ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ผู้ถือครอบครองพลังลึกลับทั้ง 4

    ลำดับตอนที่ #11 : บทเพลงแห่งความเศร้า

    • อัปเดตล่าสุด 22 ธ.ค. 56






    � � � � � � � � � � � � � � � � � � �� บทเพลงแห่งความเศร้า

    เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส เสียงนกร้องดังระงมเหมือนจะช่วยปลุกให้ 4 สาวที่นอนอยู่นั้นตื่นขึ้นมาเพราะตะวันขึ้นแล้ว ทุกคนที่อยู่ในห้องพักนั้นต่างงัวเงียกันตื่นขึ้นมาก่อนจะถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ แล้วแต่งชุดลำลองธรรมดาออกมาข้างนอกเพราะวันนี้เป็นวันหยุด 1 วัน วันที่ต้องเปิดเรียนคือวันพรุ่งนี้�

    มิเกลล์ เมื่ออาบน้ำเสร็จก่อนใครก็เดินมายังห้องโถงของหอจักรวาลที่ตอนนี้มีรุ่นพี่อยู่เพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาซึ่ง 1 ในนั้นก็มี รองประธานของหอ รุ่นพี่ ...เวียเรน่า สาวห้าวประจำหอที่ควบตำแหน่งรองประธานหอ รุ่นพี่เดินเข้ามาทักทายมิเกลล์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง

    " ว่าไงไอ้น้อง ตื่นเช้าดีนี่ วันนี้บอกเพื่อนของเธอด้วยน่ะว่าให้ไปเจอกันที่ป่าหลังหอนี้ตอน ทุ่มหนึ่ง พี่มีกิจกรรมให้พวกเธอทำ มาให้ตรงเวลาหล่ะ " รุ่นพี่พูดจบก็เดินไปหาเพื่อนของตัวเองที่คาดว่าน่าจะอยู่ ปี4เหมือนกัน�

    เมื่อได้ยินดังนั้น มิเกลล์ก็เดินออกไปสูดบรรยากาศตอนเช้าข้างนอกหอ เดินไปตามทางที่มีแต่หญ้าสีดำรัตติกาลรายล้อม
    อยู่ชวนให้รู้สึกวังเวงในใจ รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มิเกลล์เดินไปนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นหญ้าสีดำรัตติกาลก่อนจะทอด
    สายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายพลางคิดในใจว่า...................สถานที่นี้มันช่างคุ้นยิ่งนัก แต่ทำไมเหมือนฉันลืมมัน
    ไป เหมือนความทรงจำอันเลวร้ายที่ฉันไม่อยากจะจำ


    มิเกลล์คิดในใจซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไม่เคยจำได้สักครั้งจู่ๆก็มีเสียงใสเสียงหนึ่งขับร้องเพลงที่แสนไพเราะเสนาะหูออกมาแต่มันแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ...


    ความรักในคำว่าความรัก � � � � � � � � � � มันเป็นทุกสิ่งมันเป็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาในหัวใจ

    บางทีมีความสุขไม่อยากจะลุกไปที่ไหน � � แค่อยากจะนอนเอนกายผ่านไปกับสายลม

    แต่ว่าบางครั้งมันก็เศร้า � � � � � � � � � � � �มันมีทั้งเหงาทั้งปวดร้าว มันเคล้ากับความขื่นขม

    � � � � � � � � � � � � � �
    มานั่งทอดถอนใจมันเป็นอะไรในโลกกลม � � ที่อุบัติขึ้นมา

    มันดลบันดาลให้เรามาเจอในโลกแห่งความฝัน � มันเป็นความจริงอันยาวนานที่คนทั้งโลกยังตามหา

    มันอยู่ตรงกลางสายฝน มันอยู่ตรงปลายฟ้า � �มันอยู่จนไกลสุดสายตาหรืออยู่ในใจของเรา

    มันคือสายน้ำแห่งชีวิต มันคือลิขิตที่ใครกำหนด มันคือสายน้ำที่เลี้ยวลดหรือเป็น ทะเลอันกว้างใหญ่

    �มันคือมหาสมุทร ที่ยากและสุดจะหยั่งถึง � � �หรือเป็นแค่คนคนหนึ่งที่ฉันรู้สึกในใจ



    บทเพลงนี้มันดึงให้มิเกลล์เข้าสู่ภวังค์ และจู่ๆเสียงเพลงก็หยุดลงตามมาด้วยเสียงใสที่ขับร้องบทเพลงเมื่อกี้

    � � � � � � � � � � � �


    � � � � � � � � � � � � � � � � � � �ความรักของพวกเรานั้นไม่อาจจะมาบรรจบหากันได้�

    � � � � � � � � � � � � �ความรักที่มีแต่ผู้คนชิงชังและรังเกียจ

    � � � � � � � � � � � � �ความรักข้ามเผ่าพันธุ์

    � � � � � � � � � � � � �แต่สำหรับข้านั้นไม่คิดแบบนั้น�
    � � � � � � � � � � � ��
    � � � � � � � � � � � � ความรักไม่ว่าจะเป็นข้ามเผ่าพันธุ์หรือไม่นั้น

    � � � � � � � � � � � � มันก็ยังสวยงามอยู่เสมอ เขาทั้งคู่ที่อยู่คนล่ะเผ่านั้นถูกลิขิตมาให้อยู่คู่กัน แม้จะโดนผู้คนรังเกียจแต่พวกเขาก็ไม่มีวันทำให้รักนี้เสื่อมคลาย พวกเขาพร้อมจะอยู่ด้วยกันจนสิ้นลมหายใจ




    มันเหมือนเสียงของ.......................ท่านแม่



    มิเกลล์คิดได้ดังนั้นก็สะบัดหัวไล่ความคิดที่ฟุ้งซ่านนั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหอพักที่พวกรุ่นพี่นั่งรออยู่เพราะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย�












    � � � � � � � � � � � � � ��


    � � � � � � � �


    � �

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×