่ราวสบสิอารม์ที่พลุ่นพล่าน ไม่ยอมมอหน้าอีน
“ั้นรีบ...!”
“ไม่!”
‘รัษาะ!!’ อาร์โอเทียราำรามลั่น เสียำรามึ้อน่าลัวนผมเนออนปลิวไสว
“ไม่ใ่อนนี้”
“แล้ว้ออนไหน รอนท่านเฟอาร์หมลม่อนรึไหะ!”
“โอิมัสใเย็น่อน ้าว่าเา้อมีเหุผล”ปาลิทอน่ารั้มีสั้นอโอิมัสึ่พาลำอเนออน โอิมัสสบถไม่พอใมอหน้าเนออนนิ่ “แล้วท่านมีแผนอะไร”
“เ้า”เนออนี้ไปทามาเน็อท เ้าัวมออบอย่า ๆ “แปลร่าเป็นเฟอาร์ะ”
“อะไรนะ!”
‘ทำามที่เาบอะ’บาทาเฮลสั่ แม้ยัไม่เ้าใถึแผนารแ่นรหน้ามัพึ่พาไ้เสมอ
“...และ เ้าเ็บอาวุธแล้วมาับ้า”ี้ไปทาปาลิทอน่า ปาลิทอน่าสะพายธนูไว้้านหลั “ส่วนที่เหลือืนร่า ่อนัวอย่าที่พวเ้าทำประำ”
“ทำไม้า้อทำ บอแผนเ้ามานะเ้ามนุษย์โอหั”โอิมัสไม่ยอมเ็บอาวุธแถมยัะถ่อเ้าไปัเนออนถ้าไม่ิที่ฟลอและเอิโฟับไว้
“้าและเพื่อนเ้าะพาเฟอาร์หลบไปอีทา พวเ้าลับไปรวมลุ่มับนอื่น ๆ”
“ทำไม้า้อปล่อยท่านเฟอาร์ไปับเ้า เ้าวาแผนอะไรันแน่!”
“้าเพียะทำในสิ่ที่เพื่อนวรทำ”
ถ้อยำเรียบ่ายแ่หยุอารม์พลุ่นพล่านอโอิมัสไ้ะั สะบัแนอีสอนที่เี่ยวนแน่นนล้ม้นระแทพื้น
‘เื่อใเา เราไม่มีทาเลืออื่น ั้าว่านี้น้านออาสสัยไ้’
ทุนทำามลับืนสู่ร่าเิม มาเน็อทแปลายเป็นเฟอาร์ เนออนส่ายหัว “ไม่ ๆ” มาเน็อทเลิิ้วสสัย “เ้า้อมีบาแผล้วย” มาเน็อททำหน้าอ้อ่อนแปลร่าใหม่เป็นร่าท่านเฟอาร์ที่มีบาแผลามัวประปราย
“่อยูเหมือนหลัผ่านศึหนัหน่อย”มาเน็อทยิ้มภาภูมิใ
“อย่าลืม...”เนออนี้ไปทาเรอเนสผู้หมสิไม่รู้เรื่อราว
“ไ้”มาเน็อทในร่าเฟอาร์อุ้มเรอเนสพาบ่า เนออนนิ่วหน้า
“แ่ประอพอ”
“อะ! ริ้วย ฮะ ๆ โทษที้าลืมัว”มาเน็อทปล่อยเรอเนสลับพื้นอย่าแร แรระทบส่ผลให้ผู้ไม่ไ้สิถึับหน้านิ่ว มาเน็อทรีบประอึ้นมาใหม่มอหัวเรอเนสที่เริ่มโนไ้แ่ล่าวอโทษในใ
“ใรถามให้บอว่า้าไปรัษาัวเอ”
“รับทราบ!”
“เราแยทารนี้ ลาย่ายเวทมน์แล้วออไป้านอ ลาเ้านี่ไป้วย”ทุนหันไปมอัมมิว็อทอย่าโรธแ้น
“ทำไม้อ...!”
“ไม่มีผู้แพ้เม็ยัไม่บ เมื่อนั้น้าและเฟอาร์ไม่อาออาสนามไ้”มาเน็อทมออย่าโรธแ้น ลาเท้าู่อริที่ไม่ไ้สิออไป้วย
“เี๋ยว่อน!!”ทุนหันมามอแปลใ “ใรพอรัษาเป็นบ้า”
“้า ๆ ๆ”ฟลอลอยออาหาอาร์โอเทียราวเสนอัว
“เ้าไปับเรา”
“โธ่”าม้วยอีหลายเสียที่บ่นึมัมไม่พอใ เินอาไปอีทา
“เี๋ยว!!”ทุนหันมามอามเสียเรียอีรั้อย่าาหวั วิลอยว้าออาร่าอาร์โอเทียรออย
“้อารอรัษ์อีใ่ไหม!”
