ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทเพลงแห่งความเศร้า
�
� � � � � � � � � � � � � � � � � � �� บทเพลงแห่งความเศร้า
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส เสียงนกร้องดังระงมเหมือนจะช่วยปลุกให้ 4 สาวที่นอนอยู่นั้นตื่นขึ้นมาเพราะตะวันขึ้นแล้ว ทุกคนที่อยู่ในห้องพักนั้นต่างงัวเงียกันตื่นขึ้นมาก่อนจะถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ แล้วแต่งชุดลำลองธรรมดาออกมาข้างนอกเพราะวันนี้เป็นวันหยุด 1 วัน วันที่ต้องเปิดเรียนคือวันพรุ่งนี้�
มิเกลล์ เมื่ออาบน้ำเสร็จก่อนใครก็เดินมายังห้องโถงของหอจักรวาลที่ตอนนี้มีรุ่นพี่อยู่เพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาซึ่ง 1 ในนั้นก็มี รองประธานของหอ รุ่นพี่ ...เวียเรน่า สาวห้าวประจำหอที่ควบตำแหน่งรองประธานหอ รุ่นพี่เดินเข้ามาทักทายมิเกลล์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง
" ว่าไงไอ้น้อง ตื่นเช้าดีนี่ วันนี้บอกเพื่อนของเธอด้วยน่ะว่าให้ไปเจอกันที่ป่าหลังหอนี้ตอน ทุ่มหนึ่ง พี่มีกิจกรรมให้พวกเธอทำ มาให้ตรงเวลาหล่ะ " รุ่นพี่พูดจบก็เดินไปหาเพื่อนของตัวเองที่คาดว่าน่าจะอยู่ ปี4เหมือนกัน�
เมื่อได้ยินดังนั้น มิเกลล์ก็เดินออกไปสูดบรรยากาศตอนเช้าข้างนอกหอ เดินไปตามทางที่มีแต่หญ้าสีดำรัตติกาลรายล้อม
อยู่ชวนให้รู้สึกวังเวงในใจ รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มิเกลล์เดินไปนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นหญ้าสีดำรัตติกาลก่อนจะทอด
สายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายพลางคิดในใจว่า...................สถานที่นี้มันช่างคุ้นยิ่งนัก แต่ทำไมเหมือนฉันลืมมัน
ไป เหมือนความทรงจำอันเลวร้ายที่ฉันไม่อยากจะจำ
มิเกลล์คิดในใจซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไม่เคยจำได้สักครั้งจู่ๆก็มีเสียงใสเสียงหนึ่งขับร้องเพลงที่แสนไพเราะเสนาะหูออกมาแต่มันแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ...
� ความรักในคำว่าความรัก � � � � � � � � � � มันเป็นทุกสิ่งมันเป็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาในหัวใจ
บางทีมีความสุขไม่อยากจะลุกไปที่ไหน � � แค่อยากจะนอนเอนกายผ่านไปกับสายลม
แต่ว่าบางครั้งมันก็เศร้า � � � � � � � � � � � �มันมีทั้งเหงาทั้งปวดร้าว มันเคล้ากับความขื่นขม
มันอยู่ตรงกลางสายฝน มันอยู่ตรงปลายฟ้า � �มันอยู่จนไกลสุดสายตาหรืออยู่ในใจของเรา
�มันคือสายน้ำแห่งชีวิต มันคือลิขิตที่ใครกำหนด มันคือสายน้ำที่เลี้ยวลดหรือเป็น ทะเลอันกว้างใหญ่
�มันคือมหาสมุทร ที่ยากและสุดจะหยั่งถึง � � �หรือเป็นแค่คนคนหนึ่งที่ฉันรู้สึกในใจ
บทเพลงนี้มันดึงให้มิเกลล์เข้าสู่ภวังค์ และจู่ๆเสียงเพลงก็หยุดลงตามมาด้วยเสียงใสที่ขับร้องบทเพลงเมื่อกี้
� � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � � � � � ��ความรักของพวกเรานั้นไม่อาจจะมาบรรจบหากันได้�
� � � � � � � � � � � � �ความรักที่มีแต่ผู้คนชิงชังและรังเกียจ
� � � � � � � � � � � � �ความรักข้ามเผ่าพันธุ์
� � � � � � � � � � � � �แต่สำหรับข้านั้นไม่คิดแบบนั้น�
� � � � � � � � � � � ��
� � � � � � � � � � � � ความรักไม่ว่าจะเป็นข้ามเผ่าพันธุ์หรือไม่นั้น
� � � � � � � � � � � � มันก็ยังสวยงามอยู่เสมอ เขาทั้งคู่ที่อยู่คนล่ะเผ่านั้นถูกลิขิตมาให้อยู่คู่กัน แม้จะโดนผู้คนรังเกียจแต่พวกเขาก็ไม่มีวันทำให้รักนี้เสื่อมคลาย พวกเขาพร้อมจะอยู่ด้วยกันจนสิ้นลมหายใจ
�
มันเหมือนเสียงของ.......................ท่านแม่
มิเกลล์คิดได้ดังนั้นก็สะบัดหัวไล่ความคิดที่ฟุ้งซ่านนั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหอพักที่พวกรุ่นพี่นั่งรออยู่เพราะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย�
� � � � � � � � � � � � � ��
� � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � � � � � �� บทเพลงแห่งความเศร้า