“....”
“....”
“อย่าลืมรอยยิ้มประำัว แม้เหุาร์เลวร้ายนาไหนเ้านั้นมัยิ้มเสมอ และำพูแสนเรียบร้อยแ่วนโมโหนั่นอี อย่าลืมะละ”
“...แน่นอน”มาเน็อทล่าวหนัแน่น นั้นสินะแม้เหุาร์เลวร้ายนาไหนแ่ท่านเฟอาร์็ยัยืนยัรหน้าพวนเสมอ
เนออนมอเฟอาร์ผู้นอนสบนิ่บนพื้น มออย่าั่ใ่อนเบือนหน้าหนีหลับหูหลับาแบอีนึ้นหลั ปาลิทอน่าปราเ้าใล้
“ให้เราแบท่านเฟอาร์เถอะ”
“ไม่ไ้ พวเ้า้อ่อนัว้วย”
“แ่ว่า...”
“เ้าไม่อยาให้วามลับแ”
“....”
“....”
“เ็บผมนายอพวเ้าะ มันโเ่นเินไป”ฟลอรวบผมสีอะมิทิสสวยอเฟอาร์ยัลในเสื้อ ึหมวปปิใบหน้าผู้เป็นนาย
ฟลอมอหน้าเฟอาร์อย่าเป็นห่วเหลือบมอไปยัอีน “ท่านสบายีไหม หน้าท่านแ ๆ”
เนออนหันหน้าลับไปอีทา ละสายาานบนหลั รีบออเิน “้าไม่เป็นไร” ฟลอและปาลิทอน่ามอเฟอาร์อีรั้่อนลายเป็นวิ่อย ๆ าหายไป
เนออนแบอีนเินหลบเลี่ยออาลานฝึ้อม ้วยเป็นไม่พูอยู่แล้วทำให้ลอทาไม่ำเป็น้อทัทายใร เนออนพาอีนเินไลนถึห้อพยาบาล เสียโอรวัแว่วมาาห้อแยหลายห้อ เนออนระับหมวลุมอีนแน่น รั้นเินไ้ไม่ถึรึ่ทาอาารย์ห้อพยาบาลึู่ระวนระวายเินสวนออมาาห้อ ๆ หนึ่ให้เนออนถึับสะุ้
อาารย์ห้อพยาบาลมอศิษย์นโปรอย่าแปลใ “เ้ามีแผลเหมือนันรึ”
“รับ”
“้าเยเสนอท่านอมปรา์แล้วถึเมารแ่ ‘สลาเเรนเส’ ว่ามันรุนแรและโหร้ายเินไปวรเบาลบา แ่ละปี้อมีนัเรียนนอนรัษาัวในห้อพยาบาลเป็นอาทิย์ ้าละไม่เ้าใท่านอมปรา์ริ ๆ ...แล้วนั่น...”
“ผู้แ่ันาเมสลาเเรนเส ้าะรัษาัวเอและนผู้นี้้วย อยืมห้อสัห้อนะรับ”
“ามสบาย ๆ ะเอายา็หยิบเอนะ”อาารย์ฝาฝัศิษย์นโปรึ่มัมา่วยนรัษาเสมอยามยุ่ ๆ เนออนเ้าออที่นี่บ่อย ๆ และ้วยเทนิารรัษาแสนล่อแลวทำให้เป็นที่ื่นอบออาารย์ห้อพยาบาล
“อบุรับ”
เนออนแบเฟอาร์หลบเ้าห้อลึสุ เสียโอรวห่าไลออไป เมื่อเ้าห้อฟลอและปาลิทอน่าออมาอย่าร้อนใ บาฮาเทลอยู่ไลัวท่านเฟอาร์อาทำให้ท่านเฟอาร์อาารแย่ลไ้ เนออนวาเฟอาร์ลบนเียอย่าเบามือ แววาห่วใยถูส่ให้แม้เพียแวบเียวแ่ลับทำให้ผู้พบเห็นาโ้วยวามไม่เื่อ เนออนผละานป่วย สาละวนับารัแสมุนไพรและปรุยา เนออนส่บาอย่าให้ปาลิทอน่า สมุนไพรลิ่นุนทำให้ฟลอย่นมู
“ให้เฟอาร์ม”ปาลิทอน่าทำาม สัพัสีหน้าีเียวอเฟอาร์ึูีึ้น
เนออนสาละวนับารปรุสมุนไพรรัษาไม่หยุหลายั่วโม ให้เฟอาร์ื่มนั้นมนี่นฟลอและปาลิทอน่าไปหม เมื่อสมุนไพรในหม้อสุท้ายเือเนออนึปาเหื่ออย่าโล่ใ ยหม้อยาลาเา “้าะอยูู่อาารอีสัพั านั้นเป็นหน้าที่อพวเ้าอยู่เฝ้า่อ”
“แล้วถ้านอื่นเ้ามาเห็น ้าะ้อ...”