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส เสียงนกร้องดังระงมเหมือนจะช่วยปลุกให้ 4 สาวที่นอนอยู่นั้นตื่นขึ้นมาเพราะตะวันขึ้นแล้ว ทุกคนที่อยู่ในห้องพักนั้นต่างงัวเงียกันตื่นขึ้นมาก่อนจะถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ แล้วแต่งชุดลำลองธรรมดาออกมาข้างนอกเพราะวันนี้เป็นวันหยุด 1 วัน วันที่ต้องเปิดเรียนคือวันพรุ่งนี้�
มิเกลล์ เมื่ออาบน้ำเสร็จก่อนใครก็เดินมายังห้องโถงของหอจักรวาลที่ตอนนี้มีรุ่นพี่อยู่เพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาซึ่ง 1 ในนั้นก็มี รองประธานของหอ รุ่นพี่ ...เวียเรน่า สาวห้าวประจำหอที่ควบตำแหน่งรองประธานหอ รุ่นพี่เดินเข้ามาทักทายมิเกลล์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง
" ว่าไงไอ้น้อง ตื่นเช้าดีนี่ วันนี้บอกเพื่อนของเธอด้วยน่ะว่าให้ไปเจอกันที่ป่าหลังหอนี้ตอน ทุ่มหนึ่ง พี่มีกิจกรรมให้พวกเธอทำ มาให้ตรงเวลาหล่ะ " รุ่นพี่พูดจบก็เดินไปหาเพื่อนของตัวเองที่คาดว่าน่าจะอยู่ ปี4เหมือนกัน�
เมื่อได้ยินดังนั้น มิเกลล์ก็เดินออกไปสูดบรรยากาศตอนเช้าข้างนอกหอ เดินไปตามทางที่มีแต่หญ้าสีดำรัตติกาลรายล้อม
อยู่ชวนให้รู้สึกวังเวงในใจ รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มิเกลล์เดินไปนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นหญ้าสีดำรัตติกาลก่อนจะทอด
สายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายพลางคิดในใจว่า...................สถานที่นี้มันช่างคุ้นยิ่งนัก แต่ทำไมเหมือนฉันลืมมัน
ไป เหมือนความทรงจำอันเลวร้ายที่ฉันไม่อยากจะจำ
มิเกลล์คิดในใจซ้ำไปซ้ำมาแต่ก็ไม่เคยจำได้สักครั้งจู่ๆก็มีเสียงใสเสียงหนึ่งขับร้องเพลงที่แสนไพเราะเสนาะหูออกมาแต่มันแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ...
� ความรักในคำว่าความรัก � � � � � � � � � � มันเป็นทุกสิ่งมันเป็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาในหัวใจ
บางทีมีความสุขไม่อยากจะลุกไปที่ไหน � � แค่อยากจะนอนเอนกายผ่านไปกับสายลม
แต่ว่าบางครั้งมันก็เศร้า � � � � � � � � � � � �มันมีทั้งเหงาทั้งปวดร้าว มันเคล้ากับความขื่นขม
� � � � � � � � � � � � � �
มานั่งทอดถอนใจมันเป็นอะไรในโลกกลม � � ที่อุบัติขึ้นมา
มันดลบันดาลให้เรามาเจอในโลกแห่งความฝัน � มันเป็นความจริงอันยาวนานที่คนทั้งโลกยังตามหา
มานั่งทอดถอนใจมันเป็นอะไรในโลกกลม � � ที่อุบัติขึ้นมา
มันดลบันดาลให้เรามาเจอในโลกแห่งความฝัน � มันเป็นความจริงอันยาวนานที่คนทั้งโลกยังตามหา
มันอยู่ตรงกลางสายฝน มันอยู่ตรงปลายฟ้า � �มันอยู่จนไกลสุดสายตาหรืออยู่ในใจของเรา
�มันคือสายน้ำแห่งชีวิต มันคือลิขิตที่ใครกำหนด มันคือสายน้ำที่เลี้ยวลดหรือเป็น ทะเลอันกว้างใหญ่
�มันคือมหาสมุทร ที่ยากและสุดจะหยั่งถึง � � �หรือเป็นแค่คนคนหนึ่งที่ฉันรู้สึกในใจ
บทเพลงนี้มันดึงให้มิเกลล์เข้าสู่ภวังค์ และจู่ๆเสียงเพลงก็หยุดลงตามมาด้วยเสียงใสที่ขับร้องบทเพลงเมื่อกี้
� � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � � � � � ��ความรักของพวกเรานั้นไม่อาจจะมาบรรจบหากันได้�
� � � � � � � � � � � � �ความรักที่มีแต่ผู้คนชิงชังและรังเกียจ
� � � � � � � � � � � � �ความรักข้ามเผ่าพันธุ์
� � � � � � � � � � � � �แต่สำหรับข้านั้นไม่คิดแบบนั้น�
� � � � � � � � � � � ��
� � � � � � � � � � � � ความรักไม่ว่าจะเป็นข้ามเผ่าพันธุ์หรือไม่นั้น
� � � � � � � � � � � � มันก็ยังสวยงามอยู่เสมอ เขาทั้งคู่ที่อยู่คนล่ะเผ่านั้นถูกลิขิตมาให้อยู่คู่กัน แม้จะโดนผู้คนรังเกียจแต่พวกเขาก็ไม่มีวันทำให้รักนี้เสื่อมคลาย พวกเขาพร้อมจะอยู่ด้วยกันจนสิ้นลมหายใจ
�
มันเหมือนเสียงของ.......................ท่านแม่
มิเกลล์คิดได้ดังนั้นก็สะบัดหัวไล่ความคิดที่ฟุ้งซ่านนั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในหอพักที่พวกรุ่นพี่นั่งรออยู่เพราะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย�
� � � � � � � � � � � � � ��
� � � � � � � �
� �
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น