“พวเ้าบอว่าเป็นผู้่วยอ้า ่อยูแลนป่วย” ฟลอและปาลิทอน่าพยัหน้าเ้าใ “ที่สำัอย่าให้ใรเ้ามาในห้อนาน ๆ รีบไล่ออไป บอว่า อาเป็นารรบวนผู้ป่วย”
“แล้วท่าน ท่านะไปไหน”
“...นายอพวเ้าไม่ยินีให้ใร ๆ เห็นัวเอในร่านี้”ทั้สอสะอึ ใ่แล้วนรหน้ารู้วามริ วามลับไม่เป็นวามลับอี่อไป พวน้อทำยัไ่อไปันี ใบหน้าระวนระวายส่ไปถึเนออนเ้าัวถอนหายใ “้าะเ็บเรื่อนี้เป็นวามลับ”
“ริรึ”
“ท่าน่ามีน้ำใยิ่ให่”
“....แ่ถ้าเ้าและนายอเ้าทำัวแสบสน ้า็ไม่แน่ใว่าวามลับ...ะเป็นวามลับ่อไปรึไม่”
“.....”
“.....”
“บอนายอพวเ้าว่า พวเ้าลอบออาเมและมาหลบ่อนอยู่ที่นี่ และบอว่าเ้าเป็นนรัษา”
“้า”ฟลอี้ัวเอ ๆ ่อน้อร้ออ้อ ที่อีนพนมา้วยเพราะเรื่อนี้นี่เอ ทั้ที่ัวเอเป็นนรัษาทั้หมแท้ ๆ เป็นเพื่อนที่ีริ ๆ น่าท่านเฟอาร์
เนออนหันไปมอนป่วยอีรั้แววาห่วใยมาพร้อมวามรู้สึแปล ๆ อาเป็นเพราะรูปร่าเปลี่ยนไปอเพื่อนร่วมห้อและภาพนั้นที่ยัิรึในหัวไม่ลืมเลือน เนออนเบิ่นหน้าหนี เินาไปโยไม่พูอะไร
เฟอาร์ื่นึ้นมาอีรั้้วยอาารเ็บแปล่บทั้ัว เวทมน์อัมมิว็อทที่ลบนัวาบูพลัอเฟอาร์ไปมา นอ่อนล้าไปทั้ัว ภาพแรที่ปราแ่สายาเป็นเพานสีาวสะอา โ๊ะสีาวสะอา ทุอย่าสีาวสะอาและฟลอับปาลิทอน่า
“พวเ้ามาอยู่ที่นี่ไ้ไ!”
เฟอาร์ประมวลวามิ่อนนะหมสิ เา่อสู้ับัมมิว็อท ื้อึ่อสู้นใ้แรเฮือสุท้ายัอีฝ่ายนสลบไป หลัาุยับบาฮาเทลสัพัและ....ใ่!! เาสลบไปทั้ที่อยู่ไลาบาฮาเทล “ั้น! ไม่ริน่า!!!”เฟอาร์ปราไปมอนเอในระ
าลมโสีอะมิทิสูหวานล้ำ ผมสีเียวันยาวสลวยนรสะโพ ร่าอ้อนแอ้นามปราแ่สายา เฟอาร์าโมือับระแน่นแทบสิ้นสิ หันไปมอฟลอและปาลิทอน่าึ่มออบลับมาาแป่ว “ทำไม…!”
50%
“ท่านสลบไป แล้วท่าน็...”
“้าเอฟลอ”ฟลอหุบปาับพลัน ยอมรับริ ๆ ว่าเรื่อพูโห่าไม่เหมาะับน
“ท่านเฟอาร์สลบไป บาฮาเทลหาท่านเอและวาแผนให้มาเน็อทแปลเป็นท่าน และพว้าพาท่านลอบออมา”
“...ริรึ น่าแปลที่อาร์โอเทียไม่ัวามิอบาฮาเทล”
“มันุเินมา พว้ารีบพาท่านออมาหลบ่อนที่นี่”
เฟอาร์หน้าหมอลนิ ๆ “เหนื่อยพวเ้าริ ๆ แล้วอนนี้เราอยู่ที่ไหน”
“้าิว่าน่าะเป็นห้อพยาบาล ฟลอเป็นนรัษาท่าน” เฟอาร์หันไปยิ้มอบุ
“้าเพียอยา่วยท่าน”ฟลอยิ้มอบลับแหย่ ๆ รับสัมผัสอบอุ่นาฝ่ามือผู้เป็นนายอย่าเ็มใ
“รีบเถอะท่านเฟอาร์ เราวรรีบออไป่อนมีใรมาเห็น อีอย่าเพื่อนอท่านอาเป็นห่ว”
“ใ่สิ!! พวนั้นับวาม้าไ้แน่”เฟอาร์าโ ่อนร่ายาถาแปลาย
“าปุสลาเนีย อะปอุสเีย!”แสันทราสาส่อร่าผู้ร่ายเวทมน์ เฟอาร์นเิมลับมาอีรั้ ผมเหยียรอะมิทิสสวยสั้นึ้นนปะบ่า ามัวยัปราบาแผลให้เห็น “ไปันเถอะ อย่าลืม่อนัว”
“่ะ” // “่ะ”
ทั้สอร่าาหายไป เฟอาร์เินออไป้านอเร็ว ๆ ไม่หยุพั พยายามไม่มอหน้าไม่ทัทายใร ออไปวนะพ้นประูลับถูทั้วยใรบาน
“นั่นเ้าหายีแล้วรึ!” เฟอาร์ผ่อนลมหายใลอาารื่นเ้นอย่านมีสะนัิหลั หันมอายนหนึ่ผู้นอนอยู่บนเีย อถูและา้ายเ้าเฝือไว้ “สีหน้าเ้าูีึ้นเยอะ”
“อรับ”
“แล้วเพื่อนเ้าละ...”
“....”เฟอาร์อ้ำอึ้เพื่อนนี่หมายถึปาลิทอน่าับฟลอใ่ไหม
“เห็นเาเป็นห่วเ้ามา นที่แบเ้ามานะ”
“....ออ ือว่า”
“้าเห็นเาออไปแล้วละ”ายเีย้า ๆ รีบอบ ายหนุ่มพยัหน้าเ้าใหันมายิ้มให้เฟอาร์
“เป็นเพื่อนที่ีริ ๆ น่า ูแลันี ๆ ละ...แ่เอะ! เมื่อี้ผมเ้าเหมือนสั้นว่านี้รึเปล่า”
“ไม่นี่อรับ ผม้า็ยาวแบบนี้ ั้น้า้ออัวไปล่าวอบุเพื่อนสัหน่อยอรับ”
“ลา่อน”
“ลา่อนอรับ อให้หายไว ๆ”เฟอาร์เินพ้นประูพลาถอนหายใยาว “ทำไมผม้าถึสั้นละ...”
“ท่านเน... ้าิว่ารวบผมท่านเฟอาร์ไว้ในฮูน่าะไม่เป็นที่สะุา”
“เยี่ยมฟลอ เ้าลามา”เฟอาร์เริ่มมั่นใในัวเอมาึ้น ‘วามลับยัเป็นวามลับ่อไป’ เฟอาร์ฮัมเพลอารม์ี ่าาอีสอนที่ปาเหื่อหน้าี บาที้อรออีสัพั่อยบอท่านเฟอาร์ว่า ‘วามลับที่เฝ้าเ็บมานาน แโพล๊ะอย่าไม่อาแ้ไไ้’
เฟอาร์ลัเลาะามเส้นทาแสนุ้นเย เมื่อปลอนึถามอสสัย “้าสลบไปนานเท่าไร”
“ราวสอั่วโมไ้”
“ริรึ! แล้วฝั่โน้นเป็นยัไบ้า แล้วนอื่น ๆ บาเ็บสาหัสไหม!!”เฟอาร์นึึ้นไ้ มีเพื่อนหลายนที่สะบัสะบอม มาเ ลอัส เรอเนสไม่เว้นแม้ระทั่เนออนและูานทั้หมะเป็นยัไบ้านะ
พูไม่ทันาำ ใล้ถึห้อลับ้อรีบหลบเ้าหลืบเมื่อนมามายมะรุมมะุมอยู่หน้าห้อ แ่้าไปหน่อยเมื่อหนึ่ในนเหล่านั้นเห็นเฟอาร์เ้าแล้ว
“นั่นแม่หิอ้า!!”ราุลรีบปราเ้าหาผู้มาใหม่ เฟอาร์ในวล้อมอย่ารวเร็ว มีสาว ๆ ประำห้อยืนสัเาร์อยู่รอบนอ
“บอมานะเฟอาร์เ้าทำอะไรับลอร์ฝั่นั้น เอาะเ้านั่นเพ้อเียว”
“ใ่ ๆ พูถึแ่ไม่เป็นวามริ ๆ แล้ว็หน้าีเผือ ฮาะมั”
“หมอนั้นืออะไร ้ามอไม่เห็นเ้าาแผนที่ นอื่น ๆ ็หาเ้าไม่เอ เนออน็หายไปอนามหาเ้า”
“เออ...ือ้า...”เฟอาร์ถอยหลัิประู อับนหนทาับำถามมามายและสายาาั้นรออยำอบ
“เรานึว่าเ้าะสะบัสะบอมว่านี้”
ะำลัประมวลวามิลับมีมือประหลาึเฟอาร์หายเ้าไปหลัประู
“เฮ้ย!! อะไรอ่ะ ออมาเล่า่อนสิเฟอาร์!!”
ปึ!!! ๆ ๆ
“ถามเ้าเรอเนส็ไม่ยอมบอ”
เฟอาร์ฟัเสีย้านนอที่ยััเป็นระยะ แ่เมื่อรู้ว่าประูไม่มีทาเปิแน่ึพึมพำาไปอย่าเสียาย เฟอาร์ถอนหายใโล่อ
สายาู่ใหม่อีหลายู่มอสบลับมา มอนเอร์และเหล่าเทพผู้พิทัษ์นั่เรียแถวหน้าสลอนพร้อมับร่าเหมือนนเอึ่นั่เี่ยมเี๋ยมอยู่บนเ้าอี้ เฟอาร์แทบอยาหันหลัลับโยไว ถ้าไม่ิที่เสียเพื่อนร่วมห้อััไว้
“ะไปไหน เฟอาร์!!!”ัออมาอย่าพร้อมเพรีย
“ปะ...เปล่าอรับ”เฟอาร์เหื่อมอสายาาั้นอเพื่อนร่วมห้อ
“เรามีเรื่อ้อุยัน”
“เรื่อ...อะไรอรับ”
“เรื่อทั้หมเี่ยวับเ้าพวนี่”ลอัสส่สายาาโทษว่าถ้าไม่พูวามริไ้เห็นีันแน่
“แล้ว็นะ...” สายาวิบวับยิ่ว่ามาามาเึ่มอับผิ “...เรื่อระูลเทอริเีย ฮันเอร์ื่อัออาาัรวอไท์เนี่ย... เ้าอามีำแนะนำัวมาว่านี้”
“อะไรนะ!...ฮันเอร์ื่อัออาาัรแห่ำนานนัาบนะรึ”
“เปล่า!! ๆ ๆ พวเ้าเ้าใผิอรับ ระูล้าอาศัยอยู่ในอาาัรื่อั็ริแ่บ้าน้าเป็นเพียฮันเอร์ปลายแถวเท่านั้นอรับ”
“ั้นรึ...”มาเยิ้มริ่ม “ไม่้อห่วเี๋ยวเราไ้เห็นับา...เพราะพวเราวาแผนันว่า ปิเทอมนี่ะไปเที่ยวอาาัรเ้า”
“ไม่ไ้นะอรับ!!!”มาเไม่ฟัำ้าน หันไปถามอีสอนหน้าาเย
“ลอัสเ้าอยารู้เล็ลับฝีมือ่อสู้อเฟอาร์ไม่ใ่รึ”ลอัสาลุวาว
“แน่นอน!!”
มาเยิ้มริ่มเมื่อทุอย่าเป็นไปามแผน “ว่าไเนออน?!...”เฟอาร์หันวับไปมออีนผู้เียบอยู่นาน ใบหน้านิ่รึมมอเฟอาร์ไม่วาาั้แ่เ้าัวเ้ามาในห้อ เฟอาร์มออบใบหน้าวิัวลไม่ไ้รับรู้ถึสายาแปลไปออีฝ่ายสันิ ใบหน้าวิัวลนเินเหุทำให้เนออนยิ้มมุมปาน้อย ๆ รอยยิ้มแบบที่เฟอาร์ลัวนัหนา
“พัผ่อน่าแนบ้าี”เฟอาร์เบิาโมอหน้าเนออนผู้ไม่น่าเล่นามเมบ้า ๆ อมาเ เฟอาร์ุมมับิหนั
‘ทำามที่เาบอเถอะนายน้อย’ อาร์โอเทียบอเฟอาร์สีหน้าูวิัวลไม่แพ้ผู้เป็นนาย หรืออามาว่า้วย้ำ เทพผู้พิทัษ์ไม่ยอมมอหน้าเฟอาร์แ่ลอบมอเนออน้วยวามหวาระแว เฟอาร์มอบาฮาเทล เ้าัวพยัหน้าอย่าำยอม
“เวลาสำหรับารเสาะหาวามรินะยัอียาวนั”ใบหน้ายิ้มริ่มอมาเั่น่าลัวเหลือเินในวามิอเฟอาร์
........................................................................................................................................................
เรื่อราวัเ้ม้นเมื่อวามลับ่อย ๆ เริ่มเปิเผย เฟอาร์อเราแท้ที่ริแล้วเป็นใรันแน่ ิามอน่อไป่า>o
อบุทุอมเมน์ที่อยเป็นำลัใ และอบุนัอ่านนัเียนทุนที่ิามผลาน่า
ไร้สาระ + แร์ประสบาร์(เรื่อริที่ทุน้อระวั!!!!)
่วนี้ไรเอร์ฝึานนถึวันเสาร์เลย่ะทุนนนนน เหนื่อยมา ึ้นฝึที่หอผู้ป่วยเ็ทั่วไป 1 มีั้แ่เ็เพิ่เิเ้าวัน ไปนถึ 14-15 ปี โร Top 5 อเ็ือ pneumonia(ปออัเสบ) Diarrhae(ท้อร่ว) Dengue haemorrhagic fever(ไ้เลือออ)
่วนี้โรไ้เลือออมาแรมา่ะทุน ทุอาทิย์้อมีผู้ป่วยหนึ่ถึสอน แถมโรนี้ยัเป็นไ้ทั้เ็และผู้ให่ ถ้าเป็นในผู้ให่ะอันรายมา ยิ่ถ้าอยู่ใน่วมีประำเือนเร็เลือะล่ำอย่ารวเร็วเลือออ่ายแถมหยุยา ถ้าเ้ารับารรับษาไม่ทันอา็อและเสียีวิไ้่ะ แ่ไม่้อในะ่ะทุนเพราะโรนี้รัษาให้หายไ้
อาารสำัอโรไ้เลือออือ มีไ้สูนานิ่อัน 5-7 วัน อามีอาารเบื่ออาหาร ลื่นไส้อาเียน น้ำหนัล มีเลือออามไรฟัน ถ่ายเป็นเลือหรืออุาระเป็นสีำ ท้อร่ว มีุ้ำเลือเล็ ๆ ามัว
ะนั้นไรเอร์ึอรร์ให้ทุน่วยันทำลายแหล่เพาะพันธุ์ ป้อันโยารไม่อยู่ในที่ ๆ ยุุุม เมื่อบุลใล้เีย นใล้บ้านหรือเพื่อน ๆ ในโรเรียนเป็นไ้เลือออ้อระมัระวััวเอเป็นพิเศษไม่ให้ยุั เพราะโรไ้เลือออะิ่อันไ้่อเมื่อยุูเลือนเป็นไ้เลือออ สารนั้นะเริเิบโยุัวนั้นนว่ามันะายเมื่อยุที่มีเื้อไปัใร็ทำให้เป็นโรไ้เลือออไ้่ะและที่สำัหมั่นสัเัวเอ เมื่อเ็บป่วยไม่วรปล่อยละเลยนเป็นหนัึ้น ะนั้นเมื่อพบวามผิปิวรรีบรับารรัษาึีที่สุ่ะ เพื่อารรัษาที่ทันท่วทีและ่วยเหลือไ้อย่าเหมาะสม่ะ
นัอ่านนัเียนทุนรัษาสุภาพ้วยนะ่ะ>o
ความคิดเห็น